Het aanvankelijke vertrouwen dat Rusland in zijn huidige vorm zou bezwijken onder de druk van het zwaarste sanctieregime ooit werd niet bewaarheid. Vroege Russische misrekeningen op het slagveld werden niet gevolgd door een militaire ineenstorting, maar door een pragmatisch vertoon van strategisch aanpassingsvermogen, dat met tegenzin wordt bewonderd in de militaire war rooms van het westen. Het Russische leger viel niet uit elkaar, maar nam moedige beslissingen om terug te trekken wanneer dat verstandig was en op te rukken wanneer dat nodig was. Beide strategieën hadden een verwoestende uitwerking op hun Oekraïense tegenstanders. Hieruit volgt dat, nu de westerse politieke elites die dit conflict hebben gecultiveerd een nieuwe winter van politieke, militaire en mogelijk economische ontevredenheid in het verschiet hebben, wij nu mogelijk voor de gevaarlijkste periode in Europa sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog staan.
De aanjager van een meer uitgebreide oorlog in Europa wordt in feite niet gevormd door het beperkte conflict in Oekraïne op zich, dat in 2014 uitbrak en met name door de westerse mogendheden bijna tien jaar lang grotendeels werd genegeerd. Het gaat erom dat de NAVO, die momenteel verwikkeld is in een proxy-oorlog met Rusland, geconfronteerd wordt met een 'wat je ook doet, het is nooit goed'-scenario met betrekking tot haar groeiende militaire betrokkenheid in Oekraïne. Als het door de VS geleide blok de zaak verder laat escaleren nu de nederlaag dreigt, kan dit waarschijnlijk leiden tot een directe confrontatie met Rusland. Als het dat niet doet, zal zijn proxy ten onder gaan en zal Rusland zegevieren, een lot dat in Brussel, Washington en Londen ooit volstrekt ondenkbaar was, maar nu een nachtmerrie-achtige realiteit aan het worden is.
Zo'n nederlaag zou een verwoestende en mogelijk fatale uitwerking hebben op het prestige en de reputatie van het NAVO-imago. Want hoewel de Sovjet-Unie al lang niet meer bestaat, presenteert het blok zichzelf nog steeds als een onmisbaar bolwerk tegen vermeende Russische expansiedrift. In het geval van een steeds waarschijnlijker wordende Oekraïense nederlaag, zal die 'essentiële partner' in de 'strijd tegen Rusland' volkomen machteloos en grotendeels irrelevant zijn gebleken. Nog cynischer is dat de enorme wapenindustrie van de VS ook een gigantische en lucratieve markt zou worden ontzegd. Dus hoe kan een miljardenmachine die een absolute overwinning op Rusland heeft voorspeld zich zelfs maar een nederlaag voorstellen? En op welke manier krabbelen hooggeplaatste EU-bureaucraten zoals Ursula Von der Leyen terug uit hun quasi-religieuze toewijding aan het 'doel' van het volledig verslaan van Rusland, waar ze al meer dan anderhalf jaar schaamteloos voor propageert? Tot slot, hoe kan de Amerikaanse regering, die politiek, moreel en economisch 'all in' is gegaan tegen Rusland in Oekraïne, zich bezinnen op wat neerkomt op een steeds meer onvermijdelijke Europese versie van Afghanistan 2.0?
Ze zullen twee dingen moeten doen: Ten eerste moeten ze iemand vinden om de zwartepiet toe te spelen voor hun nederlaag en ten tweede zal er een nieuwe vijand uit de hoge hoed moeten worden getrokken waarop de publieke opinie gericht kan worden. De 'zondebok' zal vrij gemakkelijk te vinden zijn - het narratief zal bol staan van aanvallen op landen als Hongarije, China en tot op zekere hoogte India, die beschuldigd zullen worden van "het ondermijnen van de verenigde inspanning die nodig is om Rusland te isoleren en te verslaan."
Ook de schuld afschuiven op Oekraïne zelf zal centraal staan in dit narratief. Westerse media zullen ervoor zorgen dat Oekraïne wordt aangewezen als een land dat niet in staat is om 'het medicijn te slikken' dat door de NAVO wordt aangeboden en daarom de gevolgen moet dragen, niet naar westers militair advies luistert, er niet in slaagt om westerse hulp op de juiste manier te gebruiken en natuurlijk - gezien het feit dat Zelensky weinig heeft gedaan om de endemische corruptie in Oekraïne aan te pakken - zal dit feit gemakkelijk als wapen tegen hem worden gebruikt om een gelikt narratief te smeden van 'we hebben geprobeerd ze te helpen, maar ze zaten simpelweg zichzelf te veel in de weg.'
Het narratief met betrekking tot het 'richten van de aandacht op een andere vijand' is het eenvoudigste en meest voor de hand liggende - dat zal China zijn. De NAVO probeert nu al haar invloed in Azië uit te breiden, onder andere middels een gepland 'verbindingskantoor' in Japan. Het narratief dat 'China de werkelijke bedreiging vormt,' komt in de westerse media al aardig bovendrijven.
En, wat nog het meest verontrustend is, mochten de westerse mogendheden er niet in slagen om hun zaak van 'plausibele ontkenning' rond de schuld voor deze oorlog rond te krijgen, dan bestaat er altijd nog de optie om de oorlog verder te laten escaleren. Een dergelijke escalatie zou snel kunnen leiden tot een directe confrontatie tussen de NAVO en Rusland, een uitkomst die geen enkele serieuze waarnemer aan beide zijden van het debat kan of moet overwegen. Het probleem is dat rationele beoordeling en verzoening dusdanig zeldzaam lijken te zijn geworden in Washington en Kiev, dat een verwoestende escalatie, heel merkwaardig, als een optie zou kunnen worden beschouwd door de misleide neocon-denktank-adviseurs, die onevenredig veel invloed uitoefenen op een steeds wanhopiger wordende politieke klasse in Washington en Brussel. In het geval dat de NAVO inderdaad een directe interventie in Oekraïne goedkeurt, zal deze natuurlijk worden gerechtvaardigd als een 'vredeshandhavende' of humanitaire interventie door Poolse of Roemeense troepen, maar de categorisering van de 'missie' zal volslagen irrelevant worden wanneer de eerste confrontaties met Russische troepen plaatsvinden, gevolgd door een mogelijk rappe ontsporing naar een totale oorlog tussen Rusland en de NAVO.
Men zou kunnen stellen dat het proces om zich los te maken van Oekraïne al begonnen is, te beginnen met de gêne waarmee Zelensky werd geconfronteerd op de recente NAVO-top en voortschrijdend met de openlijke schermutselingen tussen westerse 'partners' over de vraag of Oekraïne steeds dodelijkere wapens moet krijgen om in wezen zijn zelfvernietiging te verzekeren.
Vanaf nu is één ding overduidelijk: niets zal bij toeval gebeuren als het gaat om de interactie tussen de EU en de NAVO en het regime van Zelensky. Wat er ook maar zal gebeuren, zal wellicht in twee richtingen moeten worden gedraaid: ofwel terugtrekken, ofwel escalatie. Een goed voorbeeld is het zwartepietenspel dat openlijk wordt gespeeld rond het overduidelijke falen van het Oekraïense tegenoffensief, met openlijke beschuldigende vingerwijzingen in de westerse media door Oekraïense ambtenaren zoals de ambassadeur in Duitsland, Aleksej Makeiev. Kievs topman in Duitsland gaf onlangs het westen de schuld van de bloedige mislukking van het noodlottige project en suggereerde dat dit uitsluitend te wijten was aan Europese en Amerikaanse vertragingen bij het verschepen van wapens en geld naar Kiev. Volgens de ambassadeur was dit westerse falen er blijkbaar de oorzaak van dat de Russen hun verdedigingswerken in Oost-Oekraïne konden opbouwen, waar de afgelopen drie maanden tienduizenden onfortuinlijke Oekraïense dienstplichtigen de dood vonden.
In de echte wereld werd het tegenoffensief, dat inmiddels een catastrofe in slow motion is geworden, al bijna een jaar lang aan de Russen en de rest van de wereld aangekondigd en zal zeker de geschiedenisboeken ingaan als een van de grootste militaire missers uit de geschiedenis. Het feit dat het Oekraïense regime openlijk reclame maakte voor zijn bedoelingen en zelfs luidkeels de aanvalsroute en strategische doelen aangaf, wordt gemakshalve genegeerd door mensen als Makeiev. Het lijkt er nu sterk op dat Kiev geloofde dat zijn openlijke wapengekletter zou leiden tot snellere en grotere wapenleveranties van zijn steeds meer verontrust wordende partners - dat gebeurde niet, en tegen de tijd dat het geduld van diezelfde sponsors opraakte met Kievs gebrek aan vooruitgang op het slagveld, was het overduidelijk dat elk offensief tegen de lang voorbereide Russische verdediging gedoemd was te mislukken. Toch, vanwege de PR-behoefte van Kiev en de eisen van de westerse politieke elites, begon het tegenoffensief, waarbij hele bataljons Oekraïense troepen werden weggevaagd en een groot deel van de eerder geleverde westerse zware wapens werd vernietigd.
De situatie roept een enigszins tragisch romantische dwaasheid op, waarbij Oekraïne wanhopig de NAVO en de EU het hof probeert te maken tot het punt van zelfmoord, terwijl de NAVO en de EU de rol van de afstandelijke minnaar spelen; ze hebben nooit echt een huwelijk overwogen, maar staan toe dat hun bewonderaar zich op de spiesen werpt van het ware object van hun aandacht - Rusland. Natuurlijk houdt de EU-NAVO-kliek zich nu bezig met de vraag hoe zij deze banale affaire kan overleven en verder kan gaan. Terwijl de onfortuinlijke Jens Stoltenberg ons wil doen geloven dat de NAVO nog nooit zo sterk is geweest, is de realiteit veel minder rooskleurig voor het 'defensieve bondgenootschap,' dat zich een weg heeft gebaand door Europa en het Midden-Oosten en nu wil uitbreiden naar de Stille Oceaan. De realiteit is dat het Oekraïne-conflict de NAVO kan vernietigen. De NAVO is een soort moderne Volkenbond geworden, bedreven in het terechtwijzen van kleine vissen, maar volstrekt niet in staat om het op te nemen tegen gelijkwaardige tegenstanders, een mislukte politieke instelling, die zich voordoet als een militaire alliantie, die in werkelijkheid zou instorten in het aangezicht van een directe confrontatie met Rusland of China. Het lijkt er uiteraard ook op dat de NAVO willens en wetens in de ban van haar eigen propaganda is geraakt.
De grote vraag rijst of het blok daadwerkelijk een directe confrontatie met Rusland in Oekraïne zal overwegen. Of zullen de westerse politieke elites die het schavot hebben gebouwd waarop het Oekraïense conflict nu woedt, kiezen voor een ommekeer door middel van schuldtoewijzing of voor een escalatie uit wanhoop?
Eén ding staat buiten kijf: Het lot van de NAVO en haar geloofwaardigheid als 'defensieve alliantie' is onherroepelijk verweven met de uitkomst van het Oekraïense conflict, maar omdat de NAVO in werkelijkheid eerder een politieke dan een militaire instelling is, zullen deze cruciale kwesties nooit openlijk worden besproken, aangezien de antwoorden vergelijkbaar zouden zijn met een priester die vanaf de kansel het niet-bestaan van God verkondigt.
Chay Bowes is journalist en geopolitiek analist. Hij bezit een MA in Strategische Studies. Hij is geïnteresseerd in geschiedenis, strategie (MA) en geopolitiek. "Feiten moeten het narratief bepalen, het narratief moet niet de feiten bepalen. Denk zelf na."Zie: https://www.rt.com/russia/582469-ukraine-defeat-end-nato/
Website: The Islander
Volg hem op X
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief