© courtesy of Eva BartlettDe auteur, Eva Bartlett, met Pyatnashka-commandanten op een buitenpost bij Avdeevka, Volksrepubliek Donetsk.
De overwegend Russisch sprekende bevolking van de Donbas-regio, die door westerse media wordt besmeurd, gestigmatiseerd en belasterd, werd massaal afgeslacht in een meedogenloze "etnische zuiveringsoorlog" door het neonazistische regime in Kiev, dat door de VS geïinstalleerd werd nadat de CIA in 2014 de wettelijk gekozen president van Oekraïne omver had geworpen.
Hoewel de bevolking van de Donbas om Russische militaire hulp had gevraagd om hen te verdedigen tegen de steeds moorddadiger wordende militaire aanvallen van de Oekraïense regeringstroepen, waarbij meer dan 14.000 van hun mensen werden gedood, weigerde de Russische president Vladimir Poetin in te grijpen. In plaats daarvan probeerde hij een vredesakkoord tussen de strijdende partijen tot stand te brengen.
De VS en Groot-Brittannië spanden echter heimelijk samen om de vredesonderhandelingen te saboteren door president Zelenksy zover te brengen om het vredesakkoord van Minsk 2, dat de Oekraïense regering eerder had ondertekend en dat was medeondertekend door Rusland, Frankrijk en Duitsland, te negeren.
In het besef dat de VS en zijn NAVO-bondgenoten de vredesonderhandelingen nooit tot een succes zouden laten leiden, stuurde Poetin uiteindelijk op 24 februari troepen naar Oekraïne. De Russische troepen werden ingezet ter ondersteuning en versterking van de in de minderheid zijnde en kansloze speciale troepen van de Donbas, die hun land al bijna acht jaar verdedigen tegen aanvallen van de regering in Kiev.
Stemmen vanuit de frontlinies van de voormalige Oost-Oekraïense republieken
Afgelopen oktober ging ik in de Volksrepubliek Donetsk (DPR) naar een buitenpost aan de frontlinie, die zich volgens de Donbas-commandanten die ik daar sprak op 70 meter van de Oekraïense strijdkrachten in Avdeevka (ten noorden en westen van Donetsk) bevond.
Om daar terecht te komen ging ik met twee andere journalisten naar een ontmoetingspunt met twee commandanten van Pyatnashka - vrijwillige strijders, waaronder Abchazische, Slowaakse, Russische, Ossetische en andere nationaliteiten, alsmede lokale bewoners van de Donbas.
Van daaruit brachten ze ons zover als mogelijk was met een auto naar een bepaald punt, voordat we de rest van de weg te voet moesten afleggen, enige minuten door struiken en greppels, totdat we uiteindelijk hun met zandzakken, hout en cement verzwaarde buitenpost bereikten.
Die is in de loop der jaren steeds in andere handen overgegaan: soms bezetten Oekraïense troepen deze en nu wordt de post door Donbas-troepen bezet.
Eén soldaat, een eenheidscommandant met de roepnaam "Vydra" (Otter), was vroeger een mijnwerker uit de DPR die met zijn gezin in Rusland woonde. In 2014 keerde hij terug naar de Donbas om zijn moeder en familieleden die daar nog waren te verdedigen. Hij sprak over de buitenpost.
"We hebben de post met onze eigen handen uitgegraven en gebouwd. Door de jaren heen hebben de Oekraïners deze posities meerdere malen ingenomen. Wij drongen hen terug, zij bestormden ons... Nou, we vechten al acht jaar tegen elkaar."
Artillerievuur vormt hier het grootste gevaar. "Je kunt je verbergen voor een sluipschutter, maar niet voor artillerie, en ze gebruiken een zwaar kaliber."
© Eva Bartlett"Vydra," een eenheidscommandant van de Pyatnashka-strijders.
