Poetin
© UnknownRussische president Vladimir Poetin
Gedurende een groot deel van de lopende oorlog in Oekraïne volg ik de uitstekende oorlogshistoricus Michael Vlahos. Ik heb mijn voordeel gedaan met zijn kijk op de geschiedenis en zijn weloverwogen geopolitieke inzichten. Dr. Vlahos' formele referenties en vakkennis zijn onberispelijk - en overschaduwen zonder twijfel de autodidactische overpeinzingen van een obscure stem, die spreekt vanuit een achterbuurt op het platteland aan de zuidelijke rand van het Grote Bekken.

Maar met dat welverdiende vleiende voorwoord zal ik nu zijn meest recente hypothese, met betrekking tot wat hij lijkt te geloven als een wederzijds aanvaardbare oplossing voor die oorlog van de kant van de Verenigde Staten (ogenschijnlijk "NAVO") en de Russische Federatie, bekritiseren en weerleggen. Ik zal reageren op de meest recente korte discussie in een podcastreeks met John Batchelor en Dr. Vlahos.

De discussie begint met de formulering van een reeks hypotheses door meneer Batchelor, die blijkbaar gebaseerd zijn op de veronderstelling dat Vladimir Poetin opereert vanuit een zwakke machtspositie en volledige controle heeft over zowel zijn generaals als over de fundamentele strategische doelstellingen die ten grondslag liggen aan de uitvoering van deze oorlog.

Naar mijn zorgvuldig doordachte mening is er absoluut geen enkele basis voor de bewering dat Vladimir Poetin zowel het Russische leger als het Russische buitenlands beleid niet stevig onder controle heeft. Evenmin is er enig geloofwaardig bewijs dat machtige elementen binnen het Russische leger zich tegen Poetin verzetten en zelfs maar overwogen hebben hem af te zetten. Voor zover deze noties in het westen leven, wijt ik ze volledig aan de #EmpireAtAllCosts-cultus, de door de wapenindustrie gefinancierde propagandisten van denktanks en de ongebreidelde intriges van quasi-supranationale westerse inlichtingendiensten.

Niettemin gaan Batchelor en Vlahos, los van de hierboven beschreven vooronderstelling, uit van een "vreedzame oplossing" voor de oorlog in Oekraïne, gebaseerd op een opdeling van Oekraïne door Rusland en de NAVO, met een onbepaald door de NAVO gecontroleerd westelijk deel tegenover wat zij op onbestemde wijze "Novorossiya" noemen in het oosten.

Eerlijk gezegd verbijsterde dit voorstel mij. Naar mijn oordeel is het niet alleen geopolitiek onsamenhangend, maar ook onverklaarbaar naïef.

Het siert zowel meneer Batchelor als Dr. Vlahos, dat zij lijken te erkennen dat de enige betekenisvolle partijen bij deze oorlog (en bij de uiteindelijke beëindiging ervan) het tanende Amerikaanse Rijk ("NAVO") en de Russische Federatie zijn, en dat deze laatste zich lang heeft verzet tegen assimilatie in de door de hegemon opgelegde "op regels gebaseerde internationale orde" en deze nu resoluut heeft afgewezen; een Rusland dat ervan overtuigd is dat de korte periode van Amerikaanse wereldheerschappij voorbij is en dat een terugkeer naar een multipolaire wereld met een machtsevenwicht onontkoombaar is en voor de deur staat.

Maar ik ben er vast van overtuigd dat de "oplossing" die Batchelor en Vlahos voorstellen voor beide partijen volstrekt onaanvaardbaar zou zijn - en niet alleen een onverdiende overwinning voor de NAVO zou betekenen, maar ook een regelrechte nederlaag voor zowel de geostrategische belangen van Rusland als de binnenlandse politieke steun van Vladimir Poetin.

Veel geopolitieke analisten hebben in beperkte mate commentaar geleverd op Poetins stoutmoedige toespraak tot de wereld, die hij hield terwijl de Russische strijdkrachten op 24 februari 2022 met hun "speciale militaire operatie" in Oekraïne waren begonnen, maar weinigen, zo al iemand, hebben hun aandacht gericht op de even veelzeggende toespraak die Poetin drie dagen eerder hield.

In zijn toespraak van 21 februari 2022 zette Poetin nauwgezet de relevante geschiedenis van de regio uiteen, die meerdere eeuwen teruggaat, en richtte zich specifiek op de gebeurtenissen die volgden na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. (zie Eindnoot hieronder)

Naast Poetins geschiedenisles verwijst hij in het bijzonder naar een gedetailleerd voorstel dat Rusland medio december 2021 aan de Verenigde Staten en zijn NAVO-bondgenoten deed - een voorstel dat in feite neerkwam op een "laatste waarschuwing"; een laatste poging om oorlog in Oekraïne te voorkomen.

Overweeg zijn woorden zorgvuldig, vooral in aanmerking nemend hoe Rusland onwrikbaar vasthoudt aan de drie primaire oorlogsdoelstellingen die Poetin in zijn toespraak van 24 februari formuleerde.
Afgelopen december hebben wij onze westerse partners een ontwerp-verdrag tussen de Russische Federatie en de Verenigde Staten van Amerika over veiligheidsgaranties overhandigd, alsmede een ontwerp-overeenkomst over maatregelen om de veiligheid van de Russische Federatie en de NAVO-lidstaten te waarborgen.

De Verenigde Staten en de NAVO reageerden met algemene verklaringen. Die bevatten weliswaar kernpunten van rationaliteit, maar ze hadden betrekking op zaken van secundair belang en het leek allemaal op een poging om de kwestie te rekken en de discussie op een dwaalspoor te brengen.

Wij hebben daarop passend gereageerd en erop gewezen dat wij bereid zijn de weg van onderhandelingen te volgen, op voorwaarde evenwel dat alle kwesties worden beschouwd als een pakket dat de kernvoorstellen van Rusland omvat die drie kernpunten omvatten.

Allereerst om verdere uitbreiding van de NAVO te voorkomen.

Ten tweede om het Bondgenootschap af te laten zien van het inzetten van aanvalswapensystemen aan de Russische grenzen.

En ten slotte het reduceren van de militaire capaciteit en infrastructuur van het blok in Europa tot het niveau van 1997, toen de NAVO-Rusland Oprichtingsakte werd ondertekend.

Vladimir Poetin, toespraak van de president van de Russische Federatie, 21 februari 2022
(nadruk toegevoegd)
Ik stel dat we met vertrouwen kunnen aannemen dat Poetin op 21 februari 2022 even bloedserieus was als op 24 februari 2022; dat hij niet blufte; dat hij vastbesloten was om "de inzet te verhogen" in overeenstemming met wat nodig was om de doelstellingen te bereiken die hij zo zorgvuldig had geformuleerd.

Ik stel dat zijn binnenlandse populariteit, ALSMEDE de steun van zijn generaals nauw samenhangen met de perceptie dat hij niet van die doelstellingen zal afwijken, en dat alleen het misplaatste gevoel dat hij zou kunnen falen, of op zijn minst zou kunnen wankelen, of dat hij zich zelfs zou kunnen distantiëren van zijn verklaarde doelstellingen, heeft geleid tot zinvolle kritiek van zijn binnenlandse aanhangers, zowel binnen de regering, het leger als het grote publiek.

Voorts stel ik dat, volgens mij, juist het groeiende vertrouwen dat Poetin zijn verklaarde doelstellingen vastberaden zal nastreven en verwezenlijken, heeft geleid tot de ongekende bereidheid van China, Iran, India en andere geostrategisch belangrijke Euraziatische en zuidelijke landen om Rusland in dit conflict niet alleen openlijk te steunen, maar in veel gevallen ook openlijk imperialistische decreten te trotseren die militaire en commerciële betrekkingen met Rusland verbieden.

Sterker nog, ik stel dat een groot deel van de steun die Rusland in Europa nog steeds geniet, rechtstreeks verband houdt met de alomtegenwoordige perceptie dat de Russen het "echt meenden" toen zij de Verenigde Staten en de NAVO plechtig, formeel en expliciet lieten weten dat:
"Vrede zou voortaan afhankelijk zijn van hun ... reduceren van de militaire capaciteit en infrastructuur van het blok in Europa tot het niveau van 1997, toen de NAVO-Rusland Oprichtingsakte werd getekend."
Nu zullen velen natuurlijk automatisch antwoorden dat het één zaak is om zoiets te eisen, maar een totaal andere om het te kunnen "laten plaatsvinden." Maar ik zou willen aanvoeren (zoals ik al sinds januari 2022 doe) dat de dwaasheid om de legitieme veiligheidseisen van Rusland arrogant van de hand te wijzen, en de cynische daad om Oekraïne te gebruiken als een leger bij volmacht om Rusland schade toe te brengen - en uiteindelijk te proberen zijn uiteenvallen te bewerkstelligen - uiteindelijk alleen zou leiden tot het einde van de Amerikaanse hegemonie, het einde van de NAVO en de wedergeboorte van een multipolaire wereld.

Het is mijn constatering dat veel "veteranen" van de piekperiode van het imperium (1991 - 2003) de kille, harde realiteit dat we al ver in de verhaallijn zitten van een onomkeerbaar historisch draaipunt niet kunnen vatten .

De op winst beluste bankiers knagen nu aan het karkas van de kip die de gouden eieren legde: het hegemoniale wereldwijde dollarsysteem dat de VS in staat stelde uit het niets onbeperkte hoeveelheden "geld" tevoorschijn te toveren, dat zij vervolgens gebruikten om de producten van de wereld te kopen en te consumeren en zodoende de inflatoire monetaire gevolgen over de hele wereld te exporteren.

De imperialistische legioenen - zowel op de grond als in de lucht - waren nooit echt de Nephilim-krijgers uit de volkslegende, terwijl de resterende kracht van de sterk uitgedunde troepenmacht nu verdeeld is over honderden buitenlandse bases verspreid over de planeet.

De imperialistische marine is een antiek overblijfsel - een oppervlaktevloot die niet veel verschilt van de vloot die in 1945 de Baai van Tokio binnenvoer ... behalve voor wat betreft de radicaal gereduceerde aantallen.

In verband met de kwetsbaarheid van oppervlakteschepen voor raketcapaciteiten uit de 21e eeuw, zou een admiraal van de Amerikaanse marine hebben opgemerkt: "We hebben twee soorten schepen in de marine: onderzeeërs en doelwitten." Ik bespreek de kwestie uitvoerig in dit essay van juli 2022: Dinosaurs of the Deep Blue Sea.

En toch klampen velen zich nog steeds vast aan de waanidee van de Amerikaanse militaire oppermacht, in de rotsvaste overtuiging dat, als de VS hun conventionele strijdkrachten rechtstreeks tegen Rusland zouden inzetten, zij de Russische verdedigingsmacht binnen enkele dagen zouden overweldigen.

Ik bespreek deze Amerikaanse exceptionalistische fantasie in een ander essay van juli 2022: The United States Could Not Win and Will Not Fight A War Against Russia.

En toch hebben dertig jaren van effectief ongehinderde aanvalsmissies tegen enorm inferieure tegenstanders het grootste deel van de westerse wereld doordrongen van het geloof dat Amerikaans overwicht in de lucht onverslaanbaar is - een mythe die al zou moeten zijn ontkracht door de ongekende vertoning van Russische luchtverdedigingscapaciteiten in Oekraïne.

De Russen daarentegen zijn zich terdege bewust van zowel de Amerikaanse zwakheden als het vermogen van de Russische verdediging om de vermeende Amerikaanse sterktes te verslaan.

Daarom ben ik ervan overtuigd dat het Rusland van Poetin nooit een voorstel zou overwegen om deze oorlog te beëindigen op basis van een verdeling van Oekraïne in door de NAVO gecontroleerde en door Rusland gecontroleerde delen. Integendeel, voor mij, en voor veel andere waarnemers, is het duidelijk dat Rusland nu in de positie verkeert om deze oorlog op beslissende wijze te winnen, om vervolgens Oekraïne en zijn westerse handlangers de voorwaarden voor overgave, de verdeling van de gebieden en de voorwaarden voor handhaving van de vrede in de regio voor te schrijven.

Er is ook zeer goede reden om te concluderen dat Rusland "het echt meende," toen het eiste dat de NAVO zich zou terugtrekken tot de grenzen in Europa van vóór 1997, en dat het niet zal instemmen met een overeenkomst met de NAVO die niet aan die voorwaarde voldoet. Dit gezegd hebbende, hoeft Rusland de landen van het Warschaupact niet te heroveren om dit doel te bereiken. Het hoeft alleen maar te weigeren zaken te doen met hen en de rest van Europa, totdat zij zelf hun vazallenketen afschudden, hun soevereiniteit laten gelden en een pan-Europese veiligheidsstructuur opzetten die onafhankelijk is van Amerikaanse opperheerschappij.

Eindnoot:

Met betrekking tot Poetins beschrijving van de gebeurtenissen van de afgelopen dertig jaar, zou ik dit uiterst belangrijke recente interview van de voormalige Amerikaanse ambassadeur in Rusland, Jack Matlock, ten zeerste willen aanbevelen, waarin hij op deze zaken ingaat vanuit zijn unieke gezaghebbende positie en daarmee de meeste perspectieven van Poetin op diezelfde gebeurtenissen bevestigt.

Ik wil echter opmerken dat, hoewel Matlocks interpretaties van gebeurtenissen waaraan hij deelnam essentiële stukjes van de grotere puzzel uitmaken, ik het niet eens ben met verschillende van zijn interpretaties van recente en huidige gebeurtenissen, en dat ik de meeste van zijn verbeteringsvoorstellen in feite onmogelijk acht.


Zie: https://imetatronink.substack.com/p/in-for-a-pound