poetin en merkel
© Kremlin
Recente opmerkingen van de voormalige Duitse bondskanselier Angela Merkel werpen licht op het achterbakse spelletje dat Duitsland, Frankrijk, Oekraïne en de Verenigde Staten hebben gespeeld in de aanloop naar de Russische invasie van Oekraïne in februari.

Terwijl het zogenaamde "collectieve westen" (de VS, de NAVO, de EU en de G7) blijft volhouden dat de inval van Rusland in Oekraïne een daad van "niet-uitgelokte agressie" was, ligt de werkelijkheid heel anders: Rusland werd misleid om te geloven dat er een diplomatieke oplossing bestond voor het geweld dat was uitgebroken in de Donbass-regio in Oost-Oekraïne, in de nasleep van de door de VS gesteunde Maidan coup in Kiev in 2014.

In plaats daarvan waren Oekraïne en zijn westerse partners eenvoudigweg tijd aan het rekken, tot de NAVO een Oekraïens leger kon opbouwen dat in staat was de Donbass in zijn geheel te veroveren en Rusland uit de Krim te verdrijven.

In een interview vorige week met Der Spiegel, verwees Merkel naar het compromis van München van 1938. Zij vergeleek de keuzes die de voormalige Britse premier Neville Chamberlain moest maken ten aanzien van nazi-Duitsland met haar besluit om zich te verzetten tegen het Oekraïense lidmaatschap van de NAVO, toen de kwestie ter sprake kwam tijdens de NAVO-top van 2008 in Boekarest.

Door het NAVO-lidmaatschap uit te stellen, en later door aan te dringen op de Minsk-akkoorden, dacht Merkel dat zij Oekraïne de tijd gaf om een Russische aanval beter te weerstaan, net zoals Chamberlain dacht dat hij het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk de tijd gaf om hun krachten te bundelen tegen Hitlers Duitsland.

Het belangrijkste punt dat uit deze terugblik naar voren komt, wekt grote verbazing. We vergeten heel even dat Merkel de dreiging van Hitlers naziregime vergeleek met die van het Rusland van Vladimir Poetin en richten ons in plaats daarvan op het feit dat Merkel wist dat de toetreding van Oekraïne tot de NAVO een Russische militaire reactie zou uitlokken.

In plaats van deze mogelijkheid volledig af te wijzen, streefde Merkel een beleid na dat erop gericht was Oekraïne in staat te stellen een dergelijke aanval te weerstaan.

Het lijkt erop dat oorlog de enige optie was die door Ruslands tegenstanders werd overwogen.

Poetin: Minsk Was een Vergissing

De opmerkingen van Merkel komen overeen met de opmerkingen die de voormalige Oekraïense president Petro Porosjenko in juni maakte ten overstaan van verschillende westerse media. "Ons doel," verklaarde Porosjenko, "was om eerst de dreiging te stoppen, of op zijn minst de oorlog uit te stellen - om een periode van acht jaar veilig te stellen om de economische groei te herstellen en krachtige strijdkrachten te creëren." Porosjenko maakte duidelijk dat Oekraïne niet te goeder trouw aan de onderhandelingstafel was verschenen met betrekking tot de akkoorden van Minsk.

Tot dit besef is Poetin eveneens gekomen. Tijdens een recente bijeenkomst met Russische vrouwen en moeders van Russische troepen die in Oekraïne vechten, waaronder enkele weduwen van gesneuvelde soldaten, erkende Poetin dat het een vergissing is geweest om in te stemmen met de akkoorden van Minsk, en dat het Donbass-probleem destijds met wapengeweld had moeten worden opgelost, vooral gezien het mandaat dat hij van de Russische Doema had gekregen om Russische strijdkrachten in "Oekraïne" te gebruiken, niet alleen op de Krim.

Poetins laattijdige besef zou al diegenen in het westen, die uitgaan van de misvatting dat het Russisch-Oekraïense conflict op de een of andere manier middels onderhandelingen kan worden opgelost, moeten doen huiveren.

Geen van Ruslands diplomatieke gesprekspartners heeft ook maar een greintje integriteit aan de dag gelegd, in de zin van het betuigen van enige oprechte bereidheid tot een vreedzame oplossing voor het etnische geweld dat voortkwam uit de bloedige gebeurtenissen van de Maidan in februari 2014, waarbij een OVSE-gecertificeerde, democratisch gekozen Oekraïense president ten val werd gebracht.

Reactie op Verzet

Toen Russischtaligen in Donbass zich tegen de coup verzetten en die democratische verkiezing verdedigden, verklaarden zij zich onafhankelijk van Oekraïne. Het antwoord van het coup-regime in Kiev bestond uit het ontketenen van een acht jaar durende wrede militaire aanval tegen hen, waarbij duizenden burgers werden gedood. Poetin wachtte acht jaar om hun onafhankelijkheid te erkennen en lanceerde vervolgens in februari een grootschalige invasie van Donbass.

Daarvoor had hij gewacht in de hoop dat de Minsk-akkoorden, die door Duitsland en Frankrijk werden gegarandeerd en unaniem door de VN-Veiligheidsraad (inclusief de VS) werden onderschreven, de crisis zouden oplossen door Donbass autonomie te geven terwijl het deel zou blijven uitmaken van Oekraïne. Maar Kiev heeft de akkoorden nooit uitgevoerd en werd daartoe door het westen niet voldoende onder druk gezet.

De afzijdigheid van het westen, toen elke pijler van vermeende legitimiteit afbrokkelde - van de OVSE-waarnemers (waarvan sommigen, volgens Rusland, doelgerichte inlichtingen over Russische separatistische troepen aan het Oekraïense leger verstrekten); tot het Normandië Formaat, waarbij Duitsland en Frankrijk geconfigureerd waren om te verzekeren dat de Minsk-akkoorden zouden worden uitgevoerd; de Verenigde Staten, wier zelfverklaarde "defensieve" militaire bijstand aan Oekraïne van 2015 tot 2022 weinig meer inhield dan een wolf in schaapskleren - onderstreepten alle de harde realiteit dat er nooit een vreedzame oplossing zou komen voor de kwesties die ten grondslag liggen aan het Russisch-Oekraïense conflict.

En die zal er ook nooit komen.

Het lijkt erop dat oorlog de oplossing was die het "collectieve westen" zocht, en oorlog is de oplossing die Rusland vandaag de dag zoekt.

Wie wind zaait, zal storm oogsten.

Bij nader inzien had Merkel geen ongelijk toen ze München 1938 aanhaalde als antecedent voor de huidige situatie in Oekraïne. Het enige verschil is dat het hier niet ging om nobele Duitsers die de wrede Russen wilden tegenhouden, maar om achterbakse Duitsers (en andere westerlingen) die goedgelovige Russen wilden misleiden.

Dit zal niet goed aflopen voor Duitsland, Oekraïne of al diegenen die zich met de mantel der diplomatie bedekten, terwijl ze het zwaard achter hun rug uit het zicht hielden.
Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van het U.S. Marine Corps die diende in de voormalige Sovjet-Unie om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens operatie Desert Storm en in Irak om toe te zien op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, gepubliceerd door Clarity Press.
Zie: https://consortiumnews.com/2022/12/05/scott-ritter-merkel-reveals-wests-duplicity/