vegaburger
Hoe smakeloos deze droge hockey-puck dan ook is, dit wordt ruimschoots goedgemaakt door de voordelen van zelfingenomen deugdsignalering als het genuttigd wordt. Zelfvoldaan zijn is de nieuwe verzadiging.
Het uitbuiten van schuldgevoel wordt waarschijnlijk als manipulatieve techniek al zo lang ingezet om gedrag te sturen sinds de mens het vermogen ontwikkelde om emoties gewaar te worden. De meesten van ons zijn door en door geconditioneerd om wat dan ook te doen dat noodzakelijk is om schuldgevoelens te verminderen. De realiteitsscheppers die besluiten wat wel of niet acceptabel is zijn net zo behendig als een Italiaanse moeder in het uitbuiten van dit feit. Klimaatopwarming, identiteitspolitiek, roken, overgewicht - door het opzetten van wat acceptabel wordt geacht middels herhaaldelijke conditionering en het op grondige manier vermanen van diegenen die zich niet conformeren aan dergelijk gedrag worden de acties van het klootjesvolk beheerst via emotionele manipulatie.

Mensen worden zwaar bewerkt met schuldgevoel, zodat ze correct gedrag via dieet vertonen. Veel is afkomstig van reclame, die van nature manipulatief is, maar het komt ook voort uit de meeste dieetgerelateerde 'nieuws' items in de mainstream media. Vandaag de dag luidt het partijdogma hoofdzakelijk dat vlees slecht voor je is, slecht voor het milieu, slecht voor de planeet - en onuitsprekelijk wreed op de koop toe. Hoe meer je verandert in een hardcore veganist, des te beter word je als persoon.

Kijk eens naar deze manipulatieve meme als voorbeeld:
vlees schuldgevoel
Keigoede logica
[De tijd is gekomen dat onwetendheid niet langer een excuus is. Als je vlees eet, ben je voor wreedheid tegen dieren.]

Een recentelijk gepubliceerd artikel in de New Scientist is typerend voor moderne dieet-propaganda. Hoewel het geformuleerd wordt als een verkenning van hoe ver de voedingswetenschap is in het nabootsen van een eigenlijke burger door middel van zwaar bewerkte plantextracten dient het verder als voer voor het manipuleren van mensen om de gezondste componenten van hun dieet (die op vlees gebaseerd zijn) uit te vlakken.

Hoewel veganistische activisten niets anders accepteren dan wereldwijde conformiteit aan hun opgelegde voedingsutopie heeft de voedingsindustrie blijkbaar gekozen voor het mikken op een meer bescheiden markt. In plaats van het achternagaan van niet-vlees eters gaan ze achter de markt aan die al bewerkt was met schuldgevoel om minder vlees te eten. Terwijl veganistisch nog steeds de allerhoogste status is die men kan bereiken in de zelfingenomen voedingshiërarchie staat de flexitariër een trapje lager - een persoon die flexibel genoeg is om alleen soms vlees te eten en op andere momenten om vegetarische gerechten te nuttigen. In plaats van het voltijds ruïneren van je gezondheid, lijkt het op zijn minst deels acceptabel te zijn voor de dictocraten dat je je gezondheid parttime te gronde richt.

De naar voren gebrachte argumenten om vleesconsumptie te beteugelen komt gewoonlijk in drie verschillende smaken:
  1. Het argument gezondheid - het eten van vlees is slecht voor je, verstopt je aderen, veroorzaakt kanker, suikerziekte, ruïneert je kredietwaardigheid, enz.
  2. Het ethische argument - het eten van dieren is wreed (het maakt niet uit dat het lot van zo'n beetje alle prooidieren op de wereld door iets wordt gegeten; als u het doet, is het wreed).
  3. Het argument milieu - het eten van vlees is slecht voor het milieu vanwege de uitstoot van broeikasgassen en CO2-voetafdruk en landgebruik en nog wat gevestigde wetenschap.
Het New Scientist-artikel stelt eerst vast dat de auteur bij ons hoort - een vleeseter. Wellicht zelfs een extremere versie van ons, omdat hij een vleesliefhebber is.
Ik HOUD van vlees. Ik houd van de geur van het bakken, het sissende geluid. Ik houd van het vet dat op de houtskool valt onder een barbecue, de dieprose "vering" van een medium biefstuk, de rook, het bloed. Ik houd in het bijzonder van het eten van burgers in de VS, waar het bakken op een ronde bakplaat een vorm van kunst is die vervolmaakt is tot een sappige, zoutige, en vette hemel.
Vlees, heb ik het bij het rechte eind? Als ik genoeg aanlokkelijke beelden oproep om je mijn liefde te tonen, dan identificeer je je met mij. Ik ben je vleesbroeder. We zijn geestesbroeders in vleselijke uitspattingen.

burger bbq grill
Ik krijg die ene in het midden
Nu sla ik je met schuldgevoel om de oren...
Ik ben me er pijnlijk van bewust dat ik de hoeveelheid vlees dat ik verorber moet verminderen. Volgens de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN graast het vee op een kwart van het ijsvrije land van onze planeet terwijl nog eens gigantische lap wordt gebruikt om veevoeder te verbouwen. De uitstoot van broeikasgassen die met de industrie samenhangt is enorm, rond 15 procent van het totaal aan menselijke activiteit. Het houden van dieren voor vlees verslindt ook water en energie.
Hoewel onze vleesliefhebbende band zeker sterk is, ben ik hier om je te zeggen, geestesbroeder- en zuster, dat we eigenlijk de weg naar de hel aan het plaveien zijn. Net zoals de vernielzucht van een heroïneprobleem leidt onze liefde voor onze verslaving ons langs het duistere pad naar persoonlijke en planetaire verwoesting.

De hierboven geciteerde paragraaf is in wezen het argument van het artikel van de New Scientist voor waarom het verminderen van vleesconsumptie juist is: 'vanwege klimaatverandering' (née opwarming van de aarde). De auteur, Niall Firth, zegt in feite niet 'klimaatverandering' of 'opwarming van de aarde' - maar dat hoeft ook niet. Door aan te kaarten hoeveel land het vee in gebruik heeft en de uitstoot van broeikasgassen blijft er niets anders voor ons over dan zelf het verband te leggen. En omdat we al sinds 2006 bewerkt worden om te geloven dat we schuldig zijn aan de moord op de planeet elke keer als we het licht aandoen, is het samenbrengen van veganisme met een reeds tot stand gebracht schuldgevoel een heel effectieve strategie.

In antwoord op een artikel in de New York Times dat kritisch was over duurzaam boeren kwam Joel Salatin, de eigenaar en bedrijfsvoerder van Polyface Farm, een biologische grasgevoerde boerderij die duizenden klanten bedient, met hele goede punten voor Grist in 2012:
Feitelijk is de hoeveelheid door fermentatie afgegeven methaan hetzelfde of het nu in de koe plaatsvindt of daarbuiten. Of het voer door een planteneter wordt gegeten of dat het zelf kan rotten, de genereerde methaan is identiek. Wetlands geven zo'n 95 procent van alle methaan in de wereld af; herbivoren zijn onbeduidend genoeg en verdienen het niet eens om in overweging genomen te worden. Eenieder die echt methaan een halt wil toeroepen dient wetlands droog te leggen. Snel, anders vergaan we allemaal. Ik veronderstel dat hij rekent dat daar het meer tijd in beslag neemt om rundvlees op gras dan op granen te laten groeien, het verschil in tijd dagen toevoegt aan de uitstoot. Maar de graanproductie brengt een schare aan aandoeningen met zich mee die veel ernstiger zijn dan methaan. Dit is simpelweg muggenziften over een negatief punt van de vele positieve punten om de basis van hoe de bodem zich vormt te besmeuren: het trimmen van herbivoren, meerjarige verstoring-rust cycli, met zon geteelde biomassa en de afbraak van stoffen. Dit is net zoals het demoniseren van het huwelijk omdat een goed huwelijk enkele woordenwisselingen zal bevatten.
Het probleem is dat diegenen die de zaak naar voren brengen dat het eten van vlees nadelig is voor het milieu consequent vleesconsumptie verbinden met industriële landbouw. Ze zijn niet hetzelfde, zoals Joel Salatin herhaaldelijk toonde. Net zoals Lierre Keith in haar absoluut aanbevelenswaardig The Vegetarian Myth. Ja, industriële landbouw is niet goed voor het milieu, maar om nu te zeggen dat alle vleesconsumptie dit type van landbouw bedrijven steunt en hiervan afhangt is incorrect. Het bedrijven van landbouw dat nabootst hoe grazende dieren op natuurlijke wijze inwerken op het milieu is goed voor het milieu - op zoveel manieren die de mens waarschijnlijk nooit vanaf nul zal kunnen construeren. Hetzelfde geldt voor monocultuur-landbouw versus polycultuur - de eerste buit het milieu uit, de laatste bouwt het op en beschermt het (en het is toch wel ironisch dat het veganistische dieet in wezen afhankelijk is van het verbouwen van monogewassen).

Opnieuw van Salatin:
[E]en van de grootste redenen voor dieren in de natuur is het verplaatsen van voedingsstoffen bergopwaarts, tegen de natuurlijke gravitationele stroom van hooggelegen naar laaggelegen grond in. Daarom zijn laaglanden en valleien vruchtbaar en hooglanden minder vruchtbaar. Dieren zijn het enige mechanisme dat de natuur heeft om deze natuurlijke benedenwaartse stroom te trotseren. Gelukkig zorgen roofdieren ervoor dat prooidieren op hooggelegen gebieden willen vertoeven (waar ze hun vijanden kunnen zien), en wat veiligstelt dat de mest geconcentreerd zal zijn op hoge uitkijkposten. Misschien is dit de reden waarom geen enkel ecosysteem bestaat waar dieren ontbreken. Het is een feit dat de verplaatsing van voedingsstoffen inherent herstellend voor de natuur is.
En hier vindt u een lezing door de Zimbabwaanse milieudeskundige Allan Savory over hoe beheerde grazende dieren woestijnen kunnen veranderen in wetlands:

Veeteelt, wanneer het op juiste manier wordt uitgevoerd, is goed voor het milieu. Echter wanneer ze geconfronteerd worden met de feiten vallen veganisten onvermijdelijk terug op het ethische argument, en zeggen ze dat ethische veeteelt niet bestaat, daar het eten van vlees inherent wreed is. Dit argument is belachelijk vanaf het prille begin - het is duidelijk dat een dier dat in een ideale omgeving verblijft, en verzorgd wordt door het te voorzien van zijn ideale dieet en omgeving minder wreed is dan het dier dat pijnlijk wordt grootgebracht in gevangenschap, Het enige substantiële verschil tussen een dier waar ethisch mee wordt omgegaan versus een dier in het wild is: wie of wat zal het eten aan het eind van zijn leven? Men kan zelf redeneren dat het verwende leventje van het dier op de boerderij minder lijden met zich meebrengt (hoewel ik er niet zeker van ben hoe men dit feitelijk zou meten).

Dus als we eenmaal werkelijk kijken naar de argumenten die achter het waarom we allemaal minder vlees zouden moeten eten steken, wordt het artikel van de New Scientist ontmaskerd: in het echt is het een advertentie voor de spelers van de voedselindustrie die een leugen proberen uit te buiten om een markt te creëren voor hun wetenschapsproject. Het is dezelfde tactiek die door de in het lab geteelde vlees ondernemingen (op ironische wijze wordt er gedoeld op 'schoon vlees') wordt gebruikt: overtuig mensen ervan dat er een probleem is dat verholpen dient te worden; zorg ervoor dat mensen zich schuldig voelen over het veroorzaken van het probleem in kwestie; verdien vervolgens aan je voorgestelde oplossing. Tijdens het proces rechtvaardig je het bestaan van je op valse aannames gebaseerde wetenschap, verkrijg je menselijke energie van verwante investeerders die zich schuldig genoeg voelen om met geld te strooien naar het niet-bestaande probleem (ja, Bill Gates, we zien allemaal dat jij hier een aandeel in hebt), geniet je van de zelfgenoegzame zelfvoldaanheid dat je iets verricht wat er toe doet, je iets verandert, je de wereld voor onze kinderen verbetert en tegelijkertijd rijker wordt. Iedereen wint!

Het artikel citeert de producent van een frankenburger als volgt:
"Deze [burger] is niet bedoeld voor veganisten, zegt van der Goot. " Aan vlees verwante producten zijn bedoeld voor vleesetende mensen die vinden dat ze iets moeten doen, maar niet weten hoe. Het is makkelijker als je een product hebt dat hierbij kan helpen."
Het is onmogelijk voor mij om te beschrijven hoe vaak ik bij mezelf heb gedacht: "had ik maar een product dat me zou helpen om me op bepaalde wijze te gedragen die overeenstemt met de voorgeschreven pseudo-oplossingen voor niet-bestaande problemen, dan zou mijn leven vervolmaakt zijn. Ik geef hierom. Echt. Ik kan gewoon niet ageren, totdat ik het product in handen heb. Sorry."

Het artikel richt zich op een bepaald bedrijf Impossible Burger genaamd, en ik zal hier een samenvatting geven van de wetenschappelijk gymnastiek die ze doorlopen hebben om te proberen het uiterlijk, de textuur, smaak en aroma van echt vlees te imiteren:
  • het genetisch ontwikkelen van gist om leghaemoglobine te produceren, een equivalent dat veel lijkt op haem-ijzer dat in vlees wordt aangetroffen
  • het vervangen van de samenstelling van natuurlijk vet door kokosolie
  • het isoleren van tarwe- en aardappelproteïnen en deze te manipuleren door te proberen de textuur van vlees na te bootsen
  • het toevoegen van gistextract en sojaproteïne om "meer vleesachtige smaken" te verstrekken
  • het toevoegen van wat geïsoleerde vitaminesupplementen om het natuurlijke vitaminegehalte van vlees te vervangen, zodat het meer lijkt op echt voedsel
  • het geheel binden met plantengom
En hoewel het allemaal heerlijk klinkt, geeft de auteur toe dat hij denkt dat het nog wel even duurt voordat de gemiddelde carnivoor overtuigd zal zijn.

Hier hebt u nog een actuele poging tot het namaken van vlees, komende van de Wageningen Universiteit:
Om vleeseters daadwerkelijk om te praten vereist iets dat barst en uit elkaar valt zoals het beste stuk vlees. Zijn techniek begint met de gebruikelijke verdachten: soja- en glutenproteïnepoeders, waaraan voedselkleurstoffen worden toegevoegd om ze een meer aantrekkelijke kleur te geven. Dit mengsel wordt vervolgens samen met water in een gespecialiseerd apparaat gepompt, een Couette-cel geheten, die bestaat uit twee cilinders, waarvan de een binnen de ander onder lichte druk rondtolt, Dit oefent schuifkracht uit op de proteïnen dat maakt dat ze uitgerekt worden tot vezels en om elkaar heen wikkelen.
fake meat production
Dit is geen voedsel. Het feit dat ze u ervan proberen te overtuigen dat dit het geval is, en dat het de voorkeur heeft boven het eten van echt voedsel dat uw lichaam genetisch geselecteerd heeft om te eten, geeft een GIGANTISCH signaal af. Wellicht is het meest overmoedige deel van het artikel (wat mij betreft in ieder geval) dat deel als de auteur zowaar ingaat op de gevolgen voor de gezondheid. Niet verrassend dat de auteur zich verlaat op de gewoonlijke mainstream beperkende markers voor wat iets 'gezond' maakt en verbaasd is als hij ontdekt dat de Onmogelijke Burger niet veel 'gezonder' is. Hier is een grafische voorstelling van hoe zich dat tot elkaar verhoudt:

impossible burger nutrition
© Impossible Foods; USDA
Ja, omdat cholesterol, calorieën, verzadigd vet en zout relevant zijn voor hoe gezond iets is. Vermijd gewoon de gluten, soja, plantengom, 'natuurlijke' smaken, GMO's en de algehele hyperbewerking die deze ingrediënten moeten ondergaan om een 'magische steak' te worden. Ze concentreren zich volledig op de verkeerde dingen, wat niet verrassend is, daar deze de opgestelde markers zijn voor het bepalen van 'gezond voedsel'. Het feit dat dit product blijkbaar door het spijsverteringskanaal komt, is een wonder. Misschien moet het de 'Onmogelijk te Verteren Burger' worden genoemd. Het eten van de doos waar de burger in zit is waarschijnlijk voedselmatig minder schadelijk dan de burger zelf.

Terwijl we de voedingswaarde van veganistisch nepvoedsel meten, vindt u hier de opgesomde ingrediënten voor de Onmogelijke Burger. Kijk maar eens of u echt voedsel kan ontwaren:
Water, Getextureerde Tarweproteïne, Kokosolie, Aardappelproteïne, Natuurlijke Smaakstoffen, 2% of minder van: Leghemoglobine (soja), Gistextract, Zout, Sojaproteïne-isolaat, Konjacgom, Xanthaangom, Thiamine (Vitamine B1), Zink, Niacine, Vitamine B6, Riboflavine (Vitamine B2), Vitamine B12.
Laat u zich niet misleiden door zijn doodgewone verschijning: de eenvoudige vegaburger is het hoogtepunt van alles dat schort aan wat de mainstream scheppers van de werkelijkheid geloven over de wereld. Voeding - fout. Milieu - fout. Moraal en ethiek - fout. Iets nuttigen wat je eigenlijk wenst te eten - fout. Zelfs onze auteur van de New Scientist zegt - met enige terughoudendheid - dat slechts omwille van zijn geweten hij een offer zal brengen en deze verschrikkingen zal eten. Het is het summum van niets doen maar draagt wel bij aan het probleem terwijl men in de waan verkeert dat het helpt. Het is het Dunning-Kruger effect, belichaamd door simulacrum.

Ik suggereer niet per se dat deze nepvlees-leveranciers het publiek welwillend bedotten, maar ze buiten in wezen een markt uit die voortkomt uit de leugen die we allemaal opgediend krijgen. Daarom smaken vegaburgers als leugens. Het redden van de planeet vereist niet het maskeren van nepvoedsel als iets dat we van nature eten. Wat gevergd wordt is precies het tegenovergestelde: teruggaan naar zoals het was, onze hersenen gebruikend om te bedenken hoe we onze dieren voor voedsel op correcte wijze kunnen houden en te stoppen met pogingen om opnieuw uit te vinden wat de natuur in al zijn perfectie ons reeds heeft verstrekt. Verder afwijkend van het pad in de poging om ons voedsel te "verbeteren middels de wetenschap" leidt ons verder weg van wat ons voedsel zou moeten zijn.