Sovjet Oorlogsmonument
© Mike Peel, CC BY-SA 4.0, Wikimedia CommonsSovjet-Oorlogsmonument, Tiergarten, West-Berlijn
Op dinsdag besloot het Witte Huis zo'n 30 M1 Abrams-tanks naar Oekraïne te sturen. Dit werd gezien als politieke dekking voor Duitsland, dat besloot 14 Leopard 2-tanks naar Kiev te sturen.

In de vroege ochtend van 2 mei 1945 aanvaardde generaal Vasilij Tsjoeikov, de commandant van het 8e Sovjet Gardeleger, de overgave van het Duitse garnizoen in Berlijn.

Twee dagen eerder hadden soldaten van de 150e Geweer Divisie, dat onderdeel uitmaakte van het 5e Schokleger van de Sovjets, het overwinningsvaandel van het Rode Leger op de Rijksdag gehesen. Een uur nadat het vaandel gehesen was, pleegden Adolf Hitler en zijn maîtresse Eva Braun zelfmoord in zijn werkkamer in de Furhrerbunker.

Tsjoeikov, de held van Stalingrad, wiens gehavende 62e leger werd omgedoopt tot het 8e Gardeleger ter ere van hun overwinning in het verdedigen van die stad tegen een massale Duitse aanval, had zijn troepen naar het hart van de nazi-hoofdstad geleid, en vocht tegen de hardnekkige nazi-weerstand in het Tiergarten-district van Berlijn, waar zich het hol van het nazi-beest bevond. De Sovjet-generaal werd beloond voor de moed en opoffering van zijn soldaten door zich in een positie te bevinden om de Duitse overgave te aanvaarden.

© Russian Defense Ministry"Een vlag hijsen op de Reichstag" foto van Jevgeni Khaldei
Ter ere van deze prestatie, en de opoffering die deze met zich meebracht, huldigde het Sovjetleger in november 1945 een herdenkingsmonument langs de Tiergarten. Het monument, opgetrokken uit rood marmer en graniet dat werd weggehaald bij de ruïnes van Adolf Hitlers Neue Reichskanzlei (Nieuwe Rijkskanselarij), bestaat uit een concave zuilengalerij van zes aaneengesloten assen, geflankeerd door artillerie van het Rode Leger en een paar T34-tanks, met een reusachtig bronzen beeld van een zegevierende soldaat van het Rode Leger die vanaf de middelste pyloon de wacht houdt.

Van 1945 tot 1993, toen het Russische leger zich uit Berlijn terugtrok, hielden Sovjetbewakers de wacht bij het monument. Sindsdien wordt het monument onderhouden volgens de bepalingen van het Duitse herenigingsverdrag van 1990, dat West- en Oost-Duitsland samenbracht in de nasleep van de val van de Berlijnse Muur.

In het graniet van het monument is in cyrillische letters de tekst "Eeuwige roem voor de helden die sneuvelden in de strijd met de Duitse fascistische bezetters voor de vrijheid en onafhankelijkheid van de Sovjet-Unie" gebeiteld.

In een ontwikkeling die Vasili Tsjoeikov en de Sovjethelden aan wie het Tiergarten oorlogsmonument is opgedragen in hun graf moet doen omdraaien, hebben de krachten van het fascisme opnieuw hun verfoeilijke koppen opgestoken, ditmaal in een Oekraïense regering die zich laat leiden door de neonazistische ultranationalistische ideologie van Stepan Bandera en mensen van zijn slag.

In de eerste tien jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog werden Bandera en zijn moorddadige beweging fysiek verslagen door de Sovjettroepen. Hun ideologie overleefde echter in een westelijke Oekraïense diaspora, gevormd door de overlevenden van die beweging, die een veilig onderkomen vonden in West-Duitsland (waar Bandera zelf woonde tot hij in 1959 door de Sovjet-KGB werd vermoord); Canada (waar Chrystia Freeland, de kleindochter van een voormalige uitgever van pro-Bandera-propaganda, momenteel vice-premier is), en de Verenigde Staten (waar de volgelingen van Stepan Bandera een "heldenpark" hebben aangelegd buiten Ellenville, New York, met een buste van Bandera en andere neonazistische Oekraïense ultranationalisten.)

De ideologie overleefde eveneens in de schaduw van de westelijke Oekraïense districten die door de Sovjet-Unie waren opgenomen na het uiteenvallen van Polen in 1939, en later, na de herbezetting van deze gebieden door de Sovjettroepen in 1945.

Een door de CIA gefinancierde politieke ondergrondse

Hier werden vanaf 1956 (na het destalinisatiebeleid dat door Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov was ingesteld in de nasleep van zijn "geheime toespraak" tot leden van de Communistische Partij) duizenden leden van het Oekraïense Opstandelingenleger (UPA)/Organisatie van Oekraïense Nationalisten-Bandera (OUN-B), die door de Sovjetautoriteiten waren gearresteerd en veroordeeld, vrijgelaten uit de Goelag en teruggestuurd naar hun huizen, ogenschijnlijk om opnieuw te integreren in de Sovjet-samenleving. Deze reïntegratie heeft echter nooit plaatsgevonden.

In plaats daarvan opereerden Oekraïense fascisten, gefinancierd door de C.I.A., als een politieke ondergrondse, die sabotage-operaties uitvoerde en een anti-Sovjet/anti-Russische ideologie aanwakkerde onder een bevolking waar de Oekraïense nationalistische ideologie hoogtij vierde.

Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, eind 1991, kwamen deze Oekraïense nationalisten uit de schaduw tevoorschijn en organiseerden zich in politieke partijen, gesteund door bendes gewelddadige extremisten die door middel van fysieke intimidatie een persoonlijkheidscultus propageerden rond de persoon van Stepan Bandera.

Er ontstonden politieke partijen als Svoboda ("Vrijheid") en de Rechtse Sector. Hoewel zij geen steun kregen van de meerderheid van de Oekraïense bevolking, konden deze groepen hun voorliefde voor organisatie en geweld gebruiken om een dominante rol te spelen bij de rellen die begin 2014 uitbraken op het Maidanplein in Kiev, en die leidden tot de afzetting van de democratisch gekozen Oekraïense president Victor Janoekovitsj en zijn vervanging door een regering van door de Verenigde Staten uitgekozen personen, waaronder de toekomstige premier Arseni Jatsenjoek.

In een onderschept telefoongesprek tussen onderminister Victoria Nuland en de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne, Geoffrey Pyatt, dat plaatsvond in de dagen vóór de afzetting van Janoekovitsj in februari 2014, positioneerde Nuland Jatsenjoek als de toekomstige leider van Oekraïne en moedigde Jatsenjoek in dit verband actief aan om samen te werken met Oleh Tyahnybok, het hoofd van Svoboda, die openlijk werd gesteund door gewapende radicalen van de Rechtse Sector.

De nauwe coördinatie tussen de nieuwe post-Maidan regering van Oekraïne en de pro-Bandera politieke partijen Svoboda en Rechtse Sector kwam tot uiting in een buitensporig grote rol van deze organisaties op het gebied van de Oekraïense veiligheidsaangelegenheden.

Dmytro Yarosh, het voormalige hoofd van de Rechtse Sector, werd bijvoorbeeld adviseur van de opperbevelhebber van de Oekraïense strijdkrachten, generaal Valerii Zaluzhnyi. In die functie zag Yarosh toe op de opname van talrijke vrijwillige eenheden van de Rechtse Sector in de reguliere strijdkrachten van Oekraïne.

Een van de eenheden die als gevolg van deze reorganisatie werd opgericht is de 67e Afzonderlijke Gemechaniseerde Brigade, die sinds november 2022 wordt getraind in Groot-Brittannië.

Dat NAVO-leden, zoals Groot-Brittannië, actief betrokken zijn bij de opleiding van de Oekraïense strijdkrachten is een bekend feit. In juli 2022 kondigde het Britse ministerie van Defensie aan dat het zou beginnen met het opleiden van zo'n 10.000 Oekraïense troepen per vier maanden.

Dat zij een actieve rol spelen bij het geven van gevechtstraining aan fervente neonazistische militaire formaties is een onderwerp dat westerse media uit de weg lijken te gaan.

Oekraïne Defensie Contactgroep

De kwestie is echter veel complexer - en controversiëler - dan het verstrekken van een militaire basistraining aan een paar duizend aanhangers van Stepan Bandera's haatdragende ideologie.

De 67e Gemechaniseerde Brigade is waarschijnlijk een van de drie Oekraïense formaties met de omvang van een brigade die zullen worden opgeleid en uitgerust met miljarden dollars aan militaire steun die onlangs werden goedgekeurd tijdens het achtste overleg van de Oekraïene Defensie Contactgroep.

De contactgroep werd voor het eerst bijeengeroepen op de uitgestrekte Amerikaanse luchtmachtbasis in Ramstein, Duitsland, in april 2022, en heeft gediend als het belangrijkste mechanisme voor coördinatie tussen de strijdkrachten van Oekraïne en de NAVO met betrekking tot het verstrekken van opleiding en materiële steun aan het Oekraïense leger.

De meest recente bijeenkomst van de Ramstein Contactgroep vond plaats in de schaduw van een interview dat de commandant van de Oekraïense strijdkrachten, generaal Valerii Zaluzhnyi, in december 2022 gaf aan The Economist. Volgens Zaluzhnyi bestond het voornaamste probleem voor Oekraïne uit de noodzaak om "deze lijn [d.w.z. de verdedigingsgordel Soledar-Bakhmut] vast te houden en niet nog meer terrein te verliezen."

Sinds dat interview is Soledar in handen van de Russen gevallen en dreigt Bakhmut te worden omsingeld. Bovendien zijn Russische troepen een offensief begonnen ten noorden en zuiden van het Bakhmut-front, waarbij ze in sommige gevallen tot zeven kilometer per dag oprukken.

Zaluzhnyi verklaarde ook dat de tweede prioriteit voor Oekraïne erin bestond
"om zich voor te bereiden op deze oorlog die in februari [2023] kan plaatsvinden. Om een oorlog te kunnen voeren met verse troepen en reserves. Onze troepen zijn nu allemaal verwikkeld in gevechten, ze bloeden. Ze bloeden en worden alleen bijeengehouden door moed, heldenmoed en het vermogen van hun commandanten om de situatie onder controle te houden."
De Oekraïense commandant merkte op dat tijdens de februari-"oorlog" Oekraïne weer zou gaan aanvallen:
"We hebben alle berekeningen gemaakt - hoeveel tanks, artillerie we nodig hebben enzovoort. Dit is waar iedereen zich nu op moet concentreren. Mogen de soldaten in de loopgraven me vergeven, het is belangrijker om ons nu te concentreren op de vergaring van middelen voor de meer langdurige en zwaardere gevechten die volgend jaar kunnen beginnen."
Volgens Zaluzhnyi is het doel van dit offensief om Rusland terug te dringen naar de grenzen die bestonden op 23 februari 2022, het begin van de Russische invasie. Hij gaf ook aan dat de bevrijding van de Krim een doelstelling vormde.

"Om de grenzen van de Krim te bereiken, moeten we vanaf vandaag een afstand van 84 km afleggen naar Melitopol [een strategische stad in het zuiden van de republiek Donetsk]. Dit is overigens genoeg voor ons, want Melitopol zou ons een volledige controle over de landcorridor geven, omdat we vanuit Melitopol de Krim-Isthmus al kunnen beschieten."

Zaluzhnyi straalde vertrouwen uit. "Ik weet dat ik deze vijand kan verslaan," zei hij. "Maar ik heb middelen nodig. Ik heb 300 tanks nodig, 600-700 IFV's [infanteriegevechtsvoertuigen], 500 houwitsers. Dan denk ik dat het volledig realistisch is om de grenzen van 23 februari te bereiken."

Zaluzhnyi sprak over een aanstaande ontmoeting met de Amerikaanse generaal Mark Milley, voorzitter van de Joint Chiefs of Staff. "Ik zal hem [Milley] vertellen hoeveel het waard is, hoeveel het kost. Als we het niet krijgen, zullen we natuurlijk vechten tot het einde. Maar zoals een filmpersonage zei: 'Ik sta niet in voor de gevolgen.' De gevolgen zijn niet moeilijk te overzien. Dit is wat we moeten doen."

Kortom, Zaluzhnyi zei dat hij de oorlog met Rusland kan winnen als hij de gevraagde hoeveelheid militair materieel krijgt. Anders zou Oekraïne het conflict waarschijnlijk verliezen.

Het achtste overleg

Het achtste overleg van de Ramstein Contactgroep vond plaats op 20 januari en de Oekraïners drongen er bij hun westerse bondgenoten sterk op aan de materiële steun te verlenen waar Zaluzhnyi om had gevraagd.

De ministers van Defensie van meer dan 50 landen namen deel, waaronder de Oekraïener Oleksii Reznikov, die enkele dagen voor de bijeenkomst in Ramstein op het Wereld Economisch Forum in Davos had verklaard dat: "Wij [Oekraïne] voeren vandaag de missie van de NAVO uit. Zij vergieten hun bloed niet. Wij vergieten het onze. Daarom moeten zij ons van wapens voorzien."

De Contactgroep nam de Oekraïense vraag naar materiële steun in overweging en ging aan het eind van de vergadering akkoord met een steunpakket van vele miljarden dollars, waaronder luchtverdedigingswapens, artilleriemunitie, ondersteuningsvoertuigen en (misschien wel het belangrijkste) zo'n 240 van de 500 gevraagde infanteriegevechtsvoertuigen, ruwweg onderverdeeld in een bataljon (59 voertuigen) Amerikaanse M-2 Bradleys, twee bataljons (90 voertuigen) M-1126s, één bataljon (40 voertuigen) Duitse Marders en één bataljon (zo'n 50 voertuigen) Zweedse CV90s.

De Ramstein Contactgroep beloofde ook levering van vier bataljons zelfrijdende artillerie, bestaande uit 19 Zweedse Archers, 18 Britse AS-90s, 18 Amerikaanse M-109 Paladins en een dozijn Franse CEASARs. Samen met de 24 voortgetrokken FH-70-onderdelen bedraagt het totaal aan wapensteun dat naar Oekraïne worden gestuurd iets minder dan 100 stuks, bij lange na niet de 500 waar Zaluzhnyi om had gevraagd.

Ook ontbraken de 300 tanks waar Zaluzhnyi om had gevraagd op de lijst van de Ramstein Contactgroep; het beste waar de Europese bondgenoten van Oekraïne [tot dinsdag] mee voor de dag kwamen was een belofte van Groot-Brittannië om 14 Challenger 2-tanks, voldoende exemplaren voor een compagnie, te leveren.

Zaluzhnyi had in zijn interview met The Economist aangegeven dat hij zijn geplande offensief niet kon uitvoeren met minder dan de drie gepantserde en drie gemechaniseerde brigade-equivalenten waar hij om had gevraagd.

Het collectieve westen reageerde met materieel dat nauwelijks voldoende was voor twee brigades.

Deze twee, toegevoegd aan een derde gemechaniseerde brigade die eerder was gevormd en in opleiding was in Polen, bezorgden de Oekraïense generaal de helft van wat hij beweerde nodig te hebben voor een succesvol offensief tegen Rusland.

Voor de Amerikaanse generaal Milley vormde niet het materieeltekort, maar de training het probleem. Voordat hij in Ramstein aankwam, bezocht Milley het uitgestrekte Grafenwoehr-oefenterrein in Duitsland. Daar traint het Amerikaanse leger zo'n 600 Oekraïense soldaten in het effectief verplaatsen en coördineren van hun parate eenheden ter grootte van compagnieën en bataljons, met behulp van gecombineerde artillerie-, pantser- en grondtroepen.

In een gesprek met verslaggevers zei generaal Milley dat deze training van cruciaal belang is om Oekraïne te helpen het vorig jaar aan Rusland verloren grondgebied te heroveren. Het doel van deze training, zei Milley, is dat de binnenkomende wapens en uitrusting aan Oekraïne worden geleverd, zodat de nieuw getrainde troepen ze kunnen gebruiken "ergens voordat de voorjaarsregens komen. Dat zou ideaal zijn."

Wat het westen geeft

Operationele training, hoe bekwaam die ook wordt gegeven en overgenomen, geeft geen goed beeld van de werkelijke gevechtscapaciteit die door het westen aan Oekraïne wordt overgedragen. De realiteit is dat het merendeel van dit materieel nog geen maand meegaat onder gevechtsomstandigheden; zelfs als de Russen het niet vernietigen, zullen onderhoudsproblemen daar wel voor zorgen.

Neem bijvoorbeeld de 59 M-2 Bradley-voertuigen die door de Verenigde Staten worden geleverd. Volgens anekdotische informatie afkomstig van Reddit, is de Bradley, om te citeren, "een NACHTMERRIE voor wat betreft onderhoud."

"Ik kan niet eens beschrijven hoe f***ing verschrikkelijk het onderhoud van een Bradley is," verklaarde de auteur, een zelfverklaarde Amerikaanse legerveteraan die in een Bradley-eenheid in Irak diende.
"Twee ervaren crews kunnen MISSCHIEN in 3 of 4 uur de rupsbanden van een Brad vervangen, als er niets misgaat (er gaat altijd iets mis). Dan heb je nog de spoorverstelarmen, de schokdempers, de wegwielen, het tandwiel zelf, die allemaal onderhouden en vervangen moeten worden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de motor/transmissie. Als je daar onderhoud aan pleegt, is het niet zo dat je gewoon de motorklep optilt. Je moet het pantser van de Bradley afhalen zodat een M88 Wrecker zijn kraan kan gebruiken om de motor UIT de romp te halen."
De Stryker is niet veel beter. Volgens een recent artikel in Responsible Statecraft noemden Amerikaanse soldaten, die het voertuig in zowel Irak als Afghanistan gebruikt hadden, de Stryker "een zeer goed gevechtsvoertuig, zolang het over wegen reed, het niet regende - en niet hoefde te vechten."

De Stryker is ook een moeilijk systeem om goed te onderhouden. Een van de kritische kenmerken van de Stryker is het "hoogtebeheersysteem," of HMS. In het kort, het is wat voorkomt dat de romp op de banden rijdt. Als het HMS-systeem niet voortdurend wordt onderhouden en gecontroleerd, zal de romp tegen de banden schuren, waardoor de banden stuk gaan en het voertuig niet meer kan functioneren.

Het HMS is complex, en als één onderdeel niet wordt onderhouden of bediend, gaat het hele systeem kapot. De kans dat de toekomstige Oekraïense bestuurders van de Stryker het HMS onder gevechtsomstandigheden naar behoren zullen onderhouden, is vrijwel nihil - zij zullen niet over de nodige opleiding en "logistieke steun" (zoals reserveonderdelen) beschikken.

De Duitse Marder IFV lijkt voor de Oekraïners een vergelijkbaar onderhoudsprobleem te vormen: volgens een artikel uit 2021 in The National Interest "werd het voertuig vanaf het begin als onbetrouwbaar beschouwd: Rupsbanden versleten snel, transmissies gingen vaak stuk en soldaten konden de motor van het voertuig niet gemakkelijk verwijderen voor onderhoud ter plaatse."

Hoewel Duitsland voorbereidingen treft om een aanzienlijk bedrag te investeren om de Marder te upgraden, is dit nog niet gebeurd. Oekraïne erft een oud wapensysteem dat een aanzienlijk onderhoudsprobleem met zich meebrengt waar Oekraïne niet op voorbereid is.

De Zweedse CV 90 werd in beperkte mate ingezet door het Noorse leger in Afghanistan. Hoewel er niet genoeg openbare gegevens beschikbaar zijn over de onderhoudsvriendelijkheid van dit systeem, volstaat het op te merken dat zelfs àls de SV 90 gemakkelijk te onderhouden blijkt, het een volledig ander onderhoudsprobleem vormt dan dat van de Bradly, Stryker of Marder.

Kortom, om de vijf bataljon-equivalenten aan infanteriegevechtsvoertuigen die door de NAVO-partners worden geleverd naar behoren te kunnen bedienen, zal Oekraïne zijn onderhoudstroepen moeten opleiden voor vier totaal verschillende systemen, elk met zijn eigen unieke problemen en afzonderlijke vereisten op het gebied van logistiek en reserveonderdelen.

Het is letterlijk een logistieke nachtmerrie, die uiteindelijk de achilleshiel van de Ramstein-afdeling van zwaar materieel zal blijken te zijn.

Maar zelfs hier lijkt noch de NAVO noch Oekraïne door de bomen het bos te zien. In plaats van te erkennen dat het geleverde materiaal ontoereikend is om Oekraïne in staat te stellen grootschalige offensieve operaties tegen Rusland uit te voeren, begonnen beide partijen elkaar te beschimpen over de kwestie van de tanks, namelijk het verzuim van Duitsland om in Ramstein de handen uit de mouwen te steken en de weg vrij te maken voor de levering aan Oekraïne van honderden moderne Leopard 2-gevechtstanks.

Duitse geschiedenis en optiek

Het overleg in Ramstein werd bemoeilijkt door bezorgdheid in het Duitse parlement over de optiek die verbonden is aan de levering door Duitsland van tanks waarmee de Russen in Oekraïne zouden worden bestreden.

Deze bezorgdheid werd wellicht het best verwoord door Petr Bystron van de rechtse partij Alternative für Deutschland. "Duitse tanks [vechten] tegen Rusland in Oekraïne," daagde Bystron zijn collega's uit, "vergeet niet dat jullie grootvaders hetzelfde hebben geprobeerd, samen met de [Oekraïense nationalisten] Melnik, Bandera en hun aanhangers.

"Het resultaat was onnoemelijk leed, miljoenen slachtoffers aan beide zijden en uiteindelijk kwamen Russische tanks hierheen, naar Berlijn. Twee van die tanks staan permanent tentoongesteld hier in de buurt, en dat moet u in gedachten houden als u er elke ochtend langs loopt," zei Bystron, verwijzend naar de twee Sovjet T-34 tanks bij het Tiergarten-monument voor gevallen Sovjetsoldaten.

De kwestie van de Leopard-tanks was echter meer politiek dan technisch: Polen dreigde de weigering van Duitsland om de tanks naar Oekraïne te sturen te negeren en kondigde aan dat het bereid was om in de nabije toekomst 14 van zijn eigen Leopard 2-tanks naar Oekraïne te sturen. In combinatie met de 14 Challenger 2-tanks die door de Britten waren toegezegd, kreeg Oekraïne 28 van de 300 tanks die het zei nodig te hebben voor een toekomstig offensief. [Nu grofweg 58 met de Amerikaanse Abrams-tanks].

Numerieke verschillen en onderhoudsproblemen daargelaten, lijken NAVO-politici behoorlijk tevreden met wat in Ramstein is bereikt. Volgens de Britse minister van defensie, Ben Wallace, in een toespraak tot het parlement:
"De internationale gemeenschap erkent dat het uitrusten van Oekraïne om Rusland van zijn grondgebied te verdrijven even belangrijk is als het uitrusten van Oekraïne om te verdedigen wat het al heeft. Het pakket van vandaag vormt een belangrijke uitbreiding van de capaciteiten van Oekraïne. Het betekent dat ze van verzet naar het verdrijven van Russische troepen van Oekraïens grondgebied kunnen gaan."
Wallace lijkt te negeren dat door Oekraïne in staat te stellen Russische troepen te verdrijven uit wat - na de annexatie van de vier voormalige Oekraïense gebieden (Lugansk, Donetsk, Zaporizhia en Kherson) afgelopen september - permanent deel uitmaakt van de Russische Federatie, de NAVO mogelijk de voorwaarden schept waaronder Rusland doctrinair kernwapens kan inzetten. Die voorwaarden zouden zijn om zich te verdedigen tegen de opbouw van conventionele militaire macht die de existentiële overleving van Rusland kan bedreigen.

Rusland heeft dit echter niet genegeerd. Na afloop van het overleg van de Ramstein Contactgroep zei de woordvoerder van het Kremlin, Dmitry Peskov, tegen verslaggevers: "Dit is potentieel uiterst gevaarlijk, het betekent dat het conflict naar een heel nieuw niveau wordt getild, wat natuurlijk niet veel goeds belooft vanuit het oogpunt van mondiale en pan-Europese veiligheid."

Hooggeplaatste Russische gezagsdragers reageerden op sociale media. Anatoly Antonov, de Russische ambassadeur in de Verenigde Staten, verklaarde op zijn Telegram-kanaal dat:
"Het zou voor iedereen duidelijk moeten zijn - wij zullen alle wapens vernietigen die door de Verenigde Staten of de NAVO aan het regime van Zelenski worden geleverd. Dat geldt nu net zo goed als tijdens de Grote Patriottische Oorlog. Het verschijnen van tanks met nazi-insignes op voormalige Sovjetgrond doet ons ondubbelzinnig streven naar de omverwerping van het neonazi-regime in Oekraïne en het scheppen van normale omstandigheden, zodat de naburige volkeren in de regio vreedzaam kunnen leven zoals voorheen."
Dmitri Medvedev, voormalig president van Rusland en naaste adviseur van de Russische president Vladimir Poetin, voegde daar op Twitter aan toe dat degenen die een Russische nederlaag propageren het risico lopen de wereld te ruïneren. "Niemand van hen begrijpt dat het verlies van een kernmacht in een conventionele oorlog kan leiden tot een nucleaire oorlog. Kernmachten werden nog niet verslagen in grote conflicten die cruciaal zijn voor hun toekomst."

De consequenties voor Oekraïne

De realiteit is echter dat de gevolgen van de acties van de Ramstein Contactgroep veel schadelijker zullen zijn voor Oekraïne dan voor Rusland.

Onder druk van het westen om een groot offensief uit te voeren om de vorig jaar veroverde gebieden te ontruimen, zal generaal Zaluzhnyi gedwongen zijn de reserves die hij in de nasleep van Ramstein zou kunnen samenbrengen op te offeren voor vruchteloze aanvallen op een Russische tegenstander die heel anders is dan die waarmee Oekraïne in september en oktober vorig jaar werd geconfronteerd.

Toen kon een vernieuwd Oekraïens leger, gesteund door tientallen miljarden dollars aan NAVO-materieel, opleiding en operationele steun, profiteren van overbelaste Russische troepen om grote stukken grondgebied in Charkov en Cherson te heroveren.

Vandaag de dag is de Russische militaire aanwezigheid in Oekraïne totaal anders dan in de herfst van 2022. In de nasleep van het besluit van Poetin van september 2022 om 300.000 reservisten te mobiliseren, heeft Rusland niet alleen de frontlijn in Oost-Oekraïne geconsolideerd en een meer verdedigbare positie ingenomen, maar ook zijn troepen versterkt met zo'n 80.000 gemobiliseerde troepen, waardoor Rusland offensieve operaties in de Donetsk-regio's kan volhouden en zijn verdediging in Kherson en Lugansk kan versterken.

Van 24 februari tot de herfst van 2022 is Rusland aanzienlijk afgeweken van zijn doctrinaire aanpak van gewapende conflicten. In de toekomst zal Rusland oorlog voeren volgens het boekje. Defensieve posities zullen worden ingenomen op een manier die een gecoördineerde NAVO-aanval kan verijdelen, zowel wat betreft de troependichtheid langs de frontlinie, maar ook wat betreft de diepte (iets wat ontbrak bij het Kharkov-offensief in september 2022) en met voldoende specifieke vuursteun (ook dat ontbrak in september 2022).

Generaal Zaluzhnyi geeft zelf toe dat Oekraïne onvoldoende troepen heeft voor deze taak. Zelfs als Oekraïne in staat zou zijn alle drie brigades aan manschappen en materieel die na het overleg van de Ramstein Contactgroep op stapel staan tegelijkertijd op één plaats te concentreren, zouden de pakweg 20.000 troepen die hierbij betrokken zijn niet in staat zijn een Russische defensieve positie die op doctrinaire wijze is opgezet te doorbreken.

Oekraïne en de NAVO zouden acht moeten slaan op de geschiedenisles die Petr Bystron aan zijn Duitse collega-parlementsleden gaf - Duitse tanks doen het historisch gezien niet goed tegen Russische tanks op Oekraïens grondgebied.

En Ben Wallace en Mark Milley zouden aandacht moeten besteden aan de slagorde van de Russische strijdkrachten die optreden tegen het Oekraïense leger, met name rond de kritieke slagvelden in en rond de strategische stad Bakhmut. Daar staan Russische soldaten van de 8e Garde klaar om de traditie van Vasilij Tsjoeikovs helden van Stalingrad en Berlijn voort te zetten en de krachten van het fascisme op het slagveld te vernietigen.

De hedendaagse soldaten van het 8e Gardeleger mogen dan wel niet op een nieuwe generatie tanks klimmen die op de Berlijnse Tiergarten worden tentoongesteld, ze weten heel goed wat hun historische erfenis inhoudt en wat er van hen wordt verwacht.

Dit is, meer dan wat dan ook, de ware manifestatie van het Ramstein-effect, een oorzaak-gevolgrelatie die het westen niet lijkt te kunnen of willen onderscheiden voordat het te laat is voor de tienduizenden Oekraïense soldaten wier levens op het punt staan te worden geofferd op een altaar van nationale hoogmoed en onwetendheid.
Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers die in de voormalige Sovjet-Unie heeft gediend om wapenbeheersingsverdragen ten uitvoer te leggen, in de Perzische Golf tijdens operatie Desert Storm en in Irak om toe te zien op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, gepubliceerd door Clarity Press.
Zie: https://consortiumnews.com/2023/01/24/scott-ritter-the-nightmare-of-nato-equipment-being-sent-to-ukraine/