Gaddafi
We missen u zeer, Moammar Gaddafi

Commentaar:
Het is zonneklaar dat we zelden een accurate weergave van de realiteit voorgeschoteld krijgen in de 'corporate' media, wat per slot van rekening de bestaansreden is van de onafhankelijke media. Vorige week interviewden Joe Quinn en ik een heel gewoon stel met een bijzonder ongewoon verhaal: zakenmensen James en Joanne Moriarty en hoe ze ontsnapten aan gevangenschap door Al-Qaida terroristen gedurende de 'Libische revolutie' van 2011. Luisterende naar James en Joanne die hun verhaal vertelden was het bijna onmogelijk om niet geraakt te worden, door de significantie voor ieder mens op deze planeet, van het probleem van psychopaten in machtsposities.

De Moriarty's presenteren drie krachtige motiverende factoren voor de verwoesting van Libië door westerse machten en hun internationale financiers:
  • het dwarsbomen van Khadaffi's plan om een door goud gedekte munteenheid in te voeren, om uiteindelijk te dienen als Pan-Afrikaanse munt en daarmee de Afrikaanse naties op economisch vlak te verenigen en hen te bevrijden van westers imperialisme:
  • het verlangen van de VS om AFRICOM op te zetten (militaire controle van Afrika om zo Chinese investeringen af te weren)
  • een vermeende $7 biljoen rechtszaak, namens alle participerende Afrikaanse landen op initiatief van Khadaffi, om aan te klagen voor opgelopen schade door niet nagekomen verdragen met Europese landen tijdens hun "koloniaal tijdperk".
Zo ver verwijderd van "het bevrijden van de Libische bevolking van een dictator", ging het NAVO bombardement van Libië in 2011 om het behoud van VS en EU dominantie over Afrika.

Maar wat werkelijk overkomt in dit boeiende interview met de Moriarty's is de complete roekeloosheid tentoongesteld in Libië (en elders wat dat betreft) door zowel de NAVO en de 'rebellen', alsmede het genot waarmee ze zich aantoonbaar verlustigden in het uiteen rijten van het hele land. Deze imbeciele beesten hebben toegang tot ongeëvenaard high-tech wapentuig en voertuigen, die hen in staat stellen om 'prestaties in verwoesting te bereiken' die voorheen alleen 'de goden' konden uitvoeren. Het werk van hun hand is psychopathie geschreven in grote letters, de nihilistische bekroning van de westerse beschaving, en de - voor hen - glorieuze omarming van het destructieve principe.

NAVO Bloedbad: James en Joanne Moriarty leggen de waarheid bloot over gebeurtenissen in Libië
En dan volgt hier het transcript van het interview.


Niall: Hi en welkom bij 'Behind the Headlines'. Ik ben Niall Bradley en naast me zoals altijd, Joe Quinn.

Joe: Hi.

Niall: Vandaag, wat gebeurde er in Libië? We interviewen James en JoAnne Moriarty. Zij zijn een Amerikaans stel die in Libië waren toen het in vlammen opging in 2011. James en JoAnne bezochten Libië talloze keren sinds ongeveer 2007 toen ze een uniek enzym patenteerden dat oliebronnen en olie extractie apparatuur reinigt. Daar was natuurlijk grote vraag naar in Libië, zijnde een olieproducerend land. Nadat ze een joint venture met de Libische overheid hadden ondertekend in de buurt van Tripoli begonnen ze een productiefaciliteit te bouwen om hun contracten voor hun product te vervullen. Toen begon in februari 2011 de zogenaamde Libische Revolutie.

Later in mei van dat jaar waren ze betrokken bij of leidden - we zullen dit snel van hen horen - een NGO fact-finding commissie. Ze trokken door Libië om te kijken wat er gebeurde in de maand augustus van 2011. Gedurende deze tijd werden ze gekidnapt en hadden het grote geluk aan de dood te ontsnappen. We zullen hun verhaal horen over de gebeurtenissen aldaar. Ze hebben de informatie die u zo zult horen onderbouwd met uitgebreide documentatie tijdens talloze presentaties. Gebaseerd op radioprogramma's zoals die van vandaag zijn ze op de zwarte lijst gezet, uitgeschakeld, geïsoleerd en financieel geruïneerd. Ze hebben een DVD Ontsnapping aan Al-Qaida samengesteld. U zou ook naar hun website libyanwarthetruth.com moeten gaan. Een heel hartelijk welkom, James en JoAnne Moriarty.

James:
Reuze bedankt. Het is een eer om in uw show vandaag te zijn.

JoAnne: Goed om hier te zijn.

Joe: James en JoAnne, het is geweldig dat jullie hier zijn. Laten we bij het begin beginnen. Jullie komen uit Texas, van origine? Of niet?

James: Ik kwam oorspronkelijk uit Texas, JoAnne uit Oregon maar ik had drie woningen hier in de VS in The Woodlands, Texas, een voorstad van Houston. En we hadden een kleine boerderij in Arizona waar we ratelslangen en schorpioenen hielden. En JoAnne had een groot huis in de regio van Portland.

Joe: Dus wat gingen twee ondernemende mensen zoals jullie doen in Libië. Hoe raakten jullie verzeild in Libië, want ik ben er aardig zeker van, relatief gezien, dat er niet veel Amerikanen in Libië zijn.

James: Toen wij er waren lag het aantal buitenlanders in Libië in feite op ongeveer 380.000 en waarschijnlijk 350.000 daarvan waren betrokken bij de olie- en gasindustrie. Maar voor 2000 begonnen we met de ontwikkeling van onze technologie. Wat we doen is het DNA manipuleren van microben van medische kwaliteit en dan vernietigen we het levende deel en dan blijven enzymen over die vele leuke dingen doen met olie of elk soort plakkerige olie, zelfs kippenvet. We maken letterlijk miljoenen verschillende producten. We doen het al zo lang dat we een enzym voor iedere activiteit op maat bouwen. Voor elke oliebron die we vernieuwen voeren we een laboratorium analyse uit en bouwen we een enzym. We bouwen letterlijk miljoenen producten.

We hebben oliebronnen in China, Indonesië en Venezuela behandeld. We hebben 'superfund' [een milieuprogramma van de VS overheid om de meest toxische locaties op te ruimen] schoonmaak terreinen in de Verenigde Staten. We hebben een geweldig product. Niemand anders werkt op dit niveau en elke keer als we concurreren met de grote jongens krijgen we altijd de contracten. In feite als ze oliebronnen verziekten die ze niet konden vernieuwen vroegen ze ons om te komen en hun problemen op te lossen. We hebben nooit ons product gepatenteerd. We hielden controle over onze codes door de gehele productie zelf te doen.

Dus stopten we alles wat we verdienden terug in het bedrijf en we waren heel, heel succesvol. Tijdens de 38 jaar sinds een embargo op Libië was ingesteld hadden ze geen nieuwe technologie, dus wisten we dat ze een uitstekende kandidaat voor ons waren en probeerden we zaakwaarnemers in Libië te krijgen voordat het verdrag eenmaal werd ondertekend. Maar nadat het verdrag in 2006 werd ondertekend gaf dat ons en andere bedrijven toegang tot Libië.

Zodoende waren we daadwerkelijk in Libië. We arriveerden op 1 januari 2007 met behulp van een vriend van JoAnne die lid was van de koninklijke familie in Engeland die Libië en Khadaffi kende. Zo waren we een van de eerste buitenlanders in Libië. We gingen er natuurlijk heen om te proberen om ons bedrijf te exploiteren. De eerste keer gingen we er vijf dagen heen. We hadden vier veiligheidsagenten bij ons. Het waren allen bomen van kerels en zij moesten ons beschermen, omdat alles wat we gehoord hadden over Libië; nou, die lui waren gestoord en radicaal en zo. We gingen er echt heen om een kijkje te nemen.

Ons plan was om er vijf dagen te blijven. We vonden ze aardig. Ze vonden ons aardig. Ze vroegen ons om een paar extra weken te blijven. Ze zeiden dat ze een poging wilden wagen om een contract voor ons product te regelen. Het zag er goed uit. En elke avond resulteerde in een bijeenkomst met een andere minister, niet noodzakelijkerwijs wat ons bedrijf betreft. Ze wilden weten hoe men zaken deed in de westerse wereld. Ze wilden weten hoe contracten werden afgesloten, wie er onderhandelde, wie er vertegenwoordigd werd; een andere minister elke avond. Het waren echt vriendelijke mensen en ze waren allemaal wellicht naïef, maar ik noemde ze altijd onschuldig, omdat ze in wezen geen harde zakenmensen waren zoals diegenen die we hadden ontmoet in andere delen van het Midden-Oosten of in de westerse wereld.

JoAnne: En wat we ook ontdekten toen we daar arriveerden, nadat ik een stel hoofddoeken voor mezelf had ingepakt, denkende dat ik mijn hoofd moest bedekken, maar Libië was het meest progressieve moslim land ter wereld. In de zeventiger jaren had Khadaffi vrouwen geëmancipeerd. Ze waren dokters, juristen, huisvrouwen, ondernemers en leden van de strijdmacht en ze zeiden waar het op stond. Ze werkten bij de overheid.

James: Ze reden in hun eigen auto's. Ze waren in bezit van hun eigen bedrijven. Het was zo anders dan wat we gehoord hadden dat ik ons veiligheidsteam na twee dagen naar huis stuurde. We hadden ze niet nodig. We wandelden op straat zonder beveiliging of iets.

JoAnne: En Libiërs waren gek op Amerikanen. Ze waren dol op mensen uit het buitenland. Ze keken altijd uit naar hun bezoek. Op straat kwamen ze naar ons toe en zeiden "Waar komt u vandaan? Engeland? Waar komt u vandaan?" En dan zeiden we "Amerika" en zij zeiden dan "Hollywood, Hollywood!".

James: "Houdt u van ons land?" Heel vriendelijk.

JoAnne: Hele vriendelijke mensen. Hele aardige mensen.

Joe: Zoals James net zei, hij had de indruk dat ze geen harde zakenmensen waren. Dat heeft te maken met de manier waarop de Libische samenleving onder Khadaffi gestructureerd was, toch?

James: Yeah. I think it's more tribal.

James: Ja, ik denk dat het meer tribaal is.

Joe: OK.

James: We kwamen er achter dat de Libiërs van alle personen die ik ooit heb ontmoet mensen zijn die het meest de confrontatie uit de weg gaan. Ze zullen de strijd niet aangaan. Je krijgt het niet voor elkaar ze een gevecht te laten beginnen. Ik geef je een voorbeeld van hun cultuur. Als ik tegen je auto aanbots, dan zul je me dat incident vergeven, maar ik ben je dan een gunst schuldig.

JoAnne: Ze hebben geen verzekering.

James: En volgende week, volgende maand of volgend jaar bel je me misschien en dan zeg je "Mijn dochter gaat trouwen. Ik wil dat u het voedsel levert voor het festival." En dan ben ik verplicht om dat te doen en als ik het niet doe, dan moet mijn familie het doen en als mijn familie het niet doet, dan moet mijn stam naar voren komen en het doen. En op die manier lossen ze al hun problemen op.

Als twee mensen zo koppig zijn dat ze niet direct overeen kunnen komen hun geschillen te beslechten, dan worden deze twee mensen samen in een cel gezet en krijgen ze pap en kamelenmelk te eten totdat ze overeenstemming bereiken, net zoals ze dat in eerste instantie hadden moeten doen. Dat is hun cultuur. Het was volkomen anders dan we verwacht hadden, maar ze gaan confrontaties uit de weg. Ze willen nergens de strijd over aanbinden.

Joanne: Ik heb een geweldig verhaal tussendoor over een aantal stammen die al jaren oorlog voerden, elkaar afmaakten en elkaar bestreden. De bloedeloze coup vond plaats in 1969, toen 11 van de leiders van de grootste stammen bij elkaar kwamen en de oude despotische koning eruit trapte die daar was neergezet door het Verenigd Koninkrijk - Libië had nooit een koning, de koning was door Engeland geïnstalleerd en hij was een despoot. Libië was toentertijd het armste land in Afrika. Het gemiddelde jaarsalaris van een Libiër bedroeg 60 dinar. Libiërs bezaten nooit hun eigen land. In wezen waren ze de slaven van de Italianen en de bezetters van hun land.

Toen de koning ontdekte dat er een coup zou plaatsvinden maakte hij zich uit de voeten. Zo was hij. Zodanig stelden de 11 stammen Khadaffi aan als hun leider omdat hij een van de jongsten was. Hij was het meest charismatisch. Hij was hoog opgeleid. Dus nam hij het stokje over en gaf onmiddellijk al het land aan de Libiërs die het bewerkten. Dat is het eerste wat hij deed.

James: Dat was voor het eerst dat ze het land bezaten wat ze generaties lang hadden bewerkt.

JoAnne: Ooit. Ze hadden het nooit eerder in hun bezit. Maar ik zou je het verhaal vertellen over deze twee stammen en hoe hij dit afhandelde. Deze twee stammen bevochten elkaar en in het midden van de nacht, verscheen de politie en nam de mensen, in hun pyjama, alle leden van elke stam, mee naar de woestijn en plaatste ze in een gigantische tent en ieder had een kant, legde al hun eigendommen achter hen, gaf ze de spullen, bracht voedsel, bracht alles wat ze nodig hadden. En er werd tegen hen gezegd "Jullie beide stammen blijven in deze tent in de woestijn met voedsel en water, jullie zullen worden verzorgd, totdat jullie met elkaar overeenkomen dat jullie met elkaar overweg kunnen." Ze waren er een jaar lang! En nu zijn ze goede vrienden. Ze vechten niet meer met elkaar.

Joe: Wow! Dat is interessant.

James: Klinkt als een dictator, niet?

Niall: Nee, het is zo anders dan wat we denken als we het woord Libië horen. Het is het tegenovergestelde.

James: Je leert hier van. Ik zal je wat vertellen over Libië waar wij achter kwamen. Vanaf het moment dat Khadaffi het stokje overnam wegens alle praktische redenen, tot de tijd dat we daar naar toe gingen ging Libië van het armste en het minst ontwikkelde land in Afrika naar het land op nummer 1. Het gemiddelde salaris bedroeg $15.700 per jaar. Dat lag hoger dan China en India. Wanneer je trouwde gaf de overheid je een cadeau van $46.000. Elk kind begon met een cadeau van $5.000 van de overheid. Je huis kostte je 10 procent van je salaris gedurende 20 jaar en dan was het van jou.

Ze waren 620.000 appartementen aan het bouwen van tenminste 6.100 vierkante meter elk. Je eerste auto kostte je de helft van de factuur van de dealer. Je nutsvoorzieningen werden betaald, elektriciteit, gas, enz. Benzine kostte 44 cent per gallon [bijna 4 liter]. Hun opleiding werd volledig betaald tot het niveau dat je brein aan kon. Toen we er waren kenden we een jonge man die zijn Ph.D. in Engeland deed. Hij had een vrouw en vier kinderen; collegegeld, boeken, alles werd betaald, plus zijn toelage bedroeg £4.500 per maand. Opname in een ziekenhuis werd volledig betaald en als je niet behandeld kon worden in Libië, dan betaalde de overheid voor de behandeling waar dan ook in de wereld. Ze betaalden je onkosten, reiskosten, en de kosten van een familielid om je te vergezellen.

Niemand in Libië had schulden. Het land had geen schulden. Ze spendeerden slechts ongeveer 49 procent van het geld dat ze binnenhaalden om de overheid te runnen. De rest van het geld werd verdeeld over deze activiteiten voor de mensen. De mensen hadden een heel goed leven. Als je een slechte zakenman was en je had je geld verloren om wat voor een reden dan ook en je had geld nodig om je familie te voeden, dan waren er voedselpakhuizen door het hele land. Je kon daar naar het pakhuis toe gaan, zeggen dat je voedsel nodig had en zonder identiteitskaart of zoiets gaven ze je 50 kilo rijst en 50 kilo bloem, 20 kilo poedermelk, genoeg geld om een dier te laten slachten, 20 kilo kaas, enz.

Ze gaven het je cadeau en als je twee of drie dagen later terug moest, kreeg je het weer. Met de Ramadan, wat hun Kerstmis is, kon elke man, vrouw of kind naar welke bank dan ook gaan in Libië en kregen ze $500 cadeau van de overheid.

Zodoende hadden de mensen in Libië echt een goed leven. Een opstand was nooit de bedoeling van die mensen. Dat was een volstrekte valse vlag operatie.

JoAnne: Er heerste corruptie. Er heerste altijd corruptie.

James: Ja.

JoAnne: De Turkse maffia zat er en ze veroorzaakten gigantisch veel moeilijkheden. Ze zaten in Misrata en ze emigreerden feitelijk uit Turkije ongeveer 150 jaar geleden en ze veinsden alsof ze deel uitmaakten van de Libische samenleving en moslim waren en zoal, maar dat was een leugen. Ze werden zowaar de grootste maffia in Libië en zij waren de oorzaak van een hoop problemen met vele contracten.

James: De reden dat zij in staat waren om de overheersende maffia te worden is omdat, zoals ik al zei, de Libiërs confrontaties uit de weg gingen. Deze mensen gingen er naar toe, mishandelden iedereen lichamelijk totdat ze 60% van alle contracten kregen. Ze werden aan hen gegeven zonder bod of aanbesteding. Vervolgens keerden ze om en lieten deze contracten overnemen door buitenlandse aanbestedende bedrijven en aannemers. En toen we er naar toe gingen, de eerste trip, resulteerde het in het ondertekenen van een contract om 2.500 van hun monster oliebronnen te vernieuwen, waarvoor $600 miljoen tot een miljard van alleen ons enzym benodigd zou zijn. De olieveld servicekosten daarbij opgeteld zou nog eens een miljard of anderhalf miljard bedragen hebben. Dat is eindigend op jard! Dus het was warempel bingo de eerste keer. Dat gebeurt nooit.

Toen moesten we terug en uitzoeken hoe Libië zaken deed, omdat we de problemen die ze hadden met al deze buitenlandse opdrachtnemers die projecten lieten liggen zagen. We begonnen met het bestuderen van de Libische wetgeving en probeerden een Libische partner te vinden omdat we geen service op locatie leveren. We doen onze toverkunsten in ons laboratorium en onze productiefaciliteit maar de behandeling van de bronnen en de schoonmaak van de pijpleidingen, afvalputten met smurrie en zo wordt gedaan door een lokaal bedrijf. We laten het lokale bedrijf politiek bedrijven en zoal. Dat was onze modus operandi in China, Indonesië, Venezuela, elke plek waar we ooit zaken deden.

Ten eerste moesten we uitzoeken hoe het land in elkaar stak, wat de wetgeving was en toen moesten we een goede Libische partner vinden die we konden vertrouwen het kwaliteitswerk uit te voeren dat we nodig hadden zodat onze producten een succes werden zoals overal elders. Het kostte ons bijna twee jaar totdat we eindelijk het punt hadden bereikt dat we bedrijven konden bouwen die in Libië in aanmerking kwamen direct betaald te worden door de overheid, met andere woorden, niet als een onderaannemer onder een Libische partner. En ze hadden wel degelijk wetten die dat toestonden. Een vereiste was een overmaat aan documentatie voorzien van een stempel van de notaris, ieder document moest ondertekend worden door de minister van BuZa in de Verenigde Staten. De Amerikaanse Kamer van Koophandel moest dat doen. Welnu, we eindigden met twee corporaties, American Petroleum Consortium en Libyan American Consortium die feitelijk bevoegd waren bij 11 ministeries in Libië als Libische bedrijven, wat inhield dat we direct door de overheid betaald konden worden zonder dat er een Libiër bij betrokken was.

JoAnne: En bij wet in Libië, als je een contract krijgt, moet het geld voor dat contract op een volledig gefinancierde bankrekening gezet worden voordat je het project begint.

James: Zodoende ben ik een bankier. Dat is fijn! Als het geld er was, als we het werk naar behoren hadden gedaan, dan zouden we onze winst aan het begin grofweg kunnen berekenen. Dus Libië was een plek die buitenlanders echt verwelkomden zolang ze hun papieren maar op orde hadden.

JoAnne: Laat me iets zeggen over de Libische overheid omdat niemand dat begrijpt en wij niet begrepen van de Libische overheid. Toen we op onze 'fact-finding'-missie waren ontdekten we eigenlijk hoe het precies werkte. We gingen naar de Al Fateh Universiteit en spraken daar met enkele professoren. De Libische overheid kent twee delen. Ze hebben een verkozen parlement, gekozen door heel Libië dat wordt geleid door een premier. De naam van de premier was Baghdadi ten tijde van de oorlog.

James: Khadaffi moest aftreden volgens het verdrag van 2006, zodoende was hij sinds het verdrag niet meer de leider van Libië.

JoAnne: En besef dat dit een beetje verwarrend is, omdat ik altijd de Libiërs vroeg "Maar u zegt dat hij uw leider is." Ze zeiden "Ja, hij is onze leider. U moet ons begrijpen. We zijn een tribale samenleving. Hij is onze geestelijke leider, onze broeder." Zo verwijzen ze naar hem. Hij is niet de leider van de overheid. Baghdadi was de premier.

Het andere deel van de overheid is de secretaris-generaal van de stammen en zij zijn benoemd tot tribale leiders van alle stammen die samenkomen. Het zijn er ongeveer 250 en zij vormen de schaduwregering. Ze hebben het recht om politici af te zetten en ze doen van alles. Zodoende hadden ze echt een zuiverdere democratie dan wie dan ook.

James: Er zijn in werkelijkheid twee Kamers daar. Een van die twee wordt gekozen en de ander wordt op democratische wijze benoemd via de stammen. Zo hadden ze een systeem dat tegenwicht bood aan de stammen als schaduwregering. We zagen dat Baghdadi benoemd was. Hij was de kerel die daar neergezet was door de Misrata maffia. Natuurlijk vonden er de hele tijd allerlei criminele activiteiten plaats via de Misrata. Ze hadden metterdaad een gebouw van 10 verdiepingen buiten Tripoli aan de westzijde en het bevindt zich op een afgelegen plek en we reden er steeds voorbij. Ze zeiden "Dat is het gebouw van Ali Baba en de Veertig Rovers." Zo noemden ze de Misrata (gelach).

Ze wisten dat ze criminelen waren en dan gingen ze naar Khadaffi om te klagen over diegenen die crimineel waren en dan zei hij "Jullie hebben hem gekozen. Ga de straat op. Gooi hem eruit. Stem hem weg!".

JoAnne: Ga de straat op. Dit is jullie land.

James: Hij zei "Ik kan dat niet doen." En ik weet dat hij zo'n mentaliteit had omdat ik denk dat het 2010 was, de Europese gemeenschap had $60 miljard verzameld om aan de derdewereldlanden in Afrika te doneren.

JoAnne: Een Afrikaanse Unie.

En ze benoemden Khadaffi als beheerder van die fondsen. Hij werd in Frankrijk geïnterviewd door een van jullie reporters en de reporter zei "Dat is veel geld voor heel Afrika" en Khadaffi zei "U zult Afrika nooit helpen door hen geld te geven. U zult hun helpen door hen te trainen om te werken en hun trainen om zelf productief te zijn."

Wederom komt hij over als een beul van een dictator.

JoAnne: We hebben Khadaffi nooit ontmoet, we kenden hem niet. We deden meer zaken met de stammen, maar ik moet zeggen dat ik Khadaffi heb ontmoet via letterlijk duizenden en duizenden Libiërs die we ontmoetten toen we er op onze 'fact-finding' missie waren, via de harten en hoofden van de mensen van Libië. Daar ontmoetten we hem. Alles wat ik over hem vertel kwam van die mensen, niet van hem.

Joe: Juist. Hij was in het algemeen geliefd.

James: Ja. Ongeveer 85% steunde hem volledig. Je had altijd deze radicale afdeling aan de verre oostzijde in de buurt van Derna van radicalen. Ik denk dat de genenpoel daar waarschijnlijk beperkt was. Er zaten veel psychopaten en heel wat gekken.

JoAnne: De meesten van hen zaten in ballingschap omdat ze niet konden terugkeren. Libië stond welke vorm van radicale islam niet toe, klaar.

James: Als je feitelijk een baard had en een snor kon je waarschijnlijk geen baan krijgen en vast en zeker geen promotie krijgen.

Niall: Ja, dat was duidelijk direct na 9/11. Hij was de eerste onder de leiders van het Midden-Oosten die achter de oorlog tegen terreur stond. Hij zei: Ja, ik weet dat er extremisten zijn. Kijk naar wat wij doen. We sluiten ze op."

James: Ik geef je een beter voorbeeld. Gedurende de eerste week van februari 2011 verklaarde het VS ministerie van Defensie dat Khadaffi en Libië de sterkste bondgenoten waren in de oorlog tegen terrorisme omdat Khadaffi op actieve wijze had geprobeerd de wereld te ontdoen van deze radicale psychopaten. Hij was de eerste die naar de VN ging en zei dat Al-Qaida...

Joanne: Een groeiende dreiging was.

James: ... een groeiende dreiging was en waar tegenop getreden moest worden. En natuurlijk twee weken nadat het ministerie van Defensie hem deze grote prijs had gegeven verklaarde de media dat hij de verschrikkelijkste kerel was die er rondliep.

JoAnne: Je moet weten dat Khadaffi geen van deze terroristische handelingen beging, zoals Lockerbie. Libië was hier niet bij betrokken. Hoe kon hij terrorisme haten en dan terrorist zijn? Het raakt kant noch wal.

Joe: Er ligt nu genoeg bewijs dat aantoont dat die terreuraanslagen waar Libië van werd beschuldigd, behalve Lockerbie, een volkomen verzonnen zaak was tegen Libië.

JoAnne: CIA.

Joe: Precies, het was min of meer de CIA die betrokken was bij het opblazen van dat vliegtuig. Maar er was er eerder een, het VS bombardement op Benghazi en wellicht Tripoli in 1986 vanwege het bombardement op een Berlijnse disco in augustus van dat jaar...

James: Dat bleek ook een valse vlag te zijn. Net zoals de moord op die politieagent buiten de Libische ambassade. Dat heeft Libië niet gedaan. De reden dat Khadaffi die boetes betaalde was om weer bij de mainstream te horen. Ten tijde van de embargo's produceerde Libië 1,4 miljoen vaten olie per dag. Toen we in 2011 naar Libië gingen was het minder dan een miljoen vaten per dag en dat kwam omdat bekende technologie het land werd binnengelaten om hun te helpen de productie te verhogen.

JoAnne: Er bestond immense steun van de Libiërs en de adviseurs van Khadaffi voor hem om dat te doen. Vergeet het maar.

James: Zodoende kocht hij de klachten vrij om het land terug te brengen naar de wereldmarkt.

Niall: En daarom zagen we hem tijdens een ontmoeting met Tony Blair en Nicholas Sarkozy voordat dit alles begon. In wezen begroef hij de strijdbijl door de schuld op zich te nemen en ervoor te betalen ook al was hij niet verantwoordelijk.

James: Hij gaf $50 miljoen aan Sarkozy voor zijn campagne toen hij was gekozen.

JoAnne: En Sarkozy leidde de moord op hem.

James: Hij gaf ook $10 miljoen aan de oom van Barack Obama, gaf Barack Obama $50 miljoen toen hij dong naar het presidentschap en dat hielp natuurlijk met de financiering van de dolk in zijn rug.

Joe: Deze mensen zijn gewoon schoften. Je gaf aan dat Obama geld van Khadaffi kreeg en Sarkozy kreeg $50 miljoen voor zijn presidentsverkiezing campagne. En hij werd gekozen en Sarkozy moest daarom voor het gerecht verschijnen, omdat hij campagnefondsen aan had genomen. Maar wat voor een persoon ben je wel niet om zoiets te doen? Om $50 miljoen van Khadaffi aan te nemen en een paar jaar later...

JoAnne: Ze hebben gelogen teneinde hij vermoord werd.

James: Je moet degene krijgen die aan de touwtjes trekt. Dit zijn slechts marionetten.

Joe: Correct.

James: De Zionisten, de bankiers, zijn de kerels achter dit alles. Ik zal nu vertellen waarom Libië is opgeblazen.

Niall: Graag.

Joe: Maar ik wilde alleen zeggen dat toen ik het VS bombardement van Libië in 1986 noemde omdat naar men zei Libië werd beschuldigd van het opblazen van een Duitse disco in 1986, zoals James net zei, er is bewijs dat het de CIA en Mossad waren die de gasten leidden die daarbij betrokken waren. Dit waren waarachtig CIA en Mossad agenten die direct betrokken waren bij het opblazen van die discotheek.

James: Deze twee entiteiten zijn permanent verantwoordelijk voor al deze valse vlag operaties. De reden dat je het niet begrijpt is omdat er niet genoeg mannen zijn zoals jullie die de waarheid spreken.

Joe: Juist. En de Israëlische betrokkenheid kwam doordat, denk ik, Khadaffi de Palestijnen steunde, toch?

James: Nee. Ze zijn betrokken bij al die valse vlag operaties ter ondersteuning van de Zionisten. En de Zionisten hebben de Joodse religie gekaapt.

Niall: Juist.

James: Maar de Zionisten zijn erop gebrand om de wereld over te nemen en er zijn 85 mensen die 75% van alles in de wereld bezitten.

JoAnne: Ze wilden een militaire basis in het Groene Berg deel van Libië. We hebben de werkelijke documenten, die van de beveiliging van de stammen kwamen, ondertekend door de Mossad met de zogenaamde "rebellen", zijnde Al-Qaida en NTC...

James: NTC.

JoAnne: ... dat als de Mossad hen zou bewapenen en trainen en helpen, dan zouden zij Israël een gebied geven om een militaire basis in de Groene Berg regio van Libië te bouwen.

James: Dat was gedurende 2010, lang voor de Arabische Lente. Maar de reden waarom JoAnne en ik gezaghebbenden zijn is omdat we 17 keer in Libië waren, vanaf januari 2007 tot februari 2011.

JoAnne: Augustus 2011.

James: We zijn er 17 keer geweest. We waren er nooit korter dan 30 dagen. Verschillende keren verbleven we er langer dan 3 maanden per keer. We zijn overal in het land geweest en achtereenvolgens ondertekenden we meer contracten om allerlei activiteiten te ontplooien in Libië. We waren echte zakenmensen die volledig gebruik maakten van onze mogelijkheden in Libië. We leerden de Libische mensen kennen. We reisden door het hele land. We reisden meer in Libië dan de Libiërs zelf.

JoAnne: We vonden het land fantastisch. Het is een mooi land. In delen van de woestijn zijn er meren te vinden en het is een in het oog vallend prachtig land.

James: En meer ongerepte Romeinse ruïnes dan je zult zien in Rome, Griekenland of waar dan ook.

JoAnne: En de Libische mensen zijn zo vriendelijk en dat maakt het heel fijn en makkelijk om rond te reizen.

James: Ik arriveerde op 1 januari 2011. Ik ondertekende mijn joint venture contract. Dat was eigenlijk bij het sociale zekerheid investeringsfonds van John Zuher. Er waren zes investeringsfondsen in Libië. Dat was de kleinste van $16 miljard. De grootste was $33 miljard voor de werknemers van Tripoli. Maar de reden dat het de perfecte partner voor ons was is omdat de begunstigden van dat fonds allen gepensioeneerde werknemers waren uit de olie- en gasindustrie, het nationale oliebedrijf, de olieproducenten, de service-op-locatie mensen. Zodoende gaf het ons de beste politieke dekking die we ooit konden krijgen, een geweldig partnerschap met hen.
En twee dagen later ondertekende ik het contract om onze productiefaciliteit in de nieuwe vrije zone die werd gebouwd vlakbij de Tunesische grens te stationeren. Vervolgens bestelde ik alle materialen; roestvrij staal bekleed met keramiek. Onze gehele fabriek is roestvrij staal bekleed met keramiek, omdat we microbes kweken zoals van bierbeslag, wat natuurlijk echt bijtend is. Vervolgens liet ik genoeg grondstoffen komen om die fabriek voor twee jaar te bevoorraden.

Verdeeld over het contante geld dat we daar op de bank hadden gezet en die faciliteit hadden we meer dan $200 miljoen in Libië. Ik verliet het land op 8 februari 2011. In minder dan 10 dagen tijd begon zogezegd de revolutie. Maar ik zal je iets vreemds vertellen over die revolutie. Er werd verondersteld dat het spontaan was, maar op dezelfde dag binnen een uur van elkaar werden politiebureaus gebombardeerd door auto's met vuurbommen.

JoAnne: In verschillende steden.

James: In verschillende steden over het hele land. Toen werden die bureaus aangevallen. Iedereen daar werd vermoord. Ze haalden de wapens en alles weg. Het volgende wat ze deden, binnen een aantal uur, ze namen bulldozers en reden het hekwerk van militaire magazijnen omver. Ze hadden de juiste soort haak aan de voorkant van de bulldozers om de tanks weg te slepen, vervolgens draaiden ze de geschutskoepels om en begonnen te schieten op de militairen.

Dus dit was absoluut een militaire operatie vanaf de eerste dag en wie zegt dat het een spontane opstand was liegt absoluut glashard. Het volgende dat passeerde dat zo ongebruikelijk was, de eerste keer in de geschiedenis dat een stel opruiende rebellen een revolutie beginnen, ze openden een centrale bank in Benghazi. De centrale bank werd onmiddellijk erkend en al het geld dat Libië had zitten in het Federal Reserve System en in Euroclear werd vrijgegeven richting die centrale bank. Dat was een overvloedige hoeveelheid geld. Libië had $241 miljard in contanten en waardepapieren in het Federal Reserve System. Ze hadden $150 miljard in Euroclear zitten. Al deze deposito's waren vereist zodat Libië opnieuw geaccepteerd werd door de internationale gemeenschap.

Libië had ook $39 miljard aan contanten in het land zelf. Ze hadden 179 ton goud, 2.000 ton zilver. Ze hadden vele tonnen zeer zeldzame aarden, zware aarden en edelmetalen wat je je maar kunt voorstellen. Libië was heel, heel rijk en ze hadden geen schulden.

Het was dus echt makkelijk voor de Zionisten om zich af te geven op Libië en te zeggen "Oh hemel, we moeten ze sowieso opblazen en dat zal een verdomd mooi goudmijntje voor ons zijn." Dat is allemaal verdwenen. En je moet onthouden dat er slechts zes tot zes en half miljoen Libiërs in het hele land waren. Het land was de zes na grootste aanwezigheid in Afrika, het 16 na grootste land in de wereld en om en nabij nummer vijf in te winnen reserves van olie en gas.

Nou dan, waarom werd Libië opgeblazen? Er waren drie wezenlijke beweegredenen. De eerste was dat de Verenigde Staten moet en zal oorlog voeren met China en Afrika is het continent met de meeste natuurlijke grondstoffen. De VS heeft Africom opgericht, dat houdt militaire controle over Afrika in, om zo de Chinezen weg te houden bij al die natuurlijke grondstoffen. Libië, Zuid-Afrika en zes andere landen hebben tegen de VS gezegd dat ze lekker op het dak konden gaan zitten omdat ze nooit militaire controle van hun land zouden opgeven.

Natuurlijk zegt de VS "Verdomd, we moeten af van Libië. Het is het sterkste land, omdat we militaire controle moeten hebben over Afrika. Zodoende is de VS bereid om ze om die reden te verstoten. Ten tweede, Khadaffi was een echt slimme man en hij had het absoluut niet op met wat voor een bank dan ook. Hij vond de buitenlandse banken maar niks. Toen JoAnne en ik daar voor het eerst naar toe gingen hadden we het plan om vijf dagen te blijven en we hadden wat geld bij ons. Toen we twee weken langer verbleven hadden we meer contant geld nodig; geen credit cards, niets. Hun enige internationale bank was Western Union. Dat vonden we geweldig omdat het betekende dat er geen internationale banken te vinden waren.

JoAnne: Geen Zionisten.

James: Dat hield in dat we daar zaken konden doen. Khadaffi kon de internationale banken niet waarderen, dus toen hij zich terugtrok uit de politiek begon hij met het ontwikkelen van de Afrikaanse Bank. Het is gehuisvest op de Comoren. De dinar is gedekt door goud voor het continent van Afrika. Elk Arabisch land had zich aangesloten. De helft van Afrika had zich aangesloten. De Zionisten moesten daarom Libië opblazen en de Afrikaanse Bank lozen omdat een munteenheid gedekt door goud gesteund door Afrika zou het toiletpapier van de bankiers vernietigd hebben. Ze konden hun drek papier niet verkopen omdat er echt geld daar met hen concurreerde. Zodoende wilden de Zionisten natuurlijk Khadaffi eruit werken om van de Afrikaanse Bank af te komen.

Ten derde heb je de EU en de VS. Sancties waren Khadaffi en het land Libië 38 jaar lang opgelegd wat hun ik weet niet hoeveel geld had gekost. Daarbij was Khadaffi een geweldig grote Afrikaanse Unie man en hij was naar alle Afrikaanse landen geweest en had alle verdragen verzameld die door de imperialistische landen die in Afrika hadden gezeten waren geschonden en ze hadden een prijs verbonden aan de schending van al die verdragen en spanden een class-action zaak aan tegen de VS en alle Europese landen die in Afrika verbleven. Het kwam voor het Internationaal Gerechtshof. De totale schadevergoeding bedroeg meer dan $7 biljoen.

Niall: Wow!

James: En zoals de advocaat zei die rechtszaak ging lang duren! Natuurlijk waren de Europeanen, Griekenland, Frankrijk en Duitsland en allen sowieso bijna bankroet; uitbetalingen konden ze zich niet veroorloven, natuurlijk schaarden ze zich erachter, dat Libië geloosd werd, omdat ze gestopt moesten worden. Dit waren de drie voornaamste redenen waarom Libië het doelwit was op de manier zoals het gegaan is. En deze aanslag werd jaren van te voren gepland. In feite op onze DVD, als je het interview met Dennis Kucinch hebt gekeken, hij maakte de geplande invasie van Libië bekend. Ze waren jarenlang bezig geweest met het plannen ervan en vervolgens speelden ze in 2010 de oorlogsgames voor de aanval op Libië. Het noemde Libië niet, maar het zei "een olierijk Noord-Afrikaanse dictatuur en er zouden 11 militaire schepen naar het Middellandse Zeegebied gebracht worden." Zoveel gingen er naar toe. "Een vliegverbod zou ingesteld worden. Ze zouden lokale dissidenten gebruiken en huurlingen binnenhalen zover noodzakelijk. Dat geschiedde. En het zou moeten starten, denk ik, op 17 maart. Het begon eigenlijk een maand eerder op 18 februari.

Dit was geen Arabische Lente. Er was geen revolutie. Dit was vast en zeker een staatsgreep. Het was jaren van te voren gepland. Het werd uitgevoerd en het feit dat ze Libië van de kaart veegden, opgeruimd staat netjes, omdat zoals de Zionisten zeggen "acceptabele collaterale schade". En door de VS en NAVO zijn 600.000 mannen, vrouwen en kinderen vermoord. Twee miljoen leven in ballingschap. Van de 3 miljoen achtergeblevenen is een miljoen dakloos. De andere 2 miljoen leven in angst. Het land is in het bezit van en wordt bestuurd door het Moslimbroederschap, Al-Qaida en Ansar al-Sharia en nu ISIS. En de VS blijft ISIS in Libië steunen elke dag opnieuw. Ze halen elke dag strijdkrachten, meer huurlingen en van alles binnen.

JoAnne: Er zijn 128 massagraven in Libië. Maar laten we teruggaan en vertellen hoe we daar verzeild raakten.

Niall: Ja.

JoAnne: In april 2011 deden we een poging. We publiceerden informatie en enkele artikelen...

James: We hebben ervoor betaald om ze te publiceren.

JoAnne:... over wat er gaande was in Libië. Bisschop Martinelli schreef een artikel in de 'Catholic Digest'. Hij was daar de katholieke prelaat, dat ze ziekenhuizen bombardeerden, dat vrouwen miskramen kregen in een alarmerend tempo, dat mensen hartaanvallen kregen. Hij schreef een echt goed artikel en wij publiceerden het. Of we probeerden het. Ze stonden ons niet toe om het te publiceren. Ze zeiden dat de bron niet goed genoeg was. In elk geval, een NGO fact-finding commissie groep samengesteld door de 'World News Organization for Peace', denk ik, nam per mail contact met ons op. Ze hebben twee miljard leden. Ze zitten in Afrika en India en overal. Ze namen contact met ons op en vroegen ons of we een fact-finding commissie wilden leiden. We weten niet hoe ze aan onze naam kwamen, maar iemand had ons aangeraden.

Dus gingen we op pad voor die fact-finding commissie. We gingen eerst naar Engeland waar Britten, Fransen en Italianen en enkele Pakistanen en Kenianen zich bij ons voegden. We gingen allen op pad. Het vliegverbod was van kracht, zodoende moesten we naar Tunesië vliegen en iemand reed ons naar Tripoli.

James: Dat was de eerste week in mei en het resultaat was dat we 100 dagen vastzaten in Tripoli. Een van de voorwaarden die we aan de uitnodiging hadden gesteld was dat we overal naar toe konden in Libië en zelf konden verifiëren of deze gruwelijkheden werkelijk begaan werden door de Libische overheid en als dat het geval zou zijn zouden we het naar buiten brengen en als dat niet het geval zou zijn dan zouden we dat naar buiten brengen. We kregen toestemming om overal naar toe te gaan.

We betaalden al onze kosten. We huurden onze eigen voertuigen. We betaalden ons hotel. We betaalden het allemaal zelf en het kwam erop neer dat we er veel langer verbleven dan we hadden gepland. Maar de weg tussen Tripoli en Tunesië was afgesloten vanwege de bombardementen net nadat we in Tripoli arriveerden. Er was niets aan de hand in Tripoli. Elke avond waren er bombardementen, maar er waren geen gevechten op straat omdat de Libiërs, vooral diegenen in Tripoli, helemaal niet in gevecht waren met hun overheid.

Zodoende waren we veilig in Tripoli.

JoAnne: We werden naar gebombardeerde plekken gebracht. We interviewden heel wat mensen. Enorme gruwelijkheden, enorme oorlogsmisdaden zijn dit land aangedaan. Je kunt je niet voorstellen wat ze dit land hebben aangedaan. Tweehonderdvijftig duizend huurlingen werden binnengehaald om het land over te nemen. De meesten waren radicalen. Sommigen waren van Blackwater. Ze kwamen uit enkele andere landen.

Niall: Tweehonderdvijftig duizend! Waar haalden ze ze vandaan?

James: Van overal. De CIA heeft overal trainingscentra zitten.

JoAnne: Velen van hen kwamen uit Afghanistan. De week ervoor vochten ze nog tegen de VS en vervolgens werden ze binnengehaald en bewapend door de VS. Er zijn zelfs artikels over geschreven.

James: Ze kwamen uit Somalië, Tunesië.

JoAnne: Jemen, Algerije, Egypte. Ze kwamen uit al die landen, bewapende, getrainde en betaalde huurlingen. En er was heel wat Blackwater daar, CIA. Ze waren er allemaal.

James: Het eerste miljard dollars werd overgemaakt naar hun centrale bank. Het kwam van Saoedi-Arabië en het nettobedrag op die bank was, denk ik, $395 miljoen. De kosten van de banken moesten er natuurlijk vanaf. Bijna dat miljard werd de eerste week verstrooid over de huurlingen.

JoAnne: Qatar speelde hier een grote rol. De mensen die in Benghazi vermoord waren, daar werd Khadaffi van beschuldigd - ze zeiden dat Khadaffi's sluipmoordenaars op straat aan het moorden geslagen waren - er waren twee mensen op straat die niet eens uit Libië kwamen en zij werden door Qatar sluipmoordenaars vermoord. Het is een algemeen bekend feit. De Libiërs weten dat allemaal. Derhalve was het een 100 procent valse vlag.

James: De eerste dag van de gevechten.

JoAnne: Ja. Ze moesten hun Libische uniform uittrekken en normale kleren aandoen en ze werden vermoord en gefilmd en er werd gezegd dat Khadaffi ze had vermoord, dat dit rebellen waren.

James: Het belangrijke is dat de twee entiteiten die ingebed waren met de rebellen vanaf de allereerste dag daar, afwetende van alles wat er gaande was, waren al Arabiya en Al Jazeera TV en zij waren daar met Al-Qaida vanaf de allereerste dag. Ze filmden de Libische soldaten die hun uniformen moesten uittrekken en hun straatkleding aan moesten trekken. Ze filmden hen terwijl ze werden afgeslacht door Al-Qaida, vervolgens draaiden ze zich om en publiceerden het nieuws dat de Libische soldaten deze mannen hadden vermoord, hen onthoofd hadden, enz.

Dus de leugens van de gekochte media startten vanaf de eerste dag. Al Jazeera en Al Arabiya waren 'embedded'. We weten dat omdat de eerste 13 mannen die gevangen waren genomen en vermoord, een van hen, een Libiër was twee keer door het hoofd geschoten en een keer in de schouder en ze hadden alle lichamen in een vrachtwagen gedumpt om ze naar de woestijn te brengen. En een aantal kilometer van de plek waar ze waren vermoord stond iemand aan de kant van de weg en zag deze lading van lichamen voorbij gaan en een lichaam dat bewoog. Ze stopten de vrachtwagen. De man leefde nog.

Ze haalden hem uit de vrachtwagen, smokkelden hem naar hun flat en zorgden ervoor dat hij terecht kwam in een ziekenhuis in Benghazi. Ze verwijderden een van de kogels uit zijn hersenen. Hij was er zo slecht aan toe dat ze de andere niet konden verwijderen. Al-Qaida kwam erachter dat hij nog leefde. Ze probeerden hem verschillende malen toen hij in het ziekenhuis lag te vergiftigen. De goede Libiërs smokkelden hem uit het ziekenhuis, zetten hem op een vliegtuig, zorgden ervoor dat hij in Tunesië belandde. Daar werd de andere kogel uit zijn hersens verwijderd en zijn schouder hersteld.

En de tweede dag nadat hij terug was bij zijn familie in Libië werden we gevraagd om langs te komen en hem te interviewen. Hij sprak stijfjes als het ware, maar gedurende die twee of twee en half uur, zittende onder een boom in het hele leuke Zawia, vertelde hij ons het hele verhaal.

JoAnne: We zijn waarschijnlijk de enigen die dat op tape hebben.

Joe: Wie was deze man?

James: Hij was een van de Libische soldaten die het vliegveld probeerden te beschermen tegen de rebellen in Benghazi op de eerste dag van de opstand.

JoAnne: Dit was het verhaal dat ze elke keer weer in de media naar buiten brachten "Khadaffi doet dit de mensen aan" en het was een volstrekte leugen omdat het de omgekeerde wereld was. En deze man was een ooggetuige. Hij was daar en hij overleefde het.

James: En het feit dat de media embedded was met hen vanaf de allereerste dag inzake de leugens is een teken aan de wand. Maar we ontdekten dat alle media in Libië, alle media, instellingen uit een bepaalde plaats waren en dan vroegen ze of ze naar een militaire locatie konden gaan die gebombardeerd was en vervolgens riepen ze luchtaanvallen in.

JoAnne: Dat deden ze bij radiozenders. Ze deden dit op vele plekken.

James: Uiteindelijk stond de Libische regering de media niet toe om op locatie te gaan waar ze aanslagen konden inroepen omdat ze allen CIA waren of wat dan ook. Toen we dit vroegen aan de Libische veiligheidsdienst, zei ik "Er zijn kerels die latitude en longitude op hun mobiel inroepen." Hij zei "Ja, dat weten we, maar ze zijn hier. Wat kunnen we eraan doen?" En ik zei "Nou, jullie moeten met zijn allen een offensief beginnen en jullie hebben je eigen PR campagne nodig om de waarheid te vertellen."

Zo trouwhartig zijn de Libische mensen. Ze zeiden "De waarheid en ons geloof zullen ons redden."

JoAnne: Onze God.

James: Ik zei "Niet als je die grote gorilla hebt die jullie laat ontploffen!" Hierop doorbordurend, de VS leidde 60.000 bombardementsvluchten naar Libië van maart 2011 tot november 2011; 60.000 bombardementsvluchten. Ze dropten meer bommen op dat landje dan er gedropt werden tijdens de gehele WO2. En ze gebruikten hun kwaadaardig bom.

JoAnne: Verarmd uranium.

James: Ze gebruikten exclusief verarmd uranium granaten. Ze gebruikten brandstof-lucht explosieven wat een nucleair wapen is voor mensen met een smalle beurs. Ze zetten die in op Banawali en op Sirte omdat deze twee dorpen onder geen enkele omstandigheid wilden opgeven. En zodoende waren de oorlogsdaden en gruwelijkheden die ze begingen ongelofelijk.

JoAnne: Ze bombardeerden scholen. Ze bombardeerden ziekenhuizen. Ze bombardeerden voedselvoorraden. Ze bombardeerden watervoorraden. Ze bombardeerden wegen. Ze bombardeerden huizen. Ze bombardeerden flatgebouwen. Ze bombardeerden dadelpalmgaarden.

James: Schoolbussen.

JoAnne: Je kunt het je niet voorstellen. Ze bombardeerden een centrum voor kinderen, van UNESCO of wat dan ook. Het was een gebouw dat op de werelderfgoedlijst stond. Deze worden beschermd, omdat ze antiek zijn. De Libische overheid of mensen hadden een van de laagste kindersterftecijfers, zoniet de laagste, in de wereld.

James: Honderd procent gevaccineerd, de beste prenatale en postnatale zorg in de wereld. En al deze notities bevonden zich in dit mooie antieke gebouw. Het was gerestaureerd. En de VN vertegenwoordiger was in de kelder van dat gebouw en nam urenlang al deze verslagen door. Hij ging weg en 30 minuten later trof een 'bunker buster' bom dat gebouw en vernietigde het volkomen en alle notities waren weg.
Het vermogen van Libië om te bewijzen wat voor een goede, humanitaire plek het was, werd weggevaagd.

JoAnne: Dat was de plaats waar volwassenen kwamen die gewond waren en rehabilitatie nodig hadden en ook mensen met psychische problemen. Ze deden van alles in dat gebouw, maar ze lieten het gewoon ontploffen. Je kunt je niet voorstellen wat ze aan het doen waren. Ze bombardeerden 's nachts om eenieder stress aan te jagen.

James: Ze begonnen om 2 uur 's nachts en gingen tot half 7 in de ochtend door, elke avond.

JoAnne: Ja, en af en toe kwamen ze met een helikopter en dan hoorde je slechts de kannonnen ta-ta-ta-ta-ta-ta door de straten, ze maaiden mensen gewoon neer als ze er zin in hadden.

James: Het enige dat ooit geautoriseerd werd was een vliegverbod om de onschuldigen te beschermen. En dat vliegverbod volgens de VS piloten die het instelden, na twee en een halve dag zeiden ze dat het vliegverbod volledig tot stand was gebracht en dat Libië nog geen mug kon laten opstijgen. Echter drie weken nadat het vliegverbod was ingevoerd leverde Chris Stevens die wapendealer was voor de rebellen 20.000 manpads, raketwerpers aan Al-Qaida en het Moslimbroederschap in Libië.Twintig duizend! Nadat het vliegverbod was ingesteld. En er was helemaal geen reden voor.

Enige tijd later sneed Chris Stevens daarmee zich in de vingers en dat dreef ze ertoe om hem te laten vermoorden omdat de rest van de landen om Libië heen hadden geklaagd...

JoAnne: Tsjaad, Niger.

James: ... bij de NAVO en gezegd "Libië is net een vergiet en er komen wapens uit Libië ons land in. We kunnen het niet tegenhouden. Jullie moeten hier wat aan doen. Ze komen met allerlei soorten wapens en raketten en van alles."

JoAnne: Alle wapens die het Libische leger bezat waren ook gestolen.

James: Het kwam daar vandaan. De president van Tsjaad en Niger en al deze mensen zeiden "Jullie moeten dit tegenhouden!" Zodoende werd er druk uitgeoefend op de VS om deze verdomde raketten terug te krijgen omdat de rest van de wereld zei "We kunnen het ons niet veroorloven om onze commerciële vluchten te laten neerschieten door al deze raketten die jullie aan deze psychopaten hebben gegeven!".

Joe: Denken jullie dat ze een vliegverbod hadden ingesteld, maar ze haalden anti-vliegtuig raketten binnen, manpads en zoal, en Chris Stevens maakte er deel van uit. Het was zo klaar als een klontje dat de lucht boven Libië geen bedreiging vormde, maar denken jullie dat ze het naar binnenloodsten zodat ze later konden doen wat ze wilden wat in wezen inhoudt dat ze ze naar de zogenaamde rebellen in Syrië sturen?

James: Natuurlijk! Natuurlijk!

JoAnne: Absoluut!

James: Natuurlijk want Chris Stevens sluisde alle wapens door naar Libië.

JoAnne: Hij sluisde later ook huurlingen door die in Libië werden getraind.

James: Hij werd vermoord.

Joe: Door wie?

James: Welnu, het bewijs dat we aanvoerden was dat Morsi de coördinator was. Het was Ansar al-Sharia.

JoAnne: En het Moslimbroederschap.

James: Het Moslimbroederschap, maar ik ben er aardig zeker van dat iedereen in Washington, DC, er vanaf wist, want dít weten we. Zes weken voordat het eenmaal gebeurde werd ons verteld door de Libische stammen dat een van de generaals die embedded was met het Moslimbroederschap en Al-Qaida had gezegd "Ze plannen aanvallen op Amerikaanse bodem in Libië, in Jemen, enz. Het zal op 9/11 plaatsvinden. En we zeiden "Wat bedoelt u, op VS bodem?" En hij zei: "Dat weet u toch! VS bodem hier in Libië en in Jemen. Uw VS bodem." Nou, dat moet één van de ambassades zijn. En er was een kleine aanval op de Tripoli ambassade, maar we probeerden dit iedereen te vertellen in Washington, DC, zo goed als we konden.

Dit moet ik even kwijt, JoAnne's vinger is een stukje korter dan voorheen door het bellen naar ieder kantoor, iedere overheidsinstelling, elke politicus in Washington, DC, Texas, Oklahoma, iedereen, in een poging om ze naar ons te laten luisteren, onze overheid meedelend hoe we op het verkeerde been gezet waren wat het steunen van Al-Qaida en het Moslimbroederschap betreft. We waren zo onwetend of stom of naïef of wat dan ook, we dachten dat we een gemeenschappelijke vijand probeerden te bestrijden.

Joe: Je dacht dat ze een fout begingen.

James: Nou en of! En we meenden dat als de overheid erachter kwam hoe ze op het verkeerde been waren gezet dat ze dat zouden veranderen. (gelach)

Joe: Jullie ogen moeten sindsdien zijn open gegaan.

JoAnne: Nou en of!

James: En dus toen ze ons over Benghazi vertelden lukte het ons niet om mensen naar ons te laten luisteren.

JoAnne: Toen het gebeurde in Benghazi, wij zijn de officiële woordvoerders van de stammen in Libië omdat ze geen andere spreekbuis in de wereld hebben, in werkelijkheid. En ze vertrouwen ons omdat wij bij hen waren toen het bloed in de straten vloeide. Ze belden ons. De avond dat de gebeurtenis plaatsvond op de ambassade belde een van onze tribale vertegenwoordigers en zei "Het is zeer spoedeisend. De mannen die jullie ambassadeur hebben vermoord bevinden zich op dit moment in dit ziekenhuis in Benghazi. Ze zijn in dit ziekenhuis. Zeg tegen jullie mensen van de veiligheidsdienst om de drones daar naar toe te sturen. Zeg tegen ze dat er iemand heen moet. Ze vluchten daar naar toe. Daar zijn ze. Okay? Ik kan het aan niemand kwijt." Zelfs de veiligheidsagentschappen waarmee ik sprak nemen hun telefoon niet aan na 5 uur 's middags. Ze zijn negen-tot-vijf.

Het volgende telefoontje kwam ongeveer twee uur later.

James: Ja, ongeveer twee uur later.

JoAnne: Twee uur later zei hij "Okay, deze kerels hebben nu hun baarden afgeschoren, westerse kleding aangetrokken en zijn op weg in hun luxe auto's naar Egypte."

James: "Drie zwarte SUV's, een was een Audi en twee waren Chevrolets en zijn op deze weg tussen Benghazi, op weg naar Caïro. Die weg is makkelijk te volgen. Je kunt ze uitschakelen. Dit zijn de kerels die jullie ambassadeur hebben vermoord." Natuurlijk was er niemand aan wie we dit konden meedelen of die wilde luisteren. Later ontdekten we dat de man die Chris Stevens en de ambassadeur van Turkije diner serveerde die avond in die villa - en tussen haakjes, zodat iedereen dit weet, dat was nooit niets anders dan een 'safe house'.

JoAnne: CIA.

James: Het was nooit een consulaat. Het was nooit een ambassade. Dat was nooit de intentie.

JoAnne: Je zag nooit een Amerikaanse vlag.

James: Nooit een VS vlag. Geen enkele auto had diplomatieke kentekenplaten. ze hadden alle Libische kentekenplaten.

JoAnne: Libië had slechts een geautoriseerde VS ambassade. Dat is in Tripoli.

James: Dus eenieder die zegt dat het een ambassade was, dat klopt niet. Maar de avond dat de gevechten uitbraken, de man die Stevens en vertegenwoordiger van Turkije diner serveerde, die "bediende" zogezegd, was een van de spionnen voor de Libische stammen. En hij begrijpt heel goed Engels. En de discussie die ze voerden tijdens het diner ging om Chris Stevens die soebatte met de leider van Turkije om zijn invloed aan te wenden om die 20.000 raketten terug te krijgen. En hij zei "We zullen er goed voor betalen, wat het ook kost om ze terug te krijgen. We moeten ze terug krijgen. Ze veroorzaken politieke problemen voor ons."

En de Turkse vertegenwoordiger, om praktische redenen, zei tegen hem dat hij kon opzouten. Het diner liep ten einde. De Turk verliet de villa en werd in een snel voertuig gezet en naar de militaire luchthaven in Benghazi gebracht en in een militair vliegtuig teruggevlogen naar Turkije. Toen het vliegtuig landde in Turkije riepen de drie coördinatoren van de aanslag op die villa de aanslag in. En we kennen de namen, adressen en telefoonnummers van deze drie gasten omdat hun families ze hebben aangegeven. Ze schaamden zich voor hen. En in januari nadat de aanslag had plaatsgevonden loofde het VS ministerie van BuZa een $10 miljoen beloning uit voor informatie die naar de arrestatie van de coördinatoren van die aanslag op het huis in Benghazi zou leiden. We hebben het ze voor noppes aangeboden.

Ze hebben het niet aangenomen. Trey Gowdy die werd verondersteld dit grote, officiële onderzoek te leiden wilde het niet toen we het aan hem probeerden te geven. Issa, een andere belangrijke onderzoeker aan de andere kant, Louie Gohmert, een Texaanse hel en verdoemenis gast; al deze politici die beweerden onderzoek te doen naar Benghazi wilden die informatie niet. Daarbij, van al die mensen die in Libië geïnterviewd werden, de enigen die ooit werden geïnterviewd in de VS waren werknemers van de VS overheid. Geen enkele niet-VS overheidswerker werd ooit geïnterviewd. De waarheid over Benghazi wordt verstopt. De politici hier willen er niets van weten.

JoAnne: We hebben een tribale leider wiens zoon tegenover het terrein woonde en hij was een ooggetuige van de gebeurtenissen.

James: Precies er tegenover.

JoAnne: Hij is een aantal keer op de radio geïnterviewd en hij zei dat toen ze daar naar binnen gingen, die gasten op straat geen Libiërs waren. Hij zei dat ze een ander accent hadden, misschien Egyptisch, hij wist het niet. Ze droegen vreemde kleren. En hij was daar aanwezig. Hij zei "Zijn jullie hier om ons te vermoorden?" En hij zei dat de man tegen hem zei "Nee, vandaag komen we niet om Libiërs te vermoorden. We zijn hier om Amerikanen te doden."

James: Eerder was hij in een gelijkende gemakswinkel een huizenblok verwijderd van zijn huis toen de eerste schoten gelost werden. Hij sprong in zijn auto en reed terug naar zijn huis en terwijl hij terugreed verlieten twee auto's het terrein van de villa met hoge snelheid.

JoAnne: En hij zei dat Chris Stevens zich in geen van beide bevond. Hij zei nadat ze het oord hadden opgeblazen ze hem hadden uitgenodigd om naar binnen te gaan en hij zei "Tegen die mensen zeg je geen 'nee, ik ga niet met jullie daar naar toe'. Je doet gewoon wat ze je opdragen, want ze vermoorden je in een mum van tijd". Hij zei dat de plunderaars er geweest waren en het was donker binnen. Hij zei dat er een lichaam ergens op de vloer lag. Niemand kon het gezicht ervan zien. Het was donker en ze mishandelden het lichaam, ze schopten ertegen en urineerden erop en nog meer en hij zei dat toen ze uiteindelijk het naar buiten sleepten dat hij kon zien dat het Chris Stevens was. Hij zei "Maar ik moet jullie informeren. Het is zonneklaar voor hem en andere mensen dat Chris Stevens waarschijnlijk al lang dood was voordat de aanval begon. Dat is mijn mening." Dat heeft hij mij meegedeeld. Maar je moet begrijpen dat doden niet praten.

James: Het is evident dat ze ramen hebben die toegerust zijn als glijbanen voor mensen om op de glijbaan te springen en ze hebben auto's daar staan om te ontsnappen in het geval van een aanval. Het feit dat Chris Stevens niet de eerste was onderaan de glijbanen is een vraag die gesteld moet worden. Het feit dat deze twee auto's zonder hem met hoge snelheid vertrokken is een andere vraag die gesteld moet worden.

Joe: Mijn vraag is dan of er enige aanwijzing is van VS participatie in de dood van Chris Stevens?

James: Nou, ik vermoed van wel! Hoe kun je tot een andere conclusie komen? De mensen die het bevel konden geven gaven het bevel om acties te staken en zelfs daarover liegen ze.

Joe: Waarom zou de VS regering van Chris Stevens af willen?

James: Doden spreken niet. Die 20.000 raketten zouden als een boemerang terugkomen bij de VS.

JoAnne: Chis Stevens was CIA voordat hij ambassadeur werd.

Joe: OK.

JoAnne: Hij was diegene die Libië ontdeed van alle nucleaire wapens die ze hadden. Hij was ook de wapendealer voor de rebellen in Libië. Toen werd hij de wapendealer en huurlingdealer voor Syrië. Hij werkte samen met Morsi. Hij werkte samen met Egypte en het Moslimbroederschap en Morsi was al 30 jaar bevriend met Hillary Clinton en haar man.

Joe: OK. Dan is het een aanwijzing dat Chris Stevens onbetrouwbaar was.

JoAnne: Nee. Chris Stevens wist te veel. Zet iemand op een positie en wellicht gaan ze dan praten.

James: Maar werkelijk, een vriendin van mij is doodstraf-advocaat en ik zei "Hemel, met jouw persoonlijkheid, hoe in vredesnaam kun je dat doen?" En ze zei "Het is de makkelijkste vorm van recht om te praktiseren omdat de kroongetuige altijd ontbreekt." Zodoende kunnen ze in dit geval wat dan ook zeggen wat ze maar willen over Chris Stevens en wat hij heeft gedaan of niet. Wat kan hij doen? Hij kan zichzelf niet verdedigen.

Kun je het je voorstellen dat het Moslimbroederschap, Al-Qaida en ISIS 20.000 commerciële vliegtuigen over de gehele wereld neerschieten?

Niall: Ja.

JoAnne: Ik wil een beetje meer info geven over Tripoli tijdens de oorlog, als dat mogelijk is.

Joe: Ja, maar als introductie, wilde ik slechts vragen stellen over het getal van 600.000 doden. Is dat een direct resultaat van de NAVO bombardementen?

James: Absoluut.

Joe: Omdat ik nergens getallen heb kunnen vinden in de mainstream media.

James: Daar heb je het. Je gaf het belangrijkste woord, de mainstream media, omdat ze liegen als niemand anders. De NAVO deed er onderzoek en zei dat 60.000 mensen waren omgekomen of iets dergelijks. Nee, er vielen de eerste maand 100.000 doden! Zeshonderd duizend is het getal van Libiërs die vermist en gestorven zijn. Er zijn 128 massagraven in Libië, de meeste vol met zwarte Afrikanen. Een genocide werd gestart op alle zwarte Libiërs tijdens de eerste week van deze opstand en Al-Qaida en het Moslimbroederschap zworen dat ze het land gingen zuiveren van alle zwarten. Dit kwam van de stammen. Het is echt moeilijk voor de stammen om dat getal af te staan omdat de families nog steeds aanhouden "We hebben vier jaar niets meer van onze zoon vernomen maar wellicht is hij nog in leven."

JoAnne: Ook zijn er wellicht tenminste 40.000 illegaal gevangengezet en gemarteld, waarschijnlijk tenminste 20.000 Libiërs zijn doodgemarteld in Misrata. Hun misdaad is dat ze de revolutie niet steunden. Vele goede leiders zijn daar, zoals Abu Zeyd Dorda, zonder enige reden. Hij schond nooit de wet. Ze gooiden hem door een raam vanaf de derde verdieping, een 60-jarige man, braken zijn beide benen en gaven hem nooit medische zorg. De oorlogsmisdaden die daar plaatsvonden! Ze legden een embargo op Tripoli inzake voedsel, medicijnen, benzine en water. Dat kun je niet doen. Dat gaat in tegen de Geneefse Conventies.

James: In de belangrijkste gevangenis van Misrata lagen zo veel dode lichamen te rotten dat ze die plek moesten verlaten. Op dat moment verlieten Artsen Zonder Grenzen en UNICEF ze. Ze zeiden "We kunnen daar niet naar binnen. Ze gaan door met het doodrmartelen van mensen." Er waren zo veel dode en rottende lichamen, het was zo'n gezondheidsrisico, ze verlieten de plek. Ik denk dat er zeker 28.000 doden in die gevangenis liggen.
Maar we weten dat ze dat deden omdat op het moment dat we gevangen werden genomen door Al-Qaida werden we naar hun martelcentrum gebracht wat in werkelijkheid het Radisson Hotel was. Nadat Tripoli was binnengevallen zaten we op een avond in het hotel met Sjeik Ali Aqwal die hoofd is van alle stammen. Hij had ons gevraagd om hem te ontmoeten en een kopje thee samen te drinken. Toen we daar waren bracht een andere tribale leider een grote envelop van 5 tot 8 centimeter dik en hij tikte erop en zei "Dit is onze nieuwe Grondwet". Het was overeengekomen en geschreven door alle stammen. Honderd procent van de stammen waren in mei akkoord gegaan, de eerste keer in 100 jaar dat ze over alles 100 procent overeenstemming hadden bereikt.

JoAnne: Dit zou overeenkomstig zijn met wat de VN dan ook nodig had.

James: En dit was rond 25 augustus, denk ik.

JoAnne: Nee, rond de 20ste.

James: De 20ste, okay. En zodra die Grondwet klaar was zou dat alle wind uit de zeilen van de VS, VN, NAVO enz. genomen zijn omdat een Grondwet zou hebben aangedragen dat alle Libiërs ja of nee stemmen. Zodoende begon de invasie van Tripoli ongeveer drie dagen later.

JoAnne: Ze begonnen met bombarderen, dag en nacht. En toen haalden ze hun zwarte helicopters erbij. Ik heb die niet gezien. Ik weet niet of het Apache waren of wat ze waren, maar hun kanonnen schetterden en 1.300 mensen werden het eerste uur op straat vermoord en 5.000 raakten gewond.

James: We waren daar ooggetuigen van. We zaten op de 21ste verdieping van het Corinthia Hotel en keken uit over de Middellandse Zee en we hoorden dit lawaai en we konden twee van deze helikopters echt laag vanaf het water zien binnenvliegen met hun schetterende mini-kanonnen. We konden de derde horen en ze vuurden op alles op straat en zoals JoAnne zei vermoordden ze 1.300 en verwondden ze 5.000 mensen gedurende het eerste uur van de aanval op Tripoli. En ze vielen vooral het gebied rond de haven aan.

JoAnne: Ze vielen alleen maar burgers aan. Er was geen leger daar die in gevecht was.

James: Nee, er was geen leger. Toen begonnen ze scheepsladingen van deze huurlingen in deze kleine pick-up trucks met luchtafweergeschut aan de achterkant binnen te loodsen. Er waren vier pick-ups. Ze hadden allemaal groot wapentuig aan de achterkant en ze vormden een non-stop stroom komende uit de haven, uitgerekend op de weg voor ons hotel non-stop meer dan 24 uur lang. Ons hotel was het enige hotel dat nog voedsel en electriciteit tot zijn beschikking had. Toen we wisten dat we daar weg moesten en zij op de hoogte waren van onze verblijfplaats werd er geen poging ondernomen door de VS overheid om ons te helpen op geen enkele manier.

JoAnne: We probeerden dag in dag uit het ministerie van BuZa te bereiken maar de telefoon werd niet beantwoord, niets.

James: Toen we om hulp verzochten kregen we niet eens antwoord. Tenslotte op een dag vonden er gevechten plaats in ons hotel. Er werd geschoten in de lobby. We gingen naar onze kamer en deden de deur op slot. De receptie belde en zei "Er is een sluipmoordenaar op jullie verdieping."

JoAnne: "Doe je deur niet open."

James: "Doe je deur niet open om wat voor een reden dan ook. Barricadeer het." Toen wisten we dat we daar weg moesten. De Russische ambassadeur belde, ik veronderstelde dat het middag was en hij sprak met JoAnne.

JoAnne: Hij kende ons.

James: Ja, hij kende ons en zei "Ik weet dat jullie geen hulp krijgen van jullie overheid, maar de gouverneur van Malta stuurt een reddingsschip. Ze hebben het al gestuurd."

JoAnne: Om hoogwaardigheidsbekleders op te pikken.

James: "En ik heb uw namen op de lijst gezet, dus u heeft twee plaatsen op dat schip." Toen we beneden in de lobby waren en met mensen daar spraken kwam er een goed ogende, blonde man naar ons toe. Hij heet Tony Hey. Hij was de FIFA coach van Duitsland in Libië. En hij zei "Zijn jullie allen Amerikanen?" En wij zeiden "Ja." "Gaan jullie hier weg?" We zeiden "Dat gaan we proberen." Hij zei "Kan ik met u mee?" en we zeiden "Okay".

Vervolgens kwam de zus van de president van Mauritanië naar ons toe. We hadden haar al ontmoet. We wisten niet wie ze was, behalve dat ze in Libië was om de Libiërs te helpen. Ze zei "Kunt u hier wegkomen?" We vertelden haar over het reddingsschip. Ze zei "Kan ik met u meegaan?" Dus we voegden haar toe aan de lijst. Vervolgens kwam een Bahreinse prins naar ons toe. Hij had een mislukkeling uit Texas bij zich die aan eenieder die ze maar wilde wapens probeerde te verkopen en we voegden hen eraan toe. En dan een van de employees van het hotel wilde ook weg. We belden gezamenlijk de ambassadeur terug en zeiden "Kunt u nog vijf namen aan de lijst toevoegen?", wat hij deed en bevestigde het per fax aan het hotel.

JoAnne: De assistente van de premier, de dame, stuurde me een mail en bevestigde dat iedereen op de lijst stond en gaf ons haar telefoonnummer zodat we haar konden bellen om te weten te komen waar het schip was.

James: En vervolgens haalden we het hotel over om ons hun busje te lenen en het meisje dat het hotel runde stelde twee Libiërs aan, een als chauffeur en de ander als schutter, om ons er heen te rijden en ze werden geïnstrueerd om tegen iedereen te zeggen bij de Al-Qaida controleposten en Moslimbroederschap controleposten om de ongeveer 100 meter op de wegen heen en terug...

JoAnne: Het was een compleet oorlogsgebied.

James: ... om tegen Al-Qaida te zeggen dat we journalisten zijn, mensen van de krant. Ze zei "Op die manier zult u geen problemen krijgen omdat reporters al permanent voor ze liegen, dus ze zullen jullie waarschijnlijk doorlaten."

Niall: Indien jullie reporters waren zouden zij weten dat jullie aan hun kant stonden.

James: Precies. We kwamen bij de eerste, zij vertellen dit verhaal, deze kerels lieten hun AK47 zakken en lieten ons door naar de volgende. En ze waren om de honderd meter. We probeerden de routebeschrijving van deze assistente van de premier van Malta te volgen van de locatie van het schip en we rijden 63 kilometer oostwaards op de kust-snelweg. Stel je eens Al-Qaida overal voor. We bereikten onze eindbestemming en ze zei "Nee, nee, nee, het ligt in de haven in Tripoli." We keerden om en reden het eind terug. Toen we terug waren was er niets in de haven. We keerden weer om en toen zei ze "Oh, het ligt in een klein visdorpje daar en daar en daar en de chauffeur zei "Ja, daar waren we net, 63 kilometer verderop."

Dus we gaan het hele eind terug en we komen daar en we kunnen geen enkel reddingsschip vinden. We stoppen en vragen een man die op een soort van functionaris leek bij een van deze controleposten en hij zei "Oh, ja, ik kom uit dit dorp. We gaan het dorp in en zullen jullie helpen het te vinden." Ze nemen ons mee het dorp in en de straten worden smaller en smaller. Toen we de bocht namen een steegje in was het zo smal dat je de deur niet kon openen en toen het uiteindelijk breder werd waren we bij een moskee. En ik moet je zeggen, alle gruwelijkheden die werden begaan in moskeeën.

JoAnne: De verkrachting van de vrouwen.

James: Als ze iemand gevangen namen brachten ze ze naar een moskee. Ze kookten mannen in olie en water. Ze verkrachtten vrouwen. Ze gebruikten moskeeën als hun centrum voor mishandelingen. Toen we bij de moskee arriveerden wisten we dat ons einde was genaderd. Godzijdank waren het vriendelijke mensen! Ze gaven ons water. Ze probeerden ons te helpen. Tegen die tijd hadden we al 12 uur doorgebracht in dit busje.

Ze zeiden "Nee, we zullen u terugbrengen. We weten precies waar het is." Ze namen ons mee terug over een kronkelige weg het kleine dorp uit naar dit visserskamp zogezegd. We zaten aan een satelliet telefoon en spraken met Malta, ze zei ons waar we moesten zijn. Daar zijn we juist. Wat ze ons niet vertelde was dat Al-Qaida het schip beschoten had en het lag vijf kilometer verderop voor anker en het had geen toestemming om de haven in te gaan en ze hadden twee sleepboten gestuurd die daar lagen met een draaiende motor met hun lichten en alles uit en ze spraken met niemand. We waren ongeveer 90 meter van hen verwijderd, maar we zagen ze niet en zij gebaarden niet naar ons. Uiteindelijk gaven we het op en gingen terug. We reden opnieuw de haven van Tripoli in en deze keer hielden ze ons vast voor ongeveer een uur en toen kwamen 50 of meer van deze autootjes uit alle richtingen, drie of vier van deze bebaarde smeerlappen en hun AK47's. Ze stopten om ons heen, richtten hun wapens precies op ons gezicht en de dikke, lange gozer met een hard uiterlijk zei "Het is afgelopen. We weten wie jullie zijn." Hij had een lijst waar onze namen op stonden.

Ze namen ons naar hun martelingscentrum dat zich in het Mahari Radisson Blue Hotel bevond. Er was geen elektriciteit en geen licht. Ze hielden ons vast in de lobby en ze brachten gewonde soldaten naar binnen. Het was duidelijk dat ze noodstroom hadden voor de liften omdat ze deze gewonde soldaten in hun kloffie naar binnen sleepten, hen in de lift propten waar ze een paar minuten later op de tussenetage stopten en dan hoorden we deze geluiden; ze werden letterlijk doodgemarteld; geluiden die niemand ooit zou moeten horen in hun leven. Dat gebeurde precies boven ons. We konden ze niet zien, maar we konden ze horen.

JoAnne: Ze pakten onze paspoorten af. Ze snaaiden alles.

James: Dit ging een lange tijd door en we wisten dat we in narigheid verkeerden. Ze haalden meer Al-Qaida en Moslimbroederschap functionarissen naar binnen om te kijken naar de buit. Wij waren de buit, weet je.

JoAnne: Ze lieten hen voor ons paraderen.

James: En sommigen van hen waren militairen, sommigen waren dat niet. Eenieder van hen, tot de laatste persoon, rook naar alcohol. Een gozer sprak echt goed Engels kwam binnen en begon met zijn vinger te wijzen naar ons allemaal. "Ik ken jullie. Jullie waren op de Shatir Show. Jullie werkten met de zoon van Khadaffi. Jullie waren het." Hij ging rond en beschuldigde ons allemaal. Natuurlijk eiste ik dat ze onze paspoorten teruggaven en ons vrijlieten, want we waren Amerikanen en per slot van rekening hadden de Amerikanen hen geholpen, ze hadden geen reden om ons te mishandelen.

Tenslotte na een hele dag liep deze grote, lange, dikke, kale en bebaarde puntje, puntje, puntje in een jurk de volgende ochtend naar binnen, wierp een minachtende blik naar ons en zei iets in het Arabisch en liep toen weg naar het koffiehuis. Natuurlijk wisten JoAnne en ik niet wat hij had gezegd maar de anderen die Arabisch spraken trokken wit weg en werden heel, heel nerveus.

JoAnne: Ze zagen eruit als mannequins. Ze waren bevroren.

James: Ja. Een poosje later gaven ze eindelijk onze paspoorten aan ons terug. Ze hadden de harde schijf gewist op onze computer. We wisten nu dat het reddingsschip en de sleepboten op ons wachtten en ik was vastberaden als het ons lukte om naar het visdorpje te gaan, op de sleepboot te stappen en aan boord te komen van het reddingsschip. Toen ze onze paspoorten en onze spullen teruggaven kwam een andere man van ons hotel binnen en zei tegen de chauffeur dat hij hem zou vervangen als chauffeur. En we kenden deze kerel. Zijn Engels was perfect. Hij was nooit heel vriendelijk, maar zijn Engels was altijd echt goed. Als we een probleem met het internet hadden of iets dergelijks dan repareerde hij dat goed.

Nou, ik eis dit allemaal en hij stopt en zegt "Nee, dit busje gaat daar niet naar toe. Het busje gaat terug naar het Corinthia". En ik begin vuur te spuwen en hij neemt JoAnne apart en hij zei "Ik ken jullie allemaal."

JoAnne: Hij nam me apart omdat Jimmy onvermurwbaar was, we moesten en zouden naar het schip. Hij was kwaad. We waren onder schot gehouden en bedreigd en ondervraagd en van alles.

James
: Ik kom uit Texas, weet je!

JoAnne: Hoe dan ook, hij nam me apart en zei "Ik moet je iets vertellen." Ik zei OK. Ik herinner het me alsof het gisteren was. Hij zei "Wat je echtgenoot niet begrijpt, de imam zei dat als je hem naar het reddingsschip brengt, ze hebben een zone des doods ingesteld twee versperringen die kant op onder het viaduct. Jullie moeten vermoord, in stukken gesneden en verbrand worden en Khadaffi zal er de schuld van krijgen. De reden waarom ik u dit vertel is dat ik u heb geobserveerd. U bent hier al drie maanden. U probeert alleen maar de Libische mensen te helpen en het klopt niet dat dit met u moet gebeuren. Zodoende ben ik hier om u een andere kant op te brengen. Maar we moeten met uw man spreken."

Dus ik ging naar Jimmy en zei hem "Je moet luisteren naar wat deze man te zeggen heeft". Natuurlijk zei hij toen hem dat werd verteld "Ik vermoed dat we dan teruggaan naar het andere hotel."

James: Dit was een gozer van Al-Qaida. Hij was hun spion in het hotel. Daarom was hij nooit vriendelijk tegen ons, maar God beroerde zijn hart en liet hem dat doen. Ik zeg je, als je scheel kijkt naar Al-Qaida of het Moslimbroederschap vermoorden ze je. Als ze geweten zouden hebben dat hij ons dat had meegedeeld, dan zou hij er geweest zijn. Zodoende zei ik "OK, we zullen u volgen" en hij zei "Hoeveel geld heeft u allen want deze sujetten krijgen $2.500 per persoon om u te vermoorden en nog eens duizend om u aan stukken te snijden en te verbranden." We waren met zijn zevenen, dat zou $3.500 x 7 bedragen. Niemand had geld bij zich, behalve ik en ik had nog ongeveer $16.900 over. Ik gaf hem al dat geld en zei "Doe wat u kunt".
Hij ging naar beneden en onderhandelde met hen zodat ze hun mond zouden houden, want niemand zou eigenlijk weten of we nog leefden of dood waren tenzij ze iets zouden zeggen. En omdat ze betaald werden wisten ze dat ze nog een kans kregen omdat ze ons niet uit Libië weghaalden, ze haalden ons slechts weg uit die zone des doods die avond.

Hij kwam weer naar boven, we laadden alles in het busje en hij nam B-weggetjes, hij sloop steegjes in en uit en reed ons terug naar het Corinthia Hotel. Daar waren we twee dagen eerder begonnen. Het was langer dan twee dagen. We waren daar weer terug. Het eerste wonder verloste ons van de zone des doods en toen zei Fatima ook dat ze met een van de mannen had gesproken...

JoAnne: Mohammed.

James: Mohammed heette hij en hij was Al-Qaida maar ze zei "Hij is echt geen slechte man. Maar hij is diegene die de uittocht van de vluchtelingen van Tripoli naar Benghazi coördineert...

JoAnne: VN immigratie schip.

James
: ...VN immigratie schip." En ze zei "Hij zei dat hij jullie geobserveerd heeft en hij wil jullie helpen en jullie ontmoeten." Hij kwam naar ons hotel en hij was een echt aardige man. Hij zei "Jullie staan allemaal op de lijst. Jullie verkeren in heel wat moeilijkheden, maar ik weet dat jullie goede mensen zijn. Ik neem jullie mee in mijn busje naar de boot. Ik krijg jullie door alle controleposten. Ik zorg ervoor dat jullie de boot op kunnen. Dan worden jullie afgezet bij het hotel in Benghazi omdat als jullie naar een van de vluchtelingenkampen gelegen aan de grens met Egypteworden gebracht, waar al deze mensen terechtkomen, jullie namen op die lijst komen te staan. Je hebt daar een VS kantoor. Je hebt daar een Europese Unie kantoor."

Fatima en ik spreken beiden Spaans en zo konden we met elkaar communiceren. Ik zei tegen Fatima "Dat is een slangenkuil". Ze zei "Nee, ik sprak met mijn vrienden aldaar en ze vertelden dat alle moordenaars hier zijn en mensen in Tripoli vermoorden en dat Benghazi praktisch leeg is." Hij hield woord en pikte ons op in zijn busje. Hij loodste ons door alle controleposten en zetten ons op het schip. We verloren een persoon, het meisje dat voor het hotel werkte. De eerste tocht was teveel voor haar geweest. Ze zei "Ik blijf liever hier dan dat ik weer met jullie probeer mee te gaan."

We betraden het schip en het was de vreselijkste twee dagen lang durende bootreis die je je maar kunt voorstellen. Het was een omgebouwd autoschip. Het had twee wc's. Er waren meer dan 300 mensen aan boord. Er was wat vruchtensap dat over de datum was, warm water en beschimmeld brood. Dat was alles dat er op het schip te vinden was.

JoAnne: Een miljoen graden buiten.

James: Het was warm. Er waren geen gordijnen of wat dan ook voor geen van de ramen. Het was de warmste tijd van de zomer in het Middellandse Zeegebied en genoeg manieren om je wakker te houden. Je dronk dit vruchtensap en dan moest je direct naar de wc rennen. Met 300 mensen en twee wc's en mensen die ziek en spuugmisselijk waren en al het andere was het een smerige bende. Het duurde twee volle dagen en tenslotte kwamen we aan in Benghazi. Toen het schip binnenliep kwamen ze met kiepwagens en gooiden de bagage van iedereen in deze kiepwagens en stopten mensen in bussen en ze namen iedereen behalve ons zessen mee met Egypte als bestemming op een nog eens 18 of 20 uur durende zware reis.

JoAnne: Twee VN types verschenen in blauwe overhemden en zeiden "We moeten voor jullie mensen zorgen." Dat is wat ze deden.

James: Zodra JoAnne en ik daar arriveerden gingen we naar het VS kantoor in dat hotel. De man die daar aanwezig was sprak nauwelijks Engels. We zeiden tegen hem dat we hulp nodig hadden, dat we daar weg moesten en hij zei "Ik ben er niet om u te helpen. Ik ben hier alleen om de rebellen te helpen." En we zeiden "Ja, maar we zijn VS burgers." Hij zei "Ik kan u niet helpen, ik heb alleen met rebellen te maken." Hij stuurde ons weg. We gingen naar beneden naar het EU kantoor. Die man was veel aardiger. Hij zei "Hemel, ik wou dat ik u kon helpen, maar u heeft niets te maken met de EU, derhalve goedendag."

Toen we terugkwamen in de lobby van het hotel keek de huismeester naar ons zessen en besloot dat we geen rebellen waren (gelach) en dat we meer hulp nodig hadden. Hij belde de hoogste man bij de NOR die was achtergebleven, de Nationale Overgangsraad, de onechte regering die door de VS was geïnstalleerd en de nummer drie man was in Benghazi. Het hotel belde hem en hij stuurde zijn veiligheidsagent om ons te ontmoeten. Die man sprak geen Engels, maar was echt onder de indruk van de Bahraini prins. Dus hij belde zijn baas en zei "Ja, u moet deze mensen hier ontmoeten." En toen arriveerde de baas, perfect gekleed, perfect Engels, om door een ringetje te halen en hij begon met ons te praten. En in deze tribale culturen is het werkelijk belangrijk dat je een soort link legt met iemand van hun stam.

JoAnne: Als je iemand van zijn familie kent voelen ze zich meer op hun gemak.

James: We vroegen waar hij vandaan kwam. Hij vertelde ons welke stam. Toevalligerwijs waren onze beste vrienden in Libië van dezelfde stam. Ik gaf hem hun namen en de namen van hun kinderen enzo en hij zei "Ja, ik ken hen."

JoAnne: "Ze zijn in orde."

James: "Ze zijn in orde." Ze zijn niet van het hoogste belang voor de stam" maar dat brak het ijs. En hij zei "Hoe lang heeft u al niet gegeten?" Ik meen dat we allen omvielen van de honger. Vijf dagen al. En het was Ramadan en hij zei dat ze een groot buffet zouden hebben om het vasten te breken die avond. Hij zei "Ik kan niet bij u blijven. Ik moet naar mijn familie terug maar ik nodig u uit om te komen dineren tijdens het buffet en dan laat ik mijn veiligheidsman bij u achter en ik heb hem opgedragen om te proberen u te helpen aan boord te krijgen van het vliegtuig dat vanavond gewonde strijdkrachten naar Tunesië meeneemt. En hij zal bij u blijven en zijn uiterste best doen zodat u met dat vliegtuig mee kunt. "

We verbraken het vasten en toen bracht de veiligheidsman ons een paar uur later naar het vliegveld en hij liet ons plaatsnemen aan het begin van de rij, vechtend met eenieder die aan boord probeerde te komen, regelde boarding passen voor ons, kreeg alles geklaard en nam ons toen mee naar de executive lounge op het vliegveld in Benghazi. Het was een behaaglijke plek met airconditioning, geen mensenmassa's enzo. Hij zei dat het beter was als we uit het zicht bleven van eenieder die probeerde een plek in het vliegtuig te bemachtigen voor het geval dat sommigen dat niet voor elkaar kregen, ze zouden het waarschijnlijk niet waarderen dat wij wel een plek hadden en er zouden moeilijkheden kunnen ontstaan.

JoAnne: Het was een vliegtuig dat gewonde soldaten vervoerde omdat zij mochten vliegen naar elke bestemming die ze maar wilden.

James: Het vliegverbod trof hen niet.

Joe: Als je zegt soldaten, bedoel je dan door de VS gesteunde rebellen?

James: Ja. Dat was een leugen.

JoAnne: Dat was een leugen. Er waren geen gewonde soldaten.

James: We zager er geen een. Maar toen we in deze executive lounge zaten kwamen er 10 of 12 mensen binnen. De meesten waren functionarissen van de nieuwe overheid. Ze spraken allen bagger. Ze waren al 20 jaar of werknemers van de Wereldbank of van het IMF. Geen van hen was ooit in Libië geweest tijdens hun volwassen leven. Een stel van hen was in Langley geweest. Ze waren allen lokvogels voor de Zionisten. En ze spraken bagger over hoe Libië nu daadwerkelijk ontwikkeld ging worden en de Libiërs nu waarachtig vrijheid en democratie kregen.

Ik vroeg deze ene gast wie verantwoordelijk zou zijn voor alle olie en gas. Ik zei "Wat is uw plan als u teruggaat en al deze bronnen weer in werking worden gesteld die stilgelegd zijn? Ze hebben 18 of 19 procent paraffine en als je ophoudt te produceren dan raken ze verstopt. Hij zei "Maak je niet ongerust. We gaan ervoor zorgen." Niemand had dusdanig kennis van zaken. Maar om een lang verhaal kort te maken...

JoAnne: Het vliegtuig had er om 10.30 moeten zijn en om 2.30 gingen we aan boord. Maar het interessante eraan was dat een functionerende toren ontbrak. Er was niets. Het was donker in het midden van de nacht. Ze liepen met ons mee op het asfalt in het donker. We gingen aan boord van het vliegtuig en het vliegtuig steeg op zodra we aan boord waren.

James: Het was de krakkemikkigste 727 die je ooit had gezien. Het was gemaakt toen Hitler een gewone soldaat was en alle deuren van de handbagage compartimenten boven ons hoofd ontbraken. En als je tussen je voeten naar beneden keek kon je het daglicht zien. Toen het verdomde ding opsteeg rammelde en schommelde en zwenkte en schudde het.

JoAnne: De piloot zei "We blijven laag vliegen omdat de mogelijkheid bestaat dat we neergeschoten worden als ze ons zien. We landden om 4.30 's ochtends in Tunesië. Daar kregen we helemaal geen hulp van de VS. De VS ambassadeur bood geen hulp aan. We belden de VS ambassade en ze zeiden "Nee, bel je familie en kijk of zij je geld geven en wij zullen het voor u beheren."

Joe: Precies hetzelfde is gaande in Jemen. Er waren een aantal Amerikaanse burgers in Jemen toen Saoedi-Arabië en de VS in wezen de plek plat bombardeerden en Amerikaanse ingezetenen moesten een beroep doen op de Russen en de Russen moesten de Amerikanen daar weghalen omdat de Amerikaanse functionarissen zoiets hadden van "Dat interesseert ons geen zier".

JoAnne: Precies. En als je geld van ze kreeg dan namen ze je paspoort af. Je kreeg het niet terug totdat je hen had terugbetaald.

Niall: Jees!

James: En ze zouden ons in een hotel stoppen dat $70 kostte voor een taxi van dat hotel naar het vliegveld. We hoefden maar $3 te betalen voor het ritje van de plek waar we verbleven en ik zei "Dit slaat nergens op". JoAnne's dochter kocht voor ons een enkele reis van Tunesië naar Rome en we gebruikten onze airmiles met British Airways. Toen ze eenmaal doorhadden hoe slecht we eraan toe waren waren ze echt vriendelijk. We konden die avond vliegen, ze gaven ons coupons voor een diner, stopten ons in een fijn hotel in Londen, regelden een vlucht naar Houston voor ons. Toen we aankwamen in Houston, werd JoAnne doorgelaten.

JoAnne: En weet dat ik een externe harde schijf had die ik verborgen had op mezelf en zo kregen we al onze informatie naar buiten omdat Al-Qaida een vrouw niet zal aanraken en toen we gevangengenomen werden door Al-Qaida...

James: Tenzij ze haar verkrachten of vermoorden.

JoAnne: Tenzij ze haar verkrachten of vermoorden. En ze raakten mij niet aan. Ze raakten iedereen aan, maar mij niet. En toen ik in in Houston aankwam, lieten ze mij door. Ik zat daar met alle informatie waar ze Jimmy drie uur lang voor hebben ondervraagd. De FBI ondervraagde hem. Ik zat op de bagage en wachtte op hem.

James: Ze haalden mijn tas uit elkaar, namen de voering eruit. Ze hadden drie schermen en de kerel die me ondervroeg kreeg duidelijkerwijs vragen van drie verschillende groepen. Hij stelde me een vraag. Ik gaf dan antwoord en hij typte wat. Vervolgens werd er een andere vraag afgevuurd. Dit duurde drie uur. "Wat deden jullie daar? Wie betaalde voor jullie reis? Hoe zijn jullie hier gekomen? Wie betaalde voor de reis? Hoe kwam je daar?" Dit ging maar door, drie uur lang.

Niall: Maar het lijkt erop alsof jullie voorbereid waren op een dergelijk verhoor toen jullie terugkwamen.

JoAnne: We dachten dat ze zouden zeggen "Fijn! We zijn blij dat jullie veilig en wel zijn teruggekeerd."

James: We waren opgetogen dat we het er levend vanaf hadden gebracht. In Rome was ik aan het eind van mijn Latijn en de gast van British Airways in hun executive lounge waar ik lid van was wilde ons niet toelaten en wilde ons de vlieghaven laten uitgooien. Wederom, we hadden een tijd niet gegeten en ik stortte in en zei "Kunt u ons vriendelijk bejegenen en toestemming geven om onze computer ten minste aan te zetten en het internet te gebruiken. Kunnen we niet een kop koffie en wat sinasappelsap of iets krijgen? Help ons!" En uiteindelijk knakte er iets bij hem en kwam hij erachter dat we geen slechterikken waren. De Italianen lieten ons door de beveiliging. Ik vertelde hen wat er met ons gebeurd was. Ze lieten ons helemaal door.

JoAnne: We gingen aan de achterkant door de beveiliging.

James: Ja en tenslotte realiseerde deze gast dat we echt in moeilijkheden verkeerden en hij was fantastisch daarna. Hij ploegde door alle bureaucratische rompslomp heen en regelde ons vertrek. Hij heeft ons echt geholpen.

Joe: De manier waarop jullie dat verhaal vertellen, met Al-Qaida en de dreiging dat jullie vermoord en aan stukken gesneden zouden worden, jullie vertellen het op zo'n feitelijke manier, maar waren jullie niet op dat moment doodsbenauwd?

James: Verdomd als het niet waar is, ik moest vier onderbroeken daarna weggooien.

JoAnne: Mijn herinneringen zijn zo levendig, het lijkt alsof het gister is gebeurd omdat als je naast iemand staat in een donkere hotellobby in een hoek en die gast zegt tegen je "Als je die kant opgaat word je vermoord, aan stukken gesneden en verbrand" lijkt het alsof iemand koud water over je heen giet.

James: Maar we hadden al 100 dagen deze gruweldaden gadegeslagen. We hadden al een cultuurschok doorgemaakt.

JoAnne: Ze sneden een man in stukken vlak voor ons raam.

James: Wat we zagen met ons geestesoog was afschuwelijk. We hadden het waargenomen. Ja, ze sneden een man aan stukken vlak onder ons raam en we zagen hen zijn hoofd, beide armen, een been afsnijden, en hun mes werd bot en ze konden zijn andere been niet afsnijden. En toen de volgende ochtend lagen er 38 hoofden op een rij boven die van hem. We zagen dit met eigen ogen. We zijn getuigen.

JoAnne: Wat werkelijk ongelofelijk is hoe verdorven die mensen zijn dat we ze financieren, bewapenen en trainen. Wie doet dergelijke dingen?!

Joe: De consensus luidt vergeet ISIS. De werkelijke onthoofders zitten in de VS regering.

JoAnne: Nou en of!

James: CIA en Mossad.

JoAnne: Op een gegeven moment werd ons verteld elke keer als je iemand ziet onthoofd worden, dat is een CIA methode.

James: En dan ga je terug in de geschiedenis en dan werp je een blik op al die tijden toen dit plaatsvond, vele gepensioeneerde CIA'ers brengen het nu naar buiten. Ze zeiden "Dit doen we. Zo trainen we. Dit is psychologische oorlogsvoering. We veroorzaken zoveel misère voor die landen dat ze het zonder strijd opgeven. Hoe barbaarser de misdaden, des te sneller geven ze het op.

JoAnne: Het verhaal loopt voor eeuwig door. Nadat we terugkwamen probeerden we onze zaak opnieuw op te bouwen. We dachten echt dat we gewoon terug konden gaan naar ons bedrijf. We wisten niet dat we het doelwit waren en dat we te gronde werden gericht. Zaken doen was er niet meer bij voor ons ongeacht onze pogingen, het werd gewoon geweigerd. Ik belde Washington, DC, zo vaak om te proberen om met hen te praten over wat er gaande is in Libië en om hun informatie te geven.

Tara Dahl die de assistente was van Michele Bachman belde me terug. Ze zei dat ze zeer geïnteresseerd was in ons verhaal. Over haar is ook heel wat te zeggen. Ze bleek CIA te zijn. Zij is diegene die de geheime dienst in ons huis binnenliet. Ze stelde me voor aan de eerste kerel in Californië.

James: Hij was een rechercheur die uitgeleend was aan de FBI terrorist taskforce. Hij was overal ter wereld geweest.

JoAnne: Ja, en hij zei "Jullie verhaal is ongelofelijk. Jullie hadden ogenblikkelijk gedebriefd moeten worden toen jullie terugkwamen en jullie moeten gedebriefd worden." Hij belde de DIA die een van hun agenten stuurde.

James: Eric Maddox.

JoAnne: Eric Maddox kwam bij ons thuis. Hij noemde zichzelf Kevin Davis, maar zijn werkelijke naam is Eric Maddox. En hij kwam vele keren langs.

James: Hoe heette Tim?

JoAnne: Tim Morant.

James: Tim Morant heette hij, een rechercheur uit San Francisco, hij was uitschot. Vervolgens gaf Eric Maddox ons een valse naam. Je gaat niet naar iemands huis die je overheid probeert te helpen en je geeft hun niet een valse naam op en je speelt dit spel niet. Maar dat deed hij en ik ben er niet blij mee.

JoAnne: Hij wilde ons veel informatie ontfutselen.

James: Ze probeerden steeds JoAnne's harde schijf te bemachtigen.

JoAnne: Ja, die wilden ze echt graag. Hij zei "Ik wil dat je het allemaal afdrukt. Als ik ervoor betaal wil je het allemaal uitprinten?" Ik zei "Ik kan het niet afdrukken. Veel staat op video." En ik gaf het hem sowieso niet. Maar hij interviewde sommige stammen op Skype.

James: Bij ons thuis. We zetten Skype op met hen.

JoAnne: Ze gaven ons een test met 14 vragen voor de stammen, ze zeiden "Omdat niemand in onze geschiedenis van het leger ooit de stammen heeft kunnen infiltreren, in geen enkel land." Hij zei "En ik denk dat dit een vergissing is." Dat zei hij tegen ons. Hij zei "Wij weten niet hoe het moet. Wij kunnen niet binnenkomen bij de stammen."

James: Ja, bewijs maar dat jullie werkelijk met de stammen spreken.

JoAnne: Ja, dus gaven ze ons 14 vragen en de stammen beantwoordden deze vragen binnen 24 uur. En hij zei "Mijn managers waren zwaar onder de indruk. Niemand heeft dit soort informatie. Niemand kan de telefoon oppakken en informatie verkrijgen zoals jullie." Maar ze waren niet bereid om iets te doen om ons te helpen, om met ons te werken enzo. Ze werden stofzuigers. Ze zogen slechts informatie weg.

James: Ze wilde de Libiërs ook niet helpen.

JoAnne: Ze wilden de Libiërs ook niet helpen.De Libiërs zeiden tegen hem aan de telefoon "Ik heb de leider van alle Al-Qaida kerels. Als jullie je sluipmoordenaars of je drones sturen dan kunnen we ze elimineren." "Ah, dat is helaas onmogelijk." Hij zei "OK, stuur dan ons de wapens en dan zorgen wij ervoor." En ze zeiden "Het is tegen de VS wet om wapens te leveren aan eenieder."

Niall: Nou zeg!

JoAnne: Het stelde helemaal niets voor.

James: En dan nog wat. We gaven hun de latitude en longitude van de locatie waar Al-Qaida leiders de nacht doorbrachten. We gaven hun de latitude en longitude van de plek waar ze kuilen hadden gegraven en al hun wapenvoorraden hadden begraven. We gaven hen de latitude en longitude van de plaats waar hun trainingscentra waren. Het meest belastende feit was dat ze een gloednieuw mega trainingscentrum hadden in de Derna regio in het verre Oosten van Libië en het bevatte constant 1.400 leerlingen. Ze roteerden hen. Soms waren er 4.000 of 5.000.

JoAnne: Ja, ze gingen naar Syrië.

James: Dit was hun gloednieuwe centrum. We gaven die informatie aan Eric Maddox. Het was nog nooit aan iemand waar dan ook gegeven. De spionnen van de stammen gaven het aan de tribale leiders. De tribale leiders gaven het aan ons. Wij gaven het aan Eric Maddox, aangewezen. Vier dagen later verschijnt er een alert dat ze het trainingscentrum moeten evacueren en de wapens die ze kunnen dragen moeten ze meenemen en de andere lokaal verkopen. En toen dat plaatsvond zeiden we tegen Eric Maddox "Hoe heeft dit kunnen gebeuren?! We geven het aan u en in plaats van dat u achter dat kamp aangaat heeft iemand in de regering hun verteld wat er voorviel." En dit komt van Eric Maddox: "De Defence Intelligence Agency zei dat de agenda in de VS wordt bepaald door het Moslimbroederschap."

JoAnne: Hij zei "Ik heb velen van het Moslimbroederschap ontmoet. Het zijn best aardige jongens. Ze zijn onze vertalers." De officiële vertalers voor VS inlichtingen is het Moslimbroederschap.

Niall: Het lijkt alsof Maddox hetgeen gebruikte wat jullie vertelden en ... waarschuwde.

James: Nou en of!!

Niall: Ja.

James: Hij niet persoonlijk. Hij gaf het waarschijnlijk door aan de...

JoAnne: Hij zei "Denken jullie dat die informatie die jullie me gaven die gebeurtenis teweeg heeft gebracht?" Ik zei "Wat denkt u?!?"

James: Ja, ik ben er zeker dat het in de kantoren op 1600 Pennsylvania Avenue is beland.

Niall: Zeker.

James: En de Moslimbroederschap gast gelastte hen te vertrekken.

JoAnne: Vervolgens kreeg ik een telefoontje van Tara Dahl en ze zei dat the Blaze, Glenn Beck's organisatie, een zekere Joe Wiesel graag met ons wilde spreken en ze wilden een twee uur durende documentaire maken over ons verhaal want niemand ontsnapt aan Al-Qaida, niemand, die het kan navertellen. Zodoende belde Joe Wiesel me en maakte zijn standpunt duidelijk. Hij was echt geïnteresseerd in een gesprek met ons. Drie dagen later stond hij met zijn producers voor de deur, naar ik meen, om ons te interviewen en hij zei dat hij beveiliging voor ons had meegenomen omdat zei hij "Jullie verkeren in grotere moeilijkheden door deze overheid dan jullie ooit...

James: Meer gevaar.

JoAnne: ..."in meer gevaar dan jullie ooit verkeerden door Al-Qaida" en hij zei "Ik heb een mevrouw meegenomen. Zij is iemand met wie ik heb gewerkt en ze zal jullie..."

James: Interface voor beveiliging zal protocollen opstellen voor internet enzo en bescherming om ons heen aanbrengen. Ze heet Niki Baracoll, misschien. Dat is de naam die ze ons gaf.

JoAnne: Ja, we praatten zes uur lang met hen, ze schreven ons verhaal op, zeiden dat het enorm was en Glenn zal jullie tenminste twee maal in zijn show willen hebben.

James: En toen ze weggingen wilden ze onze hele harde schijf hebben. JoAnne gaf hun ongeveer 25 gigabytes aan materiaal dat niet nieuw was. Ze zouden drie dagen later terugkomen met hun filmploegen. Na twee dagen hadden we nog niets van hen vernomen, dus JoAnne belde Wiesel, dat is een goede naam voor hem, in plaats van hem belt deze Niki Baracoll terug. Ze zei "Ik heb dit project een halt toegeroepen omdat jullie al praten met inlichtingendiensten. Dat moeten jullie blijven doen. Ook moet je Libië maar vergeten en een nieuw leven beginnen anders hebben jullie geen leven." En ik zei "Dat klinkt als een dreigement." Haar stem werd luider en ze zei "Jullie trekken je terug en doen precies wat ik jullie opdraag anders heb je geen leven!!"

Niall: En dat kwam uit de mond van een journalist?

James: Nee, nee, nee. Dit is CIA.

JoAnne: Ze was CIA.

James: En dit is ook de meid die zei...

JoAnne: Dat we het doelwit waren.

James: ... dat toen we terugwaren in Houston dat JoAnne en ik het doelwit waren en op de zwarte lijst waren gezet en dat we waren uitgeschakeld.

JoAnne: Ze zei dat dat geschiedde toen we aankwamen.

James: En ze zei "Daarom liggen er geen zakelijke kansen voor het oprapen. Daarom zijn al jullie bankrekeningen geleegd. Daarom is er van alles voorgevallen want jullie zijn uitgeschakeld. En ze zei "Jullie moeten blij zijn dat jullie alleen uitgeschakeld zijn." En ik zei "Kan het nog erger?" En ze zei " Als ze jullie terminaal uitschakelen dan verdwijnen jullie gewoon en niemand zal ooit nog iets van jullie vernemen." En ik zei "We worden geacht blij en dankbaar te zijn dat we slechts zijn uitgeschakeld?"

Tegen die tijd hadden we alles verkocht dat we bezaten, verkochten mijn antieke autoverzameling, onze huizen alles. We hadden al onze eigendommen gesolveerd. We hadden al onze wetenschappers een aardige verdienste gegeven want het was niet hun fout dat wij naar Libië gingen. Als we geweten zouden hebben dat we uitgeschakeld zouden worden zou ik hun de helft hebben gegeven. Ze zouden er blij mee zijn geweest en wij zouden een appeltje voor de dorst hebben gehad om echt opnieuw te beginnen. Maar ons bedrijf was geweldig, onze technologie ook. We zouden onmiddellijk opnieuw beginnen. Het ging er niet zo aan toe.

JoAnne: Glenn Beck is gecompromitteerd. Dat is zo klaar als een klontje.

Joe: Hij is slechts een lokvogel.

JoAnne: Zeg dat wel! Maar dr. Jerome Corsi schrijft nu al meer dan twee jaar artikelen met onze informatie.

James: Hij is World Net Daily. Hij heeft 40 artikels geschreven gebaseerd op informatie die wij hem verstrekt hebben.

JoAnne: Drie van de documenten die we hebben aangedragen zijn opgenomen in het 'Congressional Record'. Een omvangrijk document komt van de Libische beveiliging waar Morsi betrokken was bij de aanval op Chris Stevens, bij het financieren en bij het organiseren ervan. Een ander beduidend document kwam van de VS ambassade. Toen Egypte hun land van het Moslimbroederschap terugnam gooiden ze Morsi eruit, keken in zijn bureau en vonden een stel documenten. Een daarvan was een document van de VS ambassade waar het Moslimbroederschap naar toe was gegaan en contant geld ophaalde, tussen de $500.000 en $800.000 in contanten en ze ondertekenden met hun namen voor het geld en wij hebben die lijst.

James: Zeventien of achttien van hen, en deze gasten zijn allen daarna gearresteerd en worden beschuldigd van spionage voor de VS. De rechtszaken zijn net achter de rug. Morsi en drie of vier leiders van het Moslimbroederschap zijn ter dood veroordeeld en de rest van hen op onze lijst die we hun verstrekte hebben levenslange gevangenisstraffen gekregen. De informatie die de stammen ons hebben verschaft was vervolgbare 'intelligence' volgens de agentschappen.

JoAnne: Ik ben heel trots op Egypte. Ze hebben Obama en Hillary Clinton aangeklaagd wegens terrorisme bij het Internationaal Gerechtshof voor wat ze Egypte hebben aangedaan en ze hebben het bewijs. Natuurlijk zal het nooit voorkomen, maar ze hebben in ieder geval wat gedaan.

Joe: Je hebt het ook over de Egyptische zogenaamde revolutie?

James: Ja, dat was wederom geen revolutie. Dat was nog een valse vlag operatie.

JoAnne: Ja, dat was het moment dat de Egyptenaren de straat opgingen, 30 miljoen mensen, om Morsi eruit te gooien. Dat was het moment dat Generaal Asisi naar voren kwam en zei "Ik vroeg mijn mensen 'wat wil je dat ik doe' omdat ik voor de Egyptische mensen werk en ze zeiden 'we willen hem niet als onze president. Hij heeft al de Grondwet verscheurd. Gooi hem eruit'. Zodoende ging hij er naar toe en vroeg hem om af te treden. Dat wilde hij niet. Toen hebben ze hem eruit gemarcheerd.

James: Ze arresteerden hem. In zijn privé kluis vonden ze ook documenten waarin stond dat Obama een miljard dollar had geschonken, dat is eindigend op jard, aan het Moslimbroederschap zodat ze het halve Sinaï-schiereiland konden opkopen zodat het Moslimbroederschap een thuisland konden hebben.

Joe: Wat is er gaande in Libië vandaag de dag?

JoAnne: Het is nu een mislukte staat.

James: Ze hebben zo veel verarmd uranium gebruikt dat de incidenten van...

JoAnne: Geboorteafwijkingen.

James: ... baby's met geboorteafwijkingen die zo ernstig zijn dat ze de eerste dag sterven, dat ligt op 25%. Vijfentwintig procent van alle baby's die nu in Libië geboren worden sterven vanwege het verarmd uranium. De voorvallen van hartaanvallen, diabetes is met 405% toegenomen. Overal waar je kijkt, alle kinderen en honden glimmen in het donker van al dat uranium. Het land is vernietigd. Ze hebben zo veel olie productie, zo veel capaciteit en zo weinig mensen, dat het nog steeds een plek is die de Zionisten hopen te behouden zodat ze een olie- en gasvoorraad hebben.

JoAnne: We hebben het niet over de gewone joden, we hebben het over de Zionisten.

James: De Zionisten.

JoAnne: Dat is iets anders.

James: Ze proberen uit alle macht daaraan vast te houden. De VS stuurt elke dag wapens en huurlingen naar Libië, zij zijn ISIS.

JoAnne: Ze financieren hen via Turkije. Het Libische leger vuurde onlangs op een Turks schip dat Darnah probeerde binnen te komen. En de Grieken nam er een in hechtenis met al deze wapens aan boord, terwijl ze Libië binnengingen. Maar de tribale militaire raad werkt met het Libische leger samen om hun land terug te krijgen. Ze doen hun uiterste best. Een aantal maanden geleden lag er nog een VN embargo op het Libische leger wat wapens betreft. Het is wel in orde als ISIS wapens krijgt.

James: ISIS is een corporatie gestart in Arizona van John McCain en 60 andere politieke leiders van over de hele wereld.

Joe: Oh ja?

James: Dat is ISIS. Vorige week vroeg de president van de VS aan het Congres om ISIS te financieren, het equivalent van uitkeringen en gezondheidszorg en om hun air conditioners te verstrekken en alle voordelen van sociale zekerheid. Hij heeft aan het Congres gevraagd om dat aan ISIS te geven. Dat is de president van de VS.

JoAnne: Libië heeft twee miljoen mensen die nu in ballingschap leven, nog steeds en deze mensen lijden elke dag. Er is niets voor hen. Ze zitten in Tunesië en Egypte en in de omgeving, tenzij ze wat geld hadden of familie die hen helpt, ze lijden hier echt onder.

Niall: Zijn dit de mensen die vluchten op schepen naar Europa?

JoAnne: Nee. Dat zijn Afrikaanse immigranten. Dat zijn geen Libiërs. Ik zou zeggen dat 99 procent niet Libisch zijn.

James: De vlucht uit Afrika naar Europa is al eeuwig gaande en in werkelijkheid was Libië altijd de buffer geweest. Libië had ongeveer twee en half miljoen buitenlandse werkers in dienst in Libië en ze waren een heuse buffer. Dat akkoord was gesloten en voor eeuwig gehandhaafd door Khadaffi. Natuurlijk toen Khadaffi en de Libische regering verdwenen probeerden die migranten gewoon...

JoAnne: Een zeef. Ze blijven gewoon komen.

Joe: Ja, het is interessant dat een klein beetje waarheid onlangs naar buiten sijpelde zelfs in de mainstream, uit politieke hoek; de Italiaanse premier klaagde over de immigranten uit Afrika die binnenkwamen, omdat velen van hen Italië binnenkomen. En hij zei dat als de EU niets doet dan zal Italië in wezen voor zichzelf zorgen en dan heeft Europa een probleem. Hij ging zo ver dat hij zei dat dit probleem waarachtig veroorzaakt is door de EU deelname aan de bombardementen van Libië vier jaar geleden. Hij kwam naar voren en zei dat.

JoAnne: Dat klopt. Het is behoorlijk triest wat ze deden. Waar beschermen ze de burgers nu? Want mensen worden nog steeds elke dag gemarteld en vermoord in Libië. De steden van zwarte mensen werden met de grond gelijk gemaakt, vier of vijf zijn gewoon weg, die mensen zijn allemaal dakloos.

James: In die 128 massagraven, de meesten van die mensen zijn zwart. We gingen naar alle zwarte leiders hier in de VS en zeiden "Jullie moeten hier wat aan doen." Geen van hen sloeg er acht op. Geen van hen stak een vinger uit. Het is een heuse farce omdat de media ... bezit.

JoAnne: Libië heeft nu een gekozen parlement. Het bevindt zich in Tobruk en de reden waarom het zich in Tobruk bevindt is omdat de marionettenregering die was opgezet door de VS vol zat met criminelen en mislukkelingen, de Libische mensen hadden twee jaar lang nergens controle over. Ze maakten gebruik van milities die over straat zwierven zoals gangs met wapens om de zaken onder controle te houden. Natuurlijk waren ze allen dieven en verkrachters en wat nog meer. Toen er verkiezingen waren, omdat de VN dat eiste - er moeten verkiezingen gehouden worden in Libië want wij hebben daar democratie ingevoerd - werden alle Moslimbroederschap lui weggestemd, eenieder van hen. Er werd geen enkele radicaal verkozen ook al kon de helft van de mensen van Libië niet eens stemmen omdat ze in het buitenland waren.

Dat werd niet geaccepteerd in Tripoli. De gast die de criminele leider is daar zei "Ik accepteer dat niet."

James: Want John McCain is zijn beste vriend.

JoAnne: Ja.

James: En Obama.

JoAnne: Ja, dus hij zei "Jullie kunnen hier komen." Ze begonnen met het opblazen van de huizen van de mensen die verkozen waren en kidnapten hun vrouwen en schoten ze neer. Zodoende moesten ze hun parlement naar Tobruk aan de andere kant van het land, aan de oostkant, verhuizen. Ze beweren dat ze nog steeds een regering zijn in Tripoli. Dat zijn ze niet! De enige regering bevindt zich in Tobruk en het is nog steeds een hele zwakke regering maar het wordt gehinderd door alle gevechten die plaatsvinden.

James: En de ambassadeur uit de VS, Deborah Jones, de enige personen die ze graag ontmoet is Al-Qaida en het Moslimbroederschap.

JoAnne: De aanzienlijke Misrata militie, Libische Dageraad noemen ze zichzelf, zat vol met het Moslimbroederschap en Ansar al-Sharia, de mensen met wie zij constant samenwerkt.

James: En men zag haar hand in hand met hen, wat een werkelijk obsceen voorval is voor een vrouw die niet met een man is getrouwd. De VS vond ook een manier om een ambassadeur voor Libië te benoemen, een Libische ambassadeur bij de VN, ze stelden een Spaanse kerel aan die niets te maken heeft met Libië en hij is een monumentale Zionist.

JoAnne: Hij is ook Moslimbroederschap.

James: Hij is ook Moslimbroederschap.

Joe: De reden dat de VS ambassadeur van Libië alleen handen schudt met Al-Qaida is omdat Al-Qaida als enige openstaat voor het weggeven van alle oliebronnen van Libië aan VS bedrijven en corporaties, toch?

James: Zeker. Dat verklaart een groot deel. Iedereen kijkt naar de olie maar ik gaf je drie redenen om Libië op te blazen.

JoAnne: Maar ze willen Libië stabiliseren. Als de stammen weer controle krijgen over Libië dan gaan ze weer terug de oude situatie toen Khadaffi er nog was want zo zijn de mensen van Libië.

James: En je kunt niet een land hebben waar de mensen plezier beleven aan de welvaart van een land zoals het eraan toeging in Libië want daardoor viel het plan van de Zionisten om iedereen te overheersen in duigen.

Joe: Je bedoelt dat ze geen echte democratie kunnen hebben.

James: Ja.

JoAnne: Onder Khadaffi werd Libië een heel sterk, sterk land, een sterke bron.

James: Niet om te vechten. Intern was het echt sterk en gesteund door de mensen.

Joe: Daar ligt het probleem en een van de ware tragedies ervan, zoals u vermeldde, was toen u probeerde de stammen in opstand te laten komen en er iets aan te laten doen, het is moeilijk om een vredeslievend volk te laten vechten tegen dit genre psychopathie en onthoofders.

James: Maar uiteindelijk gebeurde het wel. Ze deden nog meer. Dit was na 9/11. De stammen presenteerden een officieel verzoek en aanbod aan de VS regering, het Congres en iedereen. Ze zeiden "Als jullie stoppen met het steunen van Al-Qaida, het Moslimbroederschap en Ansar al-Sharia in ons land dan zullen wij de stammen van Libië ons land ontdoen van al deze radicale islamieten en de handen ineenslaan met de andere stammen van alle andere landen en de wereld bevrijden van radicale islam.

Joe: Dat zegt alles eigenlijk.

Niall: Want dat wilde de VS overheid nooit.

James: Nooit. Maar de VS overheid mijdt iedereen. De laatste paus deed driemaal een beroep op de NAVO en VN om de bombardementen te stoppen op Libië, samen met kardinaal Turkson en een andere monseigneur. Zij gedrieën zouden een vredescommissie oprichten in Libië en zij zouden bemiddelen bij de onderhandelingen voor vrede tussen de strijdende partijen in Libië. Drie keer! Een keer bij de VN en twee keer bij de NAVO. De paus deed dat aanbod. Ze hebben nooit gereageerd op zijn aabod.

Ze halen hun neus niet alleen op voor de Libiërs, ze halen hun neus op voor iedereen omdat de Zionisten deze 85 individuen steunen die 75% van alles bezitten. We zijn allemaal hun eigendom, we zijn allemaal hun slaven en hoe kunnen we tegen het systeem ingaan. Ons wordt opgedragen wat we moeten doen en hoe we het moeten doen.

JoAnne: Toen we er tijdens de oorlog waren hielden ze vele publieke betogingen voor hun overheid. En op 1 juli waren er 2 miljoen mensen aanwezig op het Groene Plein. En ze hadden op dat moment deze evenementen in heel Libië met de Groene vlaggen ter ondersteuning van hun overheid. We waren daar aanwezig. Ik heb de video's van ons pratende met die mensen. Ik heb het allemaal. Dit werd nooit gerapporteerd door de mainstream media. Ze probeerden te zeggen "Oh, 2.000 of 1.000 mensen kwamen erop af, maar toen we werden opgepakt door Al-Qaida aan het einde van ons verblijf maakten ze gebruik van Britse verslaggevers en lieten hen ons ondervragen. Die mannen vonden het vreselijk. Ze zeiden "We zijn hier niet blij mee, maar we moeten het doen omdat we ertoe gedwongen worden."

James: Vlak voordat we vermoord zouden worden lieten ze een Britse filmploeg komen en ieder van ons filmen al vragend aan ons afzonderlijk "Gaat het? Bent u mishandeld? Voelt u zich fit?" want als we dood waren dan konden ze bewijzen dat zij het niet hadden gedaan.

JoAnne: Maar die mannen verklapten aan ons "Ik vind dit vreselijk. Deze gasten zijn gevaarlijk." Maar hij vertelde me "Ziet u dit groene plein hier waar ze al die betogingen houden enzo? Ze hebben een exacte nabootsing in Qatar want ik ben daar geweest en daar hebben ze de rebellen gefilmd die allen schreeuwden 'weg met Khadaffi'..."

James: Ze hielden een evenement.

JoAnne: "... want dat zou nooit in Libië plaatsvinden, nooit!"

Joe: Wow!

Niall: De hele campagne, zelfs voordat de eigenlijke gevechten uitbraken, er zat een luchtje aan. Toen ze die beelden van vermeende demonstranten toonden...

Joe: De bewering dat Khadaffi zijn eigen mensen bombardeerde was precies een kopie van wat ze beweerden over Irak.

JoAnne: Ja.

Joe: En dat was al in 2011 in diskrediet gebracht.

JoAnne: Ja.

Joe: De godganse vervloekte wereld wist dat het westen tegen ons gelogen had over Irak. Maar blijkbaar lijden mensen aan geheugenverlies.

James: Nou en of.

Joe: Zodra ze met hetzelfde verhaal over Khadaffi en Libië kwamen ging het als volgt "Oh, hij is een kwaadaardige man." Ik heb echt geen vertrouwen meer in de gewone man of vrouw.

JoAnne: Ja. "Als de mainstream media het zegt neem ik aan dat het waar is."

James: We konden ons niet voorstellen hoe in godsnaam Zuid-Afrika en deze andere landen de handen ineensloegen om Libië aan te vallen. En dus toen we daar tegen eind augustus waren belandde de gevolmachtigd ambassadeur van Zuid-Afrika, H.E. Dangor in ons hotel omdat zijn hele beveiligingsploeg en iedereen vertrokken was. Zodoende hadden we de gelegenheid om aardig wat keren een kopje thee met hem te drinken, om lange discussies te voeren en ik vroeg hem eens waarom Zuid-Afrika in godsnaam de handen ineensloeg en achter Libië aanging omdat jullie allen altijd zo'n goede werkrelatie hadden. Hij zei "We hadden geen keus. Jullie minister van BuZa benaderde onze overheid en zei 'Als jullie de handen niet ineenslaan en overeenkomen om achter Libië aan te gaan dan hebben jullie morgen rebellen in je achtertuin.

Niall: OK.

James: Hij zei "Het is alsof de vrouw een hele kast vol had met rebellen die ze overal kon droppen."

Joe: Dat is een dreigement.

James: Welnu, ik weet dat dit waar is omdat we zeer goed bevriend zijn met een derde echelon koninklijke familie in Koeweit en in het begin van de gevechten probeerden we de koninklijke familie uit Koeweit reddingsapparatuur voor Libië te laten bezorgen en toen ze probeerden het geld van de humanitaire hulp ter waarde van $50 miljoen door te geven sommeerde de minister van BuZa "Geef dat door aan Qatar. Qatar zorgt daar allemaal voor.

JoAnne: Hillary Clinton.

James: Dit was Hillary Clinton. En ze zei "En aangezien je zo geïnteresseerd bent in Libië kun je je net zo goed voegen bij onze kant om achter Libië aan te gaan." En ze zeiden "We hebben echt geen interesse." En ze zei "Als je het niet doet krijg je rebellen in je achtertuin." Ze uitte precies hetzelfde dreigement aan het adres van twee verschillende bronnen die we zelf hebben geverifieerd. Wat anders is aan ons, de informatie die wij hebben komt niet uit de derde hand. We zijn ooggetuigen van de gruwelijkheden. We zijn ooggetuigen van wat er in Libië is voorgevallen. We werden niet geacht om daar te zijn. En nadat ze ontdekt hadden dat we daar waren werden we niet geacht om weg te komen. Die gast van de 'Defence Intelligence Agency' zei een keer tegen ons "Jullie moeten een notering krijgen in de Guiness records want niemand ontsnapt levend uit de handen van Al-Qaida."

Een paar weken later zei hij tegen ons "Jullie werden niet geacht om ooit weg te komen uit Noord-Afrika." We leven nog. Goddelijke interventie heeft ons leven gered. Onze heer heeft ons beschermd. Je kunt het je niet voorstellen. Sinds we hier zijn hebben ze een keer drugs in onze auto gestopt. We gaven een seminar voor de John Birch Society in Houston en we zagen de drugs nooit, maar we besloten om de olie in onze auto te laten verversen en onze banden te laten verwisselen. En die avond reden we Houston uit, terug naar het oosten, toen radarcontrole en twee auto's van de verkeerspolitie ons volgden. Elke 15 kilometer sloegen er twee af en twee andere zaten dan achter ons. Zetten ze de radarcontrole op onze bumper?

Tenslotte waren we ergens ver van de bewoonde wereld en ze lieten ons stoppen en ze wilden de auto doorzoeken en ik zei "Nee. U kunt de auto niet doorzoeken." En ze zeiden "We halen de drugshond erbij en als de hond drugs vindt dan wordt u gearresteerd. We halen uw auto uit elkaar om het te vinden." De hond liep drie keer om de auto heen, vond niets, de gast loopt naar de achterruit wat echt ongebruikelijk is en begon te kloppen op de achterruit van onze Sequoia. En ongeveer na de 15e keer dat hij klopte en aan de riem van de hond rukte liep de hond naar hem toe en raakte zijn hand aan en hij zei "Hij heeft drugs gevonden. U bent gearresteerd."

En ze keken in de auto, maar niet lang, het was een vluchtig onderzoek. Maar de hele tijd had hij een van deze wegwerp flip-phones in zijn oor. De hele tijd. Een Texas verkeersagent met een telefoon in zijn oor. Je kan niet doorzoeken met één hand. En na ongeveer een uur waren hij en de andere verkeersagent ieder 15 keer onder de auto gekropen. Ze waren aan het spitten rond een hoek van de auto. Ze hadden JoAnne en mij ongeveer 15 meter van elkaar gescheiden aan de andere kant van de sloot. Ik liep stiekem naar haar toe en zei "JoAnne, kun je daar naar toe glippen en horen wat die kerel zegt? Hij heeft een telefoon in zijn oor."

Ze ging er naar toe en toen ze terugkwam zei ze "Hij zegt "Daar zit ik! Daar ben ik aan het zoeken!" Iemand instrueerde hem waar hij moest kijken. En 2 1/2 uur later nadat ze zo vaak onder de auto waren geweest dat hun uniform zwart zag van het kruipen op hun rug omhoog kijkend onder het frame.

JoAnne: Hij had een prepaid telefoon.

James: Dat bedoel ik. Ze lieten ons eindelijk gaan. Ze zeiden "Er waren drugs in deze auto. De hond gaf het aan." En ik zei "Ik denk het niet" omdat geloof me met al die ellende die we hebben doorstaan, rijden we niet te hard. We gebruikten sowieso geen drugs, maar we wilden niet eens een glas wijn drinken en in de auto stappen. En zodoende zei ik "Dat is gewoon niet waar."

Als ik terugdenk, de enige mogelijkheid was dat ze de drugs verstopt hebben, waarschijnlijk toen we bij de John Birch Society waren toen we dit seminar gaven. Je weet nooit hoe engelen eruit zien. Toen we de olie lieten verversen, de man die dat deed had tattoos van de achterkant van zijn vingers tot aan beide armen. En toen hij er onder zat om de olie te verversen en de banden te verwisselen vond hij waarschijnlijk iets onder het frame, haalde het eruit, keek ernaar en zei "Verdomd zeg! Deze man lijkt op Sinterklaas, ik neem dit mee naar huis." (gelach)

Joe: Het was een tip.

James: Daardoor werden ze afgeweerd. Ze hebben elke boosaardige truc uitgeprobeerd zodat ze ons kunnen veranderen in hun spionnen omdat we van waarde zijn voor hen. Zoals JoAnne zei de enige informatie die ze krijgen over wat de stammen doen komt van ons. Dus zijn we van waarde voor hen. Ik denk dat ze ons daarom niet vermoord hebben. Ze hebben ons vier keer bedreigd, maar ik denk dat ze informatie van ons krijgen.

JoAnne: De laatste keer werden ze echt kwaad op ons. Ze belden ons een jaar geleden. Negen maanden nadat we onze DVD publiceerden leek de inlichtingendienst het ergens gevonden te hebben. Ik weet niet waarom ze er zo lang over deden.

James: Het zijn echt snelle jongens.

JoAnne: Maar hij zei "We hadden een grote vergadering met al onze inlichtingendiensten in Washington, DC en we hebben besloten dat jullie waarachtig slechte mensen zijn."

James: Jullie zijn in en in slecht.

JoAnne: "Jullie hebben onze namen naar buiten gebracht. Jullie hebben problemen voor ons veroorzaakt. Onze namen liggen op straat en ik moet nu met mijn geweer slapen." En ik zei "Zal ik je eens wat vertellen? Jij hebt je hiervoor aangemeld. Ik niet." Ik zei tegen de gast toen hij mijn huis binnentrad "Als je wilt dat ik iets met jullie doe dan moet je ons trainen en betalen want we zijn geen 'intelligence' agenten." Oh, nee, dat doen we niet. We hebben daar geen belangstelling voor. En hij zei "Jullie zouden beter moeten weten als het gaat om het publiceren van Michele Bachmann's naam." Ik zei "Michele Bachmann is congreslid. Er is niets geheimzinnigs aan haar!"

James: Ze heeft een geheim en Tara Dahl is een van hun ondernemende en ambitieuze spionnen en ze waren echt woest dat we haar naam hadden opgeschreven. En Tim Morant.

JoAnne: Ja, ze had contact met de stammen via ons en ze heeft een aantal keren geprobeerd om sindsdien contact te krijgen met hen maar ze willen haar niet spreken. Ze is af en toe in Egypte omdat ze hun wil spreken.

James: Maar om je publiek tevreden te houden, weet dat wat we zeggen 100% accuraat is, ook al klinkt het nog zo wild. We dreven congreslid Pete Sessions in november 2014 in een hoek en nadat we 20 minuten lang met hem spraken verifieerde hij het via het Defence Intelligence Agency en belde vervolgens de directeur van de DIA op zijn kantoor in Washington, DC. Toen hij ons 10 dagen later terugbelde zei hij "Ik heb gesproken met de directeur van de DIA en ik wil u meedelen dat hij zei dat alles wat u mij verteld heeft..."

JoAnne: En hij heeft dat herhaald.

James: Hij zei "Alles wat u mij verteld heeft, zwarte lijst, het uitschakelen, enz., het is allemaal waar. Ze hebben u geruïneerd. Ze hebben het toegegeven. Maar deze persoon gaf ook toe dat hij niet wist hoe twee mensen in The Woodlands uit Texas naar iedere locatie in de wereld kunnen bellen en vervolgbare inlichtingen krijgen zoals u beiden. En Pete zei "Waarom zijn deze twee dan niet je beste vrienden geworden in plaats van het openen van de aanval op hen?" En hij zei dat de man daarop geen antwoord gaf. Het was niet 2014, maar 2013, excuses.

We zijn 100 procent goed bevonden door de top van de verschrikkelijkste criminele geheime 'intelligence' kliek in de wereld, de Defence Intelligence Agency zijnde volkomen accuraat.

JoAnne: Hij zei dat onze inlichtingen 100 procent correct zijn verklaard. Hij zei dat het ongebruikelijk is maar wat ze wel zeiden was dat ze u hadden aangenomen en dat u had besloten niet meer voor hen te werken. En ik zei "Ze hebben ons nooit aangenomen." Pete zei "Jullie zijn nooit door hen betaald?" Ik zei "Nee. Vraag ze of ze je een salarisstrook of cheque kunnen tonen. Ze hebben me nooit betaald." Hij zei "OK, dit gebeurt wel eens. Ik moet terug." We lieten het toen rusten. Hij ging terug en ik durf te wedden dat ze probeerden te zeggen "Oh, dat was een misverstand. Iemand heeft ons verkeerd ingelicht." Ze draaien om de hete brij heen.

Joe: Ik denk dat de reden waarom ze geen vriendschap met jullie aanknoopten is vanwege het materiaal dat jullie publiceerden, dat precies blootlegt wat ze aan het doen waren.

JoAnne: We hadden tot dan toe nog niets gepubliceerd.

Joe: Niet?

JoAnne. Nee.

James: We hebben de publiciteit niet gezocht totdat...

JoAnne: We hebben de publiciteit niet gezocht totdat we bedreigd werden.

James: ... totdat Niki Baracoll ons met de dood bedreigde.

JoAnne: We hebben nooit iets gepubliceerd.

James: Toen zijn we in mei twee jaar geleden de publiciteit gaan zoeken.

Joe: Wie heeft je met de dood bedreigd?

James: Niki Baracoll, de CIA agent die Glenn Beck's organisatie naar ons huis meenam.

JoAnne: Toen hebben we de publiciteit gezocht.

James: Dat was de eerste keer dat ze ons bedreigden.

JoAnne: Dat was in mei 2013.

James: Ze bedreigden ons eenmaal. Iemand uit de VS belde naar onze Libiërs en zei "Jullie kunnen beter maar zeggen tegen je vrienden in de VS dat ze hun mond houden of anders zullen ze verdwijnen."

Niall: Wacht even. Laten we dit even duidelijk maken voor onze luisteraars. Iemand in The Blaze, wat de organisatie is van Glenn Beck, bedreigde jullie met de dood tenzij jullie je mond zouden houden.

JoAnne: Ze was niet in The Blaze.

James: Ze was van de beveiliging meegenomen naar ons huis door The Blaze.

Niall. OK. Ze kwam mee.

James: Ja.

JoAnne: Ze hadden haar uitgenodigd.

James: Ze hadden haar uitgenodigd en ze werd geacht om ons bescherming te bieden want ze had ons verteld dat we gevaar liepen vanwege deze overheid. Wiesel, de directeur van The Blaze deelde ons mee dat we meer gevaar liepen vanwege de VS regering dan we ooit in de handen van Al-Qaida ondergingen en dat bevestigde Niki Baracoll. Niki Baracoll beaamde dat we het doelwit waren toen we terugkwamen in Houston nadat we ontsnapt waren aan Al-Qaida. Ze bevestigde dat we op de zwarte lijst waren gezet en uitgeschakeld, wat we tot dan toe niet wisten.

Ik begreep maar niet waarom het ons niet lukte om ons bedrijf te laten groeien. We hebben een geweldig product, we hadden een fantastisch bedrijf. We zijn oude ratten in het vak. Toen we ons bedrijf niet konden opzetten verstuurde ik 30 CV's op een dag en JoAnne 20. We kregen nooit een interview. Ik ging naar enkele headhunters en kreeg drie banen aangeboden en toen binnen een week kwamen de banen te vervallen en zeiden de headhunters "We kunnen niet met u in gesprek. We moeten zorg dragen voor onze cliënten." Een kerk bood aan om ons een keer te helpen toen we zo arm waren dat we onze aandacht er niet bij konden houden. Ze zouden onze huur betalen. We hadden al de huizen in Portland en Arizona verkocht. We verhuisden alles naar dit kleine huis in The Woodlands. De koper ging ermee akkoord dat we het huurden en toen kwam de leasemaatschappij die handelde in naam van de investeerder een paar maanden later naar ons toe en zei "Als jullie drie dagen te laat zijn dan zullen we jullie eruit gooien." Dat kun je niet doen in Texas. Maar we hadden geen andere keus.

Toen we de huur moesten betalen wat niet ging bood een van de kerken aan om te helpen. En het is een grote kerk, een $33 miljoen kerk, $3 miljoen budgetoverschot, de CrossRoads Baptist Church genaamd. Toen de rente betaald moest worden, lieten ze niets van zich horen. Ik verkocht voor een schijntje wat onvervangbaar, antiek autogereedschap, betaalde onze huur en een paar dagen later gingen we naar die kerk. Ze beantwoordden nooit de telefoon. Tenslotte gingen we daar langs en een vrouw die daar een vrijwillige receptioniste was die we verschillende keren hadden ontmoet zei "Oh, het spijt me zo wat er met u gebeurd is. We worden geacht om niet eens met u te spreken. De overheid kwam hier en zei ons dat als we u hielpen dat ze een complete audit van de kerk zouden laten uitvoeren voor de laatste vijf tot zeven jaar en dat zou ons op zijn minst $500.000 kosten. Zo goed kennen we u niet. We kunnen het ons niet permitteren, derhalve kunnen we niet u spreken. Goedendag."

Joe: Wow!

Niall: Hoe komen jullie rond op dit ogenblik?

James: Niet. We verkopen onze DVD's. Mensen doen kleine donaties. De DVD kost $15 plus verzendkosten buitenland kost nog eens $10. Dat helpt ons te overleven. We zijn dakloos. We wonen in een huis waar een ouder paar ons laat verblijven. Het is hun huis aan een meer dat ze al jaren niet gebruiken. Het heeft achterstallig onderhoud, maar het dak is droog. Zodoende zitten we hier. We bevinden ons ver van de bewoonbare wereld. De agentschappen vinden dat prettig omdat elke keer als we ons verplaatsen ze ons makkelijk kunnen ontwaren.

JoAnne: Mensen kunnen onze DVD op onze website krijgen, dat is libyanwarthetruth.com. Dat wilde ik nog een keer zeggen zodat mensen het begrijpen.

James: Ze kunnen een donatie doen, ze kunnen onze DVD kopen, maar bid zeker voor ons omdat God onze beschermer is en het verrotste in de wereld zit non stop achter ons aan. We zijn springlevend. Wat ze werkelijk niet begrijpen is dat als we aan een door hen veroorzaakt ontijdig einde komen dan zullen we het beter hebben. En dat begrijpen ze niet. Zodoende kunnen ze ons niet bedreigen met de dood want ze hebben alles dat we bezaten van ons weggenomen, en we waren mensen van veel, veel aanzien. Dit houdt in, voor jullie publiek, dat als dit ons kan overkomen, kan het eenieder overkomen.

Joe: Zeker.

Niall: Well these people are godless so I think it's not so much that, that concerns them, rather that you've kept yourselves alive by naming names and speaking the truth. You've got a bit of light on you now.

Niall: Deze mensen zijn goddeloos, daar zitten ze niet zo mee, denk ik, maar het is meer dat jullie julliezelf in leven hebben gehouden door het noemen van namen en het spreken van de waarheid. Jullie staan nu enigszins in de schijnwerpers.

JoAnne: Ja, dat klopt.

Niall: Jullie zijn zover gekomen. Maar zijn jullie nog steeds in gevaar? Worden jullie gadegeslagen?

James: Nou en of!

Niall: Hoe kunnen jullie leven in een dergelijke sfeer? Hebben jullie overwogen om de VS te verlaten?

James: We hebben het geld niet om te vertrekken en dat zouden ze sowieso niet toelaten. We stonden op de no-fly-lijst totdat Pete Sessions er ons vanaf haalde. We wisten niet dat we erop stonden. We hebben nergens geld voor. We moeten letterlijk ieder dubbeltje omkeren. En we kunnen geen werk krijgen. Niemand kan ons enige vorm van materiële hulp geven.

JoAnne: We krijgen het meeste van onze hulp via donaties en de verkoop van onze DVD. Op het ogenblik dekt dat onze nutsvoorzieningen, een beetje benzine voor onze auto en ons voedsel.

James: We leven letterlijk van een paar honderd dollar per maand.

JoAnne: Maar ik heb hoop. Echt waar. Ik geloof dat wanneer dit regime verandert in dit land - elke dag komen meer en meer mensen achter de waarheid wat Libië betreft. We zullen aardig snel geen bedreiging meer vormen omdat eenieder op de hoogte zal zijn, hoop ik. De meeste mensen in Europa weten het echt.

Joe: Ik denk dat een van de zaken die jullie zouden kunnen beschermen is het feit dat Libië maar een deel is van wat ze uitvoeren. Het zou nog veel erger kunnen zijn, wat ze doen met ISIS en in verschillende delen van de wereld. Dit soort mensen aan de macht hebben zichzelf zo versnipperd en ze zitten met hun vieze tengels overal in, dat Libië er...

Niall: Slechts nog een is.

Joe: ...nog een is. Het gaat nog steeds door maar de aanval op Libië vond vier jaar geleden plaats en ze zijn verder gegaan. Dat zou jullie kunnen beschermen. Laat me een vraag stellen: Als jullie geweten zouden hebben wat er zich zou afspelen gedurende de laatste paar jaar zouden jullie dan nog steeds de publiciteit hebben gezocht?

James: Ja!! Laat me jullie uitleggen waarom. De Libische mensen verdienen dit niet en het probleem is, het is niet alleen Libië. Dit is een wereldwijd probleem.

JoAnne: Irak, Syrië.

James: Zoveel valse vlag operaties hebben er plaatsgevonden. We hebben veelvuldige Ph.D's behaald in de vuile trucs van de Zionisten en de oligarchen. En het is een goddeloze troep en ze blazen iedere dag landen op. Valse vlaggen zijn er elke dag; of je steekt je kop in het zand en zegt "Alles gaat goed, ik zit op een roze wolk" of anders word je wakker en zoals JoAnne en ik, we zien het als onze verplichting om de wereld te helpen inzien wat er is voorgevallen omdat we ooggetuigen zijn uit de eerste hand. We zijn daar geplaatst met een doel en God beschermt ons en we vertellen de waarheid. En de mensen die naar ons luisteren zullen hopelijk een stapje terugnemen en kijken naar wat er gaande is en zeggen "het Congres en de VS regering is crimineel." Ze doen niets voor de mensen van de VS. Het is onzinnig. Ze hebben een waarderingspercentage van drie tot vijf procent. Dat heeft een reden. Wat spoort er niet aan onze overheid? Wat kunnen we eraan doen? JoAnne en ik zijn beiden goede mensen. We hebben onze eigen non-profit eindeloos gefinancierd. We deden geen hele exorbitante dingen. We stopten alles weer in ons bedrijf. We zijn goedaardig volk. Als ze ons dat kunnen aandoen, kunnen ze dat bij iedereen doen. En het feit dat we de waarheid spreken komt omdat we de morele verplichting hebben om dat te doen.

JoAnne: Zeg, je loopt op straat of in het winkelcentrum en je ziet een persoon die een kind slaat, trapt of pijn doet, zou je wat doen of zou je je gewoon omdraaien en weglopen? Want als je dat doet dan werk je eraan mee.

Niall: Ja.

JoAnne: Mensen moeten omhoog rijzen voor de mensheid. Levens zijn betekenisvol. Mijn dochter zei tegen me "Waarom zeg je niet gewoon dat je zult zwijgen en wellicht laten ze je met rust?" Ik zei "OK, stel je eens voor. Ik zie een maffioso iemand vermoorden en hij ziet me. Ik vertel hem 'Ik beloof dat ik niets zal zeggen.' Denk je dat hij me zal laten leven?"

Niall: Juist.

JoAnne: Nooit. Hetzelfde is gebeurd met Chris Stevens. Of je verdedigt de waarheid en je zegt het en je neemt de gevolgen voor lief, omdat je er toevallig was en je bent een ooggetuige of je houdt je kop in het zand en wordt elke dag mishandeld.

James: We waren op een landweggetje voor ongeveer 1 1/2 kilometer totdat je op een harde bestrating komt en ongeveer zes en een halve maand geleden zodra we de bestraatte weg opreden stopten twee zwarte SUV's ons. Ze stopten JoAnne in de ene, mij in de andere en we reden anderhalf uur lang met zwarte ramen. We wisten niet waar we naar toe gingen. Gingen een ondergrondse parkeerplaats in. Ze namen ons mee de lift in en gingen enkele kamers binnen zonder foto's, zonder ramen met metalen meubilair en ze begonnen ons te ondervragen. Het duurde 32 1/2 uur in het totaal vanaf het tijdstip dat ze ons hadden opgepikt tot het moment dat ze ons terugbrachten. En de gehele tijd dat ze ons ondervraagden lieten ze nooit een een vorm van identificatie zien. "Dat hoeven we niet te doen. We kunnen jullie oppikken wanneer dan ook als we dat willen." Al deze dreigementen en het ging maar door en er werd tegen ons gezegd dat als we ooit in een dergelijke situatie verkeerden we niets van wat ze aanboden moesten eten of drinken. En ook niet naar de wc gaan. JoAnne en ik zaten 32 1/2 uur met onze benen over elkaar totdat we terug waren. En toen we terug waren stond onze SUV op de oprit. Dat betekent dat ze sleutels hadden gehad om het huis in te komen.
Waar het op neer komt, als JoAnne en ik iets verkeerd hebben gedaan, gooi ons dan in het gevang. Zoniet, laat ons dan met rust.

Joe: Juist.

James: We spreken de waarheid. We verzinnen niets. En geloof me, als iets wat we zeiden niet waar was zouden ze met alle liefde ons de gevangenis in hebben geknikkerd en ons tot hun marionetten hebben gerekend. We hebben het zwaar. We balanceren op de rand van de afgrond.

JoAnne: Snowden zei het al, "Hoe komt het dat de mensen die de wet schonden en ik zei dat ze de wet schonden, nu schend ik de wet omdat ik erop wees dat ze de wet schonden." Hetzelfde geldt voor ons. We sloegen gade hoe ze oorlogsmisdaden pleegden die gewetenloos waren. In een wereld waar je denkt dat mensen humaan zijn kun je je de dingen die wij zagen en hoorden en interviewden en waarvan we ooggetuigen waren niet voorstellen.

James: Een gast van een inlichtingendienst die er was als een persoonlijke bodyguard voor een andere spion die er was en zich voordeed als een humanitair uit Canada, een aardige man, zei "Ik wist niet eens waar ik naar toe ging. Ik ben hier, enz." JoAnne en ik kochten enkele meters om de hoeveelheid straling te bewaken en we zeiden "Ja, maar wat schrikaanjagend is is dat we opmerken dat al deze granaten verarmd uranium bevatten." En hij zei "Ja, inderdaad. Elke plaats die de VS heeft gebombardeerd, daar gloeien ze in het donker."

JoAnne: Ze geven licht.

James: Hij zei: " Ze geven allemaal licht. Dat doen alle wapens die ze gebruiken." Verarmd uranium is een echt laaghartig wapen omdat...

JoAnne: Het is ook illegaal.

James: ... het berokkent permanente schade aan de bodem enzo. Dit zijn gewetenloze handelingen. En ze voeren het uit zonder berouw of iets dergelijks.

Joe: Ik denk dat wat jullie doen en hebben gedaan absoluut prijzenswaardig is en ik kan jullie niet genoeg de hemel inprijzen vanwege jullie morele karakter en jullie moed en jullie kracht. Ik zal echt al onze luisteraars aanmoedigen te proberen om jullie te helpen want dat is het minste wat gewone mensen met een geweten kunnen doen, die waarheid en vrijheid steunen en tegen kwaad en kwaaddoeners van deze wereld zijn. Het laatste wat mensen kunnen doen is mensen zoals jullie die hun leven in de waagschaal stellen om de waarheid te verspreiden te helpen. Ik wil graag dat mensen een donatie in overweging nemen en jullie CD op jullie website kopen die alle informatie heeft want het is een echt eerzaam doel; waarschijnlijk het eerzaamste wat ik sinds lange tijd ben tegengekomen.

James: Bid voor ons. Dat is echt belangrijk.

Niall: Absoluut.

James: Het biedt ons bescherming wat ons waarachtig heeft gered. En natuurlijk zijn onze DVD's drie uur lang. Er staat heel veel informatie op die je niet ziet bij anderen. Een donatie helpt altijd. We waren natuurlijk ontzettend blij dat jullie ons uitnodigden voor jullie show. We hoopten echt dat jullie ons zouden uitnodigen om de show in jullie studio's in Frankrijk te doen (gelach). Maar dat kwam er niet van.

Joe: Het was watkort dag. Het zou lastig zijn om jullie voor de show hier te krijgen. Maar als jullie ooit wat rondreizen zijn jullie van harte welkom, als je ooit deze kant van de vijver op komt.

JoAnne: Oh, we vinden Ierland geweldig.

Joe: We wonen niet meer in Ierland, maar we hebben enige contacten daar.

JoAnne: Ik weet het. Ik ben ervan overtuigd. We zijn er geweest en hebben de 'Blarney Stone' eens gekust.

James: Dat zou je toch niet zeggen, of wel?

Niall: Nee, helemaal niet.

Joe: Het was echt plezierig en ik hoop echt dat jullie veilig blijven en ga door waarmee jullie bezig zijn. Ik zou het fantastisch vinden als jullie een film met een groot budget over jullie leven en jullie ervaringen maar met de gehele waarheid er nog in krijgen, maar misschien vraag ik te veel.

JoAnne: Geloof me, het zou een betere film zijn dan Argo, want we hebben van niemand ooit hulp gekregen.

Joe: Juist.

James: Gods zegen toegewenst voor jullie allen. Onze dank is groot dat jullie ons als gast in jullie show hadden en bid voor ons en als jullie de mogelijkheid hebben om onze DVD te kopen zou dat geweldig zijn.

JoAnne: Ze hebben het al gekocht.

James: Elke donatie is uitstekend.

Joe: Absoluut. Geweldig bedankt.

James: Gods zegen toegewenst.

JoAnne: Gods zegen toegewenst.

Niall: Jullie ook. Dag.

JoAnne: Dag.

Joe: Dit was een aangrijpend verhaal. Ik ben sprakeloos. Dat is de heuse 'inside' waarheid over Libië en je krijgt hier echt een beeld van de aard van de hoge dames en heren in deze wereld en wat ze eigenlijk doen; alles dat zich nu manifesteert in de wereld, in termen van het kwaad van deze wereld en al het onthoofden en de barbaarsheid en kwaad waarmee de westerse mainstream media kranten, websites en het nieuws besmeerd worden, al dat kwaad en die verschrikkingen waar de meeste mensen in het westen hun gezicht van willen afvolwenden omdat "het die kwaadaardige moslims zijn", dat is het westen. Dat is de elite in het westen! Jullie overheid doet dit! Die afgrijselijke beelden van het doden van kinderen, het van het dak afgooien van mensen, het onthoofden, het levend verbranden van mensen, dat is de ethos, de essentie en de aard van de psychopaten aan de macht in het westen. Nergens anders. Wellicht ergens anders, maar laten we zeggen, hoofdzakelijk in het westen. Zij zitten overal achter hetgeen zich nu voordoet. Het is gewoonweg afschuwelijk en ik weet werkelijk niet wat ik er nog over kan zeggen.

Niall: Dit is slechts één verhaal. Dat is het verhaal, door puur geluk, van twee mensen die toevallig in Libië waren. Irak, Jemen, Syrië, je kunt het in feite vele malen vermenigvuldigen door de decennia heen. Maar recentelijk heeft het een nieuwe wending aangenomen. De wereld ging 15 jaar geleden snel naar de verdoemenis.

Joe: Ja. Als je die mate van kwaad, dubbelhartigheid, een puur gebrek aan geweten en puur kwaad en een haat voor de mensheid hebt, wat je ziet is een haat voor gewone mensen en een bereidwilligheid om ze af te slachten en te vermoorden op de meest gruwelijke manieren. Als je dit ziet gebeuren dan realiseer je je dat dit wordt uitgevoerd door de veronderstelde leiders van de vrije wereld en realiseer je je dat deze wereld het niet lang meer zal uithouden. Het gaat heel snel de verkeerde kant op.

Niall: Ja. Kom maar op met de kometen. Wat kun je nog meer zeggen? Het experiment is mislukt!