© imona Granati - Corbis/Corbis via Getty ImagesMensen protesteren op 11 april 2022 in Rome, Italië, met t-shirts en paaseieren bij Largo di Torre Argentina om de vrijheid van Julian Assange te eisen tegen uitlevering.
De elf jaar durende vervolging van Julian Assange is vrijdagochtend verlengd en geëscaleerd. De Britse minister van Binnenlandse Zaken, Priti Patel, heeft ingestemd met het uitleveringsverzoek van de VS om Julian Assange naar Virginia uit te leveren, om daar terecht te staan op grond van achttien aanklachten wegens misdrijven onder de Spionagewet van 1917 en andere statuten in verband met de publicatie in 2010 door WikiLeaks van duizenden documenten, waarin op grote schaal corruptie, bedrog en oorlogsmisdaden door de Amerikaanse en Britse autoriteiten, samen met hun dictatoriale bondgenoten in het Midden-Oosten, werden aangetoond.
Dit besluit is niet verrassend - het is al jaren duidelijk dat de VS en Groot-Brittannië vastbesloten zijn Assange kapot te maken als straf voor zijn journalistiek die hun misdaden aan het licht brengt - maar het benadrukt niettemin de volslagen schijnvertoning van de Amerikaanse en Britse leslezerij over vrijheid, democratie en een vrije pers. Deze zelfverheerlijkende voorstellingen worden voortdurend gebruikt om de inmenging van deze twee landen in en hun aanvallen op andere landen te rechtvaardigen, en om hun burgers een gevoel van superioriteit te geven over de aard van hun regeringen. Immers, als de VS en Groot-Brittannië staan voor vrijheid en tegen tirannie, wie zou zich dan kunnen verzetten tegen hun oorlogen en interventies in naam van het bevorderen van zulke verheven doelen en nobele waarden?
Na jarenlang verslag te hebben gedaan van de zaak Assange, heb ik bij talloze gelegenheden de gedetailleerde achtergrond uiteengezet die Assange en de VS tot dit punt heeft gebracht. Het is dus niet nodig om dat allemaal te herhalen; geïnteresseerden kunnen het fijnmazige traject van deze vervolging hier of hier lezen. Het volstaat te zeggen dat Assange - zonder veroordeeld te zijn voor enig ander misdrijf dan het ontlopen van borgtocht, waarvoor hij zijn straf van vijftig weken al lang heeft uitgezeten - al meer dan tien jaar feitelijk gevangen zit.
In 2012 verleende Ecuador Assange asiel tegen politieke vervolging. Dat deed het nadat de Zweedse regering weigerde te beloven dat zij de reis van de oprichter van WikiLeaks naar Zweden, om zich te verantwoorden in verband met beschuldigingen van aanranding, niet zou gebruiken als voorwendsel om hem uit te leveren aan de VS. Uit angst voor wat natuurlijk uiteindelijk zou gebeuren - dat de VS al het mogelijke zou doen om Assange naar Amerika te krijgen, ondanks het feit dat hij geen Amerikaanse staatsburger is en nooit meer dan een paar dagen op Amerikaans grondgebied heeft doorgebracht, alsmede voornemens was om druk uit te oefenen op hun sinds jaar en dag onderdanige Zweedse bondgenoten om hem uit te leveren zodra hij zich op Zweeds grondgebied bevond - concludeerde de regering van de Ecuadoraanse president Rafael Correa, dat Assange's fundamentele burgerrechten werden geschonden en gaf hem daarom onderdak in de piepkleine Ecuadoraanse ambassade in Londen: de klassieke reden waarom politiek asiel bestaat.
Toen ambtenaren van Trump, onder leiding van CIA-directeur Mike Pompeo, Correa's zwakke opvolger, ex-president Lenin Moreno, in 2019 intimideerden om dat asiel in te trekken, drong de Londense politie de ambassade binnen, arresteerde Assange en stopte hem in de zwaarbeveiligde Belmarsh-gevangenis (door de BBC in 2004 "het Britse Guantanamo" genoemd), alwaar hij sindsdien verblijft.
Nadat de laagste Britse rechtbank begin 2021 het uitleveringsverzoek van de VS verwierp op grond van het feit dat Assange's lichamelijke en geestelijke gezondheid het Amerikaanse gevangenissysteem niet zou kunnen verdragen, heeft Assange elk daaropvolgend hoger beroep verloren. Vorig jaar mocht hij trouwen met zijn vaste vriendin, de Britse mensenrechtenadvocate Stella Morris Assange, de moeder van hun twee jonge kinderen. In het begin van 2021 werd een zeer ongebruikelijke eensgezindheid onder groepen voor persvrijheid en burgerlijke vrijheden gevormd, om er bij de regering Biden op aan te dringen de vervolging van Assange te staken, maar ambtenaren van Biden - ondanks het feit dat deze zich tijdens de Trump-jaren voordeden als voorvechters van persvrijheid - negeerden hen (een interview dat mijn echtgenoot, het Braziliaanse Congreslid David Miranda, vorige week met Stella Assange had op de Braziliaanse Dag van de Persvrijheid, over de laatste ontwikkelingen en de tol die dit heeft geëist van de familie Assange, kan hier worden bekeken).
Het besluit van de minister van Binnenlandse Zaken vanochtend - gekenmerkt door de typische Britse onderdanigheid en gehoorzaamheid als het aankomt op de eisen van de VS - betekent niet dat Assange binnenkort lijfelijk op Amerikaans grondgebied zal verschijnen. Volgens de Britse wet heeft Assange het recht om in beroep te gaan tegen het besluit van de minister van Binnenlandse Zaken, en dat zal hij waarschijnlijk ook doen. Gezien het feit dat de Britse rechterlijke macht min of meer van tevoren heeft aangekondigd vastbesloten te zijn de bevelen van hun Amerikaanse meesters op te volgen, is het moeilijk te zien hoe deze verdere procedures enig ander effect zullen hebben dan uitstel van het onvermijdelijke.
Maar wanneer men zich in Assange's positie verplaatst, is het gemakkelijk te begrijpen waarom hij zo graag uitlevering aan de VS zo lang mogelijk wil vermijden. De Spionage Act van 1917 is een akelig en repressief stukje wetgeving. Deze wet werd ontworpen door Woodrow Wilson en zijn clubje autoritaire progressieven, om dissidenten tegen Wilsons beslissing om de VS te betrekken in de Eerste Wereldoorlog te criminaliseren. De wet werd vooral gebruikt om linkse anti-oorlogsactivisten zoals Eugene Debs op te sluiten, evenals religieuze anti-oorlogsleiders zoals Joseph Franklin Rutherford, voor de misdaad van het publiceren van een boek waarin Wilsons buitenlandse politiek werd veroordeeld.
Een van de meest verraderlijke despotische innovaties van de regering-Obama was het hergebruiken en reactiveren van de Espionage Act uit het Wilson-tijdperk, als een universeel wapen om klokkenluiders te straffen die Obama's beleid hekelden. Het ministerie van Justitie van Obama onder leiding van procureur-generaal Eric Holder heeft meer klokkenluiders vervolgd op grond van de spionagewet van 1917 dan alle voorgaande regeringen samen - in feite drie keer zoveel als alle voorgaande presidenten samen. NSA-klokkenluider Edward Snowden bijvoorbeeld was zo'n klokkenluider die door ambtenaren van Obama werd aangeklaagd op grond van die wet. Hij onthulde in 2013 dat er op grote schaal binnenlandse spionage plaatsvond, precies het soort spionage waarvan Obama's directeur van National Intelligence James Clapper (nu werkzaam bij CNN) het bestaan valselijk ontkende toen hij voor de Senaat getuigde, wat leidde tot door het Amerikaanse Congres ingestelde wettelijke beperkingen, terwijl door rechtbanken de NSA-spionage ongrondwettig en illegaal werd verklaard.
Wat deze wet zo verraderlijk maakt, is dat het, doelbewust, bijna onmogelijk is voor de overheid om te verliezen. Zoals ik in een opiniestuk in de Washington Post uiteen heb gezet toen de aanklacht voor het eerst werd onthuld - en waarin ik beargumenteerde waarom deze wet sinds jaar en dag de grootste bedreiging voor de persvrijheid in het Westen vormt - is dat deze wet uit 1917 werd opgesteld op basis van "risicoaansprakelijkheid". Dit betekent dat de verdachte niet alleen schuldig is zodra er bewijs is dat hij zonder toestemming geclassificeerde informatie heeft vrijgegeven, maar het is hem ook niet toegestaan zich te verdedigen met een beroep op "rechtvaardiging" - wat betekent dat hij niet tegenover een jury van gelijken kan aanvoeren, dat het niet alleen geoorloofd maar ook moreel noodzakelijk was om die informatie bekend te maken vanwege de ernstige misstappen en criminaliteit bij de machtigste politieke gezagsdragers van het land die daardoor aan het licht kwamen. Die wet uit 1917 biedt, met andere woorden, alleen schijnprocessen en geen eerlijke processen. Geen weldenkend mens zou zich vrijwillig onderwerpen aan vervolging en levenslange opsluiting in de ergste Amerikaanse penitentiaire inrichtingen op grond van een aanklacht die is ingediend onder deze fundamenteel gecorrumpeerde wet.
Wat men verder ook van Assange moge denken, het staat buiten kijf dat hij een van de meest invloedrijke, baanbrekende en talentvolle journalisten van zijn tijd is. Men zou gemakkelijk kunnen beweren dat hij in zijn eentje de eerste plek bezet. En dat is natuurlijk precies waarom hij in de gevangenis zit: omdat, net als de vrijheid van meningsuiting, "vrije pers"-garanties in de VS en Groot-Brittannië alleen bestaan op een stuk perkament en in theorie. Burgers zijn vrij om "journalistiek" te bedrijven zolang het de echte machtscentra niet stoort of boos maakt of belemmert. Werknemers van The Washington Post en CNN zijn "vrij" te zeggen wat zij willen, zolang wat zij zeggen wordt goedgekeurd en gestuurd door de CIA, dan wel dat de inhoud van hun "berichtgeving" de belangen van de wijdvertakte oorlogsmachine van het Pentagon bevordert.
Ware journalisten worden vaak bedreigd met vervolging, gevangenisstraf of zelfs moord, en soms zelfs met gemene tweets. Een groot deel van de Amerikaanse media-industrie heeft Assange's vervolging genegeerd of zelfs toegejuicht, juist omdat hij hen te schande maakt en hen een indringende spiegel voorhoudt om te laten zien wat echte journalistiek inhoudt en hoezeer zij daar zelf van verstoken zijn. En de Amerikaanse en Britse regeringen hebben met succes de kleinzielige jaloezieën en onzekerheden van hun mislukte, zielloze en zinloze knechtjes in de media uitgebuit, om zonder al te veel weerstand weg te komen met het opleggen van de grootste bedreiging voor de persvrijheid in het westen.
In werkelijkheid bestaan vrijheid van meningsuiting en persvrijheid niet in de VS of Groot-Brittannië. Het zijn slechts retorische instrumenten om hun binnenlandse bevolking te propageren en de diverse oorlogen, en andere vormen van ondermijning die zij voortdurend in andere landen voeren, te rechtvaardigen en te veredelen in naam van het hooghouden van waarden waar zij zelf niet achter staan. De vervolging van Julian Assange is een grote persoonlijke tragedie, een politieke travestie en een ernstig gevaar voor de fundamentele burgerlijke vrijheden. Maar het is ook een helder en blijvend symbool voor het bedrog en de misleiding die ten grondslag liggen aan het beeld dat deze twee regeringen geven van wie en wat zij zijn.
Zie: https://greenwald.substack.com/p/the-uks-decision-to-extradite-assange
Commentaar: