Global warning? Britse topklimaatwetenschapper en expert arctisch ijs spreekt van misdrijf aangaande overlijden van collega's

Niall Bradley
Sott.net
zon, 02 aug 2015 20:22 UTC

Buitengewone beweringen van een prominente Britse klimaatwetenschapper haalde de krantenkoppen in het Verenigd Koninkrijk. Professor van Oceanografie aan de universiteit van Cambridge, vertelde de VK Times dat hij vermoedde dat de dood van drie van zijn collega's in het begin van 2013 het gevolg van een misdrijf waren:

'Klimaatwetenschapper vreest moord door huurmoordenaar'
Door Ben Webster; The Times, 25 juli 2015

[Wadhams] zei dat sluipmoordenaars wetenschappers wellicht vermoord hebben die wilden onthullen hoe snel de opwarming van de aarde de oorzaak van het smelten van het poolijs is... [en] geloofde dat hij ook een doelwit was, maar er net aan kon ontsnappen nadat een ongemarkeerde vrachtwagen zijn auto van de M25 snelweg probeerde te duwen.

Professor Wadhams werd deze week met kritiek geconfronteerd nadat een studie zijn voorspelling tegensprak dat het poolijs zo snel smolt dat al het ijs deze zomer zou verdwijnen. Gevraagd door The Times om zijn reactie op de ontdekking dat het totale ijsvolume 40 procent in 2013 groeide, drong Wadhams erop aan dat er nog een mogelijkheid bestaat dat het Noordpoolgebied ijsvrij zal zijn dit jaar [in 2015 - NB].

Toen zei hij dat er slechts vier mensen in Groot-Brittannië waren die "echt leiders waren inzake ijsdikte op de Noordpool" en hij was er een van. De anderen, zei hij, overleden in het begin van 2013.

Hij zei: "Het lijkt mij te bizar om te spreken van toevalmaar elk individueel incident lijkt een ongeluk te zijn, wat kan betekenen dat het zo is uitgevoerd om het op een ongeluk te laten lijken."

Hij noemde de drie als Seymour Laxon van de University College London, Katharine Giles, een klimaatverandering wetenschapper die aan de UCL met professor Laxon werkte, en Tim Boyd van de Scottish Association for Marine Science.

Professor Laxon overleed nadat hij van de trap viel op een nieuwjaarsfeest in Essex; Dr. Giles stierf bij een botsing met een vrachtwagen toen hij naar zijn werk in Londen fietste; en de politie zei dat ze geloofden dat Dr. Boyd door bliksem werd gedood toen hij in de buurt van een meer liep in Schotland.

Professor Wadhams zei dat op ongeveer hetzelfde moment dat hij door de vrachtwagen werd geraakt, op de M25 reed laat in de avond. "Deze man bleek duidelijk bewijs van kwaadwilligheid te hebben. Hij probeerde om mij van de weg te rijden." Hij zei dat zijn auto beschadigd was, maar hij slaagde erin om thuis te komen en belde de volgende dag de politie. Er werd hem verteld dat er geen actie kon worden ondernomen.

"Ik dacht gewoon 'wat is hier aan de hand?' Iemand probeert mensen die in Groot-Brittannië onderzoek deden naar ijsdikte te vermoorden."

Hij zei: "Als het een soort van doodseskader was, zou je dat niet verwachten met zoiets als klimaatverandering. Ik weet dat oliemaatschappijen heel veel geld hebben geïnvesteerd in... klimaatverandering-negationistische organisaties, maar je zou niet verwachten dat ze mensen zouden doden."

Ook al lijken Wadhams' beweringen vreemd, is het niet onmogelijk dat wetenschappers die werkzaam zijn op bepaalde gebieden discreet weggewerkt worden. Na 9/11, stierf een stroom van microbiologen onder mysterieuze omstandigheden. Meer recentelijk, ontstond er een patroon van holistische artsen en beoefenaars die vroegtijdig aan hun einde kwamen.

In het geval van de microbiologen, is het ofwel bekend, of zeer waarschijnlijk geacht, dat hun onderzoek verbonden is met militaire/regeringsprojecten van hoog niveau en gevoelige onderzoeksgebieden. Het is minder duidelijk hoe natuurgeneeskundigen een dergelijke bedreiging kunnen vormen voor de machthebbers dat ze een 'beëindiging' verdienen. Terwijl een reeks verdachte sterfgevallen van onderzoekers op bepaalde gebieden niet per se bewijs is van een samenzwering of cover-up, is het ook waar dat machtige belangen kunnen wensen om, op elk moment en op elk gebied, schijnbaar onschuldig onderzoek uit de weg te ruimen. De wetenschap kan inderdaad gevaarlijk werk zijn.

Het probleem met Wadhams' bewering echter is dat het onderzoek waar hij en zijn voormalige collega's mee bezig waren de dominante theorie van de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde steunt. 'Warmists' zijn een geschenk uit de hemel voor de machthebbers, omdat het de schuld van de toenemende klimatologische chaos veroorzaakt door machtige en uiterst verspillende instellingen zoals de centrale banken en het Amerikaanse leger afwentelt op de massa's van gewone mensen.

Politiek incorrecte wetenschap

Maar toch heeft Wadhams een punt: de kans dat drie van de vier Britse toponderzoekers in een specifiek onderzoeksgebied bij ongerelateerde incidenten sterven gedurende een relatief korte tijd is vrij klein. Als we Wadhams' suggestie even aannemen en ervan uitgaan dat zijn collega's op zodanige wijze zijn vermoord om hun dood op een ongeluk te laten lijken, dan zou dat suggereren dat ze door hooggeplaatste operatieven van de hooggeplaatste militaire inlichtingendienst om het leven zijn gebracht. De macht ligt alleen bij zulke types om dergelijke daden uit te voeren, de plaats delict te beheren, de onderzoeken te beïnvloeden en de mediaverslaggeving te sturen.

Met betrekking tot het motief, wat als het onderzoek van deze schijnbare 'warmists' hen tot conclusies had geleid dat een serieuze uitdaging vormde voor het officiële verhaal? Ik zou denken dat hard bewijs dat de plotselinge terugslag van ijskappen steunt, hoog zou staan op de zwarte lijst van de criminele elite. De machthebbers willen dat mensen gealarmeerd zijn, maar op een gecontroleerde manier, en door een vals verhaal dat het besef blokkeert dat er iets groots aan de hand is op globaal niveau - nu, niet in een verre toekomst.

In het openbaar spreken over zulke scenario's van beschavingen die eindigen zal niet noodzakelijkerwijs gevaar met zich meebrengen. Het is geen geheim dat een aantal wetenschappers over de hele wereld in de richting van een vorm van een ijstijd scenario denken. Maar wat telt is de status van de persoon die het zegt. Zelfs als ze alleen maar bepaalde dingen tegen hun collega's onder vier ogen vertellen, zijn de machthebbers voortdurend alert op 'opruiing' in de lagere rangen.

Toen Dr. David Kelly zeker wist dat de Britse regering beweringen over Iraakse massavernietigingswapens in de aanloop naar de oorlog in Irak vals waren, hield hij zijn mond niet. Hij was een expert op dat gebied en kon bewijzen wat het Iraakse leger wel en niet had in zijn arsenalen. Britse operatieven van veiligheidsdiensten dwongen de journalist die anoniem Kelly's deskundigheid citeerde om publiekelijk Kelly's naam te onthullen, waarop ze Kelly in diskrediet brachten via trial-by-media, en daarna fysiek hebben 'vermoord'. De reden dat ze zoveel moeite hebben gedaan was vanwege Dr. Kelly's reputatie en specifieke kennis waardoor het onwaarschijnlijk was dat hij zou zwichten voor intimidatie.

Wadhams verschijnt vaak in de media aangaande ontwikkelingen van het poolklimaat, waar hij consistent zijn mening promoot dat er een 'ijsvrij Noordpoolgebied' bijna een zekerheid is in 2020, en kort daarna gevolgd door zeer koude vrieslucht. Als zodanig, is hij de meest prominente naam van deze vier klimaatwetenschappers, en ook degene die de meest harde-en-snelle beweringen maakt, zoals deze van 10 jaar geleden:

'Groot-Brittannië wordt geconfronteerd door Grote Kou terwijl Zeestroom vertraagt'
Door Jonathan Leake, Sunday Times (UK), 8 mei 2005

Wetenschappers van klimaatverandering hebben de eerste tekenen van een vertraging van de Golfstroom opgemerkt - de krachtige zeestroom die Groot-Brittannië en Europa tegen bevriezing beschermt.

Ze hebben ontdekt dat een van de "motoren" die de Golfstroom aandrijft - het zinken van onderkoeld water in de Groenlandse Zee - verzwakt is tot minder dan een kwart van zijn voormalige kracht.

De verzwakking, blijkbaar veroorzaakt door de opwarming van de aarde, kunnen grote veranderingen in de stroom inluiden in de komende jaren of decennia.

Paradoxaal genoeg, kan dit ertoe leiden dat Groot-Brittannië en het noordwesten van Europa een scherpe daling in temperatuur zullen ondergaan.

'The Day After Tomorrow', een filmscenario, voor nu

Peter Wadhams, professor van oceanografie aan de universiteit van Cambridge, voer onder de arctische ijskap in Royal Navy onderzeeërs en gebruikte schepen om parameters over de Groenlandse Zee te meten.

Tot voor kort konden we gigantische 'schoorstenen' in de zee vinden waar kolommen van koud, dicht water zonken van het oppervlak tot 3.000 meter naar de zeebodem, maar nu zijn ze bijna verdwenen," zei hij.

"Terwijl het water zonk werd het vervangen door warm water dat vanuit het zuiden instroomt, waardoor de circulatie op gang werd gehouden. Als dat mechanisme vertraagt, betekent het dat er minder warmte Europa zal bereiken."

Een dergelijke verandering zou een ernstige impact hebben op Groot-Brittannië, dieop dezelfde breedtegraad ligt als Siberië en veel kouder moet zijn. De Golfstroom vervoert 27.000 keer meer warmte naar de Britse kusten dan alle energievoorzieningen van het land zouden kunnen bieden, en verwarmt Groot-Brittannië met 5-8 graden Celsius.

Wadhams en zijn collega's zijn echter van mening dat juist dergelijke veranderingen onderweg zijn. Ze voorspellen dat de vertraging van de Golfstroom waarschijnlijk gepaard gaat met andere effecten, zoals het volledig smelten van de arctische ijskap in de zomer zo vroeg als 2020...

Wadhams suggereert dat het effect dramatisch zou zijn: "Een van de angstaanjagende dingen die de film The Day After Tomorrow liet zien is hoe de circulatie in de Atlantische Oceaan verstoord is omdat het zinken van koud water in de Noord-Atlantische Oceaan plotseling stopt," zei hij. "Het zinken is aan het stoppen, zij het veel langzamer dan in de film - het kan jaren duren in plaats van een paar dagen. Als het zo doorgaat, zal het een koelend effect hebben op het klimaat van Noord-Europa.

Dus hier hebben we een prominente klimaatwetenschapper 'believer' (in tegenstelling tot een 'denier') die het 'door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde' idee opvolgt, zoals de meeste anderen, maar in de richting van een geheel andere conclusie: abrupte en dreigende terugslag van de ijskappen, dat wil zeggen een één of andere nieuwe ijstijd.

Met uitzondering van de incidentele meldingen van alternatief klimaatonderzoek, is de overweldigende consensus van de media in lijn met het standpunt van het International Panel on Climate Change (IPCC): het klimaatsysteem is zeker aan het opwarmen, menselijke activiteit is zeker de oorzaak, en als maatregelen niet worden genomen om het nu aan te pakken, zullen kustgebieden onder water komen... misschien over een honderd jaar.

Drie dode klimaatonderzoekers

Dr. Tim Boyd

Tim Boyd was een 54-jarige, in de VS geboren klimaatwetenschapper die bij de Schotse Association of Marine Science (SAMS) in Oban, westelijk Schotland, werkte, waar zijn titel Principal Investigator in Polar Physical Oceanography was, en zijn specifieke onderzoeksinteresses onder andere de "variabiliteit in de hitte en zoutgehalte van de bovenste lagen van de Noordelijke IJszee" waren.

Een voorbijganger vond Boyd dood op een brug in de buurt van zijn huis in Port Appin op 27 januari 2013. De lokale politie zei dat ze 'geloofden' dat Boyd was overleden door blikseminslag, waarbij een storm genoemd werd die het gebied passeerde en elektriciteits- en telefoonlijnen had neergehaald. Een postmortaal onderzoek was blijkbaar uitgevoerd, maar de resultaten zijn niet openbaar gemaakt.

De dood van Boyd doet denken aan de plotselinge dood van de voormalige Britse minister van Buitenlandse Zaken Robin Cook. Cook was in de hooglanden van Schotland op 6 augustus 2005 aan het wandelen toen hij plotseling overleed aan een zware hartaanval en van een richel viel. Uit een postmortaal onderzoek bleek dat Cook overleed aan 'hypertensieve hart- en vaatziekten'. Sommigen, echter, met inbegrip van Liberaal Democraat MP Norman Baker, geloven dat Cook - een prominente criticus van de oorlog in Irak en de 'strijd tegen terrorisme' - niet door natuurlijke oorzaken stierf, maar het slachtoffer was van een geheime 'hit' door een inlichtingendienst (vermoedelijk Brits). In het geval iemand zich afvraagt; het induceren van hartaanvallen (of vrijwel elke andere lichamelijke aandoening) is bij lange na niet science fiction.

Seymour Laxon was 49 jaar oud toen hij op 2 januari 2013 stierf, nadat hij een hersenbloeding kreegen van de trap viel (het is onduidelijk in welke volgorde) op een nieuwjaarsfeest in Essex, Engeland. Uit dit overlijdensbericht in de Guardian vernemen we dat:

De wetenschappelijke doorbraak van Seymour was het onderscheid dat hij maakte tussen het ijsoppervlak en wateroppervlak met behulp van satelliet radar altimeter metingen van met ijs bedekte oceanen. Dit leidde tot de eerste gedetailleerde kaart van het arctische zwaartekrachtveld, waarbij nieuwe tektonische functies onder de zeebodem, en watercirculatie onder het ijs, werden onthuld. Zijn werk gaf het Europees Ruimtevaartagentschap de zekerheid om Cryosat te bouwen, een satelliet die gewijd is aan het observeren van met ijs bedekte gebieden op aarde, die in 2010 is gelanceerd.

Seymour doceerde op de afdeling van ruimte en klimaat fysica aan de University College London, voordat hij naar de afdeling Aardwetenschappen ging, waar hij directeur van het Centrum voor Polar Observation and Modelling was. Hij kreeg zijn leerstoel in klimaat fysica in 2012.

Dan is er Katharine Giles, oorspronkelijk een promovendus van Laxon, en op het moment van haar dood was ze een docent en collega van hem bij het Centre for Polar Observation and Modelling aan de University College London. De belangrijke wetenschappelijke bijdrage van Giles was om op het werk van Laxon voort te bouwen ter ondersteuning van de ontdekking van een enorme hoeveelheid recentelijk verzameld zoetwater in de Noordelijke IJszee, waaruit blijkt dat het tegengehouden wordt de Noord-Atlantische Oceaan binnen te komen (en wordt er dus voorkomen dat de Golfstroom verstoord raakt) door een vrij temperamentvolle kracht: de wind...

'Europa zou koeler kunnen worden door groot bekken zoetwater van de Noordpool'
Door Tamera Jones, phys.org, 23 januari 2012

Britse wetenschappers hebben een enorme koepel van zoetwater in de westelijke Noordelijke IJszee ontdekt. Ze denken dat het een gevolg kan zijn van sterke arctische winden die een grote rechtsomdraaiend oceaancirculatie genaamd de Beaufort Gyre versnellen, waardoor het zeeoppervlak naar boven uitpuilt.

De onderzoekers deden hun ontdekking met behulp van de European Space Agency (ESA) satellieten ERS-2 en Envisat. Ze maten de hoogte van het zeeoppervlak over de westelijke Noordpool gedurende een periode van 15 jaar, 1995-2010.

Met behulp van deze metingen, hadden ze berekend dat sinds 2002 het zeeoppervlak in de westelijke Noordpool steeg met ongeveer 15 cm, en het volume van zoetwater nam toe met ongeveer 8000 kubieke kilometer. Dit is ongeveer tien procent van al het zoetwater in de Noordelijke IJszee.

Als de richting van de wind verandert, zoals dat plaatsvond in het midden van de jaren tachtig tot medio jaren negentig, kan het water uitmonden in de rest van het Noordpoolgebied en dan misschien zelfs in de Noord-Atlantische Oceaan. Europa zou afkoelen door vertraging van een belangrijke zeestroming afstammend van de Golfstroom, waardoor het continent in vergelijking met landen op vergelijkbare breedtegraden relatief mild blijft.

De Golfstroom is onderdeel van een grotere beweging van het water genaamd de 'ocean conveyor belt', die zelf een onderdeel vormt van het wereldwijde systeem van zeestromingen.

"Satelliet data heeft ons geleerd dat een koepel van zoetwater zich heeft opgehoopt in de afgelopen 15 jaar in het westelijke Noordpoolgebied, als gevolg van de wind. Onze bevindingen suggereren dat een omkering van de wind zou kunnen leiden tot het vrijkomen van dit zoetwater richting de rest van de Noordelijke IJszee en zelfs daarbuiten," zegt Dr. Katharine Giles van het Centre for Polar Observation and Modelling (CPOM) aan de University College London, hoofdauteur van de studie, gepubliceerd in Nature Geoscience.

Giles werd op 8 april 2013 vermoord, toen ze door het centrum van Londen naar het werk fietste. Het rapport van een gerechtelijk onderzoek naar haar dood werd openbaar gemaakt: de bestuurder van een grote vrachtwagen zag haar niet doordat ze 'in de buurt van zijn kant' was toen hij naar links afsloeg. Een andere fietser achter Giles was getuige toen haar fiets werd geraakt. Een klein ding dat eruit springt inzake haar dood was dat ze op een locatie werd vermoord wat niet haar normale fietsroute was. Geen van haar collega's konden zeggen waarom ze op Victoria Street was, een locatie waardoor de afstand van haar normale fietsroute minstens verdrievoudigd werd.

Aan deze drie moeten we de plotselinge dood van de Britse klimaatonderzoeker Christopher Bell, 24 jaar oud, een promovendus die bij SAMS onder Tim Boyd werkte toevoegen. Er werd gemeld dat Bell stierf, samen met drie anderen, door een lawine in het Schotse skigebied Glencoe op 19 januari 2013, slechts 8 dagen voor Boyd.

Afgezien van speculatie, laten we eens kijken naar de volgorde:

2 januari 2013 - Dr. Seymour Laxon, gebruikte satellieten om poolkappen en zee-ijs te observeren. Stierf aan subarachnoïdale bloeding.
19 januari 2013 - Christopher Bell, promovendus, werkte onder Dr. Tim Boyd. Stierf door lawine.
27 januari 2013 - Dr. Tim Boyd, ijslaag van de Noordelijke IJszee, hitte en zoutgehalte onderzoeker. Stierf door "blikseminslag".
8 april 2013 - Katharine Giles, collega van Dr. Seymour Laxon. Stierf door botsing met vrachtwagen tijdens het fietsen van een ongebruikelijke route naar het werk.

Wat zijn de kansen?

Arctisch onderzoek en ijstijden

Wadhams' bewering dat Boyd, Laxon en Giles de beste in hun vakgebied waren lijkt waar te zijn. In een toespraak kort na de dood van Giles, zei Duncan Wingham, een collega van haar en Laxon:

"Ik zei dat we naar de jongere generatie moeten kijken om zijn werk voort te zetten. Katharine was een van de mensen die ik in gedachten had. Wetenschap gaat niet alleen over talent, leiderschap is essentieel en ze had ze allebei. We hebben ongeveer 40 jaar opgebouwde ervaring van Seymour en Katharine verloren. Die groep van wetenschappers waren de enige mensen die in staat waren te werken met de satellieten. Die enorme investering van tijd en menselijke inspanning kan niet worden vervangen."

De onderzoeksinteresses van alle vier wetenschappers kwamen samen in een gebied: de gevolgen van veranderingen in Arctische klimaatomstandigheden voor de thermohaline circulatie in de Noord-Atlantische Oceaan, waar de verdunning van zout door het toegenomen zoetwater algemeen wordt beschouwd als een belangrijk trigger-mechanisme dat het klimaat omzet in ijstijden, en mogelijkerwijs ze beëindigt. Er zijn meer dan genoeg historische studies over ijstijden die veroorzaakt zijn door veranderingen in het zoutgehalte in de Noord-Atlantische Oceaan. Zie hier, hier en hier, bijvoorbeeld. Maar als het gaat om direct waargenomen, hedendaagse arctische omstandigheden, zult u zelden zien of horen dat wetenschappers in vaste dienst het woord 'ijstijd' noemen, hoewel 'globale koeling' van tijd tot tijd wel in hun papers verschijnt.

Herinner je die Britse wetenschappers in The Day After Tomorrow, die de noodklok hebben geluid over de aflezingen van dalende temperaturen gemeld door hun boeien in de Noord-Atlantische Oceaan? De drie dode wetenschappers (plus Wadhams) waren de 'real life' versies van die karakters. Er zijn, natuurlijk, anderen in het Verenigd Koninkrijk en elders die op dit specifieke terrein werken, en dezelfde waarschuwing klinkt weer in al hun onderzoek - alhoewel het wordt overgebracht in termen van 'de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde' en minus enig Hollywood drama. Een recent voorbeeld:

'Verslechtering van het eeuwige zee-ijs in de Beaufort Gyre van 2003 tot 2012 en zijn impact op de oceanische zoetwater cyclus'

R. A. Krishfield, A. Proshutinsky, K. Tateyama, W. J. Williams, E. C. Carmack, F. A. McLaughlin, and M.-L. Timmermans
Journal of Geophysical Research: Oceans, 22 February 2014, DOI: 10.1002/2013JC008999

Introductie

De Beaufort Gyre (BG) is een uniek circulatie component binnen de fysieke omgeving van de Noordelijke IJszee met een reeks specifieke atmosferische zee-ijs, en oceanische omstandigheden die samenhangen met pan-arctische en mondiale klimaatsystemen [Proshutinsky et al., 2002, 2009, 2012; Dukhovskoy et al., 2004; Carmack et al., 2008; Giles et al., 2012, Morison et al., 2012]. Significante negatieve trends in de geobserveerde omvang en dikte van het arctisch zee-ijs van de afgelopen tien jaar hebben tal van discussies over de oorzaken en gevolgen van het snel veranderende arctisch klimaat aangezet [e.g., Lindsay and Zhang, 2005; Overland et al., 2008; Kwok, 2008].
Veranderingen in de oceaan in de BG (Figuur 1) zijn net zo prominent als de verdwijnende zee-ijs bedekking. Bijvoorbeeld, de BG verzamelde tot 5000 km³ aan vloeibaar zoetwater in de periode 2003-2012, een toename van ongeveer 25% [Proshutinsky et al., 2012] ten opzichte van de klimatologie van de 1970er jaren. Niet alleen heeft dit belangrijke gevolgen voor het arctisch zee-ijs en de ecosystemen, maar een afvoer van het zoetwater vanuit de Noordpool van deze omvang kan tot een zoutgehalte anomalie in de Noord-Atlantische Oceaan met een omvang vergelijkbaar met de Grote Salinity Anomaly (GSA) van de 1970er jaren leiden. GSA's kunnen het mondiale klimaat beïnvloeden door het remmen van diepe wintertijd convectie die op hun beurt meridionale omslaande circulatie van de oceaan kan verminderen [Vellinga et al., 2008] en afkoeling op gang kan brengen.

Of een of meer van deze wetenschappers het ooit volledig beseffen of niet, ze zijn in de aap gelogeerd. Ze zijn verlegen om uiteen te zetten wat dat betekent, maar ze begrijpen allemaal de gevolgen: ernstige koeling op het noordelijk halfrond op zeer korte termijn.

De ongelukkige Peter Wadhams, regelmatig belachelijk gemaakt door sceptici vanwege zijn uitzonderlijk standpunt over de waarschijnlijkheid van een komende ijstijd, en nu belachelijk wordt gemaakt door de Britse pers voor zijn uitspraken over de dood van zijn collega's, probeert wanhopig zijn reputatie te beschermen. In een recent artikel in de Britse Guardian, klaagde Wadhams dat hij verkeerd geciteerd was door de Times journalist, dat hij in eerste instantie de sterfgevallen als verdacht beschouwde, maar sindsdien tot de conclusie is gekomen dat, hoewel ze buitengewone toevalligheden zijn, ze ook "verklaarbare ongevallen" zijn. Hij heeft ook een klacht ingediend bij de Britse Press Standards Organisation tegen The Times. Van haar kant, heeft The Times geantwoord dat zij het commentaar van Wadhams op tape hebben en bij het verhaal blijven.

Houd deze site in de gaten... of het weer boven Noord-Europa deze winter.