Putin erdogan netanyahu
© Fort Russ News
Samen met Turkijes militaire aanwezigheid in noordelijk Syrië en zijn steun voor militante groeperingen in Idlib was het te verwachten dat het offensief van het Syrische leger in de regio uitgesteld zou worden totdat een compromis tussen Erdogan en Assads bondgenoten gesloten zou worden, zoals ik eerder uitlegde. Op 17 september voerde de Russische president Vladimir Poetin voor de derde keer binnen een maand gesprekken met zijn Turkse tegenhanger Erdogan in Sotsji. Ze kwamen overeen om een gedemilitariseerde zone in Idlib te creëren. De Russische minister van Defensie Sergei Shoigu bevestigde daarna tegenover journalisten dat er geen grote militaire operatie in de provincie zou plaatsvinden.

Volgens Russische diplomatieke bronnen die met de krant Al-Watan spraken zal het Russisch-Turkse akkoord in drie fasen worden ingevoerd:
  1. De eerste fase om een 15 tot 20 kilometer brede wapenvrije zone langs de contactlijn tussen militante groeperingen en regeringstroepen op te zetten gaat half oktober van kracht. Alle radicale groeperingen, met inbegrip van ISIS en Jabhat al-Nusra, zullen deze zone moeten verlaten, waar door Russische en Turkse militaire eenheden gezamenlijk gepatrouilleerd zal worden.
  2. In de tweede fase zullen tot 10 november zware wapens uit de regio ingezameld worden en zullen de militanten de burgergebieden verlaten.
  3. In de derde fase die tot het eind van dit jaar duurt zullen de activiteiten van overheidsinstituties in Idlib hervat worden.
Bemerk dat voor de afronding van alle drie fasen de samenwerking van militante groeperingen noodzakelijk is. Dit is het punt dat kan resulteren in het gedeeltelijk of compleet in elkaar klappen van pogingen tot demilitarisatie - maar dat houdt niet noodzakelijkerwijs een fiasco in.

South Front rapporteert dat pro-militanten bronnen beweren dat Hayat Tahrir al-Sham (de met Jabhat al-Nusra geallifieerde coaltie) (Al Qaida in Syrië) en sommige andere groepen, waaronder de Islamitische Toerkestan Partij (die bestaat uit die-hard Oeigoerse moslims uit China) het akkoord hebben verworpen. (Aanvankelijk werd gerapporteerd dat Jaish al-Izza, een groepering van het Vrije Syrische Leger, het ook had verworpen, maar dat blijkt nu incorrect te zijn.) Daarbij komt dat het Russische Verzoeningscentrum van het ministerie van Defensie na de ontmoeting van Poetin en Erdogan waarschuwde dat de Witte Helmen en leden van Al-Nusra nog steeds een valse vlag-chemische aanval voorbereidden om de regering-Assad hiervan de schuld te geven. Dit is niet verbazingwekkend; per slot van rekening heeft Syrië te maken met jihadistische facties - letterlijk terroristen - niet met een mix van "gematigde rebellen" en een paar rotte appels zoals het westers narratief volhoudt. Per definitie zijn terroristen zachtgezegd niet coöperatief, in het bijzonder als ze gevraagd worden om hun wapens op te geven en de staat zijn werk te laten doen.

Oeigoerse jihadisten
© Radio AlwanOeigoerse jihadisten: sommigen zijn verlegen, anderen niet
Als de informatie over de reactie van de terroristische groeperingen correct is, dan zouden de door Turkije gesponsorde en met het VSL geaffilieerde Jabhat al-Wataniya al-Tahrir (alias het Nationale Bevrijdingsfront) en Jaish al-Izza de enige partijen zijn bereid om met het plan in te stemmen. Eigenlijk verwachtten of waren Poetin en Erdogan nooit van plan om deals te sluiten met groeperingen die door iedereen wordt erkend als radicaal. In het bijzonder Al-Nusra, die als enige door Poetin op de persconferentie in Sotsji eruit gepikt werd, terwijl Erdogan zwoer "deze grondgebieden van radicale elementen te bevrijden". Derhalve, in de context van Idlib, wanneer we Rusland en Turkije horen spreken over 'gematigde rebellen', dan bedoelen ze Turkse proxy's.

Vóór de laatste Sotsji-top verlangde Erdogan een politieke oplossing voor de situatie in Syrië, ogenschijnlijk om humanitaire redenen, maar in werkelijkheid had hij drie doelen:
  1. Om de strijdkrachten in het gebied loyaal aan Turkije te redden.
  2. Om het aantal vluchtelingen en jihadisten die de grens van Turkije oversteken te minimaliseren.
  3. Om zoveel mogelijk invloed als hij kon op de toekomst van noordelijk Syrië te behouden.
putin erdogan
Het is duidelijk dat Poetin begreep dat Turkije de regio eenvoudig nooit zelf zou verlaten en derhalve zou het Idlib-offensief de kans lopen op een gevaarlijke directe confrontatie tussen staten. Dus stemde hij met het voortzetten van de 'politieke route' toe, en was zich welbewust dat Turkije zich dan zou moeten inzetten om zich bij de strijd tegen groeperingen die officieel als terroristen erkend worden te voegen - zelfs diegenen die Turkije in het verleden direct of indirect steunde - terwijl het zijn proxy's intoomt en zelfs zijn wapens tegen diegenen die rebelleren inzet. Daarnaast zet Turkije nog een stap richting Rusland, Iran en Syrië, weg van de NAVO en zijn listen in het Midden-Oosten. Uiteindelijk is het cruciale punt van het akkoord niet hoeveel militanten nu hun wapens opgeven of niet, maar dat Turkije nu aan de kant staat van de bevrijders van Syrië. Het zou gezegd kunnen worden dat Poetin Erdogan 'op vriendelijke wijze heeft overgehaald' om het juiste te doen.

Verlies De Partij, Gooi Het Bord Omver

Natuurlijk zit er nog een voordeel aan het afblazen van een belangrijk offensief in Idlib; het wordt voor westerse landen en hun bondgenoten moeilijker - zo niet onmogelijk - om te protesteren, te dreigen en vergelding te zoeken voor een bepaalde denkbeeldige oorlogsmisdaad en voor terroristen wordt het lastiger om een aanval op burgers te ensceneren, en om zo dergelijke vergelding uit te nodigen.

kaart syrië
Kaart van het incident op 17 september in Syrië, verstrekt door het Russische ministerie van Defensie
Sommige geopolitieke spelers, gefixeerd op oorlog, lijken het nieuws zo slecht te accepteren dat ze aanzienlijke fouten maken. Er zijn een aantal waarnemers, waaronder een adviseur van Erdogan - die geloven dat Israëls laatste waanzinnig criminele stunt, die resulteerde in het neerhalen van een Russisch IL-20 militair vliegtuig en de dood van 15 Russische militairen, een reactie was op het Sotsji-akkoord dat een paar uur eerder bereikt was. Er bestaat inderdaad bijna geen toeval in de politiek, alhoewel we niet moeten vergeten dat op dezelfde dag (maandag 17 september) het Russische ministerie van Defensie bewijs presenteerde dat het Nederlandse rapport over de MH17-tragedie boven Oekraïne tegensprak - een niet te verwaarlozen gebeurtenis die Machiavellistische Israëlische hoofden aangespoord kan hebben om het publiek van dergelijke data af te leiden.

De tragedie van de Russische IL-20 was het gewrocht van de typisch dubbelhartige, laffe Israëlische militaire 'strategie'. Tijdens een illegaal en ongeprovoceerd bombardement tegen regeringsdoelen in Syrië - waarvan het Russische ministerie van Defensie minder dan 60 seconden van te voren werd verwittigd - "creëerden" vier laagvliegende Israëlische F-16 gevechtsvliegtuigen "gevaarlijke omstandigheden voor andere vliegtuigen en schepen in de regio... De Israëlische piloten gebruikten het Russische vliegtuig als dekmantel en lieten het in de val lopen zodat het een doelwit werd van de Syrische luchtafweer. Als gevolg daarvan werd de IL-20, diens radar-dwarsdoorsnede veel groter is dan de F-16, uit de lucht geschoten door een S-200 raket", aldus een verklaring van het Ministerie van Defensie. De reactie van de Russische minister van Defensie Sergei Shoigu was bitter:
"De Israëlische zijde is pertinent schuldig aan het neerhalen van het Russisch vliegtuig en de dood van het personeel," zei de Russische minister. De acties van het Israëlische leger stroken niet met de psyche van het Russisch-Israëlische partnerschap, dus behouden we het recht voor om te reageren."
Het is evident dat de Israëliërs erop uit waren om het opzettelijk moeilijk te maken voor het Russische leger. Hoewel, als we de tijd die ze namen om officieel te reageren op het boze Rusland, beoordelen, dan lijkt het erop dat ze zich misrekenden en niet verwachtten dat een Russisch vliegtuig verloren zou gaan, noch verwachtten ze dat Rusland hen de schuld zou geven. Dit was Israëls grote fout: Waarschijnlijk zal Rusland elke toekomstige Israëlische operatie in of boven Syrië drastisch bemoeilijken of zelfs verijdelen. Poetins woorden over het opvoeren van de veiligheid van Russisch personeel in Syrië en het zetten van "stappen die eenieder zal opmerken" wijzen in die richting.

Een beroerde situatie werd alleen maar erger toen er eindelijk een arrogante Israëlische reactie kwam. Verontschuldigingen bleven achterwege; het enige dat Rusland kreeg was een betuiging van "verdriet" en vele beschuldigende vingers naar derden:


[Israël betuigt verdriet voor de dood van het luchtvaartpersoneel van het Russische vliegtuig dat vannacht door de Syrische luchtafweer neergehaald werd. Israël houdt het regime-Assad, diens leger het Russische vliegtuig neerschoot, volledig verantwoordelijk voor dit incident.

Israël houdt ook Iran en de Hezbollah-terreurorganisatie aansprakelijk voor dit ongelukkige incident.]

Naast het toebrengen van verwondingen en beledigingen betwistten de Israëliërs de Russische versie van de feiten. Iemand vertelt hier leugens en ik betwijfel of de gegriefde partij dat doet:


[2. Toen het Syrische leger de raketten lanceerden die het Russische vliegtuig raakten was de Israëlische Luchtmacht al in het Israëlisch luchtruim.
3. Tijdens de aanval tegen het doelwit in Latakia was het Russische vliegtuig dat toen geraakt werd niet in het gebied van de operatie.
4. Het Syrische luchtafweergeschut vuurde in het wilde weg en zoals wij het begrijpen namen ze niet de moeite om zich ervan te verzekeren dat er geen Russische vliegtuigen in de lucht waren.]

Dit verhaal kent nog een interessant feit, dat snel uit mediarapportages wegglipt. Het fregat "Auvergne" van de Franse marine bevond zich toen in de regio en volgens het Russische ministerie van Defensie werden verschillende raketlanceringen vanaf dat schip gedetecteerd. Waar waren die raketten op gericht? Welke rol speelde de Franse marine maandagavond in het bombardement van Syrië en/of het verlies van de Russische IL-20?

Poetin is er opnieuw in geslaagd om met diplomatieke vaardigheid het 'Turkije-probleem' in Syrië op te lossen - voorlopig in ieder geval. Helaas zal het veel lastiger zijn om het 'Israël/NAVO-probleem' te verhelpen. Het betoog en gedrag van de neoconservatieven en zionisten tonen dat ze absoluut geen interesse hebben in een stabiel, welvarend Syrië - of in een vredig Midden-Oosten. Terwijl hij commentaar leverde op de Amerikaanse politiek signaleerde Poetin eens dat het "moeilijk is om in dialoog te gaan met mensen die Oostenrijk met Australië verwarren". Wij zouden eraan toe kunnen voegen dat het zelfs zwaarder is om te beraadslagen met mensen die oorlog met vrede verwarren en de waarheid met leugens.