Interview met Il Corriere del Serra
Commentaar: Een aantal belangrijke punten ontbreken ons inziens in de vertaling die Curiales heeft gepost. Vandaar dat we ervoor hebben gekozen om deze in te voegen.
In aanloop naar zijn bezoek aan Italië gaf de Russische president Vladimir Poetin een interview aan de Italiaanse krant Il Corriere della Sera. Gedurende het interview kwamen er belangrijke onderwerpen aan bod, zoals het conflict in Oekraïne, de verslechterde relatie met de EU, de recente ontwikkelingen van de NAVO in de Baltische regio en de financiële crisis in Griekenland. Verder deed Poetin ook enkele interessante uitspraken over deze thema's. Hierna volgt een vertaling van de belangrijkste punten uit het interview. Het volledige transcript van het interview kunt u hier raadplegen.Poetin werd geïnterviewd door Italiaans journalist Paolo Valentino en Luciano Fontana, die onlangs tot directeur is benoemd van bovenstaande krant. Het interview wordt ingeleid door de internationale betrekkingen tussen Rusland en Italië, maar nog specifieker: de verslechterde verstandhouding tussen beide landen door de economische sancties. Het antwoord van Poetin slaat terug op de betrekkingen tussen Europese staten en de Russische Federatie. Verder gaat Poetin uitgebreid in op de situatie in Oekraïne.
Luciano Fontana: Ik zou graag willen beginnen met een vraag die betrekking heeft over de internationale betrekkingen tussen Rusland en Italië. Deze verstandhouding is altijd sterk geweest, zowel in economisch als in politiek opzicht. Nochtans zijn de betrekkingen ietwat verslechterd door de crisis in Oekraïne en de sancties. [...]
Vladimir Poetin: Ten eerste ben ik ervan overtuigd dat Rusland niet verantwoordelijk is voor de verslechterende betrekkingen tussen Rusland en de lidstaten van de Europese Unie (EU). Dit was niet de keuze van Rusland, maar in gang gezet door onze partners. De restricties in de handel en andere economische activiteiten hebben wij niet opgelegd. Integendeel, Rusland was hiervan het doelwit en als gevolg daarvan hebben wij evenredige maatregelen moeten treffen.
[...]
Paolo Valentino: [...] U zei zojuist dat het niet uw keus was dat onze relaties achteruit zijn gegaan, en dat er tevens een gevoel is dat Rusland zich verraden voelt, in de steek gelaten door Europa. Wat zijn de problemen in deze relaties? Denkt u dat Europa teveel leunt op de Verenigde Staten (VS) en het conflict in Oekraïne? Wat verwacht u van Europa met betrekking tot de sancties?
Vladimir Poetin: [...] Wij hebben Europa altijd als volwaardig gezien in onze relatie. Maar nu heb ik het idee dat Europa een relatie probeert te ontwikkelen die puur gebaseerd is op materiële zaken, slechts voor eigen gewin. Ondanks de bestaande verdragen verkrijgt Rusland geen toegang tot de Europese markt om daar onze nucleaire energie producten te verkopen. Daarnaast is er ook nog het opmerkelijke derde energiepakket. Bijdragen van onze kant worden nooit volledig erkend en worden evenmin als legitiem aangemerkt. Dit geldt ook voor het starten van een geïntegreerd samenwerkingsverband op voormalig Sovjet grondgebied. Hiermee doel ik op de Douane-unie die door ons opgestart is en tegenwoordig is uitgegroeid tot de Euraziatische Unie (EAU).
Dergelijke integratie in Europa wordt altijd aangemerkt als correct, maar als integratie vanuit onze kant geschiedt op voormalig Sovjet grondgebied, dan wordt dat gezien als een poging van onze kant om een rijk op te richten. Deze benadering begrijp ik niet. Iedereen, mijzelf inbegrepen, heeft altijd gestreefd naar het opzetten van economische samenwerking van Lissabon tot Vladivostok. Dit is niet mijn idee maar dat van Frans president Charles de Gaulle. Niemand wenst zich te verzetten tegen dit idee.
Maar wat zien wij in de praktijk? Neem als voorbeeld de Baltische staten; die hebben zich aangesloten bij de EU. Prima, geen probleem. Maar tegenwoordig wordt ons gezegd dat deze landen, die lid zijn van een Energie Unie van de voormalige Sovjet-Unie (SU) en Rusland, zich moeten aansluiten bij de Europese Energie Unie. Dan vragen wij: is er iets mis met het systeem waar deze landen bij zijn aangesloten? Waarom is een verandering van dit systeem noodzakelijk? Nee, er zijn geen problemen. Maar er wordt besloten dat dit beter is zo.
Dit betekent dat Rusland genoodzaakt is tot het bouwen van extra genererende capaciteiten in westelijke regio's van ons land. Enkele elektrische verbindingen liepen door de Baltische staten door naar bepaalde Russische regio's en omgekeerd. Deze leidingen zullen nu leiden richting Europa waardoor Rusland nieuwe verbindingen moet bouwen om verzekerd te zijn van elektriciteit. Dit kost ons ongeveer 2 tot 2.5 miljard euro.
Voor wat betreft de Samenwerkingsovereenkomst tussen de EU en Oekraïne geldt hetzelfde. Oekraïne hoeft geen deel uit te maken van het Europese energie systeem, maar het is een optie. Als deze optie werkelijkheid wordt, dan zijn de kosten niet 2 tot 2.5 miljard euro maar ongeveer 8 tot 10 miljard euro voor hetzelfde doel. Dan rijst de vraag: waarom is het nog nodig om te streven naar een gemeenschappelijke economische markt van Lissabon tot Vladivostok? Welke doelstelling heeft de Oostelijk Partnerschap van de EU voor ogen? Is dat om de gehele voormalige SU te integreren in Europees grondgebied of is dat om een scheiding te brengen door middel van het creëren van een nieuwe grens tussen het huidige Rusland en ergens in westelijke gebieden, zoals Oekraïne en Moldavië?
Sta mij toe u nog iets te melden. U mag zelf bepalen of u dit wil publiceren of wil weglaten.
Wat is de bron van het conflict in Oekraïne? Het begin van de crisis is volledig disproportioneel in verhouding met hetgeen nu gaande is in Oekraïne; een tragedie die velen het leven kost. De voormalige president van het land, Viktor Yanukovych, zei dat hij tijd nodig had om na te denken over het tekenen van het Samenwerkingsverdrag tussen Oekraïne en de EU. Dit zou mogelijk enkele aanpassingen vereisen en daarnaast ook dialoog onderhouden met Rusland; diens grootste handelspartner. Naar aanleiding hiervan ontstonden er rellen in Kiev. Deze rellen werden volledig ondersteund door zowel onze Europese en Amerikaanse partners. Er volgde een staatsgreep, tezamen met een anti-constitutioneel wetsverandering. De nieuwe autoriteiten zeiden toen dat zij het Samenwerkingsverdrag zouden ondertekenen, hoewel die pas in werking zou treden op 1 januari 2016. De vraag is: waar was deze staatsgreep goed voor? Waarom moest de situatie escaleren tot een burgeroorlog? Het resultaat is precies hetzelfde.
Verder, aan het eind van 2013, was Rusland bereid om 15 miljard dollar uit te lenen, samen met nog eens 5 miljard dollar door middel van commerciële banken. Daar komt bij dat er reeds 3 miljard uitgeleend was gedurende het jaar en hebben wij tevens beloofd dat gasprijzen gehalveerd werden. Rusland was niet tegen het ondertekenen van een Samenwerkingsverdrag. Maar vanzelfsprekend wilden wij ook inspraak hebben op de uiteindelijke bepalingen omdat Oekraïne destijds en vandaag lid is van de CIS-FTA en alle leden onderling verplichtingen naar elkaar toe hebben.
Hoe kan het dat dit compleet genegeerd wordt en Rusland zo respectloos behandeld wordt? Ik kan dat niet begrijpen. De gevolgen: een staatsgreep, een burgeroorlog, het verlies van honderden mensenlevens, een economische en sociale neergang, een vierjarige lening van 17.5 miljard van het International Monetair Fonds (IMF) aan Oekraïne en een complete economische desintegratie met Rusland. Desondanks zijn de Russische en Oekraïense economie onderling zeer sterk verbonden.
De EU verwijderde alle douanerechten met Oekraïne. Toch is er geen stijging in de aankoop van Oekraïense producten waarneembaar. Waarom niet? Omdat er geen vraag naar is. De producten trekken de Europese bevolking niet aan, zij het vanwege de prijs of de kwaliteit. De producten zijn niet van toegevoegde waarden vergeleken met de producten die reeds verkocht werden in de EU.
Ik begrijp niet waarom dit zo gebeurd is. Ik heb veel van mijn collega's, van zowel Europa alsook de VS, gesproken.
Paolo Valentino: En wat was hun antwoord?
Vladimir Poetin: Dat de situatie uit de hand is gelopen.
[...] Afgelopen jaar, op 21 februari, heeft Janoekovytsj samen met de oppositie gezamenlijk afspraken gemaakt over hoe de politiek in het land verder geregeld moet worden en het houden van vervroegde verkiezingen. Men had naar deze afspraken moeten handelen, te meer omdat drie Europese Ministers van Buitenlandse Zaken ook hun handtekening hadden gezet voor deze samenwerking.
[Als deze collega's voor de schijn werden ingezet en ze geen controle over de situatie ter plekke hadden die in feite in handen was van de VS ambassadeur of een CIA ingezetene hadden ze moeten zeggen: "Weet je, we zijn het niet eens met een coup d'état, dus we zullen je niet steunen, je moet in plaats daarvan verkiezingen houden."]
Ik denk dus dat het conflict met opzet in gang is gezet en het gevolg is van het incompetente optreden van onze partners. Het is tevens onacceptabel hoe er over dit optreden gezwegen is. Ik wil maar eens te meer benadrukken dat het niet onze keuze was; wij hebben hier niet naar gezocht maar wij zijn simpelweg gedwongen om op een dergelijke manier om te gaan met hetgeen gebeurd is.
Tot slot wil ik erbij zeggen dat het niet zozeer meespeelt dat wij ons bedrogen of onheus bejegend voelen, maar dat onze internationale betrekkingen gefundeerd moeten zijn op de lange termijn; niet richting confrontatie maar samenwerking.
Paolo Valentino: U zegt dat de situatie uit de hand is gelopen maar is het voor Rusland nu niet het juiste moment is om samen met Amerikaanse en Europese partners op zoek te gaan naar een oplossing voor deze situatie? Zodat Rusland kan laten zien dat het klaar is om een oplossing te bieden voor het probleem?
Vladimir Poetin: Dat is exact hetgeen wij aan het doen zijn. Ik denk dat het Verdrag van Minsk de beste uitkomst is voor deze situatie. Wij zouden nooit voor dit verdrag tekenen als we niet zouden inzien dat het daadwerkelijk een juiste en realistische oplossing voor de huidige situatie is.
Wat ons betreft doen wij alles wat nodig is om de regering van de officieuze en zelf uitgeroepen Donetsk en Loehansk Republiek te beïnvloeden. Echter, niet alles hangt van ons af. Ook onze Europese en Amerikaanse partners zouden eveneens invloed uit moeten oefenen op de huidige regering van Kiev. Wij hebben niet de macht die de EU en Amerika wel hebben, om Kiev ervan te overtuigen van hetgeen is afgesproken in Minsk.
Ik kan u uitleggen wat er gedaan moet worden; wellicht is dit al een antwoord op uw volgende vraag. Het idee achter het verdrag was met name het stoppen van geweld en het terugtrekken van zwaar wapentuig. Over het algemeen is dit uitgevoerd. Toch zijn er op verschillende locaties nog beschietingen en ongevallen. Er zijn geen grootschalige geweldsdelicten want de kaarten zijn geschud. Het is tijd om het Verdrag van Minsk te implementeren.
Nog specifieker, er moet een constitutionele hervorming plaatsvinden die rechten toekent aan de niet-erkende republieken. De regering van Kiev wil het geen autonomie noemen maar decentralisatie. Onze Europese partners, die eveneens in Minsk het verdrag hebben getekend, hebben uitleg gegeven over wat er onder decentralisatie moet worden opgevat. De niet-erkende republieken verkrijgen het recht om hun eigen taal te spreken, om hun eigen culturele identiteit te hebben en om deel te nemen aan transnationale handel. Niets van dat is opmerkelijk of vreemd maar juist algemeen geaccepteerd als het aankomt op begrip opbrengen voor etnische minderheden en diens rechten in elk Europees land.
Er moet een wet komen die lokale verkiezingen mogelijk moet maken en een wet die amnestie verleend. Al dit moet gedaan worden in lijn met de inhoud van het Verdrag van Minsk zodat de belangen van de republieken gewaarborgd blijven.
Het probleem is dat de regering van Kiev niet de tijd wil nemen om rond de tafel te gaan zitten met de autoriteiten van deze regio's. Wij kunnen daar niets aan doen. Alleen onze Europese en Amerikaanse partners kunnen deze situatie beïnvloeden. Wij hebben hier ook niets van doen want het ligt niet binnen onze positie. Wij willen de Minsk Akkoorden implementeren.
Het is van belang om sociaal-economisch herstel aan te brengen in deze gebieden. Want wat is er nu precies gebeurd daar? Kiev heeft de republieken feitelijk afgesloten van de rest van het land. Er is geen toegang tot het bankensysteem en pensioenen worden niet uitbetaald. Reguliere elektriciteitsvoorzieningen zijn ook van de baan geschrapt, en ga zo maar door. Er is dus sprake van een humanitaire ramp daar, terwijl iedereen doet alsof er niets aan de hand is.
Onze Europese collega's hebben beloofd om aldaar onder andere het bankensysteem te herstellen. En nu het toch hebben over wat gedaan kan of moet worden en door wie, denk ik dat de EU Oekraïne meer zou kunnen bijstaan in financieel opzicht. Dit zijn de belangrijkste punten.
Ik wil nog eens benadrukken dat Rusland er alles voor over heeft om het Verdrag van Minsk volledig en zonder voorwaarden te implementeren. Ik denk niet dat er een andere weg is om het conflict op te lossen.
De leiders van de zelf-uitgeroepen republieken hebben publiekelijk aangegeven dat er onder bepaalde voorwaarden, te weten het Verdrag van Minsk, bereid zijn om zichzelf als onderdeel te zien van de Oekraïense staat. Dit onderwerp is van belang. Ik denk dat deze positie gezien mag worden als een voorwaarde voor het begin van substantiële onderhandelingen.
Paolo Valentino: Zegt u dat het scenario van de Krim zich niet zal voordoen in Oost-Oekraïne?
Vladimir Poetin: Het scenario van de Krim representeert niet de positie van Rusland maar die van de bevolking van de Krim zelf. Al onze handelingen, daarbij inbegrepen de militaire handelingen, zijn ontwikkeld voor de mensen die wonen in Oekraïne en om hen een kans te geven hun mening te ventileren over hoe zij hun leven willen leiden. Niet om het land uit elkaar te trekken en kapot te maken.
Ik heb het eerder gezegd maar als Albanezen uit Kosovo dezelfde toestemming hebben verkregen, waarom is het dan verboden voor Russen, Oekraïners en Tartaren om te leven op de Krim? Overigens was de keuze voor de onafhankelijkheid van Kosovo gemaakt door enkel en alleen het parlement van Kosovo. Dit, in tegenstelling tot de Krim, alwaar een referendum gehouden is. Iemand die dit onderwerp vanuit een objectief standpunt benaderd, kan niet anders dan concluderen dat de Krim voor een hereniging met Rusland stemde.
Aan zij die deze hereniging niet willen erkennen, wil ik vragen: als onze tegenstanders zich democraten noemen, dan zou ik vraag willen weten wat democratie betekend. Zover ik weet, heeft het volk het voor het zeggen in een democratie en regeert zij zichzelf op basis van de wil van het volk. De oplossing voor de Krim is gebaseerd op de wil van het volk van de Krim.
In Donetsk en Loehansk hebben mensen gestemd voor onafhankelijkheid en de situatie daar is anders. Maar het belangrijkste, iets dat we altijd moeten onthouden, is dat we de gevoelens en gedachten van de mensen moeten respecteren. Als iemand wil dat deze regio's onderdeel blijven uitmaken van Oekraïne, dan zou diegene moeten bewijzen aan die mensen dat hun leven beter, gunstiger en veiliger zou zijn in een herenigd land [; dat ze hun brood kunnen verdienen en de toekomst van hun kinderen kunnen garanderen in deze staat.] Het is echter onmogelijk om deze mensen door middel van wapens daarvan te overtuigen. Dit soort problemen kunnen enkel op vredevolle wijze worden opgelost.
Deel 2:
In het vorige deel kunt u teruglezen over een nadere analyse van het conflict in Oekraïne. In dit vervolgdeel gaat Poetin in op de militaire ontwikkelingen van de NAVO en legt hij zijn visie uit over Russische toenadering tot Europa. Hier geeft Poetin zijn mening op de uitbreiding van de NAVO en tevens een duidelijke toelichting op de verhoudingen in de wereld als het gaat om de VS, EU en Rusland.
Vladimir Poetin: [Rusland spreekt met niemand op ruzieachtige toon...]
Amerikaanse overheidsuitgaven aan het leger zijn hoger dan alle landen in de wereld bij elkaar. Het gemiddelde dat de NAVO besteed aan militaire uitgaven is 10 keer groter dan die van de Russische Federatie. Rusland heeft bijna geen militaire bases in het buitenland. Een overgebleven deel van het voormalige Sovjet leger is gevestigd in Tajikistan, aan de grens met Afghanistan, waar de dreiging van terrorisme hoog is. Hetzelfde geldt voor onze luchtbasis in Kirgizië; de gestationeerde militaire eenheden zijn daar aanwezig op verzoek van Kirgizië vanwege een terroristische aanval vanuit Afghanistan.
In Armenië hebben wij een militaire eenheid gestationeerd. Deze dateert nog uit het Sovjet tijdperk. Het draagt bij aan een stabiele regio daar, ondanks dat het op niemand specifiek gericht is. In Vietnam en Cuba hebben wij onze bases ontmanteld. In dit kader betekent het dat ons beleid niet wereldwijd is, en evenmin aanvallend of agressief.
Ik nodig u uit om een wereldkaart in uw krant te publiceren die alle militaire bases van Amerika omvat. Dan ziet u het verschil.
Soms word ik gevraagd waarom onze vliegtuigen zo ver buiten het Russische luchtruim vliegen, tot over de Atlantische Oceaan. Patrouilles door strategische gevechtsvliegtuigen in bepaalde regio's werd alleen ten tijde van de Koude Oorlog gedaan door de SU en de VS. Aan het begin van de jaren '90 hebben wij, het nieuwe Rusland, deze vluchten gestopt. Onze Amerikaanse vrienden zijn echter doorgegaan met vliegen langs onze grenzen. Waarom? Enkele jaren terug hebben wij er ook voor gekozen om deze vluchten weer te hervatten. En dan noemt men ons agressief?
Amerikaanse onderzeeërs zijn permanent gevestigd aan de kust van Noorwegen. Die hebben raketten die Moskou kunnen bereiken in een tijdsbestek van 17 minuten. Maar wij hebben al onze bases op Cuba een hele lange tijd terug al ontmanteld [zelfs de niet-strategische bases], en nog durft men ons agressief te noemen?
Uzelf heeft aangegeven dat NAVO zichzelf uitbreid naar het oosten. Wat ons betreft, zijn wij niet aan het uitbreiden. Het is (militaire) NAVO infrastructuur dat zich nadert tot aan onze grenzen. Is dat een manifestatie van onze agressie?
Tot slot heeft Amerika besloten om zich terug te trekken uit het ABM Verdrag. Een verdrag dat was opgesteld als de basis voor het internationale veiligheidssysteem. Afweersystemen, bases en radars bevinden zich verspreid over het Europees continent of in de zee, zoals bijvoorbeeld de Mediterrane Zee, en in Alaska. Wij hebben vaak aangegeven dat dit het internationale veiligheidssysteem ondermijnt. Denkt u dat dit ook een daad van agressie is van onze kant?
Al wat we doen, is slechts een reactie op de gevaren en bedreigingen die ons aangaan. Daarnaast wordt hetgeen wij doen op kleine schaal uitgevoerd, maar ondanks dat voldoende zijn om Russische veiligheid te garanderen. Of dacht iemand dat Rusland zich uit het niets overgaf?
Ik heb aan onze Amerikaanse partners voorgesteld om niet uit het verdrag te stappen maar om een gezamenlijk AMB systeem te ontwikkelen, voor onszelf, Amerika en Europa. Dit voorstel werd afgewezen. Toentertijd zeiden wij dat dit een kostbaar systeem is waarvan diens efficiëntie nog niet bewezen is. Maar om strategisch gebalanceerd te zijn, hebben wij toen ons strategisch potentieel en een afweersysteem verder ontwikkelt. En ik moet zeggen dat wij daar veel progressie in hebben gemaakt.
Voor wat betreft de landen die zich zorgen maken over een mogelijk agressieve handeling van Rusland denk ik dat alleen een krankzinnig mens tot de verbeelding kan komen dat Rusland uit het niets de NAVO aanvalt. Ik denk dat sommige landen te gemakkelijk hun voordeel doen in de angst van mensen voor Rusland. Die landen plaatsen zichzelf in de frontlinie en zeggen dat zij militaire, economische en financiële steun nodig hebben. Het is daarom nutteloos en ongegrond om je uit te spreken voor dit idee. Sommigen zijn geïnteresseerd in het koesteren van zulke angsten maar ik kan daarop slechts antwoorden dat zulke ideeën niet gegrond zijn.
Een voorbeeld is dat Amerika niet wil dat Rusland toenadering zoekt tot Europa. Ik benoem dit niet als feit maar ik stel slechts een hypothese. Stel dat Amerika haar controle over de Atlantische gemeenschap wenst te behouden. Om verzekerd te zijn van die positie moet er een externe bedreiging zijn. Een vijand van buitenaf. Iran is niet goed genoeg. Dus wie of wat kan er angstaanjagender zijn? En dan komt plotseling het conflict in Oekraïne om de hoek kijken. Rusland moet gedwongen antwoorden. Misschien was het gecoördineerd van buitenaf [met opzet]. Ik weet het niet. Het was niet onze handeling.
Het is niet nodig om bang te zijn voor Rusland. De wereld is zodanig veranderd dat mensen met gezond verstand zich een dergelijke militair conflict niet zouden kunnen inbeelden. We hebben andere dingen aan ons hoofd, kan ik u verzekeren.
Paolo Valentino: Maar u werkt samen met de VS in Iran en het bezoek van John Kerry was bedoeld om een andere boodschap uit te brengen als het aankomt op dit onderwerp. Of zie ik dat verkeerd?
Vladimir Poetin: U hebt gelijk. We werken niet alleen samen in een nucleair programma maar ook op andere vlakken. Hoewel de Amerikanen ervoor hebben gekozen om uit het ABM verdrag te stappen, blijven wij het dialoog aangaan over wapencontrole.
Wij zijn niet alleen partners maar ook bondgenoten in het aanpakken van dergelijke kwesties. We zijn ongetwijfeld bondgenoten in het gevecht tegen terrorisme. We werken ook samen op andere gebieden. [...] Er zijn inderdaad genoeg kwesties die door middel van samenwerking benaderd moeten worden.
Deel 3:
U treft hier en hier respectievelijk het eerste en het tweede deel van het interview aan, waarin wordt ingegaan op Oekraïne en de NAVO. In dit laatste deel gaat Poetin in op de Tweede Wereldoorlog en hoe zeventig jaar vrede onlangs nog in het land werd gevierd. Verder gaat hij ook in op het politieke systeem van Rusland als het aankomt op de oppositie in het land. Tot slot behandeld hij de economische crisis in Griekenland en welke rol Rusland daarin speelt.
Denkt u dat zij met hun afwezigheid zich respectloos opstelden jegens de Russische bevolking? Wat is de herinnering van de Tweede Wereldoorlog van betekenis voor de Russische identiteit van vandaag de dag?
Vladimir Poetin: Het is geen kwestie van identiteit. Identiteit is gebouwd op cultuur, taal en geschiedenis. Deze oorlog is een zwarte bladzijde in onze geschiedenis. Wanneer wij zulke dagen vieren, zij het in feeststemming of in rouw vanwege het aantal levens dat het gekost heeft, denken wij terug aan de generatie die onze vrijheid en onafhankelijkheid mogelijk maakte, aan hen die triomfeerden over nazisme. We denken eveneens aan het feit dat iedereen deze tragedie niet moet vergeten, voornamelijk omdat we ervoor moeten zorgen dat dit nooit meer gebeurd in de toekomst. Dit zijn niet slechts woorden; het is geen ongefundeerde angst.
Tegenwoordig hoor je mensen zeggen dat er geen Holocaust was, bijvoorbeeld. We kunnen zien hoe er pogingen worden gedaan om de nazi's en diens collaborateurs te eren. Dit maakt deel uit van het leven in de huidige maatschappij. Hedendaags terrorisme, in al haar verscheidene manifestaties, is in heel veel opzichten gelijk aan het nazisme; sterker nog, er is nauwelijks verschil in beide.
Wat betreft de collega's die u zojuist opnoemde, is het hun eigen persoonlijke keuze om wel of niet naar Moskou te komen en mee te doen aan de festiviteiten. Ik denk dat zij door de huidige complexiteit in internationale betrekkingen niet inzien hoe dit velen malen belangrijker is. Niet alleen omdat het gekoppeld is aan het verleden maar ook van belang is om te vechten voor een gemeenschappelijke toekomst.
Zij hebben hun beslissing genomen, maar vandaag is het onze nationale feestdag. Er was een groot aantal veteranen aanwezig van een verschillende landen zoals de VS, het Verenigd Koninkrijk, Polen en andere Europese landen. Deze mensen zijn in feite de echte helden van deze dag en dat was erg belangrijk voor ons. Gedurende de feestdag eren we niet alleen zij die tegen het nazisme vochten in de SU, maar ook zij die in het verzet zaten in Duitsland, Frankrijk en Italië. We eren hen allemaal, zij die hun leven opofferden om het nazisme te bestrijden.
Wij begrijpen heel goed dat de SU de doorslag gaf in de uiteindelijke overwinning op het nazisme en tegelijkertijd grote verliezen heeft geleden. Het is meer dan alleen een militaire overwinning voor ons; het is ook een morele overwinning. Ziet u, in principe heeft bijna elke familie een familielid verloren in de oorlog. Hoe kunnen we dit vergeten? Onmogelijk.
[...]
Luciano Fontana: U bent erg populair in Rusland, maar in andere landen en zelfs in uw eigen land wordt u vaak als autoritair beschouwd. Waarom is het zo moeilijk om deel uit te maken van de oppositie in Rusland?
Vladimir Poetin: Wat is daar zo moeilijk aan? Als de oppositie bewijzen kan dat zij genoeg potentieel heeft om uitdagingen uit te gaan in een district, regio of in het hele land, dan denk ik dat mensen dat altijd zullen inzien.
Het aantal partijen in Rusland is groot en in de afgelopen jaren hebben we het proces van politieke partijen opzetten, geliberaliseerd. Zo kan er een politieke partij op regionaal en nationaal niveau opgezet worden. Het gaat allemaal om hun capaciteiten en over hoe zij werken met het electoraat, met de mensen.
Paolo Valentino: Waarom worden zij dan zo weinig geïnterviewd door de Russische TV?
Vladimir Poetin: Ik denk dat als zij iets interessants te zeggen hadden, dat ze dan ook vaker geïnterviewd zouden worden.
Voor wat betreft politieke competitie weet ik dat er bepaalde maatregelen getroffen worden tegen politieke tegenstanders. Kijkt u maar naar de recente geschiedenis van Italië.
Paolo Valentino: Meneer de president, Griekenland verkeert in grote problemen met Europa. Als Griekenland de Eurozone verlaat, is Rusland dan bereid om politieke en economische steun te verlenen?
Vladimir Poetin: Wij werken aan onze internationale betrekkingen met Griekenland ongeacht of het een EU lidstaat is, een lid van de EMU of NAVO. Historisch gezien, hebben wij een hechte en goede band met Griekenland. Daarom is het aan de Griekse bevolking om de keuze te maken tot welke unie zij wensen te behoren. We weten niet wat er gaat gebeuren in de toekomst en daarom zou het onjuist of wellicht zelfs schadelijk zijn voor zowel de Griekse alsook de Europese economie om een voorbarige voorspelling te doen.
De gemeenschappelijke Europese wetgeving heeft de Griekse economie in de problemen gebracht. De drachme kan niet worden gedevalueerd want ze zijn niet in het bezit van de drachme. In plaats daarvan zijn ze onlosmakelijk verbonden aan de euro. De grenzen zijn volledig opengesteld voor Europese goederen. Dit is een voordeel ten opzichte van landen die georiënteerd zijn op export. Gemeenschappelijke beslissing worden genomen over de agrarische sector en de visserij. Daarin kan Griekenland bepaalde competitieve voordelen uit halen, hoewel er ook limieten aan verbonden zijn.
Een andere gunstige sector is die van toerisme. Maar wederom zijn er limieten door bijvoorbeeld het Verdrag van Schengen. Wij hebben een overeenkomst met Turkije waarin visums niet nodig zijn. Vijf miljoen Russische toeristen brachten een bezoek aan dit land afgelopen jaar, terwijl minder dan een miljoen toeristen Griekenland bezocht. Desondanks ontvangt Griekenland leningen en financiële steun van de Europese schatkist. Het land heeft eveneens toegang tot de Europese arbeidsmarkt. Er zijn nog andere voordelen om deel uit te maken van de Europese familie.
Maar het is niet aan Rusland om te bepalen wat gunstiger is voor Griekenland. Nogmaals, het is aan de Griekse bevolking om een keuze te maken en in gesprek te gaan met diens Europese partners.
[...]
Luciano Fontana: Laatste vraag. Waar heeft u het meeste spijt van in uw leven? Wat beschouwt u als een fout die u nooit meer zou willen maken?
Vladimir Poetin: Ik ga heel eerlijk zijn met u. Ik kan mij geen enkele fout herinneren. Met dank aan God.
Luciano Fontana: U bent een gelukkig persoon.
Vladimir Poetin: Dat ben ik, Godzijdank.
Minister van Buza Kerry ontmoette Vlad Poetin onlangs nog in Sotsji
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief