Waarom doen de meeste mensen die gemakkelijk door de officiële Covid-verhaallijn prikken niet eens aan elementaire feitencontrole van de mensen die zij volgen die de Covid-verhaallijn ter discussie stellen?


Drie dagen geleden heb ik deze tweet gepost:


Hoe weet je of de informatie van iemand 'aan onze kant' - of dat nou mijzelf, Tom Cowan of Dolores Cahill betreft - werkelijk waar is? Je moet onze bronnen controleren. Maar de meeste mensen kunnen of willen dat niet doen. Ik denk dat ik weet waarom.
Het was door een één minuut durende video welke ik eerder die dag had gemaakt. Daarin vertelde ik dat het mij verbaast waarom de overgrote meerderheid van de mensen die door de officiële Covid-verhaallijn heen kunnen kijken niet nagaan of de informatie van de leiders van de Covid-critici club, die zij hebben uitgekozen om te volgen, wel juist is.

Kunnen deze grote blinde vlekken voor feitencontrole worden toegeschreven aan luiheid of groepsdenken? Het lijkt onwaarschijnlijk, omdat deze oogkleppen zo breed en hardnekkig zijn.

Vervolgens vertelde een abonnee van mijn website me twee weken geleden over John Taylor Gatto (en ook over Charlotte Iserbyt).

En dus bestelde ik bij de bibliotheek een exemplaar van Gatto's boek The Underground History of American Education.

Hierin vond ik een zeer plausibele - zij het deprimerende - verklaring.

En wat Gatto in de V.S. constateert vindt evenzo in de meeste andere landen ter wereld plaats.

Gatto toont aan, dat sinds tenminste de jaren '60, zo niet al tientallen jaren daarvoor, openbare scholen opzettelijk kinderen:
  • laten geloven dat ze geen zelfdiscipline hebben en daarom 'moeten leren' hoe te gehoorzamen;
  • laten geloven dat intellectueel werk en creatief denken voor hen onaangenaam of een te moeilijke opgaaf is;
  • dat zij emotioneel afhankelijk zijn van goedkeuring van een autoriteit; en
  • dat zij intellectueel afhankelijk zijn van deskundigen en autoriteiten om namens hen te denken.
Zo beschrijft Gatto op blz. 40-42 van Underground History drie baanbrekende papers, welke mede ten grondslag liggen aan het dommer maken van honderden miljoenen Amerikaanse kinderen. Particuliere stichtingen, opgericht door Andrew Carnegie, J.P. Morgan, John D. Rockefeller, Sr., en Henry Ford behoorden tot de financiers van het drietal papers en verspreiders van de concepten daarin.

Gatto schrijft dat één van deze drie sleutelwerken, 'Behavioral Science Teacher Education Program', expliciet gericht was op het creëren van:
onderwijs van een toekomstig Amerika waarin ... 'elk individu bij geboorte een multifunctioneel identificatienummer krijgt' dat werkgevers en andere controleurs in staat stelt om ondergeschikten in de gaten te houden en hen bloot te stellen aan directe of subliminale beïnvloeding wanneer dat nodig is.

Lezers [van het 'Behavioral Science' document] [leerden] [ook] dat 'chemische experimenten' uitgevoerd op minderjarigen normaal zouden zijn in deze post-1967 wereld, een duidelijke voorbode van de massale Ritalin interventies welke nu gepaard gaan met de praktijk van de leerplicht.
Ik zou daaraan willen toevoegen, dat deze "chemische experimenten" waarschijnlijk ook betrekking hebben op de massale intensivering van vaccinaties, met name van kinderen, welke rond 1969 een aanvang nam.

Gatto merkt op dat de paper voorts:
de toekomst ziet als een toekomst waarin een kleine elite alle belangrijke zaken zal beheersen, een toekomst waarin de participerende democratie grotendeels zal verdwijnen. Kinderen krijgen door hun ervaringen op school te zien dat hun klasgenoten zo wreed en onverantwoordelijk zijn, zo ontoereikend voor de taak van zelfdiscipline en zo onwetend, [dat] ze moeten worden gecontroleerd en gereguleerd voor het welzijn van de samenleving.
En er staat nog zoveel meer in. Op pagina 42-43 beschrijft Gatto bijvoorbeeld een artikel uit 1998 in Foreign Affairs van Mortimer Zuckerman. Zuckerman is een miljardair die toen, en nog steeds, eigenaar was van U.S. News and World Report en grote belangen heeft in onroerend goed.

Gatto stelt vast hoe Zuckerman in het artikel dit soort onderwijs voorstelt als een perfect instrument voor eigenaren en managers van bedrijven omdat:
"de Amerikaan onverschillig is voor alles behalve zijn loonstrookje." En "arbeiders in Amerika leven in een voortdurende staat van paniek; zij weten dat de bedrijven hier hen als medemens niets verschuldigd zijn. Angst is onze geheime supercharger, welke het management een in elk ander land ongekende flexibiliteit geeft. In 1996, na vijf jaar van record winsten, vreesde bijna de helft van alle Amerikanen [werkzaam] bij grote bedrijven ontslagen te worden. Deze angst houdt een rem op de lonen."
Gatto geeft toe dat Zuckerman gelijk lijkt te hebben.

En Gatto gaat zelfs nog verder als hij schrijft dat hij:
weinig twijfel heeft dat de fabuleuze rijkdom van het Amerikaanse grootkapitaal psychologisch en procedureel geworteld is in onze vorm van onderwijs. ... Scholen trainen individuen om te reageren als een massa. Jongens en meisjes worden gedrild in verveling, angst, afgunst, emotionele behoeftigheid [en] over het algemeen in het onvolledig zijn.
Het gevolg hiervan? Het wegvagen van de kans van de overgrote meerderheid van de kinderen om ook maar in de buurt te komen van het vervullen van hun potentieel.

Gatto vat beknopt samen wat er gedaan wordt in naam van het 'onderwijs':
Groei en meesterschap zijn slechts weggelegd voor diegenen die krachtig zelfsturend zijn. De structuur van het onderwijs is precies zo opgezet, dat initiëren, creëren, doen, reflecteren, vrij associëren en genieten van privacy onder welk voorwendsel dan ook voorkomen worden.
Dus dat verklaart veel.

Ik denk nog steeds niet dat het een excuus is om de feiten niet op z'n minst genomen opppervlakkig te controleren alvorens informatie te geloven en aan anderen door te geven. Maar het helpt me wel begrijpen waarom dit zo vaak voorkomt.

Een behoorlijk aantal mensen heeft mijn tweet van 5 april over de één minuut durende video bekeken en hierop gereageerd. Velen gaven inzichtelijk commentaar. Ik heb vijf van mijn favorieten hieronder geplakt. (Een lange en heftige discussie over de vraag of Tom Cowan en Dolores Cahill - die ik in de tweet en de video noem, hoewel ik er niet speciaal op uit was hen te noemen - en anderen werkelijk op zoek zijn naar de waarheid is gaande terwijl ik dit typ. Maar dat laat ik voor een ander artikel).

Een laatste vraag dringt zich op: had Gatto een verborgen agenda? Per slot van rekening is dat in de wereld van vandaag helaas eerder regel dan uitzondering.

Zou Gatto bijvoorbeeld stilzwijgend 'charter' (particuliere) scholen kunnen hebben gepromoot?

Deze worden geprefereerd door libertarische groeperingen, waaronder het Cato Institute. Ze worden ook achter de schermen gestimuleerd door zeer machtige mensen, die zich schijnbaar aan de andere kant van het politieke spectrum bevinden, zoals Barack Obama en zijn dikke vriend Marty Nesbitt (zie bijvoorbeeld dit Politico artikel uit 2016).

(En natuurlijk heeft de overstap naar particulier onderwijs ten gevolge van de Covid-maatregelen een reuzensprong gemaakt onder degenen die het kunnen betalen).

Aangezien ik nog maar net begonnen ben met het onderzoeken van Gatto en zijn opvattingen weet ik dus nog niet of en zo ja, welke stilzwijgende vooroordelen hij al dan niet heeft.

Ondertussen volgen hier nog enkele bronnen, mij vriendelijk gemaild door Aimee Hoffman van www.GoodFoodUnearthed.com:
Twitter Rosemary Frei
Zie ook: https://www.rosemaryfrei.ca/whats-up-with-our-very-big-fact-checking-blind-spots/
Over de auteur:

Rosemary Frei maakte na het behalen van een MSc in moleculaire biologie aan de Faculteit der Geneeskunde van de Universiteit van Calgary, een ommezwaai en werd freelance schrijfster. Dat leidde tot 22 jaar als schrijfster en journaliste met een focus op geneeskunde. Begin 2016 maakte ze opnieuw een ommezwaai naar fulltime, onafhankelijk activisme en onderzoeksjournalistiek. Haar website is RosemaryFrei.ca