In elk geval slaat die meme de plank volledig mis. Het essentiële probleem ging nooit over iemands IQ. Veel zeer intelligente mensen (in academische zin) slikten een zeer dubieus narratief, terwijl anderen met minder academische begaafdheid dat niet deden. De echte scheidslijn werd gevormd door het vermogen en de neiging om er kritisch over na te denken.
In een vorig artikel heb ik het basisconcept van kritisch denken uitgelegd, dat gedefinieerd kan worden als een rationeel oordeel over het appelleren aan geloof. Hieronder zet ik mijn eigen klassikale benadering ervan uiteen met betrekking tot de Covid-berichtgeving en het Covid-beleid.
De benaderingswijze werd afgeleid van het ooit zo populaire leerboek over kritisch denken van Browne en Keeley, Asking the Right Questions: A Guide to Critical Thinking. Vereenvoudigd voor Japanse universiteitsstudenten die niet bekend zijn met het concept van kritisch denken, bestaat deze benadering uit een zestal vragen die allemaal zeer toepasselijk zijn op het officiële Covid-narratief. Voor Japanstaligen die dit lezen volgt hier een videolink waarin ik uitleg geef over mijn benaderingswijze.
Nummer één:
Wat zijn de vraagstukken en de conclusie? Het doel van deze vraag is om leerlingen ervan bewust te maken dat er vaak een bewering wordt gedaan in de context van een onderwerp waarover gedebatteerd wordt. Veel van mijn studenten zijn zich er totaal niet van bewust dat er een debat wordt gevoerd over veel zaken waarover ze op school of in de media horen, zoals klimaatverandering/opwarming van de aarde.
Wanneer mensen blijven volhouden dat er geen echt debat bestaat over een kwestie waarover redelijke mensen van mening verschillen, zijn ze al gezakt voor de kritisch denken-test. Die stellingname vormde zonder meer de essentie van veel Covid-berichtgeving.
Nummer twee:
Hoe deugdelijk zijn de redenen? Veel van mijn studenten kunnen zelf brainstormen over de kenmerken van degelijke redenen: duidelijk, waar, logisch, objectief en belangrijk. In de context van Covid vallen onder onware redenen het stellen dat nieuwe, experimentele injecties beslist (100 procent of 95 procent) "veilig en effectief" zijn. Bovendien logenstraft de eis van farmaceutische bedrijven om volledige wettelijke bescherming te krijgen tegen elke vorm van aansprakelijkheid deze bewering over veiligheid.
Daarnaast was het niet logisch om mensen in gevaar te brengen met mogelijk ernstig letsel door experimentele injecties of om hen medische zorg te onthouden omwille van bescherming, zoals gebeurde tijdens de lockdowns.
Nummer drie:
Hoe sterk is het bewijs? Om kritisch te leren denken over statistiek zijn er een aantal boeken die veelvoorkomende vormen van statistische misleiding en fouten uitleggen. In het klassieke boek How to Lie With Statistics, tezamen met het recentere boek van Joel Best Damned Lies and Statistics, wordt duidelijk gemaakt hoe zulke dubieuze statistische gegevens vaak gecreëerd of anders slecht geïnterpreteerd worden.
In een Japans boek, Shakai Chosa no Uso (De leugens van sociaal onderzoek), onthult professor Ichiro Tanioka dat overheidsstatistieken ook vaak misleidend zijn en eenvoudigweg de belangen dienen van bureaucraten en politici, ofwel door een probleem uit te vergroten om overheidsbeleid en -financiering te rechtvaardigen, ofwel door een overheidsprogramma succesvol te laten lijken. Omdat veel mensen gemakkelijk onder de indruk zijn van cijfermateriaal, merkt hij op dat meer dan de helft van al het sociaal-wetenschappelijk onderzoek onzin is, een probleem dat nog groter wordt als de massamedia, activisten en anderen naar de gegevens verwijzen.
Sinds de beginperiode van de Covid-paniek was statistisch bedrog opvallend, inclusief Neil Ferguson's nu beruchte voorspellingen van miljoenen doden zonder lockdowns. Norman Fenton onthulde een aantal statistische onduidelijkheden in de nationale statistieken van Groot-Brittannië met betrekking tot Covid. Een ander voorbeeld wordt gevormd door Pfizers bewering dat het Covid-vaccin een effectiviteit van 95 procent zou hebben, gebaseerd op Pfizers eigen slordige onderzoek waarbij de PCR-testen werden gebruikt. Maar weinigen in de reguliere media die over Covid berichtten, namen de moeite om de statistisch wankele basis voor deze bewering te onderzoeken. Ze kakelden simpelweg de "95 procent" na.
Nummer vier:
Worden er woorden op onduidelijke of vreemde wijze gebruikt? Een aantal woorden kregen tijdens de Covid-paniek een onduidelijke, vreemde of inconsistente betekenis. Een opvallend voorbeeld was het woord veilig. In het geval van de experimentele Covid-injecties was het duidelijk dat er onder die term een breed scala aan ernstige bijwerkingen en een aanzienlijk aantal doden konden vallen.
Maar in andere contexten kwam een extreem, alles-of-niets concept van veiligheid om de hoek kijken zoals in de slogan "Niemand is veilig totdat iedereen veilig is." Deze slogan heeft evenveel zin als dat er tijdens het zinken van een passagiersschip wordt geroepen, "Als niet iedereen in de reddingsboten zit, dan zit er niemand in de reddingsboten." Toch lag deze onzinnige mantra op de lippen van velen in de reguliere media, om aan te dringen op beleid als universele vaccinatie tegen Covid.
Interessant genoeg is dit absurde concept van veiligheid een van de onderdelen van de The Ennis-Weir Kritisch Denken Essay Test, die ik heb gebruikt in mijn colleges en onderzoek (De test en handleiding kunnen gratis worden gedownload). De test richt zich op een fictieve brief aan een krantenredacteur, waarin gepleit wordt voor een totaalverbod op nachtelijk parkeren op straat in een bepaalde stad. Het is de taak van de deelnemer aan de test om de verschillende argumenten in de brief te evalueren, waarvan er één beweert dat "de omstandigheden niet veilig zijn als er ook maar de geringste kans op een ongeluk bestaat."
Natuurlijk kan een dergelijke kijk op veiligheid leiden tot het verbieden van bijna alles dat ook maar het geringste risico met zich meebrengt. Om dit te illustreren, deed ik in de klas alsof ik over het bureau van een student struikelde. Dan benadrukte ik dat het ongeluk aantoonde dat "lesgeven te gevaarlijk is" en vervolgens verliet ik kort het klaslokaal. Er is maar weinig in het leven dat maar werkelijk "100 procent veilig" is.
Een ander opvallend misbruik van terminologie betreft de verwijzing naar de Covid-injecties als "vaccins," aangezien de nieuwe mRNA-technologie niet past binnen de traditionele definitie van een vaccin. Een meer accurate benaming zou "gentherapie" zijn, omdat de injecties de expressie van de genen van het lichaam beïnvloeden, zoals Sonia Elijah en anderen opgemerkt hebben.
Om de bezorgdheid van de mensen weg te nemen en de noodzaak te vermijden om hun injecties te testen op mogelijke giftige gen-gerelateerde bijwerkingen zoals kanker, werd gekozen voor de bekende, gebruiksvriendelijke term vaccin. Maar toen de "vaccins" er vervolgens duidelijk niet in slaagden om besmetting met Covid te voorkomen, zoals normaal gesproken van vaccins wordt verwacht, kreeg het publiek plotseling een nieuwe definitie van een vaccin aangereikt - iets dat helemaal geen besmetting voorkomt maar slechts de symptomen van een ziekte verlicht.
Nummer vijf:
Zijn er nog andere mogelijke oorzaken? Mensen schrijven verschijnselen vaak willekeurig toe aan oorzaken die ze erbij willen betrekken. Er kunnen echter meerdere oorzaken zijn, of de echte oorzaak kan iets heel anders zijn. Velen hebben bijvoorbeeld door de mens gegenereerde CO2 de schuld gegeven van de hoge temperaturen deze zomer, maar er zijn ook andere mogelijke oorzaken geïdentificeerd, zoals een toename in atmosferische waterdamp door vulkaanuitbarstingen onder water.
Met betrekking tot de causaliteit van Covid ontdekte John Beaudoin bewijs van wijdverspreide fraude met overlijdenscertificaten in Massachusetts als reactie op druk van volksgezondheidsambtenaren die de Covid-sterftecijfers wilden opblazen. Honderden sterfgevallen door ongelukken en zelfs door Covid-vaccins werden geteld als veroorzaakt door Covid.
Toen Norman Fenton de nationale doodsoorzakenstatistieken met betrekking tot Covid in Groot-Brittannië onder de loep nam, ontdekte hij een soortgelijk probleem. Slechts zo'n 6.000 mensen stierven daadwerkelijk alleen aan Covid, slechts viereneenhalf procent van het totale aantal vermeende "Covid-doden." De rest had andere ernstige medische aandoeningen als mogelijke doodsoorzaak. Als een persoon positief testte op een PCR-test na opname in het ziekenhuis, kon zelfs iemand die dodelijk gewond raakte bij een verkeersongeluk geteld worden als een Covid-overlijden.
In een ander voorbeeld van misleidend denken over oorzakelijk verband, schreven delen van de reguliere nieuwsmedia en bepaalde "experts" het aanvankelijke relatief lage aantal Covid-ziekenhuisopnames en -sterfgevallen in Japan toe aan de praktijk van het overal dragen van mondkapjes. Helaas voor die theorie steeg het aantal Covid-gevallen en ziekenhuisopnames in Japan vlak daarna explosief, waardoor de verklaring "gered door mondkapjes" moeilijk vol te houden was. Desondanks hadden veel ambtenaren en media al vroegtijdig besloten dat ze in mondkapjes geloofden, ongeacht wat het bewijs en het gezond verstand hierover te vertellen hadden.
Nummer zes:
Waaruit bestaan de basisveronderstellingen en zijn deze aanvaardbaar? Een veronderstelling is een onderliggende, onuitgesproken overtuiging die vaak niet ter discussie staat. Onlangs kwam ik een onjuiste veronderstelling tegen toen ik besloot geen mondkapje meer te dragen tijdens het geven van colleges aan mijn universiteit. Dit stuitte op ongenoegen bij een van de leidinggevenden, die me binnenriep voor een gesprek. Hij hield vol dat mijn ongemaskerde gezicht ervoor zorgde dat mijn studenten zich ongemakkelijk voelden in de klas. Hij ging ervan uit dat zij er zo over dachten, dus besloot ik een anonieme enquête te houden om hun ware gevoelens te achterhalen. Tot mijn verbazing had slechts één student uit al mijn klassen er bezwaar tegen dat ik zonder mondkapje college gaf. De rest gaf er de voorkeur aan dat ik zonder mondkapje college gaf of toonde zich onverschillig.
Aanhangers van het reguliere Covid-narratief hebben dubieuze ideeën zoals deze als grondstellingen aanvaard:
- Virale epidemieën kunnen en moeten een halt worden toegeroepen door extreme maatregelen die grote aantallen mensen veel leed berokkenen.
- De dreiging van een Covid-infectie gaat boven mensenrechten zoals het recht om te werken, het recht om met andere mensen om te gaan, het recht om vrijuit meningen te uiten, enz.
- Mondkapjes voorkomen de overdracht van Covid.
- Mondkapjes kunnen nauwelijks kwaad.
Dus vanaf het begin heeft het reguliere Covid-narratief op geen van deze vragen een overtuigend antwoord kunnen geven. In dat licht is het opmerkelijk dat er nog steeds veel mensen zijn die de oorspronkelijke Covid-maatregelen en berichtgeving onderschrijven. Vooral in tijden als deze moeten meer mensen kritisch nadenken om minder goedgelovig te worden en een meer sceptische houding aannemen ten opzichte van wijdverspreide ideeën en invloedrijke entiteiten, inclusief die welke gewoonlijk als betrouwbaar worden bestempeld. Als ze dat nalaten, doen ze dat op eigen risico.
Bruce Davidson is hoogleraar geesteswetenschappen aan de Hokusei Gakuen University in Sapporo, Japan.Zie: https://brownstone.org/articles/the-covid-narrative-flunked-the-critical-thinking-test/
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief