© Public Domain
Waargebeurd verhaal: Aan het eind van de jaren zeventig, op de lagere school Nativity of Our Lord in Pittsburgh, Pennsylvania, moest ik met enkele andere leerlingen naar het schoolbord komen om een rekensom op te lossen. Nadat ik klaar was met mijn taak, nam ik heel even de tijd om iets naast mijn antwoord te krabbelen voordat ik terugkeerde naar mijn tafeltje.
Plotseling vroeg onze juf, een nuchtere non met de naam Zuster Dolorosa, met een stem trillend van verontwaardiging: "Wie...heeft...DAT...gedaan?" Mijn enige gedachte was dat iemand diep in de problemen zat. Het bleek dat ik gelijk had en die 'iemand' was ikzelf. De woedende non zat niet langer achter haar bureau, maar stond naast mijn rekensom met een houten liniaal tegen het bord te slaan waar ik een plaatje had gekrabbeld, dat toevallig een hakenkruis was. Niet iets wat je normaliter aantreft in een katholiek klaslokaal. Langzaam stak ik mijn hand op, wachtend op Gods welbekende toorn, of de vervaarlijke liniaal van de non, om mij ter plekke neer te slaan.
Voordat de lezer een oordeel velt over mijn dwaze actie, is het belangrijk op te merken dat ik pas diezelfde ochtend kennis had gemaakt met dat oeroude symbool - dat nu wordt vereenzelvigd met nazi-Duitsland en zijn afschuwelijke misdaden. Het gebeurde tijdens een bezoek aan de schoolbibliotheek, waar ik op een boek over de Tweede Wereldoorlog stuitte en voor de allereerste keer een afbeelding van het gevreesde hakenkruis zag. Het behoeft geen betoog dat ik geen enkele weet had van de gruwelijke dingen die het symboliseerde, noch dat ik verbaasd was dat een simpel verwrongen kruis zoveel emotie kon opwekken.
Vandaag, tientallen jaren nadat mijn juf in woede uitbarstte over een politiek symbool dat werd gekrabbeld door een onwetend kind, is de wereld radicaal anders geworden, en niet in positieve zin. Of dat nu komt omdat we de wrede lessen van de geschiedenis zijn vergeten, of omdat de russofobie zo diep in de harten van de mensheid verankerd is, is moeilijk te zeggen. Hoe het ook zij, het westelijk halfrond kiest nu, hoe ongelooflijk het ook moge lijken, de kant van neonazistische elementen tegen Rusland. Het hakenkruis boezemt de mensen kennelijk niet langer angst in.
Veel mensen zullen geneigd zijn met dergelijke beweringen de spot te drijven en het af te doen als de machinaties van 'desinformatie vanuit het Kremlin', of wat dan ook. Diezelfde mensen hebben waarschijnlijk nog nooit gehoord van de historische figuur Stepan Bandera, de nazi-collaborateur uit de Tweede Wereldoorlog voor wie op pleinen in Oekraïne tientallen standbeelden zijn opgericht. Evenmin hebben zij, dankzij de bekende anti-Russische vooroordelen van de Westerse media, de gelegenheid gehad getuige te zijn van de neonazi-parafernalia, waaronder talrijke tatoeages, die door Russische troepen worden gedocumenteerd tijdens hun afmattende tocht door Oekraïne, in de hoopvolle voorbereiding op enig toekomstig militair tribunaal.
Ondertussen speelt de Oekraïense president Volodymyr Zelenski de kaart van zijn Joodse afkomst, in een poging om de bewering van Rusland dat het Oekraïne wil 'denazificeren' te weerleggen. Hoe kan een president met een Joodse achtergrond zich immers aansluiten bij dezelfde ideologische krachten die verantwoordelijk waren voor de Holocaust, zo luidt het argument? Het zou echter een vergissing zijn om dergelijke beweringen te geloven. Feit is dat Zelenski heeft bewezen volkomen machteloos te staan tegenover de extreemrechtse krachten in Oekraïne. We hoeven maar te kijken naar 2019, toen de neonazistische paramilitairen zich schaarden achter hun campagne "Geen Capitulatie", die opriep tot de afwijzing van elk vredesakkoord, conform het Protocol van Minsk, met de pro-Russische burgers van de Donbass. Het feit dat Zelenski uiteindelijk gedwongen werd toe te geven aan hun eisen, verklaart alles wat we moeten weten over het huidige conflict.
Journalisten Alexander Rubinstein en Max Blumenthal beschreven onlangs hoezeer de neonazi-ideologie is doorgedrongen in de Oekraïense samenleving, en zulks ongeacht de etnische achtergrond van Zelenski.
"Azov was formeel opgenomen in het Oekraïense leger, terwijl zijn straatwachtenvleugel, het Nationaal Korps, in het gehele land werd ingezet onder toezicht van het Oekraïense ministerie van Binnenlandse Zaken, en naast de Nationale Politie," zo schreven de auteurs in The Grayzone. "In december 2021 zou Zelenski de 'Held van Oekraïne'-onderscheiding uitreiken aan een leider van de fascistische Rechtse Sector, tijdens een ceremonie in het Oekraïense parlement."
Inderdaad, lang voordat Moskou zich genoodzaakt voelde om actie te ondernemen in Oekraïne over deze rechtse dreigingen, die overigens de volledige steun genieten van NAVO-staten en hun wapens, bespraken westerse journalisten publiekelijk de opkomst van fascistische tendensen in het land.
In maart 2018 berichtte Reuters-journalist Josh Cohen dat, hoewel "veel Oekraïners de [extreemrechtse] milities met dankbaarheid en bewondering blijven beschouwen, de extremere elelmenten onder deze groepen een intolerante en onliberale ideologie bevorderen, die Oekraïne op de lange termijn in gevaar zal brengen."
Vervolgens haalde Cohen Matthew Schaaf aan, de directeur van het Oekraïne-project van Freedom House, die onthulde dat "er talrijke georganiseerde rechts-extremistische groepen bestaan in Oekraïne, en hoewel de vrijwilligersbataljons officieel geïntegreerd zijn in staatsstructuren, hebben sommige van hen sindsdien politieke en non-profit structuren afgesplitst om hun visie uit te voeren."
De inhoud van die "visie" verklaart voor een groot deel de onrust die Oekraïne vandaag in zijn greep houdt.
Hoeveel progressieven op het westelijk halfrond weten bijvoorbeeld dat Kiev de extremistische volksgroep C14 (de naam verwijst naar een 14-woordige gelofte die populair is onder blanke supremacisten) toestemming gaf om straatpatrouilles in de hoofdstad op te zetten? In 2018 werden drie van dergelijke door milities geleide troepen geregistreerd in Kiev, de Oekraïense hoofdstad, en bijna twee dozijn in andere steden. Toch doen de westerse media vandaag de dag alsof niets van dit alles bestaat en doen ieder gesprek over neonazisme in Oekraïne af als "desinformatie".
De opvallende pogingen van het westen om de macht en invloed van extreemrechts in Oekraïne nu opeens te bagatelliseren, verraadt meer dan wat ook hun diepgewortelde Russofobie. Maar als de NAVO-lidstaten geconfronteerd zouden worden met een even gevaarlijke neonazi-dreiging aan hun grenzen, valt te betwijfelen of zij een neutrale positie in zouden nemen - niet in de laatste plaats Duitsland, waar iemand alleen al voor het tonen van een nazi-symbool voor vele jaren in het gevang belandt.
Net zoals die katholieke juffrouw jaren geleden zo heftig reageerde toen zij een hakenkruis in haar klaslokaal zag, moeten de mensen opnieuw het inherente gevaar van een dergelijke ideologie inzien - zelfs als dat betekent dat zij tot een vreedzame verstandhouding en coëxistentie met Rusland moeten komen. Maar eerst moet de westerse wereld ophouden te verwachten dat Moskou zal leven naast een existentiële bedreiging - een afschuwelijke ideologie die al eerder explosief bleek - die geen enkel ander land ter wereld al te lang zou dulden. Het is tijd om te onthouden, om met de woorden van het beroemde Britse komedieduo Mitchell en Webb te spreken, dat de nazi's echt 'de baddies' zijn.
Zie: https://www.strategic-culture.org/news/2022/05/08/exactly-when-did-nazis-stop-being-the-baddies/
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief