© Unknown
Tijdens een toespraak tot wetgevers in het Verenigd Koninkrijk op een bijeenkomst van de Pandemic Response and Recovery All-Party Parliamentary Group (APPG), verklaarden Dr. David Bell, een voormalig wetenschappelijk en medisch functionaris van de WHO, en Professor Garrett Wallace Brown, voorzitter van het Global Health Policy aan de Universiteit van Leeds en directeur van het World Health Organisation Collaborative Centre on Health Systems and Health Security, dat de veranderingen de relatie tussen de WHO en de lidstaten fundamenteel zouden wijzigen en cruciale gezondheidsprogramma's in gevaar zouden brengen.
Dr. Bell legde uit dat de twee overeenkomsten, in hun huidige formulering, de WHO de bevoegdheid zullen geven om maatregelen uit te vaardigen, waaronder aanzienlijke financiële bijdragen van individuele staten, censuur van wetenschappelijk debat, lockdowns, reisbeperkingen, gedwongen medische onderzoeken en verplichte vaccinaties gedurende een door haarzelf afgekondigde noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid.
Hij zei:
De WHO werd in 1946 met de beste bedoelingen opgericht om te helpen bij het coördineren van de respons op grote gezondheidsproblemen en regeringen dienovereenkomstig te adviseren. In de loop van de decennia hebben we een aanzienlijke koerswijziging gezien toen de financieringsstromen verschoven naar particuliere 'specifieke financiering,' met name afkomstig van particuliere donoren. Dit heeft ertoe geleid dat de WHO een veel meer gecentraliseerd en extern gestuurd orgaan is geworden, waarin particuliere en zakelijke financiers de programma's vormgeven en aansturen. Wat we ook hebben zien verschuiven is de definitie van een noodsituatie op gezondheidsgebied, waardoor deze extreem breed is geworden. Het is een zorgwekkende achtergrond waartegen wordt onderhandeld over de amendementen op de IGR en het verdrag.Professor Brown en zijn onderzoeksteam hebben de WHO en anderen geadviseerd over het plan van 31,1 miljard dollar per jaar om voorbereid te zijn op een pandemie en of het wel verdedigbaar en zelfs haalbaar is. Wereldwijd lijden cruciale volksgezondheidsprogramma's onder de misplaatste verschuiving naar een focus op het voorbereid zijn op pandemieën na de uitbraak van het coronavirus, waarschuwde hij.
Deze pandemie-instrumenten zijn gebaseerd op een misvatting over de frequentie en de impact van pandemieën en zouden, als ze geratificeerd worden, de relatie tussen de WHO en nationale regeringen en hun burgers fundamenteel veranderen. Bijzonder zorgwekkend zijn de amendementen op de IGR, die een gevaarlijke toename van macht en autoriteit voor slechts één persoon inhouden. De directeur-generaal zou in staat zijn om noodsituaties op gezondheidsgebied af te kondigen, of die nu reëel of potentieel zijn, over elke gezondheidsgerelateerde kwestie die volgens hem, onder invloed van de particuliere en zakelijke financiers van de WHO, een bedreiging vormt. De WHO zou juridisch bindende aanwijzingen kunnen geven aan lidstaten en hun burgers. In het licht van de rampzalige schade die het beleid van de WHO tijdens deze pandemie heeft veroorzaakt, waarschijnlijk groter dan het virus zelf, kan de potentiële economische en gezondheidsgerelateerde schade van een dergelijke macht niet worden overschat. Er staat een enorme pandemie-industrie klaar die erop wacht dat er op deze knoppen wordt gedrukt en ik twijfel er niet aan dat beleidsmakers de pandemievoorstellen van de WHO moeten verwerpen.
De post-Covid beleidsomgeving heeft geleid tot een opmerkelijke overname van de agenda voor pandemische paraatheid en respons en de bijbehorende financiële capaciteiten door verschillende instellingen. Dit geeft aanleiding tot bezorgdheid over de legitimiteit van de beleidsprocessen wat betreft de representativiteit van de opkomende agenda voor pandemische paraatheid. Een specifiek punt van zorg betreft het prijskaartje van 31,1 miljard dollar per jaar, met name de meer dan 24 miljard dollar per jaar die wordt vereist van landen met lage en middeninkomens. Het is de vraag of dit bedrag gepast en zelfs haalbaar is. Landen moeten kunnen voorzien in hun eigen behoeften op het gebied van volksgezondheid, om een betere gezondheid en veerkracht van de bevolking te bevorderen, en het soort bedragen dat zij moeten bijdragen aan de paraatheid voor pandemieën kan ertoe leiden dat middelen worden onttrokken aan de gebieden waar ze het hardst nodig zijn. We zagen dit al gebeuren tijdens de pandemie en er zijn aanwijzingen dat dit nog steeds aan de gang is.Tijdens het luisteren naar de sprekers zei medevoorzitter van de APPG, conservatief parlementslid en voormalig minister Esther McVey:
Het volgen van de overzeese ontwikkelingshulp voor gezondheid van 2019 tot nu, laat bijvoorbeeld zien dat vitale en gevestigde preventieve volksgezondheidsprogramma's wereldwijd hebben geleden onder de beleidsverschuivingen naar Covid en post-Covid pandemische paraatheid en respons. Er zijn aanwijzingen dat malaria, tuberculose, hiv, aids, reproductieve gezondheid en niet-overdraagbare ziekten zijn getroffen door de verschuiving van middelen. Bij de overzeese ontwikkelingshulp daalde de financiering voor basisgezondheidszorg met 34% en voor basisvoeding in ontwikkelingslanden met 10%. De vrees is dat de nieuwe instrumenten om voorbereid te zijn op pandemieën een voortzetting zullen betekenen van deze trend, die aanzienlijke gevolgen zal hebben voor de volksgezondheid
In april sprak ik tijdens het debat in Westminster Hall over dit onderwerp [en] er is veel meer parlementair onderzoek en debat nodig. Nu het Covid-onderzoek begint met het aanhoren van bewijsmateriaal, moet zorgvuldig worden overwogen hoe we ons voorbereiden op toekomstige pandemieën. We hebben zorgen over de uitbreiding van de bevoegdheden van de WHO en de inbreuk op de nationale soevereiniteit en de rechten van het individu aangehoord, evenals over de enorme kosten van de plannen. Dit zijn enorme bedragen aan overheidsgeld om ons voor te bereiden op pandemieën, terwijl we over een proportioneel, op bewijs gebaseerd pandemieplan beschikken, dat is opgesteld om het vermijdbare lijden en verlies te voorkomen dat we nu hebben meegemaakt. De regering heeft deze plannen begin 2020 overboord gezet, ondanks het feit dat ze de waarschijnlijke gevolgen kende.Parlementslid Graham Stringer, medevoorzitter van de APPG, voegde hieraan toe:
Het verdrag en de amendementen op de IGR kunnen een rampzalige aanpak van toekomstige pandemieën bestendigen. Het lijkt onverstandig om een niet-gekozen en grotendeels privaat gefinancierde supranationale instantie de macht te geven over soevereiniteit en individuele rechten zonder dat er schijnbaar toezicht op kan worden uitgeoefend. Mijn kiezers maken zich zorgen en niet in de laatste plaats omdat de WHO een slechte staat van dienst heeft als het gaat om pandemieën. Ik vraag me af of we een dergelijke bevoegdheid willen overdragen aan de WHO, waarvan de focus de afgelopen decennia is verschoven van haar prijzenswaardige grondbeginselen naar botte instrumenten zoals lockdowns en een one-size fits all benadering van de volksgezondheid met de verschrikkelijke gevolgen die we nu zien.
Ik ben tegen deze plannen omdat ze een enorme uitbreiding van de bevoegdheden van de WHO zouden kunnen betekenen, ten koste van de volksgezondheid. De autoriteit die de WHO zou kunnen krijgen, zou landen zeker onder druk zetten om te voldoen aan de dictaten van de WHO. We zagen de onverantwoordelijke en extreme invloed van China op de WHO toen het weigerde het laboratorium in Wuhan en de oorsprong van SARS-CoV-2 te onderzoeken. Het is ook zorgwekkend om de toename van commerciële belangen binnen de WHO te zien.Zie: https://dailysceptic.org/2023/06/23/who-pandemic-treaty-will-give-it-power-to-declare-pandemics-lockdowns-and-vaccine-mandates-with-force-of-law-leading-experts-tell-mps/
We hebben het onwetenschappelijke volte-face van de WHO over het dragen van mondkapjes meegemaakt, ondanks het feit dat er geen sterk bewijs bestond dat deze plotseling effectief waren geworden. Het was een volledig politieke beslissing, net als veel van de beslissingen die door de regering van het Verenigd Koninkrijk worden genomen, vaak zonder enige echte parlementaire controle. We lijken niets geleerd te hebben van die ervaring, zowel wat betreft de torenhoge kosten als de enorme bijkomende schade, die het verdrag en de amendementen lijken te verankeren in de beginselen van de WHO. Als deze plannen doorgang vinden, dragen we bevoegdheden over aan een organisatie met minder klinische en wetenschappelijke expertise dan de onze.
Het is misschien niet duidelijk hoe de WHO deze bevoegdheden zal afdwingen, maar we weten dat het potentieel aanwezig is, omdat we het hebben meegemaakt, en niet alleen met Covid, maar ook met de Mexicaanse griep in het verleden. Het gemak waarmee ongekozen bureaucraten schadelijk volksgezondheidsbeleid kunnen dicteren en de democratie, burgerlijke vrijheden en individuele rechten kunnen uithollen, is iets wat we nooit meer willen laten gebeuren. Daarom vereisen deze plannen een stevig debat en een open herziening in het Parlement en in het openbaar. Zoals Zweden tijdens de pandemie handelde en als voorbeeld dient voor ons allen, moeten wij onze eigen beslissingen nemen over de manier waarop wij bedreigingen van de volksgezondheid in dit land aanpakken.
Commentaar: Verlakkerij 2.0: De Volgende Generatie (als die er al komt)