SJW's, Social Justice Warriors
© Ericallie

Commentaar: Dit artikel werd op 3 juli 2017 op onze moedersite gepubliceerd.


Misschien herinnert u zich nog mijn laatste artikel, 'Postimperialisme, een blauwdruk voor een nieuwe sociale orde', waarin ik een utopische samenleving beschreef. Daarin besprak ik ideeën over gemeenschap, waarden, de zoektocht naar waarheid en objectieve werkelijkheid. Het huidige artikel doet bijna het tegenovergestelde; het beschrijft de huidige toestand van onze maatschappij en de richting waarin het waarschijnlijk op gaat. Meer specifiek zal ik mij richten op de opkomst en het overwicht van 'georganiseerde' minderheden, of het nu gaat om homoseksuelen, atheïsten, migranten, heidenen, liefhebbers van moderne kunst, vegetariërs, voorstanders van LGBT, noem ze maar op.

De lijst is lang en wordt steeds langer, alsof we een tijdperk van de race naar het slachtofferschap zijn binnengetreden. De meeste van die minderheden beschouwen zichzelf als 'Strijders voor sociale rechtvaardigheid' [hier afgekort tot SJW's uit het Engels social justice warriors]. Ik zal proberen uit te leggen hoe SJW's ertoe gekomen zijn hun visie op de wereld op te leggen aan de meerderheid en waar dit razende fanatisme van SJW's vandaan komt.

Er zijn reeds veel termen gebruikt om de dystopische wereld waarin we ons bevinden te beschrijven: materialistisch, wetenschappelijk, atheïstisch, individualistisch, rationalistisch, consumentistisch. Het zijn allemaal geldige beschrijvingen, hoewel ze slechts een van de facetten van onze mondiale samenleving betreffen.

Onlangs trachtten enkele denkers een uitgebreidere beoordeling te geven van onze samenleving en zij omschreven haar als nihilistisch, relativistisch, post-modern. Deze drie termen hebben met elkaar gemeen dat zij de stelling poneren, dat er geen objectieve waarheid, geen objectieve betekenis en geen objectieve morele waarden kunnen zijn.

Maar als je kijkt naar het heftige fanatisme dat 'in actie gekomen' minderheden aan de dag leggen lijkt het erop, dat zij sterk geloven dat zij de waarheid in pacht hebben en dat zij meer dan bereid zijn daarvoor te vechten. Hoe kan dit in een nihilistische/relativistische/postmoderne samenleving, waar geen waarheid, geen toekomst en geen doel bestaat?

Naast het opsporen van de fundamentele oorzaken en oorsprong van de vurigheid en de bekeringsdrift van de "dominante" minderheden, zal ik trachten de huidige dynamiek te beschrijven en te laten zien dat deze veel verder gaat dan 'nihilisme'. Daarom gebruik ik het begrip 'post-nihilisme' teneinde een samenleving aan te duiden welke ontstaat na de overgangsfase van het 'nihilisme'.

Van onderdrukte minderheden naar onderdrukkende minderheden

In mijn vorige artikelen beschreef ik hoe de fundamenten van onze samenleving systematisch zijn ondermijnd: schoonheid en kunst, sekse en identiteit, naties, familie, religies... Op al deze gebieden kunnen we zien hoe zich steeds hetzelfde proces voltrekt.

Het begint met bezorgdheid over een minderheid: homoseksuelen, atheïsten, migranten, heidenen, liefhebbers van moderne kunst... en meestal zit er een kern van waarheid in die bezorgdheid: ja, ketters werden vervolgd, vrouwen werden onderdrukt, niet-klassieke kunst werd verboden, homoseksuelen werden vervolgd, alleenstaande moeders werden verstoten.

Vervolgens worden misstanden uit het verleden waarvan de minderheid het slachtoffer was, breed uitgemeten en vaak overdreven door de media, academici en in onderwijsprogramma's. De volgende enquête illustreert dit punt perfect.

Vermeende homofobie vs. werkelijke homofobie
Vermeende homofobie vs. werkelijke homofobie
Het IPSOS Mori instituut legde 27.000 proefpersonen over de hele wereld de volgende vraag voor: welk percentage van de mensen zegt volgens u dat zij persoonlijk geloven dat homoseksualiteit moreel onaanvaardbaar is?

Uit de resultaten bleek, dat mensen de negatieve opvattingen omtrent homoseksualiteit schromelijk overschatten. In Nederland bijvoorbeeld is het werkelijke niveau van intolerantie zeer laag: 5%, maar het werd geschat op 36%.

Wat betekent dit? Ten eerste lijkt homofobie grotendeels tot het verleden te behoren. Ten tweede is het verschil van 31% het directe gevolg van een opgeblazen en illusoire homofobie, welke door de media en de LGBT-bewegingen wordt uitgedragen. Ten derde en tevens het belangrijkste punt is, dat er met succes een schuldgevoel in de geesten van het publiek is geplant. Net als in het sprookje 'Jaap en de bonenstaak' zal dit zaadje enorm groeien maar in tegenstelling tot de gelukkige afloop van het 18e-eeuwse sprookje, zal het niet leiden tot de ontdekking van grote rijkdommen, waarschijnlijk juist het tegendeel.

Deze kunstmatig opgeblazen onderdrukking vormt de basis voor het toekennen van de slachtofferstatus aan de minderheid en het opleggen van een schuldgevoel aan de meerderheid. Interessant is dat uit bovenstaand onderzoek blijkt, dat de meest LGBT-tolerante landen de grootste discrepantie vertonen. Deze correlatie suggereert dat het inderdaad de vermeende onderdrukking is welke de uitvoering van maatregelen ter 'bescherming' van de onderdrukte minderheid mogelijk maakt. Hoe meer schuld een land voelt, hoe groter de kans dat een minderheid buitensporige rechten en uiteindelijk ongerechtvaardigde voorrechten toegekend krijgt.

Wanneer de slachtofferstatus stevig verankerd is in de geest van de mensen, is de samenleving rijp voor de gelijkheidsagenda, of het nu gaat om het homohuwelijk voor onderdrukte homoseksuelen, secularisme voor onderdrukte atheïsten, musea voor moderne kunst voor onderdrukte liefhebbers van moderne 'kunst', vleesvrije restaurants voor onderdrukte vegetariërs, enzovoorts.

Tot zover is het allemaal goed en wel, maar hier wringt de schoen; zodra gelijkheid is bereikt, houden de aanspraken van de minderheid niet op. Gelijkheid is duidelijk geen doel, maar eerder een handige politiek-correcte stap. De aanspraken van de in actie gekomen minderheden gaan door omdat de invloedrijke sferen (de academische media, het onderwijssysteem) de vermeende onderdrukking blijven opblazen, maar er is ook een diepere en meer duistere factor. De "onderdrukte" minderheid voelt zich gerechtvaardigd om directe schadevergoeding te krijgen en in hun drang om "recht" gedaan te krijgen, wordt de onderdrukte de onderdrukker.

De 'Social Justice Warrior' combineert twee elkaar uitsluitende begrippen: 'oorlog' en 'gerechtigheid'. Oorlog is de rechtvaardigheid van de overwinnaar, niet gerechtigheid. De fundamentele rol van gerechtigheid is tussenbeide te komen als derde partij tussen twee betrokken partijen (de onderdrukker en de onderdrukte). Rechtvaardigheid straft de onderdrukker, niet om een gebeurtenis uit het verleden te bestraffen maar om de toekomst veilig te stellen.
Niemand straft onrechtplegers met het oog op wat zij gedaan hebben en omwille daarvan - dat zij onrecht hebben begaan, tenzij hij onbedachtzaam wraak neemt, als een woeste bruut. Wie rationeel wil straffen, doet dat niet omwille van het onrecht dat nu in het verleden ligt - maar omwille van de toekomst, opdat het onrecht niet herhaald zal worden, noch door hemzelf, noch door anderen die hem gestraft zien worden.

- Plato, Protagoras, 324 a - b
Sociale rechtvaardigheid, de antithese van rechtvaardigheid?
Sociale rechtvaardigheid, de antithese van rechtvaardigheid?
Deze regels werden meer dan 2000 jaar geleden opgeschreven en golden tot voor kort nog steeds. Dit beschrijft het werkelijke doel van de rechtsstaat, welke het fundament vormt van de westerse beschaving.

Het is opmerkelijk dat, hoewel de rechtsstaat een zeer aantrekkelijk beginsel is, de toepassing ervan steeds willekeuriger is geworden, zoals blijkt uit de talrijke onbestrafte schendingen van internationaal recht en de dubbele maatstaven welke rechtbanken vaak hanteren (of je nu deel uitmaakt van de elites of van de massa).

Hoe dan ook, zonder een echte rechtspleging, zonder rechtsstaat, gaan we terug naar het tijdperk van vetes en vendetta's, toen de wereld werd beheerst door een onmetelijke honger naar wraak en waar het recht van de sterkste heerste. Dat was het tijdperk van de eindeloze punitieve oorlogen, de wet van Talion.

Het omarmen van de idee dat onderdrukten het recht hebben om onderdrukkers te worden is dus een enorm regressief en gevaarlijk idee, dat de klok van de beschaving terugdraait.

Een van de eerste modellen voor deze "slachtoffer-omkeringsdynamiek" werd gevestigd door enkele leiders van de Joodse gemeenschap (niet door de gehele Joodse gemeenschap). Het werd een zeer succesvolle slachtofferschap-operatie, zo succesvol dat de Holocaust een heilige status bereikte en een cultus werd, zij het een seculiere:
De religie van "de Holocaust" is seculier: zij behoort toe aan de wereld van leken; zij is profaan; in werkelijkheid heeft zij de wereldlijke arm tot haar beschikking, dat wil zeggen een wereldlijke autoriteit met gevreesde macht. Zij heeft haar dogma's, haar geboden, haar decreten, haar profeten en haar hogepriesters. Zoals een revisionist opmerkte, heeft zij haar kring van heiligen, mannelijke en vrouwelijke, onder wie bijvoorbeeld de heilige Anne (Frank), de heilige Simon (Wiesenthal) en de heilige Elie (Wiesel). Zij heeft haar heilige plaatsen, haar rituelen en haar pelgrimstochten. Zij heeft haar heilige (en macabere) gebouwen en haar relikwieën (in de vorm van zeepkoeken, schoenen, tandenborstels, ...). Zij heeft haar martelaren, haar helden, haar wonderen en haar wonderbaarlijke overlevenden (in de miljoenen), haar gouden legende en de hierin voorkomende rechtschapenen. Auschwitz is haar Golgotha. Hier wordt God Jahweh genoemd, beschermer van zijn uitverkoren volk.

~ R. Faurisson, The Secular Religion of 'the Holocaust': a Tainted Product of Consumer Society
Uiteindelijk gebruikt men de geheiligde holocaust om de onderdrukking door Israël te rechtvaardigen. Maar let op de misstap hier. Als men tegen zionisme of Israël is, wordt men antisemiet genoemd. Op dezelfde manier is men homofoob als men kritiek heeft op de pro-LGBT organisaties, of als men kritiek heeft op de door Soros gesponsorde massamigratie van buitenlanders naar een vreemde cultuur wordt men als racist bestempeld.

Maar de groepen die in het verleden onderdrukt werden (Joden, buitenlanders, homoseksuelen) zijn niet dezelfde als de politieke organisaties (Zionisten, door Soros gefinancierde pro-migranten organisaties, pro-LGBT organisaties) die vandaag de onderdrukkers worden. Om dit fundamentele verschil te verzoenen is een oneigenlijke samenvoeging nodig (anti-Zionisme = antisemitisme, anti-LGBT = homofoob, anti-massamigratie = racisme). Let ook op het hiaat in de tijd. Wie van ons was erbij tijdens de concentratiekampen, de homofobe campagnes, de KKK-razzia's? Als we er niet bij waren, hoe kunnen we hier dan verantwoordelijk voor worden gehouden?

Om deze ongerechtvaardigde verantwoordelijkheid vorm te geven, is nog een grove samenvoeging nodig: schuld door associatie. In de jaren '40 vervolgden enkele blanken enige minderheden en aangezien u op de een of andere manier met hen verwant bent (via etniciteit, nationaliteit, geslacht) bent u dus schuldig. De fout in de logica in bovenstaande redenering is duidelijk, maar wanneer emoties hoog genoeg oplopen (met name schuld en schaamte) wordt logica irrelevant.

Dit proces is niet nieuw, maar laten we even een poëzie uitstapje maken en dit prachtige gedicht van Jean de la Fontaine lezen, voor het eerst gepubliceerd in 1668:
Illustratie Gustave Doré (eind 19e Eeuw)
Illustratie Gustave Doré (eind 19e Eeuw)
De wolf en het lam

'Zeg eens, krullebol,' sprak een wolf tot een lam by een beek:
'Waarom sta je daar zoo te drinken als of geen mensch er naar keek?
't Wordt hoog tijd, dat ik eens kennis met je maak en je wat nader spreek,
En dat zal heel wat anders zijn, dan met rammetjens te vrijen.
Wou jy nu hier het water bederven; dat zal ik niet lijen.'
'Maar, Mijnheer!' sprak het lam: 'hoe heb ik het nu?
Hoe zou ik u 't water bederven, ik sta immers veel lager dan U.'
De wolf kon die aanmerking, of dat slechte Hollandsch, niet velen;
Want wolven zijn altijd gesteld op krakkeelen:
En zei: Als je daarop durft staan,
'Je hebt het vroeger al zoo dikwijls gedaan.
Ik laat me door zoo'n kleuter, als jy bent, niet verlakken.
Je hebt het my zes maanden geleden nog eens gebakken.'
'Ik verklaar u,' zei 't lam, 'op mijn woord van eer,
Dat ik toen nog als ongespeende zuigeling in de wieg lag,
Mijnheer.'
'Wel, lammetjen!' sprak de wolf, en kwam al nader en nader:
'Was jy 't niet, dan was het je schoondochter of je vader.'
'Ik heb nooit geen vader of geen schoondochter gehad,'
Sprak het lam, dat al beefde als een koortsig blad,
En by deze gelegenheid zijn heelen stamboom vergat.
'Hou je me voor de mal?' zei de wolf; 'ik zal je verleeren,
Fatsoenlijke luî op zoo'n manier te mystificeeren.'
Hierop verslond hy met huid en haar
Het geheele lam, of 't een Engelsche oester waar,
En bracht de rest naar huis om er zijn kindertjens op te trakteeren.
Het lam had hieraan natuurlijk het land:
Doch voor den wolf was het net een kolfjen naar zijn hand.

~ Jean de la Fontaine, De fabels van La Fontaine, trans. Elizur Wright, Jr., 1842.
Het bovenstaande is bijna vier eeuwen geleden geschreven. Sommige dingen zijn sindsdien niet veel veranderd. De wolf beriep zich op gerechtigheid voor een denkbeeldige onderdrukking uit het verleden, maar gerechtigheid was slechts een excuus om een gruweldaad te begaan. Op een vergelijkbare manier zijn gelijkheid of rechtvaardigheid vandaag de dag niet de eigenlijke doelen, maar voorwendsels.

Sociale rechtvaardigheid of sociale onrechtvaardigheid?
Sociale rechtvaardigheid of sociale onrechtvaardigheid?
Maar als het nooit echt om postmodernisme of nihilisme ging, waarom was er dan zo'n ophef in het intellectuele milieu rond die 'filosofische' bewegingen? Het antwoord is simpel: de oude samenleving is niet van de ene op de andere dag uit te vlakken. Cultuur zit diepgeworteld in de mens, al was het alleen maar omdat het bekend terrein is en omdat mensen gehecht zijn aan familie, religie, seksualiteit, kunst, enzovoort.

Stel je voor dat er een eeuw geleden iemand rondliep en beweerde dat homoseksuelen het recht moesten hebben om kinderen te adopteren, dat religies moesten worden opgeheven, dat gezinnen onderdrukkend zijn, dat kunst een drol in een blikje is (en een dure)... zo iemand zou toch naar de dichtstbijzijnde psychiatrische afdeling zijn gestuurd.

Sociale ingenieurs moesten geleidelijk te werk gaan. Een eerste stap was om in de geesten van de mensen het zaad van het relativisme te planten: godsdienst is gelijk aan atheïsme, heteroseksualiteit is gelijk aan homoseksualiteit, vrouw is gelijk aan man, ouders die een kind krijgen zijn gelijk aan een individu dat een kind koopt, enzovoorts.

Nadat gelijkheid voor de in actie gekomen minderheden was bereikt ontstonden er privileges: oververtegenwoordiging van minderheden in machtsposities (media, politiek), openlijk positieve berichtgeving in de media over minderheden, wetten ten behoeve van minderheden, openlijke bekeringsdrang, 'positieve' segregatie, 'positive' discriminatie en omgekeerde discriminatie, tezamen met een nooit aflatende denigratie en afzwakking van 'traditionele' waarden.

In dit tempo zal het binnenkort illegaal zijn om een fatsoenlijk kunstwerk te bezitten, zullen mensen worden veroordeeld wegens heteroseksualiteit, zal het ketterij zijn te denken dat de planeet rond is, zullen mensen worden gevangengezet wegens racisme omdat zij hun land steunen, zullen vleesprodukten schaars zijn en zwaar worden belast, zal tabak worden verboden en natuurlijk zal pedofilie de hype van morgen zijn, zoals homoseksualiteit de hype van vandaag is.

Hoe kunnen we nu deze plotse en massale opkomst van SJW's verklaren en de in actie gekomen minderheden met hun bijpassende smaak van fanatisme, aanspraken, agressie en zelfs woede? Welke veranderingen in onze wereld en in onze geesten kunnen deze plotselinge onverwachte verschuiving verklaren?

De hyper-narcistische generatie

'Het is verboden te verbieden'
'Het is verboden te verbieden'
De revolutie van de jaren zestig creëerde een maatschappij waarin alles was toegestaan. Plotseling was het 'verboden te verbieden' (de slogan van de Parijse studentenrevolte van mei 1968). Naïef dacht men dat dit de manier was om vrijheid te bereiken.

Maar vrijheid betekent niet dat men zomaar alles kan doen en laten wat men wil, integendeel. Zonder regels, zonder grenzen lijkt het erop, dat mensen vaker terugvallen in de infantiele staat welke net onder het oppervlak in elke volwassene ligt, daar waar hij slaaf is van zijn geringste impulsen, terwijl, op collectief niveau, de samenleving terugvalt tot barbarij waar de zwakste de slaaf van de sterkste wordt.

De millennials zijn de eerste generatie die is opgevoed door ouders die zijn geboren na de 'seksuele revolutie'. Deze ouders omarmden de 'hippie'-cultuur en zeiden 'ja' op alles wat hun kinderen vroegen. Zij deden dit vanwege de heersende permissieve omgeving, maar ook uit narcistische motieven: zij wilden niet negatief worden beoordeeld door hun kinderen, het narcistische imago van de ouders was belangrijker dan de geestelijke gezondheid van hun kinderen.

Prevalentie van eenoudergezinnen
Prevalentie van eenoudergezinnen
Wanneer het kind met diabetes om snoep vroeg, zeiden de ouders 'ja' zodat het kind van hen zou houden,hetgeen belangrijker was dan de negatieve gevolgen voor de gezondheid van het kind. Het oude gezegde "Als je kinderen je niet minstens één keer per dag zeggen dat ze je haten, doe je je werk als ouder niet goed" is al lang voorbij.

Er is eveneens een financiële factor die de narcistische tendens verklaart, welke we constateren bij het kroost van de hippiegeneratie (de millennials). De meeste mensen die de 'hippie'-cultuur omarmden waren rijk genoeg, ze hoefden niet dagelijks 8 uur in een fabriek te werken om de rekeningen te betalen. Deze relatieve materiële rijkdom stelde hen in staat overal ja tegen te zeggen, ook tegen de materiële eisen van hun kinderen.

In traditionele gezinnen koestert de moeder en stelt de vader grenzen. Maar inmiddels leven we in een vaderloze maatschappij. In de VS wordt sinds de jaren '90 een meerderheid van de kinderen opgevoed door alleenstaande ouders. In meer dan 80% van die gevallen is de alleenstaande ouder de moeder. U leest het goed, opgevoed worden door een vader en een moeder is nu de uitzondering.

Om de invloed van opvoeding op de neiging tot omarming van autoritaire opvattingen te illustreren, volgt hier een stukje uit een artikel met de titel 'Who goes Nazi', geschreven in 1941 door een van de meest geprezen journalisten van die tijd:
Ik denk dat de jonge D daar de enige geboren nazi in de kamer is. De jonge D is de verwende enige zoon van een liefhebbende moeder. Hij is nog nooit in zijn leven terechtgewezen. Hij spendeert zijn tijd met te kijken waar hij mee weg kan komen. Hij wordt voortdurend gearresteerd voor te hard rijden en zijn moeder betaalt de boetes. Hij is meedogenloos geweest tegenover twee vrouwen en zijn moeder betaalt de alimentatie. Zijn leven staat in het teken van sensatiezucht en theatraliteit. Hij houdt met niemand rekening. Hij is erg knap, op een inhoudsloze, arrogante manier en is buitengewoon ijdel. Hij zou zichzelf zeker zien in een uniform dat hem de kans gaf om brutaal te zijn en de baas te spelen over anderen.

- Dorothy Thomson
Zelfs voor de weinige kinderen die door beide ouders worden opgevoed, speelt de vader tegenwoordig zelden nog de rol van de traditionele gezagsdrager. In veel huishoudens in het Westen is de bron van de legitimiteit van de vader - het vermogen om het huishouden van eten te voorzien door zijn noeste arbeid - vernietigd door stijgende werkloosheid.

I don't need you, I have Internet
Ik heb jou niet nodig, ik heb Internet
Als ouders er in het verleden niet in slaagden om voor hun kinderen grenzen te stellen, konden andere sociale interacties met leeftijdgenoten, leden van de gemeenschap en buren de zelfgenoegzaamheid van de ouders compenseren, althans gedeeltelijk. Maar voor millennials heeft het internet grotendeels de werkelijke sociale interacties met anderen vervangen, alsmede de daaraan verbonden begrippen van verantwoordelijkheid, consequentheid en eerlijkheid.

In het internettijdperk kun je zo narcistisch zijn als je maar wilt en als een andere internetgebruiker je op je fouten wijst, ga je gewoon naar een andere chatroom of een ander forum, waar gebruikers dezelfde (vaak onjuiste) overtuigingen hebben als jij.

Het mag dan ook geen verbazing wekken dat tegenwoordig de meeste hotspots voor sociale rechtvaardigheid op de universiteiten te vinden zijn, een plek waar de armste sociale groepen zelden vertegenwoordigd zijn. Deze generatie - we zouden haar de 'verloren generatie' kunnen noemen - wordt volwassen en bereikt de leeftijd van toenemende sociale en politieke macht. Dit zijn de mensen die onze toekomstige samenleving vorm zullen geven; zij zijn de leiders van morgen.

Deze generatie verwerpt het anders-zijn. Werkelijke diversiteit is hun vijand vanwege twee factoren:
  • de anderen, met hun verschillen, bieden andere zienswijzen en ideeën welke in potentie de broze fundamenten van het exoskelet (zie volgende hoofdstukken), dat op externe autoriteiten is gebouwd en dus door externe factoren is geconditioneerd, aan het wankelen kan brengen. Vanuit dit perspectief vormen anderen existentiële bedreigingen, welke de identiteit van het individu zelf in gevaar brengen.
  • de anderen, in hun anders-zijn, hebben het potentieel om er een andere mening op na te houden en dus 'nee' te zeggen, hetgeen, in een zeer reële betekenis, lijden inhoudt voor het narcistische individu wiens toegeeflijke omgeving hem geleerd heeft om bevestiging van zijn grillen gelijk te stellen met plezier en het er niet mee eens te zijn als lijden.
Hoe kunnen we nu de afwijzing van het anders-zijn verzoenen met de talrijke beweringen van de SJW's over diversiteit en multiculturalisme? Welnu, wat laten de feiten zien, afgezien van deze aansprekende woorden? De 'diversiteit' waar SJW's om vragen is diversiteit van oppervlakkigheid: uiterlijk, seksuele geaardheid, voornaamwoorden... terwijl ze het uitwissen van biologische verschillen (geslacht, ras, handicap) en culturele verschillen (morele waarden, religies, enz.) ondersteunen.

Italië: Femen duwt Christelijke kruizen in hun achtersten
Italië: Femen duwt Christelijke kruizen in hun achtersten
Een andere paradox is dat SJW's weliswaar oproepen tot diversiteit, tolerantie en gelijkheid, maar dat ze in het algemeen als intolerant overkomen. Je mag kiezen welk geslacht je wilt en je mag zoveel piercings hebben als je maar wilt, maar je mag niet anders denken, laat staan je verzetten tegen de ideologie van de SJW.

In de SJW-wereld is de enige vrijheid die je hebt het instemmen met hun visie op de wereld terwijl je je dient te ontdoen van je biologische en culturele identiteit.

De SJW-ideologie streeft niet naar gelijkheid van rechten (waar alle individuen verschillend zijn maar dezelfde rechten hebben), maar naar gelijksoortigheid, omdat ze verschillen zien als de bron van onderdrukking. Om onderdrukking te stoppen en gelijkheid/rechtvaardigheid her in te voeren, moeten verschillen dus worden afgeschaft.

Als je als 'normaal' persoon volledig erkend wil worden als burger in de "brave new world" van de SJW, moet je eerst een aantal grote 'verbeteringen' doorvoeren: een geslachtsveranderende operatie ondergaan, een van je benen afsnijden, je haar paars verven, je lichaam met tatoeages bedekken en een crucifix in je achterste duwen.

De cultus van het ego, narcistische implosie

Omdat emoties sterker zijn geworden dan rede en eigenbelang het gemeenschappelijk belang heeft overstemd, leven de minderheden van vandaag in permanente ontkenning van de werkelijkheid (het bestaan van waarheid, objectieve werkelijkheid, man/vrouw dualiteit), welke zij vervangen hebben door hun subjectieve kijk daarop.

In deze zin hebben zij niet alleen 'God vermoord', maar zitten nu ook op zijn troon waarbij ieder individu aan zijn eigen "waarheid", zijn eigen "werkelijkheid" vasthoudt en deze oplegt. Dit doet mij denken aan deze treffende dialoog:
"Hoe kan iemand zijn ziel verliezen?"
"Door tegen zijn ziel te zondigen."

"Door een zinnelijk leven?"
"O nee, in de meeste gevallen betekent zulks een zonde tegen het lichaam. Men kan er in dit leven of in een toekomstige incarnatie voor lijden."

"Door anderen slecht te behandelen, dan?"
"Nee, in de regel is zelfs dit geen zonde tegen de ziel. U zult uw straf krijgen voor het slecht behandelen van anderen in deze of een toekomstige incarnatie, hoewel moedwillige wreedheid jegens weerloze wezens, ratachtige ondankbaarheid, of een aangeboren neiging om anderen te bespioneren al een zekere mate van zielloosheid onthullen, welke het gevolg kan zijn van zonden die begaan zijn tegen zijn ziel in vroegere incarnaties."

"Welnu, wat is dan een zonde tegen iemands ziel?"
"Spirituele dingen gebruiken voor egoïstische doeleinden. God naar de aarde halen. Proberen om zichzelf op gelijke hoogte met de Schepper te brengen."

- Theodore Ilion, Darkness over Tibet
Het ongebreidelde narcisme dat we vandaag de dag overal om ons heen zien, heeft geleid tot een bekrompen focus op het zelf ten koste van anderen en de gemeenschappen waarin we leven.

Vóór het 'moderne tijdperk' leefden individuen in sterk geïntegreerde systemen. Zij maakten onderdeel uit van de natuur (zie animisme), van de mensheid (behandel anderen als broeders), van de schepping (zoon van God), van een rechtssysteem (burger), van een transcendent systeem (God, hemel, aarde, hel) en van een moreel systeem (goed, slecht). Mensen hadden een diep respect voor het verleden (cultus van de voorouders) en een sterke bezorgdheid met betrekking tot de toekomst (hard werken om de kinderen een betere toekomst te geven).

Al deze essentiële banden welke aan het individu zijn identiteit en betekenis gaf op sociaal, natuurlijk en theologisch niveau, zijn verbroken. Het zelf is geïsoleerd, losgekoppeld van zijn omgeving.

De natuur wordt ontkend. Voor de gendertheorist wordt een mens geboren vrij van elke natuurlijke voorbeschiktheid, met inbegrip van zijn geslacht. De mensheid wordt gedemoniseerd (de ander vormt een bron van onderdrukking), regels en normen worden verworpen als onderdrukkend, moraliteit wordt ontkend omdat er geen gemeenschappelijk goed meer is, aangezien iedere gebeurtenis enkel en alleen vanuit een egoïstisch en subjectief gezichtspunt wordt geanalyseerd.

Moderne versie van de slogan 'Ik ben baas over mijn lichaam'
Moderne versie van de slogan 'Ik ben baas over mijn lichaam'
Deze narcistische implosie heeft zelfs geleid tot een dissociatie tussen het zelf en het lichaam. Herinnert u zich nog de slogan uit 1968 'mijn lichaam is van mij', d.w.z. dat ik met mijn lichaam kan doen wat ik wil? In het verleden stelde de Kerk een dualiteit voor tussen ziel en lichaam, waarbij beide werden geacht in harmonie te leven. Vandaag is dat vervangen door een zelf/lichaam dualiteit (een idee geïnitieerd door Locke en Descartes) waarbij het lichaam niet het medium vormt voor incarnatie maar een object is, dat vrijelijk kan worden gebruikt en misbruikt (zie bijvoorbeeld de nieuwste rage voor piercings, er zo eng mogelijk uitzien, tatoeages en ook het groeiende belang van transhumanisme).

In het verleden werd de man/vrouw dualiteit belichaamd in seksualiteit, waarbij de man en de vrouw elkaar ontmoetten en plezier en voortplanting beleefden. Daarna werden seksueel genot en voortplanting van elkaar gescheiden door anticonceptie.

In het verleden vormde masturbatie een schamel seksueel alternatief voor 'echte seks'. Vandaag de dag hebben de cultus van het zelf en de narcistische implosie ertoe geleid, dat een groeiend aantal mensen verklaart dat zij pornomasturbatie verkiezen boven echte geslachtsgemeenschap. Dit heeft aanleiding gegeven tot weer een andere "seksuele oriëntatie": pornoseksueel. De explosief stijgende verkoop van seksspeeltjes is een andere indicator van het feit dat seksuele activiteit een solo-'tijdverdrijf' aan het worden is.

Een alleenstaande 'ouder' kan kinderen kopen via in vitro voortplanting, waarmee een van de ultieme narcistische fantasieën werkelijkheid wordt: zelfverwekking. Binnenkort zal een 'ouder' tegen een extra vergoeding de genetica van het kind kunnen bewerken en hem/haar aldus op maat kunnen snijden, zoals bij een auto. Het proces, dat modificatie van de menselijke kiembaan (germlining) wordt genoemd, wordt reeds gebruikt om menselijke foetussen genetisch te screenen op 'ziekten'.

Samen met de versmalling van de focus van het individu als een integraal deel van de Kosmos naar het geïsoleerde individuele zelf, zijn we getuige van een versmalling van de tijd van het verleden-heden-toekomst continuüm naar alleen het huidige moment. Vandaag de dag worden ouderen vergeten in bejaardentehuizen, terwijl mensen op krediet leven en 'morgen inruilen voor vandaag' om vergankelijke verlangens van het huidige moment te bevredigen.

Steeds jongere mensen kiezen voor plastische chirurgie om zich te conformeren aan bepaalde esthetische "idealen", terwijl ze hun toekomstige uiterlijk compromitteren (64.000 cosmetische chirurgiepatiënten in 2014 waren tussen 13 en 19 jaar oud). We zijn in vreselijke tijden beland, waarin we te maken hebben met zaken als speed dating, geprogrammeerde veroudering, fast food, drone delivery, instant messaging, real time news feed, een taal leren in één dag, 20 kilo afvallen in één week, enzovoorts.

Zonder het referentiekader van het verleden en toekomst is er geen hoop meer, geen historisch perspectief, kan men niet leren van fouten uit het verleden, geen langetermijnplanning. Spijt, wroeging of verantwoordelijkheid bestaan niet meer, geen historische patroonherkenning. Het individu valt weg in de betekenisloze leegte van het alomtegenwoordige huidige moment.

Maar niet alle millenials ervaren deze narcistische implosie; niet alle millenials zijn overtuigde SJW's, dus de generatiefactor kan niet de enige oorzaak zijn voor de opkomst van SJW's.

Is er een fundamenteel verschil tussen diegenen die de standpunten van autoriteiten aanvaarden en krachtig afdwingen en diegenen die deze verwerpen?

Autoritarisme

Dit tekstfragment werpt een interessant licht op de bovenstaande vraag:
De lezer gelieve zich een zeer grote zaal in een oud gotisch universiteitsgebouw voorstellen. Velen van ons kwamen daar vroegtijdig tijdens onze studie bijeen om te luisteren naar de colleges van uitmuntende filosofen en wetenschappers. Het jaar voor ons afstuderen werden wij daar - onder bedreiging - weer heen gedreven om te luisteren naar de indoctrinatiecolleges die onlangs waren ingevoerd. Iemand die niemand kende verscheen achter de lessenaar en deelde ons mee dat hij nu de professor zou zijn. Zijn spraak was vloeiend, maar er was niets wetenschappelijks aan: hij slaagde er niet in een onderscheid te maken tussen wetenschappelijke en gewone begrippen en behandelde aan fantasie grenzende inbeeldingen alsof het wijsheden waren waaraan niet getwijfeld kon worden. Negentig minuten per week overspoelde hij ons met naïeve, aanmatigende paralogistiek en een pathologische kijk op de menselijke werkelijkheid. We werden met minachting en nauwelijks onder controle gehouden haat behandeld. Omdat grapjes vreselijke gevolgen konden hebben, moesten we aandachtig en met de grootst mogelijke ernst luisteren.

Via het roddelcircuit werd al snel de afkomst van deze persoon achterhaald. Hij kwam uit een buitenwijk van Krakau en had op de middelbare school gezeten, hoewel niemand wist of hij zijn diploma had gehaald. Hoe dan ook, dit was de eerste keer dat hij zich binnen de poorten van de universiteit had begeve en dan nog wel als professor! "Op deze manier kun je niemand overtuigen!" fluisterden we tegen elkaar. "Het is eigenlijk tegen henzelf gerichte propaganda."

Maar na zo'n geseling van de geest duurde het lang voordat iemand de stilte verbrak. We bestudeerden onszelf, omdat we voelden dat iets vreemds zich meester had gemaakt van onze geest en dat er iets waardevols onherroepelijk weglekte. De wereld van de psychologische werkelijkheid en de morele waarden leek opgeschort als in een kille mist. Ons menselijk gevoel en onze solidariteit onder studenten verloren hun betekenis, evenals het patriottisme en onze oude gevestigde criteria.

Daarom vroegen wij elkaar: "ervaar jij dit ook"? Ieder van ons beleefde deze bezorgdheid over zijn eigen persoonlijkheid en toekomst op zijn eigen manier. Sommigen van ons beantwoordden de vragen met zwijgen. De diepgaandheid van deze ervaringen bleek voor ieder individu anders te zijn. We vroegen ons dan ook af hoe we onszelf konden beschermen tegen de gevolgen van deze "indoctrinatie".

Teresa D. deed de eerste suggestie: Laten we een weekend in de bergen doorbrengen. Het werkte. Aangenaam gezelschap, een beetje grappen maken, dan uitputting gevolgd door diepe slaap in een schuilkelder en onze menselijke persoonlijkheden keerden terug, zij het met een zeker residu. Tijd bleek ook een soort psychologische immuniteit te creëren, hoewel dit niet voor iedereen gold.

Het analyseren van de psychopathische kenmerken van de persoonlijkheid van de "professor" bleek een ander uitstekend middel om de eigen psychologische hygiëne te beschermen. U kunt zich onze bezorgdheid, teleurstelling en verbazing voorstellen toen enkele medestudenten die wij goed kenden plotseling hun wereldbeeld begonnen te veranderen; hun gedachtepatronen deden ons bovendien denken aan het geklets van de "professor". Hun gevoelens, kort daarvoor nog vriendelijk, werden merkbaar koeler, hoewel nog niet vijandig. Welwillende of kritische argumenten van studenten kaatsten direct op hen af. Zij wekten de indruk over een geheime kennis te beschikken; wij waren slechts hun vroegere medestudenten, die nog steeds geloofden wat die "professoren van weleer" ons hadden geleerd. We moesten voorzichtig zijn met wat we tegen hen zeiden. Deze oud-collega's sloten zich al snel aan bij de Partij. Wie waren zij, uit welke sociale groepen kwamen zij, wat voor soort studenten en mensen waren zij? Hoe en waarom veranderden zij dermate in minder dan een jaar? Waarom zijn noch ikzelf, noch een meerderheid van mijn medestudenten bezweken onder dit fenomeen en proces?

~ A. Lobaczewski, Politieke Ponerologie
Het hierboven beschreven proces lijkt sterk op wat de gepensioneerde professor in de psychologie van de Universiteit van Manitoba Bob Altemeyer tientallen jaren lang bestudeerde. Keer op keer kwam hij tot dezelfde verrassende resultaten.

Door middel van vragenlijsten en schalen ontdekte hij een subgroep, die consequent een hoge mate van gehechtheid vertoonde aan de tradities en sociale normen welke geacht worden door de samenleving en haar gevestigde autoriteiten te worden onderschreven en een overtuiging dat anderen in zo'n samenleving ook zouden moeten worden verplicht zich aan deze normen te houden.

Deze specifieke subgroep van subjecten scoorde met name consistent hoog met betrekking tot de drie volgende onderdelen:
  1. Onderwerping aan autoriteit - een hoge mate van onderdanigheid aan de autoriteiten die worden gezien als gevestigd en legitiem binnen de samenleving waarin men leeft.
  2. Conventionalisme - een hoge mate van naleving aan de vermeende tradities en sociale normen welke door de samenleving en haar gevestigde autoriteiten worden onderschreven en de overtuiging dat anderen in de samenleving ook zouden moeten worden verplicht zich aan deze normen te houden.
  3. Autoritaristische agressie - een algemene agressiviteit gericht tegen devianten, andersdenkende groeperingen en andere mensen die volgens de gevestigde autoriteiten als doelwit worden gezien.
fantasme der autoriteit
Het fantasme der autoriteit
Altemeyer bedacht de term 'autoritaristische volgers' voor personen die hoog scoren op de drie bovenstaande variabelen.

Let in het bijzonder op de derde variabele: autoritaire agressie. De volgers volgen niet alleen de autoriteiten, maar zij zijn ook de belangrijkste handhavers van de gevestigde orde. Zij zijn geneigd zich aan de autoriteiten te onderwerpen, maar ook agressief te zijn tegen degenen die zich tegen hun opvattingen verzetten.

Autoritaristische volgers zijn niet intrinsiek goed of slecht. Zij conformeren zich eenvoudigweg en handhaven de gevestigde orde. Als de gevestigde orde goed is, zullen zij een kracht voor het goede zijn; als de gevestigde orde slecht is, zullen zij een kracht voor het slechte zijn.

Decennia geleden al ontdekte Altemeyer autoritaristische persoonlijkheden en noemde ze aanvankelijk "Rechtse Autoritaristen" (RWA), waarschijnlijk omdat in die tijd de dominante autoriteit rechts was en het daarom de ideologie was die autoritaristen in die tijd aansprak. Later ontdekte Altemeyer dat er ook Linkse Autoritaristen (LWA) waren.

Maar het gaat niet om de betekenis van de ideologie, wel om het overwicht ervan. Gisteren was het rechts-conservatisme, vandaag is het links-liberalisme.

Voor autoritaristische volgers gaat het niet zozeer om de inhoud van de ideologie (de ideeën en waarden die zij verdedigen), maar om het overwicht en de legitimiteit ervan en zo kunnen zij met hetzelfde gemak de onderdrukkende meerderheid van gisteren steunen als de onderdrukkende minderheid van vandaag. Dezelfde autoritaristische persoonlijkheid die in de jaren tachtig homoseksuelen lastigviel (toen homofobie meer heerste) kan morgen heteroseksuelen lastigvallen, omdat dat de nieuwe heersende doctrine is.

De autoritaristische volgers zijn niet van gedachten veranderd, zij steunden altijd de heersende autoriteiten. Het enige dat veranderd is, is dat in het verleden de overheersende ideologie het conservatisme was en vandaag is dat het 'liberalisme'.

Dat verklaart waarschijnlijk waarom Altemeyer rond de jaren negentig een daling begon te zien van het percentage RWA's ten opzichte van het totale aantal proefpersonen. Hij verklaart deze onverwachte trend door het feit dat hij bekender werd op de campus en studenten hun autoritaristische houding probeerden te verbergen bij het invullen van de vragenlijsten. Een andere verklaring is dat in de jaren negentig de dominante ideologie verschoof naar links-liberaal, waardoor de RWA-populatie afnam en de LWA-populatie toenam.

Exoskelet of endoskelet

Altemeyer stak veel tijd en energie in het begrijpen van wat iemand tot een autoritaristische volger iemand maakt. Hoewel hij verschillende oorzakelijke factoren ontdekte, zoals opvoeding, genetica, opleidingsniveau en het hebben van kinderen, slaagde hij er nooit in de ware reden te achterhalen.

In een poging om de oorzaak van dit fundamentele verschil te begrijpen, kwam Andrew Bard Schmookler met de idee van moreel endoskelet tegenover moreel exoskelet.
Het was een van mijn studenten, die (in een college over "Amerika's Morele Crisis") met het toepasselijke denkbeeld kwam. Het maakte haar niet veel uit, zei ze, of haar samenleving veel opgelegde regels heeft. Zij heeft haar morele overtuigingen stevig in zich vastzitten - als een soort endo-skelet, zei ze.

Het wordt duidelijk waarom zulke mensen - met een intense morele bezorgdheid gecombineerd met een vertrouwen in externe morele structuren om de eigen verboden impulsen in toom te houden - een staat zouden steunen die morele regels afdwingt en een sociale cultuur waarin degenen die deze regels overtreden gestigmatiseerd worden. Het is werkelijk een bedreiging voor hen - een bedreiging voor hun eigen innerlijke morele orde - wanneer de maatschappij om hen heen er niet in slaagt duidelijk te zijn in haar regels en streng in haar handhaving. Voor iemand wiens morele structuur in die exo-skeletvorm is gegoten, lijkt de afwezigheid van extern moreel gezag noodzakelijkerwijs het uitbreken van morele anarchie te impliceren.
Bovenstaande is vooral interessant als we het verbinden met de werkelijke oorsprong van de huidige bekeringsdrang van minderheden, in het bijzonder LGBT-pleitbezorgers. De gendertheorie komt rechtstreeks voort uit het egalitaire feminisme. De basisidee is dat, als er geen seks meer is (man/vrouw dualiteit), er ook geen sekse-ongelijkheid meer kan zijn.

Jean-Paul Sartre and Simone de Beauvoir
Twee pioniers van deze ideologie waren Jean Paul Sartre en Simone de Beauvoir. Jean-Paul Sartre, de vader van het existentialisme, ontwikkelde zijn 'zijn-voor-anderen' theorie op basis van één fundamenteel idee: de identiteit van een individu is uitsluitend gebaseerd op hoe anderen hem waarnemen.

Maar daar houdt het niet op en Sartre geeft een nogal negatieve draai aan dit idee wanneer hij stelt, dat de "Joden als zodanig alleen bestaan door de manier waarop zij worden waargenomen door antisemitische mensen".

De Beauvoir ontwikkelde haar feministische ideeën niet in een vacuüm; zij paste de theorie van Sartre gewoon toe op vrouwen. In De Tweede Sekse stelt zij: "Men wordt niet als vrouw geboren, men wordt er een," en zij legt uit, dat vrouwelijkheid niets anders is dan een voorwaarde opgelegd door mannelijke ogen."

Zoals alle overtuigende leugens, begint Sartre met een kern van waarheid: anderen hebben wel degelijk invloed op hoe wij onszelf zien. Maar het zou een leugen zijn als men beweert dat dit de enige factor is. Ziet u enkele opvallende overeenkomsten tussen de idee van Sartre en de autoritaristische/exoskelet-persoonlijkheid, waarbij het innerlijke landschap van het individu wordt bepaald door externe factoren? Geen wonder dat die ideeën weerklank vonden bij mensen, vooral bij autoritaristische volgers.

Sartre liegt ook wanneer hij stelt, dat externe invloeden alleen maar negatief kunnen zijn. Hoe vaak heeft een externe factor - een goede vader, moeder, vriend, leraar enz. - een positieve invloed op ons gehad? Voor Sartre en De Beauvoir vinden dergelijke gebeurtenissen nooit plaats. Door een grove veralgemening van hun eigen negatieve projecties, beschouwden zij alle invloeden van buitenaf als onderdrukkend.

Deze twee 'grote denkers' van de 20e eeuw moedigden de mensen aan te geloven dat men, in naam van de vrijheid (de vrijheid om te zijn wie men wil zijn: een man, een vrouw, een eekhoorn), het recht hebt elke immanente waarheid te ontkennen (de dualiteit man/vrouw bijvoorbeeld) en anderen te verwerpen als bron van onderdrukking welke aan iemand een identiteit opdringt die niet de zijne is. Als we die twee principes letterlijk toepassen zakken we af naar een compleet narcistische luchtbel welke door angst, haat en schaamteloze leugens beheerst wordt.

Zie hier de fundamentele paradox in de kern van de existentialistische autoriteiten: men wordt verondersteld elk extern gezag te verwerpen omdat het een bron van onderdrukking is, maar Sartre en De Beauvoir zijn externe bronnen van gezag, dus moeten we hen niet ook verwerpen?

Tot nog toe hebben we enige correlatie vastgesteld tussen autoritaristische volgers en moreel exoskelet, non-autoritaristische volgers en moreel endoskelet. De volgende logische vraag is: waar komt dit moreel endoskelet/exoskelet vandaan?

'Jonge' zielen en 'oude' zielen?

Er is zeker een groot aantal factoren dat ons moreel kompas beïnvloedt (voeding, genetica, vervuiling, opvoeding, culturele achtergrond, jeugdervaringen, trauma's enz). In dit gedeelte zal ik de volgende vraag behandelen: zou ons moreel kompas een uiting kunnen zijn van de ziel, het geweten?

Samsara, de boeddhistische cyclus van reïncarnatie en haar zes sferen
Samsara, de boeddhistische cyclus van reïncarnatie en haar zes sferen
Aangezien sommige mensen autoritaristische volgers zijn en anderen niet betekent dit dat sommige mensen een andere 'ziels'-kwaliteit hebben? Volgens verschillende Oosterse tradities ondergaan zielen incarnaties en volgen zij een evolutionair proces, bijvoorbeeld incarnatie in dieren gaat vooraf aan incarnatie in mensen. Het is een beetje zoals Darwin's evolutietheorie van de soorten toegepast op zielen.

Uitgaande van dit idee van 'jonge' zielen en 'oude' zielen, zou men kunnen zeggen dat sommige zielen nieuw zijn in een menselijke incarnatie, terwijl andere al een aantal menselijke incarnaties hebben doorgemaakt.

Natuurlijk is dit slechts speculatie, niemand kan het bestaan van de ziel bewijzen of weerleggen. Niettemin stelt deze hypothese op interessante wijze enkele fenomenen aan de orde welke mij al jaren in verwarring brengen.

Laten we ons concentreren op vier moderne minderheden: aanhangers van de platte-aarde theorie, vegetariërs, voorstanders van gender fluïditeit (pro-LGBT) en atheïsten.

Hoe zou een zojuist geïncarneerd individu de wereld waarnemen? Zou hij, vers uit het dierenrijk, de neiging hebben de wereld in twee dimensies te zien (platte aarde), terwijl iemand die meer gewend is aan het mensenrijk de wereld van nature in drie dimensies zou zien (ronde aarde)?

Zou een zojuist geïncarneerd individu aarzelen om wezens op te eten welke in zijn meest recente incarnaties zijn 'broeders' waren (vegetariërs), terwijl een individu met meer 'geschiedenis' als mens geen probleem ziet in het eten van het vlees van dieren?

Zou een zojuist als mens geïncarneerd individu sekse als een vloeiend willekeurig concept zien, terwijl een "oude ziel" - die talrijke menselijke incarnaties als hetzelfde geslacht heeft doorgebracht - een zeer sterke sekse-oriëntatie heeft ontwikkeld?

Is het mogelijk dat jonge zielen de idee van god en leven na de dood afwijzen omdat zij, niet gewend aan het reïncarnatieproces, geloven dat er geen leven na de dood is, terwijl oude zielen - die herhaaldelijk hebben ervaren dat hun lichaam slechts een tijdelijk vehikel is - een aangeboren 'weten' hebben dat zij de onvermijdelijke dood van het lichaam zullen overleven?

Deze speculatie werpt een heel ander licht op die verhitte discussies die u waarschijnlijk wel eens hebt meegemaakt (of voerde!). Denk aan de aanhangers van de platte aarde-theorie, die er volledig van overtuigd zijn dat de aarde plat is, de vegetariërs die er heilig in geloven dat vlees eten moord is (kannibalisme?), de individuen die net zo gemakkelijk van seksuele geaardheid veranderen als wij van T-shirt wisselen en de atheïsten die er zo volledig van overtuigd zijn dat er geen leven na de dood is.

Wat als hetgeen zij geloven compleet waar is, maar alleen voor hen? Wat als dat werkelijk de manier is waarop zij de werkelijkheid zien? Wat als het een echte weerspiegeling is van hun eigen 'jonge ziel' toestand?

Maar worden we niet 'allemaal gelijkwaardig geboren'? In zekere zin wel, maar wellicht niet in een aantal fundamentele opzichten.

Hysterisering door psychopaten in machtsposities

Nu begrijpen we beter hoe nurture-factoren (verwende millenials) en nature-factoren (moreel endoskelet) hebben geleid tot een situatie, waarin een hele generatie rijp is om te worden gemanipuleerd en opgezweept tot een narcistische razernij gericht op zeer verkeerde doelen.

Psychopaten die zich bevinden in machtsposities haten dat wat ons menselijk maakt, ze haten oprechte liefde, een gevoel van erbij horen, schoonheid, spiritualiteit, transcendentie... omdat zij geen toegang hebben tot die hogere sferen. Dus misschien 'haten' ze deze dingen niet, maar laten deze hen totaal onverschillig, hetgeen waarschijnlijk een vergelijkbaar resultaat zou opleveren.

Psychopaten in machtsposities proberen ons een anti-morele visie van de wereld op te leggen, waarin haat, geweld, moord en leugens de nieuwe 'positieve' waarden vormen. Om dit te bereiken vertrouwen ze op een gecontroleerde media, welke deze duistere visie op de wereld aanprijst, tezamen met wetenschappers en deskundigen die dit wereldbeeld staven met onbetrouwbare onderzoeken.

Maar de invloed van de media en de "deskundigen" alleen is onvoldoende om mensen het moreel onaanvaardbare te laten aanvaarden. Dus vertrouwt de psychopathische elite ook op het narcistische en/of autoritaristische deel van de bevolking om hun opvattingen te steunen en af te dwingen.

Volgens Altemeyer zijn de drie psychologische eigenschappen die het meest voorkomen bij autoritaristische volgers angst, zelfingenomenheid en gebrekkige logica. Toevalligerwijs is de hele manipulatie campagne geleid door de elite via de SJWs gebaseerd op diezelfde principes:
  • angst, voor de onderdrukkers die ons leven bedreigen
  • zelfingenomenheid, waarbij de SJW's wordt wijsgemaakt dat ze vechten voor gerechtigheid
  • gebrekkige logica vanwege de enorme kloof tussen de realiteit en de manier waarop SJW's gedwongen worden die te zien.
Dit poneriseringsproces verliep niet lineair, maar kende verschillende plateaus en plotselinge uitbarstingen. In de jaren negentig werden de postmoderne/nihilistische concepten welke al jaren in academische kringen bestonden, op grote schaal verspreid in alle takken van de samenleving. De millennials vertegenwoordigen de eerste generatie, die vanaf hun geboorte aan deze psychopathische visie op de wereld is blootgesteld.

Naast de academische wereld zijn psychopaten geïnfiltreerd in andere belangrijke sectoren van onze samenleving (media, justitie, politiek), en hebben deze langzaam doordrenkt met hun verwrongen wereldvisie.

En dit is waar we vandaag getuige van zijn: psychopaten aan de macht die hordes narcistische individuen opzwepen tot hysterie om in naam van de sociale rechtvaardigheid een destructieve ravage aan te richten. De milleniale generatie heeft de autoriteiten slechts nodig om voor haar de volgende modieuze zondebok te identificeren, waarop zij dan haar narcistische woede kan uitleven.

We zien hier dat deze sfeer die aanzet tot hysterie niet alleen haar uitwerking heeft op SJW's, maar ook op degenen die zich tegen hen verzetten. Deze laatsten zullen uiteindelijk het spreekwoordelijke kind met het badwater weggooien en vandaag zijn we dan getuige van anti-Zionisten die de realiteit van de holocaust ontkennen, anti-LGBTers die ontkennen dat homofobie ooit een echt probleem is geweest, anti-feministen die beweren dat vrouwen nooit onderdrukt zijn geweest, enzovoorts.

Wanneer de twee kampen dermate sterk tot hysterie zijn aangezet en er zulke extreme, subjectieve en antagonistische zienswijzen op na houden, is de planeet klaar voor grote conflicten.

Savile BBC
Savile gebruikte zijn rol als BBC TV presentator om honderden, zo niet duizenden kinderen te verkrachten en te misbruiken
Met de steun van hysterische autoritaristen proberen de psychopathische machthebbers ons afwijkend gedrag te laten aanvaarden als normaal en zo het onaanvaardbare te laten accepteren. Pedofilie is, natuurlijk, onderdeel van de agenda. En dat is al heel lang zo. Denkt u er eens over na: de tastbare verschillen tussen een man en een vrouw zijn groter dan de tastbare verschillen tussen een 14-jarige en een 18-jarige.

Als ze erin slagen de massa's zodanig te hersenspoelen, dat ze geloven dat de dualiteit tussen man en vrouw slechts een sociale constructie is, stelt u zich dan eens voor hoe gemakkelijk het zal zijn om de grens tussen een 18-jarige en een 14-jarige te doen vervagen en vervolgens een wet uit te vaardigen welke de leeftijd van seksuele meerderjarigheid verlaagt, dat wil zeggen pedofilie legaliseert.

En deze abominatie zal worden bevorderd in naam van gelijkheid (iedereen heeft het recht zijn seksualiteit te uiten, zelfs tegenover kinderen), liefde (die sterker is dan alles, met inbegrip van kunstmatige leeftijdsgrenzen) en vrijheid (seksuele vrijheid).

De normalisering van pedofilie is al aan de gang door exact dezelfde tactieken als hierboven beschreven (het tot slachtoffer maken van een minderheid). En het is niet een obscure pro-pedofiele website welke deze mening verkondigt, maar het zeer respectabele en, overigens, institutionele pedofielennest, ook wel bekend als de BBC:
De British Broadcasting Corporation (BBC) speelt met vuur door een anonieme auteur toe te staan artikelen op haar platform te publiceren, welke erop gericht zijn de uiterste verdorvenheid van pedofilie te minimaliseren [...] de BBC lijkt het met deze auteur eens te zijn dat pedofilie niet noodzakelijkerwijs een stoornis is welke met minachting moet worden behandeld, maar eerder een seksuele geaardheid zoals homoseksualiteit welke gewoonweg "hulp" nodig heeft.
Dergelijke opvattingen welke door de reguliere media worden aangehangen en gepromoot, zijn decennia lang gevoed en gepromoot door schizoïde en psychopathische 'denkers'.

Het boven genoemde echtpaar Sartre en De Beauvoir bedacht samen met Derida, Foucault en Deleuze wat bekend is komen te staan als de Franse theorie, welke aan de basis lag van het postmodernisme. Ja, Frankrijk bracht de wereld stinkende kaas maar ook een theorie die nog viezer ruikt.

Ik neig ertoe om de volgende mogelijke volgorde van gebeurtenissen voor te stellen:

Existentialisme/postmodernisme >>> er is geen waarheid, geen verschil, geen moraal >>> we zijn vrij om elke seksuele geaardheid en seksuele identiteit te kiezen >>> normalisering van pedofilie.

Dit is natuurlijk slechts speculatie. Zeker, als de grondleggers van de existentialistische/postmodernistische 'filosofie' openlijk pedofilie hadden bepleit zou het een overtuigender zaak zijn, maar zulke intelligente en geëerde individuen zouden zoiets nooit doen, toch?

FOUT. Elk van de vijf bovengenoemde vooraanstaande Westerse 'denkers' van de 20e eeuw nam officiële standpunten in ter verdediging van pedofilie. In 1971 ondertekenden zij een manifest, waarin geprotesteerd werd tegen de veroordeling van 3 mannen die kinderen van slechts 13 jaar oud misbruikten.

Maar misschien betrof hun promotie van pedofilie slechts een aberratie, of was het uit zijn verband gerukt? Helemaal niet. Zes jaar na hun eerste manifest later, in 1977, ondertekenden ze een manifest om de leeftijd van toestemming te verlagen tot 13 jaar.
Kopie van het originele manifest uit 1977 pedofilie
Kopie van het originele manifest uit 1977 (rode onderstreping toegevoegd)
Sartre en De Beauvoir spraken hier niet alleen over, zij voerden ook uit waar ze over spraken.
..dit zogenaamd intelligente duo [gedroeg zich] als seriële verleiders die uit waren op hun eigen bevrediging en als een koppel dat hun schijnbaar verheven filosofie gebruikte als een springplank om hun veelvuldige liaisons te rechtvaardigen, vaak met minderjarige tieners die gebroken werden door de ervaring.

- Carole Seymour-Jones, A Dangerous Liaison
Beroemde woorden uit Sartre's mond waren: "De hel, dat zijn de anderen". Ik betwijfel of 'anderen de hel zijn', maar ik ben er vrij zeker van dat Sartre en De Beauvoir een hel waren voor andere mensen, vooral voor tieners.

Nu begrijpen we beter hoe onder het mom van politieke correctheid (gelijkheid, rechtvaardigheid, vrijheid), psychopatische machtshebbers en de massa's in het algemeen, en autoritaristen in het bijzonder, tot hysterie opzwepen om hun snode agenda's te bevorderen, inclusief de normalisering van pedofilie.

Om hun doelwitten beter te hysteriseren gebruiken psychopaten verschillende hulpmiddelen: misleiding, leugens, angst en zelfingenomenheid, zoals hierboven beschreven. In aanmerking nemend dat hun wensdenken en zelfverheerlijking grenzeloos zijn, spelen zij eveneens een zeer gevaarlijk spel, dat onbedoeld een doos van Pandora lijkt te hebben geopend.

Canadees klinisch psycholoog en hoogleraar psychologie Jordan Peterson
Canadees klinisch psycholoog en hoogleraar psychologie Jordan Peterson
Het vrouwelijke archetype

Archetypes zijn krachtige universele principes welke zich kunnen manifesteren in de menselijke cultuur en gedrag.

Terwijl hij de sociale rechtvaardigheidsbeweging analyseerde, suggereerde Jordan Peterson, professor in de psychologie aan de Universiteit van Toronto, dat het 'vrouwelijke heldenarchetype' een mechanisme achter de hele dynamiek vormde.

De held pakt het systemisch lijden aan. Hij is degene die erop uitgaat en de draak verslaat die ieders leven miserable maakt.

Er is niets mis met helden. Integendeel, ze inspireren, overstijgen, bieden rolmodellen, leren ons over moed en opoffering en ze bevrijden ons van onderdrukkende draken.

Het gaat alleen vreselijk mis als de held zich op de verkeerde draak richt. En dat is precies wat er nu aan de hand is. Vandaag zijn we getuige van hordes strijders voor sociale rechtvaardigheid, voor het merendeel vrouwen, op kruistocht tegen onrechtvaardigheid en lijden. Daar is op zich niets mis mee, maar de elite heeft hun terechte woede slim omgeleid van het juiste doelwit (de elites, de reguliere media en de corrupte bankiers) naar gemakkelijke zondebokken: de blanke man, de kerk, heteroseksuelen, traditionalisten en patriotten.

Het vrouwelijke archetype is zeer krachtig. Het zit diep geworteld in het levende systeem en het is een van de redenen waarom we nog leven. Het is een fundamenteel altruïstisch principe waarbij de moeder, in het aangezicht van een grote dreiging, volledig bereid is haar eigen leven op te offeren om haar nageslacht te redden, d.w.z. het voortbestaan van de soort is belangrijker voor het levende systeem dan het behoud van één individu.

Jeanne d'Ark, archetype van de vrouwelijke held
Jeanne d'Ark, archetype van de vrouwelijke held
Net als dieren vinden we dit diep ingewortelde instinct bij de mens ook. Wanneer een vrouw wordt geconfronteerd met een grote dreiging jegens iemand van wie zij meer houdt dan van zichzelf, kan zij in een zeer bijzondere 'gemoedstoestand' geraken. Een manifestatie van deze 'gemoedstoestand' is wat de moderne wetenschap 'hysterische kracht' noemt. U heeft waarschijnlijk wel verhalen gehoord waarin een moeder die haar baby onder een auto ziet vastzitten er op de een of andere manier in slaagt de auto op te tillen en haar baby te redden. Veel verhalen vertellen ditzelfde relaas. In een dergelijke situatie is de moeder gefocust op het redden van haar baby en niet op het vastleggen van haar bovenmenselijke prestatie, daarom worden dergelijke verslagen helaas alleen ondersteund door anekdotisch bewijs.

Sommige wetenschappers hebben geprobeerd "hysterische kracht" te verklaren als een uitbarsting van adrenaline, maar ik denk niet dat zelfs met een massale injectie adrenaline een vrouw een auto kan optillen. Het is gewoonweg mechanisch onmogelijk - haar spieren (net als die van een man) zijn fysiek gezien niet in staat om zo'n enorme kracht uit te oefenen.

Dus als het mechanisch onmogelijk is, dan moet er een ander soort kracht in het spel zijn. Misschien is het wat krijgskunstenaars 'chi' noemen, een doordringende energie welke een individu kan kanaliseren in de juiste gemoedstoestand, waarin de intentie (mijn baby redden) en de emoties (de drang om de baby te redden) sterker worden dan alles, inclusief de geloofssystemen, d.w.z. de voorstelling van de werkelijkheid ('ik kan geen auto optillen').

Het is opmerkelijk hoe deze toestand de rationaliteit overstijgt, het gaat niet meer om feiten of realiteit; het gaat alleen nog om een gigantische golf van intentie en bepaalde emoties. Dit is het soort geweldige en gevaarlijke kracht waar de hedendaagse sociale ingenieurs mee spelen. Het kan ten goede worden gebruikt: het redden van een baby van een echte dreiging, of het kan worden geperverteerd en gebruikt om denkbeeldige dreigingen te vernietigen. Psychopatisch machthebbers hebben veel vrouwen en mannen hysterisch gemaakt (het vrouwelijke archetype is ook van toepassing op mannen, maar waarschijnlijk op meer ingetogen manieren), kunstmatige 'draken' verzonnen die hun 'baby's' bedreigen en op dit moment worden die oncontroleerbare krachten voor onze ongelovige ogen ontketend.

Witte Mars
De 'Witte Mars tegen de duisternis' bracht 650.000 mensen op de been.
Een moeder zal alleen op deze 'modus' overschakelen in het geval van een waargenomen directe doodsbedreiging voor haar baby. Een kleine bedreiging is niet genoeg. Daarom is het betoog van de in actie gekomen minderheden zo overdreven en gericht op veiligheid en bedreiging: de behoefte aan 'veilige ruimten', feministen die overal verkrachters zien, LGBT-activisten die overal homofobe mensen zien. Als gevolg daarvan worden degenen die niet tot een minderheidsgroepering behoren (en dat zijn er nog heel wat) afgeschilderd als een existentiële bedreiging, die moet worden uitgeroeid voordat zij de minderheden uitroeien.

Het vrouwelijke archetype heeft een mannelijke tegenhanger. De goede kant van het mannelijke archetype gaat over voorzienigheid, kracht en rationaliteit. Het is dankzij dit archetype dat gebouwen werden gebouwd, akkers geoogst, gebieden en gemeenschappen beschermd. Maar het kan net zo gemakkelijk gecorrumpeerd worden als het vrouwelijke archetype.

De talrijke oorlogen van de 20e eeuw illustreren deze corruptie, waarbij hysterische mannen 'voorzien in' verwarden met 'plunderen', 'kracht' met 'barbaarsheid', en 'rationaliteit' met 'harteloosheid'. De resultaten waren verwoestend. Het vrouwelijke archetype is waarschijnlijk nog krachtiger, maar voor zover ik weet is het nog nooit op wereldschaal ondermijnd.

Onze hooggeachte elites zouden zich eens moeten bezinnen op de zaak-Dutroux, de gedeeltelijke ontmaskering van een wijdverbreide pedofielenbende in België, die het hele land op de rand van een zeer reële revolutie bracht maar welke uiteindelijk werd getemd door een doorzichtige media-doofpot toen een geïsoleerde kindermisbruiker de schuld kreeg.

Wat ik hiermee wil zeggen is, dat als er iets is dat dat vurige, beschermende moederinstinct kan ontketenen dan is het wel de dreiging van de normalisering van pedofilie en alles wat daarmee samenhangt. Dus terwijl de psychopathische elite de SJW's hysteriseert en het vrouwelijke archetype 'activeert' tegen de zwijgende meerderheid, moeten ze heel voorzichtig zijn dat niemand de achter het gordijn verborgen pedofiele schoenen ziet, anders zouden hun kwaadaardige machinaties wel eens op epische wijze averechtse consequenties kunnen hebben.

The shoes behind the curtain
De schoenen achter het gordijn
Conclusie

In dit artikel zagen we hoe onderdrukte minderheden onderdrukkende minderheden worden, waarom deze verdeeldheid zaaiende visie op de wereld sommige millennials aanspreekt, vooral diegenen die kenmerken van autoritaristische volgers hebben (dit laatste is waarschijnlijk gecorreleerd aan de hypothese van het morele exoskelet/jonge ziel). Ook hebben we gezien hoe deze generatie wordt gemanipuleerd om de destructieve agenda van een psychopathische elite af te dwingen, welke speelt met een van de gevaarlijkste krachten, het vrouwelijke archetype.

Hoewel dit perspectief nogal dramatisch lijkt, als we de wortels van al deze SJW onzin in beschouwing nemen dan komt het neer op een vrij eenvoudig probleem: het gaat allemaal over verschillen en hoe we hier mee omgaan.

Eén manier is om deze als complementair te beschouwen en het beste van beide kanten te integreren: these (de ene kant van het argument), antithese (de andere kant van het argument) en synthese (die de schijnbare tegenstelling overstijgt en ons dichter bij de waarheid brengt). Dat is het principe van de dialectiek, beroemd geworden door Socrates en Plato. Meningsverschillen worden opgelost door rationele discussie, en uiteindelijk door het zoeken naar de waarheid.

Hetzelfde geldt op collectief niveau. Alle grote prestaties van de mensheid - kathedralen, geneeskunde, ruimteverkenning - waren het resultaat van succesvolle samenwerking tussen individuen met complementaire talenten.

De andere wijze om verschillen aan te pakken is door middel van oppositie en verdeeldheid, hetgeen onvermijdelijk leidt tot een wereld gedomineerd door wantrouwen, haat, conflicten en oorlogen. Een wereld die niet wordt gedomineerd door gelijkheid van rechten maar door gelijksoortigheid: een leger van klonen die worden uitgebroed in hun narcistische bubbels.

Dus, is er een oplossing? Zoals gewoonlijk beschermt kennis. Veel mensen negeren nog steeds deze vernietigende vloedgolf welke de fundamenten van onze samenleving reeds aantast, dus we kunnen maar beter bij de les blijven en de verschrikking van de situatie volledig doorgronden voordat het te laat is.

Als we ons voldoende bewust worden van de huidige situatie resteert er echter één vraag: zullen we genoeg kennis en liefde hebben om onszelf te verdedigen zonder onze toevlucht te nemen tot dezelfde agressie zoals die aan de dag wordt gelegd door de dominerende minderheden om zo de eindeloze cyclus van vendetta te stoppen?
Romeo en Julia door Sir Frank Dicksee (19e eeuw)
Romeo en Julia door Sir Frank Dicksee (19e eeuw)