© Taehoom Kim/ Bloomberg via Getty Images
Ik ben geen dokter of expert in de virologie. Er is veel dat ik niet weet. Maar ik breng mijn dagen door met onze jongeren en zij vertellen mij veel over hun leven. En ik wil u vertellen wat ik hoor en wat ik zie.
Vanaf het begin van de pandemie, toen onze school volledig op afstandsleren overging, was het voor mij duidelijk dat het verlies van menselijk contact schadelijk zou zijn voor de ontwikkeling van onze leerlingen. Het werd ook steeds duidelijker dat de reactie op de pandemie immense gevolgen zou hebben voor leerlingen die al op weg waren naar een langdurige onthechting, waardoor hun leven mogelijk voorgoed zou veranderen.
De gegevens over leerverlies en de crisis in de geestelijke gezondheidszorg zijn verschrikkelijk. Wat over het hoofd wordt gezien, is de diepe schaamte die jongeren voelen: Onze leerlingen werd geleerd om hun scholen als besmettingshaarden te zien en zichzelf als vectoren van ziekte. Dit heeft hun begrip van zichzelf fundamenteel veranderd.
Toen we in september 2020 eindelijk weer de klas in konden was ik optimistisch, zelfs toen we wekenlang, soms maandenlang, op afstand overgingen wanneer het aantal gevallen steeg. Maar de dingen werden nooit meer normaal.
Toen we lijfelijk op school waren, voelde het alsof er geen leven meer in het gebouw was. Misschien waren het de mondkapjes waardoor niemand meer met de lessen mee wilde doen, of zelfs maar wilde praten over wat ze in het weekend hadden gedaan. Maar het voelde koud en zielloos aan. Mijn leerlingen mochten niet in groepjes in de gangen staan of kletsen tussen de lessen door. Dat doen ze nog steeds niet. Sportevenementen, clubjes en diploma-uitreikingen werden allemaal afgelast. Het klinkt misschien alsof dit kleine dingen zijn, maar voor de leerlingen was dit een enorm verlies. Dit zijn overgangsrituelen die niet kunnen worden ingehaald.
In mijn klas is het leerverlies merkbaar. Mijn leerlingen kunnen zich niet concentreren en doen niet het werk dat ik ze opdraag. Ze zijn veel minder gemotiveerd dan voor de pandemie begon. Sommige van mijn leerlingen kozen ervoor helemaal niet terug te komen, hetzij uit angst voor het virus, hetzij omdat ze verzwakt zijn door sociale angst. En nu hebben ze de mogelijkheid om thuis virtueel onderwijs te volgen.
Een van de leukste opdrachten die ik elk jaar geef aan mijn leerlingen uit de 3e klas, is dat zij diepgaand onderzoek moeten doen naar een cultuur van hun keuze. Het hoogtepunt is dan de dag met de presentaties. Ik moedig hen aan muziek, voorwerpen en eten mee te brengen - wat ze maar nodig hebben om hun klasgenoten onder te dompelen in hun specifieke cultuur. Veel van mijn leerlingen geven presentaties over hun eigen erfgoed. Een paar jaar geleden vertelde één van mijn leerlingen, een Syrische vluchtelinge, haar verhaal over hoe ze in Canada terecht was gekomen. Ze bracht traditioneel Syrisch eten mee, lekkernijen die haar vader gedurende de gehele nacht ervoor had klaargemaakt. Het was een van de beste dagen die ik me kan herinneren. Ze was er trots op dat ze haar verhaal kon vertellen - ze had geworsteld met heimwee - en haar klasgenoten kregen een les in empathie. Nu bereiden mijn leerlingen gewoon een slideshow voor en mailen die individueel naar mij.
Mijn oudere leerlingen (uit de 5e en 6e klas) krijgen niet eens lunchpauze en er wordt van hen verwacht dat ze naar school komen, vijf en een half uur les hebben en dan weer naar huis gaan. Kinderen uit de 3e en 4e klas moeten tijdens hun grote pauze met hun gezicht naar de voorkant van de klas zitten. Vroeger konden mijn leerlingen in de gangen of in de kantine eten; nu is dat verboden. Van de jongere kinderen wordt verwacht dat ze de regel "mondkapje af, stemmen uit" volgen, terwijl ze hun mondkapje buiten op moeten hebben, waar ze alleen met andere kinderen uit hun klas samen mogen komen. Uiteraard gaan kinderen buiten schooltijd met hun familie uit eten en naar elkaars huizen, waardoor de regels op school als bestraffend en onzinnig worden ervaren.
Ze zijn angstig en depressief. Voorheen spontane leerlingen zijn nu doodsbang als ze voor de klas moeten staan om te spreken. En veel van mijn leerlingen lijken troost te hebben gevonden achter hun mondkapjes. Ze voelen zich kwetsbaar als hun medeleerlingen hun gehele gezicht kunnen zien.
Rond deze tijd van het jaar beginnen we met de planning van het schoolbal, dat in juni wordt gehouden. Gewoonlijk zouden mijn leerlingen al voortdurend aan het babbelen zijn over de vraag wie wie gaat vragen, wat ze van plan zijn aan te trekken en hoe opgewonden ze zijn. Dit jaar hebben ze het er nauwelijks over gehad. Als ze er al over praten, zeggen ze me dat ze niet te veel hoop willen vestigen, omdat ze ervan uitgaan dat het net als de afgelopen jaren toch niet doorgaat.
Hetzelfde laken een pak voor wat betreft de universiteiten. Mijn leerlingen zeggen: "Als het op de universiteit net zo wordt, wat heeft het dan voor zin?" Ik heb zelf kinderen, een dochter van negen en een zoon van zeven, die bijna een derde van hun leven in lockdown hebben doorgebracht. Ze zijn zo gewend geraakt aan de annuleringen dat ze niet eens meer teleurgesteld zijn.
Ik denk dat al mijn leerlingen tot op zekere hoogte boos zijn, maar ik hoor het het meest van de kinderen die veel sporten. Hen werd verteld dat als ze het vaccin kregen, alles weer normaal zou worden en ze weer naar de ijsbaan of het veld konden gaan. Sommige sporten konden een tijdje worden hervat, maar met Kerstmis zijn vanwege de recente golf van coronagevallen alle club- en varsitysporten weer afgelast. Veel sporters missen kansen om door coaches gezien te worden en beurzen te krijgen.
Ik probeer aan het begin van de les de tijd te nemen om mijn leerlingen te vragen hoe het met hen gaat. Onlangs stak een van mijn leerlingen uit de 5e klas zijn hand op en zei dat het niet goed met hem ging, dat hij niet op deze manier wil blijven leven, maar dat hij weet dat niemand hem komt redden. De andere kinderen knikten allemaal instemmend. Ze voelen zich voorgelogen - en ik kan het hen niet kwalijk nemen.
Wat mij het meest verontrust, is dat ze zich diepgaand zorgen maken en zich schamen voor de idee van het overtreden van de regels.
Tienermeisjes zijn berucht om hun empathie. Ik zie dat veel van mijn leerlingen, maar vooral de vrouwelijke, een zware last van verantwoordelijkheid voelen. Vlak voor Kerstmis vertrouwde een van mijn slimste 6e klassers me toe dat ze doodsbang was om haar mondkapje af te doen. Ze vertelde me dat ze niemand ziek wilde maken of doden. Ze was bang dat ze verantwoordelijk gehouden zou worden voor iemands dood.
Wat moet ik hierop nou zeggen? Dat er in Canada tijdens de gehele pandemie 23 kinderen zijn gestorven aan corona en dat zij veel meer kans heeft om met de auto iemand te doden? Dat kinderen in Scandinavië, Zweden en Nederland nauwelijks mondkapjes op hoefden op school en als gevolg daarvan geen uitbraken hebben gezien? Dat mondkapjes geen magisch schild tegen het virus zijn en dat zelfs als ze een klasgenoot zou besmetten, de kans dat die ernstig ziek wordt miniem is?
Ik wil haar zeggen dat ze haar mondkapje af mag doen en met haar vrienden kan omgaan zonder zich zorgen te maken.
Maar ik word geacht de regels te handhaven.
Aan het begin van de pandemie scholden volwassenen kinderen uit als ze in het park wilden spelen of met hun vrienden wilden rondhangen. We hoorden steeds "Het komt wel goed met ze. Ze zijn veerkrachtig." Het is waar dat mensen van nature zeer veerkrachtig zijn. Maar ze kunnen ook kapot gaan. En op dit moment zie ik mijn leerlingen ontredderd raken. Sommigen zijn al ontredderd.
Als we de Covid-19 pandemie door de lens van de geschiedenis bekijken, denk ik dat het duidelijk zal zijn dat we onze kinderen hebben verraden. Hoewel zij nooit risico's liepen met betrekking tot deze pandemie, werden zij wel gedwongen de last ervan te dragen. Het is genoeg geweest. Het is tijd voor een terugkeer naar het normale leven en een einde te maken aan het bureaucratische beleid dat de samenleving niet veiliger maakt, maar de geestelijke, emotionele en lichamelijke gezondheid van onze kinderen opoffert.
Onze kinderen hebben een leven op het hoogste volume nodig. En wel nu.
Zie: https://bariweiss.substack.com/p/im-a-public-school-teacher-the-kids
Commentaar: