Sadiq Khan
© PA/Victoria JonesHet verzet tegen de Ulez van Sadiq Khan is onderdeel van een groter verzet tegen een buitenproportioneel groen beleid
Een paar dagen geleden ontving ik een e-mail van mijn gemeente waarin "klimaatangsttherapie" werd aangeboden aan degenen die zich zorgen maken over de opwarming van de aarde. Ik vond deze uitnodiging te interessant om te laten gaan. Een "klimaatpsycholoog" bracht de groep bijeen en vroeg naar hun gevoelens: bang, boos, hulpeloos en schuldig waren de belangrijkste woorden die werden aangeboden. Het is natuurlijk om zulke angst te ervaren zei hij, maar het kan worden verholpen door "afstand te nemen" van negatief klimaatnieuws. Hij zei niet hoe zoiets precies kan worden bereikt.

Voor kinderen zou het betekenen dat zij niet meer naar school zouden moeten gaan, waar veel van dit alles nu in het curriculum is opgenomen. Het zou ook betekenen dat zij het televisie- of radionieuws, waarin het zelden ontbreekt aan klimaatgruwelen, moeten mijden. Deze week bijvoorbeeld kondigde de BBC aan dat de planeet "naar verwachting in de komende jaren de drempel van 1,5 graad opwarming van de aarde zal overschrijden," een omslagpunt waarna verschrikkelijke gevolgen onomkeerbaar zullen worden. Dit werd gevolgd door een gast die zei dat de opwarming van de aarde erger zou zijn voor Europa dan voor Bangladesh. Maar het compenserende goede nieuws - waarvan er genoeg is - kwam nooit aan bod.

We zijn inmiddels bekend met het gebrek aan onderzoek of perspectief wanneer het onderwerp wordt besproken. Sommige kranten zeggen tegen schrijvers dat ze neutrale termen als "klimaatverandering" moeten vermijden en in plaats daarvan "noodsituatie", "crisis" of "ineenstorting" moeten zeggen.


Commentaar: En naar aanleiding daarvan zien de reguliere media hun kijkcijfers kelderen.


Politici zijn geneigd met elkaar te strijden om te zien wie het hardst alarm kan slaan. Ed Miliband wilde elektriciteit tegen 2030 koolstofvrij maken; Theresa May maakte van Groot-Brittannië een van de weinige landen ter wereld met een wettelijke doelstelling om tegen 2050 een netto-nul-verbruik te bereiken. Maar hoeveel zou dit kosten? Dat werd niemand echt verteld.


Commentaar: Gelukkig overtreedt de Britse regering consequent haar eigen wetten, dus het schrappen van die wet zou geen probleem moeten opleveren.


Nu begint de rekening gepresenteerd te worden - en de realiteit begint door te dringen. Nederlandse boeren reden onlangs met tractoren Den Haag binnen om te protesteren tegen de groene maatregelen. In Duitsland, waar de oorlog in Oekraïne voor een nieuwe energiepolitiek heeft gezorgd, worden windturbines afgebroken om plaats te maken voor een vergrote kolenmijn. De 27-jarige Zweedse minister van Milieu heeft de groene wetten die ze geërfd heeft, in stilte afgezwakt. Emmanuel Macron - gelouterd door de gele hesjes - riep vorige week de EU op geen groene wetgeving meer uit te vaardigen en verklaarde dat het nu wel genoeg is. We zijn misschien net de Groene Piek gepasseerd.

Het gaat allemaal vrij snel. Vorig najaar ondertekende Duitsland een EU-doelstelling om de verkoop van auto's met verbrandingsmotor tegen 2035 te verbieden. Op dit moment is Duitsland tegen dit idee, net als Italië, Polen en Tsjechië. Dat wil niet zeggen dat de groene agenda bezwijkt onder de druk van publieke minachting: de groene agenda wordt nu gewoonweg onderworpen aan het soort onderzoek dat in eerste instantie nooit werd toegepast. Hoeveel gaat het kosten? Wat wordt ermee bereikt? De Duitse minister van transport voerde een goed argument aan: wat is het nut van elektrische auto's als de energie die ze aandrijft afkomstig is van de verbranding van kolen?

Rishi Sunak heeft in stilte de groene agenda die hij van Boris Johnson heeft geërfd, afgezwakt door de netto-nul-taal te gebruiken met zijn eigen dosis realisme. Hij heeft het "Department for Energy Security and Net Zero" opgericht - waarvan het eerste deel het belangrijkste is. Zo heeft hij toestemming gegeven voor nieuwe boringen in de Noordzee en zelfs voor het openen van een nieuwe kolenmijn in Cumbria, twee projecten waarover Johnson aarzelde. Zijn recente toespraak over energiezekerheid werd gehouden in een fusie-onderzoekscentrum in Oxfordshire: een knipoog naar zijn hoop op technologie, en niet op dictaten, om de groene stroom op gang te brengen.

De Tories experimenteren met een nieuwe, meer optimistische "heldergroene" boodschap, die de nadruk legt op technologie, vooruitgang en resultaat. Groot-Brittannië heeft sinds 2010 de koolstofuitstoot sneller verminderd dan welk ander G20-land dan ook. Een hele prestatie.


Commentaar: Heeft deze auteur onlangs de toestand van Groot-Brittannië in ogenschouw genomen? 'Powder keg waiting to blow': UK plans to build 1,000 portacabins to deal with prison overcrowding


Als we de invoer meerekenen, staan we op de tweede plaats. De Britse koolstofuitstoot per hoofd van de bevolking is nu op het laagste niveau sinds de uitvinding van de tractiemotor in 1859. Het gemiddelde Britse huishouden gebruikt een kwart minder energie dan 20 jaar geleden. Allemaal verbluffende prestaties die steeds moeilijker te negeren zijn.


Commentaar: Het gemiddelde Britse huishouden worstelt om zijn rekeningen te kunnen betalen. De meesten zouden graag meer energie gebruiken als ze het zich zouden kunnen veroorloven.


Sadiq Khan komt in de problemen met zijn Ulez-zones, vergelijkbaar met die in Bristol en Oxford, omdat hij moeilijk kan ontkennen dat de lucht schoner is dan ooit tevoren. Ik ben afgelopen weekend 50 geworden. In mijn leven zijn de stikstofoxideniveaus met 78% gedaald, de PM10-niveaus met 75%, de PM2.5-niveaus met 81% en de zwaveldioxide met 98%. Als de burgemeester van Londen dit als een crisis beschouwt, ben ik benieuwd welk woord hij zou gebruiken om de laatste paar eeuwen te beschrijven.

Er is nog nooit een betere tijd geweest om jong te zijn, oud te zijn of kinderen op de wereld te zetten.


Commentaar: Nogmaals, veel Britten zullen het daar niet mee eens zijn: Mental health sick leave is crippling Britain's economy, and it accelerated after lockdowns


Maar uit opeenvolgende opiniepeilingen blijkt dat de eco-angst maar al te reëel is: we zijn er op de een of andere manier in geslaagd een generatie groot te brengen die angstig en ongerust is over een toekomst waarin ze een langer en gezonder leven kunnen verwachten dan welke voorgaande generatie dan ook.

Net als bij de Project Angst-reclame tijdens Covid moeten we ons afvragen of er neveneffecten zijn van het eenzijdige spervuur van negativiteit en hoe het moet voelen om als zesdeklasser onderworpen te zijn aan jarenlang alarmisme in de klas. Zelfs de knapste koppen kunnen hierdoor beïnvloed worden. Ik was eerder deze maand op een seminar in Oxford waar een studente zei dat ze had besloten geen kinderen te nemen om de planeet niet te belasten. Een logische conclusie (het niet krijgen van een kind weegt gemakkelijk op tegen alle andere koolstofbesparende levensstijl veranderingen), maar een nogal deprimerende.


Commentaar: CO2 drijft het klimaat niet aan, dus het lijkt logisch, maar het is een verkeerde conclusie. Er zijn ook andere overwegingen, zoals de demografische crisis, die een van de redenen vormt waarom landen als Rusland, China en Hongarije hun bevolking aanmoedigen om grotere gezinnen te stichten.


De argumenten voor optimisme zijn niet alleen gebaseerd op het tempo van de vooruitgang en de zekerheid van meer innovatie, maar ook op de fundamentele economische aspecten ervan. Rapporten over een hoge zeespiegel in Bangladesh veronderstellen ook dat het land net zo rijk zal worden als Nederland nu is, zodat het meer waterkeringen kan bouwen. Hieruit bestaat de beste hoop. Om rijker te worden zijn meer mensen nodig, dus de mens blijft meer een oplossing dan een probleem. Daarom is het aantal klimaatgerelateerde doden in de loop van de vorige eeuw met zo'n 90 procent gedaald: rijkere landen kunnen zich beter voorbereiden op natuurrampen.


Commentaar: Uit historische gegevens blijkt dat het klimaat cyclisch kan zijn, en dus kan de daling van het aantal klimaatdoden op zijn minst gedeeltelijk te wijten zijn aan de fase van de cyclus waarin we ons bevinden.


Tijdens mijn klimaattherapiesessie gebruikte een deelnemer een nogal opstandig woord om zijn gevoelens over de toekomst te beschrijven: "optimistisch." Het is een zeer verdedigbaar standpunt, met een steeds grotere hoeveelheid bewijsmateriaal ter ondersteuning. Nu de donkergroene agenda in Europa vervaagt, ligt een rationeel eco-optimisme in het verschiet.

Zie: https://www.telegraph.co.uk/news/2023/05/18/europe-turning-against-prophets-of-climate-alarmism/