Wol over de ogen
© Off-Guardian
Het blijft voor mij merkwaardig dat mensen niet begrijpen dat kwaaddoeners historisch gezien altijd moeite hebben gedaan om mensen in het algemeen ervan te overtuigen dat wat zij doen niet slecht is, en in feite zelfs goed voor hen is.

Er zijn door de geschiedenis heen geen uitzonderingen op deze regel geweest - tenminste geen waar ik me van bewust ben. Ik zeg niet dat elke leider in de loop der geschiedenis slecht was, maar de leiders die dat wel waren, waren typisch achterbaks.

Als de burgerwacht-politie een man van de straat haalt, om welke reden dan ook, dan krijgt zijn familie te horen dat hij de wet overtrad. Als er een vreedzame betoging is van bezorgde burgers, die worden geslagen en gearresteerd omdat ze demonstreerden, krijgt het grote publiek te horen dat ze eigendommen vernielden, of probeerden de regering omver te werpen en dus een bedreiging vormen voor ieders welzijn (denk aan het Vrijheidskonvooi van de truckers in Canada).

In een gevangenis moeten de gevangenen ordelijk en rustig blijven, anders verliezen ze hun rechten en privileges. Burgers in een gemeenschap moeten hetzelfde doen. Als je niet lastig doet, blijf je gelukkig. Als je je ogen sluit en je niets aantrekt van wat er om je heen gebeurt, dan zul je niet lastig zijn.

Het vreemde is wederom dat mensen geen verbanden leggen. Niet alleen weigeren ze te zien wat er voor hun neus gebeurt, ze ontkennen het met zoveel felheid en overtuiging, dat ze iedereen die probeert hen te verlichten, bestempelen als complottheoreticus, wappie, gestoord of erger.

Als wij als menselijke cultuur dit verschijnsel zo vaak hebben meegemaakt, waarom trappen wij er dan als menigte telkens weer in? "Als je me één keer voor de gek houdt, moet jij je schamen, maar als je mij twee keer voor de gek houdt, moet ik me schamen." Nietzsche had hier iets over te zeggen, maar mijn kennis van Nietzsche schiet tekort om meer te zeggen...iets over het aangeboren verlangen van mensen om tot slaaf gemaakt te worden.

Ik denk vaak aan het handjevol mensen in nazi-Duitsland halverwege de jaren '20 en begin jaren '30, voordat Hitler en het nationaal-socialisme het land overnamen, die duidelijk de donkere wolken zagen aankomen. Het was toen nog minder duidelijk dat een kleinburgerlijke Oostenrijkse schreeuwlelijk als Hitler op een dag met ijzeren en moorddadige vuist zou regeren.

Maar dit handjevol mensen wist onmiskenbaar wat hen te wachten stond. Als u daartoe behoorde en zou kijken, zelfs met een vluchtige blik, zou u het zien, en u zou er niet aan voorbij zijn gegaan. Toen hij in 1933 aan de macht kwam, verstreken er zes jaren voordat Europa de Tweede Wereldoorlog in werd geslingerd met de invasie van Polen en de oorlogsverklaring van het Verenigd Koninkrijk.

Het was toen al te laat om hem te stoppen. Hitler was één man, hoewel de nazi-beweging ontstond met anderen die Hitler als spreekbuis en later als leider kozen.

Wat er nu gebeurt is niet zo subtiel als destijds de nationaal-socialistische beweging in Duitsland was. Geloof het of niet, de Duitsers waren slimmer en beter geïnformeerd, maar ook meer terneergeslagen dan de mensen in het westen van vandaag en daardoor behoorlijk kwetsbaar en meer ontvankelijk voor een verlosser-figuur. Wij leven in Huxley's Brave New World, in wezen afgestompt en alleen gericht op het piepkleine schermpje dat zes centimeter van ons gezicht verwijderd is en in de ban van elke vorm van onmiddellijke bevrediging.

Zoals Dr. Mark McDonald het uitlegt, zijn we een continent van gemakzuchtigen, verblind door ons comfortabele leven. (Vergeef me dat ik het collectieve "wij" en "u" gebruik - weet dat ik me ervan bewust ben dat de meeste mensen die dit lezen niet tot dit collectief behoren).

Aan het begin van Hitlers opkomst zouden veel Duitsers met hun ogen hebben gerold en gniffelend hebben gereageerd als iemand een gesprek begon met "die Hitler gast, daar moeten we voor uitkijken." De meeste Duitsers wisten niet eens wie hij was, laat staan dat ze geloofden dat hij aan de macht zou komen en het hele land in de ellende zou storten.

Voor die ellende was hij echter de redder van Duitsland. En zodra de gemiddelde Duitser zijn plaats en macht begon te accepteren, begonnen ze hem te aanbidden. Zoals ik hierboven al zei, heeft hij ze allemaal met sappige wortels in de luren gelegd, en in die tijd was Duitsland wanhopig op zoek naar welke wortel dan ook - bijna letterlijk, aangezien het een bushel vol Duitse marken kostte om er een te kopen.

Het is enigszins ingewikkeld om de huidige gebeurtenissen in onze wereld te vergelijken met die in Europa in de decennia na de Eerste Wereldoorlog. Het zijn radicaal andere tijden en de omstandigheden zijn in veel opzichten ook radicaal anders. Maar laat dat u niet misleiden tot zelfgenoegzaamheid en de weigering de flagrante overeenkomsten te onderkennen.

Een nieuwe storm doemt op aan de horizon. Misschien van een andere soort, maar het is zeker een storm, en een gemene ook, en er zijn enkele fundamentele overeenkomsten die we niet kunnen negeren. We moeten niet zoals de gewone Duitsers van weleer reageren, of zoals het grootste deel van Europa en de VS in het midden van de 20e eeuw. We moeten het opmerken en opletten.

Er zijn vele redenen waarom Hitler de wereld kon misleiden. Enkele van de belangrijkste redenen waren de reactie van de elite op zijn bombastische uitspraken. Ze mochten de man en zagen voordeel in zijn oorlogspraatjes (die niet eens echt begonnen tot zijn invasie van Polen, tenminste niet publiekelijk).

Dit is één aspect dat onze huidige situatie vergelijkbaar maakt met de gebeurtenissen van 1925 tot 1945.

De machthebbers in de wereld, de bedrijven, de banken, zelfs de regeringen, waren niet geheel tegen Hitlers plannen (grotendeels mijn mening, maar gesteund door velen die ik heb gelezen). Ze speelden op z'n minst mee, of keken in het slechtste geval de andere kant op. Het was ingewikkeld, zoals gewoonlijk, waarschijnlijk ingewikkelder dan wat we vandaag de dag zien.

Deze wereldwijde verwarring en bedrog vormden op zijn minst de basis voor veel zwart-wit denken. De wereldbevolking, tenminste het deel dat het niet zo druk had met overleven, tastte grotendeels in het duister. Klinkt dat bekend?

Zoals ik in de eerste alinea van dit artikel al zei, zijn mensen in beginsel te goed van vertrouwen. Ze geloven dat machtige mensen oprecht zijn als ze zeggen dat ze voor hen zorgen. Door de geschiedenis heen zien we dat er simpelweg te veel tegenstrijdigheden aan deze veronderstelling kleven.

Eigenlijk zou ik moeilijk een voorbeeld kunnen bedenken van leiders die oprecht begaan waren met hun onderdanen. Tenminste de ambtenaren die bekendheid verwierven als leiders.

Er zijn er misschien een paar geweest die echt begaan leken te zijn en die kregen een aardige beoordeling in de geschiedenisboeken. Maar er is altijd een ander verhaal.

Leiders lijken de mensen die zij leiden te zien als iets anders dan volwassen mensen. Als kinderen - schapen - die niet weten wat het beste voor hen is. Ik weet zeker dat er leiders waren die echt geloofden dat ze goede mensen waren die goede dingen deden. Zelfs Hitler geloofde dat hij deed wat het beste was voor het Duitse volk. Lenin dacht dat zeker voor Rusland.

Excuses voor de vele verwijzingen naar Hitler, hij en zijn nazi's zijn zo'n goed voorbeeld van een autoritaire overname. Het begin van de Sovjet-Unie is niet eens zo intrigerend als voorbeeld - Lenin en de bolsjewieken die aan de macht kwamen zijn om andere redenen heel interessant, zoals de ineenstorting van een onbekwame keizerlijke macht en het aan de macht brengen van het proletariaat onder het voorwendsel dat het om zelfbestuur ging. Hitler is pikant om andere redenen.

Er valt zoals gewoonlijk meer te zeggen over dit onderwerp, maar ik laat het hierbij. U kunt uw gedachten delen in de commentaarsectie. Waarom denkt u dat mensen in het algemeen zo veel vertrouwen hebben in hun regering en hun leiders, of, wat dat betreft, in nagenoeg elke persoon met gezag?

Zie: https://off-guardian.org/2023/04/22/wool-over-our-eyes/