Amerikaanse en Israëlische vlaggen
© Ted Eytan, FlickrAmerikaanse en Israëlische vlaggen
Vrijwel alle woorden en zinnen die de Democraten, Republikeinen en de pratende hoofden in de media gebruiken om de onrust binnen Israël en de zwaarste Israëlische aanval tegen de Palestijnen te beschrijven sinds de aanvallen op Gaza in 2014, die 51 dagen duurden en meer dan 2.200 Palestijnen doodden, waaronder 551 kinderen, zijn leugens.

Israël, dat zijn militaire machine inzet tegen een bezette bevolking die niet beschikt over gemechaniseerde eenheden, een luchtmacht, marine, raketten, zware artillerie en bevelvoering, om nog maar te zwijgen van de toezegging van de VS om Israël de komende tien jaar een defensiesteunpakket van 38 miljard dollar te geven, oefent niet "het recht op zelfverdediging" uit. Wat ze uitvoeren is een massamoord. Dit is een oorlogsmisdaad.

Israël heeft duidelijk gemaakt dat het bereid is om nu net zo moedwillig te vernietigen en te doden als het in 2014 deed. Israëls minister van Defensie Benny Gantz, die stafchef was tijdens de moorddadige aanval op Gaza in 2014, heeft gezworen dat als Hamas "het geweld niet stopt, de aanval van 2021 harder en pijnlijker zal zijn dan die van 2014." De huidige aanvallen zijn al gericht op verschillende residentiële flatgebouwen, waaronder gebouwen waarin meer dan een dozijn lokale en internationale persbureaus waren gehuisvest, overheidsgebouwen, wegen, openbare voorzieningen, landbouwgronden, twee scholen en een moskee.

Ik heb zeven jaar als correspondent in het Midden-Oosten doorgebracht, waarvan vier jaar als chef van het Midden-Oostenbureau van The New York Times. Ik spreek Arabisch. Ik heb wekenlang in Gaza gewoond, de grootste openluchtgevangenis ter wereld, waar meer dan 2 miljoen Palestijnen op de rand van de hongerdood leven, moeite hebben schoon water te vinden en de voortdurende Israëlische terreur moeten verduren. Ik was in Gaza toen het werd bestookt met Israëlische artillerie en luchtaanvallen. Ik heb moeders en vaders gezien die huilend van verdriet de bebloede lichamen van hun zonen en dochters in de armen sloten. Ik ken de misdaden van de bezetting - de voedseltekorten door de Israëlische blokkade, de verstikkende overbevolking, het besmette water, het gebrek aan gezondheidsdiensten, de bijna constante stroomuitval door de Israëlische aanvallen op elektriciteitscentrales, de verlammende armoede, de endemische werkloosheid, de angst en de wanhoop. Ik was getuige van het bloedbad.

Gantz
© Israeli Defense Forces via FlickrLt. Gen. Benny Gantz instrueert soldaten, 2012.
Vanuit Gaza luisterde ik ook naar de leugens die vanuit Jeruzalem en Washington komen. Israëls willekeurige gebruik van moderne, industriële wapens om duizenden onschuldigen te doden, duizenden anderen te verwonden en tienduizenden gezinnen dakloos te maken is geen oorlog: Het is door de staat gesponsorde terreur. En hoewel ik mij verzet tegen het lukraak afvuren van raketten door Palestijnen op Israël, net zoals ik mij verzet tegen zelfmoordaanslagen, welke ik ook als oorlogsmisdaden beschouw, ben ik mij terdege bewust van het enorme verschil tussen het industriële geweld dat Israël gebruikt tegen onschuldige Palestijnen en de minimale gewelddadige acties die kunnen worden gepleegd door groeperingen als Hamas.

De valse gelijkwaardigheid tussen Israëlisch en Palestijns geweld vond weerklank tijdens de oorlog in Bosnië, waar ik ook verslag van deed. Degenen onder ons in de belegerde stad Sarajevo werden dagelijks bestookt met honderden zware granaten en raketten van de omringende Serviërs. We waren het doelwit van sluipschuttervuur. In Sarajevo vielen iedere dag enkele tientallen doden en gewonden. De regeringstroepen in de stad vuurden terug met lichte mortieren en kleine wapens. Aanhangers van de Serviërs grepen alle slachtoffers van de Bosnische regeringstroepen aan om hetzelfde vuile spelletje te spelen, hoewel meer dan 90 procent van de moorden in Bosnië te wijten was aan de Serviërs, zoals ook het geval is ten aanzien van Israël.

De tweede en wellicht belangrijkste parallel is dat de Serviërs, net als de Israëli's, de voornaamste schenders van het internationale recht waren. Israël schendt meer dan 30 resoluties van de VN-Veiligheidsraad. Het schendt artikel 33 van de Vierde Geneefse Conventie, waarin de collectieve bestraffing van een burgerbevolking als oorlogsmisdaad wordt aangemerkt. Het schendt artikel 49 van de Vierde Geneefse Conventie voor het vestigen van meer dan een half miljoen joodse Israëli's op bezet Palestijns land en voor de etnische zuivering van ten minste 750.000 Palestijnen toen de Israëlische staat werd opgericht en nog eens 300.000 na de bezetting van Gaza, Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever volgend op de oorlog van 1967.

De annexatie door Israël van Oost-Jeruzalem en de Syrische Golanhoogte is in strijd met het internationaal recht, evenals de bouw van een veiligheidsbarrière op de Westelijke Jordaanoever, waardoor Palestijns land bij Israël wordt gevoegd. Het is in strijd met resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de VN waarin staat, dat aan Palestijnse "vluchtelingen die naar hun huizen willen terugkeren en in vrede met hun buren willen leven, moet worden toegestaan dit zo spoedig mogelijk te doen".

Dit is de waarheid. Elk ander uitgangspunt omtrent de discussie over wat zich afspeelt tussen Israël en de Palestijnen is een leugen.

Een Apartheidsstaat
Israëlische politie
© Israel Police/CC BY-SA 3.0/Wikimedia CommonsIsraëlische politie-eenheden in Lod, bij Tel Aviv, 11 mei 2021
De eens zo levendige Israëlische vredesbeweging en linkse politieke bewegingen, die de Israëlische bezetting veroordeelden en ertegen protesteerden toen ik nog in Jeruzalem woonde, is op sterven na dood. De rechtse regering onder Netanyahu heeft, ondanks haar retoriek over het bestrijden van terrorisme, een alliantie opgebouwd met het repressieve regime in Saoedi-Arabië, dat Iran ook als vijand beschouwt. Saoedi-Arabië, een land dat 15 van de 19 kapers van de aanslagen van 11 september heeft voortgebracht, staat bekend als de meest actieve sponsor van het internationale islamitische terrorisme en steunt naar verluidt het salafistische jihadisme, de basis van Al Qaida, en groeperingen als de Afghanistan Taliban, Lashkar-e-Taiba (LeT) en het Al-Nusra Front.

Saudi-Arabië en Israël werkten nauw samen om de militaire staatsgreep van 2013 in Egypte te steunen, welke werd geleid door generaal Adbul Fattah el Sisi. Sisi wierp een democratisch verkozen regering omver. Hij zette tienduizenden critici van de regering, waaronder journalisten en mensenrechtenverdedigers op politiek gemotiveerde gronden gevangen. Het regime van Sisi werkt samen met Israël door de gemeenschappelijke grens met Gaza gesloten te houden voor de Palestijnen, waardoor zij vastzitten in de Gazastrook, een van de dichtstbevolkte plaatsen op aarde. Het cynisme en de hypocrisie van Israël, vooral wanneer het zegt zich op te werpen ter bescherming van de democratie en de strijd tegen het terrorisme, is van epische proporties.

Degenen die in Israël niet Joods zijn, zijn tweederangsburgers of leven onder een wrede militaire bezetting. Israël is niet het exclusieve thuisland van het Joodse volk en is dat ook nooit geweest. Vanaf de 7e eeuw tot 1948, toen joodse kolonisten geweld en etnische zuivering gebruikten om de staat Israël te stichten, was Palestina overwegend islamitisch. Het was nooit een leeg land. De Joden in Palestina vormden van oudsher een kleine minderheid. De Verenigde Staten zijn geen eerlijke bemiddelaar voor vrede, maar hebben de misdaden van Israël tegen het Palestijnse volk gefinancierd, mogelijk gemaakt en verdedigd. Israël verdedigt de rechtsstaat niet. Israël is geen democratie. Het is een apartheidsstaat.

IDF fouilleert Palestijn
© Friends123/CC0/Wikimedia CommonsIsraëlische soldaten fouilleren een Palestijn in Rumaida, controlepost Gilbert.
Dat de leugen over Israël nog steeds wordt omarmd door de heersende elites - er schijnt geen daglicht tussen verklaringen ter verdediging van Israëlische oorlogsmisdaden door Nancy Pelosi en Ted Cruz - en wordt gebruikt als basis voor iedere discussie over Israël, is een bewijs van de corrumperende macht van het geld, in dit geval van de Israël-lobby en het bankroet van een politiek systeem van gelegaliseerde omkoping, dat zijn autonomie en zijn principes heeft overgegeven aan zijn belangrijkste donoren. Het is ook een treffend voorbeeld van hoe koloniale pioniersprojecten, en dit geldt voor de Verenigde Staten, altijd culturele genocide plegen zodat zij kunnen bestaan in een opgeschorte staat van mythe en historisch geheugenverlies om zichzelf te legitimeren.

De Israël-lobby heeft schaamteloos gebruik gemaakt van haar immense politieke invloed om te eisen dat Amerikanen de facto een loyaliteitseed aan Israël afleggen. De aanname van 35 staatswetten van door de Israël-lobby ondersteunde wetgeving, welke vereist dat hun werknemers en aannemers, onder dreiging van ontslag, een pro-Israël eed ondertekenen en beloven de Boycot, Desinvestering en Sancties- beweging niet te steunen, is een aanfluiting van ons grondwettelijk recht op vrije meningsuiting. Israël heeft bij het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken gelobbyd om antisemitisme te herdefiniëren volgens een drie-puntentest, welke bekend staat als de Drie D's: het afleggen van verklaringen die Israël "demoniseren"; verklaringen die een "dubbele moraal" voor Israël hanteren; verklaringen die de staat Israël "delegitimiseren". Deze definitie van antisemitisme wordt door de Israël-lobby doorgedrukt in wetgevende staatsinstanties en op universiteitscampussen.

De Israël-lobby bespioneert in de Verenigde Staten, vaak op aanwijzing van Israëls Ministerie van Strategische Zaken, diegenen die opkomen voor de rechten van de Palestijnen. Zij voert openbare lastercampagnes en zet verdedigers van Palestijnse rechten op de zwarte lijst - waaronder de joodse historicus Norman Finkelstein; de voormalige speciale VN-rapporteur voor de bezette gebieden Richard Falk, ook joods; en universiteitsstudenten, velen van hen joods, in organisaties als Studenten voor Gerechtigheid in Palestina.

De Israël-lobby heeft honderden miljoenen dollars uitgegeven om de Amerikaanse verkiezingen te manipuleren, veel meer dan wat er beweerd wordt dat Rusland, China of enig ander land zou hebben gedaan. De hardhandige inmenging van Israël in het Amerikaanse politieke systeem, waaronder agenten en donoren die in elk Amerikaans congresdistrict honderdduizenden dollars aan campagnebijdragen bijeenbrengen om volgzame kandidaten te financieren, is gedocumenteerd in de vierdelige Al-Jazeera serie "The Lobby." Israël is erin geslaagd om de uitzending van "The Lobby" tegen te houden.

In deze serie, waarvan een illegale kopie beschikbaar is op de website Electronic Intifada, worden de leiders van de Israëlische lobby herhaaldelijk vastgelegd op de verborgen camera van een verslaggever, die uitlegt hoe zij, gesteund door de inlichtingendiensten binnen Israël, Amerikaanse critici aanvallen en het zwijgen opleggen en massale gelddonaties gebruiken om politici om te kopen. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu verzekerde zich van de ongrondwettelijke uitnodiging van toenmalig-House Speaker John Boehner om in 2015 het Congres toe te spreken, teneinde het Iraanse nucleaire akkoord van president Barack Obama aan de kaak te stellen.

Netanyahu's openlijke tarting van Obama en alliantie met de Republikeinse Partij weerhielden Obama er echter niet van om in 2014 een 10-jarig militair hulppakket van 38 miljard dollar aan Israël goed te keuren, een trieste toelichting op de gebondenheid van de Amerikaanse politiek aan Israëlische belangen.

Verschuiving naar extreem-rechts

De investering van Israël en zijn geldschieters is de moeite waard, vooral als in aanmerking wordt genomen dat de VS de afgelopen 20 jaar ook meer dan $6 biljoen hebben uitgegeven aan het voeren van nutteloze oorlogen in het Midden-Oosten, waar Israël en zijn lobby op hebben aangedrongen. Deze oorlogen zijn het grootste strategische debacle in de Amerikaanse geschiedenis, versnellen het verval van het Amerikaanse imperium, zorgen ervoor dat het land bankroet raakt in een tijd van economische stagnatie en toenemende armoede en keren grote delen van de wereld tegen ons. Zij dienen Israëls belangen, niet onze belangen als burgers.

Hoe langer de leugenachtige Israëlische verhaallijn wordt omarmd, des te sterker worden de racisten, fanatici, samenzweringstheoretici en extreem-rechtse haatgroepen binnen en buiten Israël. Deze gestage verschuiving naar uiterst rechts in Israël heeft een alliantie bevorderd tussen Israël en christelijk rechts, waarvan velen antisemieten zijn. Hoe meer Israël en de Israël-lobby de beschuldiging van antisemitisme uiten tegen degenen die opkomen voor de rechten van de Palestijnen, zoals zij deden tegen de leider van de Britse Labourpartij Jeremy Corbyn, hoe meer zij de echte antisemieten aanmoedigen.

Racisme, inclusief antisemitisme, is gevaarlijk. Het is niet alleen slecht voor de Joden. Het is voor iedereen slecht. Het versterkt de duistere krachten welke zich aan de extreme zijden van etnische en religieuze haat bevinden. Netanyahu's racistische regering heeft allianties opgebouwd met extreem-rechtse leiders in Hongarije, India en Brazilië en was nauw verbonden met Donald Trump. Racisten en etnische chauvinisten voeden zich met elkaar, zoals ik heb gezien in de oorlogen in het voormalige Joegoslavië. Zij verdelen samenlevingen in gepolariseerde, antagonistische kampen die alleen de taal van geweld spreken. De radicale jihadisten hebben Israël nodig om hun geweld te rechtvaardigen, net zoals Israël de radicale jihadisten nodig heeft om zijn geweld te rechtvaardigen. Deze extremisten zijn ideologische tweelingen.
Gaza in brand
© Al Jazeera English/Flickr/CC BY-SA 2.0Gaza staat in brand, 6 januari 2009.
Deze polarisatie bevordert een angstige, gemilitariseerde samenleving. Het stelt de heersende elites in Israël, net als in de Verenigde Staten, in staat om burgerlijke vrijheden te beknotten in naam van de nationale veiligheid. Israël heeft opleidingsprogramma's voor gemilitariseerde politie, ook uit de Verenigde Staten. Israël is een wereldspeler in de drone industrie ,waarin miljarden omgaan, waarbij het concurreert met China en de Verenigde Staten.

Het begeleidt honderden cybersurveillance-startups wier spionage-innovaties, volgens de Israëlische krant Haaretz, in het buitenland zijn gebruikt
"om mensenrechtenactivisten te lokaliseren en op te sluiten, leden van de LGBT-gemeenschap te vervolgen, burgers die kritiek hebben op hun regering het zwijgen op te leggen en zelfs gevallen van godslastering tegen de islam te verzinnen in moslimlanden die geen formele betrekkingen met Israël onderhouden."
Israël is, net als de Verenigde Staten, vergiftigd door de psychose van permanente oorlog. Een miljoen Israëli's, onder wie velen van de meest verlichte en hoog opgeleide, hebben het land verlaten. De moedigste mensenrechtenactivisten, intellectuelen en journalisten - Israëliërs en Palestijnen - hebben te lijden onder de voortdurende surveillance door de regering, willekeurige arrestaties en wrede lastercampagnes die door de regering worden gevoerd. Bendes en burgerwachten, waaronder knokploegen van rechtse jeugdgroepen zoals Im Tirtzu, slaan dissidenten, Palestijnen, Israëlische Arabieren en Afrikaanse immigranten in de sloppenwijken van Tel Aviv in elkaar. Deze joodse extremisten hebben het gemunt op Palestijnen in de wijk Sheikh Jarrah en eisen hun uitwijzing.

Zij worden gesteund door een reeks anti-Arabische groeperingen, waaronder de Otzma Yehudit-Partij, de ideologische afstammeling van de vogelvrij verklaarde Kach partij, de Lehava beweging, die oproept om alle Palestijnen in Israël en de bezette gebieden te verbannen naar de omringende Arabische staten, en La Familia, extreem-rechtse voetbal hooligans. Lehava betekent in het Hebreeuws "vlam" en is het acroniem voor "Preventie van Assimilatie in het Heilige Land". Massa's van deze joodse fanatici paraderen door Palestijnse wijken, ook in bezet Oost-Jeruzalem, onder bescherming van de Israëlische politie en roepen tegen de Palestijnen die daar wonen "Dood aan de Arabieren", eveneens een populair lied bij Israëlische voetbalwedstrijden.

Israël heeft een reeks discriminerende wetten tegen niet-joden doorgedrukt, welke een weerklank zijn van de racistische Neurenberger Wetten ten gevolge waarvan joden in nazi-Duitsland van hun rechten beroofd werden. De Wet op de Aanvaarding van Gemeenschappen bijvoorbeeld staat "kleine, uitsluitend Joodse steden" in de Israëlische regio Galilea toe om aanvragers van verblijfsvergunningen formeel af te wijzen op grond van "geschiktheid voor de fundamentele opvattingen van de gemeenschap". In het Israëlische onderwijssysteem, dat al op de lagere school begint, wordt de Holocaust gebruikt om Joden voor te stellen als eeuwige slachtoffers. Dit slachtofferschap is een indoctrinatiemachine, welke gebruikt wordt om racisme, islamofobie, religieus chauvinisme en de vergoddelijking van het Israëlische leger te rechtvaardigen.

Er bestaan vele parallellen tussen de misvormingen die Israël in hun greep houden en de misvormingen die de Verenigde Staten in hun greep houden. De twee landen bewegen zich in sneltreinvaart in de richting van een fascisme van de 21e eeuw, gehuld in religieus taalgebruik, dat onze resterende burgerlijke vrijheden zal herroepen en onze zwakke democratieën zal elimineren. Het falen van de Verenigde Staten om op te komen voor de rechtsstaat, om te eisen dat de Palestijnen, machteloos en zonder vrienden, zelfs in de Arabische wereld, elementaire mensenrechten worden toegekend, weerspiegelt het in de steek laten van de kwetsbaren binnen onze eigen samenleving.

Ik vrees dat we afstevenen op dezelfde weg als waarop Israël zich bevindt. Het zal verwoestend zijn voor de Palestijnen. Het zal verwoestend zijn voor ons. En alle verzet, zoals de Palestijnen ons moedig tonen, zal alleen van de straat komen.

Zie: https://consortiumnews.com/2021/05/14/chris-hedges-israel-the-big-lie/
Over de auteur:
Chris Hedges is een Pulitzer Prize-winnende journalist die 15 jaar lang buitenlandcorrespondent was voor The New York Times. Hij was hoofd van het Midden-Oostenbureau en hoofd van het Balkanbureau voor deze krant. Daarvoor werkte hij in het buitenland voor The Dallas Morning News, The Christian Science Monitor en NPR. Hij is gastheer van het met een Emmy Award bekroonde programma "On Contact" van RT America.