hitler ehret
© Matthew Ehret/The Canadian Patriot
Terwijl de aandacht van de wereld wordt opgeslokt door tektonische verschuivingen die zich in Amerika voltrekken als "een perfecte storm" van burgeroorlog terwijl een militaire staatsgreep zowel de verkiezingen als de grondvesten van de republiek zelf ongedaan dreigt te maken, verscheen er iets zeer onheilspellends "buiten het gezichtsveld" van de meeste toeschouwers. Dit iets is een financiële ineenstorting van de transatlantische banken welke chaos dreigt te ontketenen in de wereld. Het is deze ineenstorting die ten grondslag ligt aan de wanhopige pogingen die worden ondernomen door de neo-conservatieve krachten voor een totale oorlog met Rusland, China en andere leden van de groeiende Mutlipolaire Alliantie van vandaag.

In recente artikelen vermeldde ik dat de door de Bank of England geleide "oplossing" voor deze op handen zijnde financiële uiteenspatting van de zeepbel betreffende de $1.5 biljard derivaten wordt doorgedrukt onder de dekmantel van een "Grote Wereldwijde Reset", wat een lelijke en wanhopige poging is om COVID-19 te gebruiken als schijnreden voor het opleggen van een nieuw post-covid besturingssysteem van de wereldorde. Aangezien de nieuwe "regels" van dit nieuwe systeem erg lijken op de "oplossing" uit 1923 van de Bank of England voor de economische chaos in Duitsland, hetgeen uiteindelijk een fascistisch bestuursmechanisme vereiste om het aan de massa's op te leggen, wil ik dieper ingaan op de oorzaken en gevolgen van de volkomen onnodige ineenstorting van Weimar Duitsland welke gepaard ging met hyperinflatie en chaos gedurende de periode 1919-1923.

In dit essay zal ik verder onderzoeken hoe diezelfde architecten van hyperinflatie in 1933 dicht bij het vestigen van een wereldwijde bankiersdictatuur kwamen en hoe die vroege poging tot een Nieuwe Wereldorde gelukkig ontspoorde door een moedige strijd die uit de populaire geschiedenisboeken is geschrapt.

We zullen diepgaand onderzoeken hoe een grote oorlog uitbrak binnen Amerika geleid door anti-imperiale patriotten tegenover de krachten van Wall Street en Londens Diepe Staat en we zullen onderzoeken hoe deze botsing van denkkaders tot een hoogtepunt kwam in 1943-1945.

Deze historische studie wordt niet verricht voor vermaak, noch moet dit worden gezien als een zuiver academische exercitie, maar wordt uitgevoerd om het simpele feit dat de wereld een totale ineenstorting van het systeem tegemoet gaat en tenzij bepaalde verborgen feiten uit de geschiedenis van de 20e eeuw aan het licht worden gebracht, zullen de krachten die ons collectieve geheugen van wat we ooit waren hebben vernietigd de touwtjes in handen houden, terwijl de maatschappij wordt meegesleept naar een nieuw tijdperk van fascisme en wereldoorlog.

Versailles en de Vernietiging van Duitsland

Groot-Brittannië was de stuwende kracht achter de orkestratie van WO I en de vernietiging van de potentiële Duits-Russisch-Amerikaanse-Osmaanse alliantie, die aan het eind van de 19e eeuw vorm begon te krijgen, zoals de dwaze keizer Wilhelm ontdekte (zij het helaas te laat) toen hij zei:
"de wereld zal worden overspoeld door de vreselijkste oorlog, met als uiteindelijk doel de ondergang van Duitsland. Engeland, Frankrijk en Rusland hebben samengespannen om ons te vernietigen... dat is de naakte waarheid van de situatie die langzaam maar zeker werd gecreëerd door Edward VII".
Zoals de Britse oligarchie de oorlog bestierde, zo organiseerde zij ook de conferentie tot herstelbetalingen in Frankrijk, die onder andere een onmogelijk terug te betalen schuld aan het verslagen Duitsland oplegde en de Volkenbond oprichtte die het instrument moest worden voor een "post-natiestaat wereldorde". Lloyd George leidde de Britse delegatie samen met zijn assistent Philip Kerr (Lord Lothian), Leo Amery, Lord Robert Cecil en Lord John Maynard Keynes, die een lange termijn agenda hadden om een werelddictatuur tot stand te brengen. Al deze figuren waren lid van de nieuw opkomende Ronde Tafel Beweging, die de volledige controle over Groot-Brittannië had overgenomen door Asquith in 1916 af te zetten en die de kern vormt van de huidige "diepe staat".
round table
Nadat de Wapenstilstand van 1918 het leger en de zeemacht van Duitsland had ontmanteld, moest de eens zo machtige natie de onmogelijke som van 132 miljard goudmarken aan de overwinnaars betalen en gebieden opgeven die 10% van haar bevolking vertegenwoordigden (Elzas-Loraine, Ruhrgebied en Noord-Silezië), 15% van haar landbouwgrond uitmaakten, 12% van haar veestapel, 74% van haar ijzererts, 63% van haar zinkproductie en 26% van haar steenkool. Duitsland moest ook 8000 locomotieven, 225.000 treinwagons en al haar koloniën afstaan. Het was een feest van hededaagse plundering.

Er restte Duitsland zeer weinig keuze. De belastingen werden verhoogd en de invoer werd volledig stopgezet terwijl de uitvoer werd verhoogd. Dit beleid (dat doet denken aan de bezuinigingstechnieken van het IMF die thans worden toegepast) mislukte volledig, want beide daalden met 60%. Duitsland gaf de helft van zijn goudvoorraad op, hetgeen amper verschil maakte voor wat betreft de schuldaflossing. In juni 1920 werd besloten tot een nieuwe strategie: het laten draaien van de bankbiljettenpers. Dwaas genoeg dachten wanhopige monetaristen dat dit een "wondermiddel" zou zijn, maar in plaats daarvan resulteerde deze oplossing in een asymptotische devaluatie van de munt tot hyperinflatie. Van juni 1920 tot oktober 1923 schoot de hoeveelheid geld dat in omloop was omhoog van 68,1 goudmarken tot 496,6 kwintiljoen goudmarken. In juni 1922 vertegenwoordigde 300 mark omgerekend 1 US-dollar en in november 1923 waren er 42 biljoen marken nodig om 1 US-dollar te krijgen! Er zijn nog steeds beelden beschikbaar van Duitsers die kruiwagens met geld over straat duwen, alleen maar om een kuipje boter en brood te kopen (1 kg brood werd in 1923 verkocht voor 428 miljard mark).
weimar inflation
Door het waardeverlies van de munt daalde de industriële productie met 50%, steeg de werkloosheid tot meer dan 30% en daalde de voedselinname tot meer dan de helft van het vooroorlogse niveau. De Duitse regisseur Fritz Langs film Dr. Mabuse (De Gokker) uit 1922 toonde de waanzin van de ineenstorting van de Duitse bevolking in speculatieve gekte, toen degenen die de middelen hadden tegen de Duitse mark begonnen te wedden om zichzelf te beschermen en zo alleen maar bijdroegen aan de ineenstorting van de mark van binnenuit. Dit doet sterk denken aan de Amerikanen die vandaag de dag de Amerikaanse dollar short verkopen in plaats van te vechten voor een systemische oplossing.


Er was verzet

De duistere gevolgen van Versailles waren niet onbekend en het lot van Duitsland dat vervuild was door het Nazisme was allesbehalve voorbestemd. Het is een bewijsbaar feit, dat vaak uit de geschiedenisboeken wordt weggelaten, dat patriottische krachten uit Rusland, Amerika en Duitsland moedige pogingen ondernamen om het tragische traject van hyperinflatie en fascisme te veranderen, hetgeen de opkomst van Hitler en WO II ZOU HEBBEN voorkomen, indien hun pogingen niet waren gesaboteerd.

In Amerika zelf maakte een nieuw presidentieel team onder leiding van William Harding snel korte metten met de agenda van de verbeten anglofiele president Woodrow Wilson, voorstander van de Volkenbond. Washington Baker Vanderclip, een vooraanstaand Amerikaans industrieel die in 1920 de leiding had over 's werelds grootste handelsovereenkomst uit de geschiedenis met Rusland ter waarde van 3 miljard dollar, noemde Wilson "een autocraat uit de koker van de Britse regering". In tegenstelling tot Wilson steunde president Harding de handelsovereenkomst tussen de VS en Rusland en ondermijnde hij de Volkenbond door de soevereiniteit van Amerika te versterken en in 1921 bilaterale verdragen met Rusland, Hongarije en Oostenrijk buiten de controle van de bond te verklaren. De nieuw opgerichte Britse Ronde Tafel Beweging in Amerika (opgezet als de Council on Foreign Relations) was niet enthousiast.

Net toen Harding doende was de Sovjet-Unie te erkennen en een verbond met Lenin aan te gaan, at de grootse president een paar "bedorven oesters" en stierf op 2 augustus 1923. Hoewel er nooit een autopsie werd verricht, bracht zijn dood een decennium van Anglofiel Wall Street-leiderschap in Amerika en maakte een einde aan alle verzet vanuit het presidentschap tegen een wereldregering. Deze periode resulteerde in de door speculatie gedreven zeepbel van de 'roaring twenties', waarvan de crash op zwarte vrijdag in 1929 bijna een fascistische hel ontketende in Amerika.

De Ontsporing van het Russisch-Duitse Verdrag van Rapallo

Na maanden van organiseren stemden vooraanstaande vertegenwoordigers van Rusland en Duitsland in met een alternatieve oplossing voor het Verdrag van Versailles, dat de Duitse patriotten een hart onder de riem zou hebben gestoken en een krachtige Russisch-Duitse vriendschap in Europa tot stand zou hebben gebracht welke andere snode agenda's zou hebben doorkruist.

Onder leiding van de Duitse industrieel en minister van Buitenlandse Zaken Walter Rathenau en zijn tegenhanger, de Russische minister van Buitenlandse Zaken Georgi Chicherin, werd op 16 april 1922 in Rapallo, Italië, het verdrag ondertekend, dat gebaseerd was op de kwijtschelding van alle oorlogsschulden en het afzien van alle territoriale aanspraken van beide zijden. Volgens het verdrag zouden Rusland en Duitsland "in een geest van wederzijdse welwillendheid samenwerken om in de economische behoeften van beide landen te voorzien".

Toen Rathenau op 24 juni 1922 werd vermoord door de Organisatie-Consul, een terroristische cel, verloor het succes van het Verdrag van Rapallo zijn kracht en raakte de natie in een diepere golf van chaos en het bijdrukken van geld. De Organisatie Consul had het voortouw genomen bij de moord op meer dan 354 Duitse politieke figuren tussen 1919-1923 en toen deze in 1922 verboden werd, veranderde de groep slechts van naam en ging over in andere Duitse paramilitaire groepen (zoals het Freikorps), die de militaire arm werden van de nieuwe nationaal-socialistische Partij.

1923: Oplossing van de City of London wordt opgelegd

Toen de hyperinflatoire uitbarsting van Duitsland resulteerde in totale onbestuurbaarheid van de staat, kwam er een oplossing in de vorm van het door Wall Street geschreven "Dawes Plan", waarvoor een in Londen opgeleide Golem nodig was luisterend naar de naam Hjalmar Schacht. Schacht, die in november 1923 werd geïntroduceerd als Commissaris voor de Valutahandel en spoedig President van de Reichsbank werd, bracht als eerste daad een bezoek aan de gouverneur van de Bank of England, Montagu Norman, in Londen, die Schacht een blauwdruk verschafte voor de herstructurering van Duitsland. Schacht keerde terug om de crisis "op te lossen" met exact hetzelfde gif dat de crisis had veroorzaakt.

Allereerst werd met de aankondiging van een nieuwe munt met een vaste waarde, de "rentenmark", 1 biljoen reichsmark ingewisseld voor 1 nieuwe rentenmark, waardoor de Duitsers wederom werden bestolen. Deze nieuwe munt zou volgens "nieuwe regels" functioneren die nooit eerder gezien werden in de geschiedenis van Duitsland: Grootschalige privatiseringen resulteerden in Anglo-Amerikaanse conglomeraten die staatsbedrijven kochten. IG Farben, Thyssen, Union Banking, Brown Brothers Harriman, Standard Oil, JP Morgan en Union Banking kregen zeggenschap over Duitslands financiën, mijnbouw en industriële belangen onder toezicht van John Foster Dulles, Montagu Norman, Averill Harriman en andere actoren van de diepe staat. Dit werd bekend gemaakt in de film Judgement at Nuremburg van Stanley Kramer uit 1961.


Vervolgens verminderde Schacht de kredietverlening aan de industrie, verhoogde de belastingen en legde massale bezuinigingen op "nutteloze uitgaven" op. 390.000 ambtenaren werden ontslagen, vakbonden en collectieve onderhandelingen werden vernietigd en de lonen werden met 15% verlaagd.

Zoals men zich kan voorstellen, was deze vernietiging van het leven na de hel van Versailles ondraaglijk en burgerlijke onrust begon over te slaan op een manier die zelfs de machtige bankiers van Londen en Wall Street (en hun huurlingen) niet konden beheersen. Er was een handhaver nodig die niet gehinderd zou worden door de democratische instellingen van de republiek om de economie van Schacht aan het volk op te dringen. Een in opkomst zijnde opruiende mislukte schilder die voor opschudding had gezorgd in een Bierhall Putsch op 8 november 1923 was perfect.

Een Laatste Poging om Duitsland te Redden

Hoewel Hitler in het daaropvolgende decennium van Schachtiaanse economie steeds machtiger werd, werd een laatste republikeinse poging ondernomen om te voorkomen dat Duitsland in een fascistische hel zou storten in de vorm van de verkiezingsoverwinning in november 1932 van generaal Kurt von Schleicher als kanselier van Duitsland. Schleicher was een decennium eerder naast Rathenau mede-architect van Rapallo geweest en was een groot voorstander van het programma van openbare werken en interne verbeteringen van de Friedrich List Society, welke werd gepromoot door de industrieel Wilhelm Lautenbach. De publieke steun aan de nazi-partij stortte in terwijl een faillissement niet uitgesloten kon worden. Hitler was depressief geraakt en overwoog zelfs zelfmoord te plegen toen "een legale staatsgreep" werd ontketend door de Anglo-Amerikaanse elite, waardoor fondsen uit Wall Street in de kas van de nazi's konden stromen.

Op 30 januari 1933 werd Hitler kanselier en verkreeg in rap tempo dictatoriale bevoegdheden onder afkondiging van de "noodtoestand", veroorzaakt door de brand in de Reichstag in maart 1933. In 1934 werden tijdens de Nacht van de Lange Messen Generaal Schleicher en honderden andere Duitse patriotten vermoord en het duurde slechts enige jaren voordat het Frankenstein-monster van de Londense City-Wall Street over de wereld raasde.
hitler
Hoe de Krach van 1929 tot Stand Werd Gebracht

Hoewel iedereen weet dat de beurskrach van 1929 in Amerika een vier jaar durende verschrikkelijke tijd met zich meebracht, die zich snel over Europa verspreidde als de grote depressie, hebben niet veel mensen zich gerealiseerd dat dit niet onvermijdelijk was, maar eerder een gecontroleerde uitbarsting.

De zeepbellen van de jaren 1920 werden ontketend met de vroege dood van president William Harding in 1923 en groeiden onder de zorgvuldige leiding van JP Morgans president Coolidge en financier Andrew Mellon (minister van Financiën) die de banken dereguleerden, het land bezuinigingen oplegden en een regeling voor leningen via bemiddelaars bekokstoofden waardoor speculanten 90% op hun aandelen konden lenen. Wall Street werd gedereguleerd, investeringen in de reële economie werden in de jaren 1920 stopgezet en waanzin werd de norm. In 1925 bedroegen de leningen via bemiddelaars in totaal $1,5 miljard, in 1926 groeide dit tot $2,6 miljard en eind 1927 was het $5,7 miljard. Tegen 1928 was de aandelenmarkt vier keer overgewaardeerd!

Toen de zeepbel voldoende was opgeblazen, werd besloten om op een bepaald moment een massale "calling in" van de leningen via bemiddelaars te coördineren. Het was te voorzien dat niemand deze kon betalen, hetgeen resulteerde in een ineenstorting van de markten. De "insiders" voegden zich onder JP Morgans "preferente klanten" en andere financiële kolossen die voor de crash verkochten, kochten vervolgens de fysieke activa van Amerika voor een appel en een ei op. Een opmerkelijk persoon die op deze manier fortuin maakte was Prescott Bush van Brown Brothers Harriman, die vervolgens in 1932 een failliete nazipartij redde. Deze financiers onderhielden een nauwe band met de Londense City en coördineerden hun operaties via het private centrale banksysteem van Amerika's Federal Reserve en de Bank of International Settlements.

De Grote Depressie Was een Hel op Aarde

Tijdens de Grote Depressie werd de bevolking tot het uiterste gedreven, waardoor Amerika zeer vatbaar werd voor fascisme: de werkloosheid schoot omhoog tot 25%, de industriële capaciteit stortte met 70% in en de landbouwprijzen daalden tot ver onder de productiekosten, waardoor executieverkopen en zelfmoorden in een stroomversnelling geraakten. Spaargeld ging verloren toen 4000 banken failliet gingen.

Deze wanhoop vond navolging in Europa en Canada, waar eugenetica-minnende fascisten over de hele linie aan populariteit wonnen. Engeland zag de opkomst van Sir Oswald Mosley's Britse Unie van Fascisten in 1932, Engelstalig Canada had zijn eigen fascistische oplossing met de Rhodes Scholar "Fabian Society" League of Social Reconstruction(die later de Liberal Party overnam) en die opriep tot het "wetenschappelijk beheer van de samenleving". In 1932 was Il Duce meer dan zes keer in Time magazine verschenen en de mensen kregen te horen dat het bedrijfsfascisme de economische oplossing was voor alle economische problemen van Amerika.

Te midden van de crisis hief de stad Londen in 1931 voor zichzelf de goudstandaard op, wat een verlammende klap betekende voor de VS, omdat het resulteerde in een vlucht van goud uit Amerika, waardoor de geldvoorraad nog verder inkromp en dus niet in staat was om op de depressie te reageren. Britse goederen overspoelden tegelijkertijd de VS en verpletterden de weinige productie die nog over was.

Tegen deze achtergrond ontvouwde zich in 1931 één van de minst begrepen gevechten.

1932: Poging tot het Stichten van een Bankiersdictatuur

In Duitsland zorgde een verrassingsoverwinning van generaal Kurt Schleicher in december 1932 voor de nederlaag van de door Londen geleide nazi-partij, waardoor Duitsland bevrijd dreigde te worden van de tirannie van de Centrale Bank. Een paar weken voor Schleichers overwinning won Franklin Roosevelt het presidentschap in Amerika met het dreigement de particuliere banken te reguleren en nationale soevereiniteit over de financiën te doen gelden.

Toen de Londense City hun plannen voor een globaal fascisme uit hun vingers zagen glippen kondigden zij aan dat er in allerijl een nieuw globaal systeem moest worden gecreëerd, gecontroleerd door Centrale Banken. Hun doel was de economische crisis te gebruiken als een excuus om de nationale staten elke zeggenschap over het monetaire beleid te ontnemen en tegelijkertijd de macht van onafhankelijke centrale banken als handhavers van "evenwichtige mondiale begrotingen" te vergroten.

In december 1932 werd een economische conferentie "ter stabilisering van de wereldeconomie" georganiseerd door de Volkenbond onder leiding van de Bank of International Settlements (BIS) en de Bank of England. De BIS was in 1930 opgericht als "de Centrale Bank van de Centrale Banken" om de aflossing van WO I-schulden te vergemakkelijken en was een vitaal instrument voor de financiering van nazi-Duitsland - lang na aanvang van WO II. De Economische Conferentie van Londen bracht 64 landen van de wereld bijeen in een gecontroleerde omgeving, voorgezeten door de Britse Eerste Minister en geopend door de Koning zelf.

Een resolutie aangenomen door het Monetair Comité van de Conferentie stelde:
"De conferentie acht het van essentieel belang dat, om een internationale goudstandaard te voorzien van het mechanisme dat nodig is voor een bevredigende werking, onafhankelijke Centrale Banken, met de vereiste bevoegdheden en vrijheid om een passend monetair en kredietbeleid te voeren, worden opgericht in die ontwikkelde landen die thans niet over een adequate centrale bankinstelling beschikken" en dat "de conferentie opnieuw het grote nut wenst te bevestigen van een nauwe en voortdurende samenwerking tussen Centrale Banken. De Bank voor Internationale Betalingen zou een steeds belangrijker rol moeten spelen, niet alleen door de contacten te verbeteren, maar ook als instrument voor gemeenschappelijke actie.
Aansluitend op de hedendaagse fixatie van de Bank of England op "mathematisch evenwicht" werd in de resoluties gesteld, dat de nieuwe mondiale goudstandaard, gecontroleerd door centrale banken, nodig was "om een fundamenteel evenwicht in de betalingsbalans van landen te handhaven". De idee was om natiestaten hun macht te ontnemen om krediet te genereren en te sturen voor hun eigen ontwikkeling.

FDR Haalt de Londense Conferentie Onderuit

Kanselier Schleicher's verzet tegen een bankiersdictatuur werd beslecht door een "zachte staatsgreep", waarbij de patriottische leider in januari 1933 werd afgezet ten gunste van Adolph Hitler (onder controle van Hjalmar Schacht, een marionet van de Bank of England); Schleicher werd het jaar daarop vermoord. In Amerika werd op 15 februari 1933 een moordaanslag op Roosevelt verijdeld toen een vrouw in Miami het pistool uit de hand van een anarchistische vrijmetselaar sloeg, wat resulteerde in de dood van burgemeester Cermak van Chicago.

Zonder het lijk van FDR stuitte de Londense conferentie op een onoverkomelijke hindernis, omdat FDR weigerde Amerikaanse medewerking toe te staan. Roosevelt erkende de noodzaak van een nieuw internationaal systeem, maar hij wist ook dat dit georganiseerd moest worden door soevereine staten die dienstbaar waren aan het algemeen welzijn van het volk en niet door centrale banken die zich toelegden op het welzijn van de oligarchie. Voordat er enige internationale veranderingen konden plaatsvinden, moesten de door de gevolgen van de depressie gecastreerde natiestaten zich eerst economisch herstellen om uit de greep van de financiers te blijven.

Vanaf mei 1933 brokkelde de Londense conferentie af toen FDR klaagde dat het onvermogen van de conferentie om de werkelijke problemen van de crisis aan te pakken "een catastrofe was die neerkwam op een wereldtragedie" en dat fixatie op stabiliteit op korte termijn "oude stokpaardjes waren van zogenaamde internationale bankiers". FDR vervolgde: "De Verenigde Staten streven naar een soort dollar die over een generatie dezelfde koop- en schuldbetalingskracht zal hebben als de dollarwaarde die wij in de nabije toekomst hopen te bereiken. Die doelstelling betekent meer voor het welzijn van andere naties dan een vaste verhouding voor een maand of twee. Vaststelling van de wisselkoers is niet het ware antwoord".

De Britten stelden een officiële verklaring op waarin zij aangaven dat "de Amerikaanse verklaring over stabilisatie het volledig nutteloos maakte om de conferentie voort te zetten."

FDR's Oorlog tegen Wall Street

De nieuwe president gooide de knuppel in het hoenderhok tijdens zijn inaugurele rede op 4 maart door te stellen: "De geldwisselaars zijn gevlucht van hun ereplaatsen in de tempel van onze beschaving. We kunnen die tempel nu herstellen tot de oude waarheden. De maatstaf voor het herstel ligt in de mate waarin wij sociale waarden toepassen die nobeler zijn dan louter geldelijk gewin".

FDR verklaarde op verscheidene fronten de oorlog aan Wall Street, te beginnen met zijn steun aan de Pecorra Commission die duizenden bankiers naar de gevangenis stuurde en de criminele activiteiten blootlegde van de toplaag van Wall Streets machtsstructuur die de depressie manipuleerde, politieke ambten kocht en het fascisme opdrong. Ferdinand Pecorra, die de commissie leidde, richtte de aandacht op de achterliggende handelwijzen van de diepe staat toen hij zei: "Deze kleine groep hooggeplaatste financiers, die de bronnen van de economische activiteit controleert, heeft meer werkelijke macht dan enige vergelijkbare groep in de Verenigde Staten."

Het succes van Pecorra, dat met veel publiciteit werd omgeven, gaf FDR de macht om ingrijpende regelgeving op te leggen in de vorm van 1) Glass-Steagall scheiding van banken, 2) reorganisatie betreffende faillissementen en 3) de oprichting van de Security Exchange Commission om toezicht te houden op Wall Street. Het belangrijkste was dat FDR de door Londen gecontroleerde Federal Reserve ontkrachtte door zijn eigen man als voorzitter te installeren (de industrieel Mariner Eccles), die de Reserve voor het eerst sinds 1913 dwong te gehoorzamen aan nationale verordeningen, terwijl hij een "alternatief" kredietmechanisme buiten de controle van de Fed creëerde, de Reconstruction Finance Corporation (RFC), die in de jaren 1930 de belangrijkste kredietverstrekker voor de infrastructuur in Amerika werd.

Een van de meest controversiële beleidsmaatregelen waarvoor FDR heden ten dage wordt gedemoniseerd was zijn afschaffing van de goudstandaard. De goudstandaard zelf beperkte de geldhoeveelheid tot een strikte omwisseling van goud per papieren dollar en verhinderde zo de totstandbrenging van interne verbeteringen die nodig waren om de industriële capaciteit nieuw leven in te blazen en de miljoenen werklozen weer aan het werk te krijgen waarvoor geen financiële middelen bestonden. De manipulatie ervan door internationale financiers maakte het destijds tot een vernietigingswapen in plaats van een scheppingsmiddel. Aangezien de prijzen van grondstoffen lager waren dan de productiekosten, was het van essentieel belang de prijzen van goederen te verhogen onder een vorm van "gecontroleerde inflatie", zodat fabrieken en boerderijen weer solvabel konden worden maar helaas hield de goudstandaard dat tegen. FDR legde beschermende tarieven op om het agro-industriële herstel op alle fronten te bevorderen, waarmee een einde kwam aan jaren van roofzuchtige vrijhandel.

FDR formuleerde zijn politiek-economische filosofie in 1934: "De oude misleidende idee van de bankiers aan de ene kant en de regering aan de andere kant, als min of meer gelijke en onafhankelijke eenheden, is voorbij. De regering moet uit noodzaak de leider zijn, moet de rechter zijn, van de tegenstrijdige belangen van alle groepen in de gemeenschap, inclusief bankiers."

De
Ware New Deal

Eenmaal bevrijd van de ketenen van de centrale banken, waren FDR en zijn bondgenoten in staat een aanvang te nemen met een oprecht herstel door het vertrouwen in het bankwezen te herstellen. Binnen 31 dagen na zijn bank holiday was 75% van de banken weer operationeel en werd de FDIC opgericht om deposito's te verzekeren. Vier miljoen mensen kregen onmiddellijk werk en honderden bibliotheken, scholen en ziekenhuizen werden gebouwd en van personeel voorzien - allemaal gefinancierd door de RFC. FDR's eerste "fireside chat" was essentieel voor het herstel van het vertrouwen in de regering en de banken en dient zelfs vandaag nog als een krachtige les in bankieren waarvan centrale bankiers niet willen dat u er kennis van neemt.



Van 1933-1939 werden 45.000 infrastructuurprojecten gebouwd. De vele "lokale" projecten werden, net als China's Belt and Road Initiative vandaag, bestuurd onder een "groots ontwerp"
dat FDR de "Four Quarters" noemde, met zones van megaprojecten zoals de Tennessee Valley Authority-zone in het zuidoosten, de Columbia River Treaty-zone in het noordwesten, de St Laurence Seaway-zone in het noordoosten en de Hoover Dam/Colorado-zone in het zuidwesten. Deze projecten waren transformerend op een wijze dat nooit door middel van geld gemeten zou kunnen worden: het alfabetisme in het gebied van Tennesse steeg van 20% in 1932 tot 80% in 1950 terwijl de racistische achterbuurten van het zuiden het fundament werden van Amerika's lucht- en ruimtevaartindustrie dankzij de overvloedige en goedkope waterkracht. Zoals ik reeds in de Saker heb vermeld, was FDR geen Keynesiaan (hoewel niet kan worden betwist dat hordes Rhodes Scholars en Fabians die zijn administratie binnendrongen dat zeker wel waren).

Wall Street Saboteert de New Deal

Degenen die vandaag de New Deal bekritiseren negeren het feit dat de mislukkingen meer te maken hebben met sabotage door Wall Street dan met iets intrinsieks aan het programma. Bijvoorbeeld, de marionet van JP Morgan Lewis Douglass (U.S. Budget Director), dwong in 1934 de sluiting af van de Civil Works Administration, hetgeen resulteerde in het ontslag van alle 4 miljoen arbeiders.

Wall Street deed zijn uiterste best om op elke mogelijke wijze de economie te verstikken. In 1931 bedroegen de leningen van New York banken aan de reële economie 38,1 miljard dollar, wat daalde tot slechts 20,3 miljard dollar in 1935. Terwijl de New York banken in 1929 29% van hun fondsen in Amerikaanse obligaties en effecten hadden, was dit gestegen tot 58%, waardoor de regering geen productief krediet meer kon verlenen aan de reële economie.

Toen in 1937 FDR's minister van Financiën hem overhaalde openbare werken te annuleren om te zien of de economie "op eigen benen kon staan", trok Wall Street krediet terug uit de economie, waardoor de industriële productie-index instortte van 110 tot 85, waarmee zeven jaar winst werd uitgewist, terwijl de staalcapaciteit terugviel van 80% tot een depressieniveau van 19%. Twee miljoen banen gingen verloren en de Dow Jones verloor 39% van zijn waarde. Dit was niet anders dan het onderuit schoppen van de krukken van een revaliderende patiënt en het was niemand ontgaan dat degenen die de schop uitdeelden openlijk het fascisme in Europa steunden. Patriarch van de familie Bush, Prescott Bush, destijds vertegenwoordiger van Brown Brothers Harriman, werd schuldig bevonden aan handel met de vijand in 1942!

Staatsgreeppoging in Amerika Verijdeld

Gedurende deze periode beperkten de bankiers zich niet tot financiële sabotage, maar deden eveneens een poging tot een fascistische militaire staatsgreep die werd onthuld door Maj. Gen. Smedley Butler in zijn getuigenis in het Congres van 20 november 1934. Butler getuigde dat het plan een aanvang had genomen in de zomer van 1933 en georganiseerd was door financiers van Wall Street, die hem als een marionet-dictator probeerden te gebruiken en die 500.000 leden van het Amerikaanse Legioen leidden om het Witte Huis te bestormen. Terwijl Butler sprak, hadden diezelfde financiers juist een anti-New Deal organisatie opgericht, de American Liberty League, die vocht om Amerika uit de oorlog te houden ter verdediging van een Anglo-Nazi fascistische wereldregering waarmee zij wilden samenwerken.


De American Liberty League sloeg pas een andere toon aan toen duidelijk werd dat Hitler een ongehoorzaam Frankenstein-monster was geworden dat niet tevreden was met een onderdanige positie aan de Britse idee van een Nieuwe Wereldorde. In antwoord op de agenda van de Liberty League zei FDR "sommigen spreken van een Nieuwe Wereldorde, maar het is niet nieuw en het is geen orde".

FDR's Anti-Koloniale Naoorlogse Visie

Een van de grootste tastbare getuigenissen van de anti-koloniale visie van FDR is vervat in een weinig bekend boek uit 1946, geschreven door zijn zoon Elliot Roosevelt, die als vertrouweling en adjudant van zijn vader op de hoogte was van enkele van de meest delicate vergaderingen waaraan zijn vader tijdens de oorlog deelnam. Elliot zag de ineenstorting van de naoorlogse visie na de dood van FDR op 12 april 1945 en de opkomst van een pro-Churchill presidentschap onder Harry Truman, die geen tijd verspilde met het gooien van atoombommen op een verslagen Japan, het inluiden van een Sovjet-heksenjacht in eigen land en het lanceren van een Koude Oorlog in het buitenland. Elliot schreef 'As He Saw It' (1946) om een levende getuigenis te creëren van het potentieel dat verloren was gegaan met het overlijden van zijn vader.

Elliot verklaarde omtrent zijn beweegreden om dit boek te schrijven:
"De beslissing om dit boek te schrijven werd meer recent genomen en werd door dringende gebeurtenissen aangespoord. Winston Churchills toespraak in Fulton, Missouri, vormde een factor in deze beslissing,... de groeiende voorraad Amerikaanse atoombommen is een dwingende factor; alle tekenen van groeiende verdeeldheid onder de leidende naties van de wereld, alle geschonden beloften, alle herlevende machtspolitiek van hebzuchtig en wanhopig imperialisme waren mijn aansporingen voor dit schrijven... En ik heb gezien hoe de beloften werden geschonden, hoe de voorwaarden summier en cynisch werden genegeerd en hoe de vredesstructuur werd verloochend... Ik schrijf dit aan u, die het met mij eens bent dat... het pad dat hij uitgestippelde, zeer betreurenswaardig - en opzettelijk - is verlaten."
De Vier Vrijheden

Nog voordat Amerika aan de oorlog deelnam, dienden de beginselen van internationale harmonie die FDR in zijn toespraak van 6 januari 1941 over de Vier Vrijheden tot het Amerikaanse Congres uiteenzette, als leidraad voor elke strijd gedurende de volgende 4,5 jaar. In deze toespraak zei FDR:
"In de toekomst, die wij willen veiligstellen, kijken wij uit naar een wereld gebaseerd op vier essentiële menselijke vrijheden.

"De eerste is de vrijheid van meningsuiting- overal ter wereld.

"De tweede is de vrijheid van ieder mens om God op zijn eigen manier te aanbidden - overal ter wereld.

"De derde is het vrij zijn van gebrek - hetgeen, vertaald in wereldtermen, betekent economische afspraken die elke natie een gezond leven in vredestijd voor haar inwoners verzekert - waar ook ter wereld.

"De vierde is vrij zijn van angst - hetgeen, in wereldtermen vertaald, betekent een wereldwijde vermindering van bewapening tot een zodanig punt en op zo'n grondige wijze dat geen natie in staat zal zijn een daad van fysieke agressie te plegen tegen welke buur dan ook - waar dan ook in de wereld.

"Dat betreft geen visie voor een ver verwijderd toekomstig millennium. Het is een duidelijke basis voor een soort wereld die in onze tijd en generatie haalbaar is. Dat soort wereld is de antithese van de zogenaamde nieuwe orde van tirannie die dictators trachten te creëren met de inslag van een bom.

"Tegenover die nieuwe orde stellen wij de grotere idee - de morele orde. Een goede samenleving is in staat om zonder angst het hoofd te bieden aan zowel plannen van wereldheerschappij als buitenlandse revoluties.

"Sinds het begin van de Amerikaanse geschiedenis zijn wij bezig met verandering in een eeuwigdurende vreedzame omwenteling, een omwenteling die gestaag en rustig voortgaat, zichzelf aanpassend aan veranderende omstandigheden zonder het concentratiekamp of de ongebluste kalk in de greppel. De wereldorde die wij nastreven is de samenwerking van vrije landen, samenwerkend in een vriendelijke, beschaafde maatschappij.

"Dit land heeft haar lot gelegd in de handen en hoofden en harten van miljoenen vrije mannen en vrouwen; en haar vertrouwen in vrijheid onder de begeleiding van God. Vrijheid betekent de suprematie van de mensenrechten waar dan ook. Onze steun gaat naar hen die strijden om die rechten te verwerven of te behouden. Onze kracht is onze eenheid van doel."
Toen de Amerikaanse schilder Norman Rockwell de omschrijving van deze Vrijheden hoorde, werd hij geïnspireerd om vier meesterwerken te schilderen die in heel Amerika werden tentoongesteld en de schoonheid van FDR's geest op alle burgers overbrachten.
FDR four freedoms
In 1942 schetste FDR's patriottische vicepresident (en de man die president had moeten zijn in 1948) Henry Wallace FDR's visie in een gepassioneerde videotoespraak tot het volk, die ook vandaag door alle wereldburgers bekeken zou moeten worden:


Churchill versus FDR: De Botsing van Twee Denkkaders

Elliots verslag van de botsing in 1941-1945 van denkkaders tussen zijn vader en Churchill zijn van onschatbare waarde, zowel voor wat betreft het vermogen om licht te werpen op het ware nobele constitutionele karakter van Amerika, verpersoonlijkt in de persoon van Roosevelt, als voor het aantonen van het prachtige potentieel van een wereld die er GEWEEST ZOU MOETEN ZIJN in het geval bepaalde onnatuurlijke gebeurtenissen niet hadden ingegrepen om de evolutie van onze soort te doen ontsporen naar een tijdperk van win-win samenwerking, creatieve rede en harmonie.

In As He Saw It legt Elliot een gesprek vast dat hij met zijn vader voerde aan het begin van Amerika's deelname aan WO II, waarin FDR zijn anti-koloniale bedoelingen glashelder maakte door te zeggen:
"Ik heb het over een andere oorlog, Elliott. Ik heb het over wat er met onze wereld zal gebeuren, als we na deze oorlog toestaan dat miljoenen mensen terugglijden in dezelfde semi-slavernij!

"Denk geen moment, Elliott, dat Amerikanen vanavond in de Pacific zouden sterven, als de kortzichtige hebzucht van de Fransen en de Britten en de Nederlanders er niet geweest was. Zullen we hen toestaan om het allemaal nog eens opnieuw te doen? Jouw zoon zal over vijftien of twintig jaar de juiste leeftijd hebben.

"Eén zin, Elliott. Daarna gooi ik je eruit. Ik ben moe. Dit is de zin: Als we de oorlog gewonnen hebben, zal ik alles in het werk stellen om te voorkomen dat de VS in de positie wordt gemanoeuvreerd om plannen te accepteren die Frankrijks imperialistische ambities bevorderen... of die het Britse Rijk helpen of bijstaan in zijn imperiale ambities."

Deze botsing kwam tot een hoogtepunt tijdens een grote confrontatie tussen FDR en Churchill tijdens de Casablanca Conferentie in Marokko van 24 januari 1943. Elliot documenteert hoe zijn vader Churchill voor het eerst confronteerde met diens geloof in de handhaving van de preferentiële handelsovereenkomsten van het Britse Rijk, waarop het plunderingssysteem was gebaseerd:

"Natuurlijk," merkte hij [FDR] op, met een sluw soort zekerheid, "natuurlijk, na de oorlog, zal één van de voorwaarden voor een duurzame vrede de grootst mogelijke vrijheid van handel moeten zijn."

Hij pauzeerde even. De P.M. hield zijn hoofd naar beneden en keek vanonder een wenkbrauw aandachtig naar Vader.

"Geen kunstmatige belemmeringen," vervolgde Vader. "Zo weinig mogelijk preferentiële economische overeenkomsten. Mogelijkheden voor expansie. Markten open voor gezonde concurrentie." Zijn blik dwaalde onschuldig door de kamer.

Churchill ging verzitten in zijn leunstoel. "De handelsovereenkomsten van het Britse Rijk", begon hij ernstig, "zijn -"

Vader onderbrak hem. "Ja. Die handelsovereenkomsten van het Britse Rijk zijn een goed voorbeeld. Het is dankzij deze dat de mensen in India en Afrika, van het hele koloniale Nabije en Verre Oosten, nog steeds zo achterlijk zijn als ze zijn."

Churchills nek werd rood en hij boog voorover. "Mijnheer de President, Engeland stelt geen moment voor om zijn bevoorrechte positie onder de Britse Dominions te verliezen. De handel die Engeland groot heeft gemaakt, zal blijven bestaan en onder voorwaarden die door Engelands ministers zijn voorgeschreven."

"Ziet u," zei Vader langzaam, "het is ergens op dit punt dat er waarschijnlijk onenigheid zal ontstaan tussen u, Winston, en mijzelf.

"Ik ben er vast van overtuigd dat als wij tot een stabiele vrede willen komen, deze de ontwikkeling van achtergebleven landen moet inhouden. Achtergebleven volkeren. Hoe kan dat bewerkstelligd worden? Dat kan uiteraard niet bewerkstelligd worden met achttiende-eeuwse methoden. Nu - "

"Wie heeft het over achttiende-eeuwse methoden?"

"Ieder van uw ministers die een beleid aanbeveelt dat rijkdom aan grondstoffen uit een koloniaal land haalt, maar dat in ruil daarvoor niets teruggeeft aan de bevolking van dat land. Twintigste-eeuwse methoden betreffen het brengen van industrie naar deze koloniën. Twintigste-eeuwse methoden houden in dat de rijkdom van een volk wordt vergroot door de levensstandaard te verhogen, door onderwijs te geven, door het sanitaire voorzieningen te bieden - door ervoor te zorgen dat het volk iets terugkrijgt voor de grondstofrijkdom van zijn gemeenschap."

In de kamer leunden we allemaal aandachtig voorover. Hopkins grijnsde. Commandant Thompson, Churchills adjudant, keek zuinig en gealarmeerd. De P.M. zelf begon furieus te kijken.

"U noemde India," gromde hij.

"Ja. Ik kan niet geloven dat we een oorlog tegen fascistische slavernij kunnen voeren, en tegelijkertijd niet werken aan de bevrijding van mensen over de hele wereld van een achterlijk koloniaal beleid."

"En de Filipijnen dan?"

"Ik ben blij dat u die noemt. Ze krijgen hun onafhankelijkheid, weet u, in 1946. En ze hebben moderne sanitaire voorzieningen gekregen, modern onderwijs; hun analfabetisme is gestaag gedaald..."

"Er kan niet getornd worden aan de economische afspraken van het Rijk."

"Die zijn kunstmatig..."

"Ze vormen het fundament van onze grootsheid."

"De vrede," zei Vader vastbesloten, "kan geen voortzetting van despotisme inhouden. De structuur van de vrede vereist en zal gelijkheid van volkeren krijgen. Gelijkheid van volkeren betekent de grootst mogelijke vrijheid van concurrerende handel. Wil iemand beweren dat de poging van Duitsland om de handel in Centraal Europa te domineren, niet in belangrijke mate heeft bijgedragen aan de oorlog?"
FDR stalin
Het was een geschil tussen deze twee mannen dat niet tot een oplossing kon leiden...

Elliot beschrijft hoe de volgende dag het gesprek tussen de twee mannen voortging, waarbij Churchill stelde:
"Meneer de President," riep hij, "ik geloof dat u probeert het Britse Rijk af te schaffen. Elk idee dat u hebt over de structuur van de naoorlogse wereld bewijst dat. Maar ondanks dat" - en hij gebaarde met zijn wijsvinger - "ondanks dat, weten we dat u onze enige hoop bent. En" - zijn stem zakte dramatisch - "jullie weten dat wij dat weten. Jullie weten dat wij weten, dat zonder Amerika het Rijk niet zal standhouden."

Churchill gaf toe, op dat moment, dat hij wist dat de vrede alleen tot stand kon komen volgens de regels die de Verenigde Staten van Amerika zouden opleggen. En door te zeggen wat hij zei, erkende hij dat de Britse koloniale politiek op sterven na dood zou zijn, en Britse pogingen om de wereldhandel te domineren zouden op sterven na dood zijn, en Britse aspiraties om de U.S.S.R. uit te spelen tegen de VS zouden op sterven na dood zijn. Of zouden dat zijn geweest indien Vader had geleefd. "
Dit verhaal werd volledig uitgesproken tijdens een lezing op 15 augustus door de auteur:


Vernietiging van FDR's Naoorlogse Visie

Terwijl FDR's strijd de loop der geschiedenis veranderde, resulteerde zijn vroege dood tijdens de eerste maanden van zijn vierde termijn in een fascistische perversie van zijn naoorlogse visie.

In plaats van het IMF, de Wereldbank of de VN te gebruiken als instrumenten voor de internationalisering van de principes van de New Deal ter bevordering van langlopende, laagrentende leningen voor de industriële ontwikkeling van voormalige koloniën, werden FDR's bondgenoten uit de macht verdreven en werden zij heroverd door dezelfde krachten die in 1933 probeerden de wereld in de richting van een Centrale Bankdictatuur te sturen.

De American Liberty League groeide uit tot verschillende "patriottische" anti-communistische organisaties, die samen met de FBI en het McCarthyisme de macht overnamen onder het mom van de Koude Oorlog. Dit is de structuur waar Eisenhower voor waarschuwde toen hij in 1960 "het Militair-industriële Complex" noemde en waar John Kennedy de strijd mee aanbond tijdens zijn 900 dagen als president.

Dit is de structuur die erop uit is om president Donald Trump te vernietigen en de verkiezingen van november ongedaan te maken door een militaire staatsgreep en een burgeroorlog uit angst dat in Amerika een nieuwe FDR-impuls begint te herleven die kan aansluiten bij de internationale New Deal van de 21e eeuw, die voortkomt uit China's Belt and Road Initiative en Euraziatische alliantie. De Franse minister van Financiën Bruno LeMaire en Marc Carney hebben hun vrees uitgesproken dat als de Groene New Deal niet door het westen wordt opgelegd, de Nieuwe Zijderoute en de yuan de basis zullen worden voor het nieuwe wereldsysteem.

De door de Bank of England opgestelde Green New Deal die onder het mom van COVID-19's Great Green Global Reset wordt opgedrongen en die belooft draconische beperkingen op te leggen aan de draagkracht van de mensheid om de natuur te redden van de mensheid, heeft niets te maken met de New Deal van Franklin Roosevelt en nog minder met de Bretton Woods conferentie van 1944. Dit zijn slechts natte dromen van centrale bankiers over ontvolking en fascisme "met een democratisch gezicht", die hun pogingen van 1923 en 1933 niet hebben kunnen verwezenlijken en die alleen kunnen worden opgelegd als de mensen blind blijven voor hun eigen recente geschiedenis.

Zie ook: https://canadianpatriot.org/2020/09/19/hyperinflation-fascism-and-war-how-the-new-world-order-may-be-defeated-once-more/
Matthew Ehret is hoofdredacteur van de Canadian Patriot Review , BRI Expert bij Tactical talk, en is auteur van 3 delen van de 'Untold History of Canada' boekenreeks. In 2019 was hij medeoprichter van de in Montreal gevestigde Rising Tide Foundation