© Wikimedia Commons.
Gastbijdrage van Nicholas Creed (pseudoniem) - een in Bangkok gevestigde journalistieke ongelovige die ongevoelig is voor propaganda:
Teneinde de situatie van ons huidige gedeelde lot proberen te begrijpen, ernaar te verwijzen en om parallellen te kunnen trekken, kunnen we putten uit de populaire cultuur van film, fictie en een breed scala aan dystopische romans.
Een minder bekende, minder snel erkende sociale aandoening die hier speelt - welke een relatief hoge graad van kritisch denken vereist, tezamen met een flinke aandachtsspanne om werkelijk te begrijpen - is het concept van een massale waanpsychose:
"Mannen, het is treffend gezegd, denken in kuddes; je zult zien dat ze gek worden in kuddes, terwijl ze slechts langzaam en één voor één hun zintuigen herstellen." - Charles MacKay, Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds.Een psychose kan worden gedefinieerd als een onthechting van de werkelijkheid, of het verlies van een adaptieve relatie tot de werkelijkheid. In plaats van feiten en gedachten die gebaseerd zijn op de objectieve werkelijkheid in de wereld, worden degenen die door een psychose worden getroffen overweldigd door waanideeën - valse overtuigingen die voor waar worden gehouden ondanks het beschikbare bewijsmateriaal, zelfs als de psychoot dit met zijn eigen ogen en oren waarneemt.
Een van de meest opmerkelijke voorbeelden van een massale waanpsychose vormen de Amerikaanse en Europese heksenvervolgingen uit de 16e en 17e eeuw.
Duizenden mensen, vooral vrouwen, werden vermoord tijdens de heksenjachten, omdat zij als zondebok of als "anderen" werden aangewezen door samenlevingen die collectief volledig gek waren geworden.
Commentaar: Check.
Dan volgt "othering" - de vervolging, demonisering en tot zondebok maken van een groep mensen, waarbij ze worden vergeleken met dieren of iets onmenselijks.
Commentaar: Check.
Zodra de rationele en logische vermogens van de bevolking worden overspoeld door angst, kan zij niet langer kritisch denken; ongecontroleerd verandert die angst al snel in een existentiële bedreiging voor de "anderen".
"Alle buren zijn in de greep van een ongecontroleerde en oncontroleerbare angst... In gekkenhuizen is het een bekend feit dat patiënten veel gevaarlijker zijn wanneer ze lijden aan angst dan wanneer ze worden bewogen door woede of haat." - Carl Jung.
Commentaar: Check.
Een vriend van mij zag het sekte-achtige gedrag dat we wereldwijd zien als een geval van iedereen gelooft, omdat iedereen gelooft dat iedereen gelooft! Ik vond dit een zeer treffende beschrijving.
Wat diegenen van ons die op het kleinere eiland van het gezonde verstand leven (binnen het grotere eiland van de dominante Covidiaanse sektecultuur, waarnaar CJ Hopkins verwees) verbijsterd en gefrustreerd heeft, is de schijnbaar catatonische, onbreekbare betovering waar onze vrienden, families en collega's door gebiologeerd worden.
Ik wil graag een paar korte gesprekken met u delen die ik zelf heb meegemaakt, evenals enkele van mijn vrienden die kunnen zien.
- Een vriendin hoort een collega praten over haar bijwerkingen na de injectie; ze had vreselijke koorts en voelt zich alsof ze onder de trein heeft gelegen. Degenen die naar haar luisteren zeggen dat dit betekent dat het werkt. De volgende dag kan ze de linkerkant van haar bovenlichaam niet bewegen terwijl ze op kantoor is. Mensen zeggen tegen haar dat ze maar snel beter moet worden en dat we er samen voor staan.
- Ik vertel een familielid over de quarantaine (concentratie) kampen in Australië en de wanhopige oproep van de aboriginal stammen, ik benadruk dat zij het genocide noemen. Zij antwoordt met "Nou, je moet het maar gewoon laten gaan, toch? We kunnen er niets aan doen."
- Ik deel een link met een vriend van me over het Zweedse bedrijf dat hun microchip coronapas heeft aangekondigd en ik zeg gekscherend dat weer een samenzweringstheorie die ik in 2020 noemde werkelijkheid is geworden. Zijn antwoord is dat hij "vandaag niet in mijn valstrikken trapt en geen enkele link zal openen".
- Terwijl ik de realiteit van de situatie in Australië bespreek met een collega die daar woont, haal ik het nieuws aan van de politie die, zonder provocatie, openlijk met rubberen kogels op demonstranten schiet. Ik gebruik de woorden tirannie, autoritarisme, totalitarisme en zeg dat het publiek zich zorgen maakt over een politiemacht die steeds militaristischer wordt. Vol ongeloof spot mijn collega dat ik mijn nieuws zeker op Sky News Australia heb gezien en dat het publiek zich helemaal niet druk maakt over de politie. Blijkbaar maakt het publiek zich het meest zorgen over die vervelende anti-vaxxer demonstraties!
Want als we ons vermogen (of onze cognitieve keuze?) opgeven om ons in te leven in het lijden van een ander, of onverschillig staan tegenover mensen die andere mensen onmenselijk behandelen, dan doen we afstand van onze menselijkheid zelf. Het doet me denken aan een ander gesprek dat ik had met mijn vriendin, die ik al mijn hele leven ken, en het was zeer ontmoedigend te vernemen dat ook zij "gegrepen" was; toen ik haar vertelde over alle wreedheden die worden begaan, was ze verbaasd dat ik mij daar überhaupt druk over maakte, omdat ik er niet rechtstreeks door werd geraakt en nog steeds een fulltime baan had met een dak boven mijn hoofd en eten in mijn buik.
Er zijn geen woorden. Alleen bewustwording.
Terugkerend naar de populaire cultuur over hoe en waarom sommige mensen kunnen zien en anderen niet, kunnen we een regel lenen uit de film The Animatrix:
"...moet beschikken over een zeldzame mate van intuïtie,Dit versterkt wat Leonardo da Vinci ooit zei:
fijngevoeligheid en een onderzoekende aard."
"Er zijn drie klassen van mensen: zij die zien. Zij die zien wanneer het hen getoond wordt. Zij die niet zien."Ik reken mijzelf tot de tweede van deze bovengenoemde klassen van mensen. Ik heb maart-april 2020 doorgebracht met het dragen van een mondkapje, het poetsen van deurklinken, het meenemen van mijn eigen pen naar de supermarkt voor het tekenen van bonnetjes en andere gênante "rituelen".
Ik had een voorproefje van hoe het moet zijn om volledig ondergedompeld te zitten in de nieuwe normale ideologie. Ik kan me de woede herinneren die ik voelde toen ik mensen zonder mondkapje zag. Niet omdat ik dacht dat ze gevaarlijke besmettingsbronnen waren, maar omdat zij zich niet aan de regels hielden en ik wel.
Ik zal de vrienden die volhielden mij het licht te laten zien eeuwig dankbaar zijn. Toen het gordijn van de Tovenaar van Oz eenmaal wegviel, was dat buitengewoon desoriënterend, maar ik heb me nog nooit zo springlevend en zelfbewust gevoeld. Misschien is het het gezichtsverlies, trots en ego dat veel mensen ervan weerhoudt de verhaallijn ter discussie te stellen.
Degenen die kunnen zien, of zien wanneer het hen getoond wordt, zullen geestelijk, mentaal, lichamelijk en emotioneel sterk genoeg moeten zijn om deze massale waanpsychose op z'n beloop te laten. U kunt worden vervolgd, beschuldigd, gedemoniseerd, aangevallen, gevangengezet, of erger. Maar tegelijkertijd zal er steeds meer naar u gekeken worden voor antwoorden, voor waarheid, voor advies, voor leiderschap, voor hoop en uiteindelijk voor geschiedenis.
Blijf volhouden.
Wat is er voor nodig om mensen te laten zien? Waar trekken ze de grens? Zijn ze werkelijk, onherroepelijk, niet meer te redden en over de schreef gegaan?
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief