© youworkforthem.com
Nadat ik had toegezegd 60 euro uit te trekken voor een lunch van een sociëteit waar de Belgische minister van Defensie, admiraal Michel Hofman, zou spreken over hoe het ministerie zich voorbereidt op wat het de 'geopolitieke evolutie' noemt, oftewel de Derde Wereldoorlog, was ik meer dan een beetje teleurgesteld toen ik hoorde dat onze spreker niet zou komen opdagen toen we bij onze stoelen stonden in afwachting van onze 'op de plaats rust'-orders. Blijkbaar was hij weggeroepen om te overleggen met collega's in de regering, en aangezien deze regering nog maar een week heeft om van haar privileges te genieten voordat ze wordt weggevaagd door de parlementsverkiezingen van 9 juni, zijn de prioriteiten van de minister begrijpelijk, hoewel onvergeeflijk vanuit ons perspectief als betalende gasten.
Gelukkig kwam er op initiatief van de voorzitter van de club, en van enkele aanwezigen met een militaire reputatie, een meneer van het ministerie binnengesneld die verantwoordelijk is voor personeelszaken. Hij at snel een hapje, want wij zaten allen al aan het hoofdgerecht in afwachting van zijn komst, en voorzag ons vervolgens allemaal van wat ik hieronder uiteen zal zetten.
Om voor de hand liggende redenen staat HR in de schijnwerpers nu de belangrijkste vraag voor deze en andere lidstaten van de NAVO en de EU is of ze de uitdaging van een Russische 'imperialistische dreiging' kunnen en willen aangaan en het juiste doen, namelijk de dienstplicht opleggen aan jongeren en de gelederen van hun strijdkrachten laten aangroeien. Aan mijn tafel was er al een levendige discussie aan de gang over de socialiserende voordelen van de nationale dienstplicht voor jongeren, alsof deze kwestie helemaal los stond van de context van een komende oorlog die het continent volledig zal vernietigen.
Als ik het zo mag zeggen, is de belangrijkste les van de toespraak van onze stand-in spreker dat er geen geld is om massa's dienstplichtigen te betalen. Het ministerie worstelt nu al met de personeelskosten die 80 tot 85% van het defensiebudget opslokken. België mag dan slechts 18.000 man in actieve dienst hebben, het lijkt erop dat het onderhouden van hun kleding, voeding en pensioenen al een grote last vormt. Gezien de professionalisering van de strijdkrachten tijdens de afgelopen decennia, duurt het bovendien naar schatting 18 maanden om een nieuwe rekruut wegwijs te maken met het materiaal dat hij moet gebruiken tijdens de missies van zijn eenheden. Zes maanden of zelfs een jaar in uniform zal niet veel helpen om de rekruten een nettobijdrage te laten leveren aan de verdediging van de natie.
Ja, het Belgische leger is piepklein. Onze admiraal heeft in totaal 5 mijnenvegers, 2 fregatten en 2 patrouilleboten onder zijn commando (bron: Wikipedia). Daarom betreft de belangrijkste zorg de eerste van wat onze spreker de drie 'coups' van oorlogsvoering noemde - solidariteit met NAVO-collega's, zelfverdediging en het faciliteren van de 'aankomst van de cavalerie,' wat betekent dat via de Antwerpse haven logistieke steun wordt verleend aan de troepen en materieel die uit Noord-Amerika arriveren.
In België komt de tweede 'coup,' zelfverdediging, immers neer op luchtverdediging, waarop het land tegenwoordig volstrekt onvoorbereid is, net als alle andere EU-lidstaten zoals we niet alleen kunnen opmaken uit de hints van de spreker van vandaag, maar ook uit de volledige artikelen die de afgelopen dagen in The Financial Times verschenen. En voor wat betreft de 'cavalerie' lijkt het erop dat dit ministerie niet langer rekent op de betrouwbaarheid van Washington.
Dat is het wel zo'n beetje: België kan en wil zijn strijdkrachten niet uitbreiden; en België verklaart zich volledig solidair met zijn NAVO-kameraden om de eenvoudige reden dat het geen eigen militaire capaciteiten heeft. Zoals onze spreker opmerkte, is een van de meest positieve gevolgen van de oorlog tussen Oekraïne en Rusland dat de solidariteit tussen de NAVO-leden naar nieuwe hoogten werd gestuwd. Dit kan België alleen maar ten goede komen.
Of toch niet?
Gewoonlijk hebben we bij dit soort lunches vrij veel tijd voor een vraag-en-antwoordsessie, maar vandaag liepen we uit tegen de tijd dat we bij het toetje aankwamen en werd de microfoon aan slechts één persoon gegeven. Door het geluk dat ik dicht bij het spreekgestoelte zat en het snelst mijn hand opstak, was ik dat.
En dus stelde ik mijn vraag: is solidariteit echt zo mooi als het beleid van de NAVO eruit bestaat om steeds meer provocaties aan het adres van de Russen uit te lokken om, wat zij beschouwen, als existentiële bedreigingen te uiten, inclusief het sturen van F16's naar Oekraïne en de meest recente beslissing om Kiev "de handen vrij te geven" om de langeafstandsraketten te gebruiken die de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk aan Kiev leveren om diep in het hart van Rusland toe te slaan. Als de NAVO-lidstaten op dit moment fysiek en moreel niet bereid zijn om een directe frontale oorlog met Rusland aan te gaan, waarom doen we dit dan eigenlijk?
Beste lezers, het zal u niet verbazen dat ik geen antwoord op mijn vraag kreeg dat het herhalen waard is.
Zie: https://gilbertdoctorow.com/2024/06/03/the-kremlin-may-rest-easy-europe-is-a-paper-tiger/
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief