© Times of GazaMeer dan 50 Palestijnen gedood, waaronder kinderen, in een Israëlische luchtaanval gericht op een huis in het vluchtelingenkamp al-Maghazi, centraal Gaza, 5 november 2023.
The Economist heeft een stuk gepubliceerd dat pretendeert een antwoord te geven op de vraag waarom Israël zoveel Palestijnse kinderen doodt, of, zoals het Britse tijdschrift het formuleert, waarom "kinderen een zeer groot deel uitmaken van de oorlogsslachtoffers in Gaza." De auteurs merken op dat "in Oekraïne, een conflict tussen twee veel grotere machten, kinderen over een veel langere periode minder dan 550 van de ruwweg 9.800 burgerslachtoffers uitmaken." Vandaar, durven ze te stellen, "dat het enorme dodental onder kinderen in Gaza onder andere een weerspiegeling vormt van het bijzonder grote aandeel jeugdigen onder de bevolking van Gaza."
Het artikel haalt schaamteloos de werkelijke moordenaars uit beeld (de kinderen zijn het slachtoffer van "de oorlog," niet van de Israëliërs) en geeft net genoeg ruimte aan de leugenachtige twijfel van de Amerikaanse president Joe Biden over de Palestijnse slachtoffercijfers (die in werkelijkheid beslist te laag berekend zijn) om de lezer aan het twijfelen te brengen, terwijl het ware antwoord nooit wordt genoemd: er worden zoveel kinderen gedood omdat Israël de ene oorlogsmisdaad tegen burgers pleegt na de andere, met een strategie van collectieve bestraffing die neerkomt op genocide en ethnische zuivering (hoewel deze definities, zoals vaak het geval is met de acties van Israël, op verschillende officiële niveaus worden bediscussieerd). En ook omdat Israël dit kàn doen, dankzij de medeplichtigheid van het westen. Kortom, een alledaags voorbeeld van veel westerse reguliere verslaggeving.
Maar er is meer aan de hand met deze draai, die wordt gepresenteerd als een koele, Engelse, nuchtere analyse, vergezeld van statistieken en een grafiek. Onbedoeld opent het artikel een breed venster op iets lelijks maar belangrijks: het punt waar verhalen over wie hoeveel baby's heeft, of demografie, samenkomen met de ontmenselijking die wreedheden tegen medemensen mogelijk maakt.
Zoals Khaled Elgindy, directeur van het Middle East Institute's Program on Palestine and Palestinian-Israeli Affairs, uiteenzette in Newsweek, brengt ontmenselijkende retoriek de gedachte over dat "de levens, het lijden en de menselijkheid van Palestijnen minder waard zijn dan de levens, het lijden en de menselijkheid van Israëliërs." En zoals genocide- en Holocaustdeskundige Raz Segal heeft vastgesteld, vormt de Israëlische aanval een "schoolvoorbeeld" volgens de criteria van het VN-Genocideverdrag van 1948, terwijl het minder dan menselijk maken van anderen een typisch onderdeel van genocide uitmaakt.
Dit verwoestende wapen van het op grote schaal geven van een onjuiste voorstelling van zaken zorgt ervoor dat daders, zoals veel Israëliërs nu, zich bereid voelen om te moorden en zich rechtvaardig voelen over het resultaat. Het motiveert en beschermt ook medeplichtigen, waaronder veel van de politieke, media- en intellectuele elites in het westen. Voor omstanders, die enkel zwijgen en passief staan tegenover de wanhopige behoefte aan bescherming van de Palestijnen, onderdrukt het ontmenselijkende taalgebruik, dat Palestijnen karikaturaal afschildert als "beesten" en "wilden" en elke oproep tot verzet ongenuanceerd afdoet als steun voor "terrorisme," in elk geval empathie, verdooft wat er nog over is van een geweten en rationaliseert het schrijnende morele falen.
The Economist houdt uiteraard zorgvuldig (nauwelijks) de schijn op door zijn akelige punten te verpakken in veel sociologisch taalgebruik over gemiddeld inkomen, vruchtbaarheidscijfers en middelbaar onderwijs. Maar de boodschap komt nog steeds luid en duidelijk over: de kinderen van Gaza sterven in drommen, niet omdat ze door Israëliërs worden vermoord, maar omdat ze met zovelen zijn. Ontmenselijking stap één: Stop met kinderen te zien als kinderen, met namen en gezichten; zie ze in plaats daarvan als aantallen. En daarbovenop, buitensporige aantallen.
Stap twee van ontmenselijking: Het feit dat er zoveel jonge Palestijnen zijn, is vervolgens, zo leren we van The Economist, geen normale uitkomst van het menselijk leven. Door Palestijnen te vergelijken met nog armere bevolkingsgroepen in de wereld, concluderen de auteurs dat hun hoge geboortecijfers een anomalie zijn die volgens hen verklaard kan worden door militante politiek, namelijk het pro-natalisme van Palestijnse leiders, van wijlen Yasser Arafat van de PLO tot Hamas. Kortom, Palestijnen worden afgeschilderd als mensen die hun eigen voortplanting, en dus kinderen, tot wapen maken, zoals we dat nu zeggen.
De consequentie is duidelijk, zij het venijnig. Bedenk dat in de ogen van de VS, Israëls belangrijkste westerse bondgenoot, de aanval op Gaza, inclusief het uithongeren en doden van burgers, Israël zijn recht op zelfverdediging uitoefent. (Laten we buiten beschouwing laten dat Israël volgens het internationaal recht een militaire bezettingsmacht is en "zelfverdediging" dus geen toepasselijke rechtvaardiging is voor het gebruik van geweld tegen de bezette gebieden). Combineer dat met wat The Economist zegt over Palestijnse kinderen die deel uitmaken van een strategie van langdurige demografische oorlogsvoering "via de wieg." Vanaf hier hoeven er maar twee punten met elkaar verbonden te worden om tot de conclusie te komen dat als kinderen een "wapen" zijn, het acceptabel is om "zelfverdediging" tegen hen uit te oefenen. Zelfs als niemand bij het tijdschrift, van auteurs tot redacteuren, erin zou slagen om door te denken tot aan de morele afgrond die hun eigen redenering opent, zou dat falen alleen al beschamend veelzeggend zijn.
In werkelijkheid hebben Palestijnen moeten leren om hun kinderen als hun toekomst te zien, met een urgentie die mensen die historisch gezien niet systematisch werden onderworpen aan etnische zuivering, apartheid en genocide misschien niet kennen. Om vervolgens de massamoord op deze Palestijnse kinderen door Israëlische daders af te schuiven op de Palestijnse slachtoffers omdat zij het waagden er zoveel te krijgen in het aangezicht van meedogenloze onderdrukking, is buitengewoon cynisch.
Joden kennen dit soort urgentie natuurlijk ook, vooral vanwege de historisch recente poging van Duitsland om hen uit te roeien. Maar de genocide op hun eigen volk heeft zich niet vertaald in empathie bij de huidige zionistische leiders. Voor hen betekent de slogan "nooit meer," "dat zal ons nooit meer gebeuren."
Bovendien zijn Palestijnse leiders niet de enigen met gedachten over demografie. Het demografische beleid vormde vanaf het begin, aan het eind van de negentiende eeuw, de hoeksteen van het zionistische project en wel in twee vormen: een constante proactieve bezorgdheid over de toename van het aantal joodse kolonisten en vervolgens joodse Israëlische burgers; en een even hardnekkige angst voor de groei van de Palestijnse bevolking. Aangezien de eerste ethnische zuivering van de overgrote meerderheid van de Palestijnen (ten minste 700.000) vóór en gedurende de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 begon, was het reduceren van hun aantallen en het laag houden daarvan een van de belangrijkste redenen waarom Israël het Palestijnse recht op terugkeer, bevestigd in resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de VN, altijd heeft afgewezen.
Dat is vervolgens een van de belangrijkste factoren geweest die een duurzame vredesregeling onmogelijk heeft gemaakt. Met andere woorden, Israël beschouwt de Palestijnen en hun kinderen als een fundamentele bedreiging voor de nationale veiligheid, en dat is een van de ergste obstakels die een regeling in de weg staan die recht zou doen aan de Palestijnen en de wereld zou bevrijden van een eindeloze, uiterst gevaarlijke crisis die al lang uit de wereld geholpen had moeten zijn.
Hoe kan het gebeuren dat een prestigieus, opinievormend tijdschrift als The Economist wegkomt met zo'n artikel - en niet zomaar op een willekeurig moment, maar tijdens een voortdurende aanval op Gaza waarbij meer dan 10.000 mensen werden gedood, van wie bijna de helft kinderen? Het antwoord is dat de systematische ontmenselijking van de Palestijnen, hun retorische reductie tot "kaal biologisch leven dat kan worden uitgeroeid zonder enige morele twijfel" - zoals uitgelegd door de Amerikaanse journalist en schrijver Ali Abunimah - een lange geschiedenis heeft.
Scherpzinnige waarnemers wijzen erop dat de westerse steun voor de acties van Israël ten koste gaat van het prestige dat het nog geniet in de rest - dat wil zeggen, het grootste deel - van de wereld. Dat is waar en rijkelijk verdiend. Want wat nog erger is dan de taal van de ontmenselijking, is dat het helemaal geen randverschijnsel is: in het westen kan men deelnemen aan deze genocidebevorderende praktijk en weerklank en erkenning vinden, in plaats van aan de schandpaal te worden genageld en te worden gehekeld, zolang de slachtoffers Palestijnen zijn. Het westen, dat zichzelf beschouwt als een "tuin" van "waarden," heeft een lange geschiedenis van verbijsterend geweld in combinatie met verbluffende hypocrisie. Maar op dit moment in deze voortdurende geschiedenis getuigt de afschuwelijke mishandeling van de Palestijnen - in woord en daad - van de meest schandelijke verdorvenheid. En de mensheid zal niet vergeten of vergeven.
Tarik Cyril Amar is een historicus uit Duitsland die aan de Koç Universiteit in Istanbul werkt aan Rusland, Oekraïne en Oost-Europa, de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, de culturele Koude Oorlog en de politiek van het geheugenZie: https://www.rt.com/news/586845-israel-gaza-dehumanization-palestinians/
Commentaar: