man and boy
© Arben Celi/Reuters
[Noot vertaler: Het begrip 'Grown man' [een man die zowel lichamelijk als mentaal ontwikkeld is] hebben we laten staan. De beschrijving van een 'grown man' vindt u in de tekst hieronder.]
Met jonge mannen die in crisis verkeren verklaart de Amerikaanse Vereniging van Psychologen ten onrechte de oorlog tegen 'traditionele mannelijkheid'
Gistermiddag direct na de zwaarbevochten overwinning van de Dallas Cowboys op de Seattle Seahawks interviewde Erin Andrews van Fox quarterback Dak Prescott en running back Ezekiel Elliot van Dallas Cowboys. Ze vroeg Elliott wat hij dacht toen hij Prescott op gang zag komen voor een run die de winnende touchdown vestigde.

"Het is simpel," antwoordde Elliott. "Hij is een voorbeeldige man. Dat is hij. Zo speelde hij vandaag en hij leidde ons naar deze overwinning."

Dat is een uitdrukking die je veel hoort in sport. "Grown man." Je hebt [Amerikaanse] football voor grown men. Je hebt basketball voor grown men. Het benadert een bepaalde stijl van strijd. Ferm. Moedig. Overweldigend. Het is ook fundamenteel eerzuchtig. We kunnen met bepaalde zekerheid zeggen dat miljoenen jonge jongens verlangen om een grown man te worden - een persoon die fysiek en mentaal krachtig is, een persoon die opgewassen is tegen een fysieke uitdaging en die leiderschap toont onder stress. In feite is dit niet alleen een intellectueel doel, het is een diepgevoelde behoefte. Het is een antwoord op hun intrinsieke aard.

Maar om een echte "grown man" te worden - hoewel de behoefte gevoeld wordt - is geen makkelijk proces. Het gaat gepaard met vormgeven en vormen. Het vereist begeleiding. Het vereist vaders die zelf grown men zijn. Jongens in grown men veranderen komt neer op het aanwenden van hun inherente kenmerken - zoals hun agressie, hun zucht naar avontuur, en hun standaard fysieke kracht - en deze te vormen naar eerzame doelen. Een sterke, agressieve man die risico's neemt kan een crimineel of een politieagent zijn, bijvoorbeeld. Ze kunnen een schaapshond of een wolf worden om maar wat aan te halen van de beroemde American Sniper-speech.

En als je vader bent van een jonge jongen of veel tijd doorbrengt met jonge jongens - vooral als je jongens coacht in sport - zul je een heel menselijke paradox opmerken. Zelfs als ze de grown man willen worden die ze in hun vader of hun idolen gadeslaan, zullen ze vaak heftig weerstand bieden aan het proces (zeker in het begin). Ze zullen de discipline onderdrukkend vinden. Het ontwikkelen van kracht vereist het verdragen van pijn. En wie vindt het fijn om pijn te verdragen? Effectieve leiders moeten een mate van stoïcisme in huis hebben, maar het kan moeilijk zijn om natuurlijke emoties te onderdrukken om de realiteit helder waar te nemen.

Niets is gemakkelijk aan dit proces. Sommige vaders zijn in gebreke als ze wreedheid als leerinstrument inzetten, met rampzalige resultaten. Anderen zijn zeer intolerant wat verschillen betreft, en verwerpen of pesten zelfs jongens die niet conformeren aan mannelijke normen - zodoende zwepen deze vaders diepe wanhoop bij hun zoons op.

Maar hoewel het proces van het grootbrengen van die grown man niet gemakkelijk is, is het broodnodig. Bewijs van zijn noodzaak is overal om ons heen te vinden. Terwijl een elite van mannen floreert in de opperste echelons van de handel, overheid, het leger en de sport, raken mannen achter op school, plegen zelfmoord en sterven aan een overdosis in afgrijselijk tempo en hun salaris is onstabiel - maar nog steeds lager (in gecorrigeerde dollars) dan twee generaties geleden.

Mannen verdienen nog steeds meer dan vrouwen, maar om de verschillen in salarisgroei te bespeuren, vergelijk deze twee kaarten van de Federal Reserve Bank van St. Louis maar. Hier vindt u het salaris voor mannen sinds 1979:

male wage growth
Merk het contrast op met het positieve verhaal van de economische revolutie van vrouwen:
female wage growth
We bevinden ons in het midden van een intense rond mannen gerichte cultuuroorlog, die af en toe gedomineerd wordt door twee soorten man-als-slachtoffer narratieven. Aan de kant van populistisch rechts gaan er stemmen op - zoals Tucker Carlson - die deze trends waarnemen en deze terecht hekelen, maar vervolgens een immens deel van de negatieve resultaten van immens sociale, economische, en culturele veranderingen toeschrijven aan de boosaardigheid of onverschilligheid van elites, met oplossingen onterecht gecentreerd rond overheidshandelen.

Carlson heeft een kritisch debat bij rechts ontketend, maar vervolgens - net op tijd om ons eraan te herinneren dat welgezinde mensen aan alle kanten van het politieke spectrum oplossingen kunnen aandragen die erger zijn dan de ziekte - komt de Amerikaanse Vereniging van Psychologen (APA) met zijn allereerste "Richtlijnen voor de Psychologische Praktijk met Jongens en Mannen." De APA ziet de uitdagingen waar jonge mannen mee geconfronteerd worden en streeft terecht naar het overwinnen van die uitdagingen, maar diagnosticeren dan de verkeerde oorzaak. Zoals Stephanie Pappas op de website van APA opmerkt concluderen de nieuwe richtlijnen dat "traditionele mannelijkheid - gekenmerkt door stoïcisme, concurrentie, dominantie en agressie - alles bij elkaar schadelijk is."


Comment: Het lijkt aardig duidelijk dat de APA besmet is met de pathologie van de vierde feministische golf. Dit is een heel slecht teken voor de toekomst van psychologie in het westen.


De richtlijnen zelf beredeneren dat is aangeduid dat "de ideologie van traditionele mannelijkheid" - gedefinieerd als het socialiseren van jongens richting "anti-vrouwelijkheid, prestaties, het uit de weg gaan van het vertonen van zwakte, en avontuur, risico en geweld" - "de psychologische ontwikkeling van mannen indamt, hun gedrag inperkt, resulteert in de soesa en conflicten van genderrollen," en negatieve invloed heeft op de mentale en fysieke gezondheid.

Echter als we een cultuur overzien die razendsnel normen die vijandig zijn tegen traditionele mannelijkheid probeert af te dwingen, floreren mannen dan? En als mannen meer worstelen hoe verder we ons vandaan bewegen van die traditionele normen, is het antwoord dan om door te gaan met het verloochenen en onderdrukken van de wezenlijke aard van een jongen? Op school raken jongens achterop, niet omdat scholen toegeven aan het nemen van risico en avontuurlijkheid maar vaak omdat ze jongens meedogenloos onderdrukken en soms de wezenlijk aard van jongens bestraffen, vanaf de eerste schoolbel tot aan het eind van de dag. Met name in huishoudens zonder vader houden door vrouwen gedomineerde basisschool-ervaringen vaak in dat jongens blootgesteld worden aan een paar - als dat al het geval is - mannelijke rolmodellen en mannelijke rusteloosheid wordt derhalve bijna geheel bezien als een probleem dat opgelost moet worden in plaats van een potentiële aanwinst die gevormd moet worden.

Het is curieus dat in een wereld die anderszins jongens en meisjes leert om "jezelf te zijn", dat die regel vaak op iedereen van toepassing is, behalve op de "traditionele" man die over traditionele impulsen en kenmerken beschikt. Dan zijn ze een probleem. Dan worden ze toxisch geacht. Combineer deze realiteit met een nieuwe economie die niet van nature in dezelfde mate fysieke kracht en fysieke moed voorstaat en dan is het gemakkelijk om te zien hoe mannen worstelen.

Zoals ik eerder beargumenteerde was acculturatie in gezonde traditionele mannelijkheid vroeger een veel natuurlijker en onontkoombare handeling. Zelfs mannen uit de hogere klasse moesten leren om met hun handen te werken (in ieder geval in enige mate); om hun brood te verdienen, moesten arbeiders vaak sterk zijn; en met meer families intact (en door mannen gedomineerde werkplekken), was er geen gebrek aan rolmodellen voor mannen.

Dat wil niet zeggen dat mannen perfect zijn. Er is al te veel nostalgie in onze samenleving voor een verleden met deugden, maar ook met vreselijke verdorvenheid. Maar het houdt wel in dat het gemakkelijker was voor een man om een doel te hebben en betekenisvol en duurzaam geluk is ongrijpbaar zonder doel.

Welnu, acculturatie in gezonde traditionele mannelijkheid moet met meer intentie plaatsvinden. Waarom moet een man die de hele dag op een keyboard typt en in een hok werkt sterk zijn? Hoe komt hij tegemoet aan die queeste naar avontuur op productieve wijze? Hoe vorm je een identiteit als een schaapshond in een veilige voorstad? Waarom moet je überhaupt stoïcijns zijn als iedereen om je heen toegeeft aan emotionalisme dat vaak een kenmerk is van "zelfzorg"?

Dit alles is lastig. Heel lastig. Met name als het gecombineerd wordt met het feit dat ik vermeldde in het begin van het artikel - de vorming van een "grown man" gaat gepaard met korte termijn pijn. En zoals met zoveel willen we het resultaat, maar we haten het proces. Doeltreffende rolmodellen begrijpen deze realiteit en prediken meedogenloos over de waarde van opoffering.

Neem bijvoorbeeld een van werelds populairste beroemdheden, Dwayne Johnson (beter bekend als "The Rock". Hij deelt een mantra voor het verbeteren van je leven dat in het bijzonder weerklank vindt bij jonge mannen - "bloed, zweet en respect." Je zweet en bloedt en in ruil verdien je respect. Het is een levendiger versie van "geen pijn, geen verdienste." Eerzame traditionele mannelijkheid is inherent onverenigbaar met een een pijnvermijdende cultuur.

Laat me afsluiten met een verhaal dat ik eerder heb verteld. Ik bracht het grootste deel van mijn carrière door als advocaat en het grootste deel van mijn vrije tijd als boekenwurm. Het schrijven van een juridische instructie of het lezen van The Silmarillion voor de tiende keer doet niets voor het ontwikkelen van je biceps. Ik was een actief kind, ik speelde basketbal in competitieverband tot ik begin 30 was, maar toen ik daarvoor te oud werd gaf ik me over aan mijn bureaubaan. Ik werd zwaarder. Ik kon niet eens 2 kilometer hardlopen zonder naar adem te happen.

En ik was diep ongelukkig met mezelf. Dus, deed ik er iets aan. Ik legde Tolkien weg, logde uit World of Warcraft (een paar minuten in ieder geval) en ging weer hardlopen. Ik ging bij het leger en werd sterker voordat ik vertrok voor mijn officiersbasiscursus. Ik werd nog sterker voordat ik naar Irak ging. Ik was nog sterker toen ik thuiskwam.

Toen, een dag nadat ik uit het buitenland terug was gekeerd, was ik op een wandeltocht van de welpen (padvinders) met mijn zoon. We waren beneden in een ravijn toen een van de jongens een steen gooide die mijn zoon pal op zijn hoofd trof. De jaap was diep, er was overal bloed en hij begon het bewustzijn te verliezen. Onze mobiele telefoons werkten en we konden 112 bellen, maar het was onmogelijk voor een ambulance om naar beneden te komen. We moesten naar boven rennen.

Dus, terwijl de roedelleider direct druk op zijn hoofd uitoefende, pakte ik hem op en begon te rennen - ik rende een steile helling op, hem dragende totdat ik bijna flauwviel. Hierop viel mijn vrouw (die heel sterk is, maar hem niet zo ver kon dragen) even voor me in. Daarop pakte ik hem en rende nog verder. We bereikten de top van de heuvel net toen de ambulance arriveerde en ze waren in staat om de bloeding te stelpen voordat het bloedverlies te ernstig werd.

Een paar jaar voorheen zou ik na het dragen van een kind uit groep 3 zelfs bij zo'n 90 meter heuvelopwaarts in elkaar gezakt zijn, al puffend op de grond. Maar ik voldeed aan de oproep van mijn "traditionele mannelijkheid" en werd sterker, niet omdat ik er goed uit wilde zien of vrouwen wilde bekoren of om "fit te zijn", maar omdat er iets in mij fluisterde dat een gezonde man niet zwak moet zijn. Met andere woorden, ik deed mijn best om een echte "grown man" te worden.

We zijn onze zoons niet gunstig gezind als we tegen ze zeggen dat ze die stem vanbinnen die hun zegt dat ze sterk moeten zijn, moedig moeten zijn en dat ze moeten leiden, niet hoeven te beantwoorden. We zijn ze niet gunstig gezind als we toestaan dat ze hun queeste om een grown man te worden opgeven als die queeste moeilijk wordt. Ja, we zijn ze niet gunstig gezind als we niet gevoelig zijn voor die jongens die niet conformeren aan traditionele mannelijkheid, maar als het gaat om de crisis die onze jonge mannen omringt dan is traditionele mannelijkheid niet het probleem; het kan onderdeel zijn van de remedie.

Het originele artikel vindt u hier.