© TRT HAber
"De opvatting bestaat dat we, geconfronteerd met wat er momenteel in het Midden-Oosten gebeurt, de strijd nog meer moeten voortzetten, in de richting van wat zou kunnen lijken op een religieuze of een beschavingsoorlog."Hetzelfde geldt voor Israël (dat nauw verbonden is met het westen): Als Israël zou denken dat zijn voormalige Arabische bondgenoten de andere kant op zouden kijken terwijl de Joodse staat probeert het verzet in Gaza uit te roeien, en vervolgens zou verwachten dat deze bondgenoten zouden helpen bij het toezicht houden op en zouden betalen voor een veiligheidsapparaat in Gaza om daar te heersen, dan zouden ze zich schuldig maken aan wensdenken.
"Dat wil zeggen, om onszelf nog meer te isoleren op het internationale toneel."
"Ze zijn 'all in' gegaan op grond van een bepaald moreel en ethisch wereldbeeld, en nu ze worden geconfronteerd met een situatie waarin het morele weefsel van het westen openlijk wordt blootgelegd en weerlegd, vinden ze het extreem moeilijk - en misschien wel noodlottig onmogelijk - om zich terug te trekken."
En als Washington of Israël ervan uitgaan dat dit 'na-Gaza'-plan zich kan ontvouwen op hetzelfde moment dat militante kolonisten aan de andere kant van het gebied hun kolonistenrijk opbouwen met het uitdrukkelijke doel om Israël te stichten op het Land van Israël (en zo Palestina helemaal uit te wissen), dan zou ook dat op fantasie berusten, want dat is zowel op strategisch vlak als moreel onsamenhangend.
Het zal niet werken. Israël zal noch de Palestijnse partners, noch de wereldwijde bondgenoten kunnen verzamelen die het nodig heeft om aan een dergelijk plan mee te werken.
De situatie in het Midden-Oosten is drastisch veranderd. Waar Palestina eerst stond voor nationale bevrijding, staat het nu het symbool voor een bredere maatschappelijke herontwaking - het 'einde van eeuwenlange Regionale vernedering.'
En terwijl het zionisme in Israël grotendeels een seculier politiek project was (Groot-Israël), is het vandaag de dag messiaans en profetisch geworden.
Het punt hier is dat we de Gaza-kwestie op de 'oude manier' blijven beschouwen - vanuit de invalshoek van seculier materieel rationalisme. Dit leidt tot conclusies als 'Hamas is objectief gezien zwakker dan de Israëlische IDF,' en daarom moet rationeel gezien de IDF zegevieren als zijnde de sterkere partij.
Bij deze manier van denken bestaat er echter maar 'één enkele werkelijkheid,' waarbij alleen de omschrijvingen en interpretaties van deze 'werkelijkheid' verschillen. Toch is er aantoonbaar meer dan 'één werkelijkheid,' nu we gemeenschappelijk van het ene bewustzijn naar het andere overgaan. In het ene bewustzijn bijvoorbeeld is 'Hamas voorbestemd om te falen,' waardoor de discussie zich richt op Amerikaanse en Israëlische opvattingen over 'wat er in Gaza moet gaan gebeuren.'
Maar in een andere bewustzijnstoestand - die in de regio steeds meer de overhand krijgt - wordt de 'werkelijkheid' gevormd door de notie dat elk 'rationeel' onderhandeld compromis tussen twee botsende eschatologische structuren onmogelijk is. Des te meer als het conflict horizontaal zou escaleren - over de grenzen van Gaza heen.
Er zouden zich waarschijnlijk andere 'fronten' kunnen vormen, aangezien Gaza - of Hamas nu wel of niet vermorzeld wordt - gezien wordt als de revolutionaire vonk die een transformatie teweegbrengt in het bewustzijn van het Midden-Oosten en het Mondiale Zuiden (zie de lijst van staten in het Mondiale Zuiden die nu diplomatieke banden met Israël verbreken).
Het westen koos er echter voor om zichzelf in een zelfgebouwde silo te positioneren - ten gevolge van hun eis van een enkelvoudige boodschap dat heel Europa 'achter Israël staat'; het weigeren van enig staakt-het-vuren; en door de stellingname dat er 'geen grenzen' aan de Israëlische acties worden gesteld (afhankelijk van de wet).
Een ervaren Israëlische commentator schrijft dat we te maken hebben met:
"een geval (Israël) waarin een land zo verwoest, geschokt, vernederd en op natuurlijke wijze verteerd wordt door woede, dat vergelding het enige doel wordt. Het moment waarop een land zich realiseert dat zijn afschrikkende werking gefaald heeft; en de perceptie van zijn macht zo cruciaal is aangetast - dat het uitsluitend gedreven wordt door de motivatie om het machtsbeeld te herstellen."Europa, naar het voorbeeld van Washington, negeert eenvoudigweg het motto van Von Clausewitz door zich onvoorwaardelijk te verbinden aan de militaire operaties van Israël, met een reëel risico op medeplichtigheid aan wat daar ook maar moge gebeuren.
"Het is een gevaarlijke situatie wanneer besluitvormers menen te kunnen breken met het motto van militair theoreticus Von Clausewitz: "Oorlog is niet slechts een politieke daad, maar een reëel politiek instrument, een voortzetting van politiek handelen, een uitvoering van hetzelfde met andere middelen."
Eenvoudig gezegd, weerspiegelt de absolute eis dat er een ondubbelzinnig onderscheid moet zijn tussen waarheid en leugen en de enkelvoudige interpretatie van de Palestijnse kwestie, en bovendien geen 'pro-Palestijnse berichtgeving,' een diepe onzekerheid in het westen - alsof eenzijdige berichtgeving de remedie zou kunnen zijn voor een botsing tussen beschavingen. In het huidige klimaat kan zelfs een oproep tot een staakt-het-vuren leiden tot ontslag.
Deze houding weerhoudt Europa er eerder van om een rol op het internationale toneel te spelen - behalve dan door te dreigen met escalatie aan het adres van Iran, mocht Hezbollah een noordelijk front tegen Israël vormen.
Hier hebben we ook te maken met het probleem van het materiële rationalistische 'oude denken' - waarbij het inzetten van vliegdekschepen en het verspreiden van luchtafweer over de regio wordt gezien als een manifestatie van zó'n potentieel overweldigende, verpletterende kracht dat het een afschrikking vormt, terwijl Israël ongestoord korte metten maakt met de Palestijnse invallen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever.
Ook hier zien we dat de mythe van afschrikking verdrongen wordt door de asymmetrische tactieken van de nieuwe oorlogsvoering. Conflicten zijn nu geopolitiek gediversifieerd, technologisch meer complex en multidimensionaal - in het bijzonder met de integratie van militair vaardige niet-statelijke actoren. Daarom zijn de VS er zo beducht voor dat Israël een oorlog op twee fronten aangaat.
De 'andere werkelijkheid' is dat ongeëvenaarde vuurkracht 'niet zaligmakend' is. Het beheer van gecontroleerde escalatie vormt de nieuwe dynamiek. De VS denken misschien (materieel rationeel) dat zij als enige kunnen bepalen of er een escalatie plaatsvindt. Maar of dat ook het geval is binnen deze nieuwe multidimensionale, asymmetrische wereld?
Voorts zou die 'andere' staat van bewustzijn de zaken wel eens anders kunnen interpreteren: Israëls aanhoudende bombardementen op Gaza zouden wel eens langer kunnen duren dan de VS verwachten, en het resultaat ervan zou wel eens niet het definitieve herstel van de Israëlische afschrikking kunnen opleveren waar de meeste Israëli's naar verlangen. Dynamisch bekeken, zou Israëls aanval op Gaza eerder een verdere metamorfose in het regionale bewustzijn naar woede en mobilisatie teweeg kunnen brengen, die afbreuk doet aan een nieuwe dynamiek binnen de geostrategische 'werkelijkheid.'
Ondanks dat afschrikking wordt voorgesteld als een dergelijk doel (waardoor Israël een nieuw veiligheidsmodel voor zichzelf kan vinden), zal militaire escalatie niet leiden tot een duurzaam akkoord waarmee de verdeling van mandaatgebied Palestina in twee staten kan worden bereikt. Het zal de verwezenlijking ervan alleen maar in de weg staan.
Kan de huidige onrust in Palestina dan eenvoudig en geruisloos tot bedaren worden gebracht onder leiding van het Witte Huis?
Het beschouwen van de oorlog tussen Israël en Hamas als een lokale gebeurtenis zou wederom berusten op het foutieve 'oude denken.' Dit is een oorlog om het Palestijnse bestaan geworden - tussen de Hebreeuwse visie op Israël en de islamitische visie op zijn eigen maatschappelijke Renaissance. In deze tweede visie vormt de Palestijnse wond een leemte die al 75 jaar ettert als gevolg van westers wanbeleid.
Deze Palestijnse kwestie zal nu niet langzaam vervagen - en evenmin worden opgelost door het herstel van de in diskrediet geraakte Palestijnse Autoriteit, noch door vage 'gesprekken' over een 'ooit' op te richten Palestijnse staat. We moeten ons denken opnieuw vormgeven - op een ruimer niveau - om rekening te houden met het binnendringen van verschuivende dimensies binnen het bewustzijn.
Zie: https://strategic-culture.su/news/2023/11/06/the-great-schism-will-it-be-quietly-ignored/
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief