Israëlische Vlag
© Off-Guardian
Decennialang behoorde Israël tot "de club," een trots lid van de "goeierik-landen." Een handvol regimes die beschermd worden door een bubbel die hen bijna immuun maakt voor kritiek of consequenties, welke misdaden en kwaden ze ook begaan.

Hoeveel schepen ze ook bombardeerden, hoeveel kinderen ze ook doodschoten en hoeveel openluchtgevangenissen ze ook bestierden, de algemene toon in de westerse media was hetzelfde: Israël behoort tot de goeieriken.

Nu verschijnen er signalen dat dit zou kunnen veranderen, dat de volgende stap in het Gaza-narratief een ommekeer zal betekenen die van Israël een officiële "slechterik" maakt.

Deze aanwijzingen waren al een tijdje rond en begonnen vrijwel onmiddellijk na de aanval van 7 oktober vorig jaar. De laatste weken raken ze in een stroomversnelling.

De Israëlische premier werd eerder dit jaar zelfs als eerste niet-Afrikaanse en niet-Russische leider door het Internationaal Strafhof beschuldigd van oorlogsmisdaden.

Voor alle duidelijkheid, Netanyahu IS een oorlogsmisdadiger. Hij is een met bloed doordrenkte tiran, schuldig aan enorme hoeveelheden illegale slachtpartijen.

Maar laten we niet vergeten dat in de echte wereld bloeddorstige oorlogsmisdadigers elke dag ongestraft blijven - en soms zelfs Nobelprijzen voor de Vrede krijgen. Het Internationaal Strafhof trad nooit op tegen Bush of Blair of Obama of Brown of hun gevolg van oorlogsmisdadigers.

Tot voor kort behoorde "Bibi" tot die uiterst beschermde club. Hij slacht al jaren onschuldigen af, terwijl instellingen en de gevestigde media het feit vrolijk negeerden. Nu opeens niet meer.

Dit moet grondig worden onderzocht.

De vraag moet luiden: wat is er nu anders?

Twee weken geleden verbood Israël Al Jazeera, zoals we berichtten in This Week. Dit werd in de Washington Post en door het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken veroordeeld.

Nog maar een paar uur geleden, kopte het Canadese CBC dat ze de "achteruitgang van de persvrijheid in Israël" betreurt.

Canada, de VS, Duitsland?

Dit zijn geen landen die zich bekommeren om de vrijheid van meningsuiting, zoals hun verbod op RT (en anderen) aantoont, dus waarom die kritiek? Waarom wordt het verbod van Al Jazeera niet in één adem genoemd met alle andere "acceptabele" censuur die al jaren aan de gang is?

Twee dagen geleden kopte de Guardian met koeienletters...
Spionage, hacking en intimidatie: Israëls negen jaar durende 'oorlog' tegen het Internationaal Strafhof blootgelegd
Waarom is dit plotseling voorpaginanieuws? Daarnaast staan er op de voorpagina minstens een half dozijn verhalen met kritiek op Israël - hier, hier, hier, hier, hier, hier en hier.

Vergelijk dit eens met de berichtgeving over Israël in dezelfde krant, maar dan negen jaar geleden.

Een VN-rechtbank heeft al geoordeeld dat Israël "het Rafah-offensief moet stoppen en de grens moet openen voor hulp."

Brazilië heeft zijn ambassadeur in Israël teruggeroepen, terwijl verschillende Europese leiders de aanval veroordeelden. Nog twee leden van Joe Bidens regering namen onlangs ontslag uit protest tegen de Amerikaanse steun voor de Gaza-oorlog, wat het totaal op zeven brengt.

Politieke boksbal Nikki Haley werd gefilmd terwijl ze "maak ze af!" schreef op IDF-munitie, waarop Rolling Stone haar onmiddellijk de mantel uitveegde.

Op 27 mei twitterde Piers Morgan, het mollige, paarse gezicht van de gemanagede media, woedend over de aanval in Rafah.

Op 28 mei sprak de Franse president Macron bij de VN zijn eigen "woede" uit over de aanval in Rafah.

Nog een ander artikel van de Guardian kopt:
The Guardian's mening over het Rafah-offensief: het overschrijden van de door de VS gestelde grenzen moet consequenties hebben
En gaat zelfs zo ver om te suggereren dat Biden en de VS ook wettelijk aansprakelijk kunnen worden gesteld voor de acties van Israël, iets wat in 2015 nog absurd zou hebben geklonken (de potentiële val van het Amerikaanse Rijk en de machtsverschuiving die daarvan het gevolg zou zijn, vormen een verhaal voor een andere keer).

Zelfs Israëls meest fervente aanhangers in de media - de Washington Post en de New York Times - hebben de acties van Netanyahu de laatste tijd luidkeels veroordeeld.

Het patroon tekent zich af, in de reguliere media is het op dit moment veel acceptabeler om Israël te bekritiseren dan decennialang het geval is geweest.

Maar waarom?

Waarom zouden media als de Guardian of de Washington Post besluiten om nu anti-Israël artikelen te publiceren, maar tien jaar geleden niet?

Omdat Israël zich plotseling slechter gedraagt dan ooit tevoren?

Natuurlijk niet. De slachting in Gaza is een afschuwelijke misdaad, maar het is niet nieuw. Israël en hun NAVO-bondgenoten hadden al het bloed van miljoenen aan hun handen voordat dit offensief zelfs maar begon. Ze begaan oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid met zo'n monotone regelmaat dat de betekenis van de woorden bijna verwatert.

Omdat 'zelfs de reguliere media' eindelijk 'wakker worden' of een geweten ontwikkelen?

Nee.

Ze worden niet wakker omdat ze nooit in slaap waren, en nee, ze hebben GEEN geweten.

Tenzij dat politiek opportuun wordt.

Niets is zo waar dat de reguliere media erover moeten berichten, niets is zo moreel schandalig dat de reguliere media buigen voor hun geweten. Ze hebben geen geweten. Ze zijn niet eens in staat om waarheid of moraal te herkennen, laat staan ernaar te handelen.

Het zijn machines die meningen produceren, dat is alles. Als ze iets zeggen - wat dan ook - zelfs iets dat duidelijk waar is zoals 'Israël pleegt genocide,' dan is dat omdat iemand ergens een verhaal naar buiten wil brengen.

Dus wat is het verhaal dat ze vertellen? Waar gaat het narratief naartoe?

De leiders van Israël zijn bloeddorstige sociopaten, maar ze maken ook een geheel vervangbaar onderdeel uit van een groter kwaadaardig geheel.

Terminologie laat ons hier in de steek, omdat niemand van ons in de alternatieve mediawereld het ooit helemaal eens kan worden over een naam voor dat geheel. CJ Hopkins geeft de voorkeur aan Globo-Cap, anderen gebruiken "de elite," "Diepe Staat," "Globalisten" of "de machthebbers (die geen macht zouden moeten hebben)."

Grof gezegd hebben we het over een overlappend kartel van politieke en zakelijke machtsmakelaars, die buiten de zogenaamde (grotendeels schijn) "democratische" machtsstructuren bestaan en supranationale invloed uitoefenen op elk gebied van de menselijke samenleving.

Israël vormt, net als de meeste regio's en naties, een basis en instrument van die machten, maar wel een vervangbare. Er is een enorme, ENORME machtsstructuur die naarstig op zoek is naar een manier om een opzwellende rechtvaardige woede van tientallen miljoenen te sussen, en het laten vallen van Israël en zijn leiderschap kan op dit moment worden gezien als een manier om dat te bewerkstelligen.

Als dat een einde maakt aan de slachting in Gaza, is dat een zege voor de mensheid.

Maar de slachting betekent niets voor de managers van het narratief. Hun agenda zal iets heel anders inhouden.

Als Israël werkelijk op het punt staat om uit de "we kunnen lukraak moorden en toch bij de goeriken horen"-club te worden gezet, wat betekent dat dan voor het grote schaakbord? Of de bredere globalistische agenda?

Zie: https://off-guardian.org/2024/05/30/are-the-powers-that-be-preparing-to-cut-israel-loose/