Op een bordje staat: "Ga bij beschietingen naar de schuilkelder." Dit soort borden zie je overal in Donetsk en steden in de Donbas, vanwege de onophoudelijke beschietingen door Oekraïne van burger- en woongebieden. Bij een buitenpost aan de frontlinie, waar inkomende artillerie schering en inslag is, is zo'n bord enigszins absurd en duidelijk als grapje bedoeld.
Boven het bord hangt een orthodox icoon. Oekraïense nationalisten hangen de boel vol met nazisymbolen en spuiten graffiti met nazi- en doodsleuzen; deze strijders koesteren hun geloof.
Op een poster, waarop de DPR-vlag prijkt, staat te lezen: "Wij hebben nooit een nederlaag gekend, en het is duidelijk dat dit van hogerhand is besloten. Donbas is nog nooit verslagen, en dat zal ook nooit gebeuren."
Het enige wat de ruimte siert zijn blikjes tonijn en ingeblikt vlees, instant noedels en waspoeder. Hun bestaan is uiterst sober, er is niets glamoureus aan; ze doen dit uit vrije wil omdat, zoals ze me vertelden, dit hun land is en ze het zullen verdedigen.
Toen Vydra werd gevraagd of hij Oekraïners haat, antwoordde hij, voor sommigen wellicht verrassend, met een nadrukkelijk nee, hij heeft vrienden en familieleden in Oekraïne.
"Wij koesteren geen haat tegen Oekraïne. We haten de nationalisten die aan de macht zijn. Maar gewone Oekraïners? Waarom? Velen van ons spreken Oekraïens. Wij begrijpen hen, zij begrijpen ons. Velen van hen spreken Russisch.Hij sprak over de beschietingen van Oekraïne in 2014, toen de inwoners van de Donbass ongewapend waren en niet verwachtten door hun eigen land gebombardeerd te worden.
Ik heb veel aan sport gedaan, worstelen, en heb veel vrienden in Dnepropetrovsk, Kharkov, Kirovograd, Odessa, Lvov, Ivano-Frankivsk, Transkarpatië.
Ik heb familie in het westen van Oekraïne en we praten nog steeds met elkaar. Ja, op straat zeggen ze het ene, maar als we met elkaar praten, zeggen ze: 'Nou, je moet wel, want de SBU luistert mee.'
Oekraïne heeft de mond vol van democratie en slaat vervolgens mensen zonder reden in de boeien. Mijn tante kwam in de problemen omdat ze mijn foto op haar Skype hadden gevonden.
En ik sta op de Myrotvorets [dodenlijst] website." [Net als de auteur, zie dit artikel].
"Toen de artillerie de stad Yenakievo, ten oosten van Gorlovka, trof, waren we weerloos. We gingen met jachtgeweren en fakkels de strijd met hen aan. De meeste wapens die we later hadden werden op hen buitgemaakt. We moesten zonder wapens naar het slagveld om aan wapens te komen."
Op de vraag of hij bezorgd was dat de Oekraïense troepen Donetsk zouden innemen, antwoordde hij nee, natuurlijk niet, dat is ze in 2014 niet gelukt, en dat zal ze nu ook niet lukken.
Op de vraag of hij een boodschap had voor soldaten van het Oekraïense leger antwoordde Vydra zonder aarzelen:
"Ga naar huis! Dat zeggen we al sinds 2014: Ga naar huis. Ondubbelzinnig: we willen hen hier niet, maar we willen hen niet doden. Ik heb het niet over nationalisten, ik heb het over Oekraïense soldaten die zijn opgeroepen of gedwongen tewerkgesteld in het Oekraïense leger. Jongens, ga naar huis, geef je over of ga weg. Dit is ons land. Wij gaan niet weg, wij blijven hier."Ik vroeg hem hoe het voelde om behandeld en omschreven te worden als minder dan menselijk, om ontmenselijkende benamingen te horen, een onderdeel van de hersenspoelende propaganda van de Oekraïense nationalisten. Zoals ik eerder schreef:
"Oekraïense nationalisten verklaren openlijk dat zij Russen als onmenselijk beschouwen. Schoolboeken onderwijzen deze verwrongen ideologie. Videos tonen de omvang van deze mentaliteit: Kinderen leren niet alleen om Russen te haten en als niet-menselijk te beschouwen, maar ze worden ook gehersenspoeld om te geloven dat het doden van inwoners van de Donbas acceptabel is. De Oekraïense regering financiert eigenhandig neonazi-indoctrinatiekampen voor jongeren.""Het is beledigend," zei Vydra, "Het maakt ons verdrietig: Er zijn zieke mensen. We moeten ze genezen, langzaam."
Ik vroeg of hij dacht dat vriendschap tussen Oekraïners en Russen mogelijk was.
"Het zal jaren duren voordat er enige vriendschap ontstaat. Neem Tsjetsjenië, een regio van Rusland, dat in oorlog was. Maar langzaam, langzaam...We moeten allemaal samenleven. We zijn één volk." Inderdaad, nu zijn Tsjetsjeense strijders een van de meest effectieve strijdkrachten die samen met soldaten uit de Donbas en Rusland vechten om Donbas-gebieden te bevrijden van Oekraïense troepen.
Hij ritste een zak in zijn broek open en zwaaide trots met een plastic hoesje met kindertekeningen, maar ook met iconen van heiligen en Christus, en gebeden...
"Dit is heel persoonlijk, het is als mijn beschermengel. Ik heb het in plastic gestopt terwijl ik zelfs mijn ID niet in plastic bewaar. Dit hoesje zit al sinds februari in mijn broekzak. Ik ben op allerlei plekken geweest. Een kind maakte deze tekening, we krijgen brieven van kinderen. Het is heel fijn om naar te kijken als we het zwaar hebben en onder vuur liggen."
Hij las één brief voor:
"We wachten op jullie. Dank jullie wel dat jullie je leven riskeren om Donbas te verdedigen. Yulia en Ira."
"Ik weet niet eens wie Yulia en Ira zijn," zei hij lachend.
Hij toonde de iconen en zei: "Dit is de heilige Ushakov, onze grote commandant. Dit is Jezus Christus, onze Hemelse Beschermer. Deze Abchazi-icoon kreeg ik van de mannen. Dit is een gebedenboek. En hier is een gebed," zei hij over een bladzijde waarop een gebed stond.
"Deze woorden zijn ondersteunend gedurende moeilijke tijden. Soms duren zware beschietingen urenlang. Dus als je daar zit, kun je dit lezen.
Vooral voor de jonge jongens, van 22, 23 jaar, net klaar met studeren. Voor hen is dit nieuw."
Commandanten spreken over geopolitieke redenen voor oorlog in Oekraïne
Buiten, voor een orthodox vaandel en een verzameling verzamelde munitie - waaronder westerse - spraken twee pelotonscommandanten, "Kabar" en "Kamaz," over het grotere geopolitieke plaatje.
"Amerika heeft de touwtjes hier in handen," zei Kabar. "Het bouwt zijn buitenlandse beleid op aan de hand van zijn binnenlandse beleid, namelijk door conflicten met externe landen. Ze zijn gewend om hun macht aan hun volk te tonen door middel van wereldwijd terrorisme, het aanwakkeren van branden in Syrië, in het oosten. Daar speelden ze de "radicale islamkaart."
En nu spelen ze de "fascismekaart." Ze zien zichzelf niet aan de andere kant van het goede. Ze hebben oorlogen, bloed, wreedheid nodig en daar hebben ze Europa voor ingezet.
Maar ze hebben één aspect gemist: Rusland heeft zich sinds de dagen van de Sovjet-Unie nooit teruggetrokken uit grootschalige oorlogen. Ze brachten Europa ertoe om Rusland af te slachten en ze plaatsten Rusland in een zodanige positie, dat het zijn nationale belangen moest veiligstellen. Europa moet dit begrijpen, aandacht schenken aan de geschiedenis en zich niet langer laten leiden door de Verenigde Staten."
© Eva Bartlett"Kabar", een commandant van de Pyatnashka-strijders.
"We geven niet het hele Oekraïense volk de schuld. Oekraïners zijn onze vrienden, ze zijn onze verwanten. Ze zijn getroffen door het kwaad en het is niet hun schuld, de gewone man heeft hier geen schuld aan. We zullen hen bevrijden van het fascisme, we zullen hen broederschap tonen en we zullen vriendschap sluiten."
Dit biedt ons een goede gelegenheid om het kwaad te verslaan. God heeft ons geëerd met dit recht om het kwaad te bestrijden."
Op de vraag waarom hij vecht, antwoordde Kamaz dat dit zijn vaderland is, dat hij hier geboren is en dat hij een zoon heeft waarvan hij niet wil dat hij de oorlog van Oekraïne in de Donbas erft.
"Ikzelf ben Grieks van origine. Oekraïners zijn Slaven, het zijn onze broeders, hun grootvaders vochten schouder aan schouder met onze grootvaders tegen het nazisme en het fascisme. Wij zijn hier om het te beëindigen, zodat onze kinderen een normaal en gelukkig leven kunnen leiden. Wij vechten voor de toekomst."
Hij sprak over Amerika's voortdurende behoefte aan oorlog.
"We hebben het in Syrië en Joegoslavië gezien, waar ze alles vernietigden en vervolgens de boel weer op hun eigen manier opzetten, zodat de mensen zich eraan moeten onderwerpen, bijna als slaven."
Denkt hij dat vrede tussen Oekraïne en Rusland mogelijk is?
"Ja, mogelijk wel, waarom niet? Maar op dit moment heeft de president van Oekraïne gezegd dat er geen onderhandelingen zullen plaatsvinden.
Onderhandelingen zijn mogelijk, maar ik denk niet met deze president. Als hij tot bezinning komt, zal hij niet kunnen onderhandelen, want hij heeft veel geld aangenomen."
Voordat we de buitenpost verlieten, babbelden we nog wat met de commandanten. Een puppy zocht de aandacht van een jonge soldaat. Een andere puppy liep om ons heen. De commandanten en soldaten van de buitenpost zorgen voor de honden. Hun aanwezigheid gaf het tafereel een ietwat surrealistisch tintje: een buitenpost die routinematig wordt beschoten, waar het leven elk moment kan ophouden, terwijl deze gelukkige, goed verzorgde puppy's, net als alle hondjes overal ter wereld, lekker rondrennen.
Westerse media draaien de werkelijkheid om, prijzen nazi's en demoniseren verdedigers
Terwijl velen in het westen denken dat dit conflict begon in februari 2022, weten degenen die de gebeurtenissen sinds 2014 volgen, dat de Donbas-republieken zich na de Maidan-coup en het bloedbad in Odessa en de opkomst van het fascisme in Oekraïne tegen het Oekraïense volk, wilden distantiëren van de Oekraïense nazi's en het fascisme.
De opofferingen die de bevolking van de Donbas-republieken heeft moeten doorstaan, met name de offers die zijn gebracht om hun families en geliefden te beschermen, waren en blijven nog immer immens.
Net zoals de helden van het Syrische Arabische leger werden verguisd, zo worden ook de troepen van de Donbas door de westerse media verguisd, hoewel beide hun vaderland verdedigen tegen terroristische troepen die door het westen worden getraind en gefinancierd. Terroristen kregen de vrijheid om eindeloze gruweldaden tegen burgers in de Donbas te begaan.
Deze verdedigers, van wie velen in bedompte loopgraven leven, kozen niet voor de oorlog, zij reageerden erop, om hun dierbaren en hun toekomst te beschermen. Ondanks meer dan acht jaar oorlog tegen Oekraïne behouden zij hun menselijkheid.
Zie: https://covertactionmagazine.com/2022/11/19/maligned-in-western-media-donbass-forces-are-defending-their-future-from-ukrainian-shelling-and-fascism/
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief