© Moskou Museum voor Moderne Kunst"Medaille in Khankala," door I.S. Araslanov; geschilderd in 2007.
De Operationele Situatie
Onze analyse van de situatie op 25 maart 2022 bevestigt de waarnemingen en conclusies van medio maart.
Het offensief dat op 24 februari werd gelanceerd bestaat uit twee onderdelen, in overeenstemming met de Russische operationele doctrine:
1) De voornaamste actie is gericht op het zuiden van het land, in de Donbass-regio en langs de kust van de Zee van Azov. Volgens de doctrine zijn de belangrijkste doelstellingen - de neutralisatie van de Oekraïense strijdkrachten (de doelstelling van "demilitarisering"), en de neutralisatie van ultranationalistische, paramilitaire milities in de steden Charkov en Mariupol (de doelstelling van "denazificatie"). Dit belangrijkste optreden wordt geleid door een coalitie van strijdkrachten: Russische strijdkrachten van het Zuidelijk Militair District trekken door Charkov en de Krim; in het centrum bevinden zich militietroepen van de republieken Donetsk en Lugansk; de Tsjetsjeense Nationale Garde draagt bij door hun inzet in het stedelijk gebied van Mariupol;
2) Een secundair optreden tegen Kiev, gericht op het "vastpinnen" van de Oekraïense (en Westerse) strijdkrachten, om te voorkomen dat zij operaties uitvoeren tegen de belangrijkste stootkracht of zelfs de Russische coalitietroepen uit de achterhoede uitschakelen.
Dit offensief volgt tot op de letter de doelstellingen zoals die door Vladimir Poetin op 24 februari werden gedefinieerd. Maar omdat ze alleen naar hun eigen vooringenomenheid luisteren hebben westerse "deskundigen" en politici het in hun hoofd gehaald, dat het doel van Rusland is Oekraïne over te nemen en de regering omver te werpen. Door een zeer westerse logica toe te passen, zien zij Kiev als het "zwaartepunt" (Schwerpunkt) van de Oekraïense strijdkrachten. Volgens Clausewitz is het "zwaartepunt" het element waaraan een oorlogvoerende partij haar kracht en slagvaardigheid ontleent, en is daarom het hoofddoel van de strategie van een tegenstander. Dit is de reden waarom westerlingen in de oorlogen die zij hebben uitgevochten systematisch probeerden de controle over de hoofdsteden over te nemen. De Oekraïense generale staf, opgeleid en geadviseerd door NAVO-deskundigen, paste, voorspelbaar genoeg, dezelfde logica toe en concentreerde zich op het versterken van de verdediging van Kiev en omgeving, terwijl ze haar troepen hulpeloos achterliet in de Donbass, langs de as van het belangrijkste Russische offensief.
Indien men goed naar Vladimir Poetin geluisterd zou hebben dan zou men hebben begrepen dat het strategische doel van de Russische coalitie niet de overname van Oekraïne is, maar het wegnemen van elke bedreiging voor de Russischtalige bevolking van de Donbass. Volgens deze algemene doelstelling is het "werkelijke" zwaartepunt dat de Russische coalitie probeert te raken het grootste deel van de Oekraïense strijdkrachten die in het zuid-zuidoosten van het land zijn samengebracht (sinds eind 2021), en niet Kiev.
Is Rusland Succesvol of Heeft Het Gefaald?
In de overtuiging dat het Russische offensief op Kiev is gericht concludeerden westerse deskundigen logischerwijs, dat (a) de Russen tijd rekken, en dat (b) hun offensief gedoemd is te mislukken omdat zij het land op de lange termijn niet zullen kunnen vasthouden. De generaals die achter elkaar te zien waren op de Franse TV, lijken te zijn vergeten wat zelfs een tweede luitenant goed begrijpt: "Ken uw vijand!" - niet zoals men zou willen dat hij was, maar zoals hij is. Met dat soort generaals hebben we geen vijand meer nodig.
Dat gezegd hebbende maakt het westerse narratief, dat het Russische offensief vastloopt en dat er enkel magere successen worden geboekt, eveneens deel uit van de propagandaoorlog die door beide partijen wordt gevoerd. De volgorde van de operationele kaarten, die vanaf eind februari door Libération werden gepubliceerd, laat bijvoorbeeld bijna geen verschil zien van dag tot dag, tot 18 maart (toen de media ermee ophielden ze bij te werken). En aldus evalueerde journaliste Élise Vincent op 23 februari op de tv-zender France 5 het door de Russische coalitie ingenomen grondgebied als het equivalent van Zwitserland of Nederland. In werkelijkheid betreft het een gebied dat qua groote meer in de buurt komt van Groot-Brittannië.
Laten we bij wijze van voorbeeld het verschil bekijken tussen de kaart van de situatie op 25 maart 2022, zoals gepubliceerd door Ouest-France:
In feite zou de situatiekaart er vanaf 25 maart meer als volgt uit moeten zien:
De situatie per 25 maart 2022. [Poussée principale = belangrijkste offensief; "poussée secondaire"= secundair offensief]. Het botvormige, blauwe gebied geeft de plaats aan waar de bulk van het Oekraïense leger zich bevindt (in werkelijkheid is dit "verzamelde" Oekraïense leger opgesplitst in verschillende kleinere ingesloten eenheden). De rode pijlen tonen het algemene offensief van het Russische leger. De oranje pijlen tonen het offensief van de troepen in de Donbass. De rode stippellijn toont de maximale opmars van de Russische coalitietroepen.
De onduidelijkheid die men in het westen met betrekking tot de situatie van de Oekraïense strijdkrachten in stand houdt, heeft nog andere gevolgen. Ten eerste houdt het de illusie van een mogelijke Oekraïense overwinning in stand. In plaats van een onderhandelingsproces aan te moedigen, probeert het westen dus de oorlog te verlengen. Daarom hebben de Europese Unie en sommige van haar lidstaten wapens gestuurd en moedigen zij de burgerbevolking en vrijwilligers van allerlei pluimage aan om te gaan vechten, vaak zonder training en zonder echte bevelstructuur - met dodelijke gevolgen.
Wij weten dat elke partij die bij een conflict betrokken is de neiging heeft informatie te verstrekken die de eigen daden in een gunstig daglicht stellen. Het beeld dat wij van de situatie en van de Oekraïense strijdkrachten hebben, is echter uitsluitend gebaseerd op gegevens die door Kiev zijn verstrekt. Het verhult de ernstige tekortkomingen van het Oekraïense leiderschap, ook al werd het opgeleid en geadviseerd door NAVO-militairen.
Militair gezien zou het logisch zijn dat de troepen die zich in de kom van Kramatorsk ingesloten zagen, zich zouden terugtrekken naar een linie bij de Dnjepr, bijvoorbeeld, om zich te hergroeperen en een tegenoffensief uit te voeren. Maar president Zelenski verbood hen zich terug te trekken. Zelfs in 2014 en 2015 toonde een nauwkeurig onderzoek van de operaties aan dat de Oekraïners "westerse" schema's toepasten, die totaal ongeschikt waren voor de omstandigheden, en tegenover een vindingrijkere, flexibelere tegenstander die over lichtere leiderschapsstructuren beschikte. Vandaag de dag doet zich hetzelfde verschijnsel voor.
Uiteindelijk heeft het gedeeltelijke beeld van het slagveld dat ons door onze media wordt voorgeschoteld het voor het westen onmogelijk gemaakt de Oekraïense generale staf te helpen de juiste beslissingen te nemen. En het heeft het westen doen geloven dat Kiev het voor de hand liggende strategische doel is; dat "demilitarisering" gericht is op het Oekraïense lidmaatschap van de NAVO; en dat "denazificatie" gericht is op het omverwerpen van Zelenski. Deze legende werd gevoed door de oproep van Vladimir Poetin aan het Oekraïense leger om ongehoorzaam te zijn, die (met veel fantasie en vooringenomenheid) werd geïnterpreteerd als een oproep om de regering omver te werpen. Deze oproep was echter gericht aan de Oekraïense strijdkrachten die in de Donbass waren ingezet om zich zonder strijd over te geven. De westerse interpretatie zorgde ervoor dat de Oekraïense regering de Russische doelstellingen verkeerd inschatte en haar mogelijkheden om te winnen verkeerd aanwendde.
Met vooroordelen win je geen oorlog, die verlies je. En dat is wat er gebeurt. De Russische coalitie is dus nooit "op de vlucht geslagen" of "tegengehouden" door heldhaftig verzet - men viel eenvoudigweg niet aan waar men werd verwacht. We wilden niet luisteren naar wat Vladimir Poetin ons heel duidelijk had uitgelegd. Daarom is het westen - tegen wil en dank - de voornaamste architect geworden van de Oekraïense nederlaag die zich aftekent. Paradoxaal genoeg is het waarschijnlijk aan onze zelfbenoemde "deskundigen" en recreatieve strategen op onze televisietoestellen te danken dat Oekraïne zich thans in deze situatie bevindt.
Het Voeren van de Strijd
Voor wat het verloop van de gevechtshandelingen betreft zien we dat de analyses die in onze media worden gepresenteerd meestal afkomstig zijn van politici of zogenaamde militaire deskundigen, die de Oekraïense propaganda doorgeven.
Laten we duidelijk zijn. Een oorlog, naast al het andere dat het omvat, is drama. Het probleem hier is dat onze strategen in stropdassen duidelijk proberen de situatie te overdramatiseren om iedere onderhandelde oplossing uit te sluiten. Deze ontwikkeling brengt echter sommige westerse militairen ertoe zich uit te spreken en een genuanceerder oordeel te vellen. Zo merkte een analist van de Defense Intelligence Agency (DIA), het Amerikaanse equivalent van de Direction du Renseignement Militaire (DRM) in Frankrijk, in Newsweek op, dat "in 24 dagen van conflict, Rusland ongeveer 1400 aanvallen heeft uitgevoerd en bijna 1000 raketten heeft gelanceerd (ter vergelijking voerden de Verenigde Staten in 2003 op de eerste dag van de oorlog in Irak meer aanvallen uit en lanceerden meer raketten)".
Terwijl het westen het slagveld graag "zachter" maakt met intensieve en langdurige aanvallen alvorens grondtroepen in te zetten, geven de Russen de voorkeur aan een minder destructieve, maar meer troepenintensieve aanpak. Op France 5 presenteerde journaliste Mélanie Tarvant de dood van Russische generaals op het slagveld als bewijs van de destabilisatie van het Russische leger. Maar dit is een grondige miskenning van de tradities en werkwijzen van het Russische leger. Terwijl in het westen de commandanten de neiging hebben om vanuit de achterhoede te leiden, hebben hun Russische tegenhangers de neiging om in de voorste linies te leiden - in het westen zeggen ze: "Voorwaarts!" In Rusland zeggen ze: "Volg mij!" Dit verklaart de hoge verliezen in de hogere echelons van het commando, wat al werd waargenomen in Afghanistan - maar het spreekt ook boekdelen over de veel strengere selectie van stafpersoneel dan in het westen.
Voorts merkte de DIA-analist op, dat "de overgrote meerderheid van de luchtaanvallen boven het slagveld plaatsvindt, waarbij Russische vliegtuigen 'luchtsteun van dichtbij' verlenen aan grondtroepen. De rest - minder dan 20 procent volgens Amerikaanse deskundigen - is gericht op militaire vliegvelden, kazernes en opslagplaatsen." De uitdrukking "willekeurige bombardementen [die] steden verwoesten en iedereen doden", die wordt herhaald door de westerse media, lijkt dus in tegenspraak met de woorden van de Amerikaanse inlichtingen-expert, die zei: "Als we onszelf enkel wijsmaken dat Rusland lukraak bombardeert, of [dat] het er niet in slaagt meer schade aan te richten omdat zijn personeel niet tegen de taak is opgewassen of omdat het technisch onbekwaam is, dan zien we niet het echte conflict."
In feite verschillen de Russische operaties fundamenteel van de westerse opvatting hieromtrent. De obsessie van het westen om geen dodelijke slachtoffers te hoeven tellen onder hun eigen strijdkrachten leidt hen tot het uitvoeren van operaties die hoofdzakelijk de vorm aannemen van zeer dodelijke luchtaanvallen. Grondtroepen worden pas ingezet wanneer alles vernietigd is. Daarom hebben westerlingen in Afghanistan of in de Sahel killed meer burgers gedood dan terroristen. Vanwege deze reden publiceren westerse landen die in Afghanistan, het Midden-Oosten en Noord-Afrika actief zijn, niet langer het aantal burgerslachtoffers dat door hun aanvallen wordt veroorzaakt. Europeanen die actief zijn in regio's die slechts een marginale invloed hebben op hun nationale veiligheid, zoals de Esten in de Sahel, gaan daar in feite alleen heen om "wat ervaring op te doen".
In de Oekraïne ligt de situatie heel anders. Men hoeft maar een kaart van de taalgebieden te bekijken om te zien dat de Russische coalitie bijna uitsluitend in het Russischtalige gebied opereert; dus onder bevolkingsgroepen die haar over het algemeen gunstig gezind zijn. Dit verklaart ook de uitspraken van een Amerikaanse luchtmachtofficier: "Ik weet dat het nieuws blijft herhalen dat Poetin burgers als doelwit stelt, maar er is geen bewijs dat Rusland dat opzettelijk doet."
Omgekeerd is het vanwege dezelfde reden - maar op een andere manier - dat Oekraïne zijn ultranationalistische paramilitaire strijders heeft ingezet in grote steden, zoals Mariupol of Charkov - die geen emotionele of culturele banden hebben met de lokale bevolking zodat deze milities kunnen doorvechten, zelfs als dat ten koste gaat van grote aantallen burgerslachtoffers. De wreedheden die nu aan het licht komen blijven verborgen voor de Franstalige media uit vrees de steun voor Oekraïne te verliezen, zoals media die nauw betrokken zijn bij de Republikeinen in de Verenigde Staten hebben opgemerkt.
Na "preventieve" aanvallen tijdens de eerste minuten van het offensief, bestond de Russische operationele strategie uit het omzeilen van de stedelijke centra en het omsingelen van het Oekraïense leger, dat "vastgepind" was door de strijdkrachten van de Donbass-republieken. Het is belangrijk te onthouden dat de "preventieve aanvallen" niet bedoeld waren om de generale staf of de regering uit te roeien (zoals onze "deskundigen" het plegen te begrijpen), maar om de leiderschapsstructuren uiteen te rijten teneinde een gecoördineerde manoeuvre van de strijdkrachten te verhinderen. Integendeel, het doel is de leiderschapsstructuren zelf in stand te houden, om te kunnen onderhandelen over een manier om uit de crisis te geraken.
Op 25 maart 2022, na het afsluiten van de kom van Kramatorsk, waardoor de Oekraïners geen enkele mogelijkheid meer hadden om zich terug te trekken, en na de inname van het grootste deel van de steden Charkov en Marioupol, heeft Rusland zijn doelstellingen praktisch bereikt - het moet zich alleen nog inspannen om verzetshaarden te verminderen. In tegenstelling tot wat in de westerse pers wordt beweerd, gaat het hier dus niet om een heroriëntering of een herdimensionering van het offensief, maar om de methodische uitvoering van de op 24 februari aangekondigde doelstellingen.
De Rol van de Vrijwilligers
Een bijzonder verontrustend aspect van dit conflict is de houding van Europese regeringen die hun burgers toestaan of aanmoedigen om in Oekraïne te gaan vechten. Volodymyr Zelensky's oproep aan mensen om zich aan te sluiten bij het Internationale Legioen voor de Territoriale Verdediging van Oekraïne, dat hij onlangs heeft oprichtte, werd door Europese landen met enthousiasme begroet.
Aangemoedigd door de media die een verpletterd Russisch leger voorschotelen, vertrekken veel van deze jongeren in de waan dat ze - letterlijk - op jacht gaan. Maar eenmaal ter plaatse is de desillusie groot. Uit getuigenissen blijkt dat deze "amateurs" vaak eindigen als "kanonnenvoer", zonder enige reële invloed op de uitkomst van het conflict te hebben. De ervaring met recente conflicten leert dat de komst van buitenlandse strijders niets toevoegt aan een conflict, behalve dat het conflict er langduriger en dodelijker door wordt.
Bovendien moet de komst van enkele honderden islamistische strijders uit de Idlib-regio, een gebied dat onder controle en bescherming staat van de westerse coalitie in Syrië (en tevens het gebied waar twee leiders van Islamitische Staat door de Amerikanen werden gedood) ons zorgen baren. De wapens die wij zeer ruimhartig aan Oekraïne leveren zijn immers al gedeeltelijk in handen van criminele individuen en organisaties en beginnen al een veiligheidsprobleem te vormen voor de autoriteiten in Kiev. Om nog maar te zwijgen over het feit dat de wapens die als doeltreffend tegen Russische vliegtuigen worden aangeprezen, uiteindelijk onze militaire en burgervliegtuigen zouden kunnen bedreigen.
De vrijwilliger die trots werd voorgesteld door de RTBF op 8 maart 2022 op het journaal van 19.30 uur, was een bewonderaar van het "Corps Franc Wallonie", Belgische vrijwilligers die dienden in het Derde Rijk; en hij illustreert het soort mensen dat zich aangetrokken voelt tot de Oekraïne. Uiteindelijk zullen we ons moeten afvragen wie hier het meest bij gewonnen heeft - [in dit geval] België of Oekraïne?
Het lukraak verspreiden van wapens zou de EU wel eens - tegen wil en dank - tot een ondersteuner van extremisme en zelfs internationaal terrorisme kunnen maken. Het resultaat is dat we ellende bij ellende voegen om de Europese elites meer tevreden te stellen dan Oekraïne zelf.
Drie Aandachtspunten bij Wijze van Conclusie
1. Beleidsmakers Negeren Westerse Inlichtingendiensten
Militaire documenten, die in het Oekraïense hoofdkwartier in het zuiden van het land zijn gevonden, bevestigen dat Oekraïne voorbereidingen trof om de Donbass aan te vallen; en dat de beschietingen, die al op 16 februari door OVSE-waarnemers werden waargenomen, een voorbode inhielden van een ophanden zijnde uitbraak binnen enkele dagen of weken.
Dit biedt het westen een mogelijkheid om enige zelfreflectie toe te passen - hun inlichtingendiensten zagen ofwel niet wat er gebeurde en zijn dus zeer slecht, ofwel verkozen de politieke besluitvormers om niet naar hen te luisteren. Wij weten dat de Russische inlichtingendiensten over veel betere analytische capaciteiten beschikken dan hun westerse tegenhangers. We weten eveneens dat de Amerikaanse en Duitse inlichtingendiensten de situatie vanaf eind 2021 heel goed in de smiezen hadden en wisten dat Oekraïne voorbereidingen trof voor een aanval op de Donbass.
Hieruit kunnen we afleiden dat de Amerikaanse en Europese politieke leiders Oekraïne opzettelijk in een conflict hebben gedreven waarvan zij bij voorbaat wisten dat het verloren was - met als enig doel Rusland een politieke slag toe te brengen.
De reden waarom Zelenski zijn troepen niet naar de Russische grens stuurde, en herhaaldelijk verklaarde dat zijn grote buurman hem niet zou aanvallen, was vermoedelijk omdat hij dacht dat hij op westerse afschrikking kon rekenen Dat vertelde hij op 20 maart aan CNN - hem was duidelijk verteld dat de Oekraïne geen deel zou uitmaken van de NAVO, maar dat zij in het openbaar het tegendeel zouden beweren. Oekraïne werd aldus als een instrument gebruikt om Rusland te treffen. Het doel was de sluiting van de North Stream 2 gaspijpleiding, wat op 8 februari werd aangekondigd door Joe Biden tijdens het bezoek van Olaf Scholz; en wat werd opgevolgd door een spervuur van sancties.
2. Stukgelopen Diplomatie
Het is duidelijk dat het westen sinds eind 2021 geen enkele inspanning heeft geleverd om de akkoorden van Minsk te heractiveren, zoals blijkt uit de verslagen van bezoeken en telefoongesprekken, met name tussen Emmanuel Macron en Vladimir Poetin. Frankrijk, dat garant staat voor de akkoorden van Minsk en permanent lid is van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, is zijn verbintenissen echter niet nagekomen, waardoor de situatie is ontstaan waarin Oekraïne zich nu bevindt. Er heerst zelfs een gevoel dat het westen er vanaf 2014 naar streefde om olie op het vuur te gooien.
Zo werd het door Vladimir Poetin op 27 februari in staat van paraatheid brengen van de nucleaire strijdkrachten door onze media en politici voorgesteld als een irrationele daad of chantage. Wat vergeten wordt is dat dit volgde op het dun versluierde dreigement van Jean-Yves Le Drian, drie dagen eerder, dat de NAVO kernwapens zou kunnen gebruiken. Het is zeer waarschijnlijk dat Poetin dit "dreigement" niet serieus nam, maar de westerse landen - en Frankrijk in het bijzonder - ertoe wilde aanzetten geen buitensporig taalgebruik meer te hanteren.
3. De Kwetsbaarheid van Europeanen voor Manipulatie Neemt Toe
Onze media dragen vandaag de dag de perceptie uit, dat het Russische offensief is mislukt; dat Vladimir Poetin gek en niet voor rede vatbaar is en daarom bereid zou zijn om alles te doen om de impasse waarin hij zich zou bevinden te doorbreken. In deze volkomen emotionele context was de vraag die de Republikeinse senator Marco Rubio stelde tijdens de hoorzitting van Victoria Nuland voor het Congres op zijn zachtst gezegd vreemd: "Als er een biologisch of chemisch wapenincident of - aanval plaatsvindt in Oekraïne, bestaat er dan enige twijfel in uw geest dat het voor 100% de Russen zouden zijn die erachter zitten?" Natuurlijk antwoordde ze dat daarover geen twijfel bestaat. Er is echter geen enkele aanwijzing dat de Russen dergelijke wapens gebruiken. Bovendien hebben de Russen hun laatste voorraden in 2017 vernietigd, terwijl de Amerikanen dat nog niet hebben gedaan.
Misschien heeft dit niets te betekenent. Maar in de huidige sfeer zijn thans alle voorwaarden vervuld om een incident te laten plaatsvinden dat het westen ertoe aan zou zetten om zich op de een of andere manier meer te mengen in het Oekraïense conflict (een operatie onder "valse vlag").
Jacques Baud is voormalig kolonel van de Generale Staf, ex-lid van de Zwitserse strategische inlichtingendienst, specialist in Oosterse landen. Hij werd opgeleid in de Amerikaanse en Britse inlichtingendiensten. Hij diende als beleidschef voor vredesoperaties van de Verenigde Naties. Als VN-deskundige op het gebied van de rechtsstaat en veiligheidsinstellingen ontwierp en leidde hij de eerste multidimensionale VN-inlichtingeneenheid in Sudan. Hij heeft gewerkt voor de Afrikaanse Unie en was gedurende 5 jaar bij de NAVO verantwoordelijk voor de strijd tegen de verspreiding van handvuurwapens. Hij was betrokken bij besprekingen met de hoogste Russische militaire en inlichtingenfunctionarissen vlak na de val van de USSR. Binnen de NAVO volgde hij de Oekraïense crisis van 2014 en nam later deel aan programma's om Oekraïne bij te staan. Hij is de auteur van verschillende boeken over inlichtingen, oorlog en terrorisme, met name Le Détournement uitgegeven door SIGEST, Gouverner par les fake news, L'affaire Navalny. Zijn laatste boek heet Poutine, maître du jeu?, uitgegeven door Max Milo.Dit artikel verschijnt met dank aan het Centre Français de Recherche sur le Renseignement, Parijs. Vertaald uit het Frans door N. Dass.
Zie: https://www.thepostil.com/the-military-situation-in-the-ukraine-an-update/
Commentaar: U kunt het vorige artikel van Baud hier lezen: Gepensioneerde Zwitserse Militaire Inlichtingenofficier: "Kunnen We Werkelijk Te Weten Komen Wat Er Gaande Is In Oekraïne?"