Monopoly
© Bernhard Gillam"Monopoly"
We moeten begrijpen wat er met ons en om ons heen gebeurt. Om dit te kunnen doen is het niet voldoende om ons gezond verstand te gebruiken; er zijn methodologieën nodig. Laten we daarom de SMO (de Speciale Militaire Operatie in Oekraïne) bekijken tegen de achtergrond van een vakgebied als Internationale Betrekkingen (IB).

Er zijn twee hoofdstromingen in het denken over internationale betrekkingen: het realisme en het liberalisme. Deze zullen we bespreken, hoewel er nog andere zijn, maar deze twee zijn de belangrijkste. Indien u niet bekend bent met deze theorieën, probeer dan niet te raden wat hier bedoeld wordt met "realisme" en "liberalisme". De betekenis van de begrippen wordt ontleend aan de context

Realisme in IB wordt aldus gebaseerd op de erkenning van de absolute soevereiniteit van de natiestaat. Dit komt overeen met het Westfaalse systeem van internationale betrekkingen dat in Europa is ontstaan als gevolg van de 30-jarige oorlog, die in 1648 eindigde. Sindsdien is het soevereiniteitsbeginsel fundamenteel gebleven voor het systeem van het internationaal recht.

Realisten in IB zijn degenen die de meest radicale conclusies trekken uit het soevereiniteitsbeginsel en geloven dat soevereine natiestaten altijd zullen blijven bestaan. Dit wordt gerechtvaardigd door het inzicht van de realisten in de menselijke natuur: zij zijn ervan overtuigd dat de mens in zijn natuurlijke staat geneigd is tot chaos en geweld tegen de zwakkeren en dat een staat dus noodzakelijk is om dit te voorkomen. Daarnaast mag er geen autoriteit boven de staat staan om de soevereiniteit te beperken. Het landschap van de internationale politiek bestaat derhalve uit een voortdurend verschuivend machtsevenwicht tussen soevereine staten. De sterken vallen de zwakken aan; maar de zwakken kunnen zich altijd tot de sterkeren wenden voor hulp. Coalities, pacten en allianties worden gevormd. Elke soevereine staat verdedigt zijn nationale belangen op basis van koelbloedige, rationele berekening.

Het soevereiniteitsbeginsel maakt oorlogen tussen staten mogelijk (niemand kan iemand van bovenaf verbieden oorlog te voeren, want er is niets hogers dan een staat); maar tegelijkertijd is ook, als dat voordelig is voor staten, vrede mogelijk; of als er in een oorlog geen eenduidige uitkomst is.

Realisten zien de wereld op deze manier. In het westen is deze school altijd vrij sterk en zelfs overheersend geweest. Ook vandaag de dag is deze in de VS tamelijk invloedrijk: ongeveer de helft van de Amerikaanse politici en IB-deskundigen volgt deze benadering, die tijdens het presidentschap van Trump overheerste. De meeste Republikeinen (behalve neocons) en sommige Democraten neigen hiernaar.

Kijk nu eens naar liberalisme in IB. De opvatting is hier heel anders. De geschiedenis wordt gezien als een voortdurende sociale vooruitgang. De staat is slechts een etappe op de weg naar vooruitgang en vroeg of laat is hij gedoemd te verdwijnen. Aangezien soevereiniteit gepaard gaat met de mogelijkheid van oorlog, moet men proberen deze te overwinnen en supranationale structuren te creëren die de staat eerst beperken en vervolgens helemaal afschaffen.

Liberalen in IB zijn ervan overtuigd dat een wereldregering moet worden ingesteld en dat de mensheid moet worden verenigd onder de meest 'progressieve' krachten - d.w.z. de liberalen zelf. Voor liberalen in IB vormt de menselijke natuur geen constante (zoals voor realisten) maar kan en moet worden veranderd. Onderwijs, indoctrinatie, media, propaganda van liberale waarden en andere vormen van mind control worden voor dit doel gebruikt. De mensheid moet liberaal worden gemaakt en alles wat niet liberaal is, moet worden uitgeroeid en verbannen. Dit zijn de "vijanden van de open samenleving", de "onliberalen".

Na de vernietiging van de "onliberalen" zal er wereldvrede zijn - en zal niemand meer met iemand in oorlog zijn. Voorlopig is oorlog noodzakelijk, maar alleen tegen de "onliberalen" die "de vooruitgang belemmeren", de macht van de liberale mondiale elites betwisten en daarom totaal niet "menselijk" zijn, waardoor ze op elke manier kunnen worden aangepakt - tot en met totale uitroeiing (inclusief het gebruik van kunstmatige pandemieën en biologische wapens).

Volgens deze opvatting zullen staten in de nabije toekomst worden afgeschaft en zullen alle mensen zich onderling verenigen, waardoor een planetaire burgermaatschappij zal ontstaan, één wereld. Dit is wat men "globalisme" noemt. Globalisme is de theorie en praktijk van het liberalisme binnen IR.

De nieuwe versie van het liberalisme heeft een toevoeging: kunstmatige intelligentie zal de mensheid overheersen; mensen zullen eerst geslachtloos en vervolgens "onsterfelijk" worden; zij zullen in cyberspace leven en hun bewustzijn en geheugen zullen worden opgeslagen op cloud servers. Nieuwe generaties zullen worden gecreëerd in een reageerbuis of worden geprint door een 3D-printer.

Dit alles is terug te vinden in het Grote Reset-project van de oprichter van het Davos Forum, Klaus Schwab.

In het westen vertegenwoordigen liberalen de andere helft van de politici en deskundigen op het gebied van internationale betrekkingen. Hun invloed neemt geleidelijk toe en overtreft soms die van de IB-realisten. De huidige regering-Biden en de meerderheid van de Democratische Partij van de VS zijn liberalen in deze zin. Liberalen zijn ook dominant in de EU, wat de uitvoering van een dergelijk project vormt, aangezien zij een supranationale structuur wil opbouwen. Het waren IB-liberalen die de Volkenbond en vervolgens de VN, het Internationaal Strafhof in Den Haag, het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, maar ook het IMF, de Wereldbank, de WHO, het Bologna-onderwijssysteem en de digitalisering bedachten en op poten hebben gezet. Alle globalistische projecten en netwerken komen voort uit de liberale koker. Russische liberalen maken integraal deel uit van deze mondiale sekte, die alle kenmerken heeft van een totalitaire sekte.

Laten we deze uitleg nu eens toepassen op de NWO (Nieuwe Wereld Orde). Na de ineenstorting van de USSR verwerd Oekraïne tot een instrument van zowel liberalen als realisten binnen de IB - en wel een instrument van het westen. De liberalen in het ministerie van Defensie moedigden de integratie van Oekraïne in de mondiale wereld aan en steunden de Oekraïense aspiraties om toe te treden tot de Europese Unie en de NAVO (de militaire vleugel van het globalisme). De realisten binnen het ministerie van Defensie gebruikten Oekraïne in hun eigen belang tegen Rusland. Daartoe was het nodig om van Oekraïne een natiestaat te maken, hetgeen in strijd was met de zuiver liberale agenda. Zo ontstond de synthese van het Oekraïense liberalisme en het nazisme, waartegen de SMO strijdt. Het nazisme (extreem-rechts, Azov en andere in Rusland verboden structuren) was noodzakelijk om zo snel mogelijk een natie en een soevereine staat op te bouwen. Integratie in de Europese Unie vereiste een ludiek en komisch pacifistisch imago (Zelenski). De gemeenschappelijke deler was de NAVO. Zo bereikten de liberalen en IB-realisten een Russofobe consensus in Oekraïne. Waar nodig knepen ze een oogje dicht voor nazisme, liberale waarden en gay pride parades.

Nu Rusland. Sinds het begin van de jaren negentig heeft in Rusland onder Jeltsin, Tsjoebais en Gaidar het liberalisme de IR stevig gedomineerd. Rusland, zoals Oekraïne nu, droomde ervan zich bij Europa aan te sluiten en lid te worden van de NAVO. Als daarvoor verdere desintegratie nodig was geweest, zouden de liberalen in het Kremlin daartoe ook bereid zijn geweest. Maar op een bepaald moment hebben Jeltsin zelf en zijn minister van Buitenlandse Zaken Jevgeni Primakov de agenda enigszins bijgesteld: Jeltsin had een hekel aan het separatisme in Tsjetsjenië; Primakov zette een vliegtuig in boven de Atlantische Oceaan tijdens de NAVO-bombardementen op Joegoslavië. Dit waren zwakke tekenen van realisme. Soevereiniteit en nationale belangen werden aangehaald, maar slechts aarzelend, schoorvoetend.

Het echte realisme begon toen Poetin aan de macht kwam. Hij zag dat de souvereiniteit door zijn voorgangers tot het uiterste was verzwakt, meegesleurd in de globalisering, en dat het land bijgevolg onder buitenlandse controle stond. Poetin begon met het herstellen van de soevereiniteit. In de eerste plaats binnen de Russische Federatie zelf - de tweede Tsjetsjeense campagne, het schrappen van soevereiniteitsclausules uit de grondwet, enz. Daarna nam hij de post-Sovjetruimte onder handen - de gebeurtenissen van augustus 2008 in de zuidelijke Kaukasus; de Krim en de Donbass in 2014. Tegelijkertijd is het tekenend dat de internationale deskundigengemeenschap (SWOP, RIAC, enz.) en MGIMO volledig gedomineerd bleven door de lijn van het liberalisme. Van realisme was nooit sprake. De elites bleven liberaal - degenen die openlijk tegen Poetin gekant waren en degenen die er met tegenzin in toestemden zich aan hem te onderwerpen.

De SMO heeft, als een flashback, de situatie binnen het Russische ministerie van Defensie belicht. Achter Oekraïne zit een alliantie van liberalen en deels realisten binnen het ministerie van Defensie, dat wil zeggen, de krachten van het globalisme die zich tegen Rusland hebben gekeerd. Voor liberalen (en Biden en zijn regering [Blinken en Co.] behoren, net als Clinton en Obama voor hem, uitgerekend tot deze school) is Rusland de absolute vijand, omdat het een ernstige belemmering vormt voor globalisering, voor de vestiging van een wereldregering en een unipolaire wereld. Voor Amerikaanse realisten (en in Europa zijn realisten zeer zwak en nauwelijks vertegenwoordigd) vertegenwoordigt Rusland een concurrent in het controleren van de ruimte op aarde. Zij zijn over het algemeen vijandig; maar voor hen betekent het steunen van Oekraïne tegen Rusland geen kwestie van leven of dood. De fundamentele belangen van de Verenigde Staten worden door dit conflict niet aangetast. Met hen is het mogelijk een gemeenschappelijke basis te vinden; met liberalen niet.

Voor IB-liberalen echter is het een kwestie van principe. De uitkomst van de SMO zal bepalen of er al dan niet een wereldregering komt. De overwinning van Rusland zou betekenen dat er een volledig multipolaire wereld ontstaat, waarin Rusland (en China en, in de nabije toekomst, India) een echte en sterke soevereiniteit geniet, terwijl de posities van de geallieerde entiteiten van het liberale westen, die de globalisering aanvaarden en bereid zijn hun soevereiniteit op te geven, drastisch zouden worden verzwakt.

Concluderend kan worden gesteld, dat het liberalisme in de IB aan het veranderen is: het omvat nu ook genderpolitiek, informatie- en hybride oorlogsvoering, kunstmatige intelligentie en posthumanisme. Maar ook het realisme is aan het veranderen: het bevestigt de logica van S. Huntington (overigens een voorstander van het realisme binnen de IB), die sprak van de "clash van beschavingen"; de belangrijkste actoren zijn niet staten maar beschavingen, wat hij Grote Ruimten noemt. Zo verschuift het realisme geleidelijk naar de theorie van de multipolaire wereld, waarin de polen niet langer natiestaten zijn, maar staten-continenten, imperia. Dit wordt ook duidelijk zichtbaar in het verloop van de SMO.

Voor wat betreft de verschillende theorieën van internationale betrekkingen, is de SMO tegelijkertijd een conflict tussen:
  • unipolariteit en multipolariteit
  • realisme en liberalisme in IB
  • bescheiden identiteit (kunstmatig Oekraïens nazisme) en omvangrijke identiteit (Euraziatische broederschap van Rusland)
  • de beschaving van het land (Land Macht) versus de beschaving van de zee (Zee Macht), in de strijd om de kustzone (Kustland), die door de geopolitiek wordt opgeëist
  • de mislukte staat en het herrijzende rijk
Voor onze ogen en thans met onze handen en bloed - op dit moment - wordt de grote geschiedenis van ideeën geschreven.
Alexander Dugin is een wijd en zijd bekend en invloedrijk Russisch filosoof. Zijn beroemdste werk is The Fourth Political Theory (een boek dat door de grote boekhandelaren is verboden), waarin hij een nieuwe bestuursvorm voorstelt, die de liberale democratie, het marxisme en het fascisme overstijgt. Hij introduceerde en ontwikkelde ook de idee van het Eurazianisme, dat geworteld is in het traditionalisme. Dit artikel verschijnt met dank aan Geopolitica.
Zie: https://www.thepostil.com/the-clash-of-realism-and-liberalism/