© GCHQ
Wie controleerde het louche Steele-dossier dat Russiagate in gang zette en een vier jaar durende campagne op gang bracht om president Trump af te zetten? De Britse inlichtingendienst.
En de inlichtingen die gebruikt werden om de bombardementen op Irak te rechtvaardigen? Ook die kwamen uit de koker van de Britse inlichtingendienst.
Hoe zit het met de strategie van de Clash of Civilizations, die gebruikt werd om het Midden-Oosten op te blazen? Dat was nou juist toevallig Sir Bernard Lewis van de Britse Inlichtingendienst.
En dan de overname door de CFR van de Amerikaanse buitenlandse politiek in de 20e eeuw? Dat is de Britse Ronde Tafel Beweging in Amerika (opgericht als het Britse Chatham House in Amerika in 1921).
Over wie sprak Kissinger toen hij tijdens een Chatham House seminar op 10 mei 1981 pochtend verkondigde die meer te informeren dan zijn eigen Ministerie van Buitenlandse Zaken? Het Britse Ministerie van Buitenlandse Zaken (1).
Wat te denken van William Yandall Elliot, die een generatie neocon strategen opleidde die het Amerikaanse buitenlands beleid overnamen na de moord op JFK? Nou, hij was een Rhodes Scholar en we weten waarvoor zij gezombificeerd zijn.
Hoe zit het met het financiële imperium dat de wereldwijde drugshandel bestiert? Nou, HSBC is de aantoonbare leider van dat spel terwijl de Britse Kaaiman eilanden het welbekende centrum vormen van de internationale offshore witwaspraktijken van drugsgeld.
Wie luidde de Koude Oorlog in? Churchill.
Waar gingen de nouveaux riche-oligarchen heen nadat Poetin ze uit Rusland had geschopt? Terug naar hun handlers in Londen.
Hoe zit het met de oprichting van de banken die 'te groot zijn om failliet te gaan', die de wereld de afgelopen decennia hebben overgenomen? Dat werd geïnitieerd door de 'Big Bang' van de Londense City in 1986.
Wie creëerde Saoedi-Arabië en de staat Israël in de 20e eeuw (evenals de inlichtingendiensten van beide naties?) De Britten.
Wat was de aard van de Diepe Staat die door de Presidenten Lincoln, Garfield, McKinley, Harding, FDR en JFK binnen hun eigen natie werd bestreden?
Waar ging de Amerikaanse Revolutie nou in vredenaam in eerste instantie over?
Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik denk dat u mijn boodschap wel begrijpt.
Het Verstoorde Potentieel na de Tweede Wereldoorlog
Franklin Roosevelt beschreef zijn diepgaande begrip van de Britse operaties in Amerika, toen hij in 1943 tegen zijn zoon zei:
"Weet je, een aantal keren hebben de mannen van Buitenlandse Zaken geprobeerd berichten aan mij te verbergen, ze te vertragen, ze op de een of andere manier tegen te houden, alleen maar omdat sommige van die carrièrediplomaten daar niet instemmen met wat zij weten dat ik denk. Ze zouden voor Winston moeten werken. In feite doen ze dat ook, redelijk vaak, [werken voor Churchill]. Sta eens bij hen stil: een aantal van hen is ervan overtuigd dat de manier waarop Amerika zijn buitenlands beleid moet voeren is, om uit te zoeken wat de Britten doen en dat dan te kopiëren! Mij werd verteld... zes jaar geleden, om de bezem eens door dat ministerie van Buitenlandse Zaken te halen. Het is net het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken...."Het Britse Rijk heeft zich zeker aangepast aan de onstuitbare eisen voor politieke onafhankelijkheid van zijn koloniën na de Tweede Wereldoorlog, maar het is van vitaal belang in gedachten te houden dat geen enkel rijk zichzelf moedwillig opheft of "zijn slaven de vrijheid geeft" zonder een hogere kwade agenda in gedachten te hebben. Vrijheid wordt bevochten en niet verleend door rijken die nooit een reden hebben gehad om nederigheid of verlichting te zoeken die nodig is om vrijheid te kunnen verlenen.
In het geval van de naoorlogse wereld ging het verkrijgen van politieke vrijheid van de koloniën van het "voormalige Britse Rijk" nooit gepaard met enig greintje economische vrijheid om die bevrijding enige betekenis te geven. Hoewel het enige jaren duurde om Amerika's anti-koloniale impulsen glad te strijken na de dood van figuren als JFK, Malcolm X, MLK en RFK, werd uiteindelijk de opstandige republiek langzaam omgevormd tot een domme reus ten dienste van de "Britse breinen", die Amerika's Diepe Staat vanaf de andere kant van de oceaan besturen.
De Zaak van Afrika en de Crown Agents
Neem het Afrikaanse geval als een kort voorbeeld: Meer dan 70% van de controle over Afrikaanse minerale grondstoffen, mijnbouw en raffinage wordt uitgevoerd door bedrijven die gevestigd zijn in Groot-Brittannië of landen van het Gemenebest, zoals Canada, Zuid-Afrika of Australië, en worden beheerd door een internationale infrastructuur van managers die "Crown Agents Ltd" wordt genoemd (opgericht in 1833 als de administratieve arm van het rijk en die tot op de dag van vandaag een groot deel van Afrika's gezondheids- en economisch ontwikkelingsbeleid uitvoert).
Crown Agents werd oorspronkelijk opgericht als een non-profitorganisatie met het mandaat om de bezittingen van het Britse Imperium in Azië en Afrika te beheren. In het handvest wordt het erkend als "een emanatie van de Kroon of the Crown". Hoewel het "dicht bij de monarchie" staat, staat het nog steeds buiten de regeringsstructuren, waardoor het zijn handen vuiler kan maken dan andere "officiële" takken van de regering (wat af en toe resulteerde in een schorsing door de Wereldbank, zoals in 2011 gebeurde).
In 1996 werd Crown Agents geprivatiseerd als "Crown Agents for Overseas Government and Administration", alwaar het actief werd in Centraal- en Oost-Europa, met name toegespitst op het economisch, energie- en gezondheidsbeheer in Oekraïne. De organisatie werkt samen met de Wereldbank, de VN en de Bill and Melinda Gates Foundation en fungeert als een reusachtige holding met één aandeelhouder, de Crown Agents Foundation, gevestigd in Southwark Londen.
Een groot deel van het programma van Crown Agents is ontworpen om in Afrika "groene energienetwerken" te verankeren als onderdeel van het anti-BRI OSOWOG Plan (met de bijnaam "Sun Never Sets Plan"), dat in 2018 door Modi werd aangekondigd.
Zoals in 2016 uiteengezet in het rapport New Colonialism: Britain's Scramble for African Energy and Mineral Resources:
"101 aan de London Stock Exchange (LSE) genoteerde bedrijven - waarvan de meesten Brits zijn - hebben mijnbouwactiviteiten in 37 Afrikaanse landen bezuiden de Sahara. Gezamenlijk controleren zij voor meer dan 1 biljoen dollar de meest waardevolle hulpbronnen van Afrika. De Britse regering heeft haar macht en invloed gebruikt om ervoor te zorgen dat de Britse mijnbouwbedrijven toegang hebben tot de grondstoffen van Afrika. Dit was het geval tijdens de koloniale periode en is vandaag de dag nog steeds het geval."Zoals wij uit dit zeer beknopte overzicht van de moderne imperiale plunderingen van Afrika kunnen opmaken, is de geest van Cecil Rhodes springlevend. Dit zal een extra betekenis krijgen wanneer we een ander aspect van Rhodes' machtige nalatenschap in de 20e eeuw bekijken.
De Britse Overname van de Amerikaanse Inlichtingendienst
Hoewel velen ten onrechte geloven dat Groot-Brittannië na de Tweede Wereldoorlog werd vervangen door een Amerikaans imperium, is de trieste waarheid bij nadere beschouwing dat Britse spionnen die verankerd waren in de vroege Amerikaanse diepe staat (vaak Rhodes Scholars en bezittingen van de Fabian Society die verbonden waren aan de Council on Foreign Relations/Chatham House van America) achter een zuivering zaten van leiders die loyaal waren aan FDR's visie op de postkoloniale wereld. Deze zuiveringen resulteerden in de ontmanteling van de OSS maanden na de dood van FDR en de oprichting van de CIA in 1947 als een nieuw wapen voor het uitvoeren van staatsgrepen, moordaanslagen en ondermijningen van leiders binnen en buiten Amerika die streefden naar economische onafhankelijkheid van het Britse Rijk. Deze geschiedenis werd op briljante wijze geschetst door Cynthia Chung in haar paper Secret Wars, Forgotten Betrayals, Global Tyranny: Who is Really in Charge of the U.S. Military.
De Five Eyes kwamen voort uit deze Britse imperiale operaties, die in wezen het mandaat volgden dat Cecil Rhodes in zijn 7e testament uiteenzette, waarin hij opriep tot een nieuw Brits wereldrijk en de herovering van de verloren kolonie. In zijn testament vraagt Rhodes:
"Waarom zouden wij geen geheim genootschap oprichten met slechts één doel: de bevordering van het Britse Rijk en het onder Britse heerschappij brengen van de hele onbeschaafde wereld, voor het herstel van de Verenigde Staten en om van het Angelsaksische ras slechts één Rijk te maken..."Verderop in zijn testament verklaarde Rhodes:
"Laat ons eenzelfde soort genootschap oprichten, een Kerk voor de uitbreiding van het Britse Rijk. Een genootschap waarvan de leden zich in elk deel van het Britse Rijk zouden moeten bevinden, werkend met één doel en één idee, we zouden haar leden aan onze universiteiten en op onze scholen moeten plaatsen en moeten aanschouwen hoe de Engelse jeugd door hun handen vloeit, slechts één op de duizend zou misschien de geest en de gevoelens hebben voor zo'n doel, hij zou op alle manieren moeten worden beproefd, hij zou moeten worden getest of hij volhardend is, welbespraakt, onverschillig voor de kleine details van het leven, en als dat zo blijkt te zijn, dan gekozen en door eed gebonden om voor de rest van zijn leven in zijn land te dienen. Hij zou dan, indien hij geen middelen had, door het Genootschap moeten worden ondersteund en naar dat deel van het Rijk worden gezonden waar men hem nodig achtte".De vier Angelsaksische leden van de Five Eyes die de Koningin als officieel staatshoofd hebben (Groot-Brittannië, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland), worden alle gekenmerkt door irrationele regeringsvormen die volledig zijn gestructureerd rond de beginselen van de Diepe Staat, georganiseerd binnen twee tegengestelde vormen van sociale organisatie: democratisch en oligarchisch... waarbij de ware zetel der macht van oligarchische aard is.
Omdat deze eigenaardige, tegenstrijdige regeringsvorm vandaag de dag nog zo weinig wordt begrepen, en omdat de structuur ervan het wereldwijde Britse imperium zo succesvol heeft gemaakt, zouden er nu enige woorden aan moeten worden gewijd.
Een Huis Dat Innerlijk Verdeeld Is...
In het geval van parlementaire stelsels op basis van het Westminster-model, vertegenwoordigen Senaten het House of Lords, terwijl de Lagerhuizen (voor de burgers) de gekozen delen van de regering vertegenwoordigen. Een premier, gekozen door de regerende partij, wordt verondersteld de leider van die natie te zijn, maar in tegenstelling tot republikeinse regeringsvormen, in plaats van dat de verantwoordelijk daar blijft (althans juridisch gesproken), is het juist dáár dat de ware machtssfeer zich pas begint af te tekenen.
Hier zijn parlementaire/quasi-democratische systemen, geprojecteerd voor publieke consumptie, verankerd in een veel schimmigere en Byzantijnse wereld van Gouverneurs-Generaal (die optreden als staatshoofden) die Koninklijke Goedkeuring geven aan alle handelingen en de oneindige prerogatieve bevoegdheden van de Koningin (alias: de "Fount of all Honours") uitoefenen. In het Britse Imperiale systeem wordt erfelijke macht gezien als de bron van alle autoriteit voor alle aspecten van de regering, militair en economisch - terwijl in republikeinse regeringsvormen die autoriteit wordt gezien als voortkomend uit de instemming van de geregeerden.
Noot van Vertaler: The Fount of all Honours (Latijn: "fons honorum") verwijst naar het staatshoofd van een natie, die uit hoofde van zijn of haar officiële positie het exclusieve recht heeft om legitieme adellijke titels en ridderorden toe te kennen aan andere personen.
Waar in erfelijke regeringen rechten worden "verleend door de soeverein", erkennen republikeinse regeringsvormen terecht dat rechten fundamenteel "onvervreemdbaar" zijn voor de mensheid (in principe, maar niet altijd in de praktijk, zoals de bewogen geschiedenis van Amerika uitwijst).
Door in wezen de wettelijke "oorzaak" te zijn van alle gezag in elke tak van de Britse officiële en onofficiële machtsgangen, komt een voor de hand liggende absurditeit naar voren waarover het rijk wenst dat het plebs niet al te serieus nadenkt: De koningin en haar erfgenamen kunnen zelf niet ONDERGESCHIKT zijn aan ook maar een enkele wet, aangezien zij de wet "veroorzaken". Dit betekent dat de koningin, haar erfgenamen en iedereen aan wie zij bevoegdheden delegeert letterlijk "licenties om te doden" hebben. De koningin kan niet voor het gerecht worden gedaagd en zij heeft geen paspoort of zelfs maar een rijbewijs nodig... aangezien deze zaken alleen wegens de autoriteit van haar kroon worden uitgegeven. Binnen de logica van het Britse rechtssysteem kan zij niet wettelijk verantwoordelijk worden gehouden voor iets wat de Kroon iemand of een natie in de wereld heeft aangedaan.
Hoewel veel moeite wordt gedaan om de prerogatieve bevoegdheden van de Kroon als louter symbolisch voor te stellen, bestrijken zij bijna elke tak van het bestuur en werden af en toe gebruikt... hoewel de Britse invloedssferen waar zij het meest van toepassing zijn, gewoonlijk zo zelfregulerend zijn dat zij zeer weinig inbreng van een dergelijke externe invloed nodig hebben om hen in het gareel te houden.
Deze bevoegdheden werden voor het eerst openbaar gemaakt in 2003 en in een artikel met de titel 'Mystery Lifted on the Prerogative Powers', merkte de London Guardian op dat deze bevoegdheden onder meer het volgende omvatten (maar niet beperkt zijn tot):
"Binnenlandse Zaken, de benoeming en het ontslag van ministers, het bijeenroepen, prorogeren en ontbinden van het Parlement, Koninklijke instemming met wetsvoorstellen, de benoeming en regulering van het ambtenarenapparaat, de aanstelling van officieren bij de strijdkrachten, het leiden van de dispositie van de strijdkrachten in het Verenigd Koninkrijk (en andere landen van het Gemenebest), benoeming van raadslieden van de Koningin in de Queen's Council, afgifte en intrekking van paspoorten, Prerogatief van genade. (Vroeger van toepassing in zaken betreffende de doodstraf. Wordt nog steeds gebruikt, bv. om fouten in de berekening van de straf te herstellen), toekenning van onderscheidingen, oprichting van vennootschappen bij handvest, buitenlandse Zaken, sluiten van verdragen, oorlogsverklaring, inzet van strijdkrachten in het buitenland, erkenning van buitenlandse staten, en accreditatie en ontvangst van diplomaten".Toen in 2009 een wetsvoorstel in het parlement werd ingediend om deze bevoegdheden te beperken, concludeerde een door de Privy Council geleide evaluatie van het ministerie van Justitie dat dergelijke beperkingen het vermogen van de staat om te reageren op een crisis "gevaarlijk zouden verzwakken", waarmee het wetsvoorstel prompt werd verworpen.
Op provinciaal niveau vinden we Luitenant-Gouverneurs die (in Canada) toevallig lid zijn van de Vrijmetselarij Ridderorde van Sint Jan van Jeruzalem (waarvan de Koningin zelf beschermvrouwe is).
Alle figuren die met deze bevoegdheden opereren in deze vreemde Byzantijnse wereld maken zelf deel uit van, of zijn verplicht aan figuren die zijn beëdigd in de Queen's Privy Council - waardoor hun trouw onder het volledige gezag van de Koningin en haar erfgenamen valt, in plaats van het volk of de natie waarin die onderdaan dient en leeft. Als dit moeilijk te geloven is, luister dan eens naar de eed die de Canadese Premier Justin Trudeau aflegt bij zijn toetreding tot de Privy Council om een gevoelsmatig voorproefje te krijgen van dit middeleeuws beleid in actie (elk kabinetslid, elke Premier en elke oppositieleider moet deze eed afleggen als ze inlichtingenbriefings willen ontvangen van de inlichtingendiensten van Hare Majesteit).
Merk op dat het welzijn van het volk of de natie in deze eed geen enkele keer aan de orde komt.
Vastberaden Staan Tegen de Natuurwet
Ondanks deze onnatuurlijke machtsstructuren heeft de geschiedenis aangetoond dat van tijd tot tijd goede leiders in hoge leidinggevende posities terecht kwamen. Hoe zeldzaam ook, dergelijke anomalieën hebben zich voorgedaan bij de Canadese premiers Wilfrid Laurier (1896-1911) en John Diefenbaker (1957-1963), de premiers van Quebec Paul Sauvé (1959) en Daniel Johnson Senior (1967-68), alsmede de Australiër Gough Whitlam (1972-1975). Maar wanneer deze anomalieën zich voordoen en dergelijke figuren buiten hun aanvaardbare bevoegdheidssfeer treden op beleidsterreinen die alleen zijn voorbehouden aan de regerende elite, dan vindt er vaker wel dan niet een door een Rhodes Scholar geleide staatsgreep plaats [Laurier 1911 (2), Diefenbaker 1963], een vroegtijdige dood slaat toe [Sauvé 1959 en Johnson 1968] of wordt de Gouverneur-Generaal van de Koningin de laan uitgestuurd [Whitlam 1975].
In alle bovengenoemde gevallen worden Democratische instellingen die uitgaan van het concept dat alle burgers gelijk en vrij zijn en gemaakt naar het beeld van een schepper, nooit lang getolereerd binnen de kooi van een systeem van oligarchisme, dat uitgaat van het geloof dat slechts één persoon soeverein is en dat haar/zijn woord absolute wet is voor alle slaven en volgelingen van de heersende bloedlijn.
Zoals Gough Whitlam in 1975 ontdekte, is het echte Britse Imperium een akelig beest, dat waarschijnlijk al een paar eeuwen geleden had moeten uitsterven. Helaas is de geschiedenis tot op dit moment bezoedeld door meer dan enkele verstoringen van progressieve leiders die hun comfort, carrières en vaak hun leven opofferden om weerstand te bieden aan deze hardnekkige parasiet, die zijn gastheer liever leegzuigt dan toe te geven dat het organisatiesysteem waarop het is gebaseerd een abominatie is van de natuurwet en de moraliteit.
Notities
(1) Kissinger verklaarde bij die bijeenkomst:
"De Britten waren zo vanzelfsprekend behulpzaam dat zij een deelnemer werden in de interne Amerikaanse beraadslagingen, in een mate die waarschijnlijk nooit eerder werd toegepast tussen soevereine naties... In mijn Witte Huis-incarnatie hield ik het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken beter op de hoogte en nauwer betrokken dan het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken... Het was symptomatisch".
(2) Na zijn staatsgreep in 191, gecoördineerd door de vroege leden van de Ronde Tafel Beweging, de Ontarion Orange Men en krachten rond Henri Bourassa van Quebec, betreurde Wilfrid Laurier het verlies van Canada's soevereiniteit door te zeggen:
"Canada wordt nu geregeerd door een junta in Londen, bekend als 'De Ronde Tafel', met vertakkingen in Toronto, in Winnipeg, in Victoria, met Tories en Grits die hun ideeën uit Londen ontvangen en ze op sluipende wijze opdringen aan hun respectieve partijen." [O.D. Skelton, The Life of Sir Wilfrid Laurier, p. 510].
Zie: https://matthewehret.substack.com/p/from-dodgy-dossiers-to-the-sacking
Over de Auteur:
Matthew Ehret is hoofdredacteur van de Canadian Patriot Review en Senior Fellow aan de Amerikaanse Universiteit in Moskou. Hij is auteur van de boekenreeks 'Untold History of Canada' en Clash of the Two Americas. In 2019 was hij medeoprichter van de in Montreal gevestigde Rising Tide Foundation.
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief