gaza doden
Het aantal gedode Palestijnen in Gaza, inclusief degenen die verondersteld worden leden van Hamas te zijn, heeft de afgelopen weken een reeks openbare herzieningen ondergaan, terwijl Israëls herschikte oorlogskabinet moeite had om de internationale woede over de slachting daar tot een minimum te beperken. Het verminderde aantal doden bleek weinig meer dan een bijzaak, omdat het Israëlische offensief in Gaza voortduurt zonder tekenen van het staakt-het-vuren waar de regering Biden wanhopig naar streefde.

Hamas bracht de oorlog op 7 oktober vorig jaar op gang met een verrassingsaanval - tot dusver ontbreekt een officiële verklaring voor het falen van Israëls bewakingssysteem die dag - waarbij 1.139 Israëliërs om het leven kwamen en 3.400 anderen gewond raakten. Daarnaast werden zo'n 250 soldaten en burgers gegijzeld.


Commentaar: Er bestaat genoeg bewijs om stellig te kunnen suggereren dat Israël de inval op 7 oktober heeft laten gebeuren en dat onbekende partijen het merendeel van de moorden hebben gepleegd. Deze strategie past binnen Israëls decennialange doelstelling om de juiste 'voorwaarden' te scheppen om de uitvoering van een definitieve oplossing voor hun 'Palestijnse probleem' te rechtvaardigen.


De verwachte Israëlische reactie volgde binnen enkele dagen, met het bombarderen van de Gazastrook. Op 13 oktober werd begonnen met enkele Israëlische grondoperaties in Gaza, die twee weken later uitmondden in het verwachte grootschalige offensief. De oorlog woedt voort. Volgens één schatting was er tot begin april 70.000 ton aan explosieven gedropt op doelen in de ruim 40 kilometer lange Gazastrook. Dat is meer dan Duitsland in de Tweede Wereldoorlog op Londen dropte en Amerika en Groot-Brittannië op Dresden en Hamburg tezamen.

Het Gazaanse ministerie van Volksgezondheid, dat onder controle staat van Hamas, schatte op dinsdag het dodental als gevolg van de Israëlische aanvallen op 37.718, met meer dan 86.000 gewonden onder de Gazanen. Vorige maand kwam de Israëlische regering met een veel lagere schatting van het aantal slachtoffers en verklaarde dat haar vliegtuigen en troepen 14.000 "terroristen" - Hamas-strijders - hadden gedood en niet meer dan 16.000 burgers.

De regering Biden heeft aan de vooravond van het eerste presidentiële debat niets over deze nieuwe cijfers verklaard, maar veel vooraanstaande analisten uit de internationale gemeenschap op het gebied van mensenrechten en sociale wetenschappen zijn ervan overtuigd dat deze cijfers onzin zijn: een enorme onderschatting van de schade die een geterroriseerde burgerbevolking werd toegebracht, terwijl deze mensen in geïmproviseerde tenten en schuilplaatsen te midden van ziekte en ondervoeding leven, met een gebrek aan sanitaire voorzieningen, medische zorg en medicijnen en een toenemende wanhoop en vermoeidheid.

Uit dagenlange telefoon- en e-mailuitwisselingen met deskundigen op het gebied van volksgezondheid en statistiek in Amerika, maakte ik op dat er een algemene overtuiging heerst dat het dodental onder de burgerbevolking in Gaza, zowel door de bombardementen als door de nasleep ervan, aanzienlijk hoger moest zijn dan gemeld wordt, maar geen van de wetenschappers en statistici was - terecht - bereid om dit in gedrukte vorm te verklaren vanwege een gebrek aan toegang tot nauwkeurige gegevens. Toen ik een goed geïnformeerde Amerikaanse ambtenaar naar zijn mening over het werkelijke aantal burgerslachtoffers in Gaza vroeg, antwoordde hij zonder aarzelen: "We weten het gewoon niet."

Een deskundige op het gebied van de volksgezondheid gaf toe: "Er is geen duidelijke en definitieve telling mogelijk, gezien de voortdurende Israëlische bombardementen." Hij voegde er smalend aan toe: "Hoeveel bommen zijn er nodig om een mens te doden?"

Gaza vormde het ideale doelwit voor een luchtaanval, zei hij. "Geen functionerende brandweer. Geen brandweerwagens. Geen water. Geen vluchtmogelijkheden. Geen ziekenhuizen. Geen elektriciteit. Mensen leven in tenten en overal liggen lijken opgestapeld ... die door zwerfhonden worden opgegeten.

"Wat is er in godsnaam aan de hand met de internationale medische gemeenschap?" vroeg hij. "Wie houden we voor de gek? Zonder staakt-het-vuren zullen één miljoen mensen verhongeren. Dit is geen punt van discussie. Hoe kun je iets tellen als het systeem in zijn eigen staart bijt." Hij verwees naar het feit dat het gezondheidssysteem in Gaza - de ziekenhuizen en dienstverlenende instanties - "het doelwit vormt en vernietigd wordt" door Israëlische vliegtuigen en dat degenen die verantwoordelijk zijn voor het tellen van de doden en gewonden "zelf dood zijn."

De deskundige voegde eraan toe dat het gebrek aan betere slachtofferstatistieken niet alleen aan Israël te wijten is. "Hamas heeft er belang bij om consequent het aantal burgerslachtoffers te minimaliseren "vanwege een gebrek aan planning gedurende de jaren dat zij de leiding over Gaza had." Hij verwees naar het feit dat gewone Gazaanse burgers geen toegang hadden tot het enorme ondergrondse tunnelcomplex van Hamas dat als schuilkelder voor iedereen had kunnen dienen. Tijdens de Israëlische bombardementen in Gaza, "gaat Hamas dan zeggen dat Israël" de mogelijkheid had om iedereen in Gaza te doden "omdat wij een oorlog begonnen waren zonder onze mensen volledig te kunnen beschermen?" Zijn punt was dat Hamas er alle belang bij heeft, evenals Israël, om de hoeveelheid onschuldige burgers die nevenschade zijn geworden in de voortdurende oorlog te minimaliseren.


Commentaar: Hamas begon deze meest recente ronde van massaslachtingen door Israël niet op 7 oktober. Hamas heeft Israël nooit de rechtvaardiging gegeven die het altijd zocht om Gazanen massaal af te slachten. Op 7 oktober gaf Israël zichzelf deze rechtvaardiging.


Een prominente Amerikaanse ambtenaar van Volksgezondheid die met mij sprak, erkende dat hij ook bezorgd was over het aantal niet-gerapporteerde doden in Gaza. Tijdens een crisis, zei hij, "kunnen we beginnen met het tellen van namen, maar al snel overtreffen de aantallen doden en vermisten de haalbaarheid van zo'n aanpak, vooral wanneer de tellers worden gedood en de gegevens verloren dreigen te gaan." Hij zei dat verschillende naoorlogse academische studies over sterfte tijdens de belegering van Mosul - toen een door de VS geleide coalitie in 2017 een gevecht van deur tot deur tegen Islamitische Staat in Irak voerde waarbij maar liefst 11.000 burgers omkwamen - "het grote verlies aan levens door het gebruik van wapens met hoge vuursnelheden in stedelijke gebieden aantoonden. In Gaza zouden we dus iets soortgelijks kunnen verwachten."

Andere gegevens suggereren dat de gepubliceerde dodencijfers ernstig misleidend zijn. Save the Children, een internationale organisatie voor kinderbescherming, publiceerde deze maand een rapport waarin geschat wordt dat maar liefst 21.000 kinderen in Gaza "vastzitten onder het puin, vastgehouden worden, begraven liggen in ongemarkeerde graven, of gescheiden raakten van hun families." Andere kinderen, aldus het agentschap, "werden onder dwang meegenomen, waaronder een onbekend aantal dat werd vastgehouden en onder dwang werd overgebracht naar een bestemming buiten Gaza," waarbij hun families niet weten waar ze zich bevinden "temidden van meldingen van mishandeling en marteling."


Commentaar: Alsof de grootschalige slachtpartijen en uithongering van Palestijnen in Gaza nog niet genoeg zijn, is het zeer waarschijnlijk dat een groot aantal Palestijnse kinderen door zionistische staatstroepen werd ontvoerd, waarschijnlijk om gemarteld en gedood te worden of op een andere manier te worden gebruikt voor de verdorven genoegens van sommigen die dat "kleine rotlandje" bewonen.


Jeremy Stoner, regionaal directeur van Save the Children voor het Midden-Oosten, zei: "Gaza is een kerkhof voor kinderen geworden en duizenden anderen worden vermist, hun lot onbekend. . . . We hebben wanhopig een staakt-het-vuren nodig om de vermiste kinderen die het overleefd hebben te vinden en te ondersteunen, en om te voorkomen dat nog meer gezinnen worden vernietigd."

Al sinds afgelopen winter wordt er gewaarschuwd voor de onvermijdelijkheid van veel meer doden onder de gewone burgers van Gaza. In december schreef Devi Sridhar, die de leerstoel mondiale volksgezondheid aan de Universiteit van Edinburgh bekleedt, in de Guardian dat de oorlog in Gaza "het dodelijkste conflict voor kinderen van de afgelopen jaren" was, waarbij dagelijks wel 160 kinderen omkwamen. De overlevende kinderen missen "de basisbehoeften die ieder mens, vooral baby's en kinderen, nodig heeft om gezond en in leven te blijven. . . . Tenzij er iets verandert, staat de wereld voor het vooruitzicht dat bijna een kwart van de 2 miljoen inwoners van Gaza - bijna een half miljoen mensen - binnen een jaar zal sterven.

"Dat is een ruwe schatting," schreef Sridhar, "maar wel een die op gegevens is gebaseerd, met behulp van de schrikbarende werkelijke sterftecijfers uit eerdere en vergelijkbare conflicten."

De New York Times en de Washington Post meldden woensdag dat een nieuwe studie, erkend door de Verenigde Naties, aantoonde dat maar liefst een half miljoen inwoners van Gaza dreigen te verhongeren door "een gebrek aan voedsel." Volgens het onderzoek moest meer dan de helft van de overlevende inwoners van Gaza "hun kleren ruilen voor geld, terwijl een derde zijn toevlucht moest nemen tot het oprapen van afval om dat vervolgens te verkopen."

Eén van de meest felle critici van de officiële statistieken die door het Gazaanse Gezondheidsministerie worden gepubliceerd en door de meeste Amerikaanse media worden geaccepteerd, is Ralph Nader. Op 5 maart schreef hij een column in de Capitol Hill Citizen, een maandblad dat hij oprichtte, over wat hij noemde "het te lage aantal" Palestijnse slachtoffers in Gaza. Hij citeerde Martin Griffiths, de ondersecretaris-generaal voor humanitaire zaken van de Verenigde Naties: "Het leven stroomt met een angstaanjagende snelheid uit Gaza weg."

Tijdens mijn journalistieke loopbaan kwam ik vaak een raar verhaal tegen dat bij elke hervertelling duidelijker werd. Zoiets gebeurde in februari, toen Al Jazeera een interview publiceerde met een 64-jarige Gazaanse begrafenisondernemer genaamd Saadi Hassan Sulieman Baraka , wiens bijnaam Abu Jawad is. Hij klaagde dat hij vanaf het begin van de Israëlische invasie in Gaza vrijwel constant aan het werk was.

"Ik heb wel tien keer meer mensen begraven tijdens deze oorlog dan in mijn hele 27 jaar als begrafenisondernemer," zei hij. "Het minste was 30 mensen en het meeste was 800. Sinds 7 oktober heb ik meer dan 17.000 mensen begraven." Hij herinnerde zich vooral de dag dat hij de 800 doden moest begraven. "We verzamelden hen in stukken; hun lichamen zaten zo vol gaten dat het leek alsof Israëlische sluipschutters ze als schietschijven hadden gebruikt; anderen waren verbrijzeld als ... als een gekookte aardappel, en velen hadden enorme brandwonden op het gezicht.

"We konden niet echt het ene lichaam van het andere onderscheiden, maar we deden ons best. We maakten één groot diep graf, waarschijnlijk 10 meter diep en begroeven iedereen samen."

Het zou natuurlijk propaganda kunnen zijn. Maar Abu Jawad maakte geen melding van iemand van het Gazaanse ministerie van Volksgezondheid die de namen van de doden kwam ophalen. Hij maakte überhaupt geen melding van enige betrokkenheid van een officiële ambtenaar bij de gebeurtenissen.

Zie: https://www.sott.net/article/492600-The-Suspect-Body-Count-The-death-toll-in-Gaza-is-much-higher-than-we-re-being-told