Palestijnen in Gaza ontvluchten de Israëlische bombardementen
© Mustafa Hassona/Anadolu via Getty ImagesPalestijnen in Gaza ontvluchten Israëlische bombardementen en trekken zuidwaarts,
7 november 2023.
Israël voert openlijk een etnische zuivering uit in Gaza en verdrijft Palestijnen uit hun thuisland, net als in 1948. En toch, net als tijdens de eerste "Nakba," blijven Israëls leugens en bedrog de westerse media en het westerse politieke narratief domineren.

De geschiedenis herhaalt zichzelf - en elke politicus en reguliere journalist doen net alsof ze niet zien wat er zich voor hun neuzen afspeelt. Als het om Gaza gaat, is er sprake van een collectieve en moedwillige weigering om het een met het ander te verbinden, zelfs als dat slechts in één richting zou wijzen.

Er valt een vast patroon te ontwaren in het gedrag van Israël sinds zijn oprichting 75 jaar geleden - net zoals de "horen, zien en zwijgen"-reactie van de westerse mogendheden volgens een consistent patroon verloopt.

In 1948, tijdens gebeurtenissen die de Palestijnen hun "Nakba" of Catastrofe noemen, werd 80 procent van de Palestijnen etnisch gezuiverd van hun land in wat de zelfuitgeroepen Joodse staat Israël werd.

Zoals de Palestijnen destijds beweerden - en Israëlische historici later bevestigden op basis van archiefdocumenten - logen de Israëlische leiders toen ze zeiden dat de Palestijnen uit eigen beweging waren gevlucht, op bevel van Arabische buurlanden.

De historici ontdekten eveneens dat de Israëlische leiders logen toen ze beweerden dat ze eerst de 900.000 Palestijnen binnen de grenzen van de nieuwe staat hadden gesmeekt om te blijven en, later, dat ze de 750.000 die in ballingschap waren gedwongen, hadden gesmeekt om naar huis terug te keren.

De archieven toonden echter aan dat de soldaten van de nieuwe Israëlische staat verschrikkelijke bloedbaden hadden aangericht om de Palestijnse bevolking te verdrijven. De algehele etnische zuiveringsoperatie had een naam, Plan Dalet.

Later logen de Israëlische leiders zelfs om het aantal Palestijnse landbouwgemeenschappen dat ze hadden vernietigd te minimaliseren: Israëlische bulldozers en sappeurs van het leger hadden er meer dan 500 van de aardbodem weggevaagd. Paradoxaal genoeg stond deze procedure bij de Israëliërs in de volksmond bekend als "het laten bloeien van de woestijn."

Wonderbaarlijk genoeg negeerden gerenommeerde geleerden, journalisten en politici in het westen - degenen die de reguliere discussie domineren - gedurende tientallen jaren al dit bewijs van Israëlisch bedrog en leugenachtigheid, zelfs nadat Israëlische historici en archiefdocumenten de Palestijnse beschrijving van de Nakba ondersteunden.

Er werden verschillende strategieën toegepast om de waarheid uit het zicht te houden. Prominente waarnemers gingen door met het verkondigen van in diskrediet gebrachte Israëlische discussiepunten. Anderen verklaarden hopeloos dat de waarheid niet definitief kon worden vastgesteld. En weer anderen beweerden dat, zelfs als er slechte dingen waren gebeurd, beide kanten daaraan voldoende schuldig waren en dat het hoe dan ook een goede zaak was dat het Joodse volk een toevluchtsoord had (zelfs als de Palestijnen de prijs betaalden in plaats van de antisemieten en genocide-plegers in Europa).

Deze verdediging begon te wankelen met de komst van sociale media en een digitale wereld waarin informatie gemakkelijker verspreid kon worden. Westerse elites probeerden haastig elke kritische discussie over de omstandigheden waarin de staat Israël werd geboren de kop in te drukken door dit als antisemitisme te bestempelen.

Steeds kleiner wordende ruimte

Dit alles vormt de achtergrond voor het begrijpen van de huidige "reguliere" discussie over wat er in Gaza gebeurt. We zien dezelfde ontkoppeling tussen de werkelijke gebeurtenissen en het door de gevestigde orde opgestelde narratief om Israël te verontschuldigen, behalve dat het bedrog en de gaslighting deze keer plaatsvinden terwijl wij, het publiek, met eigen ogen kunnen aanschouwen hoe de gruwelijke feiten zich in real time ontvouwen.

We hebben geen historici nodig om ons te vertellen wat er aan de hand is in Gaza. Het is live op televisie (of in ieder geval de meer opgeschoonde versie).

Laten we eens de reeds bekende feiten op een rijtje zetten.

Israëlische ambtenaren hebben opgeroepen tot de vernietiging van Gaza als een plaats waar Palestijnen kunnen leven en zeiden dat alle Palestijnen als legitieme doelwitten voor Israëls bommen en kogels worden aangemerkt.
"We zien dezelfde ontkoppeling tussen de werkelijke gebeurtenissen en het door de gevestigde orde opgestelde narratief om Israël te verontschuldigen"
Palestijnen moeten de noordelijke helft van Gaza verlaten. Israël heeft de ziekenhuizen van Gaza aangevallen, de laatste toevluchtsoorden voor Palestijnen uit het noorden.

Gaza was al een van de volste plekken op aarde. Maar de Palestijnen werden naar de zuidelijke helft van de strook gedreven waar ze worden onderworpen aan een "volledige belegering," die hen voedsel, water en stroom ontzegt. De VN waarschuwde vorige week dat de burgerbevolking van Gaza zich geconfronteerd zou zien met de "onmiddellijke mogelijkheid" van uithongering.

Israël heeft de Palestijnen nu bevolen om een groot deel van de grootste stad in het zuiden van Gaza, Khan Younis, te verlaten. Palestijnen worden geleidelijk gedwongen bijeen te kruipen in de smalle corridor bij Rafah, naast de grens met Egypte. Zo'n 2,3 miljoen mensen worden in een steeds kleiner wordende ruimte gepropt.

De meerderheid heeft geen thuis meer om naar terug te keren, zelfs niet als Israël hen naar het noorden zou laten gaan. De scholen, universiteiten, bakkerijen, moskeeën en kerken zijn grotendeels verdwenen. Een groot deel van Gaza is een woestenij.

Israël heeft al jaren een plan om de Palestijnen uit Gaza te verdrijven, de grens over, naar de Egyptische Sinaï.

De media houdt de ogen gesloten

Meer nog dan in 1948, worden we in real time geconfronteerd met wat Israël aan het doen is. En toch, net als in 1948, domineren de leugens en misleidingen van Israël het westerse media- en politieke narratief.

Israël voert openlijk etnische zuiveringen uit in Gaza. De meeste genocide-experts concluderen dat het ook genocide pleegt. Het doel in beide gevallen is om een nieuwe Grote Etnische Zuivering te veroorzaken, waarbij Palestijnen uit hun thuisland worden verdreven, zoals gebeurde in 1948 en opnieuw in 1967 onder het mom van oorlog.

En toch komen deze termen - etnische zuivering en genocide - nergens voor in de "reguliere" berichtgeving over, en commentaar op, Israëls aanval op Gaza.
"De missie van het vestigings-kolonialisme is altijd dezelfde: vervanging van de oorspronkelijke bevolking"
Er wordt ons nog steeds wijsgemaakt dat het hier om het "uitroeien" van Hamas gaat - iets wat overduidelijk niet bereikt kan worden omdat de vastberadenheid van een onderdrukt volk om zich te verzetten tegen hun onderdrukkers niet uit te roeien is. Hoe meer ze onderdrukt worden, hoe meer weerstand er ontstaat.

Het westen probeert nu de publieke aandacht te richten op de "dag erna," alsof deze woestenij door iemand kan worden bestuurd, laat staan door het chronisch zwakke, Vichy-achtige regime dat bekend staat als de Palestijnse Autoriteit.

Het is verbijsterend om te zien dat wat waar was in 1948, net zo waar is in 2023. Israël verspreidt leugens en bedrog. Westerse elites herhalen die leugens. En zelfs wanneer Israël op klaarlichte dag misdaden tegen de mensheid begaat, wanneer het van tevoren waarschuwt voor wat het aan het uitvoeren is, weigeren westerse instellingen nog steeds om die misdaden te erkennen.

De waarheid, die al veel eerder, in 1948, zonneklaar had moeten zijn, is dat Israël geen vredelievende, liberale democratie is. Het is een staat op basis van het klassieke vestigings-kolonialisme, die een lange "westerse" traditie volgt die leidde tot de oprichting van onder andere de Verenigde Staten, Canada en Australië.

De missie van vestigings-kolonialisme is altijd dezelfde: vervanging van de oorspronkelijke bevolking.

Een bepalende morele zaak

Na zijn grootschalige etnische zuiveringsoperaties van 1948 en 1967 probeerde Israël de resterende Palestijnse bevolking te managen middels het traditionele apartheidsmodel, waarbij de inheemse bevolking in reservaten werd gedreven zoals zijn voorgangers hadden gedaan met de overgebleven "lokale bevolking" die hun pogingen tot uitroeiing hadden overleefd.

Enige voorzichtigheid bij Israël kwam voort uit het verschillende politieke klimaat waarin het moest opereren: na de Tweede Wereldoorlog kwam het internationale recht meer centraal te staan, met duidelijke definities van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid.

Het westen geeft Israëls proces van onteigening en gettovorming van de overgebleven Palestijnen opzettelijk foutief weer als een "conflict," omdat de Palestijnen zich niet zomaar neerleggen bij het apartheids- en gettovormingsmodel.

Inmiddels is Israëls managementaanpak van de Palestijnen volledig mislukt - om twee belangrijke redenen.

Ten eerste hebben de Palestijnen, geholpen door nieuwe technologieën die het moeilijker hebben gemaakt om hen uit het zicht te houden, steeds meer steun onder het publiek gekregen - en het meest problematisch, onder het westerse publiek.

De Palestijnen zijn er ook in geslaagd om hun zaak naar internationale fora te brengen en hebben zelfs erkenning als staat gekregen van een meerderheid van de leden van de Verenigde Naties. In potentie kunnen ze zelfs een beroep doen op de westerse internationale juridische instellingen, zoals het Internationaal Strafhof en het Internationaal Gerechtshof.

Als gevolg daarvan wordt het onderwerpen van de Palestijnen - of het handhaven van de "rust" zoals westerse instellingen het liever noemen - steeds moeilijker en duurder.

En ten tweede bewees Hamas op 7 oktober dat het Palestijnse verzet niet kan worden bedwongen, zelfs niet onder een beleg dat wordt afgedwongen door drones en een Iron Dome-onderscheppingssysteem dat Israël beschermt tegen vergeldingsraketten. In dergelijke omstandigheden hebben de Palestijnen laten zien dat ze verrassende en creatieve manieren zoeken om uit hun gevangenschap te breken en hun onderdrukking onder de aandacht te brengen.

Gezien de afgestompte westerse fijngevoeligheid voor het Palestijnse lijden, zullen militante facties waarschijnlijk concluderen dat wreedheden die de krantenkoppen halen - een afspiegeling van Israëls eigen historische benadering van de Palestijnen - de enige manier zijn om aandacht te krijgen.

Israël begrijpt dat de Palestijnen een doorn in het oog zullen blijven, een herinnering dat Israël geen normale staat is. En de strijd om Israëls decennialange onteigening en wreedheid jegens de Palestijnen recht te zetten, zal steeds meer een bepalende morele zaak worden voor het westerse publiek, zoals destijds de strijd tegen apartheid in Zuid-Afrika.

Israël maakt dus van dit moment gebruik om "de klus te klaren." Het einddoel is helder in zicht, zoals dat, in feite, al meer dan zeventig jaar het geval is. De misdaad voltrekt zich stap voor stap, het tempo versnelt. En toch blijven hooggeplaatste westerse politici en journalisten - net als hun voorgangers - hun ogen voor dit alles gesloten houden.
Jonathan Cook heeft drie boeken geschreven over het Israëlisch-Palestijnse conflict en is winnaar van de Martha Gellhorn Special Prize for Journalism. Zijn website en blog zijn te vinden op www.jonathan-cook.net
Zie: https://www.declassifieduk.org/israel-and-its-allies-are-repurposing-the-goals-and-lies-of-1948-in-gaza-in-2023/