De regering Biden blijft verantwoordelijkheid voor de vernietiging van de Nord Stream pijpleidingen verdoezelen....

BidenScholz
© Adam SchultzAmerikaanse president Joe Biden • Duitse kanselier Olaf Scholz
Witte Huis Oval Office 3 maart 2023
Het is inmiddels zes weken geleden dat ik een rapportage publiceerde, gebaseerd op anonieme bronnen, waarin president Joe Biden werd genoemd als de ambtenaar die in september vorig jaar opdracht gaf tot de mysterieuze vernietiging van Nord Stream 2, een nieuwe pijpleiding van 11 miljard dollar die de hoeveelheid aardgas die van Rusland naar Duitsland zou worden geleverd, zou verdubbelen. Het bericht kreeg aandacht in Duitsland en West-Europa, maar werd in de VS nagenoeg doodgezwegen. Twee weken geleden, na een bezoek van de Duitse kanselier Olaf Scholz aan Washington, probeerden de Amerikaanse en Duitse inlichtingendiensten de mediastilte te versterken door de New York Times en het Duitse weekblad Die Zeit valse verhalen te verschaffen om de rapportage te weerleggen dat Biden en Amerikaanse agenten verantwoordelijk waren voor de vernietiging van de pijpleidingen.

Persvoorlichters van zowel het Witte Huis als van de Central Intelligence Agency hebben stelselmatig ontkend dat Amerika verantwoordelijk was voor de ontploffing van de pijpleidingen en voor het perskorps van het Witte Huis waren die pro forma ontkenningen meer dan voldoende. Er is geen bewijs dat een aldaar aangestelde journalist de perschef van het Witte Huis al heeft gevraagd of Biden datgene heeft gedaan wat elke serieuze leider zou doen: de Amerikaanse inlichtingendienst formeel "opdragen" een diepgaand onderzoek in te stellen, met alle beschikbare middelen, en uit te zoeken wie verantwoordelijk is voor deze daad in de Oostzee. Volgens een bron binnen de inlichtingengemeenschap heeft de president zulks niet gedaan en zal dat ook niet doen. Waarom niet? Omdat hij het antwoord weet.

Sarah Miller - deskundige op het gebied van energie en redacteur bij Energy Intelligence dat toonaangevende vakbladen uitgeeft - legde mij in een interview uit waarom het pijpleidingverhaal groot nieuws was in Duitsland en West-Europa. Miller, die een blog schrijft op Medium, zei:
"De vernietiging van de Nord Stream-pijpleidingen in september leidde tot een verdere stijging van de aardgasprijzen die al zes keer of meer hoger dan op het niveau van voor de crisis lagen. Nord Stream werd eind september opgeblazen. De Duitse gasinvoer piekte een maand later, in oktober, op 10 keer het niveau van voor de crisis. De elektriciteitsprijzen in heel Europa schoten omhoog en regeringen gaven volgens sommige schattingen wel 800 miljard euro uit om huishoudens en bedrijven tegen de gevolgen te beschermen. Als gevolg van de zachte winter in Europa zijn de gasprijzen nu gedaald tot ongeveer een kwart van de piek van oktober, maar ze liggen nog steeds twee tot drie keer hoger dan vóór de crisis en zijn meer dan drie keer zo hoog als de huidige tarieven in de VS.

"Het afgelopen jaar hebben Duitse en andere Europese fabrikanten hun meest energie-intensieve activiteiten, zoals kunstmest en glasproductie, gesloten en het is onduidelijk of die fabrieken ooit weer hun deuren zullen openen. Europa haast zich om zonne- en windenergiecapaciteit op te bouwen, maar dat zal wellicht niet snel genoeg gebeuren om grote delen van de Duitse industrie te redden."
Begin maart ontving president Biden de Duitse kanselier Olaf Scholz in Washington. De reis omvatte slechts twee openbare evenementen - een korte pro forma uitwisseling van complimenten tussen Biden en Scholz ten overstaan van het perskorps van het Witte Huis waarbij geen vragen mochten worden gesteld; en een CNN-interview met Scholz door Fareed Zakaria, die niet inging op de beschuldigingen betreffende de pijpleiding. De kanselier was naar Washington gevlogen zonder leden van de Duitse pers aan boord, er was geen formeel diner gepland en de twee wereldleiders zouden geen persconferentie geven, hetgeen wel gebruikelijk is bij dergelijke belangrijke besprekingen. In plaats daarvan werd later gemeld dat er een gesprek tussen Biden en Scholz had plaatsgevonden dat 80 minuten had geduurd en waarbij voor een groot deel geen assistenten aanwezig waren geweest. Sindsdien zijn er geen verklaringen of schriftelijke afspraken openbaar gemaakt door beide regeringen, maar mij werd verteld door iemand met kennis van diplomatieke inlichtingen dat er een discussie was over de pijpleiding-onthulling en, als gevolg daarvan, werd aan bepaalde personen binnen de Central Intelligence Agency gevraagd om in samenwerking met de Duitse inlichtingendienst een dekmantelverhaal voor te bereiden dat de Amerikaanse en Duitse pers zou voorzien van een alternatieve versie voor de vernietiging van Nord Stream 2. In de woorden van de inlichtingengemeenschap moest de dienst "het systeem pulseren" in een poging de bewering dat Biden opdracht had gegeven tot de vernietiging van de pijpleidingen weg te wuiven.

Hierbij moet worden opgemerkt dat kanselier Scholz, of hij nu wel of niet van tevoren op de hoogte was van de vernietiging van de pijpleiding - nog altijd een open vraag - sinds afgelopen najaar duidelijk medeplichtig was aan de doofpotoperatie van de regering-Biden in de Oostzee.

De inlichtingendienst ging aan de slag en met hulp van de Duitse inlichtingendienst werden verhalen over een ad hoc "zwarte" operatie die had geleid tot de vernietiging van de pijpleidingen bekokstoofd en gepubliceerd. Dit bedrog bestond uit twee elementen: een bericht in de New York Times van 7 maart, waarin een anonieme Amerikaanse ambtenaar werd geciteerd die beweerde dat "nieuwe inlichtingen... suggereren" dat "een pro-Oekraïense groep" betrokken zou kunnen zijn geweest bij de vernietiging van de pijpleiding; en een bericht op diezelfde dag in Die Zeit, Duitslands meest gelezen weekblad, waarin stond dat Duitse opsporingsambtenaren een gecharterd luxe zeiljacht hadden opgespoord, waarvan bekend was dat het op 6 september vanuit de Duitse haven Rostock was vertrokken en langs het eiland Bornholm voor de kust van Denemarken had gevaren. Het eiland ligt op enkele kilometers van het gebied waar de pijpleidingen op 26 september werden vernietigd. Het jacht was gehuurd van Oekraïense eigenaren en werd bemand door een groep van zes personen: een kapitein, twee duikers, twee duikassistenten en een dokter. Vijf mannen en één vrouw. Er was sprake van valse paspoorten.

De twee artikelen waarschuwden in hun verhalen dat, zoals de Times het uitdrukte, "er veel was dat ze niet wisten." Er werd echter ook gesteld dat de nieuwe informatie de ambtenaren "een verhoogd ... optimisme" gaf dat er een duidelijke conclusie over de daders zou worden bereikt. Maar dat zou nog lang duren, volgens verschillende hoge ambtenaren in Washington en Duitsland. De boodschap was dat de pers en het publiek moesten stoppen met het stellen van vragen en de onderzoekers de waarheid moesten laten ontrafelen. Die natuurlijk nooit boven water zou komen. Holger Stark, de auteur van het bericht in Die Zeit, ging nog een stap verder en merkte op dat sommigen "binnen de internationale veiligheidsdiensten" de mogelijkheid dat het verhaal over het jacht "een valse vlag-operatie was" niet hadden uitgesloten. Dat was het inderdaad.

"Het berustte op een volledig verzinsel van de Amerikaanse inlichtingendienst, dat werd doorgegeven aan de Duitsers met als doel jouw verhaal in diskrediet te brengen," vertelde een bron binnen de Amerikaanse inlichtingendienst mij. De desinformatie-professionals binnen de CIA begrijpen dat een propagandistische openingszet alleen werkt als de ontvangers ervan wanhopig op zoek zijn naar een verhaal dat een ongewenste waarheid kan verzwakken of verdringen. En de waarheid in kwestie is dat president Joe Biden toestemming had gegeven voor de vernietiging van de pijpleidingen en er een zware dobber aan zal hebben om zijn handelen te verklaren nu Duitsland en zijn West-Europese buren lijden onder de sluiting van bedrijven temidden van hoge dagelijkse energiekosten.

Ironisch genoeg werd het meest veelzeggende bewijs voor de zwakte van het bericht van de New York Times geleverd door een van de drie journalisten van de Times die het verhaal hadden geschreven. Een paar dagen na de publicatie van het bericht werd journalist Julian Barnes geïnterviewd op de populaire Times-podcast The Daily door gastheer Michael Barbaro. Hier is de transcriptie:
GASTHEER: Wie was precies verantwoordelijk voor deze aanval? En hoe zijn jij en onze collega's te werk gegaan om dat uit te zoeken?

JOURNALIST: Nou, ik denk dat we tijdens het grootste deel van het onderzoek niet precies de juiste vragen hebben gesteld.

GASTHEER: Hmm. En wat waren de juiste vragen?

JOURNALIST: Nou, we hadden ons logischerwijs gericht op landen.

GASTHEER: Mm-hmm.

JOURNALIST: Al die staten die we net hebben doorgenomen, heeft Rusland het gedaan? Heeft de Oekraïne het gedaan? En dat leverde gewoon keer op keer niets op. We vonden geen ambtenaren die ons vertelden dat er geloofwaardig bewijs bestond dat naar een regering wees. Dus begonnen mijn collega's Adam Entous, Adam Goldman en ik een andere vraag te stellen. Zouden niet-overheidsactoren dit gedaan kunnen hebben?

GASTHEER: Hmm.

JOURNALIST: Kan dit uitgevoerd zijn door een groep individuen die niet voor een overheid werkzaam waren?

GASTHEER: Een soort freelance saboteurs. En waartoe leidde deze nieuwe vraag jullie?

JOURNALIST: Nou, we begonnen ons af te vragen wie deze saboteurs zouden kunnen zijn. Of als we dat niet konden beantwoorden, met wie zouden ze geassocieerd kunnen zijn? Zouden het pro-Russische saboteurs kunnen zijn? Kunnen het andere saboteurs zijn? En hoe meer we spraken met ambtenaren die toegang hadden tot de inlichtingendiensten, hoe meer deze theorie aan kracht won.

GASTHEER: Mm-hmm.

JOURNALIST: En mijn eerste gedachte dat het pro-Russische saboteurs zouden kunnen zijn, bleek niet te kloppen. En we kwamen erachter dat het hoogstwaarschijnlijk een pro-Oekraïense groep was.

GASTHEER: Hmm. Dus met andere woorden, een groep mensen die dit namens Oekraïne uitvoerden. Wat heb je ontdekt waardoor je denkt dat dat het geval was?

JOURNALIST: Michael, ik moet heel duidelijk zijn dat we heel weinig weten, toch? Deze groep blijft mysterieus. Niet alleen voor ons, maar ook voor de Amerikaanse ambtenaren van de regering die we hebben gesproken. Ze weten dat de betrokkenen ofwel Oekraïens, ofwel Russisch, ofwel een mix zijn. Ze weten dat ze geen banden hebben met de Oekraïense regering. Maar ze weten ook dat ze anti-Poetin en pro-Oekraïne zijn.

GASTHEER: Dus na al dit speurwerk ontdekte je dat de dader in dit geval uit een groep mensen bestaat die hetzelfde willen als Oekraïne, maar niet officieel verbonden zijn met de regering van Oekraïne. Maar ik ben benieuwd hoe zeker je ervan bent dat deze personen geen banden hebben met de Oekraïense regering?

JOURNALIST: Nou, volgens de informatie waarover we beschikken hebben ze die niet. En hoewel ambtenaren ons vertellen dat de president van Oekraïne en zijn belangrijkste adviseurs er niets van afwisten, kunnen we er niet zeker van zijn dat dat waar is of dat iemand anders het niet wist.
De journalisten van de Times in Washington waren overgeleverd aan ambtenaren van het Witte Huis die "toegang hadden tot inlichtingen." Maar de informatie die ze kregen was afkomstig van een groep experts binnen de CIA, die gespecialiseerd zijn in misleiding en propaganda en wiens missie eruit bestond om de krant een doofpotverhaal te bezorgen - en een president te beschermen die een onverstandige beslissing nam en daar nu over liegt.

Dit artikel is een vervolg op de oorspronkelijke rapportage van Seymour Hersch over de sabotage van de Nord Stream-pijpleiding. Om het volledige bericht te lezen, kunt u zich hier abonneren op de Substack van Hersh.
Over de auteur

De onverschrokken verslaggeving van Seymour M. Hersh bracht hem roem, artikelen op voorpagina's, een duizelingwekkende verzameling prijzen en een niet geringe hoeveelheid controverse. Zijn verhaal getuigt van vurige onafhankelijkheid.

Hij was stafschrijver voor The New Yorker en The New York Times en vestigde zich in 1970 in de voorhoede van de onderzoeksjournalistiek toen hij (als freelancer) een Pulitzerprijs kreeg voor zijn onthulling van het bloedbad in het Vietnamese gehucht My Lai. Sindsdien ontving hij vijf keer de George Polk Award, twee keer de National Magazine Award for Public Interest, de Los Angeles Times Book Prize, de National Book Critics Circle Award, de George Orwell Award en tientallen andere onderscheidingen.

He woont in Washington, D.C.
Zie: https://seymourhersh.substack.com/p/the-cover-up