© Mint Press News
Eerder stuurde Bono aan de voorzitter van het Amerikaanse Huis van Agevaardigden, Nancy Pelosi, het volgende gedicht, waarin hij Zelenski tot een levende heilige zalft. Pelosi las het voor op een evenement ter ere van St. Patrick's Day:
Oh, St Patrick hij verdreef de slangen
Met zijn gebeden, maar dat is niet genoeg
Want de slang symboliseert
Een kwaad dat opwelt
en zich verbergt in je hart, als het breekt
En het kwaad is opgestaan mijn vrienden
Uit de duisternis die in sommige mensen leeft
Maar in verdriet en angst
Kunnen heiligen verschijnen
Om die oude slangen wederom uit te drijven
En zij strijden voor ons om vrij te zijn
Van de psychopaat in deze menselijke familie
Ierlands verdriet en pijn
Is nu de Oekraïne
En St. Patricks naam nu Zelenski.
Zijn werk werd niet goed ontvangen en werd in de media omschreven als "losgeslagen," "een bijzonder soort van afschuwelijk" en "letterlijk het slechtste gedicht ooit geschreven." Zijn recente activisme kon ook Dr. Harry Browne van de Technische Universiteit Dublin en auteur van het boek "The Frontman: Bono (In the Name of Power)," niet bekoren.
"Ik denk dat Zelenski net oud genoeg is om zich de dagen te herinneren toen U2 cool was, en hij is zeker oud genoeg om zich [Bono] te herinneren als een belangrijke publieke figuur in de wereldwijde besluitvorming inzake humanitair beleid," vertelde Dr. Browne aan MintPress, eraan toevoegend: "Mijn indruk is dat het evenement wereldwijd niet bijster goed aansloeg... In het algemeen lijkt het erop dat Bono's hoogtij dagen voorbij zijn: hij is niet langer een nuttig of zelfs geloofwaardig symbool van de beste bedoelingen van het Westen."
Overigens is dit niet de eerste keer dat de 62-jarige inwoner van Dublin publiekelijk partij kiest in oorlogen. Zo ging hij in 2016 op het aanbod in van de Turkse premier Ahmet Davutoğlu, om hem te vergezellen bij een veelbesproken bezoek aan een kamp voor Syrische vluchtelingen nabij de grens tussen Turkije en Syrië. Bono prees "de vrijgevigheid van het Turkse volk" de hemel in en voegde eraan toe dat de reactie van Turkije op de Syrische burgeroorlog een "les" vormde voor de wereld. Deze boodschap werd enigszins ondermijnd toen Turkije nauwelijks twee weken later Syrië binnenviel en bezette en het land sindsdien niet meer heeft verlaten.
Machtige vrienden
Sinds zijn eerste grote avontuur als activist tijdens het Live Aid-concert in 1984 (waar naar verluidt een groot deel van het ingezamelde geld werd gebruikt om wapens voor het Ethiopische leger te kopen), groeide Bono uit tot een graag geziene figuur in de machtscentra. Hij wordt uitgenodigd om te spreken op een groot aantal elitaire evenementen inzake armoede, waaronder de veiligheidsconferentie in München, de G8-top, de Wereldbank en het Wereld Economisch Forum. Daar wordt hij meestal behandeld als de stem van Afrika en een intellectueel en moreel baken van kracht, die de meest dringende humanitaire problemen in de wereld helpt op te lossen.
Bij dit soort activiteiten mengde Bono zich graag onder 's werelds meest beruchte personen. Bij de Wereldbank besprak hij armoede met Paul Wolfowitz, een van de belangrijkste architecten van de oorlog in Irak. Op het Wereld Economisch Forum vertelde hij Rwandese genocide pleger Paul Kagame en het hoofd van het Internationaal Monetair Fonds Christine Lagarde, dat "het kapitalisme meer mensen uit de armoede heeft getrokken dan enig ander 'isme'." Het is inderdaad lastig om een machtige figuur te vinden met wie hij niet zijn krachten gebundeld heeft.Critici zouden echter zeggen dat hij in plaats van de armen te helpen en de machthebbers ter discussie te stellen, deze juist heeft versterkt. Browne schreef:
Bono heeft vooral elitaire betogen versterkt, ondoeltreffende oplossingen bepleit, de armen betutteld en de hielen van de rijken en machtigen gelikt. Hij propageerde en reproduceerde manieren om ontwikkelingslanden, met name in Afrika, te beschouwen als weinig meer dan een gladde mix van traditioneel missionaris- en handelskolonialisme, waarin de arme wereld bestaat als een taak die de rijke wereld moet volbrengen."
In 2013 ontmoette hij de Obamas in Dublin, waar hij optrad als hun reisleider. Vier jaar later hemelde hij vicepresident Mike Pence op als een kampioen van naastenliefde in Afrika. Andere controversiële figuren met wie hij zeker gezellige onderonsjes onderhield waren de Franse president Emmanuel Macron en de Amerikaanse oorlogsplanner Henry Kissinger.
Bono is ook een soort volgeling van Lawrence Summers, voormalig hoofdeconoom van de Wereldbank en bestuurslid van Bono's ONE Campaign, een liefdadigheidsorganisatie die beweert extreme armoede en vermijdbare ziekten in Afrika te bestrijden. Net als Sachs was Summers een van de belangrijkste scheppers van de extreme ongelijkheid die we vandaag de dag in de wereld zien. Toen hij bij de Wereldbank werkte, dwong hij landen in het Globale Zuiden om hun bezittingen te privatiseren en westerse bedrijven toe te staan hun natuurlijke hulpbronnen te plunderen, terwijl hij drastisch bezuinigde op sociale programma's die honderden miljoenen mensen in leven hielden.
Summers geniet waarschijnlijk de meeste publieke bekendheid wegens het beruchte Summers Memo, een brief die hij schreef toen hij topman van de Wereldbank was, waarin hij betoogde dat westerse landen hun giftige afval moesten kunnen dumpen in "onderbevolkte landen in Afrika." "Ik denk dat er op de economische logica achter het dumpen van een lading giftig afval in een land met de laagste lonen niets aan te merken valt," schreef hij en verklaarde het "betreurenswaardig" te vinden dat steden als Los Angeles hun verkeersvervuiling niet ook in Afrika konden dumpen.
In plaats van als buitenbeentje te worden behandeld in de filantropische kringen van beroemdheden, dient Summers' positie in het bestuur van de ONE Campaign als een vehikel, door middel waarvan veel van Bono's activisme wordt gekanaliseerd.
De ONE Campaign, waarvan het hoofdkantoor is gevestigd op Pennsylvania Avenue, vlakbij het Witte Huis, is een moloch van NGO's en wordt gefinancierd door veel van de grootste bedrijven ter wereld, waaronder Bank of America, Coca-Cola, Johnson & Johnson en Google. Zij werkt ook nauw samen met andere elitaire organisaties, zoals de Bill and Melinda Gates Foundation en de Open Society Foundations. Hoewel de doelstellingen van de stichting - het terugdringen van armoede en ziekte - prijzenswaardig zijn, blijft het onduidelijk in hoeverre de stichting hiertoe heeft bijgedragen. Immers, als we China uit de statistieken weglaten, gaat de wereldwijde armoedebestrijding de verkeerde kant op. En hoewel het bedrijf beweert een "kleinschalige beweging voor belangenbehartiging en organisatie voor actievoering" te zijn, doet een blik op de raad van bestuur van het bedrijf anders vermoeden.
© ONE CampaignVan Facebook tot de Amerikaanse regering: de raad van bestuur van de ONE-Campaign vertegenwoordigt de machtigste belangengroepen ter wereld. Bron: ONE Campaign
De ONE Foundation was een groot voorstander van de New Alliance for Food Security and Nutrition, een door het westen gesteund initiatief waarbij de G8-landen overeenkwamen de Afrikaanse staten economische hulp te bieden in ruil voor het openstellen van hun landen voor buitenlandse agro-industrie, het toestaan van grootschalige landroof en het ondertekenen van overeenkomsten met agro-industriegiganten als Monsanto, waardoor ze in een permanente afhankelijkheid van hun GMO-producten verstrikt zullen raken.
Zoals Browne opmerkte, wordt Bono's stijl van activisme "bepaald door een beperkte tactiek om hulp te zoeken bij het aanpakken van de wereldproblemen bij de personen en instellingen die deze problemen in eerste instantie veroorzaken, op basis van hun welwillendheid in plaats van op basis van het grijpen van hun macht." En zo komt het er dus op neer dat hij uiteindelijk die instellingen die de wereld tot slaaf maken vergoeilijkt. Bono is in feite het boegbeeld van het imperium geworden. Machtige organisaties die Afrikaanse landen in hun greep houden, worden niet geconfronteerd met deze vorm van activisme, maar er juist door gesterkt. Browne legde uit:
Oorlogsmisdadigers in de armen sluiten en Palestijnen de rug toekerenHet is interessanter om er in dialectische zin over na te denken: hoe worden die instellingen door dit 'activisme' gediend? Het is bijvoorbeeld niet moeilijk voor te stellen dat leden van het Europees Parlement zich goed voelen als jonge ONE-activisten in t-shirts het Europees Parlement 'overnemen', en dat is op zich al een doel van de activiteit."
Het merk U2 is volledig opgebouwd als een indie anti-oorlogsband met een sociaal geweten. Sterker nog, ze brachten een heel album uit met de titel "War," dat door critici werd bejubeld. De grote meerderheid van Bono's landgenoten waren tegen de oorlog in Irak. Dit gold waarschijnlijk in dubbele mate voor zijn fans. Maar tegen 2003 had Bono zich zo diep in de wandelgangen van de macht genesteld en was hij zo nauw betrokken bij de regeringen Bush en Blair, dat de oorlog in Irak hem voor een dilemma stelde: offer je je geloofwaardigheid of je connecties op? Uiteindelijk vond hij een zeer onbevredigende derde mogelijkheid, waarbij hij de leiders steunde maar hun oorlog net niet onvoorwaardelijk steunde.
"Tony Blair gaat geen oorlog voeren om olie. Tony Blair is oprecht in zijn overtuigingen over Irak. Naar mijn mening zit hij er oprecht naast. We moeten van Saddam Hoessein geen martelaar maken. Hij doet het goed voor de camera's," zei hij. Deze schaamteloze leugen kaderde het besluit om oorlog te voeren vanwege olie in als een strategische PR-fout om een dictator te helpen, in plaats van een misdaad.
Wat Bush betreft, haalde Bono soortgelijke mentale trucjes uit. "Ik ben er helemaal voor dat president Bush Saddam Hoessein de stuipen op het lijf probeert te jagen, maar dan moet de rest van de wereld er wel bij betrokken worden... Ik steun [Bush en Blair] volledig ook al trekken ze ten strijde zonder goedkeuring van de Verenigde Naties. Dat is een vergissing, want dan lijkt het alsof de VS zich niet hoeft te verantwoorden," zei hij, wederom met beperkt verzet, louter op grond van het feit dat dit slecht over zou kunnen komen.
© Michel Euler | APBono, uiterst rechts, poseert met van links naar rechts: Bill Clinton, Bill Gates, Thabo Mbeki en Tony Blair op het 2005 Wereld Economisch Forum in Davos.
Na verloop van tijd ontwikkelde de op leeftijd rakende rocker ook een hechte vriendschap met Bush. "Ik ben erg op hem gesteld geraakt... Onder zijn pantser zit passie, medeleven. Hij heeft het," zei hij. Zonder enige kritiek op Bush of Amerika te uiten, beweerde hij dat Afrika hen veel dank verschuldigd is en dat er honderdduizenden Afrikanen zijn "die hun leven te danken hebben" aan de Amerikaanse regering en haar vrijgevigheid.
Zelfs geruime tijd na de pensionering van Bush onderhoudt Bono nog steeds betrekkingen met de voormalige president en bezocht in 2017 zijn ranch in Texas. Een jaar later mocht Bono als eerste de George W. Bush Medal for Distinguished Leadership in ontvangst nemen, wat de Ier omschreef als een "enorme eer." Toen hij hun gezamenlijke werk met betrekking tot AIDS in Afrika besprak, zei Bono dat hij "uw leiderschap over de grootste gezondheidsinterventie in de geschiedenis van de geneeskunde wilde eren." Bush antwoordde dat hij onder de indruk was van Bono's kennis. "De eerste keer dat ik je ontmoette, kende je meer statistieken, alsof je regelrecht bij de CIA vandaan kwam," zei Bush.
Deze hartgrondige en onnodige steunbetuiging aan de twee architecten van de oorlog in Irak viel niet in goede aarde in de indie-muziekwereld. Het veroorzaakte ook consternatie binnen U2 zelf. Larry Mullen, de drummer van de band, heeft altijd geweigerd deel te nemen aan dit soort acties, en verklaarde dat Bono's vriendschap met "oorlogsmisdadigers" als Bush en Blair hem "koude rillingen bezorgt."
Een andere uitstekende lakmoesproef voor de geloofwaardigheid van personen of groepen die zich als moreel gezag opwerpen, is hun standpunt ten aanzien van Palestina. Van oudsher is Ierland een broeinest van steun voor Palestina, omdat de grote meerderheid van het land parallellen ziet tussen de Israëlische pogingen om het land te koloniseren en te herbevolken met joodse kolonisten en de Britse bezetting van Noord-Ierland en de steun aan een pro-Londense protestantse factie. Opeenvolgende Ierse presidenten hebben hun niet aflatende solidariteit betuigd met het Palestijnse volk en zijn zaak.
Niettemin ging U2 tegen de stroom in en is een van de weinige Ierse bands van enige betekenis die de beginselen van de BDS-beweging doorbrak en in Israël optrad. Bono zelf is een volgeling van de Israëlische president Shimon Peres en omschrijft zichzelf als zijn "bewonderaar." Tijdens een optreden in Toronto droeg hij een liedje aan hem op, waarbij hij zich rechtstreeks tot hem richtte en verklaarde: "We begrijpen, president Peres, dat u hebt geprobeerd de stem van de rede te zijn. En u heeft een groot deel van uw leven gewijd... om te proberen vrede te brengen in deze zeer gevaarlijke regio." Deze beoordeling zou wellicht als nieuws in de oren kunnen klinken van de families van de mensen die Peres liet vermoorden in de vele bloedbaden die onder zijn leiding werden uitgevoerd. Bono woonde tevens de 90ste verjaardag van Peres bij.
Terwijl Bono graag zijn liefde betuigt aan Israëlische oorlogsmisdadigers, bestempelt hij de Palestijnen als mensen die "vol woede en wanhoop" zijn. In een opiniestuk in de New York Times drong hij erop aan, dat zij "onder hen hun Gandhi, hun [Martin Luter] King, hun Aung San Suu Kyi moeten vinden." Dus, net als anderen, negeert hij opzettelijk tientallen jaren van geweldloze Palestijnse strijd en in plaats daarvan houdt hij vol, dat ze voldoen aan de criteria van sprookjesachtige versies van individuen die lang niet zo geweldloos waren als westerse goedpraters zouden wensen.
In datzelfde opiniestuk stelde Bono Barack Obama voor als een moderne Martin Luther King, ondanks het feit dat de regering Obama de oorlogen van Bush voortzette en zeven landen tegelijk zou bombarderen. Hij riep ook op tot regimeverandering in Iran, Noord-Korea en Myanmar, en huldigde de demonstranten als dappere helden "die de straat op blijven gaan ondanks de zekerheid van brute repressie." Hij zou zijn zin krijgen in Myanmar, waar Aung San Suu Kyi aan de macht zou komen onder wiens leiding een genocide op tienduizenden Rohingya-moslims zou plaatsvinden.
Belastingontwijkend zakenimperium
In een poging om een levendige creatieve sector te stimuleren, voorziet Ierland in zeer genereuze belastingwetten voor mensen die in deze sector werkzaam zijn. Geen enkele artiest of muzikant in het land betaalt enige inkomstenbelasting op royalty's onder de 250.000 dollar per jaar. Toch besloot U2 in 2006 hun vermogen naar belastingparadijzen over te brengen. Het feit dat een persoon die zichzelf opwerpt als voorvechter van de armen in de wereld belasting ontduikt over zijn fortuin van naar verluidt 700 miljoen dollar, leidde alom tot protest. Het optreden van U2 op het Glastonbury Festival in Engeland in 2011 werd verstoord door grote spandoeken in het publiek die de absurditeit benadrukten van belastingontduikende charlatans, die de armen de les lezen over mondiale rechtvaardigheid. Als reactie op dit voorval zei Bono dat "slimme mensen" "verstandig" moeten zijn over de manier waarop ze belasting betalen. U2's lead gitarist David Evans (die erop staat om "The Edge" genoemd te worden) beweerde dat het "belachelijk" was dat mensen er "grote ophef" over maakten. Bono zelf zou later genoemd worden in de Paradise Papers - uitgelekte documenten over belastingontwijking door de 's werelds superrijken.
Na de financiële crisis van 2008 ging de Ierse economie ten onder. De fictieve financiële zeepbel spatte uiteen en veroorzaakte onnoemelijke schade voor miljoenen. Het ultralage belastingregime moedigde bedrijven over de hele wereld aan om zich in Dublin te vestigen, waardoor de vastgoedprijzen en gentrificatie tot absurde hoogten stegen en de toekomst van de Millennial- en Zoomer-generaties werd gestolen. Toch veroorzaakte Bono in 2014 verontwaardiging door vol te houden, dat het onhoudbare, hyperkapitalistische programma dat opeenvolgende regeringen nastreefden "Ierland de enige welvaart heeft gebracht die we ooit hebben gekend." Velen vragen zich misschien af "welvaart voor wie?" "U2 zijn aartskapitalisten; het lijkt niet zo, maar het is wel zo," aldus Jim Aiken, de promotor van de band.
Dit "doe wat ik zeg, niet wat ik doe" is een van de belangrijkste redenen waarom Bono een van de meest ongeliefde mannen in zijn vaderland is. U2 is een van Ierlands meest herkenbare exportproducten, maar jaren van schijnheilig activisme hebben veel van Bono's landgenoten tegen hem in het harnas gejaagd. Browne schrijft dat Dubliners vaak tegen hun vrienden zeggen: "Ik zag Bono in de stad vandaag, maar ik deed net alsof ik hem niet herkende - ik wilde hem het genoegen niet gunnen." Bono's pretentieuze houding wordt nog versterkt door volhardend altijd een zonnebril te dragen, zelfs binnenshuis. Hij verklaarde dat hij een medische aandoening heeft dat zulks noodzakelijk maakt. Dat kan best, maar het is opmerkelijk dat deze kwaal beroemdheden veel meer lijkt te treffen dan de gewone bevolking.
Bono heeft een aanzienlijk zakenimperium opgebouwd, waaronder de aankoop van een groot hotel in Dublin en een winkelcentrum in Litouwen dat eigendom is van een lege vennootschap met vestiging in het belastingparadijs Malta. Naar verluidt heeft het winkelcentrum in Litouwen geen belasting betaald ondanks het feit dat het winst maakt. In 2004 richtte hij ook een participatiemaatschappij op die investeert in creatieve bedrijfstakken. Middels dit bedrijf produceerde hij "Mercenaries 2", een videospel waarin het de bedoeling is Venezuela binnen te vallen en een "machtsbeluste tiran" omver te werpen die de controle over het land en zijn olievoorraad heeft gegrepen. Het spel, dat onbeschaamde pro-VS propaganda bevatte, stelde duidelijk een staatsgreep voor tegen President Hugo Chavez - iets wat Bono's vriend Bush meerdere malen heeft geprobeerd. USAID verschafte de financiering en training aan de falende coupplegers.
Aldus heeft Bono, van Irak tot Palestina tot Iran en Venezuela, altijd schouder aan schouder gestaan met de machtigen der wereld, hun vijanden aangevallen en hen tegen kritiek beschermd. Het is één ding om miljoenen mensen meedogenloos te vermoorden en uit te hongeren; velen in Washington en Londen doen dat. Het is iets heel anders om dit proces toe te juichen, terwijl je je eigen loftrompet steekt en jezelf voordoet als een moderne heilige. En het is wellicht juist dit Messias-complex dat zo velen dwars zit en hem tot zo'n controversieel individu heeft gemaakt.
Bono presenteert zichzelf als een radicale activist die opzien baart en opkomt voor de onderdrukten in de wereld. In werkelijkheid heeft hij al tientallen jaren niets gedaan of gezegd dat de politieke en economische machthebbers van de wereld onbehaaglijk zou kunnen stemmen, en juist daarom wordt hij voortdurend uitgenodigd bij de machthebbers. Bono is geen bedreiging voor het imperium; hij is het lachende, zingende gezicht ervan. Dus als Bono de waarheid spreekt tegen de machthebbers, dan staat hij zo dicht bij ze dat hij zou kunnen fluisteren. En de machthebbers horen graag wat hij zegt. Zoals Browne zei:
Dient Bono's werk de doelen van sommigen die streven naar financiële en ideologische overheersing van zowel de arme als de rijke wereld, en wier belangen sterk verschillen van die van de meesten van ons? Misschien weet hij zelf het antwoord niet, maar wij kunnen het maar beter wel weten."
Alan MacLeod is Senior Staff Writer voor MintPress News. Na het afronden van zijn doctoraat in 2017 publiceerde hij twee boeken: Bad News From Venezuela: Twenty Years of Fake News and Misreporting en Propaganda in the Information Age: Still Manufacturing Consent, evenals een aantal academische artikelen. Hij droeg ook bij aan FAIR.org, The Guardian, Salon, The Grayzone, Jacobin Magazine en Common Dreams.Zie: https://www.mintpressnews.com/frontman-empire-bono-activism-serves-powerful/281017/
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief