Geheime Geschiedenis

Oekraïne 2014: Het omslagpunt van terreur

Jim Cole
Sott.net
zon, 02 apr 2023 05:15 UTC

Deel I van een CAM-onderzoek naar de oorsprong van de oorlog in Oekraïne: Betrokkenheid van de VS en de NAVO bij de staatsgreep van februari 2014 en het bloedbad rond de Maidan, en hun historische voorlopers

Terwijl ik dit schrijf, na een jaar van de Oekraïnse "proxy-oorlog" met Rusland, staat de wereld op het randje van een nucleaire en humanitaire crisis. Geen enkele afzonderlijke gebeurtenis kan worden gezien als de enige oorzaak, maar de meest dramatische wending in het verhaal was de "Revolutie van de Waardigheid" in Oekraïne in november 2013 tot februari 2014, met name het gruwelijke bloedbad onder demonstranten en politie op het Maidanplein (Onafhankelijkheidsplein) op 20 februari 2014.

Zonder grote delen van de Oekraïense samenleving met legitieme grieven tegen corruptie en stagnatie terzijde te schuiven, ging het hierbij om een bloedige staatsgreep, die in de loop der jaren grotendeels door de VS in scene was gezet en waarbij ook NAVO-marionetten en lokale proxies betrokken waren. Viktor Janoekovitsj was gekozen middels internationaal erkende eerlijke verkiezingen, terwijl er binnen een jaar nieuwe verkiezingen zouden worden gehouden. Maar machtige belangen en een groot deel van het publiek vonden dat die niet konden wachten omdat hij niet te vertrouwen zou zijn. En hij werd als een opgejaagd dier het land uitgejaagd.

En zoals bij alle "kleurenrevoluties" was er, ondanks de onderliggende legitieme ongenoegens, eigenlijk helemaal geen sprake van een echte omwenteling of revolutie: het waren gewoon lokale elites van dezelfde klasse die hun loyaliteit vanaf toen betuigden aan een andere externe macht. Zoals de Oekraïense politieke onderzoeker Volodymyr Ishchenko beschrijft, kregen na de gewelddadige staatsgreep van 2014 vier groepen de macht: "de oligarchische oppositie, de non-gouvernementele organisaties (NGOs), extreem rechts en Washington-Brussel."^[1]

Van eind november tot februari kwamen veel demonstranten samen op het Maidanplein, aangezwengeld door de terughoudendheid van de regering om in te stemmen met de EU-associatieovereenkomst en de clausules daarin over economische hervormingen. Aanvankelijk verliepen de demonstraties vreedzaam, maar af en toe laaide het geweld op, vaak als de rust was wedergekeerd.

Maar de aanval van sluipschutters op 20 februari 2014 gaf de doorslag en leidde tot de gewelddadige omverwerping van de regering, de verankering van elementen van de fascistische macht in de regering en tot de annexatie van de Krim, een burgeroorlog (en proxy-)oorlog in Donbas en de Russische "invasie" of "Speciale Operatie Z" van 2022, afhankelijk van de invalshoek die men kiest. De officiële en door het westen ingegeven visie is dat Janoekovitsj, of misschien door Rusland gesteunde sluipschutters, achter het bloedbad zaten, maar deze gebeurtenissen kregen nauwelijks aandacht en er vond geen sluitend onderzoek of berechting plaats.

Wie waren de sluipschutters? Wie trainde hen? Wie betaalde hen? Wie beraamde het? Wie gaf de opdracht? Wie profiteerde ervan? Wie stopte het in de doofpot en waarom?

De liberaal-fascistische alliantie: Imperialistisch terrorisme

Voordat we de invloed van Amerikaanse 'soft power' op de gebeurtenissen onder de loep nemen, is het essentieel om de geschiedenis van Amerikaanse steun aan fascistische en nationalistische groepen tijdens de Koude Oorlog in ogenschouw te nemen, waaronder de rekrutering van honderden nazi's in de organisatie van Reinhardt Gehlen om de Duitse inlichtingendienst (BND) te ontwikkelen,^[2] alsmede het gebruik van Kroatische en Oekraïense nationalisten-fascisten in de diaspora als spionnen en clandestiene actoren.^[3]

Deze tweesporenaanpak van elitaire macht - met zowel gebruik van zachte sociaal-democratische of liberale als harde fascistische handen - is niet nieuw en werd evenmin door de VS uitgevonden. De moorden op Rosa Luxemburg en Karl Liebknecht in 1919 door het fascistische Freikorps vonden bijvoorbeeld plaats op bevel van Gustav Noske van de sociaal-democratische partij.^[4]

Mark Twain was dermate geschokt door het "banditisme" van Teddy Roosevelt, William Randolph Hearst en Henry Cabot Lodge's verachtelijke zucht naar wereldwijd imperialisme, dat hij voorstelde de vlag te veranderen in zwarte en witte strepen met een schedel en gekruiste botten ter vervanging van de sterren.^[5] Honderdtwintig jaar later, en misschien evenzoveel miljoen doden die tijdens gewelddadige regimeveranderingen en anti-oproeroperaties vielen, lijkt de vergelijking met piraterij een opmerkelijk anachronisme.

© Udo KepplerUncle Sam zegt tegen de Filippino's: Jullie kiezen: schoolmeester of soldaat? We zullen jullie hoe dan ook overheersen. Een middenpagina in Puck van Udo Keppler, gepubliceerd in november 1901.

Als je werkwijze gericht is op anticommunisme zijn fascisten je beste vrienden. In feite was en is het fanatieke anticommunisme op zichzelf een dekmantel voor imperialisme van het bedrijfsleven, waarvan het ware doel nog steeds bestaat uit het verpletteren van elk verzet, of het nu gaat om inheemse soevereiniteit of een onwillige lokale elite.

In de recente naoorlogse Amerikaanse context vonden er, naast de "linkse" openlijke en verkapte steun aan centrum-linkse politieke actoren - een soort "democratische spoeling" - tegelijkertijd en wereldwijd "rechtse" verkapte rekruteringen van fascistische milities plaats. In Europa (en Turkije) werden (worden?) bijvoorbeeld Operatie Gladio-achtige "stay-behind operaties" door de militaire inlichtingendienst uitgevoerd, waarbij kennelijk ook terrorisme in de vorm van een "strategie van spanning" werd beoefend onder leiding van de VS/NAVO.^[6]

Soortgelijke imperialistische terreurstrategieën zoals sabotage, doodseskaders, marteling en propaganda werden ook in Azië toegepast (bijv. de terroristische bomaanslagen door Edward Lansdale/General Thé van de CIA in Saigon 1952-53,^[7] Operatie Phoenix in Vietnam en soortgelijke operaties eerder in de Filippijnen en Indonesië), Latijns-Amerika (bijv. financiering, training en inlichtingensteun voor politie, militairen en paramilitairen ten behoeve van de anti-oproeroperaties van Operatie Condor in de Zuidkegel en doodseskaders in Guatemala, Nicaragua en El Salvador) en het Midden-Oosten zoals de martelingen en moorden van de SAVAK uit het tijdperk van de Sjah en het gebruik van zogenaamde Mujahadeen, Moslimbroederschap, Al Qaida en ISIS-ISIL-huurlingen/terroristische groepen in Afghanistan, Irak en Syrië.^[8]

De door de CIA geleide bomaanslagen in Saigon 1952-53, uitgevoerd door het Li An Minh-leger van Cao Dai-boeddhistisch-katholiek-nationalistische generaal Trinh Minh Thé onder leiding van Edward Lansdale, de "Stille Amerikaan."

Laten we niet vergeten dat het [Amerikaanse] binnenland geen uitzondering vormt op de imperialistische agressie: anti-oproeroperaties (waaronder terreuroperaties en operaties waarbij provocateurs worden ingezet) waren en zijn schering en inslag; COINTELPRO van de FBI was de vijand van elke groep die ook maar de schijn wekte de machtsstructuur te willen tarten, en aarzelde niet om te intimideren, op te sluiten of te vermoorden (meestal bij overijverige politie-invallen, zoals in het geval van Fred Hampton), vooral wanneer hun doelwitten in geopolitiek opzicht wijs werden; haar PATCON-agenten (waaronder een Duitse BND-agent)^[9] doorzeefden en provoceerden de rechtse militiebeweging in de jaren '90; Operatie CHAOS van de CIA hield samen met de inlichtingendienst van het leger honderdduizenden anti-oorlogsactivisten in de gaten en infiltreerde, bezoedelde en hitste duizenden organisaties op; en de GOON-eenheden van de FBI terroriseerden en neutraliseerden de Amerikaanse Indianenbeweging.^[10] Als men eenmaal begrijpt dat de prioriteit bij anti-oproeroperaties ligt - de macht van de elite die zichzelf beschermt - en niet bij openbare of nationale veiligheid, worden het geweld en de onrechtmatigheid van deze operaties onverdedigbaar. En dit is misschien nog maar het topje van een enorme en schokkende ijsberg, om nog maar te zwijgen van de connecties die bijna altijd worden gevonden, als men de tijd neemt om dat alles uit te pluizen, tussen inlichtingenagenten en terroristische acties, zelfs bij oppervlakkig onderzoek van een dergelijke gebeurtenis.

Terug naar het buitenlands beleid: om een cliënt-staat tegen de belangen van de meerderheid van zijn burgers in voor zich te winnen, is uiteindelijk vaak een laatste zetje van terreur, schok en geweld nodig, zowel voor de regimeverandering als - wanneer een staat eenmaal cliënt is - om het regime te beschermen met anti-oproeroperaties. Als de bevolking eenmaal geterroriseerd, getraumatiseerd of rechteloos is, is het veel gemakkelijker om de status quo te handhaven en kunnen de elites het land als "gestabiliseerd" beschouwen.

Maar de knokploegen en bullebakken die het vuile werk van het imperium opknappen zijn voor het overgrote deel slechts pionnen, geradicaliseerd met gewapend nationalisme om zonder blikken of blozen geconfronteerd te worden met moorden en dood ten dienste van het imperium. Ondertussen, op veilige afstand en verborgen achter de façade van liberalisme of geveinsde welwillendheid en eindeloze sporen van dekmantelorganisaties, houden de machtsspelers hun handen schoon en hun gezichten verborgen. Deze psychotische poppenspelers gebruiken hun psychotische marionetten als middelen om chaos, verdeeldheid en terreur te zaaien tegen de bevolkingen, alsmede tegen hun vijanden.

In Oekraïne is het niet heel moeilijk om een 80 jaar lange geschiedenis van Amerikaanse bemoeienis met fascistische groeperingen ter diening van Amerikaanse belangen te ontwaren. De oudste is de Organisatie van Oekraïense Nationalisten (OUN), die in de jaren twintig werd opgericht en tijdens de Tweede Wereldoorlog de 14e Waffen SS-divisie vormde, en haar OUN-B-tak Bandera. Nadat OUN-leider Stepan Bandera in 1959 was vermoord, werd Yaroslav Stetsko de leider, die, zoals vele fascistisch-nationalistische leiders in heel Oost-Europa werd uitverkozen door de Amerikaanse inlichtingendiensten - aanvankelijk de militaire inlichtingendienst, later de CIA - als hun man om het communisme met alle mogelijke middelen te bestrijden en uiteindelijk, zoals al deze gehersenspoelde psychopaten, als instrument van het Amerikaanse imperialisme.^[11]

Tot de meer recente groepen behoren de Oekraïense Nationale Vereniging - Oekraïense Nationale Zelfverdediging (UNA-UNSO), opgericht in 1990; haar uitloper in 2013, de Rechtse (Pravy) Sector, opgericht door Dmytro Yarosh; en Svoboda, die voortkwam uit de OUN.

Tezamen met andere groepen werden al deze ultranationalistische groepen vóór de staatsgreep gesteund door Amerikaanse politici en instellingen en waren van de partij op Maidan, waar zij deel uitmaakten van de leiding en de meerderheid van de "zelfverdediging van Maidan." Svoboda - die door de VS werd gesteund - had in 2012 al 10% van de stemmen behaald, ongetwijfeld dankzij een uitgekookte politieke begeleiding van hun leider en gewelddadige antisemiet Oleh Tyahnybok.^[12] Na de staatsgreep verkregen de leiders van Svoboda en de Rechtse Sector prominente posities in de regering van Porosjenko. Svoboda leverde Oleksandr Sych als vicepremier voor economische zaken, medeoprichter Andriy Parubiy als secretaris van het Comité voor Veiligheid en Nationale Defensie, en de ministers voor Onderwijs, Landbouw en Milieu.^[13]

Men kan ook "Gladio-B"-parallellen onderscheiden in het gebruik van jihadisten, mujahadeen en "gematigde rebellen" in de jaren tachtig tot heden en sommigen beschouwen de meer recente training, financiering en bewapening van neofascisten als een "Gladio-C." (Zoals een rapport van het Counter Extremism Project in april 2020 over Oekraïne stelde: "In 2019 heeft rechts-extremisme in feite het jihad-terrorisme vervangen als de nummer één bedreiging voor de interne/binnenlandse veiligheid van de landen van het bredere westen.")^[14]

Veel van dit soort projecten omvatten beschuldigingen van moord en terrorisme, waaronder operaties onder "valse-vlag," die de schuld van een gruweldaad of schandaal bij het doelwit leggen om het staatsgezag te vergroten, vijanden te destabiliseren en verzwakken, een invasie of interventie te bespoedigen, de permanente oorlogseconomie aan te drijven en linkse (of meer correct "ongebonden") politiek te marginaliseren.

De Italiaanse fascist en in 1992 veroordeelde terrorist Vincenzo Vinciguerra, zei bijvoorbeeld over de strategie van spanning die werd gebruikt bij de CIA-NAVO Operatie Gladio, waarbij in Italië in de jaren zeventig en tachtig honderden doden vielen: "Je moest burgers, vrouwen kinderen... onschuldige mensen buiten de politieke arena aanvallen om een simpele reden: Om het Italiaanse publiek te dwingen zich tot de staat te wenden... zich tot het regime te wenden en om meer veiligheid te vragen."^[15] De elite maakt op heimelijke wijze gebruik van militaire, inlichtingen, politie- en paramilitaire fascistische macht om zo controle te behouden in zogenaamde liberale democratieën.

Italiaanse, door de CIA-NAVO ondersteunde, veroordeelde terrorist Vincenzo Vinciguerra in de film Gladio van Allan Francovich, 1992

Naast staatsterrorisme voeren deze "stay-behind netwerken," die gebruik maken van slapende cellen, ook sabotage-operaties uit, en het lijdt geen twijfel dat soortgelijke krachten in de meeste vijandelijke staten, inclusief Rusland en Wit-Rusland, nog steeds actief zijn en onder leiding staan van de CIA-DIA-NAVO.^[16] En het lijkt erop dat zulke cellen daar werden geactiveerd vóór de Russische aanval van 24 februari 2022.

De reguliere media beweren, vooral recentelijk, dat Oekraïne een legitieme democratie is, en voeren ter verdediging van die stelling aan dat de parlementaire stemming minder rechts is dan in andere Europese landen. Het feit dat fascisten met andere middelen deel blijven uitmaken van de machtsvoering, alsmede de verering van fascistische helden als Stepan Bandera, wijzen echter op diepere wortels. Zo woonden ambtenaren van het Oekraïense ministerie van Defensie begin jaren negentig in Kiev een reünie van de SS Galicische Divisie bij, terwijl een soortgelijke reünie plaatsvond in Lviv, bekrachtigd door het stadsbestuur en gevierd met de hernoeming van een straat naar Stepan Bandera, die ironisch genoeg Straat van de Vrede werd genoemd.^[17]

Banderastraat in Lviv

Meer recent, als onderdeel van een overweldigende neoliberale PR-campagne, wordt het fascistische bruin rijkelijk witgewassen door zowel interne spelers die politieke macht nastreven, als de externe machthebbers uit de VS en de EU die niet willen dat hun pionnen worden verzwakt. Het is belangrijk te zoeken naar zwakke plekken in dit witwas-proces om achter de propaganda de ware macht van de fascisten in Oekraïne te ontdekken. Als je regeert door middel van angst hoeven je aantallen niet groot te zijn, maar moeten zich wel op de juiste posities bevinden om die angst te creëren, te valideren en aan te wenden.

Het feit dat Zelensky Joods is, wordt door naïevelingen of misleiders vaak genoemd als een duidelijk teken dat "Oekraïne niet zo fascistisch kan zijn." Maar dit gaat voorbij aan de vreemde bedgenoten van geld en machtspolitiek, met name in een regio die al tientallen jaren wordt volgepompt met hulp, geld voor gas, corrupte investeringen en propaganda, en die lang het strijdtoneel is geweest tussen de VS en Rusland en tussen een grote minderheid van de Oekraïners en Rusland.

Achter Zelensky en veel van de beruchte nationalistisch-fascistische milities in de Donbas-oorlog, zoals het Azov-bataljon, staat Ihor Kolomoisky, de aan de PrivatBank en Burisma gelieerde miljardair.

Azov-bataljon

Hij wordt niet alleen door het Amerikaanse ministerie van Justitie beschuldigd van miljoenenfraude en verduistering, maar uit dossiers van federale rechtbanken blijkt dat de verduistering veel omvangrijker is en tot een recessie in Oekraïne leidde: "Tussen 2006 en 2015 werd meer dan 4,45 miljard dollar overgemaakt zonder dat de banken of de regering zich klaarblijkelijk inspanden om de geldstroom in te dammen, terwijl de oligarch en zijn partners een enorme [Amerikaanse] vastgoedportefeuille verwierven."^[18] Toch blijven de regering, Deutsche Bank en de reguliere media grotendeels de andere kant opkijken. "Hij is dan wellicht een totaal corrupte oligarch zonder enige moraal, maar hij is onze man!"

Afgezien van de gemeenschappelijke bron van inkomsten, hebben Oekraïense politici te maken gehad met zeer reële doodsbedreigingen van de neofascisten en ik meen dat zij die nog steeds serieus nemen.

Net als andere post-Sovjetlanden kunnen Oekraïense burgeractivisten, die grotendeels werken voor of beïnvloed worden door door de VS en de EU gefinancierde NGO's, er een paradoxale combinatie op nahouden van nationalistische, neoliberale en pro-EU standpunten.^[19] Zo publiceerde de EuroMaidan pers - een door George Soros gefinancierd mediakanaal dat centraal staat in de beweging - tijdens de protesten van 2013-14 een stuk, waarin zelfs overduidelijke hard-line fascisten als Dmytro Yarosh en hun geweld werden verdedigd als een noodzakelijke kracht voor verandering. Tegenstrijdige opvattingen, zoals cognitieve dissonantie, wijzen erop dat je gemanipuleerd wordt.

Dmytry Yarosh

Een morele tweeslachtigheid van het soort "mijn pestkop is de goede pestkop," en een formule voor escalatie en rampspoed. Deze bereidheid om extremisme te coöpteren (of gecoöpteerd te worden door extremisten) strekt zich zelfs uit tot door ISIS opgeleide Jihad-strijders van het Sheikh Mansur-bataljon, die rechtstreeks uit Syrië kwamen en in de oorlog in Donbas werden aangestuurd door de Rechtse Sector.

Nog meer in het algemeen lijken liberalen de fundamentele geopolitiek, de "offensieve realistische" of realpolitik-visie, zoals die openlijk verkondigd door vele profeten van de Amerikaanse imperiale politiek zoals Zbigniew Brzezinski, George Kennan, Robert Gates, Alexander Haig en de neocons van het Project for a New American Century (PNAC), niet te begrijpen of te herinneren - laat staan de heimelijke actie, soft power en gladde PR die realpolitik verbergt achter een façade van een surrealistische Disney-op-de-Deathstar-show.

Ze zijn klem komen te zitten door hun eigen voorrechten, een framing door de corporate media en door het naïeve geloof dat de daden van hun leiders overeenkomen met wat deze preken, terwijl hun miljarden kostende PR-campagnes de duisternis in licht veranderen. Ik noem het de "propagandascoop."

In deze krankzinnige zienswijze wordt volledige instemming met de VS/NAVO/West/Noord - hoe je het neoliberale imperium ook wilt noemen - "neutraliteit" genoemd; er zijn geen andere manieren van leven; de geschiedenis is voorbij en verzet is zinloos. En vanwege zijn rechtschapenheid, zijn beleden liberale waarden - zijn werkelijke enige waarde bestaat uit elitair winstbejag - is het een onvermijdelijke en onmiskenbare bestemming waarin de ongekende machthebbers uit de eerste Amerikaanse eeuw, waaronder de gebroeders Dulles en Henry Luce - allen zonen van Presbyteriaanse predikanten - geloofden. Amerika, god en de vrije markt.

Soft Power Imperialisme

"In een anti-oproersituatie vormen de primaire bronnen van de opstandige kracht niet een sterke militaire organisatie en haar technologische industriële ondersteuning, maar de bronnen van ontevredenheid van het volk binnen de natie, en dus het volk zelf." - Special Operations Research Office, 1962 ^[20]

De grootste troef van het imperium bestaat erin zich in het volle zicht te verbergen; de belangrijkste doelstellingen van het imperium zijn zichzelf te beschermen, zijn bedreigingen te neutraliseren en te groeien. Zijn belangrijkste wapen voor dit alles wordt gevormd door de psychologie - het beroep op deugdzaamheid aan de ene kant, de dreiging van angst en woede aan de andere kant - en de krachtigste vorm hiervan is het politieke gebruik van gruweldaden om de bevolking onder controle te houden.

Na de onthullingen van het clandestiene imperialisme van de CIA e.a. dat uit de onderzoeken van het Amerikaanse Congres in de jaren zeventig naar voren kwam, alsmede daarmee samenhangende grootse klokkenluiders als Philip Agee (die overigens een uitstekende, beknopte beschrijving van soft power geeft in dit interview uit 2005), John Stockwell en Ralph McGehee, evolueerden de politieke actiemethoden van het imperialisme van de CIA naar openlijke soft power-methoden van NGOs, toen het neoliberalisme en de verdraaingen de overhand kregen na de schandalen tijdens de jaren zeventig en het Vietnam-fiasco.

De Nieuwe Koude Oorlog begon toen de vorige ten einde liep, met het streven van de VS naar een wereldwijde unipolaire "weldadige" hegemonie, die later "volledige dominantie" werd genoemd. USAID begon in 1991 met projecten in Oekraïne en beschreef zijn interventies daar onlangs als een 30 jaar durend partnerschap, dat "heeft bijgedragen tot de oprichting van dynamische en onafhankelijke media, een actief maatschappelijk middenveld en een bredere ondernemersklasse."

Deze voorbereidende werkzaamheden en astroturfing-activiteiten zorgen ervoor dat de ontwikkeling in de richting gaat van het Amerikaanse baken en invloedssfeer op het gebied van politiek, economie, leger, nationale veiligheid, burgermaatschappij, arbeid, academische wereld, cultuur en media; het is vooral de bedoeling dat markten en hulpbronnen (zoals gas) worden opengesteld voor exploitatie door Amerikaanse en Europese multinationals.

Naarmate er meer en meer invloed door het gebruik van soft power ontstond, dankzij talloze en immer toenemende projecten van USAID, het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, de National Endowment for Democracy (NED) en Europese en "filantropische" projecten van George Soros [wiens International Renaissance Foundation (IRF) zich sinds 1989 in Oekraïne bevindt] en Pierre Omidyar, escaleerden de gebeurtenissen in Oekraïne onder Obama, alsmede door toedoen van neocons van het ministerie van Buitenlandse Zaken zoals Victoria Nuland en hun militair-industriële connecties.

Nuland is de voormalige CEO van de Democratische oorlogszuchtige denktank Center for a New American Security (CNAS) en de vrouw van PNAC-medeoprichter Robert Kagan. Je kunt ze net zo goed allemaal Republicraten of Demublikeinen noemen, vooral als het gaat om imperialistisch buitenlands beleid.

Soft power omvat invloed op politiek, diplomatiek, cultureel en mediagebied om burgerlijke en politieke leiders te coöpteren en de harten en geesten van het volk te veroveren. De duistere kant hiervan wordt gevormd door sancties, het bewapenen van hulp (inclusief IMF-hulp) als pressiemiddel, alsmede heimelijke acties zoals sabotage, provocateurisme, moordaanslagen en andere "destabiliseringen" om een samenleving te creëren die rijp is voor regimeverandering. In deel II zullen wij dieper ingaan op het in Oekraïne ontwikkelde soft power-instrumentarium.

Regimeverandering

John Pilger interviewt Duane Ramsdell "Dewey" Clarridge, voormalig hoofd van de CIA-divisie Latijns-Amerika, over het Amerikaanse beleid inzake regimeverandering

Om een regime te kunnen veranderen moet men de samenleving infiltreren door middel van geldstromen (grotendeels Amerikaans belastinggeld) om jarenlang infrastructuur en culturele en politieke invloed in een doelstaat op te bouwen. In de huidige Orwelliaanse taal van USAID worden deze projecten van soft power "stabilisatie en transitie" genoemd, d.w.z. destabilisatie en regimeverandering.

Het lokale effect van elke dollar en elk project wordt versterkt door de mate van ontevredenheid onder de bevolking, de zwakte van de lokale overheid en de mate waarin de oppositie de lokale en internationale media beheerst. Hoewel kleurenrevoluties grotendeels een informatieoorlog van harten en geesten inhouden, zijn, wanneer de regering legitiem is en aanzienlijke lokale steun geniet, uiteindelijk keiharde oproertactieken nodig om het regime te veranderen.

De voornaamste strategieën voor regimeverandering zijn:

Soft power: Verstrekken van bewapende hulp, ontwikkeling, humanitaire hulp en media om de publieke opinie, ideologie en cultuur voor zich te winnen.
Politieke coöptatie: Coöpteren en verenigen van oppositie, idealiter met inbegrip van militaire leiders.
Politieke grooming: Opleiden en financieren van een nieuwe generatie van officiële vertegenwoordigers van verandering, de toekomstige politieke leiders ( zoals bijvoorbeeld het "Young Global Leaders"-programma van het Wereld Economisch Forum).
Geheime Actie/Zwarte Operaties: Opleiden en financieren van geheime aanjagers van verandering (vaak fascistisch of extremistisch) om het vuile werk van oproer- en anti-oproeroperaties uit te voeren.
Controle over het narratief: Ontwikkelen van ondersteunende media.
Economische oorlogsvoering: Diplomatieke isolatie, sancties en sabotage om "de economie het uit te laten schreeuwen."^[21]
Mobilisatie: Organiseer grootschalige demonstraties en PR met controle van de media, met tevens de waarschuwing dat "er bloed zal vloeien."
Provocateurschap: Knokploegen en bullebakken met macht zorgen voor provocatie, confrontatie, verontwaardiging en chaos, waarbij de zachte arm de media-analyse controleert op de onmiddellijke (sociale media), korte (reguliere nieuws) en lange termijn (NGO-rapporten en boeken).
Het vermoorden van belangrijke politieke leiders of operaties onder valse vlag gericht tegen oppositieleiders of burgers.
Ontkenning en verdoezeling middels censuur, propaganda en narratieve vooringenomenheid. Het helpt als je alle mediakanalen hebt opgebouwd.

Geschatte stadia van tactieken voor regimeverandering

Dominique Fonvielle was 15 jaar lang als analist werkzaam bij de Franse buitenlandse geheime dienst, de Direction Générale de la Sécurité Extérieure (DGSE) en beschreef in 2003 de volgende stappen van regimeverandering aan de Duitse filmmaker Susanne Brandstaetter:^[22]

Identificatie van oppositionele krachten om het heersende regime te destabiliseren (moeten geloofwaardig en invloedrijk zijn)
Doeltreffende propaganda om het heersende regime in diskrediet te brengen
Voorbereiden (overtuigen) van toekomstig staatshoofd en medewerkers
Ontwikkelen van een revolutionaire omgeving
Ontketenen van een revolutie/staatsgreep.

De methoden van heimelijke actie om de macht te grijpen met oproer of de macht te behouden door middel van anti-oproeroperaties zijn uiteindelijk dezelfde: deze zijn gericht op een groep mensen met als doel hen te neutraliseren door informatie te verkrijgen, hun reputatie te ruïneren en hun functioneren te verstoren.

De Amerikaanse buitenlandse politiek is er volledig op gericht om landen die zich verzetten tegen haar streven naar politieke en economische overheersing, af te breken. Staatsgrepen worden ruim van tevoren voorbereid en kosten veel geld.

Victoria Nuland, een belangrijke spil uit het middenkader bij de Oekraïense staatsgreep van 2014, schatte dat de VS van 1991 tot eind 2013 5 miljard dollar hebben uitgegeven aan civiele, politieke en mediaprojecten in Oekraïne, waarbij ik veronderstel dat dit niet de astronomische budgetten omvat voor militaire, paramilitaire of geheime acties; particuliere non-gouvernementele organisaties van oligarchen als Soros, Omidyar, Gates en Thiel; noch de deals achter de schermen, of het gebruik van leningen van het IMF en de Wereldbank en diplomatieke druk op NAVO-bondgenoten, die hoe dan ook tot doel hebben neoliberale economische hervormingen door te voeren en openbare middelen en infrastructuur te plunderen.

Victoria Nuland spreekt tijdens de bijeenkomst van de U.S.-Ukraine Foundation in 2013

Nuland verkondigde dit bedrag vol trots tijdens een bijeenkomst van de U.S.-Ukraine Foundation in 2013, met een groot bord van Chevron naast zich. Hebben de Oekraïners op straat dit niet gezien? Of zagen ze niet wat dit betekende?

De Amerikanen hebben bovendien het Oekraïense volk en de Oekraïense regering volledig misleid met betrekking tot de volstrekt onrealistische overwinning van Oekraïne in deze oorlog, naar mijn mening, want de grote verliezer in deze oorlog is hoe dan ook de Oekraïense bevolking zelf en eveneens als gevolg daarvan Europa, met alle crises waarin het door de wil van de politici is verzonken.

— Pierre de Gaulle, kleinzoon van Charles de Gaulle, december 2022^[23]

Zoals bij de meeste operaties ter verandering van een regime, werd bij de staatsgreep van 2014 een benadering toegepast van een tweesnijdend (Gladio)zwaard: de ene zijde zacht, neoliberaal, politiek en "diplomatiek"; de andere zijde hard, smerig, bloederig en fascistisch. De eerste benadering maakt gebruik van de oprechte liberale doelstellingen en grieven van de bevolking tegen economische omstandigheden, autoritaire tendensen en corruptie. De tweede betreft heimelijke actie, meestal uitbesteed aan lokale extremisten en niet-lokale huurlingen, die extremisten trainen en inhuren om het vuile werk op te knappen wanneer dat nodig is.

In het geval van Oekraïne is het duidelijk dat fascistische extremisten betrokken waren door hun prominente positie als "Maidan-beveiliging" om geweld uit te lokken, alsmede door de regeringsposten die zij na de staatsgreep toegewezen kregen. De extreem-rechtse Svoboda (oorspronkelijk de "Socialistisch-Nationalistische Partij"), de Rechtse Sector, het Azov-bataljon en C14. Het Azov-bataljon, door de NAVO-media afgedaan als een onbeduidende aberratie, groeide na de staatsgreep uit tot een officiële tak van het Oekraïense leger met tienduizenden mensen.

Ook is duidelijk dat fascisten betrokken waren bij de escalatie van het geweld, en trots zijn op dit spierballenvertoon - onlangs verklaarde C14-leider Jevhen Karas, dat de "revolutie van de waardigheid" van 2014 een "gay parade" zou zijn geweest als de neonazi's niet zo'n belangrijke rol voor hun rekening hadden genomen. De gematigden, alsmede veel liberaal-progressieve activisten, beschouwden groepen als Svoboda als de enige partij die actie ondernam en een pact met de duivel had gesloten, waarbij sommigen er destijds op aandrongen, zoals de EuroMaidan Pers (gefinancierd door Soros' IRF), dat nationalistische fascisten als Dmytro Jarosj nodig zijn om burgers te beschermen tegen het staatsgeweld van leiders als Janoekovitsj; "Iemand die bereid is zijn leven te riskeren zodat ik in vrijheid en vrede kan leven - kan geen slechterik zijn. Zo simpel is het."^[24]

Bizarre combinaties (en tragische naïviteit), dat is een ding wat zeker is.

De fascistische gekken en de ultranationalistische ideologie werden bovendien aangemoedigd toen de "anti-terreuroperatie" zich ontvouwde tot de Donbas-oorlog. De initiële golf van reguliere Oekraïense soldaten miste, toen het erop aankwam, de wil om in 2014 hun broeders en neven in het oosten te vermoorden. En dus namen Azov en consorten het later in het jaar over en zodoende werd, parallel aan het ontrussen van de Oekraïense identiteit, de ideologie verspreid.^[25]

Uiteindelijk dienen de tot de dood bereid zijnde nationalistische extremisten voor de imperialistische opmars als een destabilisatiegranaat, die door lokale en buitenlandse oligarchen wordt uitgebuit als handlangers ter bescherming van hun belangen en ter vernietiging en het laten bloeden van hun vijanden, waarvan er gemakshalve velerlei zijn. Voor de buitenlandse elite geldt dat wanneer deze chaos en terreur ook de plaatselijke bevolking en het land vernietigt, dan is dat maar zo. Zolang de toegang tot energie en andere waardevolle grondstoffen maar niet in vijandelijke handen valt, kunnen de oligarchen van de militaire industrie miljarden verdienen aan de eindeloze oorlog. Mocht er vrede komen nadat alles is verwoest, dan zij dat maar zo; er zijn ook miljarden te verdienen aan wederopbouwprojecten, naast uitstekende PR-mogelijkheden.

Aanvallen onder valse vlag

Er zijn vele gedocumenteerde en erkende voorbeelden van aanvallen onder valse vlag,^[26] waarbij een gruweldaad worden gebruikt om meer gezag en verlies van burgerlijke vrijheden, een militaire interventie of regimeverandering uit te lokken. Het basisprofiel ziet er als volgt uit:^[27]

Zeer aangrijpende gebeurtenis: Spectaculair en traumatisch
Goudmijn voor de media: Onmiddellijke verzadiging van de media met wijdverspreide berichtgeving
Schijnonderzoek: De zaak wordt snel gesloten, met een zondebok die wordt geïdentificeerd met de groep die wordt gedemoniseerd; en doofpot
Politieke reactie: Dramatische reactie van regering/groep:
- a) Inperking van rechten/burgerlijke vrijheden met het oog op "veiligheid"
- b) Militaire actie of invasie
- c) Regimeverandering - valse revolutie gemaskeerd als een democratische opstand.

Aangezien het hier om zwarte operaties gaat waartoe door machtige groepen opdracht en goedkeuring aan is gegeven, met de media aan hun zijde, en met strikte compartimentalisatie en plausibele ontkenning, is bewijs moeilijk boven water te krijgen, tenzij er klokkenluiders zijn. Zelfs dan zijn dergelijke duistere actoren gemakkelijk in diskrediet te brengen, of kunnen tot zwijgen worden gebracht met bedreigingen, chantage of moordaanslagen. Het loont om te zoeken naar:

De gewenste bedoeling vóór de gebeurtenis
De reactie na de gebeurtenis
Wie wilde dit?
Wie had er belang bij? Welke overheid, groep, bedrijf of organisatie?

"Onbekende sluipschutters": Voorbeelden van valse vlag-moordaanslagen in menigten

Als er niet genoeg mensen sterven, als er niet genoeg bloed vloeit, zal het volk nooit voor zichzelf opkomen.

— Gheorghe Ratiu, chef van de Roemeense binnenlandse inlichtingendienst Departamentul Securității Statului "Securitate" 1986-1989^[28]

Er zijn vele soorten "grote schokken" die de reactie kunnen uitlokken die nodig is voor een staatsgreep of een militaire interventie, variërend van gebeurtenissen zonder buitenlandse manipulatie, anders dan de zogenaamde witte propaganda die er bekendheid aan geeft, tot zwarte operaties onder valse vlag die de gebeurtenis(sen) creëren en de media-interpretatie controleren. Het effect wordt versterkt door het gebruik van gecontroleerde media - de vermenigvuldiger van propaganda. Als er geen incident is dat kan worden gepubliceerd of gepropageerd om verontwaardiging uit te lokken, vormt de meest effectieve provocatie een operatie onder valse vlag, waarbij de schuld in de schoenen wordt geschoven van de regering die het doelwit vormt.

Ongeacht of de aanstichter al dan niet een opstandeling, oppositie of externe entiteit is, worden vergiftigingen, zoals de vergiftiging van Joesjenko en de "Oranje Revolutie"; moordaanslagen, zoals die op Rafic Hariri en de "Cedar Revolutie" in Libanon; bomaanslagen, zoals de Israëlische Lavon affaire in Egypte in 1954; chemische aanvallen (bv. Douma , Syrië, april 2018); en andere provocaties en wreedheden gebruikt om een publiek en politiek momentum voor regimeverandering te bereiken.

Provocaties door middel van demonstraties kunnen worden gebruikt door of tegen een regering van het gastland, d.w.z. respectievelijk voor anti-oproer- of oproeroperaties. Demonstraties tegen regimeverandering (d.w.z. oproeroperaties) worden opgevoerd met soft power-middelen en PR, maar meer louche methoden worden gebruikt om een ernstig conflict, woede en een gevoel van chaos en onwettigheid van de doelregering teweeg te brengen, waarbij agent-provocateurs en paramilitairen worden ingezet die enkel door een plotse ommezwaai of militaire interventie kunnen worden bedwongen. Om de gruweldaad in het voordeel van de opstandelingen/de oppositie te laten uitvallen, moet de (meerderheid van de) media onder controle staan om het vuur van gerechtigheid of wraak aan te wakkeren en een doofpot te bewerkstelligen. Dit vereist coördinatie van sociale mediacampagnes, lokale nieuwsnetwerken en inschikkelijke internationale media, NGOs, commentatoren, buitenlandse regeringen en de academische wereld om een vermenigvuldiger van propaganda te vormen. We zullen het later hebben over het Oekraïense imperialistische mediawezen.

Eerst zullen we enkele historische gebeurtenissen onderzoeken die overeenkomsten vertonen met wat er in februari 2014 in Kiev plaatsvond: paramilitairen, terroristen of huurlingen die willekeurig op mensenmassa's schieten om opstanden uit te lokken.

Syrië 1982

Opstand in Hama, 3 februari 1982: Na jaren van terreurcampagnes en wrede represailles overvielen sluipschutters van de Moslimbroederschap een patrouille van regeringssoldaten, waarna hun commandant, Abu Bakr (Umar Jawwad), de Jihad tegen het Ba'athistische Assad-regime afkondigde. De Defense Intelligence Agency (DIA) schatte enkele maanden later dat er tijdens de drie weken durende strijd 2.000 doden gevallen waren, onder wie soldaten, jihadisten en burgers.^[29] Velen suggereren later veel hogere aantallen, vooral onder burgers. De jihadisten, die een islamitische staat wilden, waren goed gefinancierd en goed bewapend, met Amerikaanse wapens, communicatieapparatuur en steun van de met de VS geallieerde Jordaniërs, christelijke Libanezen en Irakezen.^[30]

Hoewel er niet op een betoging werd geschoten en het niet overduidelijk om een valse vlag ging, betrof het een door het buitenland gefinancierde opstand, waarbij de buitenlandse media vrijwel uitsluitend de Syrische regering de schuld gaven van het bloedvergieten en het geweld van de oppositie negeerden (een veel voorkomend thema). De Defense Intelligence Agency (DIA; zij zijn de grootste inlichtingendienst en als u nog nooit van hen hebt gehoord, dan is dat omdat ze beter zijn in hun werk zijn dan de anderen) stelde in 1982: "Zelfs als het plan niet zou slagen, zou de opstand in Hama een symbolisch baken kunnen worden voor toekomstige anti-regeringsactiviteiten." Zoals bij vele andere interventies vóór en sindsdien, worden extremisten gebruikt als "stormram" of "instrumenten om chaos te creëren" om regimeverandering teweeg te brengen, en wordt de associatie ofwel ontkend ofwel witgewassen door controle over de media.

Verwoesting na de opstand en het bloedbad in Hama. De steun van het westen aan de opstand van de Moslimbroederschap had onder meer tot doel een harde reactie van het Assad-regime uit te lokken in een poging dit regime in diskrediet te brengen.

Roemenië 1989

Mogelijk samen met het gebruik van sluipschutters in Moskou in 1993, lijkt Roemenië - december 1989 - een zeldzaam voorbeeld van een gezamenlijke zwarte operatie van de VS en de Sovjet-Unie met "onbekende sluipschutters" om zich te ontdoen van het regime van Nicolae Ceaușescu dat de Europese hereniging blokkeerde. Vergeet niet dat dit plaatsvond toen team USA onderhandelde over het "repareren" van de Sovjet economie en beide partijen Ceaușescu zagen als de belangrijkste belemmering voor vooruitgang. Het is veelzeggend dat dit als de meest gewelddadige van de aanvankelijke postcommunistische transities kan worden beschouwd.

Meer dan 1.000 mensen stierven aan het eind van december 1989, de meesten door willekeurige schietpartijen, met inbegrip van schietpartijen door sluipschutters, in het gehele land, waarbij de overgrote meerderheid het leven liet nadat de Ceaușescu's op 22 december 1989 waren gearresteerd. De moorddadige chaos leidde de aandacht af van de staatsgreep zelf en leidde tot een wanhopig verlangen naar stabiliteit en gezag en een snelle internationale bevestiging van en, ironisch genoeg, sympathie voor de nieuwe regering van het Nationaal Reddingsfront van Ion Iliescu.

Nicolae Ceaușescu tijdens zijn laatste toespraak in het openbaar in Boekarest op 21 december 1989.

Jarenlang werden de sluipschutters "onbekende terroristen" genoemd, maar uit de herhaalde recente vervolgingen tegen het regime van het Consiliul Frontului Salvării Naționale (Raad van het Nationaal Reddingsfront, CFSN) dat na de Roemeense staatsgreep van 1989 aan de macht kwam, blijkt dat de plaatselijke coupplegers aanzienlijke steun hadden van Moskou, Boedapest en Washington. Ion Iliescu (die president werd), Gelu Voican Voiculescu, Iosif Rus en Emil (Cico) Dumitrescu werden herhaaldelijk aangeklaagd voor misdaden tegen de mensheid wegens het uitlokken van de "psychose" die leidde tot de moorden - een merkwaardig ontwijkende en middeleeuwse manier om opzettelijke massamoord te beschrijven.^[31]

Een meer precieze aanklacht zou medeplichtigheid (samen met de V.S., Hongarije en de Sovjets) als psychopaten inhouden, die opdracht hadden gegeven tot grootschalige willekeurige moordaanslagen, waarbij aan iedereen met functionerende vingers wapens werden uitdeeld en het land werd volgepompt met angstopwekkende propaganda om meer psychoses uit te lokken, d.w.z. staatsterreur onder valse vlag.

Tijdens het korte schijnproces dat voorafging aan de executies van Nicolae en Elena Ceaușescu op Eerste Kerstdag 1989 - die in de mondiale media simpelweg als een onvermijdelijke en natuurlijke gang van zaken werden geaccepteerd - zijn er interessante verklaringen van een niet-geïdentificeerde militaire "rechter," alsmede de "verdachten" zelf, over de identiteit van de "terroristen" die nog steeds chaos in het land veroorzaken:^[32]

NIET-GEÏDENTIFICEERDE SPREKER: Meneer de President, ik zou graag iets willen weten: de verdachten zouden ons moeten vertellen wie de huurlingen zijn. Door wie worden zij betaald? En wie heeft ze het land binnengebracht?

PROCUREUR: Ja. Verdachte, beantwoord de vraag.

CEAUSESCU: Ik zal niets meer zeggen. Ik zal alleen spreken ten overstaan van de Grote Nationale Vergadering.

En later:

CEAUSESCU: U zou als officieren moeten weten dat de regering niet het bevel kan geven om te schieten. Maar degenen die op de jongeren schoten waren de veiligheidsmensen, de terroristen.

ELENA CEAUSESCU: De terroristen zijn van de Securitate.

PROCUREUR: De terroristen zijn van de Securitate?

ELENA CEAUSESCU: Ja.

Het is duidelijk dat de Ceaușescus niet aan hun eigen veroordeling meewerken door te zeggen dat de terroristen onderdeel uitmaken van de Securitate. De coupplegers bestonden uit leden van de regering, het leger en de Securitate.

Het nieuwe regime werd voor en na de staatsgreep gepromoot in de westerse media - vooral, uiteraard, door Radio Free Europe - en uit rapporten van de CIA uit 1982 en 1985 blijkt dat Ion Iliescu jaren voordat de staatsgreep plaatsvond de door hen gekozen vervanger van Ceaușescu was.^[33]

En dus - gezalfd door de interventionistische god van het consumentisme van de vrije markt - nam hij onmiddellijk op 22 december de macht over, waarbij zijn eerste verklaring op diezelfde dag duidelijk de nieuwe positie van het land aangaf als volledig ondersteunend aan de agenda's van de VS/NAVO en de Sovjet-Unie, d.w.z. pro-vrije markt hervorming en Europese hereniging.^[34] Wegversperring opgeheven. Hoewel, om de weg helemaal vrij te houden, hield de terroristische vernietiging nog een week aan.

Op 24 december had de Amerikaanse ambassadeur in de Sovjet-Unie, Jack Matlock, een bespreking met de Sovjet onderminister van Buitenlandse Zaken, Ivan Aboimov. Ze kwamen overeen dat ze beiden voorstander waren van steun aan het "nieuwe leiderschap van Roemenië" - pas twee dagen oud en (zo men zou verwachten) voor hen vaag gedefinieerd, tenzij ze over een magische vooruitziende blik of bevoorrechte informatie beschikten.

Matlocks voornaamste prioriteit tijdens het gesprek lag in het te weten komen of de Sovjets zouden ingrijpen om het nieuwe regime te steunen met humanitaire of militaire hulp, waarop Aboimov bevestigend antwoordt. Matlock vraagt vervolgens of zij zouden overwegen militair in te grijpen, waarop hij ontkennend antwoordt en stelt dat de Sovjets het beleid van Brezjnev om in de oostelijke sfeer in te grijpen voortaan graag overdragen aan de Amerikanen.^[35]

Dit laatste punt wordt in de literatuur bijna als een afleidingsmanoeuvre belicht, alsof het om een diepzinnige grap ging, die zowel verwijst naar de verschuiving naar een unipolaire wereld, als een sneer inhoudt met betrekking tot de Amerikaanse inval in Panama. Maar belangrijker is dat uit de transcriptie duidelijk blijkt dat zij volledig op één lijn zitten wat betreft het afzetten van Ceaușescu en het binnenhalen van de coupplegers, wat betekent dat zij op zijn minst weten wie deze mensen zijn, wat zij van plan zijn en dat zij hen zonder voorbehoud goedkeuren. Matlock richt zich waarschijnlijk op het interventiebeleid, aangezien er onzekerheid kleeft aan de strategie van spanning door oproeroperaties die internationale interventie uit kunnen lokken. Zoals blijkt was dit niet nodig, misschien omdat de afgrijselijke chaos elk tegengeluid en contrarevolutie onderdrukte.

De uitstekende documentaire van Susanne Brandstaetter uit 2003, Checkmate: Strategy of a Revolution, legt de betrokkenheid van de westerse inlichtingendienst en het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken bij Roemenië 1989 bloot, met rechtstreekse interviews met demonstranten, CIA-agenten, Roemeense inlichtingendienst, CIA en Franse DGSE-functionarissen, alsmede een onthullend interview met Miklós Németh, de toenmalige Hongaarse premier. Geen wonder dat veel Roemenen altijd omvangrijke buitenlandse medeplichtigheid hebben vermoed.^[36]

In de documentaire zegt Dominique Fonvielle dat paramilitairen in Hongarije en Duitsland werden getraind en in groepjes het land werden binnengesmokkeld om paraat te staan voor het uitlokken van demonstraties en "paramilitaire acties" (vermoedelijk inclusief sluipschutteraanvallen).^[37] Er waren ook berichten over Russische "toeristen," die in grotere aantallen het land binnenkwamen in de dagen voorafgaand aan de demonstraties.^[38]

Ook bevestigt Németh in de documentaire - een beetje verlegen en schaapachtig, maar ook duidelijk genietend van de herinneringen en het sensationele onderwerp - dat er zich paramilitaire trainingskampen met Amerikaans personeel bevonden in Oostenrijk, Duitsland en Hongarije. Meer specifiek verklaart het voormalige hoofd van de binnenlandse Securitate, Gheorghe Ratiu, dat het ging om door de VS geleide kampen voor training in provocateurisme en guerrilla-operaties in Traiskirchen, Oostenrijk; Zirndorf, Duitsland [vermoedelijk de Pinder-kazerne]; en Bicske en Boedapest in Hongarije. Hoogstwaarschijnlijk waren er nog anderen.

Ratiu beweert in Checkmate ook dat, vanaf het begin van de demonstraties in Boekarest, een factie van het leger zomaar wapens begon uit te delen aan het grote publiek, wat leidde tot veel door angst ingegeven schietpartijen en moorden tussen burgers, het leger en de Securitate. Net als bij de sluipschutters was het doel angst en onveiligheid te laten voortduren totdat het nieuwe gezag van Ion Iliescu's nieuwe door de VS en de NAVO goedgekeurde regering van het Nationaal Reddingsfront was geïnstalleerd. Het opdringen van chaos aan het publiek creëert een terugslag voor het gezag. Hoewel deze chaos vaak wordt toegeschreven aan een "machtsvacuüm," berust dit volgens zijn medesamenzweerder en legerleider (die, handig voor zijn Hongaarse handlangers, Hongaars sprak), generaal Victor Stanculescu, op een mythe, aangezien Iliescu de teugels onmiddellijk in handen nam na de afzetting van Ceaușescu.

Dit alles klinkt behoorlijk overtuigend. Maar als u, net als ik, de voorkeur geeft aan eerlijke getuigen en klokkenluiders boven stroperige diplomaten en spionnen - vooral de wrede en wellicht niet de meest snuggere militaristen die niet eens doorhebben wat er mis is met een gewelddadige imperialistische interventie - dan kunnen we kijken naar majoor Craisor-Constantin Ionita's proefschrift uit 2001, dat werd ingediend ter verkrijging van een masterdiploma in Militaire Studies aan het U.S. Marine Corps Command and Staff College in Quantico, Virginia.^[39]

Met als titel "The Influence of International Law Upon Military Operation on Urbanized Terrain (MOUT) During Romanian Revolution, December 1989," geeft het proefschrift een onverwachte beschrijving van de revolutie als een door de NAVO, Hongarije en (misschien vanuit een gevoel van naïeve verplichting jegens de VS als de nieuwe dictators van hun maffia-neo-liberale toekomst) en Rusland geïnitieerde staatsgreep. Opmerkelijk is dat hij stelt dat het de militaire inlichtingendienst GRU was, en niet de KGB, die betrokken was bij de Russische arm, wat overeenkomt met diplomatieke kabels uit die tijd die aangeven dat de KGB alleen slechte inlichtingen had te geven (of alleen wilde geven) aan Gorbatsjov tijdens de "coup-volutie."^[40]

Ionita, nu werkzaam als onderzoeker aan de Nationale Defensie Universiteit van Roemenië, stelt dat:

Grote aantallen "toeristen" kwamen vlak voor het begin van de revolutie vanuit Hongarije en Joegoslavië naar Timisoara. Het betrof voormalige vluchtelingen die getraind waren in "afleidingsmanoeuvres."
Gorbatsjov beschreef zijn rol tijdens de Roemeense revolutie en bij de executie van de Ceaușescus in de media - met name in het januari-februari 1990 nummer van het tijdschrift Europe (Brussel).
"Na de bijeenkomst tussen Gorbatsjov en Bush in Malta (begin december 1989) werden professionele mensen van de GRU (Sovjet Militaire Inlichtingendienst) voorbereid om een revolutie te ontketenen in de belangrijkste steden van Roemenië. Hun rol bestond er in om slechts als een vonk het revolutionaire vuur, dat reeds in de steden brandde, aan te wakkeren. Het strategische doel was om [Ceaușescu] omver te werpen. De operationele doelen waren de gebouwen van de Communistische Partij in de belangrijkste steden van Roemenië." " Slechts als een vonk" is een interessante en dubbelzinnige kwalificatie, die volgens mij voor geen enkele rechtbank stand zou houden.
Internationale media vervulden een sleutelrol, met name de Amerikaanse Freedom Europe en Voice of America, alsmede de Britse BBC met "een waakzame campagne tegen [Ceaușescu], waarbij zorgvuldig werd gelet op de psychologische en morele invloed van Roemenen die in de steden woonden." Versterkt door Hongaarse media "probeerden zij een vijandige stemming tegen het communistische regime te creëren, dissidenten aan te moedigen en een opstand in de steden op te wekken."
De CIA richtte begin december de "Trust Organization" op om dissidente bewegingen in Oost-Europa aan te moedigen en te steunen en de communistische regimes in deze landen, waaronder Roemenië, te destabiliseren.
Ondertussen verhoogden de NAVO-landen hun embargo tegen de landen die geen democratische hervormingen doorvoerden.
"Op hetzelfde moment dat [Ceaușescu] probeerde te ontsnappen, werden drie 'dissidente personen,' die door Moskou waren geselecteerd om hem te vervangen, geholpen door 'professionals' om centrale T.V. en Radio stations te bezetten" - Ion Iliescu, een vriend van Gorbatsjov en toekomstig president, Nicolae Militaru, een GRU-agent en toekomstig minister van Nationale Defensie, en Petre Roman, toekomstig premier.
Het plan van de terroristen was om verwarring te zaaien en het leger tegen de Securitate te laten vechten, zodat het Warschaupact moest ingrijpen. Ze slaagden er ook in het luchtverdedigingssysteem uit te schakelen.
Uiteindelijk:

Aan het begin van [de] revolutie werd gedacht dat buitenlandse agenten en spionagediensten, die de communistische idealen wilden vernietigen, de volksopstand in Timisoara waren begonnen en steunden. Die inschatting leidde tot het recht van het militaire personeel om dodelijk geweld te gebruiken ter zelfverdediging, verdediging van hun eenheid en verdediging van gebouwen onder bescherming tegen elke vijandige handeling. Te midden van de menigte bevonden zich zo'n 300-400 revolutionaire professionals die door het buitenland (USSR, Hongarije, NAVO-landen) waren opgeleid om de volksopstand te versterken. Als de burgers stenen, "Molotov cocktails" (brandende flessen), kettingen en metalen kogels gebruikten om administratieve en politieke gebouwen in te nemen, hanteerden deze professionals zowel vuurwapens als niet-vuurwapens.^[41] Door hun acties werden soldaten gedood en openden soldaten het vuur op burgers.

Integendeel, CIA-vriendelijke commentatoren suggereren nog steeds dat het uiterst loyale groepen van de Securitate waren - met name de Unitatea Specială de Luptă Antiteroristă (USLA) anti-terreur eenheid - misschien met de hulp van (altijd handig) "Arabische Terroristen," die Boekarest dagenlang terroriseerden, inclusief aanvallen op ambassades.^[42] Het belangrijkste bewijs hiervoor is afkomstig uit Britse, Amerikaanse en Canadese ambassadekabels uit die periode, alsmede enkele vrijgegeven CIA rapporten, die de terroristen identificeren als loyalisten die een tegenrevolutie voor Ceaușescu nastreefden, ondanks het feit dat hij politiek werd afgezet op 22 december en op 25 december geëxecuteerd werd. Hoe dit valt te rijmen met de strikt "need to know"-basis van zwarte operaties, en met het duidelijke voordeel van het aanvallen van prominente westerlingen bij het uitlokken en valideren van een crisis, is onduidelijk.

Ten slotte vraagt men zich af of de Hongaars-Boliviaanse terrorist, jakhals, moordenaar, inlichtingenagent en ex-BBC-journalist Eduardo Rózsa-Flores betrokken was in Roemenië 1989, aangezien hij slechts enkele jaren later, vechtend voor Kroatië in de Joegoslavische burgeroorlog, betrokken was bij operaties onder valse vlag en moordpartijen. Volgens uitgelekte dossiers van de Hongaarse geheime dienst trainden de KGB en de Hongaarse geheime dienst Rózsa-Flores in september 1989 in Boedapest in provocateurswerk en plande hij een Roemeense reis met anticommunistisch activist en regisseur Roland Antoniewicz, die beweert dat hij niet op de hoogte was van Rózsa-Flores' geheime rol.^[43]

Eduardo Rózsa-Flores

Venezuela 2002

Caracas 11 april 2002. Negentien doden en tientallen gewonden, waarbij een belangrijke rol was weggelegd voor sluipschutters (en enkele politieagenten die loyaal waren aan de burgemeester van Caracas en de Amerikaanse marionet Alfredo Peña), die schoten op regeringsgezinde en oppositiebetogers en, op sommige momenten, op de politie. Dit was een plan bij de mislukte staatsgreep van de militaire leiders, gesteund door de VS, de Venezolaanse elite en de anti-Chávez media [zie Angel Palacio's documentaire Llaguno Bridge: Keys to a Massacre uit 2004 voor meer].^[44]

Hugo Chávez kan weer lachen na het afweren van de couppoging van 2002.

Dat het geweld gepland was, blijkt blijkbaar uit de oefenopnames voor CNNs Otto Neustaldt, waarin de generaals het geweld dat nog moest plaatsvinden, veroordeelden. Later die maand beschuldigde het Venezolaanse Congreslid Roger Rondon ambassadeur Charles Shapiro en twee Amerikaanse militaire attachés van betrokkenheid en verklaarde dat twee buitenlandse schutters, een Amerikaan en de andere een Salvadoraan, waren aangehouden door de veiligheidspolitie, maar "een soort vrijgeleide kregen" en vervolgens verdwenen.^[45]

Tijdens het korte bewind van de de facto regering werden vele andere verdachten vrijgelaten, waaronder zeven vermoedelijke sluipschutters die in Hotel Ausonia waren gearresteerd - en meer dan 60 pro-Chávez aanhangers werden gedood tijdens de demonstraties voor zijn vrijlating, maar daarover werd in de reguliere en buitenlandse pers nauwelijks ophef gemaakt.

Llaguno Bridge

Thailand 2010

10 april 2010: "Roodhemden"/United Front for Democracy Against Dictatorship-demonstranten, aanhangers van de in Dubai gevestigde en door de VS gesteunde miljardair ex-premier Thaksin Shinawatra, verzamelden zich bij het "Democracy Monument" in Bangkok. Mysterieuze schutters die zich bij de demonstranten aansloten, schoten en gebruikten granaten om chaos te veroorzaken, waarbij zes soldaten en een kolonel gedood werden. De Thaise troepen schoten terug: 25 doden en 840 gewonden.

CNN meldde aanvankelijk niet dat de demonstranten gewapend waren, maar gaf twee maanden later toe dat er "in het zwart geklede mannen waren die op 10 april automatische wapens afvuurden."^[46] De internationale woordvoerder van de roodhemden gaf in een interview met Reuters over de recente " bruisende"(!) protesten toe dat de met AK47's en M16's gewapende mannen in het zwart "een geheime eenheid binnen het leger vormden die het niet eens waren met wat er gaande was."^[47]

En hij vervolgt, blijkbaar zonder ironie: "Zonder hen, de in het zwart geklede mannen, zouden er veel meer doden en gewonden zijn gevallen." Hoewel deze gewelddadige en zachte "veranderaars" lokaal lijken, wordt de opstandige oppositiebeweging door de VS gesteund, omdat Thailand zich volgens Washington te dicht bij China bevindt. Er zal een lek nodig zijn om precies te ontdekken hoe, maar er bestaan talloze voorbeelden waaruit geëxtrapoleerd kan worden.

Syrië 2011

17-18 maart 2011: Het geweld in Syrië begon in een kleine stad bij de Jordaanse grens, Daraa, met een reeks demonstraties en berichten over sluipschutters die zowel demonstranten als veiligheidstroepen doodden. De overgrote meerderheid van de westerse media (CNN, NYT, Al Jazeera, AP, enz.) negeerde de doden onder politie/veiligheidsdiensten en vermeldde de meeste doden als burgers. Volgens Israëlische, Libanese en Indiase nieuwssites vielen de meeste van de eerste doden onder politieagenten, terwijl ook meerdere overheidsgebouwen, en het gebouw van de SyriaTel-telefoonmaatschappij, in brand waren gestoken.

Deze vooringenomenheid zette de toon voor de rest van de berichtgeving over Syrië die volgde, door te blijven ontkennen dat er sprake was van een gewapende islamitische opstand, daargelaten dat zij die ondersteunden met het doel om Assad te verzwakken,^[48] terwijl in plaats daarvan het provocateurisme werd toegeschreven aan de "geheime politie" die een reactie probeerde aan te wakkeren om een groter optreden mogelijk te maken. Soortgelijke gebeurtenissen volgden in de daaropvolgende maand, met sluipschutters die schoten op menigten "in de kuststeden Banias, Jabla en Lattakia, in de centrale industriestad Homs en in stadjes dicht bij Damascus, Harasta, Daraya en Duma." Het effect dat een getuige beschreef, was dat "De razernij groeit en het kookt op straat."

Een correspondent van Al Jazeera meldde bij een incident in Douma in april 2011, dat "het een ongelooflijk chaotisch tafereel was, en het lijkt erop dat vrijwel iedereen hier in het zuiden van het land nu wapens bij zich draagt. Het is onduidelijk wie op wie schoot, wat deel uimaakt van de verwarring.^[49] Toch erkende geen enkel mediakanaal dat er sprake was van een gewapende opstand, wie het waren, waar de wapens vandaan kwamen of waar hun kogels naartoe gingen.

Waren het gewapende buitenlandse terroristen of "regeringssluipschutters" die soldaten en burgers doodden? Of beide? Het feit dat de DIA in een informatierapport van het ministerie van Defensie uit 2012 verklaarde dat het hun bedoeling was Syrië te destabiliseren en een islamitische staat in Oost-Syrië te installeren - en vandaar dat zij tot op de dag van vandaag islamitische extremisten blijven financieren, bewapenen en trainen - suggereert dat de sluipschutters hoogstwaarschijnlijk deel uitmaakten van een Amerikaanse strategie van regimeverandering, waardoor het lopende conflict, dat tot dusver een half miljoen doden, miljoenen gewonden en meer dan zes miljoen vluchtelingen heeft veroorzaakt, escaleert.

Gewapende opstand in Syrië in 2011, die in de westerse media werd voorgesteld als een vreedzame pro-democratische beweging.

Yemen 2011

Op 18 maart 2011 (dezelfde dag als het geweld in Daraa, Syrië) werden in Sanaa, Jemen, 53 demonstranten gedood en raakten honderden gewond door sluipschutters die zich op daken hadden verschanst.^[50] Dacht president Saleh al-Ahmar dat hij met de steun van de VS en Saoedi-Arabië kon wegkomen met zo'n krankzinnige "onderdrukking" van de protesten? Of waren het opstandige sluipschutters? Waarom zo'n volledige non-reactie van de V.S. en het westen, terwijl ze dezelfde maand de oorlog verklaarden aan Libië, om "[Libische] burgers te beschermen en in hun basisbehoeften te voorzien?" Dat is het verschil tussen een cliënt- en een niet-cliënt staat. Het is altijd veelzeggend waar de geheugenloze blik van de media met betrekking tot de nieuwsfeed op gericht is.

Een "westerse ambtenaar," die in 2011 in de Britse Telegraph werd geciteerd, zei: "Het is niet in het belang van het westen dat dit ontaardt in een conflict zoals in Libië, dat de islamitische militanten in de kaart zou spelen en waardoor Saleh maar beter snel kan vertrekken." Nou, Saleh vertrok inderdaad snel, maar de situatie ontaardde desondanks in een afbraak, waarbij een oorlog en een humanitaire ramp veroorzaakt werden toen de Houthi's aan de macht kwamen.

Nicaragua 2018

Al vanaf het moment dat de Sandinisten in 1979 aan de macht kwamen, vormt Nicaragua een mikpunt van Amerikaanse woede. In 2018 probeerden de VS de zaak opnieuw op de spits te drijven, bij een uiterst gewelddadige maar mislukte poging tot een staatsgreep, mede gesteund door de katholieke kerk en lokale elitaire handelsgroepen, met de nadruk op jeugdgroepen, sociale media en de "vermenigvuldiger van propaganda," alsmede enkele provocerende demonstraties, sabotage en terreur waarbij betaalde delinquenten betrokken waren. Er is ook sprake van beschuldigingen van politiegeweld en Sandinistische geweldpleging, hoewel het erop lijkt dat er bijna evenveel pro- als anti-regeringsleden zijn omgekomen en dat er in 2018 minstens 20 politieagenten werden gedood.

Oppositiegroepen gebruikten bijvoorbeeld criminele knokploegen om de honderden trangue controleposten die steden omsingelden te bemannen en die Sandinisten ontvoerden, martelden en vermoordden, grote branden stichtten, probeerden gestolen brandstoftankwagens in steden op te blazen en - zoals de door de CIA georganiseerde staking van vrachtwagenchauffeurs in Chili in het begin van de jaren zeventig die "de economie op zijn kop zette"^[51] - de handel maandenlang platlegden.

Voortbordurend op een golf van soft power van door het buitenland gefinancierde NGOs en anti-regeringsmedia, escaleerde het geweld in rap tempo, te beginnen met studentenprotesten op 18 april die - enigszins versluierd - werden uitgelokt door veranderingen in de hervormingen van de sociale zekerheid: "een verhoging van de werknemersbijdragen met 1%, de verhoging van de werkgeversbijdragen met 3,5% (op termijn) en een verlaging van de uitkering met 5%, hetgeen tevens een compromis inhield voor een uitgebreide medische dekking."^[52]

Er waren zeker sluipschutters bij betrokken. Zoals lleana Lacayo aan Amnesty International vertelde: "De meeste doden in het land...zijn veroorzaakt door zorgvuldig gerichte schoten, een enkel schot met precisie afgevuurd op het hoofd of de halsslagader of de borst, het zijn schoten die tot doel hebben te doden en ze worden afgevuurd door professionals."^[53]

Het Nicaraguaanse Centrum voor Mensenrechten (CENIDH) meldde in mei dat tussen 19 april en 2 mei 36 mensen aan schotwonden waren overleden, waarvan 22 door schoten in hoofd, nek of borst. Oppositiemedia meldden dat er tussen 19 april en 3 juli 309 doden gevallen waren, en dat 127 (41,5%) daarvan het gevolg waren van directe, enkelvoudige schoten in het hoofd, de nek en de borst.^[54] En, zoals Barbara Moore stelt in de LA Progressive:

Specifieke ooggetuigenverslagen van sluipschuttergebruik door de oppositie zijn met mij gedeeld en volgens dezelfde bron heeft zelfs de regering bepaalde informatie achtergehouden omwille van de betrekkingen met de buurlanden [namelijk El Salvador]. Dat transnationale bendeleden betrokken waren bij de poging het land te destabiliseren werd in juni bevestigd, maar in hoeverre dat het geval was, is nog niet bekend.^[55]

Er zijn andere berichten over sluipschutters die het op de politie gemunt hebben. Zo werden op 8 juli in Jinotepe twee politieagenten - Faber López Vivas en Hilario de Jesús Ortiz Zavala - gedood, terwijl twee anderen gewond raakten door sluipschuttersvuur.^[56] Een inwoner van de VS rapporteerde aan Barbara Larcom van de Alliance for Global Justice:

Onze buurman hier..., die we al jaren kennen, is lid van de anti-oproerpolitie. Hij vertelde ons dat op de dag dat de wegversperringen/barricades werden verwijderd ... hij één van [een aantal] was die als eersten het politiebureau uit stapten. Er was maar één uitgang. Toen ze naar buiten stapten, stond er bovenop [genoemd] gebouw een sluipschutter hen op te wachten en begon hen één voor één uit te schakelen. Hij was de enige die niet werd neergeschoten en moest proberen zijn vrienden uit de gevarenzone te halen. Een werd gedood, en de anderen overleefden het gelukkig, maar met ernstige verwondingen. Na de gevechten konden ze verschillende mensen gevangen nemen. Hij zei dat veel van hen buitenlandse bendeleden waren, voornamelijk uit El Salvador.....Hij zei ook dat ze aan het begin van de demonstratie onder vuur lagen van demonstranten, terwijl ze ondertussen iemand van achteren op de demonstranten konden zien schieten.^[57]

Het overgrote deel van het geweld werd door lokale en reguliere internationale media toegeschreven aan de Nicaraguaanse politie, met de bewering dat deze lukraak op menigten vuurde en dat zij pro-regeringsmenigten bewapenden. Amnesty International beweerde in haar rapport van mei 2018 dat de regering "een strategie had van willekeurige repressie met de bedoeling te doden, niet alleen om de demonstraties volledig de kop in te drukken, maar ook om degenen die eraan deelnamen te straffen."^[58] Toch bestaat er overvloedig bewijs van extreem geweld en moordpartijen gepleegd door de demonstranten, dat zelfs door "progressieve" internationale media werd genegeerd.

Betoger van de oppositie in Masaya.

Een belangrijke gebeurtenis, zeer vergelijkbaar met de gebeurtenissen in Venezuela in 2002, waren de pro- en anti-regeringsmarsen met gescheiden routes in Managua op Moederdag, 30 mei. Vóór de marsen, net als in Caracas in 2002, verklaarden oppositieleiders herhaaldelijk in de media dat er geweld zou plaatsvinden en dat er doden zouden vallen. Pas na afloop van de marsen, toen een groep demonstranten van de route afweek naar het Sandinistische concert na de mars, vond er geweld plaats. Toen zij een wegblokkade opwierpen in de buurt van het Dennis Martínez National Stadium, stuitten zij op de politie en werd er geschoten. Acht doden, waaronder twee Sandinisten.

Een rapport over deze dag van een samenwerkingsverband tussen het Argentijns Forensisch Antropologisch Team (EAAF), de Interdisciplinaire Groep van Onafhankelijke Experts (GIEI) en de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS), omvatte een model met forensische en akoestische analyse van sociale media door het aan spionnen gelieerde New York Times-vriendelijke adviesbureau SITU Research - wiens betrokkenheid bij het officiële narratieve bloedbad op de Maidan we in deel III zullen bespreken.

Samen met vele NGOs en "onafhankelijke deskundigen" - als je je verveelt, probeer dan een spelletje uit waarbij je elke deskundige in dit rapport opzoekt en kijk dan of je er een kunt vinden zonder een directe link met USGO's of NGO's - concludeerde SITU, ondanks het gebrek aan bewijs om de schutters te identificeren,^[59] dat sluipschutters van de politie verantwoordelijk waren voor de dood van drie van de demonstranten tijdens de confrontaties en dat dit "deel uitmaakte van de systematische onderdrukking van burgerdemonstraties."^[60]

Deze analyse liet alle media achterwege die demonstranten van de oppositie beschuldigen, ondanks de grootschaligheid van dergelijke media en andere bewijzen van geweld door demonstranten. De analyse negeert ook het schieten op Sandinisten en de alom gerapporteerde aanwezigheid van wapens en geweren van demonstranten van de oppositie, evenals de mogelijkheid van een operatie onder valse vlag zoals in Caracas 2002.

Men moet in het midden van het volledige (500 pagina's tellende) GIEI-rapport graven om te lezen: "Tot slot tonen deze scènes de aanwezigheid van vier gewapende personen onder de demonstranten, maar de Nationale Politie en de pro-regeringsmedia maakten geen melding van aanvallen door demonstranten tijdens deze eerste momenten."^[61] Het is vermeldenswaard dat het rapport, dat het geweld van 18 april tot 30 mei 2018 bespreekt, vermeldt dat getuigen meerdere malen ongeïdentificeerde sluipschutters meldden.

Andere "onbekende sluipschutters"

Andere voorbeelden omvatten Litouwen 1992; Rusland 1993, toen Jeltsins contrarevolutie gebruik maakte van sluipschutters; Iran 2009; Kirgizië juni 2010; Tunesië januari 2011; en Egypte en Libië, ook in 2011.^[62]

Tijdens de belegering van Sarajevo van 1992-1996 waren er meerdere aanvallen onder valse vlag, waaronder beschietingen tijdens het staakt-het-vuren, bombardementen en beschietingen door sluipschutters. In onlangs vrijgegeven Canadese VN-kabels staat bijvoorbeeld dat Bosnische en buitenlandse Mujahadeen-strijders (ingevlogen door de Verenigde Staten) "niet te beroerd waren om op hun eigen mensen of VN-gebieden te schieten."^[63] In een heel andere context, hoewel er maar één dode viel, lijkt het nog steeds "onopgeloste" geval van de moord op de Britse politie-agente Yvonne Fletcher buiten de Libische ambassade in Londen in 1984, ook te passen in het prototype van een aan inlichtingendiensten gelinkte moord onder valse vlag door een "onbekende sluipschutter" tijdens demonstraties. Rond dezelfde tijd lijkt het erop dat de aan Operatie Gladio gelinkte Brabantse willekeurige moorden in supermarkten in België in 1982-1985 onder staatsterreur onder valse vlag geschaard kunnen worden. Hierbij vielen tientallen doden.

Staatsterreur, imperialisme en controle

Alle persoonlijke en politieke gebeurtenissen kunnen worden opgevat als een machtsdynamiek. Het probleem is - zoals we hebben besproken en zoals de bovenstaande voorbeelden van staatsterreur duidelijk maken - dat de macht zichzelf meesterlijk verbergt, niet in de laatste plaats omdat zij zichzelf beschermt door anti-oproeroperaties en zichzelf projecteert door middel van oproeroperaties.

Zij verbergt vooral haar meest effectieve instrumenten: heimelijke actie met inbegrip van propaganda, terrorisme, moord en seksuele chantage; en haar enige doel, het amorele streven naar elitaire hebzucht. In het licht van deze barbaarse politieke realiteit moet men per geval nagaan of een terroristische aanval, massamoord of schietpartij - of het wapen nu een bom, pistool, mes, gif, voertuig of sabotagesleutel is - een direct of indirect nuttig politiek doel dient, niet in de laatste plaats ten behoeve van imperialistische propaganda. Zoals ex-Securitate binnenlandse chef Gheorghe Ratiu zei, als er een politiek verlangen naar regimeverandering aanwezig is, moet er voor het publiek voldoende bloed en verontwaardiging bestaan om het te willen.^[64] Als dat niet bestaat, moet het gecreëerd worden, in werkelijkheid of in de hoofden van het publiek via de media. Bloed dat de offerbrandstof is voor de "tandwielen der geschiedenis" van Maarten Luther; bloed dat schokt, verlamt en traumatiseert, waardoor de martelaren van de vooruitgang ontstaan, vooruitgang in de richting van de manipulatieve, bedreigende maar troostende armen van de elitaire macht.

Uit de bovenstaande gevallen komen enkele patronen naar voren. Er is veel moeite, tijd en geld nodig, zowel om het netwerk van dissidenten en oppositie te voeden voorafgaand aan een poging tot regimeverandering, als de zorg voor media-aandacht tijdens en na de gebeurtenis. De imperialistische strategie voor regimeverandering ("revolutie," als je hen gelooft) is in wezen dezelfde als de strategie voor anti-oproeroperaties d.w.z. zij concentreert zich op netwerken van soft power, politieke training, propaganda en controle van de media, versterkt door een strategie van spanning, die wordt uitgelokt door provocateurs en paramilitaire guerrillatactieken zoals willekeurige sluipschutters. We kunnen deze de strategieën van spanning door oproeroperaties en anti-oproeroperaties noemen.

Binnen de cliënt-staten van het imperium wordt wreedheid - inclusief marteling, moord en willekeurige terreur en angst - gebruikt voor anti-oproeroperaties en controle. Dit wordt grondig gedocumenteerd in de door de VS geïnstalleerde, getrainde en gecontroleerde militaire regimes in Latijns-Amerika en Azië en in de cliënt-staten van Europa sinds de Tweede Wereldoorlog. Italië's "jaren van leiding" van de jaren 1970 en 1980 werden nauwkeurig gedocumenteerd als onderdeel van de door de VS gecontroleerde anti-oproeroperatie middels NATO-CIA's Operation Gladio, waarbij ook elementen van andere supranationale elitenetwerken zoals Le Cercle en lokale elitenetwerken zoals de Masonic Propaganda 2-groep betrokken waren.^[65]

Honderden werden gedood bij bomaanslagen en schietpartijen, socialistisch links werd geneutraliseerd, gemarginaliseerd, gecoöpteerd en verguisd en Aldo Moro werd vermoord toen hij probeerde een brug te slaan tussen sociaal-democratische en democratisch-socialistische partijen, allemaal om de politiek naar centrum-rechts te duwen, binnen het supranationale neoliberale imperium onder controle van de VS door middel van de CIA en de NAVO (met enige geschiedenis van betrokkenheid van MI6 en DIA). Iedereen die suggereert dat er enige nationale soevereiniteit ten grondslag lag aan deze machinaties verkeert in een waan of is bedrieglijk.

Soortgelijke Gladio/" stay-behind"-operaties zijn bekend in alle NAVO landen, zo lijken bijvoorbeeld de "strategie van spanning" door de willekeurige Brabantse moorden in België in 1982-1985 en het gruwelijke pedofielen- moord- en chantagenetwerk van Baron Benoit de Bonvoisin, Michel Nihoul, Paul Vanden Boeynants en Marc Dutroux beide verbonden te zijn met het Belgische Gladio-netwerk.

Foto vrijgegeven door de Belgische politie van een verdachte in een reeks moorden in de jaren '80 die mogelijk waren opgezet als onderdeel van een strategie van spanning om draconische wetgeving te helpen bevorderen.

Hoewel deze laatste het grootste nationale schandaal uit de moderne Belgische geschiedenis vormde, met als hoogtepunt de Witte Mars van meer dan 300.000 rouwende en woedende burgers in Brussel op 20 oktober 1996, hebben de elitecriminelen elk onderzoek volledig de kop ingedrukt, met typische anti-oproermaatregelen zoals mediacontrole, coöptatie, laster, obstructie, afleiding, bedreigingen en moord. Op deze schaal kan men niet anders dan aanvoelen dat de prijs de Belgische ziel is.

José Manuel Villarejo

Als Gladio nieuw voor u is, raad ik u aan te beginnen met het artikel van Arthur Rowse uit 1994 in CovertAction Quarterly (nr. 49) getiteld "Gladio: The Secret U.S. War to Subvert Italian Democracy"; Philip Willan's Puppetmasters: The Political Use of Terrorism in Italy (1991/2002); Allan Francovich's indrukwekkende driedelige BBC-documentaire uit 1992; en Daniele Ganser's cruciale boek uit 1995 NATO's Secret Armies: Operation GLADIO and Terrorism in Western Europe; u kunt andere elementen onderzoeken op de Wikispooks website en elders (met een waarschuwing voor zogenaamde 'limited hangouts'). Meer recent, voortdurend met de bijna alomtegenwoordige verbanden met inlichtingendiensten die te zien zijn bij "terreuraanslagen," verklaarde de voormalige commissaris van de Spaanse politie, José Manuel Villarejo, in 2021 voor het hooggerechtshof van het land dat de aanslagen met voertuigen in Barcelona in de zomer van 2017, waarbij 13 doden en 130 gewonden vielen, bedoeld waren door de Nationale Inlichtingendienst (CNI), om Catalonië "enigszins bang te maken" voor hun onafhankelijkheidsreferendum.^[66]

We gaan niet in op het gangbare debat over staatsterreur aangaande de vraag of het politiek-militair-inlichtingenapparaat van de elite het liet gebeuren of met opzet liet gebeuren, of als terugslag (onbedoelde gevolgen), of surveillancefouten bij infiltratieoperaties tegen terrorisme (d.w.z. een "undercoveroperatie die fout afliep"). In dit geval, en in vele andere gevallen, lijkt de terreur opzettelijk te zijn en vele politieke voordelen te hebben, niet in de laatste plaats een angstige en verdeelde bevolking, waardoor wij slechts als pionnen op het schaakbord van de duivel fungeren.

Uiteindelijk vormen de bovenstaande voorbeelden duistere lessen: staatsterreur is een reëel en krachtig instrument van imperialistische oproer - en anti-oproeroperaties; het werd in vele landen al vele jaren gebruikt (ook binnen de VS); en, ook al heeft het imperium supranationale elementen, zelfs Amerika's rijke cliënt-staten moeten de opdrachten van hun Atlantische meester uitvoeren, voornamelijk middels militaire - en inlichtingennetwerken. Regimeverandering en anti-oproeroperaties met hun strategie van spanning gaan gepaard met talloze voorbeelden van grondig gedocumenteerde staatsterreur.

Zij vereisen wreedheid, de ultieme psyop van controle; provocatie tot wanhopige smeekbeden om externe of interne gerechtigheid en bescherming tegen of door het gezag, afhankelijk van wie als de vermeende bedreiging wordt gezien.

Of een gruweldaad nu wel of niet een heimelijke actie onder valse vlag van een provocateur is, de oorzaak en de details zijn, voor een groot deel van het publiek, feitelijk irrelevant naast de controle van de media door de machthebbers, die de aanvaardbare analyse voorschrijven of goedkeuren.

Aangezien dit wordt versterkt in de emotionele momenten na een gruweldaad, en in het psychische kader van het publiek wordt gesmeed, komt het vervolgens in de erfenis terecht en gaat het verloren aan imperialistisch geheugenverlies, zelfs als er vaag slepende twijfel blijft bestaan. Elke daaropvolgende kritische analyse vecht dan tegen vaste of verdwijnende neurale (en digitale) netwerken en stikt in de oplopende lagen slib van de smerige, rijke en onophoudelijke rivier van propaganda.

Volodymyr Ishchenko, "Towards the Abyss," New Left Review, no. 133/134 (April 13, 2022): 1-1. ↑
"CIA AND THE ORIGINS OF THE BND, 1949-56, VOL. 1," vol. 1, 3 vols. (National Clandestine Service: Central Intelligence Agency, 2006), https://www.cia.gov/readingroom/docs/CIA%20AND%20THE%20ORIGINS%20OF%20THE%20BND,%201949-56%20%20%20VOL.%201_0001.pdf. ↑
Kevin Ruffner, "Cold War Allies: The Origins of CIA's Relationship with Ukrainian Nationalists" (Central Intelligence Agency, 1998), https://www.cia.gov/readingroom/docs/STUDIES%20IN%20INTELLIGENCE%20NAZI%20-%20RELATED%20ARTICLES_0015.pdf. ↑
Klaus Gietinger, The Murder of Rosa Luxemburg, trans. Loren Balhorn (London: Verso, 2019). ↑
Stephen Kinzer, The True Flag: Theodore Roosevelt, Mark Twain, and the Birth of American Empire (Henry Holt and Company, 2017). ↑
Arthur E Rowse, "Gladio: The Secret U.S. War To Subvert Italian Democracy," CovertAction Quarterly, no. 49 (Summer 1994), https://archive.org/details/rowse-gladio-the-secret-u. ↑
Mike Davis, Buda's Wagon: A Brief History of the Car Bomb (London: Verso, 2007), P 27. [Available at: https://archive.org/details/budaswagonbriefh00davi.] ↑
Christof Lehmann, "ISIS Unveiled: The Identity of The Insurgency in Syria and Iraq," nsnbc, June 19, 2014, https://web.archive.org/web/20140619052302/http://nsnbc.me/2014/06/15/isis-unveiled-identity-insurgency-syria-iraq/. ↑
Ambrose Evans-Pritchard, The Secret Life of Bill Clinton: The Unreported Stories (Lanham, MD: Regnery Publishing, 1997), p. 71. [Available at: https://archive.org/details/secretlifeofbill00ambr.] ↑
David Brown and Robert Merrill, Violent Persuasions: The Politics and Imagery of Terrorism (Seattle : Bay Press, 1993), p. 149. [Available at: http://archive.org/details/violentpersuasio0000unse.] ↑
Paul H. Rosenberg and Foreign Policy In Focus, "Seven Decades of Nazi Collaboration: America's Dirty Little Ukraine Secret," The Nation, March 28, 2014, https://www.thenation.com/article/archive/seven-decades-nazi-collaboration-americas-dirty-little-ukraine-secret/. ↑
David Stern, "Svoboda: The Rise of Ukraine's Ultra-Nationalists," BBC News, December 22, 2012, sec. Magazine, https://www.bbc.com/news/magazine-20824693. ↑
Zoltan Grossman, "Ukraine: The Enemy of Your Enemy Is Not Always Your Friend," CounterPunch, March 11, 2014, https://www.counterpunch.org/2014/03/11/ukraine-the-enemy-of-your-enemy-is-not-always-your-friend/. ↑
Kacper Rekawek, "Career Break or a New Career? Extremist Foreign Fighters in Ukraine" (Counter Extremism Project, April 2020), https://www.counterextremism.com/sites/default/files/CEP%20Report_Career%20Break%20or%20a%20New%20Career_Extremist%20Foreign%20Fighters%20in%20Ukraine_April%202020.pdf. ↑
Gladio, 3 vols., Timewatch (United Kingdom: BBC, 1992), https://archive.org/details/opgladio. ↑
"The CIA Is Using a European NATO Ally's Spy Service to Conduct a Covert Sabotage Campaign inside Russia under the Agency's Direction, According to Former U.S. Intelligence and Military Officials.," Jack Murphy, December 24, 2022, https://jackmurphywrites.com/169/the-cias-sabotage-campaign-inside-russia/. ↑
Martin A Lee, The Beast Reawakens: Fascism's Resurgence from Hitler's Spymasters to Today's Neo-Nazi Groups and Right-Wing Extremists, 2017, 309, http://www.vlebooks.com/vleweb/product/openreader?id=none&isbn=9781135281243. ↑
"PG INVESTIGATION | Shadowy money built steel empire — with bank's help," Pittsburgh Post-Gazette, February 22, 2022, https://www.post-gazette.com/news/crime-courts/2022/02/20/Ihor-Kolomoisky-US-banks-warren-ohio-steel-plant-ukraine/stories/202202200063. ↑
Ishchenko, "Towards the Abyss." ↑
Carol Cina, "Social Science for Whom? A Structural History of Social Psychology" (State University of New York, Stony Brook, 1981), 307. ↑
"'Extreme Option: Overthrow Allende,'" National Security Archive, September 14, 2020, https://nsarchive.gwu.edu/briefing-book/chile/2020-09-15/extreme-option-overthrow-allende. ↑
Checkmate: Strategy of a Revolution, Documentary (LOOKSfilm, 2003), https://archive.org/details/checkmate-strategy-of-a-revolution/Checkmate+Strategy+of+a+Revolution+Part+1+-+YouTube.mp4. ↑
Antoine Potier, "Urgentissime !!! Nouvelle Intervention de Pierre De Gaulle Sur Le Conflit En Ukraine et Sur l'avenir Des Relations Franco-Russes !," Ciel de France, December 26, 2022, http://cieldefrance.eklablog.com/urgentissime-nouvelle-intervention-de-pierre-de-gaulle-sur-le-conflit-a213605651. ↑
"Euromaidan Press. "Maidan-As-It-Is: The Extreme Right Wing & EuroMaidan OR 'Glory to Ukraine,'" EUROMAIDAN∙PRESS, February 10, 2014. https://web.archive.org/web/20140623193017/http://euromaidanpress.com/2014/02/10/maidan-as-it-is-the-extreme-right-wing-euromaidan-or-glory-to-ukraine/."
Shaun Walker, "Azov fighters are Ukraine's greatest weapon and may be its greatest threat," The Guardian, September 10, 2014, sec. World news, https://www.theguardian.com/world/2014/sep/10/azov-far-right-fighters-ukraine-neo-nazis. ↑
Washington's Blog. "53 ADMITTED False Flag Attacks," February 23, 2015. https://web.archive.org/web/20190713101700/https://washingtonsblog.com/2015/02/x-admitted-false-flag-attacks.html. ↑
"The Age of False Flags." False Flags. Gaia. Accessed September 4, 2021. https://www.gaia.com/series/false-flags. ↑
Checkmate: Strategy of a Revolution. ↑
"Syria: Muslim Brotherhood Pressure Intensifies" (Defense Intelligence Agency, May 1982), https://web.archive.org/web/20121224063537/http://www.foreignpolicy.com/files/fp_uploaded_documents/DIA-Syria-MuslimBrotherhoodPressureIntensifies.pdf. ↑
Patrick Seale with the assistance of Maureen McConville, Asad of Syria: The Struggle for the Middle East (Berkeley: University of California Press, 1989), 335. ↑
"Ion Iliescu and Gelu Voican Voiculescu Were Indicted for Crimes against Humanity in the Case of the Revolution," G4Media.ro, December 21, 2018, https://www.g4media.ro/ion-iliescu-si-gelu-voican-voiculescu-au-fost-inculpati-pentru-crime-contra-umanitatii-in-dosarul-revolutiei.html. ↑
"TRANSCRIPT OF THE CLOSED TRIAL OF NICOLAE AND ELENA CEAUSESCU," Washington Post, December 29, 1989, https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1989/12/29/transcript-of-the-closed-trial-of-nicolae-and-elena-ceausescu/8ae8f002-1f19-487c-a7aa-ed4334f74af6/; Livezeanu, Irina. "Item #690: Transcript of the Closed 'Trial' of Nicolae and Elena Ceausescu, December, 1989." Making the History of 1989, Roy Rosenzweig Center for History & New Media, George Mason University. Accessed January 18, 2023. https://chnm.gmu.edu/1989/items/show/690.html; "Transcript of the Trial of Nicolae and E. Ceausescu," Ceausescu.org, accessed January 18, 2023, http://www.ceausescu.org/ceausescu_texts/revolution/trial-eng.htm. ↑
"Unrest in Romania: Causes and Implications" (Central Intelligence Agency, March 1982), https://web.archive.org/web/20170124132628/https://www.cia.gov/library/readingroom/docs/CIA-RDP83B00228R000100070004-7.pdf; "Romania: The Outlook for Ceausescu," Special National Intelligence Estimate, Memorandum for Holders (Central Intelligence Agency, December 1985), https://web.archive.org/web/20170123131938/https://www.cia.gov/library/readingroom/docs/CIA-RDP87T00573R000300350007-6.pdf. ↑
Eduard Rudolf Roth, "The Romanian Revolution of 1989 and the Veracity of the External Subversion Theory," Journal of Contemporary Central and Eastern Europe 24, no. 1 (January 2, 2016): 37-50, https://doi.org/10.1080/0965156X.2015.1118816. ↑
Svetlana Savranskaya, Thomas S. Blanton, and V. M. Zubok, eds., "Document No. 116: Four Soviet Foreign Ministry Documents Regarding the Situation in Romania December 20-25, 1989," in Masterpieces of History: The Peaceful End of the Cold War in Eastern Europe, 1989, National Security Archive Cold War Readers (Budapest ; New York: Central European University Press, 2010), 665-67, https://books.openedition.org/ceup/2752. ↑
"Most Romanians Feel They Don't Know the Truth about the 1989 Revolution," Romania Insider, December 22, 2014, https://www.romania-insider.com/most-romanians-feel-they-dont-know-the-truth-about-the-1989-revolution. ↑
Checkmate: Strategy of a Revolution. ↑
Richard Bassett, "Rising Linked to Russian Tourists," The Times, March 2, 1990, The Times Digital Archive, https://link.gale.com/apps/doc/IF0501806877/TTDA?sid=bookmark-TTDA&xid=8cbd3996. ↑
Craisor-Constantin Ionita, "DTIC ADA402205: The Influence of International Law Upon Military Operation on Urbanized Terrain (MOUT) During Romanian Revolution, December 1989" (MASTER OF MILITARY STUDIES, Quantico, Virginia, United States Marine Corps Command and Staff College Marine Corps University, 2001), http://archive.org/details/DTIC_ADA402205. ↑
Svetlana Savranskaya, Thomas S. Blanton, and V. M. Zubok, eds., "Document No. 116: Four Soviet Foreign Ministry Documents Regarding the Situation in Romania December 20-25, 1989," in Masterpieces of History: The Peaceful End of the Cold War in Eastern Europe, 1989, National Security Archive Cold War Readers (Budapest ; New York: Central European University Press, 2010), 665-67, https://books.openedition.org/ceup/2752. ↑
'White arms' are non-explosive weapons such as: knives, daggers, swords, bayonets, clubs, axes, spears, slings, bows, and crossbows. ↑
romanianrevolutionofdecember1989, "The Romanian Revolution of December 1989 Declassified (CIA, US Department of State, British Foreign Office, Canadian External Affairs Department )," Roland O. Thomasson, PHD (blog), February 23, 2020, https://rolandothomassonphd.home.blog/2020/02/23/the-romanian-revolution-of-december-1989-declassified-cia-us-department-of-state-british-foreign-office-caNadiyan-external-affairs-department/. ↑
"Dokumentumok: Rózsa-Flores Eduardo Kádárért Szervezett Tüntetést 1989 Nyarán; Ligacsovhoz, a KGB-Hez És a Securitatehez Készült," Kuruc.info hírportál, accessed January 17, 2023, https://kuruc.info/r/10/39290/; Antoniewicz R. Antoniewicz Roland a Metepedia wikiből. Accessed January 17, 2023. http://antoniewiczrolandmetapediawiki.blogspot.com/. ↑
Angel Palacios, Llaguno Bridge: Keys to a Massacre, 2004, https://vimeo.com/40502430. Also available here: https://archive.org/details/llaguno-bridge-keys-to-a-massacre-complete-movie-424p. ↑
Duncan Campbell, "American Navy 'Helped Venezuelan Coup,'" The Guardian, April 29, 2002, sec. World news, https://www.theguardian.com/world/2002/apr/29/venezuela.duncancampbell. ↑
"CNN, BBC Correspondents Defend Coverage," accessed April 15, 2022, https://www.asiaone.com/News/Latest+News/Asia/Story/A1Story20100612-221758.html. ↑
"Red Means Stop, and Anger, in Vibrant Thai Protest," Reuters, April 21, 2010, sec. World News, https://www.reuters.com/article/idINIndia-47881220100421. ↑
"Department of Defense Information Report" (Defense Intelligence Agency, July 30, 2012), https://www.judicialwatch.org/wp-content/uploads/2015/05/Pg.-291-Pgs.-287-293-JW-v-DOD-and-State-14-812-DOD-Release-2015-04-10-final-version11.pdf. ↑
"'Nine Killed' at Syria Funeral Processions - Middle East - Al Jazeera English," May 13, 2011, https://web.archive.org/web/20110513130342/http://english.aljazeera.net//news/middleeast/2011/04/20114231169587270.html. ↑
"Yemen Protests: Evidence Snipers Shot to Kill," accessed April 15, 2022, https://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/middleeast/yemen/8392796/Yemen-protests-Evidence-snipers-shot-to-kill.html. ↑
Seymour M. Hersh. "C.I.A. Is Linked to Strikes In Chile That Beset Allende," The New York Times, September 20, 1974, sec. Archives. https://www.nytimes.com/1974/09/20/archives/cia-is-linked-to-strikes-in-chile-that-beset-allende-intelligence.html. ↑
"Letter From Nicaragua: A Catastrophic Well-Orchestrated Event Is Occurring," PopularResistance.Org (blog), June 10, 2018, https://popularresistance.org/letter-from-nicaragua/. ↑
"Nicaragua: Shoot to Kill: Nicaragua's Strategy to Repress Protest," Amnesty International, May 29, 2018, https://www.amnesty.org/en/documents/amr43/8470/2018/en/. ↑
"Snipers Hunting Down Citizens In Nicaragua, Former Army Major Says," TODAY NICARAGUA, July 11, 2018, https://todaynicaragua.com/snipers-hunting-down-citizens-in-nicaragua-former-army-major-says/. ↑
Barbara Moore, "The Story of a Coup," LA Progressive, October 23, 2018, https://www.laprogressive.com/latin-america-2/nicaraguan-coup. ↑
"Dismissing the Truth," Alliance for Global Justice and Nicaragua Solidarity Campaign Action Group, October 2018), p. 25. ↑
"Nicaragua 2018 - Myths and Facts," in Live from Nicaragua, by Alex Anfruns et al. (Alliance for Global Justice, 2019), 39-59, https://secureservercdn.net/198.71.233.161/jwp.e46.myftpupload.com/wp-content/uploads/2019/07/live_from_nicaragua_june_2019.pdf. ↑
"Nicaragua: Shoot to Kill: Nicaragua's Strategy to Repress Protest," Amnesty International. ↑
John Perry, "Revisiting 2018 Mother's March in Nicaragua: New Report Repeats Old Bias," Council on Hemispheric Affairs, July 2, 2020, https://www.coha.org/revisiting-2018-mothers-march-in-nicaragua-new-report-repeats-old-bias/. ↑
"Marcha de Las Madres" (IACHR / SITU Research / Grupo Interdisciplinario de Expertos Independientes / Argentine Forensic Anthropology Team (EAAF)), accessed January 11, 2023, http://marchadelasmadres.com/#/es ; Perry, John. "Revisiting 2018 Mother's March in Nicaragua: New Report Repeats Old Bias." ↑
"Report on the Violent Events That Took Place between April 18th and May 30th, 2018" (Interdisciplinary Group of Independent Experts (GIEI) Nicaragua, April 2019). ↑
Gearóid Ó Colmáin, "Unknown Snipers and Western Backed 'Regime Change,'" Global Research, March 7, 2014, https://www.globalresearch.ca/unknown-snipers-and-western-backed-regime-change/27904. ↑
Secker, Tom, and Kit Klarenberg. "Declassified Intelligence Files Expose Inconvenient Truths of Bosnian War." The Grayzone, December 30, 2022. https://thegrayzone.com/2022/12/30/declassified-intelligence-files-bosnian-war/. ↑
Checkmate: Strategy of a Revolution. ↑
Rowse "Gladio: The Secret U.S. War To Subvert Italian Democracy." ↑
"Villarejo Says That the 17-A Attacks Were a 'Mistake' by the CNI That Wanted to Give 'a Little Scare in Catalonia,'" 20 Minutos, accessed May 26, 2022, https://www-20minutos-es.translate.goog/noticia/4939230/0/villarejo-dice-atentados-17a-error-grave-cni-queria-dar-pequeno-susto-cataluna/?autoref=true&_x_tr_sl=auto&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=en-GB. ↑

Zie: https://covertactionmagazine.com/2023/04/02/ukraine-2014-the-tipping-point-of-terror/

Reacties van Lezers

( Geen Reactie )

Schrijf je in
voor onze Nieuwsbrief

Dat duurde niet lang! [Link] De Stanford studie over de gevaren van de mondkapjes is ingetrokken.

Laurs

Dit is toch prachtig, en ze zouden het voor iedereen verplicht moeten stellen dus voor ALLE deelnemers aan het WEF zodat ze zelf eens kunnen...

Matt

Inmiddels heeft het Europese Parlement zich met een overweldigende meerderheid van meer dan 2/3 zich uitgesproken voor steun aan invoering van een...

Laurs

Waar hebben we het over? Wit is niet eens een kleur maar wordt als verf gebruikt om andere kleuren af te zwakken. Rood met wit is roze,...

Matt

Allemaal zwaar overdreven als men zover terug moet gaan om de fouten in het verleden, en die zijn er wel degelijk, heden als excuus te gebruiken...

Matt

NIEUW! Ook verkrijgbaar op:

Geheime Geschiedenis

Oekraïne 2014: Het omslagpunt van terreur

Reacties van Lezers

Recentste Nieuws

Foto van de Dag

Citaat van de Dag

Recentste Reacties

Quantum Quirk