Amerikaanse Oorlogen Financieren de Welvaartstaat en de Welvaartstaat Financiert de Liberale Mars Naar Het Totalitarisme

Pierre Lescaudron
Sott.net
maa, 19 feb 2018 19:25 UTC

De meeste mensen die dit lezen zullen wel eens gehoord hebben van het Amerikaans militair-industrieel complex (MIC), een staat binnen de staat die overal oorlogen voert, overal ter wereld bases heeft, arme landen plundert en hun hulpbronnen in beslag neemt voor het persoonlijk gewin van een kleine elite. Maar als deze definitie juist is, zouden we verwachten dat de federale defensie-uitgaven van de VS in de loop van de laatste 70 of 80 jaar, waarin het moderne Amerikaanse MIC actief is geweest, dramatisch zijn toegenomen. Is dat het ook het geval?

Een Korreltje Waarheid

Decennia geleden maakte defensie inderdaad het grootste deel uit van de federale begroting. In de jaren 1950 nam zij ongeveer 2/3 van de federale uitgaven in beslag, zo'n 15% van het Bruto Nationaal Product (BNP) van de VS.

Dat is een hoog aandeel en in overeenstemming met een kapitalistisch land in die tijd, waarin de staatsuitgaven beperkt waren tot twee kern prioriteiten: defensie en infrastructuur, terwijl alle andere activiteitensectoren aan particuliere initiatieven werden overgelaten. Maar sindsdien is er veel veranderd:

Uitgaven defensie VS als percentage van het BNP (1954-2016)

Zoals uit de bovenstaande grafiek blijkt, is het defensiebudget de afgelopen 60 jaar gekrompen van 15% van het BNP tot minder dan 5%. Als gevolg daarvan stagneert het defensiebudget (in constante dollars) sinds de jaren 1950:

VS Defensiebudget (1950-2008)

Deze stagnatie is des te opvallender omdat de federale begroting in diezelfde periode spectaculair is gestegen:

Federaal budget van de VS (gecorrigeerd voor inflatie)

Bovenstaande grafiek laat zien dat de federale begroting van de VS van 500 miljard dollar in de jaren vijftig is gestegen naar bijna 3,5 biljoen dollar in 2010. In 2017, na twee Obama-regeringen, bereikte het $4.2 biljoen dollar. Dat is een stijging van meer dan 800%.

Een factor die deze dramatische stijging van de federale uitgaven mogelijk maakte, was de stijging van het BNP, welke deels kan worden toegeschreven aan winsten uit oorlogen die de VS de afgelopen zes decennia in tal van landen hebben gevoerd:

Bombardeer-lijst van de VS (1950-2015)

Deze conflicten en de nasleep ervan leverden enorme winsten op, niet alleen voor wapenfabrikanten, maar ook voor alle bedrijven die betrokken waren bij de "wederopbouw" van het betreffende land - hetgeen meestal inhoudt dat Amerikaanse belasting-dollars naar Amerikaanse bedrijven worden gesluisd - alsmede de toe-eigening van de meest winstgevende hulpbronnen van het betreffende land.

Dit proces wordt duidelijk uitgelegd in Naomi Klein's "The Shock Doctrine". Maar wat in Klein's boek niet wordt uitgelegd, is dat de bedrijven die hun winsten dankzij de oorlog drastisch zien stijgen, uiteindelijk zullen uitbreiden, meer werknemers in dienst zullen nemen en aannemers en leveranciers zullen betalen, en dat al die economische spelers op hun beurt uiteindelijk meer belastingen zullen betalen waarmee de federale begroting wordt gefinancierd.

Cui Bono?

Als, zoals hierboven is aangetoond, het defensiebudget van de VS niet gestegen is terwijl de federale begroting wel sterk is toegenomen, waar is dan al dat extra federale geld naartoe gegaan? Het blijkt dat de meeste van die fondsen, en hier hebben we het over triljoenen dollars per jaar, dezelfde bestemming hadden - de welvaartsstaat:

Federaal budget VS als deel van het BNP

Zoals uit de bovenstaande grafiek blijkt, zijn de uitgaven voor de twee traditionele taakgebieden van de federale overheid - defensie (rood) en infrastructuur (groen) - drastisch gedaald. In de jaren 1950 vertegenwoordigden deze ongeveer 90% van de federale uitgaven, terwijl de welvaartsstaat (uitkeringsprogramma's - blauw) praktisch niet bestond.

Vandaag is de situatie omgekeerd: defensie en infrastructuur vertegenwoordigen nog slechts 1/6 van de totale uitgaven, terwijl de uitkeringsprogramma's met 2/3 van de federale begroting het leeuwendeel voor hun rekening nemen:

Federale uitgaven VS 2015

Als men de cijfers in absolute zin bekijkt is de stijging van de sociale uitgaven nog schrikbarender. Ze zijn opgeklommen tot bijna 3 biljoen dollar en doen de defensie-uitgaven nu met een factor vijf teniet. Merk ook op dat het traject hyperbolisch verloopt hetgeen overduidelijk onhoudbaar zal zijn:

Trend in uitgaven betreffende sociale voorzieningen

Sociale programma's slokken nu al 2/3 van de federale begroting op en in dit razende tempo zullen ze tegen 2030 alles opslokken:

Federale uitgaven sociale voorzieningen tov federale inkomsten

Ondanks de extra inkomsten uit oorlogen en hogere belastingen overtreffen de federale uitgaven (voornamelijk voor sociale programma's) reeds de totale federale inkomsten (vandaar de enorme Amerikaanse staatsschuld):

Federale inkomsten tov uitgaven (1965-2011)

Zoals uit de bovenstaande grafiek blijkt, stijgen de federale ontvangsten gestaag maar de uitgaven stijgen nog veel sneller. Sinds 2002 zijn de uitgaven veel omvangrijker dan de inkomsten, hetgeen bijdraagt aan een onhoudbaar niveau van de staatsschuld. Sinds 2012 is de Amerikaanse overheidsschuld groter dan het Amerikaanse BNP en, niet geheel toevallig, volgt zij hetzelfde onhoudbare hyperbolische traject als dat van de uitgaven voor sociale programma's:

Reeel BNP tov federale schulden (1950-2015)

De Welvaartsstaat Betaalt de Verwezenlijking van het Liberale Totalitarisme

Bovenstaande toont aan dat het te simplistisch is om te beweren dat oorlogen die door de VS worden gevoerd uitsluitend bedoeld zijn voor het profijt van het militair-industrieel complex. Hoewel het zeker waar is dat vertegenwoordigers van het militair-industrieel complex profiteren van oorlogen, zijn zij duidelijk niet de enige begunstigden, en zelfs niet de voornaamste begunstigden.

De belangrijkste begunstigde van de Amerikaanse oorlogen is namelijk veeleer de welvaartsstaat. Maar oorlogswinsten, hoe frequent en omvangrijk deze ook mogen zijn, zijn niet voldoende om het zwarte gat van de welvaart te vullen; naast oorlogswinsten zijn ook gigantische schulden nodig om de peperdure sociale programma's van vandaag te financieren.

Uit het bovenstaande kan men redelijkerwijs concluderen dat een van de voornaamste redenen voor de VS om overal ter wereld oorlogen te voeren - en om buitensporige schulden aan te gaan - de financiering van de welvaartsstaat is. De volgende vraag moet dan zijn waar al dit geld voor de welvaartsstaat naartoe gaat?

Onderstaande grafiek illustreert dat personen met een jaarinkomen van minder dan $25.000 de belangrijkste begunstigden zijn van belasting- en overdrachtsuitkeringen:

Belasting- en overdrachtsvoordelen in verhouding tot het loonpeil

En wie zijn de individuen die minder dan $25.000 per jaar verdienen? Is er een sterke voorspeller zoals armoede, ras, leeftijd, geslacht of geografische locatie? Geen van deze criteria is zo'n sterke voorspeller van armoede als burgerlijke staat:

Huwelijk/rijkdom correlatie

Eenoudergezinnen hebben een veel grotere kans om arm te zijn, en het aantal eenoudergezinnen was nooit zo hoog als nu. De situatie heeft het punt bereikt waarop het normale gezin niet meer de norm is. Een kind dat in 2018 wordt geboren, heeft minder dan 50% kans om op te groeien met zijn of haar biologische ouders:

Ongehuwd met kind (1929-2008)

Ongehuwd kinderen krijgen heeft in de VS epidemische proporties aangenomen: in 2011 voedden ongeveer 14 miljoen alleenstaande ouders meer dan 20 miljoen kinderen op.

Statistieken tonen overtuigend aan dat alleenstaand ouderschap geen goede leefomgeving biedt voor kinderen. De kans wordt op dramatische wijze vergroot dat deze kinderen crimineel gedrag gaan vertonen, drugs gaan gebruiken, in de gevangenis belanden, vroegtijdig van school gaan, depressief worden, zwaarlijvig zijn en natuurlijk ook weer in armoede eindigen.

Negatieve gevolgen van het eenouderschap

Maar 'armoede' in een socialistisch land als de VS betekent niet hetzelfde als armoede in een derdewereldland. Vandaag de dag komt een alleenstaande ouder met één of meer kinderen in aanmerking voor meer dan 100 verschillende sociale programma's. Gemiddeld ontvangt een alleenstaande ouder met twee kinderen tussen de 35.000 dollar (in Illinois) en 49.000 dollar (in Hawaï) aan sociale uitkeringen. De bemoeienis van de Amerikaanse verzorgingsstaat heeft zulke proporties aangenomen dat het in veel gevallen voordeliger is om een niet-werkende alleenstaande ouder te zijn dan een werkende getrouwde ouder. De verzorgingsstaat moedigt alleenstaande ouders aan om niet te werken:

Uit een onderzoek van het Cato Institute uit 2013, waaraan ik heb deelgenomen, bleek dat de totale bijstandsuitkeringen - waarbij niet alleen TANF werd meegeteld, maar ook voedselbonnen, huisvestingssteun, Medicaid, WIC, noodvoedselhulp en het Low Income Home Energy Assistance Program (LIHEAP) - in 35 staten op een hoger niveau lagen dan het minimumloon. In de acht meest genereuze staten konden deze uitkeringen meer opleveren dan wat iemand zou verdienen met een baan van 20 dollar per uur in 2013. Hoewel zeker niet elk arm gezin al deze uitkeringen ontvangt, is het zeker duidelijk dat het sociale zekerheidsstelsel nog steeds een sterke ontmoediging kan vormen om te werken.

Op precies dezelfde financiële manier moedigt de welvaartsstaat alleenstaande ouders aan om niet opnieuw te trouwen:

Gezien de effectiviteit van het huwelijk bij het terugdringen van armoede en andere sociale problemen, zou men denken dat het versterken van het huwelijk een topprioriteit zou zijn voor de verzorgingsstaat. Maar dat is dus niet zo. Het welvaartssysteem werkt precies het tegenovergestelde. De bijstand bestraft het huwelijk op actieve wijze door de uitkeringen te verlagen wanneer paren met een laag inkomen toch trouwen.

Een alleenstaande moeder met twee kinderen bijvoorbeeld, die 15.000 dollar per jaar verdient, ontvangt over het algemeen ongeveer 5.200 dollar per jaar van het voedselbonnenprogramma. Als zij echter trouwt met een vader met hetzelfde inkomensniveau dan worden haar voedselbonnen tot nul gereduceerd. Een alleenstaande moeder die een uitkering voor huisvesting ontvangt, zou een subsidie ter waarde van gemiddeld ongeveer 11.000 dollar per jaar ontvangen als zij geen werk zou hebben. Maar als zij dan zou trouwen met een man die 20.000 dollar per jaar verdient, zouden deze uitkeringen bijna worden gehalveerd.

De federale regering heeft meer dan 80 bijstandsprogramma's in haar arsenaal; vrijwel alle bieden zeer concrete financiële stimulansen voor paren om gescheiden en ongehuwd te blijven.

- Robert Rector, How the Welfare State Penalizes Parents Who Marry

Door royaal alleenstaande ouders te steunen en het instituut van het huwelijk te vernietigen door middel van 'scheiding zonder schuld', steunt de welvaartsstaat actief de wat bekend is komen te staan als de feministisch/liberale agenda. De verzorgingsstaat heeft de facto mannen uit het kerngezin verdreven en vervangen. Vandaag de dag is het de staat, en niet de vader, die de kinderen opvoedt (dagopvang, scholen, begeleiding), vandaag de dag is het de staat, en niet de man, die de vrouw financieel ondersteunt.

Het binnendringen van de staat in de gezinskern heeft ook grote gevolgen voor de aard van de relatie tussen alleenstaande moeders en hun kinderen. Alleenstaande moeders zijn in feite "getrouwd" met de staat, die hen financieel steunt, terwijl hun kinderen steeds meer een financieel instrument zijn geworden om deze financiële steun te maximaliseren:

De vervanging van de vader door de overheid, de huidige trend in het Westen, zal het moedergevoel ondermijnen, de aard van het moederschap veranderen van een emotionele band in een vorm van loondienst met geld als intermediair tussen moeder en haar liefde; moederschap is dan niet langer een band, maar een betaalde baan. Het is duidelijk dat dit proces zou leiden tot de vernietiging van het gezin.

- Baskerville, The New Politics of Sex

Het Gezin Was Het Laatste Bolwerk Tegen Het Linkse Totalitarisme

Het zou een grote vergissing zijn te denken dat de vernietiging van het gezin door de liberale ideologie en haar verzorgingsstaat een overwinning betekent voor alleenstaande ouders.

Iedereen verliest bij de vernietiging van het gezin: de verstoten vader wordt een schuldslaaf als direct gevolg van zijn scheiding en het daaropvolgende verlies van zijn vermogen en de inbeslagneming van zijn inkomen. De alleenstaande moeder is slaaf van de financiële steun van de staat en de kinderen zijn slaven van het opvoedingssysteem van de staat.

Belangrijker nog is dat de gezinskern het allerlaatste bolwerk vormde van privacy en vrijheid ten opzichte van de totalitaire liberale ideologie. Het was de laatste mogelijkheid waar individuen persoonlijke keuzes konden maken, waar de staat zich niet kon bemoeien met persoonlijke beslissingen, waar individuen vrij waren om hun cultuur, morele waarden en kennis door te geven aan de volgende generatie.

De toename van eenoudergezinnen heeft het aantal traditionele gezinnen doen slinken, terwijl nieuwe wetten die elk aspect van het privé-leven van een gezin regelen - met inbegrip van huiselijk geweld, beslissingen over de opvoeding van kinderen, onderwijs, seksualiteit, religieuze overtuigingen, het voedsel dat kinderen te eten krijgen en het gebruik van alternatieve geneesmiddelen - het mogelijk maken dat de staat zich mengt in het leven van het gezin.

En hier raken we aan de precieze kerndefinitie van totalitarisme:

Totalitarisme is een politiek concept waarbij de staat geen grenzen kent aan haar autoriteit en ernaar streeft elk aspect van het openbare en privé-leven te reguleren.

- Conquest, Robert (1999). Reflections on a Ravaged Century

De liberale ideologie heeft het gezin vermoord en niets staat nu de totalitaire controle van iedere burger meer in de weg, zelfs niet in zijn eigen huis. Maar de vernietiging van het gezin is slechts één van de vele snode doelstellingen die worden nagestreefd door de progressieve ideologie en degenen die haar onderschrijven. Natuurlijk worden deze doelstellingen zorgvuldig verborgen achter een politiek correcte façade:

• multiculturalisme: politiek correct voor de vernietiging van naties
• anti-racisme: politiek correct voor de opkomst van bevoorrechte minderheden
• klerikalisme: politiek correct voor de vernietiging van religies
• seksuele vrijheid: politiek correct voor de bevordering van promiscuïteit
• gelijkheid: politiek correct voor de vernietiging van persoonlijke vrijheid
• moderne kunst: politiek correct voor de vernietiging van schoonheid
• gender fluïditeit: politiek correct voor de vernietiging van identiteit
• postmodernisme: politiek correct voor de vernietiging van de waarheid
• strijd tegen nepnieuws: politiek correct voor censuur
• vrijheid: politiek correct voor de opheffing van verantwoordelijkheid

De bevordering van dit nihilistisch beleid vindt plaats op elk gebied van onze moderne samenleving: in het onderwijs, van kleuterschool tot postdoctoraal; in de academische wereld, met de gepolitiseerde financiering van orthodoxe onderwerpen en onderzoekers; maatschappelijk werkers die het onderwijssysteem aanvullen bij het afdwingen van de ideologie; minderheidsgroepen die rijkelijk worden gefinancierd en beschermd; de reguliere media die dagelijks liberale leugens verspreiden; rechtbanken waar groepen rechters ideologisch gedreven beslissingen afdwingen; lobbygroepen die besluitvormers beïnvloeden; politici die wetten steunen welke de liberale agenda dienen; deskundigen en onderzoekers die bevooroordeelde studies publiceren welke de liberale ideologieën ondersteunen.

Wat we nu zien is dat de bevordering van een totalitaire liberale agenda vandaag de dag niet wordt uitgevoerd door een duidelijk identificeerbare groep onder leiding van één enkele publieke leider, zoals het geval was met Lenin's Bolsjewieken in Rusland of met Hitler's Nazi's in Duitsland.

Tegenwoordig heeft het totalitarisme zich geopenbaard als een soort ideologische hydra, waarvan alleen de koppen onder de dekmantels van vele "activistische" groeperingen zichtbaar zijn, die zichzelf allemaal definiëren als "onderdrukten". Ondanks hun schijnbare verscheidenheid behoren al deze "activistische" groepen tot hetzelfde ideologische lichaam: het liberalisme/progressivisme.

De Schijnheiligheid van het Liberalisme:

Feministen en liberalen verachten het leger omdat het een door mannen gedomineerde omgeving is, een van de laatste plekken waar gezonde agressiviteit, idealiter, een positief of beschermend doel kan dienen. Tegelijkertijd lijken deze mensen zich volledig bewust te zijn van de aantrekkingskracht van het leger vanuit een sociaal/politiek perspectief:

1/ Financieel: ze hebben het leger nodig ter financiering van hun totalitaire agenda.

2/ Social engineering: feministen en liberalen hebben zich uitermate gerealiseerd dat het keurslijf van dwang in het leger - waar de soldaat bevelen moet opvolgen zelfs als deze tegen zijn geweten ingaan - een perfecte voedingsbodem voor indoctrinatie biedt. In het leger is het meer dan elders mogelijk om extreme social engineering toe te passen.

Wat gebeurt er met de soldaten - en het zijn er velen - die het er niet mee eens zijn dat er zich vrouwen en homoseksuelen onder de gevechtseenheden bevinden? Moeten zij gestraft worden? Voor de krijgsraad komen? Worden hun religieuze en politieke opvattingen - die bij andere burgers beschermd zouden worden door het Eerste Amendement en andere waarborgen voor de vrijheid van meningsuiting - beschouwd als ongehoorzaam aan bevelen? Zo ja, dan betekent dit dat de strenge normen van de militaire discipline worden gebruikt ter afdwinging van een politieke ideologie en om doctrinaire heterodoxie te bestraffen, zelfs wanneer deze louter traditionele overtuigingen omvat en geen enkele invloed uitoefent op militaire doeltreffendheid.

- Baskerville, The New Politics of Sex

3/ Binnenlands conflict: De bevordering van het liberale/feministische plan geeft aanleiding tot een groeiend aantal tegenstanders die de absurditeiten, de tegenstrijdigheden en de destructiviteit van deze ideologie kunnen doorzien. De laatste jaren zien we een groeiend aantal gewelddadige confrontaties tussen de handhavers van de liberale ideologie (SJW's, Antifa, Zwarte activisten) en mensen die zich ertegen verzetten.

Het leger dat rechtstreeks ingrijpt om de ideologische orthodoxie bij burgers af te dwingen lijkt een nog verre van verwezenlijkte Orwelliaanse nachtmerrie. Maar deze tendens is echter al zeer concreet binnen het Amerikaanse leger:

Militaire functionarissen zijn ermee begonnen om Amerikaanse burgers op Amerikaanse bodem aan te merken als "haatgroepen" op grond van hun religieuze overtuigingen. In militaire voorlichtingen hebben functionarissen groepen van gezagsgetrouwe burgers zoals de American Family Association (AFA) bestempeld als haatgroepen wegens hun seksuele moraal.

"Waarom traint het leger haar personeel omtrent binnenlandse organisaties, met betrekking tot wat er hier binnen de Verenigde Staten gebeurt? Is niet het doel van het leger om overzeese oorlogen te voeren?" vraagt Tim Wildmon van de AFA.

"Het is tamelijk verontrustend dat het Amerikaanse leger zich richt op groepen als de American Family Association." In feite kiest het leger in zoverre partij in binnenlandse politieke kwesties dat religieuze overtuigingen reden vormen voor militair ingrijpen.

"Het is griezelig en in feite gevaarlijk om te zien dat het Amerikaanse leger zelfs betrokken is bij het in de gaten houden van pro-familie groepen op Amerikaanse bodem," zegt Bryan Fisher van AFA. "Hun taak is het bestrijden van Al-Qaida, niet hun eigen burgers."

- Dave Bohon, 'Pentagon's True Take on Pro-family', The New American

Liberalen en feministen zijn zich bewust van deze trend en realiseren zich al lang dat in een dergelijke context degenen die de wapens heeft doorgaans wint. Dit is een van de belangrijkste redenen waarom feministen zich al jaren richten op het leger en ernaar streven haar te controleren.

Enerzijds wijzen feministen en liberalen met de vinger naar de mannelijke agressie die door het leger wordt uitgedragen - anderzijds gebruiken ze het leger om hun duistere doeleinden te bevorderen. En daar houdt de hypocrisie niet op; kijk eens naar de bereidheid waarmee feministen mannen naar het 'front' sturen om te sterven, terwijl ze het geringste seksueel-suggestieve woord of blik van een man naar vrouwen verketteren.

De hypocrisie van feministen ten opzichte van vrouwen is al even opvallend. Thuis behandelen feministen (zowel de mannelijke als de vrouwelijke variant) vrouwen als fragiele wezens die het eeuwige slachtoffer zijn van seksuele intimidatie en geweld, maar dit zijn dezelfde feministen die hebben gelobbyd voor de vervrouwelijking van het leger, hetgeen in wezen betekent dat vrouwen worden gebruikt als kanonnenvoer.

Conclusie

Om twee elkaar uitsluitende waarden te verzoenen: oorlogen en gelijkheid, zijn linkse groeperingen druk geweest met het ontwikkelen van verwrongen verhaallijnen: oorlog voor "vrijheid", oorlog voor democratie, oorlog voor gelijkheid, humanitaire oorlog. Het wekt dan ook geen verbazing dat veel feministen oorlogen tegen vreemde landen steunen om een einde te maken aan de 'onderdrukking' van vrouwen in datzelfde vreemde land dat het doelwit vormt van de neoliberale elite.

"Wij zijn geen voorstanders van oorlog, en de omstandigheden hebben dit nijpende punt niet hoeven bereiken, maar wij zijn van mening dat het terugtrekken van troepen betekent dat 15 miljoen vrouwen en kinderen worden overgeleverd aan gekken die hen zullen opofferen aan hun machtswellust."

- Esther Hyneman, board member of Women for Afghan Women

Krijgsgevangene Robert Luitenant Kolonel Robert L. Stirm wordt begroet door zijn familie als hij terugkeert naar huis van de Vietnamoorlog.

Ironisch genoeg hebben de oorlogen die overzee door mannen werden gevoerd uiteindelijk de welvaartsstaat thuis gefinancierd, welke op haar beurt een binnenlandse oorlog financiert waarin de echtgenoot de vijand is.

De verzorgingsstaat is in het proces van verwijdering van de man uit het gezin dankzij een schijnvertoning van rechtvaardigheid: echtscheiding zonder schuld, particuliere rechtbanken, valse beschuldigingen, bevooroordeelde rechters, lagere normen voor bewijsvoering, geen behoorlijke rechtsgang voor verdachten en door een verruiming van de definities van verkrachting, seksuele intimidatie en huiselijk geweld.

Eeuwenlang zijn oorlogen gevoerd door mannen om te voorzien in de middelen voor hun huishouden en hun lokale gemeenschap of natie. Er is niets nieuws onder de zon - alleen wordt de soldaat die terugkeert van het front vandaag de dag niet verwelkomd met vaandels, blijdschap en kusjes. In plaats daarvan wordt hij uit zijn huis gezet, moet hij voor de rest van zijn leven alimentatie betalen, ligt er een andere man in zijn bed, en heeft de staat zijn kinderen in haar greep:

Zoals een echtgenoot van een militair het aan mij beschreef, zijn soldaten uit hun huis gezet, zijn hun voertuigen in beslag genomen en waren ze gedwongen leningen af te sluiten om te overleven. Een soldaat in het bijzonder werd uitgezonden naar Irak en hoewel hij gescheiden was van zijn echtgenote en de kinderalimentatie was vastgesteld en hij bij was met de betalingen, was zij in staat om met succes een verzoekschrift in te dienen bij de rechtbank om de alimentatie te verhogen, ook al had hij de gezamenlijke voogdij over hun kinderen en stond het leger hem toe hen in te kwartieren. Hierdoor steeg zijn alimentatie tot meer dan $3.000 per maand voor twee kinderen, en toen hij terugkeerde van de oorlog was hij gedwongen faillissement aan te vragen. Maar faillissement biedt geen bescherming tegen arrestatie.

- Baskerville, The New Politics of Sex

Kortom, het militair-industrieel complex is een handige zondebok die door liberalen en feministen wordt gebruikt om de Amerikaanse welvaartsstaat en haar opmars naar totalitariteit te financieren.