blurry people crowd

Commentaar: Het lijkt erop dat James Lindsay, medeauteur van Cynical Theories (met Helen Pluckrose), Andrew Lobaczewski's boek Politieke Ponerologie heeft gelezen. Naar wij denken is hij een van de meest prominente academici die dit boek gelezen heeft en er iets substantieels over geschreven heeft (helaas zonder het te citeren). Aangezien hij dit onderwerp in Critical Theory goed heeft aangepakt, is hij de juiste man voor de job en zijn verhandeling hieronder is het lezen meer dan waard. We hebben een paar opmerkingen toegevoegd daar waar zijn ideeën correleren met Lobaczewski's werk.


Veel van de grootste verschrikkingen uit de geschiedenis van de mensheid konden uitsluitend plaatsvinden door de vestiging en sociale handhaving van een schijnwerkelijkheid. Met dank aan de katholieke filosoof Josef Pieper en zijn belangrijke essay "Misbruik van de taal, misbruik van de macht" uit 1970 voor het begrip en de idee, kunnen we deze alternatieve realiteiten als ideologische schijnwerkelijkheden aanhalen.

Schijnwerkelijkheden zijn vals en onecht en brengen altijd tragedie en kwaad tot stand op een schaal die tenminste proportioneel is aan de reikwijdte van hun grip op de macht - dat hun hoofddoel is - op sociaal, cultureel, economisch, politiek of (voornamelijk) een combinatie van meerdere dan wel al deze gebieden. Op het moment van ontstaan en worteling in de maatschappij zijn deze schijnwerkelijkheden zo belangrijk voor de ontwikkeling en de tragedies van samenlevingen, dat het de moeite waard is om hun basiseigenschappen en structuur te schetsen, zodat ze kunnen worden geïdentificeerd en met succes kunnen worden bestreden voordat ze leiden tot sociaalpolitieke rampen - tot aan oorlog toe, inclusief genocide en zelfs de ineenstorting van de beschaving, die alle vele miljoenen levens kunnen kosten en nog vele miljoenen meer kunnen ruïneren in het vergeefse streven naar een fictie waarvan de gelovigen voldoende onverdraagzaam zijn of worden gemaakt.

De Aard van Schijnwerkelijkheden

Schijnwerkelijkheden zijn, eenvoudig gezegd, valse constructies van de werkelijkheid. Hopelijk is het duidelijk dat een van de kenmerken van een schijnwerkelijkheid is, dat een plausibel maar opzettelijk verkeerd beeld van de werkelijkheid moet worden gepresenteerd. Het zijn cultus-"werkelijkheden" in die zin, dat ze de manier vormen waarop de leden van sektes de wereld om hen heen ervaren en interpreteren in zowel sociaal als in materieel opzicht. We moeten onmiddellijk erkennen dat deze opzettelijk verkeerde interpretaties van de werkelijkheid twee verwante functies dienen. Ten eerste zijn ze bedoeld om de wereld om te vormen teneinde een kleine deel van de mensen, dat lijdt onder pathologische beperkingen van hun mogelijkheden om met de werkelijkheid zoals die is om te gaan, van dienst te zijn. Ten tweede zijn ze bedoeld om alle andere analyses en drijfveren te vervangen door macht, die deze essentieel of functioneel psychopathische individuen zal verdraaien en vervormen zoals het hen uitkomt, zolang hun schijnwerkelijke regime kan voortduren.

Schijnwerkelijkheden zijn altijd gestoeld op een sociale fictie, hetgeen in het licht van het bovenstaande neerkomt op een politieke fictie. Dat wil zeggen dat ze in stand worden gehouden niet omdat ze waar zijn, in de zin van overeenkomen met de werkelijkheid, hetzij in materieel of in menselijk opzicht, maar omdat een voldoende aantal mensen in de samenleving die onder vuur wordt genomen, erin gelooft of weigert om de stand van zaken te betwisten. Dit impliceert dat een schijnwerkelijkheid bovenal een taalkundig fenomeen is, en waar machtverlenende taalverstoringen aanwezig zijn, is het waarschijnlijk dat ze ertoe dienen om een of andere schijnwerkelijkheid te creëren en in stand te houden. Dit betekent ook dat ze macht, dwang, manipulatie en uiteindelijk geweld nodig hebben om in stand te blijven. Ze vormen dus het natuurlijke speelterrein van psychopaten, en ze worden mogelijk gemaakt door lafaards en goedpraters. Het belangrijkste is dat een schijnwerkelijkheid niet probeert de werkelijkheid te beschrijven zoals die is, maar zoals die "zou moeten zijn", zoals bepaald door het relatief kleine deel van de bevolking dat het leven in de werkelijkheid niet kan verdragen tenzij dit is omgevormd om hun eigen psychopathologie te activeren, die op hun vijanden zullen worden geprojecteerd, aldus op alle normale mensen.

Normale mensen accepteren de schijnwerkelijkheid niet en interpreteren de werkelijkheid min of meer nauwkeurig, gebruikelijke vooroordelen en beperkingen die eigen zijn aan het menselijk perspectief daargelaten. Hun gemeenschappelijke heuristiek wordt gezond verstand genoemd, hoewel er veel verfijndere vormen bestaan in de wetenschappen die onbezoedeld zijn door corruptie. In werkelijkheid staan beide in dienst van de macht, maar in de schijnwerkelijkheid is dit omgedraaid. In de schijnwerkelijkheid wordt het gezond verstand gedenigreerd tot een vooroordeel of een soort van vals bewustzijn, en wordt wetenschap vervangen door sciëntisme als instrument van de macht. Voor al zijn fouten en de fouten in zijn filosofie (die verregaand ideologische schijnwerkelijkheid mogelijk maakt), waarschuwde Michel Foucault ons heel overtuigend voor dit misbruik, vooral onder de dekmantels van "biomacht" en "biopolitiek". Deze beschuldigingen van vooroordelen en vals bewustzijn zijn natuurlijk projecties van de ideologische schijnrealist, die middels pure dwang van retoriek beperkingen aan macht omzet in toepassingen van macht en dus zijn eigen toepassingen van macht in de bevrijding ervan. Foucault is, voor elk inzicht dat hij heeft verschaft, ook schuldig aan deze aanklacht.


Commentaar: Lobaczewski noemt gezond verstand "het natuurlijk wereldbeeld." En hoewel de wetenschap dit mag verfijnen biedt dat niet veel hulp zonder wetenschap van het onderwerp wat we bespreken: politiek kwaad in al zijn verschijningsvormen. Daarom is het boek Politieke Ponerologie zo belangrijk. En dit artikel van Lindsay ook. Je kunt niet iets genezen of voorkomen dat je niet begrijpt.


Ik merk hierbij op, dat mensen die schijnwerkelijkheden als "realiteit" accepteren, niet langer normale mensen zijn. Zij nemen de schijnwerkelijkheid waar in plaats van de realiteit en hoe meer ze dit misleidende standpunt innemen, hoe meer functionele psychopathische kenmerken ze noodzakelijkerwijs vertonen en zo dus steeds minder normaal worden. Wat van belang hierbij is, is dat normale mensen zich zulks stelselmatig en indirect met betrekking tot hun geherprogrammeerde buren niet realiseren. Hen beschouwen als normale mensen terwijl ze dit niet zijn, brengt teweeg dat normale mensen vrijwel zeker de drijfveren van ideologische schijnrealisten miskennen - macht en de universele constructie van hun eigen ideologie zodat iedereen in de schijnwerkelijkheid leeft die hun pathologieën activeert - vaak tot het veel te laat is.


Commentaar: Lobaczewski betoogt dat slechts een beperkt percentage van de bevolking ooit deze schijnbare persoonlijkheidstransformatie zal doormaken in die mate dat ze als 'functioneel psychopathisch' kunnen worden beschouwd. Tijdens het leven van Lobaczewski was dit in Polen 6%, en de meest kwetsbaren waren zij met bestaande persoonlijkheidsvervormingen - wat we als axis-II persoonlijkheidsstoornissen en hieraan gerelateerde subklinische manifestaties zouden bestempelen (evenals bepaalde soorten hersenbeschadiging met de daaruit voortvloeiende veranderingen in de persoonlijkheid).


Het resultaat van dit misplaatste perspectief, is dat veel voornamelijk epistemische (betrekking hebbend op kennis) en moreel openstaande mensen de aanspraken van de schijnwerkelijkheid zullen herinterpreteren naar iets dat in werkelijkheid plausibel kan zijn, gebruikmakend van gebruikelijke logica en moraal die ons denken begeleiden, en juist deze herinterpretatie zal in het voordeel werken van de schijnrealisten die hen daarin verstrikt hebben. Het type mens dat tussen de echte wereld en de schijnwereld in staat fungeert als een bruikbare idioot voor de ideologie, en hij moet ruime hoeveelheden epistemische en ethische camouflage genereren voor de schijnrealisten. Dit systeem vormt de sleutel tot het succes, de verspreiding en de acceptatie van de schijnwerkelijkheden, aangezien mensen, buiten een kleine groep met psychologische, emotionele en spirituele stoornissen, geen schijnwerkelijkheid zouden accepteren als het een superieure typering van de echte werkelijkheid zou betreffen. Het is duidelijk dat hoe plausibeler de schijnwerkelijkheid wordt neergezet, hoe sterker dit effect zal zijn en hoe meer macht de ideologen die erin geloven zullen kunnen vergaren.


Commentaar: Lobaczewski noemt deze herinterpretatie "kritische correctie." Normale mensen denken niet als psychopaten of schizoïden, dus wanneer ze geconfronteerd worden met hun ideeën, interpreteren ze deze op de voor hen natuurlijke wijze voor wat betreft normale categorieën, wat tot op zekere hoogte werkt, maar de pathologie ongeïdentificeerd laat en dus vrij om zijn ding te doen.


Schijnwerkelijkheden kunnen iedere mate van plausibiliteit hebben in hun verstoorde beschrijvingen van de werkelijkheid, en kunnen op deze wijze dus verschillende aantallen aanhangers aanwerven. Er wordt vaak gezegd dat ze alleen toegankelijk zijn door het toepassen van een "theoretische lens", het ontwaken van een gespecialiseerd "bewustzijn", of door middel van een of andere pathologische vorm van geloof. Of het nu door een 'lens', 'bewustzijn' of 'geloof' is, deze intellectuele constructies bestaan om de schijnwerkelijkheid aannemelijker te maken, om mensen tegen hun wil mee te slepen zodat ze er deel aan zullen nemen en om degenen die 'kunnen zien', 'wakker zijn' of 'geloven' te onderscheiden van degenen die dat niet kunnen of, zoals het uiteindelijk altijd gaat, niet willen doen. Dat wil zeggen, ze zijn de voorwendselen om mensen die in de werkelijkheid leven in plaats van in de schijnwerkelijkheid te vertellen dat ze niet correct naar de "werkelijkheid" kijken, wat dus wil zeggen als schijnwerkelijkheid. Dit zal typisch gekenmerkt worden als een soort opzettelijke onwetendheid van de schijnwerkelijkheid, die vervolgens paradoxaal genoeg omschreven wordt als op onbewuste wijze gehandhaafd. Merk op dat dit de druk van de epistemische en morele verantwoordelijkheid legt op de persoon die in de werkelijkheid leeft en niet op de persoon die de vervanging ervan door een absurde schijnwerkelijkheid voorstelt. Dit is een van de belangrijkste functionele manipulaties van schijnrealisten die moet worden begrepen. Het vermogen om dit fenomeen te herkennen wanneer het zich voordoet zich ertegen te verzetten betekent, van benodigde omvang, het leven en de dood van beschavingen.

Aanname van een schijnwerkelijkheid lijkt te raken aan een gebrek aan vermogen of wil om deze ter discussie te stellen, te betwijfelen en haar fundamentele vooronderstellingen en premissen te verwerpen. Daarom zullen de systemen van "logica" en "moraliteit", die functioneren binnen de schijnwerkelijkheid altijd proberen om dit gebrek te vervaardigen waar dit maar mogelijk is, en succesvolle aanvallen van schijnrealisten zullen dit soort eigenschappen als een soort sociaal virus verfijnen totdat de effectiviteit zeer hoog is. Deze tekortkoming is vaak het directe gevolg van een geestesziekte, meestal paranoia, schizoïdie, angst of psychopathie, echter, het handhaven en vervaardigen van dit soort toestanden in zichzelf en in normale mensen wordt sterk gestimuleerd door de valse "logica" en valse "moraliteit" van de ideologische schijnwerkelijkheid. Dat wil zeggen de methodes en middelen die aangewend worden in dienst van de schijnwerkelijkheid zullen psychologische zwakheden in mensen creëren en manipuleren teneinde hen in dienst te stellen van een vernietigende leugen zonder dat ze zich dat realiseren. Hoe vriendelijker, toleranter en liefdadiger de gemeenschap, vooropgesteld dat er geen capaciteit is om deze valsheden op een vroeg moment te ontdekken, hoe meer vatbaar de leden zullen zijn voor deze manipulaties.

Schijnwerkelijkheden en Macht

Het uiteindelijke doel van het creëren van een schijnwerkelijkheid is macht, die de zodanig opgebouwde schijnwerkelijkheid op vele manieren verleent. Van die vele manieren noemen we er een paar. Ten eerste is de schijnwerkelijkheid altijd zo geconstrueerd dat zij degenen die haar accepteren structureel bevoordeelt ten opzichte van degenen die haar niet accepteren, vaak door openlijk met twee maten te meten alsmede door middel van moreel-linguïstische valkuilen. Dubbele maatstaven in dit opzicht zullen altijd in het voordeel zijn van degenen die de schijnwerkelijkheid als werkelijkheid accepteren en zullen altijd degenen die op zoek zijn naar de waarheid benadelen. Een ideologische schijnwerkelijkheid moet de werkelijkheid in een toereikend deel van de bevolking verdringen om aan zichzelf de macht te verlenen om haar doelen te bereiken. Taalkundige valkuilen zullen vaak gebruik maken van strategische dubbele betekenissen van woorden, vaak door strategische herdefiniëring (het creëren van dubbelhartige en misleidende processen van argumentering), komen met drogredenen op manieren die mensen dwingen om deel te nemen aan de schijnwerkelijkheid door hen te laten reageren (vaak door een Aufhebung-stijl, d.w.z., Hegeliaanse, dialectische valkuilen), of aan te vangen met een vermoeden van schuld en bewijs van onschuld te eisen, waarbij ontkenning of verzet wordt opgevat als bewijs van schuld aan een of andere morele misdaad tegen het morele systeem dat de schijnwerkelijkheid dient (een Kafkaëske valkuil). De eisen zullen met voldoende vaagheid worden gesteld, zodat nooit kan worden gezegd dat er aan de eisen is voldaan en dat de verantwoordelijkheid voor het falen altijd de schuld zal zijn van de vijanden van de ideologie, die ze "verkeerd begrepen" hebben en ze dus verkeerd hebben uitgevoerd.


Commentaar: We hebben creating a mott and bailey vertaald als "het creëren van dubbelhartige en misleidende processen van argumentering", aangezien we in het Nederlands een dergelijke uitdrukking niet kennen.

Filosoof Nicholas Shackel kwam als eerste met de term mott and bailey omdat hij kritiek wilde uiten op de dubbelhartige processen van argumentering, die hij waarnam in het werk van academici zoals Michel Foucault en in de verhandelingen van post-modernisten in het algemeen.

Onze Franse collega's omschreven het als volgt:
Bovendien, en om precies te zijn, de term "dubbelhartige en misleidende (processen van) argumentering" die in de vorige alinea wordt genoemd, is in de oorspronkelijke tekst geschreven als "motte and bailey". De uitdrukking "motte en bailey" is een afgeleide van "motte en bailey kasteel", in het Nederlands bekend als "mottekasteel", een bepaald type aarden vestingwerk dat in de Middeleeuwen wijd verbreid was in Europa voordat het werd verdrongen door kastelen. De heuvel zou kunnen worden vertaald als een " (aangelegde) aarden heuvel" die zelf wordt bekroond door een "toren", de bailey, omgeven door een gracht en een palissade.

Het is een vorm van informele argumentatie en sofisme waarbij een argumenterende persoon twee standpunten die gelijkenissen vertonen door elkaar haalt, het ene bescheiden en gemakkelijk te verdedigen (de heuvel van aarde) en het andere veel controversiëler (de toren). De twistzieke verdedigt het controversiële standpunt, maar wanneer hij daarop wordt aangesproken, houdt hij vol dat hij slechts het meer bescheiden standpunt verdedigt. Door zich terug te trekken op de aarden heuvel kan de persoon die de argumenten aandraagt, opwerpen dat de toren niet is weerlegd (omdat de criticus weigerde de aarden heuvel aan te vallen) of dat de criticus onredelijk is (door een aanval op de toren gelijk te stellen aan een aanval op de aarden heuvel). Een door Shackel gegeven voorbeeld heeft betrekking op de volgende stelling: "moraliteit is sociaal geconstrueerd". In dit voorbeeld betekent de heuvel van aarde dat onze overtuigingen over goed en kwaad sociaal geconstrueerd zijn, terwijl de toren betekent dat er geen goed en kwaad bestaat.

Ten tweede demoraliseert de loutere instandhouding van de schijnwerkelijkheid iedereen die wordt gedwongen eraan mee te doen door het enkele feit dat iets vals voor waar moet worden aangezien. We moeten nooit onderschatten hoe psychologisch ondermijnend en schadelijk het is om gedwongen te worden iets dat niet waar is als waar te beschouwen en te behandelen, en dit effect wordt sterker naarmate steeds duidelijker wordt dat het vals is. Ondanks het feit dat de overduidelijkheid van de schijnwerkelijke vervorming haar demoraliserende kracht concentreert, is de schijnwerkelijkheid alleen schijn-werkelijk als de vervorming niet onmiddellijk en volledig transparant is en alsmede als ze voldoende maatschappelijk geaccepteerd is om een sociaal geconstrueerde schijnwerkelijkheid te worden. Of de vervorming nu wel of niet zichtbaar is, de situatie die ze creëert is echter het meest demoraliserend voor degenen die er doorheen zien, want de vervorming van een schijnwerkelijkheid zichtbaar maken voor degenen die haar nog niet zien, is altijd een buitengewoon moeizaam proces en zal niet alleen door aanhangers maar ook door nuttige idioten krachtig worden bestreden.

Dus ten derde, door het inruilen van assumpties die normale mensen hebben dat ogenschijnlijk serieuze mensen de waarheid belangrijk vinden, forceren ze normale mensen op een succesvolle manier aspecten van de schijnwerkelijkheid te laten verifiëren zelfs als ze deze daadwerkelijk ontkennen, zodat de normale mens de ideologie toch deels tegemoet komt. Dit is de relevantie van de schijnwerkelijkheid, die schijnbaar werkelijk is, en een grotere plausibiliteit versterkt dit effect. Dit betekent dat veel normale mensen zich niet zullen realiseren dat de schijnwerkelijkheid vals is omdat ze niet verder kunnen kijken dan de kaders van het normaal die zij dan goedhartig eveneens toekennen aan alle anderen, of die nou normaal zijn of niet.

Deze dynamiek zal hier kort worden uitgewerkt. Normale mensen neigen er niet naar te erkennen dat defecte logica en een afwijkende moraal worden gebruikt om een ideologische visie - een schijnwerkelijkheid - te ondersteunen en dat de mentale toestand van de mensen die er deel van uitmaken (of erdoor gegijzeld worden) niet normaal is. Sommigen onder hen, met name de zeer maar niet uitzonderlijk slimme, herinterpreteren bekwaam de absurde en gevaarlijke beweringen van de ideologen van de schijnwerkelijkheid, zodat deze redelijk en zinvol lijken, terwijl ze dit in feite niet zijn. Dit maakt de schijnwerkelijkheid op haar beurt weer meer verteerbaar dan ze in werkelijkheid is en verhult zo nog meer de verdraaiingen en de onderliggende wil tot macht die de ideologische schijnrealisten voorstellen. Al deze kenmerken, en andere, strekken tot voordeel van de ideoloog die, zoals een hedendaagse Zarathustra, een schijnwerkelijkheid in het leven roept, en al deze kenmerken verlenen die ideoloog macht, terwijl ze die van elke deelnemer aan hun sociale fictie, bereidwillig of niet, ontnemen.

Een Opmerking over Ideologie

Aangezien we nu spreken over ideologieën, moeten we duidelijk zijn voordat we verder gaan, dat met "ideologie" hier iets wordt bedoeld dat dichter bij "cult-ideologie" staat dan een meer algemene betekenis van het begrip. Het is van cruciaal belang om een onderscheid te maken, zodat we die uitvoerige benaderingen van contextualisering en begrip van de werkelijkheid die generatief zijn voor het begrijpen van de werkelijkheid, niet verwarren met diegenen die bestaan in relatie tot het schijnbaar echte.

Liberalisme kan bijvoorbeeld worden uitgelegd als een ideologie, maar het zou niet kwalificeren als een cult-ideologie omdat het zich, ook al heeft het wellicht tekortkomingen, ondergeschikt maakt aan de waarheid. (Dit, samen met de onjuiste algemene veronderstelling van de normaliteit van alle mensen, is inderdaad de reden waarom liberale systemen zo vatbaar zijn de ideologische schijnwerkelijkheid en dus dringend een vaccin hiertegen nodig hebben). Dat het liberalisme zich ondergeschikt maakt aan een externe, of objectieve waarheid, blijkt uit de grondbeginselen van het liberalisme, die ontstaan uit de context van het bevorderen van rationalisme en het opschorten tot de grootste mate van objectiviteit is bereikt voor elke omstandigheid die het probeert te begrijpen of elk dispuut dat het wenst te beslechten. Liberalisme wenst ook expliciet de procesbewaking te beschermen in dienst van deze doelstellingen en ontkent expliciet motiveringen als "de doelen heiligen de middelen". Dienovereenkomstig vertoont het geen van de psychopathische tendensen die zich regelmatig voordoen in de context van ideologieën die afhankelijk zijn van de opbouw en handhaving van een of andere handige maar valse schijnwerkelijkheid.

De Cultus van de Schijnwerkelijkheid en Utopisme

Alhoewel we voornamelijk geïnteresseerd zijn in de ideologie van de schijnwerkelijkheid, is wellicht het meest fundamentele voorbeeld van een schijnwerkelijkheid niet ideologisch van aard. Het is de tragische wereld van de klinisch misleide persoon, die alleen hij accepteert als de "ware" stand van zaken. "Zijn werkelijkheid", "zijn waarheid," is van niemand anders omdat hij geen normaal persoon is, en niemand wordt hierdoor in verwarring gebracht. De betrokken psychopathologie is duidelijk zichtbaar voor alle normale mensen, en als alles goed gaat, wordt deze persoon behandeld en niet in staat gesteld zijn waanzin uit te voeren. Als we dit voorbeeld naar een hoger niveau tillen, kunnen we ons voorstellen dat onze misleide persoon voldoende charismatisch en taalkundig begaafd is om een cultus van medegelovigen in zijn schijnwerkelijkheid op te bouwen. Een cult mag dan op zichzelf niet ideologisch zijn, het vergt geen enkele inspanning om de ladder te beklimmen van een cultus (zelfs een van persoonlijkheid) tot aan wereldwijde schijnwerkelijke socio-politieke bewegingen die decennia of zelfs eeuwen kunnen standhouden (Hegel schreef bijvoorbeeld The Phenomenology of Spirit in 1807).

Er zijn slechts twee veronderstellingen nodig om te begrijpen dat deze ladder bestaat variërend van een enkel misleid persoon met een kleine cult om hem heen tot aan een massale en verwoestende politieke beweging. De eerste is eenvoudiger: deze betreft de veronderstelling dat mensen die gewoonlijk gezond zijn op psychisch, emotioneel en intellectueel vlak gemanipuleerd kunnen worden tot pathologieën op het gebied van deze domeinen. Dat wil zeggen dat zo'n ladder bestaat omdat aanjagers van de schijnwerkelijkheid soms in staat zijn om mensen ervan te overtuigen, dat de aannames die ten grondslag liggen aan hun constructie van de schijnwerkelijkheid een betere afspiegeling zouden vormen van de werkelijkheid dan andere, hetgeen uiteraard voortdurend gebeurt. Sekten ontstaan en kunnen behoorlijk groot worden.

Ten tweede kunnen sektes ideologisch van aard worden, en meer specifiek, utopisch. Dit gebeurt ook met enige vastgelegde regelmaat, vooral in situaties waarin een zekere versimpeling van hoe een hele sociale orde waarin we leven in te richten een glorieuze beschouwing aanneemt met een utopisch eindpunt - letterlijk betekent dit nergens in het oorspronkelijke Grieks (er zijn geen utopieën, alleen dystopieën). Een valide symptoom dat dit zo plaatsvindt is gelegen in een visie over een zeer lange periode (vaak een millennium), waarna alle sociale misstanden zullen zijn opgeheven, maar die om een begin te maken deze te bereiken toch een revolutie in het hier en nu vereisen. Deze sektes gebaseerd op een schijnwerkelijkheid zijn zeer gevaarlijk en bedreigen ons en onze beschavingen ook nu nog.

De utopische beschouwing die zich in het hart van alle (sekte-)ideologieën verbergt, biedt de onderbouwing en de middelen om een ideologische schijnwerkelijkheid te creëren. De schijnwerkelijkheid is een constructie die de feitelijke werkelijkheid verkeerd begrijpt ten opzichte van het denkbeeldige Utopia, dat aan het einde van de ideologische regenboog ligt. Het is op een dermate wijze opgezet om zoveel mogelijk mensen te dwingen te leven in de utopische dagdroom van mensen die de werkelijkheid minder verdraaglijk achten dan een fictief alternatief en dat niet kan worden geloofd zonder een bijna universele naleving. Dat wil zeggen, de schijnwerkelijkheid die is opgebouwd in dienst van een ideologie is een onwerkelijke beschouwing op de samenleving die perfect wordt gemaakt voor bepaalde onverdraagzame buitenbeentjes om vervolgens ondersteboven te worden gezet. Met andere woorden, zoals we zullen zien, zijn utopische ideologieën psychopathisch en komen ze voort uit een onvermogen om in de werkelijkheid te leven (tenminste, zonder behandeling).

Dus de opbouw van een ideologische schijnwereld neigt te worden omgedraaid door aan te vangen met de idee van een onmogelijk volmaakte samenleving (in de ogen van bepaalde psychopathologische mensen) om vervolgens een alternatieve visie te bedenken voor de wereld waarin we daadwerkelijk leven, als een soort mythologie die een schijnwerkelijke verklaring bevat voor waarom we nu nog niet in Utopia leven en hoe we daar toch alsnog kunnen geraken. De details zijn lichtvoetig - voornamelijk omdat geen enkel plan de werkelijkheid kan vervangen door een schijnwerkelijkheid - en de ideologen zullen insinueren dat de plannen gaandeweg duidelijk zullen worden gemaakt. Het schijnwerkelijke Utopia zal daardoor uit de werkelijkheid worden geproduceerd door middel van een proces dat terecht wordt omschreven als alchemistisch van aard - waarbij wordt geprobeerd iets te maken van datgene wat het niet kan produceren - wat bijna altijd inhoudt, dat er fundamentele veranderingen in de samenleving en de mensen die daar leven worden gecreëerd. Hier moet worden vermeld dat elk onrecht in het heden en in de nabije toekomst kan worden gerechtvaardigd met een visie in de hand van perfectie voor fictieve mensen die daar over duizend jaar zullen leven.

Schijnwerkelijkheden als Taalspellen

Zoals Pieper aangeeft, zoals zelfs te zien is aan de titel van zijn essay waaruit we de term "schijnwerkelijkheid" lenen ("Abuse of Language, Abuse of Power"), putten deze constructies meestal uit misbruik van de taal dat misbruik van macht mogelijk maakt. Deze manipulaties zijn derhalve aantrekkelijk voor mensen met een sterke neiging om andere mensen te domineren of om de macht te grijpen, vooral wanneer ze van middelmatige intelligentie zijn, relatief welvarend en taalkundig intelligent zijn (terwijl ze misschien andere, meer specifiek waardevolle vaardigheden missen). Dat wil zeggen, dat een schijnwerkelijkheid wordt geconstrueerd door taalkundig bekwame manipulatieve mensen die andere mensen willen overheersen, en het is redelijk om aan te nemen dat een voldoende overtuigende (en veroordelende) schijnwerkelijkheid dan meer van dat soort mensen zal aantrekken, die in staat zijn om de schijnwereld en haar ficties te ontwikkelen en vervolgens mensen te overtuigen dat het de werkelijkheid op een zinvolle manier in kaart brengt, op een manier waarop het dat niet doet. Het proces waarmee ze dit doen kan het meest nauwkeurig worden aangeduid als betoog-engineering, met exact dezelfde connotatie die we gewoonlijk hechten aan het grotere project dat het faciliteert, sociale engineering. Enkele specifieke soorten van deze taalspellen, om maar een zin van Wittgenstein te lenen, werden hierboven kort genoemd.

Deze gedragingen, zelfs indien uitgevoerd door de oprechte persoon die de werkelijkheid heeft verward met de schijnwerkelijkheid, moeten alle worden gezien als manipulaties en krenkingen, hoewel het altijd belangrijk is om de intentie van elk deelnemend individu te onderkennen, hetgeen van belang is voor wat betreft de morele weerslag die volgt op dit feit. De bouwers van de schijnwereld hebben de neiging om mensen te manipuleren met betrekking tot hun kwetsbaarheden, dit is een bekend feit van het sekte-rekruteringsproces. Ze werken het best op mensen met een onderliggende basis van psychologische, emotionele of spirituele ziekte, vooral en met name de soort die zich slecht verhoudt tot de echte wereld en de harde sociale werkelijkheid daarin. Zoals opgemerkt, worden deze ook vaak gefabriceerd om de psychologisch, emotioneel en spiritueel ontvankelijke personen, samen met de naïeve, de boze en de gekrenkte personen, doelgericht te bereiken. Het is in dergelijke geesten waar schijnwerkelijke manipulaties het meest effectief zijn en waar ze een aanzienlijke kring van sympathisanten kunnen genereren onder anderszins normale mensen, waarvan sommigen zich de psychopathologieën die ten grondslag liggen aan het hele project laten wijsmaken. Dit is de ware alchemie van het schijnwerkelijke ideologische project: van normale, voornamelijk gezonde mensen psychologisch, emotioneel en spiritueel gebroken meelopers te maken, die niet langer op adequate wijze kunnen omgaan met de eigenschappen van de werkelijkheid en dus de voorkeur moeten geven aan de schijnwerkelijkheid, die opgezet werd om hen te ontvangen - en, nog belangrijker, om hen strategisch te gebruiken.

Academische Schijnwerkelijkheden

Gezien het feit dat zij het instrument zijn van manipulatieve mensen met een grote honger naar macht en uitgerust met een taalkundig inzicht, neigen schijnrealisten ernaar zich te richten op de (burgerlijke) hogere middenklasse, wiens levensonderhoud het meest afhangt van hun geloofwaardigheid en acceptatie door een groep gelijken en dit geldt in het bijzonder voor de hoogopgeleiden, maar wellicht dan weer niet voor de echt briljante geesten onder hen. Een buitengewoon hoog percentage van deze personen vindt men in het onderwijs, de media, de politiek en vooral in academische beroepen. (De meest krachtige en gevaarlijke ideologische schijnwerkelijkheid brengt het soort absurditeiten voort, welke alleen academici echt zouden kunnen geloven). De schijnwerkelijkheid, een taalkundige en sociale constructie, maakt het voor dit soort mensen mogelijk om juist in dit soort beroepen, veel meer dan in de meeste andere, enorm carrière te maken en een grote geloofwaardigheid op te bouwen, hetgeen een stimulerende structuur genereert die de ambities van de schijnrealisten tot voordeel strekt.

Naast het maken van een bescheiden carrière tussen de andere laagvliegers op de carrièreladder, zijn deze mensen ook bijzonder gevoelig voor retorische middelen, die de mogelijkheid wekken dat ze onvoldoende intelligent, fijnzinnig of spiritueel verrijkt zijn, en de schijnwerkelijkheid wordt dan voorgesteld als het juiste "interpretatieve kader" dat deze onvolkomenheden oplost. Misschien wordt bijvoorbeeld gesuggereerd dat de schijnrealist een completer of geraffineerder begrip van de werkelijkheid heeft, welke het beoogde slachtoffer niet begrijpt of kan begrijpen (vaak door een beroep te doen op de oneindig gecompliceerde "systemische aard" van problemen die anders vrij helder van aard zijn). Misschien wordt er een morele of spirituele aanval gedaan waardoor ze zich ongeliefd voelen bij anderen of zichzelf (vaak door beschuldigingen van morele medeplichtigheid en crimineel denkgedrag). Het feit dat de schijnwerkelijkheid zich niet naadloos conformeert aan de echte werkelijkheid zal een cognitieve dissonantie opwekken die, naar omstandigheden, nuttig zal blijken om meer indoctrinatie voor wat betreft de grondbeginselen van de schijnwerkelijkheid op te wekken. Dit is natuurlijk een specifieke manifestatie van het indoctrinatie- en herprogrammeringsproces bij sektes.

Dit laatste kenmerk wordt versterkt indien het beoogde slachtoffer meer vooronderstellingen van de schijnwerkelijkheid accepteert en zo steeds verder afdrijft van de werkelijkheid en de normale mensen die daarin leven. Dit lokt aanhangers, die vrijwel niet over een ontsnappingsmechanisme beschikken, langzaam in de val, zelfs wanneer het duidelijk wordt dat ze kunnen wegkomen. Zonder ook zelfs maar te vermelden dat zij weten door welke hand en door wie ze gevoerd worden, zijn ze goed en wel gevangen door de ideologie waar de schijnwerkelijkheid toe dient, omdat degenen die de schijnwerkelijkheid hebben aanvaard hun begrip van de wereld hebben laten vervormen tot de interne (nep) "logica" van de schijnwerkelijkheid en hun ethiek (moraal) hebben laten ondermijnen door het (kwaadaardige) "morele" systeem dat hiervoor wordt gebruikt. Met een verwrongen logica die de werkelijkheid niet meer kan waarnemen, behalve als een vervalsing, ontbreekt het hen aan de nodige kennis middelen om de ideologie te betwisten, zelfs in zichzelf. Met een ondermijnde moraal die kwaad als goed en goed als kwaad waarneemt in overeenstemming met de slavenmoraal van de schijnwerkelijkheid, is hun hele sociale omgeving erop ingericht om hen in een hel te houden waarvan de poorten van binnenuit zijn gesloten. Om de ideologische schijnwerkelijkheid te begrijpen en te proberen te ontdekken of en zo ja, wat we eraan kunnen doen, is het nodig om de interne logica en morele systemen ervan nader te onderzoeken.

Ideologisch Paralogisme

Omdat de schijnwerkelijkheid niet echt is en op geen enkele betrouwbare manier overeenkomt met de objectieve realiteit, kan ze niet worden beschreven in logische termen. In het kader van het denken over de wereld zal een schijnwerkelijkheid alternatieve logica hanteren - een paralogisme, een onlogische neplogica, die naast de logica wordt gebruikt - die intern begrijpelijke regels en een structuur heeft, maar geen logische resultaten oplevert. Ze moet immers noodzakelijkerwijs niet overeenkomen met de werkelijkheid, maar met de schijnwerkelijkheid, en ze moet dus ook de wet van de non-contradictie schenden. Dat wil zeggen dat paralogisme in de schijnwerkelijkheid altijd intern (en vaak onbekeerlijk) inconsequent en tegenstrijdig zal zijn. Dit kan worden opgevat als een symptoom dat paralogisme wordt gepresenteerd ter ondersteuning van een schijnwerkelijkheid, net als elke onderbouwde aanval op de principes van objectiviteit en rede.

In een succesvolle ideologische schijnwerkelijkheid manipuleert men door het gehanteerde paralogisme noodzakelijkerwijs normale mensen, die anders buiten het blikveld zouden vallen doordat zij vertrouwen op hun eigen (onjuiste) veronderstelling dat het paralogisme op de een of andere manier logisch moet zijn (waarom zou dat niet zo zijn?). Zo zullen normale mensen (ten onrechte) aannemen dat de gegeven beschrijvingen van de schijnwerkelijkheid een enigszins redelijke (reële) interpretatie moeten hebben die begrijpelijk is door (ten onrechte) echte logica toe te passen op de beweringen van de schijnrealist. (Zeer) slimme mensen zullen deze "logische" herinterpretatie van deze nonsens zoeken door middel van een reflex en worden zo (zeer slimme) nuttige idioten.

Het is cruciaal om de rol die het paralogisme speelt te begrijpen, die parallel loopt aan de logica maar in dienst staat van een valse realiteit. Het leidt er zeker toe dat (zeer) slimme, bedachtzame mensen die de schijnwerkelijkheid volledig verwerpen - en die toch veelal onwetend blijven over de paralogische structuur - ingezet worden om de schijnwerkelijkheid waarin de ideologen leven, te normaliseren, terwijl zij mensen die het wagen hierop terechte kritiek te uiten wegzetten als gekkies. In feite genereren deze (zeer slimme) mensen het rookgordijn voor het bredere normale publiek die de schijnwerkelijkheid als veel redelijker en meer gebonden aan de werkelijkheid doet lijken dan ze in feite is. Deze intellectuele manipulatie van (zeer slimme) mensen is een cruciale factor in de totstandkoming van enige succesvolle en grootschalige schijnwerkelijkheid, die slechts een relatief klein deel ware gelovigen zal kunnen behouden. Let wel, niemand is hier beter in dan een opgeleide of geloofwaardige liberaal, die veel te verliezen heeft als hij door andere nuttige idioten als gekkie wordt weggezet.

Het moet worden erkend, dat de paralogische structuur die de ideologische schijnwerkelijkheid dient uiteindelijk alchemistisch - niet chemisch, niet wetenschappelijk, dus niet logisch - van aard is. Dat wil zeggen, het wil van niets iets maken (en maakt dus ook niets van iets). Meer specifiek, het wenst de inhoud van de ene "werkelijkheid" effectief te veranderen in een andere door middel van toverij, die niet bestaat. Het doel is om de inhoud van de werkelijkheid zoals die is van aard te veranderen in hetgeen men voorziet binnen de schijnwerkelijkheid en de utopie waar het uiteindelijk op gebaseerd is. Binnen een schijnwerkelijk paralogisme kan dus geen legitieme vorm van onenigheid bestaan en kan dus ook geen ontkrachting plaatsvinden van de schijnwerkelijkheid die het beweert te vatten. Het paralogisme, dat ten onrechte logisch lijkt, verwerpt al deze tegenstrijdigheden. Het echte communisme, bijvoorbeeld, naar wij hebben gehoord, is kennelijk nooit uitgeprobeerd, en het probleem lag bij de mensen die het implementeerden, bijvoorbeeld door middel van het Leninistische Sovjet-model in het ene of het andere ontwerp, die het niet goed begrepen of de cruciale elementen hiervan niet begrepen. Het paralogisme van de ideologie kan dus geen filosofie voortbrengen, maar alleen sofisme. Ze kan geen goud maken van lood, maar kan haar tovenaars wel kwik laten drinken om zichzelf gek te maken.

Ideologisch Paramoralisme

Naast de paralogische structuur die wordt gebruikt om nuttige idioten te verleiden tot het verdedigen van de ideologische schijnwerkelijkheid is er een krachtig instrument voor sociale afdwinging met een schijnbaar morele dimensie. Een relativist zou dit kunnen aanduiden als een "moreel kader" dat ethisch gezien "binnen de ideologie" ligt, maar aangezien het een moraliteit betreft die onafhankelijk is van de feiten van het menselijk bestaan zoals die in werkelijkheid bestaan, en in plaats daarvan vervormd zijn in de geconstrueerde schijnwerkelijkheid, zou het gepaster zijn om er naar te verwijzen als een paramoralisme, een immoreel vals moralisme die naast (en los van) alles staat dat het waard is om "moreel" te worden genoemd. Het doel van het paramoralisme is het sociaal afdwingen van het geloof dat goede mensen het paramoralisme en de bijbehorende schijnwerkelijkheid accepteren, terwijl alle anderen moreel tekort schieten en kwaadaardig zijn. Dat wil zeggen, het is een omkering van de moraal, de slavenmoraal, zoals beschreven door Nietzsche in zijn De genealogie van de moraal.

Omdat het paramoralisme in feite immoreel is, zullen deelnemers aan de schijnwerkelijkheid een krachtige, meestal totalitaire, handhaving van het ideologisch paramoralisme ervaren. Op deze manier wordt de vereiste sociale druk gecreëerd om de leugen en het immorele systeem in stand te houden. Na deze cyclus van mishandeling, zullen ze vervolgens dezelfde principes en tactieken gebruiken om normale mensen daarbuiten te (para)moraliseren, op een uiteindelijk veel krachtiger wijze. De trend naar piëtisme in puriteinse stijl, autoritarisme en uiteindelijk totalitarisme door toepassing van dit paramoralisme zorgt vrijwel zeker voor acceptatie van een ideologische schijnwerkelijkheid, en deze mishandelingen zullen niet alleen bij elke deelnemer aan de geconstrueerde fictieve werkelijkheid worden toegepast, maar bij iedereen die zelfs maar in de schaduw ervan kan worden gevonden of geplaatst (hetgeen hele naties of volkeren kan omvatten of, in feite, iedereen, zelfs degenen die het afwijzen). Nogmaals, dit is de ware alchemie van het programma van de schijnwerkelijkheid; het transformeert normale, morele mensen in immorele verlengstukken van het systeem, die kwaad moeten doen om zich goed te voelen en degenen die het goede doen als kwaadaardige mensen te beschouwen.

Een ideologisch paramoralisme is nog minder vatbaar voor betwisting dan het paralogisme van een ideologische schijnwerkelijkheid, omdat deze alles - inclusief de realiteit zelf en het welzijn van elk individu die erin leeft - afzet tegen de utopie, een dagdroom van absolute perfectie. Het paramoralisme ziet dus slechts twee soorten mensen: degenen die de schijnwerkelijkheid aanvaarden en de daadwerkelijke moraal vervangen door een paramoralisme en die neergezet worden als kampioenen tegenover hen die de utopie dus niet willen (en die dus een wereld van lijden moeten willen van het soort waar de architecten zelf het minst tegen zouden zijn opgewassen). In dit opzicht bestaat er geen neutraliteit in een paramoreel systeem, en alle grijstinten worden alchemistisch getransformeerd tot echt zwart en schijnbaar wit. Zo is er in de wereld van de schijnwerkelijkheid met betrekking tot paramoralisme ofwel sprake van een volstrekt overtuigde steun, ofwel van een onbegrijpelijk (in het paralogische systeem) en verdorven (in het paramoralisme) verlangen om de oneindige voortzetting van kwaad te zien, dat pas zal ophouden te bestaan als Utopia (technisch gezien nooit) wordt gerealiseerd. Het op venijnige wijze moraliseren zal uiteindelijk geweld rechtvaardigen, ook op grote schaal en deze uitkomst is een uiteindelijke garantie voor dergelijke vereisten, als ze voldoende in staat worden gesteld om die macht naar de ideologen te verschuiven.

Dit garandeert dat het paramoralisme van een ideologische schijnwerkelijkheid altijd repressief en totalitair van aard zal zijn. Afwijking en twijfel kunnen niet worden getolereerd, en betwisting wordt in een morele put gegooid, die de aanhangers niet durven te benaderen. Voorts zal het paramoralisme op bedrieglijke wijze de tweeledige betekenis toestaan van begrippen als tolerantie (die dan repressief moet zijn), acceptatie, mededogen, empathie, eerlijkheid (die dan allemaal voorwaardelijk en selectief moeten zijn), verdienste (in de zin van het herkauwen van de doctrines van de schijnwerkelijkheid), en compromis (zodat dat altijd de schijnwerkelijke beweringen bevoordeeld worden). Het gebruik van deze begrippen op zodanige wijze ondersteunt dan op een absurde manier de schijnwerkelijkheid, gestut door de taalkundige spelletjes die de kern van het ideologische project van de schijnwerkelijkheid vormen. De mogelijkheid die bestaat om deze begrippen in een andere zin (tweeledig) op te vatten maakt deze begrippen volledig relevant op een manier die de ideeën van de schijnwerkelijkheid bevoordeelt, maar die strikt verboden is voor alle andere ideeën. Deze nepconstructies zijn bedoeld om de macht eenzijdig te verschuiven naar de ideologen, zodat hun schijnwerkelijkheid overeind kan blijven.

Het moet worden benadrukt dat het gebruikte paramoralisme altijd een omkering inhoudt van de heersende moraal, die hierop ook een parasitaire invloed uitoefent - namelijk de slavenmoraal van Nietzsche. Met andere woorden, het is een bepaald soort perversie van de moraal die meer moreel dan moreel kan aanvoelen, maar in feite kwaadaardig is. Dit komt omdat het paramoralisme in dienst staat van een schijnwerkelijkheid, niet van de werkelijkheid, en dus onder het domein valt van de psychopathie, die, opgelegd op de normale massa's, kwaadaardig van aard is. Het doel van het paramoralisme zal altijd voortkomen en bestaan uit het bevoordelen van mensen met bepaalde psychopathologieën die anders niet in staat zijn om de ongemakken van de werkelijkheid met succes te doorstaan. Dit impliceert dat het meest succesvolle middel van een ideologische schijnwerkelijkheid om aan kracht te winnen is een beroep te doen op het vermeende slachtofferschap van die mensen en de grieven op te rakelen van diegenen die met meer waardigheid onder soortgelijke onrechtvaardigheden hebben geleden. Wanneer dit op grote schaal wordt bemoedigd, moet dit worden behandeld als weer een ander symptoom van een dreigende beschavingscrisis en de noodzaak om de schijnwerkelijkheid, die deze gevoelens manipuleert, te identificeren en te verwerpen.

De Koorden die de Schijnwerkelijkheid in Stand Houden

Het kan niet genoeg worden benadrukt, dat de schijnwerkelijkheid niet kan worden gehandhaafd zonder strikte toepassing en handhaving van de zojuist beschreven relevante paralogisme en paramoralisme. Klassiek gezegd is paralogisme het pathos dat het logos ondermijnt, en paramoralisme is dan het pathos dat het ethos domineert. Geen enkele maatschappij kan gezond zijn - of lang overleven - in zo'n toestand. De koorden van paralogisme en paramoralisme moeten geïdentificeerd en doorgesneden worden willen we ontsnappen aan de calamiteiten van de ideologische schijnwerkelijkheid. Non-contradictie en oprecht moreel gezag zijn daarom fataal voor de ideologische schijnwerkelijkheid.

Deze twee elementen - een vals paralogisme en een kwaadaardig paramoralisme - zijn cruciaal voor het ontstaan, behoud en de verspreiding van alle schijnwerkelijkheden die verder gaan dan de waanideeën van een ongelukkig individu. Zij vormen de koorden die de gehele verstoring en de steeds crimineler wordende onderneming in stand houden. Als deze op een zinvolle manier worden doorgesneden, stort de gehele schijnwerkelijkheid noodzakelijkerwijs als een kaartenhuis in elkaar, aangezien deze zichzelf niet kan ondersteunen (ze is immers niet echt). Deze manoeuvre zal natuurlijk gevolgen hebben. Het zal een groot deel van de samenleving die het heeft geïnfecteerd met zich meesleuren, maar het zal ook de mensen bevrijden die het heeft verstrikt of gegijzeld, zowel middels paralogisme als paramoralisme. Het zelf en aan anderen leren om deze twee koorden te identificeren, dus het paralogisme en het paramoralisme waardoor de schijnwerkelijkheid in stand wordt gehouden - en ze dus te beschouwen als fundamenteel onlogisch en immoreel - is de sleutel en enig mogelijke manier om een beweging die gebaseerd is op de sociale constructie en handhaving van een ideologische schijnwerkelijkheid, te weerstaan en uiteindelijk te vernietigen.

De Grillen van de Partij

Omdat de schijnwerkelijkheid onecht is, is het niet mogelijk voor mensen die erin verstrikt geraakt zijn om iedere bewering die gedaan wordt voor zichzelf te onderzoeken, zelfs als ze al de moed hebben om dit te doen (omdat het een paramoraliserende afstraffing zal veroorzaken die in verhouding staat tot de hoeveelheid macht die de schijnrealisten hebben weten te verkrijgen). Dit vereist de verheffing en benoeming van specialisten in één of beide van paralogische en paramorele gebieden van de ideologische schijnwerkelijkheid om deze vaststellingen voor iedereen te doen (op de eerder genoemde tweeledige wijze). De traditionele moderne naam die aan deze cabal van corrupte "deskundigen" wordt gegeven is "de Partij" (vroeger waren dit waarschijnlijk de "Farizeeërs"). Dit zijn mensen voor wie de schijnwerkelijkheid is ontworpen om te profiteren door middel van zwendel en afpersing, en paralogische wendingen om hun standpunten te ondersteunen, zelfs als deze veranderen, en ombuiging van het paramoralisme zorgt ervoor dat zij altijd rechtschapen zijn. Belijdende aanvaarding van de schijnwerkelijkheid, bekwaamheid in zijn paralogisme en toepassing van zijn paramoralisme op zichzelf en op anderen vormen de politieke beproevingen van toewijding aan de Partij, toegang tot de Partij-buit, en op alle, behalve de hoogste niveaus van de Partij, zullen deze routinematig en op venijnige wijze getoetst worden.

Nogmaals, verlies hier niet uit het oog hoe cruciaal het fundamentele feit is, dat de schijnwerkelijkheid niet de werkelijkheid beschrijft. Dit heeft een aantal gevolgen. Ten eerste betrekt het de Partij om onlogisch en immoreel te zijn, aangezien deze is verwikkeld in en steunt op paralogisme en paramoralisme in plaats van op logica en moraal. Zoals duidelijk moet zijn, is het voor de schijnrealisten (de Partij) in het grootste voordeel dat hun paralogisme het meest onlogisch is, terwijl ze toch de snuffeltest van een generieke sympathisant als "logisch" kan doorstaan, evenals het hen de meeste voordelen biedt met betrekking tot hun paramoralisme om op dezelfde manier maximaal immoreel te zijn.

Zo'n stand van zaken is een krachtig wapen van demoralisatie in en op zichzelf, en leent zich op natuurlijke wijze - zelfs noodzakelijkerwijs - voor een bepaalde wispelturigheid. Utopia zal nooit werkelijkheid worden (dit is weer iets anders), omdat het een doel van de schijnwerkelijkheid is en dus niet echt is, en in plaats daarvan zal er slechts de ijzeren grip van de Partij op de macht zijn, die koste wat het kost en op welke manier dan ook in stand wordt gehouden (en des te wanhopiger en wreder zal zijn als dingen verkeerd gaan). Bij gebrek aan een objectieve referentiestandaard en zonder een universeel toegankelijk (in principe) beroep op de rede, wordt het betoog van de machtigen (en van de macht zelf) steeds bepalender. Een grillig paralogisme dat vandaag het betoog van de Partij als juist definieert maar dat morgen weer heel anders kan zijn alsmede een parallel paramoralisme, dat dezelfde truc uithaalt voor wat betreft datgene dat voor juist moet worden gehouden, zijn superieur als paralogisme en paramoraliteit, en zullen dus bevoordeeld worden door de Partij. Het onfeilbare resultaat is grilligheid van de Partij, altijd een favoriet instrument van overheersing en totalitarisme.

Merk op dat hoewel de Partij altijd zondebokken zal identificeren en bestraffen teneinde haar misbruiken mogelijk te maken en de opeenstapelende fouten te verdoezelen - verzekerd door de breuk met de realiteit die aan de schijnwerkelijkheid ten grondslag ligt - zal de Partij zelf de ultieme zondebok van dit project van het instellen van de schijnwerkelijkheid zijn. Dit schijnbaar onwaarschijnlijke feit is paralogisch bezien begrijpelijk (merk op hoe onlogisch het lijkt) en wordt vereist door de alchemistische kern van paramoralisme dat zij hanteert. Uiteindelijk, en het einde zal altijd komen voor elk specifiek project van het instellen van een schijnwerkelijkheid, zal de schijnwerkelijkheid ineenstorten en zal de Partij de schuld krijgen. Net zoals wanneer alchemistische experimenten mislukken, wordt de geestelijke zuiverheid van de alchemist altijd (onvervalsbaar) in twijfel getrokken, zo zal ook de corruptie van de Partij door paramorele "kwaden" de schuld krijgen (zoals het hebben van een burgerlijke mentaliteit). De "echte" pseudo-reële ideologie zal "niet op de proef gesteld" worden (in een voldoende onbeschadigde vorm), en belangrijker nog, de algemene strekking van paralogisme en paramoralisme zal dus haar eigen dood overleven (nogmaals, het kan niet logisch zijn). De christelijke lezers zullen dit onmiddellijk herkennen als een omkering van het christendom (het omgekeerde kruis), want God legt niemand anders dan zichzelf aan het kruis en draagt bereidwillig in onschuld de verantwoordelijkheid van de zonde voor alle anderen, om zo de genade mogelijk te maken, terwijl deze benadering in schuld alle verantwoordelijkheid ontloopt om zo ongehinderd door haar eigen afwijking voort te kunnen gaan in de wereld.

Later, bij het vinden van de juiste maatschappelijke alchemistische ingrediënten voor dat bepaalde tijdperk, zullen de overlevende paralogische en paramorele modi een nieuwe, over het algemeen identieke schijnwerkelijkheid genereren die de (liberale) beschaving opnieuw bedreigt. Daarom moeten de koorden van paraogisme en paramoralisme worden doorgesneden om de ideologieën gebaseerd op de schijnwerkelijkheid te verslaan en anderszins gezonde samenlevingen (vooral liberale) te vaccineren tegen hun misbruiken. Als dit specifiek voor een bepaalde schijnwerkelijkheid wordt gedaan, dan zal die manifestatie ineenstorten, hopelijk voordat het veel schade kan aanrichten. Als dit in het algemeen kan worden gedaan door het leren identificeren en verwerpen van ideologisch paralogisme en paramoralisme als een genus van valse intellectuele en ethische activiteit, dan is dat veel beter. Dit gebeurt min of meer alleen door herkenning: het leren herkennen van een schijnwerkelijkheid, paralogisme en paramoralisme, en vervolgens erkennen dat deze binnen het domein van psychopathieën vallen, die nooit ongecontroleerde macht over normale mensen zouden moeten krijgen.

Psychopathie en Schijnwerkelijkheid

Nu we hebben vastgesteld dat een ideologische schijnwerkelijkheid allesbehalve voorbestemd is om, als ze eenmaal de overhand en de macht begint te krijgen, in de richting gaat van wispelturigheid, misbruik en totalitarisme van de meest verderfelijke, gevaarlijke en kwaadaardige soort - en tot de vernietiging van beschavingen en de dood van massale aantallen inwoners leidt als ze niet vroeg genoeg in haar ontwikkeling wordt stopgezet - moeten we even pauzeren om een ander valide punt te begrijpen dat op de hele analyse van toepassing is. Als we een stapje terug doen naar ons misleide sektelid, waarmee deze analyse een aanvang nam, kunnen we inzicht krijgen in een ander belangrijk punt over de aard van de ideologische schijnwerkelijkheid die tot nu toe herhaaldelijk is verkondigd. Dat is het volgende: het is gemakkelijk op te merken, dat deze hypothetische persoon niet alleen psychopathisch zou kunnen zijn, maar het waarschijnlijk ook tot op zekere hoogte is als hij een sekte-ideologie en bijbehorende schijnwerkelijkheid creëert. Een schijnwerkelijkheid ligt per definitie niet binnen het domein van de geestelijk gezonde persoon, en het willen opdringen van iemands pathologieën aan anderen voor eigen voordeel, vooral door manipulatie van hun kwetsbaarheden, ligt zo dicht bij een eenvoudige, algemene definitie van psychopathie als men zou kunnen hopen te lezen.

Psychopathische ideologieën zullen een aantal voorspelbare gevolgen die zich op zichzelf concentreren hebben. Ten eerste zullen ze door hun aard de blik van gelijkgestemde psychopathische opportunisten ("zwendelaars") aantrekken en kanaliseren, die dan de basis van de zich ontwikkelende Partij zullen vormen. Zij zullen ook de psychologische capaciteit van iedereen die in contact komt met de ideologie - voor of tegen - afbreken. Dit gebeurt door demoralisatie die verschillende vormen aanneemt, waaronder (para)moraliseren, uitsluiting, dialectische verstrikkingen en de zeer handige tactiek van het toepassen van "omgekeerde blokkades", die ieders vermogen om de waarheid over de realiteit te kennen uitwissen door vervormingen op te dringen vanuit de schijnwerkelijkheid (wat voorkomt dat men terugkeert naar het gezonde verstand en uit de klauwen raakt van de schijnwerkelijkheid en zijn paralogisme en paramoralisme). Deze tendens heeft als gevolg dat mensen niet meer in staat zijn om te onderscheiden wat waar is en dat de aangenomen waarheid - materieel of moreel - ergens tussenin moet liggen ten opzichte van wat ze vroeger dachten en de schijnwerkelijke stelling die hen wordt opgedrongen. Men zal onmiddellijk merken dat het doelwit noodzakelijkerwijs verder weg van de werkelijkheid beweegt, aangezien de nieuwe positie een mengeling zal zijn van het vroegere geloof van die persoon en een stelling uit de schijnwerkelijkheid. Merk ook op, dat het een manipulatie is, en wanneer er sprake is van paramoraliseren, een van dwingende aard (ten voordele van de psychopathische ideologie).

Zorgwekkend genoeg genereren psychopathische ideologieën veelal (tijdelijke maar) functionele psychopathie bij overigens normale mensen, die door deze manipulaties voldoende overtuigde volgers en sympathisanten van de ideologie worden. Afgezien van de directe effecten van demoralisatie en destabilisatie die worden veroorzaakt door de groeiende afdwaling van hun overtuigingen van de werkelijkheid en in de richting van de schijnwerkelijkheid, laat een psychopathische ideologie haar sympathisanten vrij letterlijk gezien geloven en handelen op psychopathische wijze, in ieder geval in functionele zin. Dit zijn de vereisten en kosten van het handhaven van het paralogisme (om geen "dwaas" te zijn in de schijnwerkelijkheid) en paramoralisme (om niet het verkeerde soort persoon te zijn in de schijnwerkelijkheid), en langzaamaan worden deze slachtoffers van de ideologie zelf de monsters en waarvoor ze te zwak waren om te bestrijden. Zoals eerder opgemerkt, worden deugden zoals tolerantie en empathie opzettelijk gedegenereerd totdat deze concepten gaan splijten, zodat ze een politieke 'valentie' dragen (paramoralisme goed, moraliteit slecht), die de ideologie van de schijnwerkelijkheid steeds gunstiger voorstaat en op legitieme wijze psychopathisch wordt naarmate het effect ervan wordt versterkt.

Uiteindelijk blijven normale personen die aan deze omstandigheden worden onderworpen niet normaal. Dit gebeurt als zij "ontwaken" tot een "volledig bewustzijn" in de schijnwerkelijkheid. Op dat moment zullen zij zich op een plek bevinden waar, vanuit hun perspectief, de schijnwerkelijkheid waar is en de werkelijkheid de schijnwerkelijkheid is. Dat wil zeggen, ze zullen zelf psychopathisch zijn, in de greep van paralogisme van de schijnwerkelijke waan en met de gespletenheid en vernauwing van ethische en morele deugden onder haar paramorele systeem. Vermoedelijk is dit effect bij de meerderheid van zulke voorheen normale mensen tijdelijk en afhankelijk van deelname aan de sekte, hoewel het waarschijnlijk is dat een deel van de relevante psychologische schade langdurig, zo niet permanent zal zijn. Desalniettemin is het resultaat van deze dynamiek op korte termijn een groeiend aantal functioneel en legitiem psychopathische mensen die steeds meer macht voor zichzelf opbouwen, die zij (op psychopathische wijze) gebruiken om iedereen, en met name alle anderen, hun ideologische schijnwerkelijkheid op te dringen.

Dit proces verloopt op vrij verfijnde wijze. De onvolkomenheden van het paralogisme, de grillen van het paramoralisme, en de dissonantie rond de schijnwerkelijkheid zelf zwemen er alle naar bij de ontvankelijke normale mens een soortgelijk gevoel van onrust voort te brengen over het leven in de werkelijkheid, die de schijnwerkelijkheid mogelijk maakt. Dit is uiteraard handig voor rekrutering, indoctrinatie en eventuele (psychopathische) herprogrammering, omdat de schijnwerkelijkheid op dusdanige wijze is opgebouwd, dat die specifieke psychopathologieën tot bloei komen, en waarbij opsporing en behandeling worden vermeden. In dit opzicht zou men kunnen verwijzen naar de verspreiding van een psychopathische ideologie en haar schijnwerkelijkheid middels nu bekende termen als "de waanzin van de menigte", die treffender is dan men zich in eerste instantie zou realiseren, en zelfs sociopolitieke "zombificatie".

Belangrijk is dat deze omstandigheid inhoudt, dat de gemiddelde "volger" van een sekte-ideologie niet alleen zich niet realiseert dat hij een sektelid is die gebruik maakt van instrumenten en tactieken van manipulatie (paralogisme en paramoralisme) op mensen in hun leven, zowel normale als ideologisch "ontwaakte" medesekteleden; zij kunnen zich dit niet realiseren zonder eerst het paralogisme en paramoralisme achter zich te laten en de ideologische schijnwerkelijkheid op een fundamentele manier te verwerpen. Zij bevinden zich in de gebroken positie waarin zij niet alleen functioneel psychopathisch zijn, maar ook werkelijk zo'n omgekeerd beeld van de realiteit hebben, dat zij geloven dat alle normale mensen die (nog) geen sekteleden zijn, sekteleden zijn, terwijl zij dat zelf niet zijn. Dit betekent een volledige omkering van de geestelijke gezondheid, en de bekering van normaal naar ideologisch psychopathisch is tegen die tijd voltooid. Deze mensen zijn, zoals velen in de loop van de geschiedenis op de moeilijke manier hebben geleerd, de overigens goede mensen die in staat zijn om genocides te plegen.

Het Doorsnijden van de Koorden

Wat zou dan het antwoord kunnen zijn op deze eeuwige en gevaarlijke wirwar van koorden? Gelukkig is de eerste stap, op zijn minst, heel eenvoudig. Het is slechts bewustwording. Het is het leren herkennen van de geconstrueerde schijnwerkelijkheid voor wat deze is - een gefabriceerde simulatie van de werkelijkheid die ongeschikt is voor menselijke samenlevingen - en vervolgens zonder pardon iedere vereiste om eraan deel te nemen beginnen te verwerpen. Dit betekent het weigeren om de analyse van het paralogisme aan te nemen (door het zien van de tegenstrijdigheden) en het weigeren om ter verantwoording te worden geroepen door het paramoralisme (door het herkennen van de grillen, de boosaardigheid en kwaad), die de leugen in stand houden. (Een oud woord hiervoor is "secularisme" in de non-specifieke zin.) Op het exacte moment dat men de leugen - of het netwerk van leugens -, die in dienst staan van een geconstrueerde schijnwerkelijkheid en haar sociale handhaving, kan doorzien, beschikt men al over het nodige perspectief om de betovering van de schijnwerkelijkheid in haar geheel te doorbreken. Dit, het herkennen van de bedrieger voor wat hij is, is de allerbelangrijkste manier waarop de koorden van paralogisme en paramoralisme worden doorgesneden, en daarmee zal de schijnwerkelijkheid ineenstorten.

Dit kan alleen worden gedaan door voldoende kennis te vergaren zodat men de spelletjes kan doorzien, de waarheid kan vertellen en te weigeren om gedwongen te worden deel te nemen aan de steeds meer hegemoniale schijnwerkelijkheid, voordat deze totalitair wordt. Praktisch gezien zijn er twee eenvoudige manieren om dit te doen. De ene is het weerleggen van de schijnwerkelijkheid en de andere is het verwerpen ervan.

Voor de meeste mensen is dat laatste gemakkelijker dan het eerste en het vergt minder van iemand. Wilskracht en een sterk karakter zullen voldoende zijn. Simpelweg weigeren om deel te nemen aan de schijnwerkelijkheid, haar paralogisme te gebruiken, of te buigen voor haar paramoralisme - en een leven te leiden alsof het voor u volkomen irrelevant is - is een krachtige daad van verzet tegen een ideologische schijnwerkelijkheid. Het vereist niets meer van een persoon dan de overtuigde uitspraak: "Dit geldt niet voor mij omdat ik dit niet ben" (of, "niet eens echt"), weigeren om beslissingen te nemen op basis van sociaal geconstrueerde angst en intimidatie, en een bereidheid om een leven te leiden onder de meest normale voorwaarden die mogelijk zijn. Dit is een krachtige en vreedzame daad van verzet die veel andere normale mensen (diegenen buiten de schijnwerkelijkheid) als krachtig zullen erkennen, en hoewel u hier op korte termijn en in sommige opzichten onder kan lijden, zal het op de lange termijn en in andere opzichten vruchten afwerpen, in ieder geval totdat het moment is aangebroken dat de paramorele totalitaire valstrik zich volledig heeft vastgeklemd om een voldoende gebroken en gedemoraliseerde bevolking. Wees sterk en weiger je leven te leiden volgens de (psychopathische) voorwaarden van een ander, en u zult zo al veel verrichten tegen dergelijke ontluikende regimes.

Het weerleggen van de schijnwerkelijkheid is moeilijker, omdat het veel meer specifieke kennis vereist, gepaard gaand met bekwaamheid, sterkte van karakter en moed. Het moet ook gedaan worden, in ieder geval door iemand, zodra een ideologische schijnwerkelijkheid al wortel heeft geschoten. Er moet aan zoveel mogelijk mensen worden getoond, dat de schijnwerkelijkheid een valse werkelijkheid is, en aldus een schadelijke fictie. Om dit te doen, moeten ten eerste de verdraaiingen van de werkelijkheid, de tegenstrijdigheden van het paralogisme en de kwaden van het paramoralisme worden blootgelegd en uitgelegd. Deze doelstellingen vereisen toewijding, hetgeen in zekere zin verspilling oplevert en veel tijd en moeite kost omdat men iets leert wat de bedoeling is, waarvan men weet dat het vals is en dus (als men succesvol is) nutteloos zal zijn. Het is ook demoraliserend om te leren, gezien de psychopathische aard van het materiaal. Zo'n onderneming is dus niet geschikt voor de zwakkere broeders onder ons, zelfs als alles goed gaat.

Dit proces zal vaak ook niet plezierig zijn en vereist een enorme moed van precies het soort dat de ideologische demoralisering op zeer effectieve wijze geleidelijk aan vernietigt en inperkt. Het paralogisme zal direct afwijkende meningen interpreteren als dom of gek, en het paramoralisme zal het karakteriseren als kwaad (of gemotiveerd door kwade bedoelingen, zelfs als deze onbewust zijn en zich buiten het besef bevinden van de andersdenkende). De moed om de schandelijke beledigingen en laster en de onrechtvaardige sociale gevolgen ervan te dragen, is daarom een noodzakelijke voorwaarde om het totalitarisme een halt toe te roepen. Het is begrijpelijk waarom de meesten niet voor deze weg zullen kiezen, maar wees gewaarschuwd: hoe langer men wacht, hoe erger het wordt.

Voor degenen die de taak op zich nemen, vormt een combinatie van geïnformeerd zijn, moed, openhartigheid en subversieve humor de aanbevolen aanpak. Geïnformeerd zijn is noodzakelijk om de verdraaiingen van de schijnwerkelijkheid te identificeren, bloot te leggen en uit te leggen en deze naast de werkelijkheid te leggen. Het is ook noodzakelijk om gebruik te maken van het meest beslissende instrument dat bestaat tegen de ideologische schijnwerkelijkheid, namelijk de wet van de non-contradictie. Schijnwerkelijkheden en hun paralogische structuren zijn altijd in tegenspraak met de werkelijkheid en met zichzelf, en het blootleggen van deze tegenstrijdigheden brent hun leugens aan het licht. Moedig en openhartig zijn is noodzakelijk om in uzelf en in de (echte) waarden te geloven en zo de paramoraliserende aanvallen en sociale druk te weerstaan die ze zullen teweegbrengen, maar ze zullen naar meer smaken en ze herstellen het morele gezag voor degenen die door deze verdraaiingen afgemat werden. Subversief en humoristisch zijn ondermijnt de psychopathie en de wil tot macht, die kenmerkend zijn voor de algehele ideologische schijnwerkelijke onderneming.

Effectief en met voldoende kennis weerstand bieden (weerleggen) is natuurlijk het beste, maar weerstand bieden, zelfs door de loutere weigering om deel te nemen aan een duidelijke leugen (verwerpen), is ook effectief. Dit komt omdat het onthullen van de ideologische schijnwerkelijkheid voor wat ze is - vals en irrelevant voor de werkelijke realiteit - de schijnwerkelijkheid ondermijnt en meer mensen aanmoedigt om deze te weerleggen en te verwerpen. Nog krachtiger is echter, dat het onthullen van de onderliggende aard van de ideologische schijnwerkelijkheid - dat deze psychopathisch is - aan normale mensen (inclusief degenen die er gedeeltelijk in ondergedompeld zijn) hoog scoort op de lijst van manieren waarop de paralogische en paramorele koorden kunnen worden doorgesneden. En een psychopathische reactie zal volgen op het effectief weerstaan van een psychopathische ideologie. Het uitdagende is dat u, die zich durft te verzetten tegen hun spelletjes en die hun valstrik ontwijkt, het doelwit wordt van hun psychopathische toorn, en dat veel sympathisanten die u daarvoor tot uw vrienden zou rekenen, zich nu tegen u zullen keren (neutraliteit bestaat niet in het paramoralisme). Hoe eerder men dit gevecht aangaat, hoe meer moed er nodig is en hoe waardevoller het zal zijn.

Een deel van de vereiste moed om weerstand te bieden kan worden gevonden door te onthouden dat de schijnwerkelijkheid niet echt is, haar paralogisme niet logisch is, en haar paramoralisme niet moreel is. Dat wil zeggen, het ligt niet aan u, maar aan hen. Men kan nog meer moed vergaren door te beseffen, dat indien de schijnwerkelijkheid echt is voor zelfs maar een paar procent van de bevolking, de vraag niet meer luidt of het slecht zal gaan, maar hoe slecht het zal gaan voordat de bubbel barst. De werkelijkheid zal altijd winnen, en het onheil komt in verhouding tot de omvang van de leugen, dus is het beter om vroeger dan later te handelen. Ook is het goed om zich te realiseren dat de situatie erger zal worden totdat er een echte opstand ontstaat, en dan, na een moeilijke overgangsperiode, zullen betere tijden aanbreken. Het is dus nu tijd voor actie.

De manier waarop verzet - gewoon verzet - werkt is om aan de normale persoon het epistemische en morele gezag terug te geven, dat nodig is om weerstand te bieden aan de onwettige vereisten van de ideoloog om deel te nemen aan een schijnwerkelijke fraude. Dat wil zeggen dat het vertrouwen in de normaliteit voor normale mensen wordt hersteld. Niemand schaamt zich ervoor om zich te verzetten tegen oplichterij, in welke vorm dan ook, en dit is het echte fenomeen waar we met elke groeiende ideologische schijnwerkelijkheid mee te maken hebben. Het paralogisme en paramoralisme doen hun werk dusdanig, dat we niet goed meer over ons gevoel van gezag voor wat betreft wat we als waar en als niet waar en wat we als juist en als onjuist beschouwen, kunnen beschikken. Dit gezag ontbreekt echter alleen indien we onder de vooronderstellingen van de paralogische en paramorele systemen vallen - dat wil zeggen binnen de schijnwerkelijkheid - en dit gezag kan weer hersteld worden door iedereen die eenvoudigweg weigert deel te nemen aan de leugen. Stap uit de schijnwerkelijkheid (neem de "rode pil", zoals in The Matrix), en je zult het zien.

Het oorspronkelijke artikel vindt u hier: https://newdiscourses.com/2020/12/psychopathy-origins-totalitarianism/
Dr James Lindsay is een in Amerika geboren auteur, wiskundige en politiek commentator, hij heeft zes boeken geschreven met betrekking tot een reeks onderwerpen waaronder religie, de filosofie van de wetenschap en postmoderne theorie. Hij is de oprichter van New Discourses en promoot op het moment zijn nieuwe boek "How to have impossible conversations".