North Korea missile parade
De opperste leider van Noord-Korea Kim Jong-un is niet uit op oorlog. Als we de motieven achter zijn schokkende dreigementen willen begrijpen - slechts voorbijgestreefd door zijn Amerikaanse tegenhangers - moeten we voorbij de koppen van de kenners van de westerse media en politieke figuren die hem afdoen als "een dwaas, dik kind" kijken.

Vele van de beweringen van de westerse pers over het Noord-Koreaanse regime zijn overdrijvingen of verzinsels met een kern van waarheid, als onderdeel van de gebruikelijke propaganda-behandeling die het westerse establishment reserveert voor de 'aanstootgevenden'. Voor zover we weten, is Kim Jong-un een dictator die, als opvolger van zijn vader en grootvader, stevig de controle over zijn land uitoefent en in 2013 zijn oom Jang Song-thaek (en wellicht de familie van zijn oom) executeerde nadat hij hem beschuldigde van hoogverraad en een poging tot een militaire coup.

Maar hoe meedogenloos hij wellicht is, er is geen reden om te denken dat Kim Jong-un bereid zou zijn om betrokken te raken bij een nucleaire oorlog met de Verenigde Staten. Kim Jong-un en zijn vader kunnen de manier waarop de VS en zijn bondgenoten Irak en Libië verwoestten niet over het hoofd hebben gezien, ondanks Saddam Hoesseins en Muammar Gadhafi's pogingen om concessies te doen, en hebben hieruit lering getrokken.

Geconfronteerd met aantijgingen over de ontwikkeling van massavernietigingswapens werkte Hoessein tussen 2002 en 2003 maandenlang mee met VN-wapeninspecteurs. Zoals een psycho betaamt eiste de regering-Bush dat Saddam negatief bewijs leverde; of de MVW's aanleveren of gebombardeerd worden vanwege het verbergen ervan. De notie dat er wellicht geen MVW's waren werd nooit in beschouwing genomen omdat, welnu, dat zou het shock en ontzag-feest bedorven hebben. Derhalve werd Irak maart 2003 gebombardeerd en binnengevallen en Hoessein werd in 2005 gevangengenomen en geëxecuteerd.

Omdat hij gadesloeg wat er gebeurde met Irak zag ook Gadhafi af van zijn massavernietigingswapens. Zijn pogingen tot verzoening met het westen resulteerde in het feit dat in 2006 Libië door de VS van de lijst van staten die terrorisme sponsoren werd verwijderd en in 2008 deed Italië een aanbod van $5 miljard inzake historische herstelbetalingen, evenals lucratieve zakendeals. In het belang van vrede met Europa keerde Gadhafi zelfs een schadevergoeding uit voor het Lockerbie-bombardement en andere terreuraanslagen waarvoor geen enkele Libiër verantwoordelijk was.

Europese leiders lieten zich een poos lovend uit over Libië, het was een "modelland", maar dat duurde niet eeuwig. In februari 2011 drongen al Qaida-huurlingen Libië binnen om een "revolutie" te ensceneren. In werkelijkheid werden deze huurlingen bewapend, gefinancierd en getraind door de Amerikaanse overheid. Deze openlijke steun voor de terroristen viel samen met het 8 maandenlang bombarderen van het Libische volk door Amerikaanse, Britse, Franse en een paar andere krachten. Het resultaat was de verwoesting van het land en het lynchen van Gadhafi; een uiterst brutale ommezwaai van gebeurtenissen die Hillary Clinton vierde door vrolijk te verklaren: "We kwamen, we zagen, hij stierf!"

Trump Kim Jong-un
Donald Trump en Kim Jong-un
Deze gebeurtenissen verduidelijkten voor Noord-Korea dat als je op de Amerikaanse lijst van 'aanstootgevenden' staat je je er niet simpelweg uit kunt beredeneren. De Noord-Koreaanse overheid had persoonlijk al ervaring met deze dynamiek. In april 2016 verwierp Obama een aanbod van Noord-Korea om zijn nucleair programma op te schorten als de VS akkoord ging met de opschorting van militaire oefeningen met Zuid-Korea. Wie kan het Kim Jong-un verwijten dat hij de conclusie trok dat het nucleair programma van Noord-Korea slechts een list is, ingezet door de oorlogstokers in de VS die vastbesloten zijn om zijn land hoe dan ook te verwoesten.

Niet geheel onbelangrijk is het feit dat in 1950-51 de VS tussen 2 en 3 miljoen Noord-Koreanen (20-30% van de bevolking) vermoordde door het gooien van meer bommen dan op het gehele Pacifische slagveld gedurende de Tweede Wereldoorlog, waaronder 20.000 ton napalm. Kunnen we Kim Jong-un verwijten dat hij zo veel mogelijk van zich afbijt in de hoop dat ze met rust worden gelaten? Dat is per slot van rekening het punt van nucleaire wapens: afschrikking.

Denkt eenieder dat als Noord-Korea erin slaagde om een paar kernwapens te produceren en de potentie had om ze naar Guam te sturen of ander VS-grondgebied of zelfs het Amerikaanse vasteland, het land dit zou doen perfect wetende dat hoewel het Guam of een Amerikaanse stad zou kunnen wegvagen, Noord-Korea en eenieder die daar woont volkomen in vlammen zou opgaan in een barrage van Amerikaanse minuteman-raketten als reactie? Het is evident dat dit niet Noord-Korea's plan is, omdat de Noord-Koreaanse leiders geen doodswens koesteren.

Noord-Koreaanse kernbommen zijn een manier om aan een NAVO-bommencampagne in de stijl van Libië te ontsnappen en biedt onderhandelingsruimte als hij eenmaal plaatsneemt aan de onderhandelingstafel. Mike Whitney schrijft:
"Wat ze [de Noord-Koreanen] willen is hun regime behouden, veiligheidsgaranties verkrijgen, het embargo opheffen, relaties met het zuiden normaliseren, de VS van de politieke zaken van het schiereiland wegrukken en de irritante en eindeloos provocatieve 64 jaar durende Amerikaanse bezetting (hopelijk) beëindigen."
Realiseert Donald Trump zich wel dat Kim Jong-un de game Art of the Deal met hem speelt? Misschien, maar nu doet het er niet echt meer toe. De laatste negen maanden heeft Trump geprobeerd zich te doen gelden ondanks de bureaucratische structuur in Washington die wordt ingezet om de agenda voor te schrijven; de zogenaamde 'Diepe Staat'. Maar het is evident dat Trump die bepaalde strijd heeft verloren en zich nu in dezelfde positie bevindt als zijn voorgangers. Vladimir Poetin zette dit goed uiteen in een interview met Le Figaro:
"[Poetin] onthulde dat een Amerikaanse president meer dan eens slechts het gezicht is van de overheid. Een bepaald persoon kan dan door het publiek op basis van zijn merite en idealen gekozen zijn - maar het is zeldzaam dat deze persoon het beleid kan formuleren. Poetin ontvouwde dat de 'bureaucratie' in de VS, beter bekend als de Diepe Staat, heel machtig is en zodoende geen heuse verandering van richting toestaat.

"Presidenten komen en gaan, maar de politiek blijft hetzelfde." Een individu zodoende, die zijn eigen oprechte ideeën kan hebben, wordt gekozen en komt slechts in het Witte Huis om aan de illusie van een democratisch proces tegemoet te komen. In werkelijkheid gaan de "mannen in donkere pakken" die anoniem blijven voor de kiezers, door met het najagen van de verankerde belangen van de Amerikaanse elite met elke nieuwe regering."
Dit zijn enkele tekenen die aantonen dat Trump uiteindelijk heeft geknield voor de Diepe Staat:
  • Met tegenzin tekent Trump de nieuwe wet Russische sancties opgelegd door het congres, terwijl hij het "beduidend onvolmaakt" noemt.
  • Trump draait 180 graden inzake zijn campagnebelofte om zich uit Afghanistan terug te trekken; troepen blijven daar voor onbepaalde tijd. Hij lichtte toe: "Mijn oorspronkelijk instinct was om ons terug te trekken... Maar mijn hele leven hoor ik al dat besluiten sterk afwijken wanneer je achter het bureau in de Oval Office zit; met andere woorden wanneer je president van de Verenigde Staten bent."
  • De minister van Defensie James Mattis bezoekt Oekraïne en overweegt het te voorzien van extra wapens.
  • Chef-strateeg Steve Bannon verlaat het Witte Huis aangezien het leger zijn invloed binnen de regering uitbreidt. Hij klaagde later dat de "oorspronkelijk zonde" van de regering-Trump "het omarmen van het establishment" was.
  • Contraterrorisme-adviseur Sebastian Gorka verlaat het Witte Huis vanwege zorgen dat stafleden die werkelijk "Amerika weer groot wilden maken" "ondermijnd" werden.
  • Trump ondertekent een decreet, de Venezolaanse overheid nieuwe financiële sancties opleggende.
De vraag moet zijn: Waarom bedreigt de Diepe Staat Noord-Korea via Trump met "vuur en furie"? Ik denk niet dat de VS momenteel ook oorlog wil met Noord-Korea. Ze zitten te dicht bij China voor een relatief kosteloze bombardeer-en-plunder-operatie zoals ze in Irak en Libië ondernamen. China is een regionale supermacht en heeft zijn positie verduidelijkt via zijn staatsgesponsorde krant Global Times: Ze zullen niet toestaan dat de VS en Zuid-Korea Noord-Korea aanvallen en het leiderschap afzetten, maar zullen neutraal blijven als Pyongyang als eerste raketten op Amerikaanse doelen afvuurt.

De Amerikaanse VN-ambassadeur Nikky Haley liet via Twitter weten dat ze "een blik werpen op" Noord-Korea's zakenpartners:

Houdt dat in dat ze China sancties zullen opleggen? Het lijkt onwaarschijnlijk, maar zo ja, dan wens ik ze succes met het nekken van een land dat meer dan een $1 biljoen van de Amerikaanse schuld bezit. Er is meer dan een manier waarop China de VS economisch kan benadelen en in feite zijn ze dat plan misschien al aan het beramen.

Alhoewel de VS weet dat het niet direct de confrontatie met China en Rusland kan aangaan, streven ze er nog steeds naar om hen zo veel mogelijk te verzwakken en hun expansie bij iedere gelegenheid te dwarsbomen. De oorlogsretoriek tegen Noord-Korea voorziet de VS van het excuus die regio van Azië nog verder te militariseren op dezelfde manier waarop ze Rusland omsingeld hebben met NAVO-basissen en raketten in oostelijk Europa. Ze zijn ook in de gelegenheid om enorme winsten te maken middels de verkoop van veel meer wapens aan Zuid-Korea en Japan:


[Ik sta Japan & Zuid-Korea toe om een substantieel grotere hoeveelheid van zeer geavanceerd militair materieel van de Verenigde Staten te kopen.]

Aangezien geen van beide kampen in gevecht willen raken - nog niet in ieder geval - betekent dit dat er geen oorlog tussen de VS en Noord-Korea in de nabije toekomst zal plaatsvinden? Helaas kunnen we niets garanderen. Poetin had het absoluut aan het rechte eind toen hij onlangs verklaarde:
"Het opvoeren van militaire hysterie onder dergelijke omstandigheden is onzinnig; het leidt nergens toe", voegde hij eraan toe. Het kan tot een planetaire catastrofe leiden en zeer veel mensenlevens kosten. Er bestaat geen andere manier om de Noord-Koreaanse nucleaire issue op te lossen, behoudens een vredige dialoog.
Als de betrokkenen hun woorden en gedrag steeds meer laten escaleren dan kunnen er ongelukken gebeuren. Iemand zou het verkeerde besluit kunnen nemen, een trekker overhalen of op een knop drukken wat leidt tot consequenties die de gehele wereld wellicht zal betreuren.