Oekraïense regeringsleider Vladimir Zelensky en de Russische president Vladimir Poetin
[...] Onlangs stuitte ik op misschien wel het duidelijkste en meest redelijke verslag van wat gaande is in Oekraïne. Het belang ervan is gelegen in het feit dat de auteur ervan, Jacques Baud, een gepensioneerd kolonel van de Zwitserse inlichtingendienst, een hooggeplaatste en belangrijke deelnemer was aan NAVO-opleidingsoperaties in Oekraïne. In de loop der jaren had hij ook uitgebreide contacten met zijn Russische tegenhangers. Zijn lange essay verscheen voor het eerst (in het Frans) bij het gerenommeerde Centre Français de Recherche sur le Renseignement. Een letterlijke vertaling verscheen in The Postil (1 april 2022). Ik ben teruggegaan naar het oorspronkelijke Frans en heb het artikel wat ingekort en, naar ik hoop, in meer idiomatisch Engels weergegeven. Ik denk niet dat ik door het te bewerken het fascinerende verhaal van Baud heb beschadigd. Want in zekere zin is hij "uit de school geklapt". - Boyd D. Cathay
******
De Militaire Situatie In Oekraïne
door Jacques Baud
Maart 2022
Deel Eén: De Weg Naar Oorlog
Jarenlang heb ik, van Mali tot Afghanistan, in dienst van de vrede gewerkt en er mijn leven voor gewaagd. Het gaat er dus niet om oorlog te rechtvaardigen, maar om te begrijpen wat ons hiertoe gebracht heeft.
Laten we proberen de diepere oorzaken van het Oekraïnse conflict te onderzoeken. Het begint met degenen die de afgelopen acht jaar spraken over "separatisten" of "onafhankelijken" uit Donbass. Dit is een verkeerde benaming. De referenda die de twee zelfbenoemde republieken Donetsk en Lugansk in mei 2014 hebben gehouden, waren geen referenda over "onafhankelijkheid" (независимость), zoals sommige gewetenloze journalisten beweerden, maar referenda over "zelfbeschikking" of "autonomie" (самостоятельность). De kwalificatie "pro-Russisch" suggereert dat Rusland partij was bij het conflict, hetgeen niet het geval was, en gebruik van de term "Russischtaligen" zou eerlijker zijn geweest. Bovendien werden deze referenda gehouden tegen het advies van Vladimir Poetin in.
In feite streefden deze republieken niet naar afscheiding van Oekraïne, maar naar een status van autonomie, die het gebruik van de Russische taal als officiële taal zou waarborgen - want de eerste wetgevende handeling van de nieuwe regering die het resultaat was van de door Amerika gesponsorde omverwerping van [de democratisch verkozen] president Janoekovitsj, was de afschaffing, op 23 februari 2014, van de Kivalov-Kolesnitsjenko-wet van 2012, die het Russisch tot een officiële taal in Oekraïne maakte. Zoiets als wanneer Duitse putschisten zouden beslissen dat Frans en Italiaans niet langer officiële talen zouden zijn in Zwitserland.
Dit besluit leidde tot hevige beroering onder de Russischtalige bevolking. Het resultaat was een felle repressie tegen de Russischtalige regio's (Odessa, Dnepropetrovsk, Charkov, Lugansk en Donetsk), die vanaf februari 2014 werd uitgevoerd en leidde tot een militarisering van de situatie en enkele gruwelijke moordpartijen op de Russische bevolking (de meest in het oog springende in Odessa en Mariupol).
In dit stadium, te verstard en verwikkeld in een dogmatische benadering van operaties, onderdrukte de Oekraïense generale staf de vijand, maar zonder erin te slagen daadwerkelijk de overhand te krijgen. De door de autonomisten gevoerde oorlog bestond uit zeer mobiele operaties die met lichte middelen werden uitgevoerd. Met een flexibelere en minder dogmatische aanpak konden de rebellen de gemakzuchtigheid van de Oekraïense strijdkrachten uitbuiten om hen herhaaldelijk "in de val te lokken".
In 2014, toen ik bij de NAVO werkte, was ik verantwoordelijk voor de strijd tegen de verspreiding van handvuurwapens, waarbij we probeerden Russische wapenleveranties aan de rebellen op te sporen om te zien of Moskou daarbij betrokken was. De informatie die wij toen ontvingen kwam bijna volledig van Poolse inlichtingendiensten en "strookte" niet met de informatie van de OVSE [Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa] - en ondanks nogal onbehouwen beweringen werden er geen wapens en militair materieel uit Rusland geleverd.
De rebellen werden bewapend dankzij overlopers van Russischtalige Oekraïense eenheden naar de kant van de rebellen. Naarmate het falen van de Oekraïeners voortduurde, zwollen de gelederen van de autonomen aan met tank-, artillerie- en luchtafweerbataljons. Dit bracht de Oekraïners ertoe zich aan de akkoorden van Minsk te committeren.
Commentaar: Dat is verbazingwekkend. Zelfs wij gingen ervan uit dat ze op zijn minst wat Russische wapens ontvingen. De westerse media hadden het immers vanaf de eerste dag van Kievs "antiterreuroperatie" in de Donbass over "de Russische invasie van Oekraïne". Zo zie je maar weer dat als je werkelijk vrijheid wilt, je er ook echt voor moet vechten, en voor het grootste deel op eigen kracht...
Maar net na de ondertekening van de akkoorden van Minsk 1 lanceerde de Oekraïense president Petro Porosjenko een massale "antiterroristische operatie" (ATO/Антитерористична операція) tegen de Donbass. Slecht geadviseerd door NAVO-officieren leden de Oekraïners een verpletterende nederlaag in Debaltsevo, waardoor ze zich gedwongen zagen deel te nemen aan de akkoorden van Minsk 2.
Het is van wezenlijk belang er hier aan te herinneren dat de akkoorden van Minsk 1 (september 2014) en Minsk 2 (februari 2015) niet voorzagen in de afscheiding of onafhankelijkheid van de republieken, maar in hun autonomie binnen het raamwerk van Oekraïne. Wie de akkoorden heeft gelezen (weinigen hebben dat daadwerkelijk gedaan), zal opmerken dat hierin vermeld staat dat over de status van de republieken moest worden onderhandeld tussen Kiev en de vertegenwoordigers van de republieken, met het oog op een interne oplossing binnen Oekraïne.
Daarom heeft Rusland sinds 2014 systematisch de invoering van de akkoorden van Minsk geëist, terwijl het weigerde partij te zijn bij de onderhandelingen, aangezien dit een interne aangelegenheid van Oekraïne betrof. Aan de andere kant heeft het westen - onder leiding van Frankrijk - systematisch geprobeerd om de akkoorden van Minsk te vervangen door het "Normandië-formaat", dat de Russen en de Oekraïners tegenover elkaar plaatste. Laten we echter niet vergeten dat er vóór 23-24 februari 2022 nooit Russische troepen in de Donbass waren. Bovendien hebben OVSE-waarnemers nooit het minste spoor waargenomen van Russische eenheden die voor die tijd in de Donbass actief waren. Op de kaart van de Amerikaanse inlichtingendienst die op 3 december 2021 door de Washington Post gepubliceerd werd, zijn bijvoorbeeld geen Russische troepen in de Donbass te zien.
Vasyl Hrytsak, directeur van de Oekraïense veiligheidsdienst (SBU), bekende in oktober 2015 dat slechts 56 Russische strijders waren waargenomen in de Donbass. Dat was precies vergelijkbaar met de Zwitsers die in de jaren '90 in de weekenden in Bosnië gingen vechten, of de Fransen die vandaag de dag in Oekraïne gaan vechten.
Het Oekraïense leger verkeerde destijds in een erbarmelijke staat. In oktober 2018, na vier jaar oorlog, verklaarde de hoofdaanklager van het Oekraïense leger, Anatoly Matios, dat Oekraïne in de Donbass 2.700 manschappen had verloren: 891 door ziektes, 318 door verkeersongevallen, 177 door andere ongevallen, 175 door vergiftigingen (alcohol, drugs), 172 door onzorgvuldig omgaan met wapens, 101 door overtredingen van veiligheidsvoorschriften, 228 door moorden en 615 door zelfmoorden.
Het Oekraïense leger werd in feite ondermijnd door de corruptie van zijn kaders en kon niet langer rekenen op steun van de bevolking. Volgens een rapport van het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken kwam bij de terugroeping van reservisten in maart/april 2014 70 procent niet opdagen voor de eerste sessie, 80 procent voor de tweede, 90 procent voor de derde en 95 procent voor de vierde. In oktober/november 2017 kwam 70 procent van de dienstplichtigen niet opdagen voor de terugroepactie "Herfst 2017". Dit is exclusief zelfmoorden en deserties (vaak naar de autonomisten), die opliepen tot 30 procent van de arbeidskrachten in het ATO-gebied. Jonge Oekraïners weigerden om in de Donbass te gaan vechten en gaven de voorkeur aan emigratie, wat ook, althans gedeeltelijk, het demografische tekort van het land verklaart.
Het Oekraïense ministerie van Defensie wendde zich vervolgens tot de NAVO om te helpen zijn strijdkrachten "aantrekkelijker" te maken. Omdat ik reeds aan soortgelijke projecten in het kader van de Verenigde Naties had meegewerkt, werd mij door de NAVO gevraagd deel te nemen aan een programma om het imago van de Oekraïense strijdkrachten op te poetsen. Dit is echter een langdurig proces en de Oekraïners wilden snel handelen.
Om het gebrek aan soldaten aldus te compenseren, nam de Oekraïense regering haar toevlucht tot paramilitaire milities. In 2020 maakten deze ongeveer 40 procent van de Oekraïense strijdkrachten uit en telden volgens Reuters zo'n 102.000 manschappen. Ze werden bewapend, gefinancierd en getraind door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Canada en Frankrijk en bestonden uit meer dan 19 nationaliteiten.
Deze milities opereerden sinds 2014 met westerse steun in de Donbass. Ook al kan men twisten over de term "nazi", feit blijft dat deze milities gewelddadig zijn, een misselijkmakende ideologie uitdragen en uitgesproken antisemitisch zijn...[en] bestaan uit fanatieke en wrede individuen. Het bekendste van deze milities is het Azov-Regiment, waarvan het embleem doet denken aan de 2e SS Das Reich Panzer Division, die in Oekraïne wordt vereerd voor de bevrijding van Kharkov van de Sovjets in 1943, alvorens in 1944 het bloedbad van Oradour-sur-Glane in Frankrijk aan te richten.
De typering van de Oekraïense paramilitairen als "nazi's" of "neonazi's" wordt beschouwd als Russische propaganda. Maar dat is niet de mening van de Times of Israel, of van het West Point Academy's Center for Counterterrorism. Het tijdschrift Newsweek leek hen in 2014 meer te associëren met... de Islamitische Staat. Maak je keuze maar!
Het westen steunde en bleef aldus milities bewapenen die zich sinds 2014 schuldig hebben gemaakt aan talloze misdaden tegen de burgerbevolking: verkrachtingen, martelingen en moordpartijen...
De integratie van deze paramilitaire troepen in de Oekraïense Nationale Garde ging geenszins gepaard met een "denazificatie", zoals sommigen beweren.
Eén van de talrijke voorbeelden vormt het insigne van het Azov-Regiment:
- Het leger, dat ressorteert onder het ministerie van Defensie. Het is georganiseerd in 3 legerkorpsen en samengesteld uit manoeuvre-formaties (tanks, zware artillerie, raketten, enz.).
- De Nationale Garde, die valt onder het ministerie van Binnenlandse Zaken en is samengesteld uit 5 territoriale commando-eenheden.
Deel Twee: De Oorlog
Als voormalig hoofd analyse van de strijdkrachten van het Warschaupact bij de Zwitserse strategische inlichtingendienst stel ik met droefheid - maar niet met verbazing - vast dat onze diensten niet langer in staat zijn de militaire situatie in Oekraïne te begrijpen. De zelfbenoemde "deskundigen" die op onze televisieschermen paraderen geven onvermoeibaar dezelfde informatie door, gemoduleerd door de bewering dat Rusland - en Vladimir Poetin - irrationeel is. Laten we een stapje terug doen.
1. Het Uitbreken Van Oorlog
Sinds november 2021 dreigden de Amerikanen voortdurend met een Russische invasie in Oekraïne. De Oekraïners leken het daar aanvankelijk echter niet mee eens te zijn. Waarom niet?
Ter beantwoording van die vraag moeten we terug naar 24 maart 2021. Op die dag vaardigde Volodymyr Zelensky een verordening uit voor de herovering van de Krim, en begon hij met het inzetten van zijn troepen in het zuiden van het land. Tegelijkertijd werden verscheidene NAVO-oefeningen gehouden tussen de Zwarte Zee en de Baltische Zee, die gepaard gingen met een aanzienlijke toename van verkenningsvluchten langs de Russische grens. Rusland hield vervolgens verschillende oefeningen om de operationele paraatheid van zijn troepen te testen en om te laten zien dat het de ontwikkeling van de situatie volgde.
De gemoederen bedaarden tot oktober-november met de beëindiging van de ZAPAD 21-oefeningen, waarvan de troepenbewegingen werden geïnterpreteerd als een versterking voor een offensief tegen Oekraïne. Zelfs de Oekraïense autoriteiten weerlegden echter de idee van Russische voorbereidingen voor een oorlog, terwijl Oleksiy Reznikov, de Oekraïense minister van Defensie, verklaarde dat er aan zijn grens sinds het voorjaar geen verandering was opgetreden.
In strijd met de akkoorden van Minsk voerde Oekraïne in de Donbass luchtoperaties uit met drones, waaronder ten minste één aanval op een brandstofdepot in Donetsk in oktober 2021. De Amerikaanse pers merkte dit op, maar de Europeanen niet; en niemand veroordeelde deze schendingen.
In februari 2022 bereikten de gebeurtenissen een hoogtepunt. Op 7 februari, tijdens zijn bezoek aan Moskou, bevestigde Emmanuel Macron nogmaals tegenover Vladimir Poetin zijn toewijding aan de akkoorden van Minsk, een verbintenis die hij de daaropvolgende dag na zijn ontmoeting met Volodymyr Zelensky zou herhalen. Maar op 11 februari eindigde de vergadering van de politieke adviseurs van de leiders van het "Normandië-formaat" in Berlijn, na negen uur, zonder enig concreet resultaat: de Oekraïners volhardden in hun weigering om de akkoorden van Minsk toe te passen, blijkbaar onder druk van de Verenigde Staten. Vladimir Poetin merkte op dat Macron loze beloften had gedaan en dat het westen niet bereid was om de akkoorden te handhaven, hetzelfde verzet tegen een regeling dat het al acht jaar aan de dag legt.
De Oekraïense voorbereidingen in de contactzone werden voortgezet. Het Russische parlement werd ongerust en vroeg op 15 februari aan Vladimir Poetin om de onafhankelijkheid van de republieken te erkennen, wat hij aanvankelijk weigerde.
Op 17 februari kondigde president Joe Biden aan dat Rusland Oekraïne in de komende dagen zou aanvallen. Hoe wist hij dit? Dat is een raadsel. Maar sinds de 16e waren de artilleriebeschietingen op de bevolking van Donbass drastisch toegenomen, zoals blijkt uit de dagelijkse rapporten van de OVSE-waarnemers. Uiteraard werd noch door de media, noch door de Europese Unie, noch door de NAVO, noch door een westerse regering gereageerd of ingegrepen. Later zou worden gezegd dat dit Russische desinformatie betrof. In feite lijkt het erop dat de Europese Unie en sommige landen opzettelijk hebben gezwegen over de slachting onder de bevolking van Donbass, wetende dat dit een Russische interventie zou uitlokken.
Tegelijkertijd waren er berichten over sabotage in de Donbass. Op 18 januari onderschepten Donbass-strijders saboteurs, die Pools spraken en met westerse uitrusting waren toegerust, die chemische incidenten in Gorlivka wilden veroorzaken. Het zouden CIA-huurlingen geweest kunnen zijn, geleid of "geadviseerd" door Amerikanen en samengesteld uit Oekraïense of Europese strijders, om sabotageacties uit te voeren in de Donbass-republieken.
Joe Biden wist in feite al op 16 februari dat de Oekraïners waren begonnen met intensieve beschietingen van de burgerbevolking van Donbass, waardoor Vladimir Poetin voor een moeilijke keuze kwam te staan: Donbass militair helpen en een internationaal probleem creëren, of aan de kant blijven staan en toekijken hoe de Russischtalige bevolking van Donbass zou worden verpletterd.
Als hij zou besluiten in te grijpen, zou Poetin zich kunnen beroepen op de internationale verplichting van "Responsibility To Protect" (R2P). Maar hij wist dat een interventie, ongeacht de aard of omvang ervan, een storm van sancties zou ontketenen. Of de Russische interventie nu beperkt zou blijven tot de Donbass of verder zou gaan om druk uit te oefenen op het westen over de status van Oekraïne, de prijs die daarvoor zou moeten worden betaald zou dezelfde zijn. Dat verklaarde hij in zijn toespraak van 21 februari. Op die dag ging hij in op het verzoek van de Doema en erkende de onafhankelijkheid van de twee Donbass-republieken, terwijl hij tegelijkertijd vriendschaps- en bijstandsverdragen met hen ondertekende.
Het Oekraïense artilleriebombardement op de bevolking van de Donbass ging voort en op 23 februari vroegen de twee republieken om militaire bijstand van Rusland. Op 24 februari beriep Vladimir Poetin zich op artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties, dat voorziet in wederzijdse militaire bijstand in het kader van een defensieve alliantie.
Om de Russische interventie in de ogen van het publiek volstrekt illegaal te doen lijken, verzwegen de westerse mogendheden opzettelijk dat de oorlog eigenlijk al op 16 februari was begonnen. Het Oekraïense leger bereidde zich al in 2021 voor op een aanval op de Donbass, waar sommige Russische en Europese inlichtingendiensten terdege kennis van droegen.
In zijn toespraak van 24 februari verklaarde Vladimir Poetin de twee doelstellingen van zijn operatie: het "demilitariseren" en "denazificeren" van Oekraïne. Het ging er dus niet om Oekraïne over te nemen, en vermoedelijk zelfs niet om het te bezetten; en al helemaal niet om het te vernietigen.
Vanaf dat moment is onze kennis van het verloop van de operatie beperkt: de Russen hebben een uitstekende beveiliging van hun operaties (OPSEC) en de details van hun planning zijn niet bekend. Maar het verloop van de operatie stelt ons vrij snel in staat te begrijpen hoe de strategische doelstellingen op operationeel niveau werden vertaald.
Demilitarisering:2. DemilitariseringDenazificatie:
- vernietiging van de Oekraïense luchtmacht, luchtverdedigingssystemen en verkenningsmiddelen;
- neutralisering van de bevel- en inlichtingenstructuren (C3I), alsmede van de belangrijkste logistieke routes in de diepte van het grondgebied
- omsingeling van het grootste deel van het Oekraïense leger dat in het zuidoosten van het land is geconcentreerd.
- vernietiging of neutralisering van de vrijwilligersbataljons die actief zijn in de steden Odessa, Charkov en Mariupol, alsmede in diverse installaties op het grondgebied.
Het Russische offensief werd op een zeer "klassieke" manier uitgevoerd. Aanvankelijk - zoals de Israëliërs in 1967 hadden gedaan - in de allereerste uren met de vernietiging op de grond van de luchtmacht. Daarna zagen we een gelijktijdige progressie langs verschillende assen volgens het principe van "stromend water": overal oprukken waar de weerstand zwak was en de steden (zeer veeleisend wat troepen betreft) voor een later tijdstip bewaren. In het noorden werd de kerncentrale van Tsjernobyl onmiddellijk bezet om sabotage te voorkomen. De beelden waarop te zien is hoe Oekraïense en Russische soldaten samen de centrale bewaken worden uiteraard niet getoond.
De idee dat Rusland de hoofdstad Kiev wil innemen om Zelenski uit te schakelen is typisch Westers. Maar Vladimir Poetin is nooit van plan geweest om Zelenski neer te schieten of ten val te brengen. In plaats daarvan wil Rusland, door Kiev te omsingelen, hem aan de macht houden en hem te dwingen te onderhandelen. De Russen willen dat Oekraïne neutraal wordt.
Veel westerse commentatoren waren verbaasd dat de Russen bleven streven naar een onderhandelde oplossing terwijl zij militaire operaties uitvoerden. De verklaring ligt in de Russische strategische visie sinds het Sovjettijdperk. Voor het westen begint oorlog wanneer de politiek eindigt. De Russische benadering is echter op Clausewitziaanse leest geschoeid: oorlog is de voortzetting van politiek en men kan soepel van het ene naar het andere overgaan, zelfs tijdens het gevecht. Dit maakt het mogelijk druk uit te oefenen op de tegenstander en hem tot onderhandelingen aan te zetten.
Vanuit operationeel oogpunt was het Russische offensief een voorbeeld van eerder militair optreden en planning: in zes dagen tijd veroverden de Russen een gebied zo groot als het Verenigd Koninkrijk, met een opmarssnelheid die groter was dan wat de Wehrmacht in 1940 voor elkaar had gekregen.
Het grootste deel van het Oekraïense leger was in het zuiden van het land ingezet ter voorbereiding van een grote operatie tegen de Donbass. Daarom konden de Russische troepen het vanaf begin maart omsingelen in de "ketel" tussen Slavyansk, Kramatorsk en Severodonetsk, met een stoot vanuit het oosten via Charkov en een andere vanuit het zuiden vanaf de Krim. Troepen uit de republieken Donetsk (DPR) en Lugansk (LPR) vullen de Russische troepen aan met een opmars vanuit het oosten.
Commentaar: En dat gaat gewoon voort. In het blauwe gebied in Oost-Oekraïne bevinden zich de ingesloten troepen van het Oekraïense leger.
In deze fase trekken de Russische troepen de strop langzaam aan, maar staan niet langer onder tijdsdruk of schema. Hun demilitariseringsdoel is zo goed als bereikt en de resterende Oekraïense strijdkrachten hebben geen operationele - en strategische bevelstructuur meer.
De "vertraging" die onze "deskundigen" toeschrijven aan slechte logistiek is slechts het gevolg van het feit dat zij hun doelstellingen hebben bereikt. Rusland wil geen bezetting van het gehele Oekraïense grondgebied. Het lijkt er in feite zelfs op dat Rusland probeert zijn opmars te beperken tot de taalgrens van het land.
Onze media maken melding van willekeurige bombardementen op de burgerbevolking, vooral in Charkov, en afschuwelijke beelden worden breed uitgemeten. Gonzalo Lira, een Latijns-Amerikaanse correspondent die daar woont, laat ons op 10 en 11 maart echter een kalme stad zien. Het is waar dat het een grote stad is en dat we niet alles zien - maar dit lijkt erop te wijzen dat we ons niet in de totale oorlog bevinden die we voortdurend op onze TV-schermen voorgeschoteld krijgen. Wat de Donbass-republieken betreft, zij hebben hun eigen grondgebied "bevrijd" en vechten in de stad Mariupol.
3. Denazificatie
In steden als Charkov, Mariupol en Odessa wordt de Oekraïense verdediging uitgevoerd door de paramilitaire milities. Zij weten dat het doel van de "denazificatie" voornamelijk op hen gericht is. Voor een aanvaller in een verstedelijkt gebied vormen burgers een probleem. Daarom tracht Rusland humanitaire corridors te creëren om de burgers uit de stad te krijgen en alleen de milities over te laten, zodat zij gemakkelijker kunnen worden bestreden.
Omgekeerd proberen deze milities de burgers in de steden ervan te weerhouden te evacueren om het Russische leger te ontmoedigen daar te vechten. Daarom zijn zij huiverig voor het uitvoeren van deze corridors en doen zij er alles aan om ervoor te zorgen dat de Russische inspanningen geen succes hebben - zij gebruiken de burgerbevolking als "menselijk schild". Video's waarop te zien is hoe burgers Mariupol proberen te verlaten en in elkaar worden geslagen door strijders van het Azov-regiment, worden uiteraard zorgvuldig gecensureerd door de westerse media.
Op Facebook werd de Azov-groep gelijkgesteld met de Islamitische Staat [ISIS] en onderworpen aan het "beleid inzake gevaarlijke personen en organisaties" van het platform. Het was daarom verboden om zijn activiteiten te verheerlijken en "posts" die de groep begunstigden werden systematisch geweerd. Maar op 24 februari veranderde Facebook dit beleid en stond het berichten toe die de militie in een positief daglicht stelden. In dezelfde geest stond het platform in maart toe, dat in de voormalige Oostbloklanden opgeroepen werd tot het vermoorden van Russische soldaten en leiders. Onze leiders laten zich dus door zulke waarden inspireren.
Onze media verspreiden een romantisch beeld van het volksverzet door het Oekraïense volk. Het is dit beeld dat de Europese Unie ertoe heeft gebracht de distributie van wapens aan de burgerbevolking te financieren. In mijn hoedanigheid van hoofd vredeshandhaving bij de VN hield ik mij bezig met de kwestie van de bescherming van de burgerbevolking. We ontdekten dat geweld tegen burgers in zeer specifieke contexten voorkomt. Met name wanneer er wapens in overvloed zijn en geen bevelsstructuren bestaan.
Deze bevelsstructuren vormen de essentie van legers: hun functie is het gebruik van geweld te kanaliseren in de richting van een doel. Door burgers lukraak te bewapenen, zoals nu het geval is, maakt de EU hen tot strijders, met als gevolg dat zij potentiële doelwitten worden. Bovendien leidt de verspreiding van wapens zonder bevelstructuur, zonder operationele doelstellingen, onvermijdelijk tot afrekeningen, bendevorming en acties die eerder dodelijk dan doeltreffend zijn. Oorlog wordt een kwestie van emoties. Kracht wordt geweld. Dit is wat er gebeurde in Tawarga (Libië) van 11 tot 13 augustus 2011, waar 30.000 zwarte Afrikanen werden afgeslacht met wapens die (illegaal) door Frankrijk werden geparachuteerd. Het Britse Royal Institute for Strategic Studies (RUSI) ziet overigens geen toegevoegde waarde in deze wapenleveranties.
Door wapens te leveren aan een land in oorlog loopt men bovendien het risico als oorlogvoerende partij te worden beschouwd. De Russische aanvallen van 13 maart 2022 op de Mykolajev-vliegbasis volgden op Russische waarschuwingen, dat wapenzendingen als vijandige doelen zouden worden aangemerkt.
De EU herhaalt de rampzalige ervaring van het Derde Rijk in de laatste uren van de Slag om Berlijn. Oorlog moet aan het leger worden overgelaten en wanneer een partij heeft verloren, moet dat worden toegegeven. En als er verzet is, moet dat worden aangestuurd en gestructureerd zijn. Maar wij doen precies het tegenovergestelde - wij pushen burgers om te gaan vechten, en tegelijkertijd staat Facebook oproepen tot moord op Russische soldaten en leiders toe. Dat zijn dan de waarden die ons inspireren.
Sommige inlichtingendiensten zien dit onverantwoorde besluit als een manier om de Oekraïense bevolking als kanonnenvoer te gebruiken in de strijd tegen het Rusland van Vladimir Poetin. In plaats van olie op het vuur te gooien zou het beter zijn geweest om door middel van onderhandelingen garanties te verkrijgen voor de burgerbevolking. Het is gemakkelijk om strijdlustig te zijn met het bloed van anderen.
4. De Kraamkliniek In Mariupol
Het is belangrijk vooraf te begrijpen dat het niet het Oekraïense leger is dat Mariupol verdedigt, maar de Azov-militie, die bestaat uit buitenlandse huurlingen.
In haar samenvatting van de situatie van 7 maart 2022 verklaarde de Russische VN-missie in New York: "Inwoners melden dat Oekraïense strijdkrachten het personeel uit de kraamkliniek Nr. 1 hebben verdreven en binnen de kliniek een beschietingspost hebben opgezet." Op 8 maart publiceerde het onafhankelijke Russische mediakanaal Lenta.ru de getuigenis van burgers uit Mariupol, die vertelden dat de kraamkliniek was overgenomen door de militie van het Azov-regiment, die de burgerbewoners verdreven door hen te bedreigen met hun wapens. Zij bevestigden de verklaringen van de Russische ambassadeur van enkele uren eerder.
Het ziekenhuis in Mariupol neemt een dominante positie in, uitermate geschikt voor de installatie van antitankwapens en voor observatie. Op 9 maart troffen Russische troepen het gebouw. Volgens CNN raakten 17 mensen gewond, maar op de beelden zijn geen slachtoffers in het gebouw te zien en er is geen bewijs dat de genoemde slachtoffers met deze aanval te maken hebben. Er wordt gesproken over kinderen, maar in werkelijkheid is er niets. Dit weerhoudt de leiders van de EU er niet van dit als een oorlogsmisdaad te beschouwen. En dit stelt Zelensky in staat om op te roepen tot een no-fly zone boven Oekraïne.
In werkelijkheid weten we niet precies wat er gebeurd is. Maar de opeenvolging van gebeurtenissen lijkt te bevestigen dat Russische troepen een positie van het Azov-regiment hebben getroffen en dat er daarna op de kraamafdeling geen burgers meer aanwezig waren.
Het probleem is dat de paramilitaire milities die de steden verdedigen, aangemoedigd worden door de internationale gemeenschap om de oorlogsregels te schenden. Het lijkt erop dat de Oekraïners het scenario van de kraamkliniek in Koeweit City in 1990 hebben nagespeeld, dat door de firma Hill & Knowlton voor 10,7 miljoen dollar volledig in scène was gezet om de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties ervan te overtuigen in Irak in te grijpen in het kader van operatie Desert Shield/Storm.
Westerse politici hebben acht jaar lang civiele aanvallen in de Donbass aanvaard zonder sancties tegen de Oekraïense regering uit te vaardigen. We zijn al lang in een dynamiek beland waarin westerse politici ermee hebben ingestemd het internationaal recht op te offeren ten behoeve van hun doel om Rusland te verzwakken.
Deel Drie: Conclusies
Wat mij als voormalig inlichtingenmedewerker als eerste opvalt, is de totale afwezigheid van de westerse inlichtingendiensten bij het nauwkeurig weergeven van de situatie gedurende het afgelopen jaar. In feite lijkt het erop dat in de hele westerse wereld de inlichtingendiensten zijn overrompeld door de politici. Het probleem is dat het de politici zijn die beslissen - de beste inlichtingendienst ter wereld is nutteloos als de besluitnemer niet luistert. Dat is wat er tijdens deze crisis is gebeurd.
Echter, terwijl enkele inlichtingendiensten een zeer accuraat en rationeel beeld van de situatie hadden, hadden andere duidelijk hetzelfde beeld als dat wat door onze media werd uitgedragen. Het probleem is dat ik uit ervaring weet dat ze op analytisch niveau buitengewoon slecht zijn - dogmatisch, ze missen de intellectuele en politieke onafhankelijkheid die nodig is om een situatie met militaire "kwaliteit" te beoordelen.
Ten tweede lijkt het erop dat in sommige Europese landen de politici opzettelijk op ideologische wijze op de situatie hebben gereageerd. Daarom is deze crisis vanaf het begin irrationeel geweest. Er zij op gewezen dat alle documenten die tijdens deze crisis aan het publiek werden voorgelegd, door politici werden gepresenteerd op basis van commerciële bronnen.
Commentaar: De inlichtingendiensten zijn onderworpen aan een proces van "negatieve selectie", waarbij ideologie belangrijker wordt geacht dan objectiviteit, en pathologische types zorgen er vervolgens voor, zodra zij een bepaalde drempel hebben bereikt binnen de staatsorganen, dat gelijkgestemde anderen worden geselecteerd en verspreid over allerlei staatsorganen in machtsposities worden geplaatst. Democratie verwordt aldus tot pathocratie en begint zichzelf te vernietigen.
Sommige westerse politici wilden duidelijk dat er een conflict zou uitbreken. In de Verenigde Staten waren de aanvalsscenario's die Anthony Blinken aan de VN-Veiligheidsraad voorlegde slechts het product van de verbeelding van een Tiger Team dat voor hem werkte - hij deed precies hetzelfde als Donald Rumsfeld in 2002, die de CIA en andere inlichtingendiensten die veel minder assertief waren over Iraakse chemische wapens "omzeilde".
De dramatische ontwikkelingen waarvan we nu getuige zijn, hebben oorzaken waarvan we op de hoogte waren, maar die we weigerden te zien:
- op strategisch niveau, de uitbreiding van de NAVO (dat we hier niet hebben behandeld);
- op politiek niveau, de westerse weigering om de akkoorden van Minsk uit te voeren;
- en op operationeel niveau, de voortdurende en herhaalde aanvallen op de burgerbevolking van de Donbass in de afgelopen jaren en rond eind februari 2022 de dramatische toename daarvan.
Of de term "genocide" van toepassing is op het misbruik waarvan de bevolking van Donbass het slachtoffer is, is een open vraag. De term wordt doorgaans gereserveerd voor gevallen van grotere omvang (Holocaust, enz.). Maar de definitie in het Genocideverdrag is waarschijnlijk ruim genoeg om op dit geval van toepassing te zijn.
Het is duidelijk dat dit conflict ons tot hysterie heeft gebracht. Sancties lijken het instrument bij uitstek te zijn geworden van ons buitenlands beleid. Als wij erop hadden aangedrongen dat Oekraïne zich zou houden aan de akkoorden van Minsk, waarover we hebben onderhandeld en die we hebben bekrachtigd, zou dit allemaal niet gebeurd zijn. De veroordeling van Vladimir Poetin is ook de onze. Het heeft geen zin om achteraf te zeuren - we hadden eerder moeten handelen. Noch Emmanuel Macron (als hoeder en lid van de VN-Veiligheidsraad), noch Olaf Scholz, noch Volodymyr Zelensky hebben zich echter aan hun verplichtingen gehouden. Uiteindelijk zijn het degenen die geen stem hebben die de werkelijke nederlaag lijden.
De Europese Unie was niet in staat om de uitvoering van de akkoorden van Minsk te bewerkstelligen - integendeel, de Unie reageerde niet toen Oekraïne zijn eigen bevolking in de Donbass bombardeerde. Had ze dat wel gedaan, dan had Vladimir Poetin niet hoeven te reageren. Door afwezigheid tijdens de diplomatieke fase, heeft de EU zich onderscheiden door het conflict aan te wakkeren. Op 27 februari stemde de Oekraïense regering ermee in onderhandelingen met Rusland te beginnen. Een paar uur later echter keurde de Europese Unie een budget van 450 miljoen euro goed voor wapenleveranties aan Oekraïne, waarmee olie op het vuur werd gegooid. Vanaf dat moment vonden de Oekraïners het niet meer nodig om tot een akkoord te komen. Het verzet van de Azov-militie in Mariupol leidde zelfs tot een extra opvoering van 500 miljoen euro voor wapens.
In Oekraïne zijn, met de zegen van de westerse landen, de voorstanders van onderhandelingen uit de weg geruimd. Dat geldt voor Denis Kireyev, één van de Oekraïense onderhandelaars, die op 5 maart door de Oekraïense geheime dienst (SBU) werd vermoord
omdat hij Rusland te gunstig gezind was en als een verrader werd beschouwd. Hetzelfde lot was Dmitry Demyanenko beschoren, voormalig plaatsvervangend hoofd van het hoofddirectoraat van de SBU voor Kiev en de regio, die op 10 maart werd vermoord omdat hij te welwillend stond tegenover een overeenkomst met Rusland - hij werd neergeschoten door de Mirotvorets ("Vredestichter")-militie. Deze militie is verbonden met de Mirotvorets-website, waarop een lijst te vinden is van de "vijanden van Oekraïne" met hun persoonlijke gegevens, adressen en telefoonnummers, zodat zij kunnen worden lastiggevallen of zelfs geëlimineerd; een praktijk die in veel landen strafbaar is, maar niet in Oekraïne. De VN en enkele Europese landen hebben de opheffing van deze site geëist - maar die eis werd door de Rada [het Oekraïense parlement] afgewezen.
Uiteindelijk zal de prijs hoog zijn, maar Vladimir Poetin zal waarschijnlijk de doelen bereiken die hij voor zichzelf gesteld heeft. We hebben hem in de armen van China geduwd. Zijn banden met Peking zijn steviger geworden. China werpt zich op als bemiddelaar in het conflict. De Amerikanen moeten Venezuela en Iran om olie vragen om uit de energie-impasse te geraken waarin ze zichzelf hebben gebracht - en de Verenigde Staten moeten jammerlijk terugkomen op de sancties die zij aan hun vijanden hebben opgelegd.
Westerse ministers die de Russische economie willen laten instorten en het Russische volk willen laten lijden, of zelfs oproepen tot het vermoorden van Poetin, laten zien (ook al hebben ze de vorm, maar niet de inhoud(!), van hun woorden gedeeltelijk teruggedraaid) dat onze leiders geen haar beter zijn dan degenen die we haten - uitsluiting van Russische atleten van de Paralympische Spelen of van Russische kunstenaars heeft niets te maken met het bestrijden van Poetin.
Wat maakt het conflict in Oekraïne meer verwijtbaar dan onze oorlogen in Irak, Afghanistan of Libië? Welke sancties hebben wij getroffen tegen degenen die de internationale gemeenschap opzettelijk hebben voorgelogen om onrechtvaardige, ongerechtvaardigde en moorddadige oorlogen te voeren? Hebben we ook maar één sanctie getroffen tegen de landen, bedrijven of politici die wapens leveren aan het conflict in Jemen, dat wordt beschouwd als de "ergste humanitaire ramp ter wereld"?
De vraag stellen is haar beantwoorden... en het is geen aangenaam antwoord.
Over de auteurZie: https://www.unz.com/article/is-it-possible-to-actually-know-what-has-been-and-is-going-on-in-ukraine/
Jacques Baud is voormalig kolonel van de Generale Staf, ex-lid van de Zwitserse strategische inlichtingendienst, specialist in Oosterse landen. Hij werd opgeleid in de Amerikaanse en Britse inlichtingendiensten. Hij diende als beleidschef voor vredesoperaties van de Verenigde Naties. Als VN-deskundige op het gebied van de rechtsstaat en veiligheidsinstellingen ontwierp en leidde hij de eerste multidimensionale VN-inlichtingeneenheid in Sudan. Hij heeft gewerkt voor de Afrikaanse Unie en was gedurende 5 jaar bij de NAVO verantwoordelijk voor de strijd tegen de verspreiding van handvuurwapens. Hij was betrokken bij besprekingen met de hoogste Russische militaire en inlichtingenfunctionarissen vlak na de val van de USSR. Binnen de NAVO volgde hij de Oekraïense crisis van 2014 en nam later deel aan programma's om Oekraïne bij te staan. Hij is de auteur van verschillende boeken over inlichtingen, oorlog en terrorisme, met name Le Détournement uitgegeven door SIGEST, Gouverner par les fake news, L'affaire Navalny. Zijn laatste boek is Poutine, maître du jeu? uitgegeven door Max Milo.
Dit artikel verschijnt met dank aan het Centre Français de Recherche sur le Renseignement, Parijs.
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief