eastern orthodox church
Afhankelijk van uw politieke vooringenomenheid is de Amerikaanse president Trump ofwel een zwart gat of een stralende oranje zon. Hoe je het ook wendt of keert, aan zijn invloed kun je niet ontkomen. Elke tweet en losse opmerking wordt door de media opgepikt en tot op het bot gefileerd. Zoals Jon Stewart onlangs aangaf - met een mate van inzicht dat node ontbreekt bij de meerderheid van zijn gelijken - kunnen de media niets anders doen dan toehappen.
"Wat hij goed deed, is dat hij een beroep doet op hun eigen narcisme, hun eigen ego," zei hij."De journalisten staan op en zeggen: 'We zijn nobel! Wij zijn eerbiedwaardig! Hoe durft u, meneer!' En ze vatten het persoonlijk op."

"Nu heeft hij het gesprek veranderd in - niet dat zijn beleid onnozel is of dat het niet werkt of geen van die andere dingen - het draait allemaal om de strijd," zei Stewart. Hij is in staat om alles aan de kant te schuiven en iedereen te laten focussen op de strijd. En hij gaat die strijd winnen."
Maar het zijn niet alleen zijn aanvallen op de media (die hem net zo graag aanvallen). Trump slaagt erin om de nieuwscyclus te beheersen en zelfs de nieuwscyclus te creëren, door hen te laten focussen op zaken met weinig substantie, simpelweg omdat Trump het zei. Hij is een meester in afleiding door controverse - trolniveau 'POTUS' (president van de VS). Of wellicht is het onopzettelijk en zijn de media-persoonlijkheden gewoon door hem geobsedeerd. Hoe dan ook, ik voel me steeds meer als deze man:


Zoals Joe Quinn in zijn nieuwste SOTT-Focus, Globalisme Vs Nationalisme in Trumps Amerika aan de orde stelde, creëerde Trump nog een controverse in een twee jaar lange reeks van non-stop controverses; op de persconferentie op het Witte Huis na de tussenverkiezingen en tijdens een bijeenkomst in Houston zei hij dat hij een nationalist was. Natuurlijk waren mensen nijdig, want nationalisme is slecht, nietwaar? Welnu, zoals Joe schreef, "Woorden en hun exacte betekenis zijn van belang", dus laten we eens het n-woord in kwestie nader bekijken.

Vaderlandsliefde en Nationalisme

In het begin van de 19e eeuw was er geen verschil in betekenis tussen de woorden vaderlandsliefde en nationalisme. Maar nationalisme dreef gedurende de decennia zo naar zijn eigen semantische ruimte. Terwijl vaderlandsliefde zijn betekenis behield - "liefde of toewijding voor eigen land" - verschoof nationalisme in de richting van "loyaliteit en toewijding aan de eigen natie". Geen wereld van verschil, toch? Het verschil tussen natie en land terzijde, kan men werkelijk iets liefhebben zonder loyaliteit?

Maar nationalisme maakte zich ook andere betekenissen eigen. Zoals het aan hierboven gelinkte punten artikel van Merriam-Webster aanduidt:
Maar de definitie van nationalisme omvat ook "het verheerlijken van een natie boven alle andere en het leggen van nadruk, primair op de behartiging van zijn cultuur en belangen in tegenstelling tot die van andere naties en supranationale groeperingen." Dit buitensluitende aspect wordt niet gedeeld door patriottisme.
Hier worden de negatieve bijklanken geïntroduceerd: nationalisten denken alleen aan zichzelf, zich verzettend tegen andere naties of supranationale groeperingen. Met andere woorden, ze zijn onplezierig en iets xenofobisch. Men kan patriottisch zijn zonder nationalistisch te zijn - zeg maar, zijn eigen land liefhebbend, maar andere landen net zoveel of meer liefhebbend. En hoewel de meeste nationalisten waarschijnlijk vaderlandslievend zijn is het minimaal denkbaar om dit niet te zijn. Wellicht houden ze niet zozeer van hun eigen land, als wel dat ze alle anderen haten.

Maar het is zelfs nog complexer dan dat. Lees maar eens het Wikipedia-artikel over "Nationalisme" om een idee te krijgen hoe complex het werkelijk is: bemerk het aantal verschillende en concurrerende theorieën over nationalisme, om maar te zwijgen over de 42 verschillende typen nationalisme die in de zijbalk worden opgesomd.

Dit Quora-artikel destilleert het tot het volgende:
Patriot: Geeft uitdrukking aan de emotie van liefde voor zijn land op een passieve manier.

Nationalist: Streeft naar onafhankelijkheid en de belangen en overheersing van een natie en uit zijn liefde of zorg voor het land op een actieve politieke manier.
Dus, vaderlandsliefde is voornamelijk een emotie, die op verscheidene manieren tot uitdrukking komt - zeg ondergoed dat bedrukt is met de nationale vlag en herhaaldelijke verbale uitbarstingen van de naam van de eigen natie. Of simpelweg met tranen overgoten eerbied en de-hand-op-het-hart-houding die men aanneemt terwijl men meedoet met zijn nationaal volkslied. Maar nationalisme voegt er politieke actie aan toe: men houdt niet alleen maar van zijn natie, men doet er iets mee. In gelijke strekking; wellicht vind ik mijn Orwells 1984 geweldig, maar het vereist een speciaal slag om commentaar en een analyse met de lengte van een boek te schrijven of om te werk te gaan als postuum publicist door het actief te promoten bij een nieuw publiek. Om daarin te slagen lijkt mij dat naties vaderlandsliefde en wat actief nationalisme nodig hebben.

Maar het Quora-stuk omvat ook dit stukje van George Orwell zelf:
Als we het hebben over nationalisme en vaderlandsliefde kan men niet om het beroemde citaat van George Orwell heen, die zei dat nationalisme 'de vreselijkste vijand van vrede is.' Volgens hem is nationalisme een gevoel dat het eigen land in alle opzichten superieur is aan een ander land, terwijl vaderlandsliefde slechts een gevoel van bewondering voor een manier van leven is. Deze concepten tonen dat vaderlandsliefde passief van aard is en nationalisme ietwat agressief kan zijn.
En ik ga ervan uit dat er enkele Orwell-bewonderaars zijn die hun liefde tot het extreme doorvoeren en hun vrienden koeioneren om het boek te lezen, hun vervolgens uitkafferen als ze het niet waarderen. Daar heb je opnieuw dat onaangename aspect. Maar zoals Wikipedia en Merriam-Webster beide aangeven:
In de praktijk kan nationalisme als positief of negatief gezien worden, afhangend van context en individueel oogpunt. Nationalisme was een belangrijke aandrijver in onafhankelijkheidsbewegingen over de hele wereld, zoals de Griekse Revolutie, de zionistische beweging die het moderne Israël in het leven riep en de Ierse Revolutie. Het was ook een sleutelfactor in de door nazi-Duitsland gepleegde holocaust.
...kunnen we enige krachtige conclusies trekken over of de een of de ander ongunstig is? Het antwoord luidt: het hangt er van af. Het liljkt zeker dat, tenminste wat nationalisme betreft, het verschillende dingen voor verschillende mensen kan betekenen.
Zoals het contrast tussen nationalisme en globalisme wellicht? Nee, dat zou een te genuanceerde positie voor de mainstream media zijn om in te nemen, gezien het feit dat het om Trump gaat. Maar als Trump niet echt slim of precies is in zijn bewoordingen - zoals de media het graag hebben - zou het dan niet verstandig zijn om te zorgen dat ze begrijpen over wat voor soort nationalisme hij spreekt, voordat ze hem bekritiseren? In werkelijkheid legde hij in een adem wel degelijk uit wat hij bedoelde, hetzij niet zeer welbespraakt:
"Ik voel liefde - en weet u wat het woord is? Ik houd van ons land. Jazeker."
Dat is vaderlandsliefde of nationalisme, zoals het oorspronkelijk werd opgevat.
"Je hebt nationalisten. Je hebt globalisten."
Hier brengt hij het onderscheid aan: nationalisten en globalisten. (Hij laat een derde categorie achterwege: onverschillig.) Een richt zich, vermoedelijk, op nationale belangen en de ander focust op globale belangen, zoals 'het opbouwen van naties' en 'humanitaire interventies', en supranationale organisaties zoals de ondemocratische EU. Dat is de theorie in ieder geval; in de praktijk werken belangen van 'globalisten' nationale belangen tegen net zoals globale belangen - kijk maar naar Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en Europa.
"Ik houd ook van de wereld en ik heb geen bezwaar tegen het helpen van de wereld, maar we moeten eerst ons land opknappen. We hebben heel wat problemen..."
Hier voegt Trump de twee voorgaande statements samen, implicerende wat hij met het onderscheid bedoelt: "nationalisme: liefde voor eigen land", globalisme: liefde voor de wereld". En hij doet dat door eraan toe te voegen dat hij in werkelijkheid wel degelijk denkt aan globale belangen, maar dat de problemen van de VS voorgaan. Niet alleen is het hele, korte antwoord zinnig; en niet alleen is het geen bekrachtiging van ultranationalisme van het soort dat wordt gekenmerkt door bepaalde onaangename nationalistische bewegingen over de hele wereld; het is tevens de correcte manier - moreel en pragmatisch - om de wereld te bezien. Ik zeg dat omdat het op alle vlakken werkt: Net zoals dat je eerst je eigen zuurstofmasker opzet zodat je je kinderen kan redden, en net zoals dat je je ervan verzekert dat iemand die aan het verdrinken is je niet met hen onder water sleurt door ervoor te zorgen dat je blijft drijven, moet een natie eerst zijn eigen problemen oplossen voordat het anderen kan helpen. Dat is hoe praktisch alle andere normale landen als natiestaten op geopolitiek vlak opereren. Zoals Sargon of Akkad aangeeft, zou je een arme Afrikaanse derdewereldnatie niet vragen om zijn belangen op de tweede plaats te zetten, en zijn grondstoffen weg te geven omdat andere naties ze nodig hebben.


Dat wil natuurlijk niet zeggen dat dit Trumps eigenlijk beleid is of dat hij het succesvol nakomt - slechts dat als de media over enige integriteit zou beschikken zij op precies die kwestie zouden focussen - beleid - en niet onbetekenende opmerkingen uit context halend, in wezen implicerend dat Trump zojuist toegaf dat hij de volgende Hitler is.

Amerikanisme

De dwaasheid over het bekritiseren van Trump terzijde, omdat hij zichzelf een woord met veelvoudige, tegenstrijdige definities toeschrijft door aan te nemen dat hij een bepaalde definitie gebruikt zonder bewijs dat dat is wat hij bedoelde, is er zelfs iets ergers aan de hand. Volgens de standaarddefinitie van nationalisme zijn de Verenigde Staten al tenminste sinds WO2 een nationalistisch land, zo niet eerder. Gossie, zelfs Hillary Clinton uitte in haar redactioneel opiniestuk voor het tijdschrift Time van oktober 2016 nationalistische sentimenten:
Er was altijd al iets speciaals aan de Verenigde Staten van Amerika. President Abraham Lincoln noemde ons de "laatste, beste hoop van de wereld." President Ronald Reagan zei dat we een "glanzende stad op een heuvel" waren. En Robert Kennedy noemde ons een geweldig, onbaatzuchtig en barmhartig land.

Ik ben het daar van harte mee eens.

Als er een kernovertuiging is die me bij elke stap van mijn carrière in overheidsdienst begeleid en geïnspireerd heeft dan is het dat de VS een buitengewone natie is. En als je al onze voordelen bij elkaar optelt, is het duidelijk dat we ook onmisbaar zijn. - een natie waar anderen naar kijken voor leiderschap.
"Nationalisme is een gevoel dat zijn land in alle opzichten superieur is aan een ander land." In de mate waarin Amerikanen dit werkelijk geloven - dat hun land buitengewoon is, om wat voor reden dan ook - zijn ze gewoon een ietsiepietsie nationalistisch. En volgens de Amerikaanse ethos is dat volmaakt acceptabel. Op mensen in andere landen echter - in het bijzonder diegenen die slachtoffers zijn van Amerikaans globalistisch beleid zoals de hierboven genoemde 'natie-opbouw' en 'humanitaire' interventie - komt het slechts over als arrogantie. Daarom wordt de term de laatste 17 jaar of zo gebezigd door critici van het Amerikaans buitenlandbeleid om de Amerikaanse blik op zichzelf als een 'uitzondering' op internationale wetgeving aan te duiden. In de praktijk doet de VS simpelweg straffeloos wat het wil, ongeacht internationale wetgeving. Zoals Poetin in 2013 tegen Obama zei: "Het is extreem gevaarlijk om mensen aan te moedigen om zichzelf te zien als buitengewoon, wat de motivering ook is."

En hier komen we bij het werkelijke probleem van nationalisme, het probleem dat zelfs de critici van Trumps variëteit van nationalisme niet te berde durven brengen.

Uw God Is Uw Grootste Kostbaarheid

In een artikel over de recente controverse over het besluit van het patriarchaat van Constantinopel om de Oekraïense Orthodoxe Kerk volledige onafhankelijkheid te verlenen, citeerde The Saker Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos uit zijn boek The Mind of the Orthodox Church:
Heilige Maximos de Belijder zegt dat hoewel christenen verdeeld zijn in categorieën naar leeftijd en ras, nationaliteiten, talen, locaties en manieren van leven, studies en kenmerken, en "van elkaar verschillen en enorm anders zijn, allen in de kerk geboren en herboren en door de kerk opnieuw geschapen in de geest", "schenkt het allen [niettemin] gelijkelijk de gift van een goddelijke vorm en benaming, om van Christen te zijn en om Zijn Naam te dragen. En Heilige Basil de Grote, refererend aan de eenheid van de Kerk zegt op kenmerkende wijze: "De Kerk van Christus is een, ook al wordt er op Hem een beroep gedaan vanuit verschillende plaatsen." Deze passages, en speciaal het leven van de Kerk, ontdoen zich van elke nationalistische tendens. Het zijn natuurlijk niet de naties en thuislanden die worden afgeschaft, maar nationalisme, dat heiligschennis is en een groot gevaar voor de Kerk van Christus.
Nationalisme, zoals elk concept wat de menselijke ervaring aangaat, is een poging om een patroon van voelen, denken, en gedrag vast te leggen en te omschrijven. En zoals alle menselijke ervaringen worden deze patronen geleid door een reeks van impliciete waarden. In het geval van nationalisme ontwaren we vaderlandslievende gevoelens, gedachten van nationale buitengewoonheid en identificatie met die natie en politiek georiënteerde gedragingen in lijn met die gedachten en gevoelens. Maar welke waarden zitten er achter die zaken? Zoals Jordan Peterson het onder woorden brengt, is hetgeen dat je het meest waardeert je god.

Bijvoorbeeld, als drugs je god zijn, zullen ze de belangrijkste zaak in je leven zijn, alles overtroevend. Als je een beetje geld krijgt, wat koop je dan? Voedsel of drugs? Drugs. En wanneer je geen cent te makken hebt, wat zal er dan belangrijker zijn: je relaties met je vrienden en familie of drugs? Drugs - je steelt geld uit hun portemonnaies of je verpatst hun spullen alleen maar om stoned te worden. Stoned worden weegt zwaarder dan al het andere, inclusief je eigen huidige en toekomstige welzijn en de waarden die je heden en toekomst mogelijk maken, zoals verantwoordelijkheid, eerlijkheid en respect.

Alles kan je god zijn: je carrière, je bankrekening, je maag, je geluk, je academische reputatie, je politieke ideologie, je familie, je gemeenschap, je land. Hoe kleiner de sfeer van je god, des te groter de kans dat andere mensen je beschouwen als egoïstisch, geconcentreerd op jezelf, narcistisch en hedonistisch. Simpel gezegd, ze zullen je niet aardig vinden of bewonderen. Daarentegen: hoe groter de sfeer van je god, des te meer mensen je zullen bewonderen. Vergelijk het eens met hoe we drugsverslaafden zien met hoe we mensen zoals Gandhi of Martin Luther King Jr. zien. Wellicht hebben we mededogen voor verslaafden, maar niemand ziet ze als mensen die hun potentieel vervullen of de wereld verbeteren. We hebben wellicht mededogen, omdat we de verwoesting die ze aan zichzelf en anderen aanrichten, zien en ontwaren het potentieel om beter te worden in hen, maar we bewonderen ze niet. En we bewonderen mensen zoals Gandhi omdat hun waarden zo alomvattend - aangaande het beste willen voor het grootst mogelijk aantal mensen, nu en in de toekomst, en daarnaar toe werken - zijn. Dat is althans een reden waarom we dat doen.

Dus, wat zijn de waarden inherent aan nationalisme? Het positieve is dat je de natie waarin je verblijft oprecht waardeert en het beste toewenst. Dat is beter dan individueel narcisme. En als je ook geleid wordt door andere waarden dan zul je zowaar redelijk goed met andere naties opschieten. Zoals een capabel individu in het dagelijks leven zul je onderhandelen ten behoeve van jezelf, niet verwachtende dat anderen dit voor je doen, en redelijke concessies aan de andere partij doen. Je bent dan niet strijdlustig of misleidend, want dat zal niet alleen je vermogen om toekomstige succesvolle onderhandelingen met andere naties (of dezelfde natie) te voeren, bederven maar het zal je wellicht niets opleveren, en je zal wellicht een conflict teweegbrengen die aan beide partijen schade berokkent.

Maar als nationalisme je god is - als je nationale identiteit je hoogste waarde is - dan betreed je het rijk van identiteitspolitiek. Je groep wordt alles wat ertoe doet. Met andere woorden, net zoals andere mensen - zelfs familie en vrienden - er niet toe doen voor de verslaafde betekenen tellen andere mensen en naties niet voor de nationalist. Ze zijn overbodig, inferieur en geen knip voor hun neus waard. Dat omvat wellicht zelfs deelgenoten van je natiestaat die het niet met je eens zijn. In betrekkelijk florerende samenlevingen zijn dergelijke extreme nationalisten impopulair net zoals narcisten en andere zelfingenomen individuen die andere mensen als oud vuil behandelen impopulair zijn. Niemand vindt ze aardig.

Blanke nationalisten, Oekraïense nationalisten, zionisten, en Russische nationalisten, om er eens vier te noemen, hebben niet voor niets een slechte reputatie. Ze waarderen allemaal hun raciale, culturele en/of etnische identiteit boven al het andere en koesteren minachting voor andere naties. (Gelukkig zijn genoemde nationalisten in de VS en Rusland een kleine minderheid en heeft de meerderheid van hun respectieve bevolking een hekel aan hen - dit is niet het geval in Oekraïne en Israël.) Concurrerende groeperingen en interne andersdenkenden worden de vijand. Blanke nationalisten (en Russische nationalisten) keuren wellicht andere rassen en blanken af die ze zien als rassenverraders. Oekraïense nationalisten gaan zo ver dat ze Russische Oekraïners stervenswaardig achten. Zionisten minachten grote segmenten van joden die het niet met hun ideologie eens zijn. Net zoals zij zichzelf als collectief bezien, zien ze andere groepen als collectieven, niet als individuen. En als die collectieven worden gezien als een bedreiging of als tegenstanders (niet-blanken, blanken, joden, Arabieren, separatisten, Russen, kapitalisten, communisten) voelen de nationalisten zich volkomen gerechtvaardigd om elk lid van dat collectief te bestraffen. Individuele schuld of onschuld is irrelevant. Je bent schuldig op grond van je klasse, economische overtuigingen, religie, etniciteit, politiek.

Als je je willekeurige groepering waardeert boven alle andere dan wordt al het andere beoordeeld door verwijzing naar die groep. Als je natie het belangrijkste is, dan zijn alle beschikbare middelen ten bate van het bevorderen van de belangen van je natie billijk. Dus, wat is belangrijker? Je natie of het vertellen van de waarheid? Je natie. Je natie en niet moorden? Je natie. Je natie en niet stelen? Je natie. "Mijn land, goed of fout." Dit soort nationalisme praat het binnenvallen van andere landen, het ombrengen en tot slaven onderwerpen van je vijanden, marteling, sluipmoord, zwarte propaganda, willekeurige arrestaties, schendingen van internationale wetgeving, het bespioneren van je eigen burgers, de soevereiniteit van andere landen geweld aandoen, het vormen van gepaste allianties met verwerpelijke groeperingen vanwege aansluitende belangen, enzovoort, goed.

En weet u? De VS voerde al die zaken uit vóór Trump. Volgens ex-CIA officier John Kiriakou is dit in wezen de mentaliteit van de CIA. Uit John Duffy en Ray Nowosielski's nieuwe boek The Watchdogs Didn't Bark: The CIA, NSA, and the Crimes of the War on Terror:
"De CIA wil mensen aannemen die comfortabel zijn met het werken in ethisch of moreel grijze gebieden. Ze hebben een geweten, ze kunnen zakken voor een leugendetector, maar ze hebben plezier in het overtreden van wetten."... Kiriakou geeft toe dat hij zich "perfect gelukkig [voelt] om de wet te overtreden als het draait om God en het land." Je wordt getraind om de hele tijd te liegen. Je hele leven is een leugen..."
Het probleem met de CIA's hiërarchie van waarden, zover ik kan nagaan, is dat de nationale veiligheid hun god is. Land? Ja. Maar God? Niet zo, althans geen God die de hoofdletter G verdient. Als behalve de waarheid en rechtvaardigheid de 'nationale veiligheid' wordt afgewogen dan wint het elke keer. En het probleem hier - en in alle andere voorbeelden van mindere goden zoals hierboven opgesomd - is dat elke keer dat je hoogste kostbaarheid zich beperkt tot een relatief smalle sfeer verlies je je ziel. Door het verwerpen van hogere waarden sta je toe dat kwaad binnentreedt en morele aftakeling als een ziekte voortschrijdt.

Het geniale van het christendom - wat de genialiteit van zijn voornaamste oprichter, de apostel Paul, is - is dat zijn centrale dogma het effect heeft van het afbreken van oppervlakkige groepsbarrières. Je bent niet je natie, je ras, je sekse, of je klasse, zoals de Metropolitan hierboven verduidelijkt, of zoals Paul zelf het onder woorden bracht: "Er bestaat geen jood, noch een niet-jood, noch een slaaf of vrije man, noch bestaat er mannelijk en vrouwelijk, want u bent allen een in Jezus Christus." Voor Paul was dit bericht universeel in beginsel - het kon op iedereen van toepassing zijn. Maar er zat een addertje onder het gras: het was alleen daadwerkelijk van toepassing als je het accepteerde en het op praktische wijze verwezenlijkte in je dagelijks leven. Joden en Grieken konden christenen zijn, maar teneinde dat uit te voeren moesten ze de identiteitspolitiek van hun tijd overstijgen en ophouden zichzelf voornamelijk te zien als joden en Grieken. Ze moesten hun 'kleine goden' terzijde leggen zoals etniciteit, klasse en sekse.

Maar de innerlijke logica van het dogma is nog steeds universeel. Elk individu deelt iets gemeenschappelijks: de vonk van het goddelijke. Elk individu is waardevol. Het in het leven roepen van een nieuwe identiteitsgroep - een gemeenschappelijke afkomst en aanwezigheid "in Christus" - heeft derhalve het enigszins paradoxale effect van het opzetten van een groep die de individu respecteert, hun an sich waardeert en hun innerlijk potentieel waarneemt. Dat is het geniale van het christendom, maar ik denk dat het ook zijn zwakke plek is. Zoals Kiriakou hierboven demonstreert en zoals het patriarchaat van Constantinopel recentelijk deed met zijn besluit om te zwichten onder externe (en interne) politieke druk kan de boodschap verloren raken als we het zicht verliezen op wat die grootschaliger gedeelde identiteit werkelijk beoogt en het zich verlaagt tot de reikwijdte van politiek opportunisme.

Natuurlijk vraagt het ideaal van christendom bijzonder veel van ons, wat zelden in zijn volledigheid wordt geopenbaard. Maar ondanks de onvolkomenheden van de kerken en de morele misgrepen van de individuele kerkgangers, dat is wat ze hier te doen hebben: om een alternatief voor te leggen aan de beperkende identiteitsgroeperingen die gebaseerd zijn op willekeurige categorieën. Wat er toe doet is wie u bent en wat u doet: uw eigen individuele karakter.

Terug
naar Trump

Aan al die professionele en salonexperts, ofwel mensen met meningen: als u Trump afbrandt omdat hij een zelfverklaarde nationalist is of als u nationalisme neersabelt alsof al zijn variaties en complexiteiten gedestilleerd kunnen worden tot een simpele kwalijke zaak, zult u het volgende ter wille van de consequentheid moeten verwerpen:
  • Amerikanisme
  • Zionisme
  • Oekraïense Banderieten
  • De CIA
Al deze punten handelen naar nationalistische stelregels, en niet de goede vorm ervan. Maar succes met het overhalen van CNN en MSNBC om dat te doen. Alle vier hebben de volledige steun van dezelfde media die Trump bekritiseren die simpelweg zegt dat hij een nationalist is - het is ironisch dat het soort nationalisme dat hij onderschrijft eigenlijk veel beter is dan het soort dat zij impliciet goedkeuren.

Ik kan alleen maar concluderen dat Trumps critici beledigd zijn, niet omdat ze vinden dat nationalisme kwalijk is. Ze vinden nationalisme prima als het hun belangen dient. Nee, ze zijn ontstemd simpelweg omdat 'Oranje Man Slecht'.