© Justin Tallis/Getty ImagesBritse premier Keir Starmer ontvangt Europese leiders voor toekomstige onderhandelingen over vrede in Oekraïne.
West-Europese politici hebben bestuur lange tijd benaderd met een strategie van ontwijking - altijd op zoek naar de makkelijkste uitweg terwijl echte beslissingen worden uitgesteld. Terwijl dit vroeger alleen een probleem was voor de regio zelf, bedreigt deze besluiteloosheid op dit moment de stabiliteit in de wereld.
Europa's huidige politieke landschap moet worden gezien in de context van de drastische verschuivingen die plaatsvinden in de Verenigde Staten. De Europese politieke elites streven niet naar strategische autonomie en bereiden zich ook niet voor op een directe confrontatie met de grootste staat van het continent, Rusland. Hun grootste zorg betreft het behouden van de macht. De geschiedenis heeft geleerd dat elites tot het uiterste gaan om dit doel te bereiken.
Onlangs wees de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov erop dat Europa de afgelopen 500 jaar het epicentrum of de aanstichter van wereldwijde conflicten is geweest. Vandaag de dag is Europa's onafhankelijke militaire potentieel uitgeput - zowel economisch als sociaal. Om Europa weer op te bouwen, zou het jaren van agressieve militarisering nodig hebben, wat tot een verarmingsslag onder de burgers zou leiden. De West-Europese leiders lijken vastbesloten om voor dat laatste te zorgen, maar zijn nog niet klaar voor het eerste.
De EU-lidstaten bereiden zich misschien niet voor op een directe militaire confrontatie met Rusland, maar hun verwikkeldheid in Oekraïne en het vertrouwen op een falende strategie kan de spanningen op onvoorspelbare wijze laten escaleren. Veel West-Europese politici hebben hun carrière op het overleven van het Kiev-regime gezet, waardoor ze bereid zijn extreme maatregelen te nemen om hun beslissingen uit het verleden te rechtvaardigen. Dit collectieve politieke egoïsme manifesteert zich nu als een onvermogen om fouten te erkennen of van koers te veranderen.
Een bekende religieuze filosoof schreef ooit dat in een collectief de individuele geest ondergeschikt wordt aan het collectieve belang en het vermogen verliest om onafhankelijk te handelen. In de beleidsvorming van de EU is deze dynamiek nu duidelijk zichtbaar. Het blok heeft in feite zijn instinct voor zelfbehoud overboord gezet. Oekraïne bewijst dat zelfs grote staten een zelfdestructief buitenlands beleid kunnen voeren. Dit vormt niet alleen een gevaar voor Europa, maar ook voor de rest van de wereld.
De bureaucratische verrotting in Brussel
De EU's bureaucratische disfunctie kan niet worden genegeerd. Al meer dan 15 jaar worden EU-topfuncties toegewezen op basis van twee criteria: incompetentie en corruptie. De reden is simpel: na de financiële crisis van 2009-2013 verloren de EU-lidstaten interesse in de versterking van het blok. Bijgevolg is Brussel niet langer op zoek naar onafhankelijke politici met een strategische visie. De dagen van staatslieden als Jacques Delors of zelfs Romano Prodi - die tenminste het belang van pragmatische relaties met Rusland begrepen - behoren al lang tot het verleden.
Maar incompetentie sluit ambitie niet uit. Ursula von der Leyen en Kaja Kallas zijn hier een voorbeeld van - leiders die, omdat ze in eigen land geen carrièremogelijkheden meer hebben, nu proberen hun nalatenschap uit te bouwen door middel van een conflict met Rusland. Omdat ze binnen de EU geen echte macht hebben, grijpen ze de Oekraïne-crisis aan om hun standpunten te rechtvaardigen.
Veel van de retoriek over Europese herbewapening is weinig meer dan aanstellerij. De Brusselse oproepen tot militarisering zijn eerder bedoeld om media-aandacht te genereren dan om tastbare resultaten te boeken. Toch kan constante oorloghitserij reële gevolgen hebben. De bevolking van de EU wordt geconditioneerd om lagere levensstandaarden en hogere militaire uitgaven te accepteren onder het mom van het tegengaan van de "Russische dreiging." Het feit dat dit narratief terrein wint onder de gewone Europeaan is een zorgwekkende ontwikkeling.
Interne tegenstellingen in de EU
EU-leiders zitten nu klem tussen twee tegenstrijdige verlangens: hun comfortabele manier van leven behouden en tegelijkertijd alle veiligheidsverantwoordelijkheden uitbesteden aan de VS. Ze hopen ook dat ze door het rekken van het Oekraïense conflict concessies van Washington kunnen loskrijgen en hun afhankelijkheid van de VS kunnen verminderen. Maar dit idee wordt vooral gekoesterd door grote landen als Duitsland en Frankrijk. Als blok ontbreekt het de EU aan enige werkelijke eenheid.
De tegenstelling tussen onbereikbare doelen voedt het spektakel van onsamenhangende Europese beleidsvorming. Het werd vorig jaar in gang gezet door Emmanuel Macrons bizarre beweringen dat Frankrijk bereid was troepen naar Oekraïne te sturen. Sindsdien hebben West-Europese politici een constante stroom van tegenstrijdige en absurde verklaringen geproduceerd, de ene nog onrealistischer dan de andere. Het beleid ten aanzien van de Oekraïne-crisis is een kakofonie van lawaai geworden zonder concrete koers.
De enige duidelijke West-Europese consensus is verzet tegen elk vredesinitiatief dat Oekraïne zou kunnen stabiliseren. Steeds meer EU-gezanten dringen er openlijk op aan dat de oorlog voor onbepaalde tijd moet doorgaan. Tegelijkertijd zwalken de leiders van de grote EU-staten tussen oorlogszuchtige dreigementen en bekentenissen dat ze alleen zouden escaleren onder Amerikaanse dekking.
De West-Europese politieke schizofrenie doet niet langer de wenkbrauwen fronsen. Tientallen jaren lang functioneerden de leiders in een vacuüm zonder zich zorgen te maken over het beeld dat men in het buitenland van hun handelingen had. In tegenstelling tot de VS, die soms agressief optreedt om kracht uit te stralen, vertonen Europese politici een heel andere pathologie - een pathologie die wordt gekenmerkt door afstandelijkheid en onverschilligheid. Ze handelen als gestoorde gekken die zich totaal niet bewust zijn van de reacties van buitenaf.
Trumps Amerika en Europa's dilemma
De Europese elites en bevolkingen begrijpen dat het onmogelijk is om aan Amerikaanse controle te ontsnappen. Velen wensen stiekem dat het anders zou zijn. Maar Donald Trumps nieuwe benadering van de trans-Atlantische betrekkingen zal waarschijnlijk veel harder zijn dan alles wat we tot nu toe hebben meegemaakt. Toch klampen de Europese elites zich vast aan de hoop dat de Democraten binnen een paar jaar weer aan de macht zullen komen en de status quo zullen herstellen.
De strategie van het blok is daarom eenvoudig: de huidige situatie zo lang mogelijk laten voortduren. De Europese leiders hebben immers geen flauw idee hoe ze hun posities kunnen handhaven als vrede met Rusland wordt hersteld. Gedurende de afgelopen twintig jaar slaagde West-Europa er consequent niet in om ook maar één van zijn urgente problemen op te lossen. De Oekraïne-crisis is simpelweg de gevaarlijkste manifestatie van dit langdurige disfunctioneren.
EU-politici blijven zich afvragen: Hoe kunnen we de boel naar onze hand zetten zonder echt actie te hoeven ondernemen? Deze passieve benadering van bestuur is niet langer alleen een probleem voor Europa - het wakkert conflicten direct aan en brengt de stabiliteit in de wereld in gevaar.
Zie: https://www.rt.com/news/613949-eus-leadership-is-now-global-threat/
Commentaar: Zie hierboven dertien (corrigeerbare/vervangbare) redenen waarom hun plannen niet zullen slagen.