NSB-kinderen opgepakt
Staatsterreur: Wat doe je als je ouders wilt straffen voor hun politieke overtuiging? Je gaat achter hun kinderen aan. NSB-kinderen werden daags na de bevrijding opgepakt. Ze werden in concentratiekampen gegooid in verschrikkelijke omstandigheden
Op de tweede dag van de 22e Internationale aidsconferentie op 24 juli in Amsterdam prees de Zuid-Afrikaanse actrice Charlize Theron Nederland voor zijn "inclusiviteit, multiculturalisme en vrijheid van meningsuiting," bewerende dat de hoofdstad "een baken van openheid en acceptatie was".

Wanneer het gaat om het dienen van de linkse cultuuroorlogsagenda, dan zijn Nederlanders zeker heel 'tolerant'. Begin juni stond de stad Amsterdam illegale immigranten toe om op kraaktocht te gaan, terwijl ze ten minste 30 leegstaande gebouwen binnenbraken en zelfs gebouwen die bewoond waren. De plaatsvervangende burgemeester Jozias van Aartsen leek het niet te deren en liet zichzelf zelfs fotograferen met de woordvoerder van deze beweging (We Are Here genaamd). Kraken is trouwens verboden in Nederland.

In Nederland slaat "vrijheid van meningsuiting" natuurlijk ook op pedofielen, net zoals de handel in kinderporno is opgenomen in dit grote blije feest van tolerantie.

De regering laat echter een ander geluid horen, als het te maken krijgt met mensen die overtuigingen hebben die tegen de draad van het regeringsbolwerk ingaan.

Ik ondervond de hardhandige aanpak van de overheid toen ik besloot mijn kinderen thuis les te geven. De autoriteiten zetten eerst het strafrecht in om me te onderwerpen door te beweren dat ik de wet had overtreden (dat was niet zo). Er gingen vier rechtszaken overheen voordat ik in hoger beroep werd vrijgesproken. Waarschijnlijk nijdig vanwege de jurisprudentie die mijn rechtszaak creëerde deed de ambtenaar die mijn zaak destijds behandelde, en die mijn kinderen zelfs nooit had ontmoet, een melding bij het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling (AMK). De RvdK is onderdeel van het ministerie van Veiligheid en Justitie en staat boven het AMK.

Hoewel de rechtszaken stressvol waren, was het een kleinigheid vergeleken met de vuurproef die we ondergingen inzake het AMK en de RvdK. In ieder geval waren de rechters fatsoenlijk (behalve de eerste die me zei dat ik "terug moest gaan naar het VK" als ik thuisonderwijs wilde geven), behandelden me met respect en vonden zelfs mijn zaak interessant, omdat het zo anders was dan de gewoonlijke strafrechtzaken. Van te voren zeiden ze zowaar tegen mijn advocaat dat ze zich erop verheugden.

Zoals we eerder op SOTT meldden, is de kinderbescherming tegenwoordig een heel gevaarlijk en machtig onderdeel van de overheid. Er zijn geen checks and balances, ouders kunnen zich niet juridisch verweren en rechtszaken vinden achter gesloten deuren plaats, wat inhoudt dat kinderrechters effectief wetgeving in het leven kunnen roepen (letterlijk, wetgeving verzinnen) door wat dan ook dat overeenkomt met hun agenda, te beslissen.

Gedurende de opeenvolgende jaren werden er vijf onderzoeken naar mijn gezin gestart (drie door het AMK en twee keer meldden zij aan de RvdK die op hun beurt een nieuw onderzoek startte), alhoewel het eerste onderzoek bewees dat er niets 'mankeerde' aan mijn kinderen. Mijn advocaat toentertijd zei me, dat ik het AMK en de RvdK nooit toestemming zou moeten geven om mijn kinderen te ontmoeten. Dat deed ik niet, waardoor ze waarschijnlijk nog bozer werden. In plaats daarvan moest ik op hun kantoren komen.

De leugens in mijn dossier waarmee ze kwamen waren adembenemend. Het AMK beweerde dat ik psychiatrische problemen had (alhoewel ze niet over rapportages van psychiaters of psychologen beschikten die dat steunden), mijn kinderen waren gestoord, en ze vermeldden zelfs mijn dubbele nationaliteit dat toentertijd een actueel politiek onderwerp was. Toen ik - op advies van mijn advocaat - besloot om als vrijwilliger te werken voor een organisatie die ouders steunden die ook werden achtervolgd door het AMK en de RvdK startten ze nog een onderzoek, dat het laatste bleek te zijn.

Deze keer ging de ambtenaar die voor het ministerie van Veiligheid en Justitie werkte over op een hardvochtiger aanpak. Aan het begin van het interview legde hij me uit dat er drie mogelijke uitkomsten waren:
  1. Ze zouden het onderzoek beëindigen;
  2. Ze zouden de rechter vragen om een ondertoezichtstelling;
  3. Ze zouden mijn kinderen uit huis plaatsen.
Hoewel ik dat angstaanjagend vond kon ik inzien dat hij me probeerde te terroriseren. Het interview echter, samen met verschillende rapportages door meerdere psychologen die een getuigenis aflegden dat mijn kinderen niets 'mankeerden', voldeden niet aan hun visexpeditie. Ze eisten nog steeds om mijn kinderen te zien. Alleen toen ik tegen hun zei dat ik contact met de pers zou opnemen en verschillende kanalen zou gebruiken om deze zaak publiekelijk kenbaar te maken als ze ons niet met rust zouden laten - opnieuw op advies van mijn advocaat - krabbelden ze terug en rondden het onderzoek af.

Het hele verhaal (inclusief de strafrechtzaken) duurde tien jaar en vroeg heel wat van mijzelf en mijn kinderen. Andere ouders vroegen me: hoe kan dit in Nederland voorkomen? Maar als we kijken naar wat er gebeurde met Pim Fortuyn dan is het niet verbazingwekkend dat het gevaarlijke klimaat dat de staat creëerde door het najagen van Fortuyn op den duur leidde tot zijn sluipmoord en is derhalve deskundig in het schade toebrengen aan zijn eigen burgers in het belang van politieke macht.

PVV-leider Geert Wilders heeft tot nu toe hetzelfde noodlot ontweken door het hebben van 24-uurs bewaking. En nu wordt Thierry Baudet door het slijk gehaald door dezelfde mensen die de honden op hem afstuurden in de hoop dat hij hetzelfde noodlot zal ondergaan als Fortuyn. Klokkenluiders worden op dezelfde manier behandeld.

In 2007, vijf jaar na de moord op Fortuyn, pleitte oud-hoofdcommissaris van Amsterdam Joop van Riessen op televisie voor de sluipmoord op Geert Wilders en de deportatie van zijn 540.000 stemmers.

Nederland achtervolgt al lang politieke dissidenten. Kinderen wiens ouders lid waren geweest van de NSB tijdens WO2 of die zelf hadden deelgenomen aan diens jeugdactiviteiten werden direct na de bevrijding opgepakt en in concentratiekampen gegooid. In een sfeer van haat en vergelding was het maar al te gemakkelijk om iemand aan te geven bij de plaatsvervangende autoriteiten, ook al was de melding vals.

En vandaag zien we deze schaduwen uit het verleden de hedendaagse instituties die beweren dat ze kinderen beschermen stalken...


De psychopathische elites zijn meesters in het onder het tapijt vegen van hun eigen smerige zaken door een zeer effectief gebruik van propaganda. Het is een bittere ironie dat Nederland - dat wordt bezien als een 'verlichte' natie door outsiders, maar zelfs door Nederlandse burgers, ultrakritisch is over Rusland in zijn zieke poging om een gunstig beeld van zichzelf te projecteren.