stadsbeeld
Zoals vermeld in mijn recente bericht van 20 juli, stapelen de gegevens over het gebrek aan vooruitgang in de richting van de zogenaamde "groene" economie zich geleidelijk op. Het was al lang duidelijk voor mensen die hierover nadenken dat de energietransitie naar "netto-nul" op een fabeltje berust dat geen werkelijkheid zal worden. Maar de vraag blijft hoe de waanzin precies zal eindigen. Zullen de netto-nul-fabeltjes van de klimaatcultisten op volle snelheid doorgaan totdat ze tegen een muur van fysieke realiteit aanlopen (bijv. black-outs)? Of zullen deze fabeltjes geleidelijk afnemen naarmate regeringen reageren op de druk van kiezers over kosten en gemak, en naarmate investeerders zich terugtrekken nu duidelijk wordt dat projecten financieel gezien niet haalbaar zijn?

Een artikel van John Miltimore van het American Institute for Economic Research van 30 juli ondersteunt het tweede alternatief. De titel luidt "Why the 'Green Economy' Is Suddenly in Retreat — in EU, US, and on Wall Street." [Waarom de 'groene economie' plotseling de aftocht blaast - in de EU, de VS en op Wall Street.] Ondertussen blijft New York, althans op dit moment, vastbesloten om op een frontale botsing af te stevenen.

Het artikel van Miltimore bevat gegevens uit verschillende bronnen - met name de recente verkiezingen in de EU, veranderingen in de EU-wetgeving en acties van grote Amerikaanse investeerders. Het belangrijkste onderdeel van het artikel heeft betrekking op de terugtrekking van een aantal van de grootste Amerikaanse fondsbeheerders uit iets dat Climate Action 100+ heet. Climate Action 100+ beschrijft zichzelf als
"een door investeerders geleid initiatief om ervoor te zorgen dat 's werelds grootste uitstoters van broeikasgassen passende maatregelen nemen tegen klimaatverandering om financiële risico's te beperken en de langetermijnwaarde van activa te maximaliseren."
Het lijkt er echter op dat in de afgelopen maanden enkele van de grootste investeerders hebben besloten om van strategie te veranderen. J.P. Morgan Chase en State Street hebben "alle fondsen teruggetrokken" uit toezeggingen van Climate Action 100+, terwijl hun nog grotere collega Black Rock "zijn belangen heeft teruggeschroefd en zijn banden met de groep heeft ingeperkt." Miltimore citeert een artikel uit de New York Times van februari waarin de verschillende terugtrekkingen worden gekwantificeerd: "Alles bij elkaar komt dit neer op een uitstap van bijna 14 biljoen dollar uit een organisatie die bedoeld was om de slagkracht van Wall Street te bundelen ter uitbreiding van de klimaatagenda." 14 biljoen dollar is voor iedereen een groot bedrag.

Op het Europese front verwijst Miltimore naar de resultaten van de Europese parlementsverkiezingen van juni, samen met verschillende maatregelen om de regelgeving terug te schroeven, zowel voor als na die verkiezingen. Hij beschrijft (op rechtvaardige wijze) hoe de verschillende Groene partijen bij de uitslag van de parlementsverkiezingen met "hun groene agenda om de oren werden geslagen" en wijst in het bijzonder op het rampzalige resultaat voor de Duitse Groenen:
"In Duitsland, het hart van de Europese groene beweging, kelderde de steun voor de Groenen van 20,5 procent in 2019 naar 12 procent."
Vervolgens verzamelt hij een lijst van verschillende klimaatgerelateerde regelgevingsinitiatieven die binnen de EU waren gestrand dan wel ingetrokken werden, waaronder: nieuwe beperkingen op het gebruik van pesticiden; voorgestelde verboden op PFAS (per- en polyfluoralkylstoffen); beperkingen op nieuwe industriële emissies (die uiteindelijk voor industrieën werden versoepeld en aangepast om veehouderijen helemaal uit te sluiten); en een nieuwe ontbossingswet. Ondertussen hebben pogingen in verschillende landen om voertuigen met verbrandingsmotoren te verbieden, de verwarming van zwembaden te beperken en elektrische verwarming van huizen verplicht te stellen, geleid tot ernstig verzet onder de bevolking (hoewel de regelgeving nog niet werd ingetrokken).

Ik merk op dat een groot deel van Europa - met name Groot-Brittannië en Duitsland - al voorbij het punt is waar verdere significante emissiereducties tegen redelijke kosten kunnen worden bereikt. Verdere inspanningen om het percentage "hernieuwbare energie" in de elektriciteitsopwekking te verhogen, zullen leiden tot snel toenemende prijsstijgingen. Een afrekening kan alleen worden voorkomen als politici de bestaande mandaten terugdraaien.

New York blijft ver achter bij Europa voor wat betreft het daadwerkelijk implementeren van het energietransitie-fabeltje. Onze wet, de Climate Leadership and Community Protection Act, die de overgang verplicht stelt, werd in 2019 aangenomen, waarbij de eerste belangrijke deadline (70% van de elektriciteitsopwekking uit "hernieuwbare energiebronnen") werd vastgesteld voor 2030. In 2019 leek 2030 zo ver weg. Nu, in 2024, bevinden we ons op een punt waar, om de deadline te halen, de meeste tot alle installaties die nodig zijn om de "70 tegen 30"-doelstelling te halen in aanbouw zouden moeten zijn; maar bijna geen enkele daarvan is in aanbouw.

In mijn bericht van 26 juli stond een rapport waarvan ik co-auteur was en waarin New Yorkers worden gewaarschuwd niet over te schakelen op elektrische verwarming totdat de politici laten zien dat ze een geloofwaardig plan hebben om de benodigde elektriciteit te leveren. Terwijl mijn co-auteurs en ik dat rapport schreven, stelde onze Public Service Commission haar eigen rapport samen (de "Clean Energy Standard Biennial Review") (item 30 in deze PSC Docket). Hier volgt een samenvatting van PBS. Belangrijkste paragraaf:
Er wordt verwacht dat New York de productie van hernieuwbare energie in de komende jaren zal opvoeren, maar het is onwaarschijnlijk dat er een belangrijke klimaatdoelstelling gehaald zal worden, volgens een officiële beoordeling die vorige week werd vrijgegeven. De klimaatwet van de staat, die in 2019 werd aangenomen, schrijft voor dat New York tegen 2030 70% van zijn elektriciteit moet halen uit hernieuwbare bronnen zoals wind- en zonne-energie, die de klimaatopwarmingsemmissies van de staat aanzienlijk zouden helpen verminderen. New York zal tegen het einde van het decennium echter waarschijnlijk slechts genoeg hernieuwbare energie hebben opgewekt om aan ongeveer 45% van zijn elektriciteitsbehoefte te voldoen, waarmee het ver achterblijft bij zijn belofte, volgens het onderzoek van het Department of Public Service en de energieautoriteit van de staat.
Zelfs het daar genoemde percentage van 45% berust op een fabeltje en bestaat voor het grootste deel uit een energiecentrale bij Niagara Falls die al vóór al deze energietransitie-prietpraat bestond. Tot nu toe verkeren al onze politici in een staat van ontkenning. De enige kleine concessie aan de realiteit is dat er wordt gesproken over het eventueel uitstellen van de deadline van 2030 met enkele jaren, bijvoorbeeld tot 2033. Feit is dat ze in 2033 niet dichter bij het halen van de 70%-doelstelling zullen zijn dan in 2030, en in feite zal het nooit gehaald worden omdat (zoals aangegeven in mijn rapport) ze "aan/uitschakelbare emissievrije energiebronnen" nodig hebben die niet bestaan en ook niet zullen bestaan.

Dus voorlopig racet New York in volle vaart vooruit om te proberen tegen de muur van de realiteit aan te knallen.

Zie: https://www.manhattancontrarian.com/blog/2024-8-1-the-energy-transition-aint-happening-green-economy-in-retreat