Het moet een behoorlijke opdoffer zijn voor de Brusselse elites waneer Washington zegt dat hun meest geroemde kwaliteit niet zo geweldig is als ze het willen doen voorkomen.

Deze doet pijn. Op de vraag hoe de EU de heffingenhamer van de Amerikaanse president Donald Trump zou kunnen ontwijken, antwoordde Scott Bessent, de Amerikaanse minister van Financiën: "Mijn constatering ... gaat helemaal terug naar de uitspraak van [voormalig Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken] Henry Kissinger: 'Als ik Europa bel, wie bel ik dan?' Dus, we onderhandelen met veel verschillende belangen."

Vertaling: Jullie kunnen pas bij ons aanschuiven als jullie ophouden met vechten aan jullie eigen tafel.

Zeker, het continent struikelt over zijn eigen beleid en tuimelt van een economische trap naar beneden, maar iedereen valt tenminste synchroon. Brussel trekt het keurslijf van de "eenheid" strakker aan en iedereen staat te juichen, of loopt het risico weer in het gareel te worden gemept.

Eenheid is het merk. Eenheid is het product. Eenheid is de hashtag.

Op de video zijn de president van Frankrijk, de premier van Groot-Brittannië en de bondskanselier van Duitsland te zien.

Na Zelensky in een zoveelste helse intrige te hebben gepusht om een regeling te dwarsbomen en het bloedvergieten in Europa voort te zetten, stapten, net als in de mop, een Fransman, een Engelsman en een Duitser op een trein en... slaakten een zucht van verlichting.

Blijkbaar zo diep dat ze vergaten hun parafernalia (een zakje en een lepel) op te bergen voordat de journalisten arriveerden.

Het lot van Europa wordt in alle opzichten bepaald door afhankelijke uitzendkrachten.

Tachtig jaar na de nederlaag van Nazi-Duitsland was de wereld deze week getuige van een spectaculaire, plechtige en vreugdevolle gebeurtenis om die historische mijlpaal te herdenken. De overwinningsparade op het Rode Plein in Moskou was een ongeëvenaard glorieus schouwspel.

En terecht, want de nederlaag van nazi-Duitsland op 9 mei 1945 was grotendeels te danken aan de heldhaftige offers van het Sovjet- en Russische volk.

De jaarlijkse herdenking blijft voor de Russen even aangrijpend en trots als voorheen.

De Russische president Vladimir Poetin werd dit jaar bij de parade vergezeld door vele internationale hoogwaardigheidsbekleders. Veelzeggend is dat, op eervolle uitzonderingen na, Westerse leiders afwezig waren, verhinderd door hun giftige russofobe propaganda en historische tegenstrijdigheden.

De president van China, Xi Jinping, was prominent aanwezig op het Rode Plein. Wederom, terecht.

De Russische en Chinese naties hebben het meest geleden in de Tweede Wereldoorlog. De ergste militaire vuurzee uit de geschiedenis van de mensheid heeft naar schatting 80 miljoen slachtoffers geëist. Meer dan de helft van al die slachtoffers vielen onder het Sovjet- en Chinese volk.

De Dag van de Overwinning op 9 mei wordt meestal herdacht als het einde van de Tweede Wereldoorlog. Maar nazi-Duitslands As-partner Keizerlijk Japan werd pas in augustus 1945 verslagen. De oorlog van Keizerlijk Japan in China werd met dezelfde genocidale barbaarsheid gevoerd als die van nazi-Duitsland in de Sovjet-Unie.

Het is bijzonder ontluisterend dat tegenwoordig het einde van de Tweede Wereldoorlog in de Westerse naties van de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en de rest van Europa grotendeels een onopvallende gebeurtenis is geworden. Het is eng dat zo'n wereldschokkende episode een steeds nietszeggender datum op de officiële Westerse kalender wordt. In Rusland daarentegen is de verjaardag van de overwinning van de Grote Patriottische Oorlog belangrijker - en wordt meer vereerd - dan ooit.

Het verschil is verklaarbaar. De zogenaamde "Geallieerde overwinning" op nazi-Duitsland en het keizerlijke Japan was altijd al een soort schertsvertoning. Tachtig jaar later wordt de poppenkast meer dan ooit blootgelegd, tot het punt waarop deze voor de Westerse staten onhoudbaar en gênant is geworden.

Simion, leider van de Alliantie voor de Unie van Roemenen, was bij de geannuleerde stemming op de vierde plaats geëindigd, maar kreeg de stemmen van Georgescu en steeg naar de eerste plaats.

De populistische kandidaat George Simion, voorstander van een onafhankelijk Roemenië, kwam zondag bij de eerste stemronde van de Roemeense presidentsverkiezingen als winnaar uit de bus. De verkiezing werd gehouden nadat de vorige verkiezing nietig was verklaard, terwijl de grootste kanshebber van deelname aan de herkansing was uitgesloten.

Uit de uitslag die door de Permanente Kiesautoriteit van Roemenië werd bekendgemaakt, waarbij meer dan 99 procent van de stemmen was geteld, bleek dat Simion een ruime overwinning had behaald met 40,87 procent van de stemmen.

De leider van de Alliantie voor de Unie van Roemenen (AUR) werd gevolgd door de neoliberale globalistische burgemeester van Boekarest Nicușor Dan met 20,97 procent en waarnemend president Crin Antonescu op de derde plaats met 20,13 procent, meldt Digi24.

De Duitse AfD heeft een rechtszaak aangespannen tegen de politieke politie van het land, waarin zij stelt dat de vorige regering haar extremistische classificatie er vlak voor haar aftreden nog even snel ten onrechte doorheen heeft gedrukt.

De Duitse rechtse partij Alternative für Deutschland (AfD) heeft een rechtszaak aangespannen tegen het Federale Bureau ter Bescherming van de Grondwet (BfV). De partij beschuldigt het Bureau ervan dat het haar tijdens de laatste dagen van de aftredende linkse regering onrechtmatig heeft geclassificeerd als een "bevestigde extreemrechtse" groepering.

De juridische aanklacht, die dient voor de administratieve rechtbank in Keulen, waar de BfV is gevestigd, volgt op het uitblijven van een reactie op een formeel verzoek van het AfD-leiderschap om het classificatiebesluit terug te draaien. De partij, momenteel de op één na grootste van Duitsland en de officiële oppositie in het parlement, zei dat de classificatie van de BfV "duidelijk onrechtmatig" is en kondigde volgens Handelsblatt maandagochtend de juridische actie aan.

Ruslands militaire overwinning op Oekraïne is nu al maanden vrijwel zeker. De totale nederlaag van Oekraïne is slechts een kwestie van tijd, maar naarmate dat moment nadert zijn de Europese mogendheden steeds vastbeslotener om de oorlog niet uit te laten doven en bereiden zich nu actief voor om de strijd op te pakken waar Oekraïne strandt. Onze liberale democratieën zijn even kostbaar als kwetsbaar en we moeten elke voorzorgsmaatregel treffen om deze te beschermen tegen de Aziatische horden die zich in het oosten verzamelen.
Terwijl onze dappere bankiers regelen dat er triljoenen euro's van de rijkdom van onze kinderen en kleinkinderen aan defensie worden uitgegeven, zijn onze legers druk aan het oefenen en bereiden zich voor op oorlog, maar dat wordt voor de gewone Europeaan verborgen gehouden, aangezien die niet bepaald enthousiast zijn over de Derde Wereldoorlog. De Russen daarentegen beseffen wel wat er gaande is: presidentieel assistent en voormalig Nationaal Veiligheidsadviseur Nikolai Patrushev verklaarde onlangs dat de NAVO voor het tweede achtereenvolgende jaar

"oefeningen uitvoert aan onze grenzen op een schaal die in decennia niet werd vertoond. ... Ze trainen voor het uitvoeren van een breed offensief van Vilnius tot Odessa, het innemen van de regio Kaliningrad, het opleggen van een zeeblokkade in de Baltische en Zwarte Zee en het uitvoeren van preventieve aanvallen op de verzamelplaatsen van de Russische nucleaire afschrikkingstroepen."

Als meneer Patrushev gelijk heeft, lijkt het erop dat Londen, Parijs, Berlijn en Brussel zich actief voorbereiden op een oorlog tegen Rusland. Maar zijn uitspraak dat de oefeningen "een schaal vertegenwoordigen die in decennia niet werd vertoond," moet in de juiste context worden geplaatst.

En weer is Israël wegens de verkeerde redenen in het nieuws. Deze keer gaat het echter niet over de genocide op Palestijnen. Ambtenaren van het regime en religieuze leiders staan centraal in het seksueel misbruikschandaal.

Een recent incestgeval waarbij de Israëlische minister van illegale nederzettingen, Orit Strook, betrokken was, veroorzaakte een schok in de wereld. Strook, lid van de extreem-rechtse Jewish Power Party en een fervent voorstander van illegale nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever, werd door haar dochter, Shoshana Strook, beschuldigd van incest.

Shoshana heeft bij de politie in Italië aangifte gedaan van aanranding door haar ouders en een broer.

Een tuin zonder tuinpiet: West-Europa drijft af, terwijl de wereld opnieuw wordt opgebouwd.

Het bepalende kenmerk van het West-Europa van vandaag is niet eenheid of kracht - het is de totale afwezigheid van een visie voor de toekomst. Terwijl de VS, Rusland, China, India en zelfs Latijns-Amerika actief vorm geven aan en debatteren over hun koers voor de lange termijn, blijft West-Europa steken in nostalgie. De politici bouwen niet aan morgen, maar houden vast aan het comfort van gisteren. De politieke verbeelding van het continent lijkt zich te beperken tot één doel: het handhaven van de status quo van een wereld die niet langer bestaat.

Deze mentaliteit van achteruitkijken heeft de EU veranderd in wat het best omschreven kan worden als een "terrarium van gelijkgestemden" - een ecosysteem waarin iedere speler om invloed concurreert, terwijl hij de anderen stiekem veracht. In theorie was de EU opgezet om een gedeelde geopolitieke macht te creëren. In de praktijk is die eenheid gereduceerd tot cynisch eigenbelang en wederzijdse sabotage.

Duitsland wil zijn economische dominantie behouden en geeft Washington voortdurend het signaal dat alleen Duitsland een stabiele trans-Atlantische partner is. Frankrijk gebruikt, ondanks zijn beperkte militaire capaciteiten, de resterende strijdkrachten om zijn superioriteit over Duitsland en Zuid-Europa te laten gelden. Groot-Brittannië, ooit een buitenstaander, wil plotseling weer deel uitmaken van "Europa" - maar alleen om verdeeldheid te zaaien en het vuur van de confrontatie met Rusland nog verder op te stoken.

Binnen een week tijd heeft een stortvloed aan petities vanuit het leger er plotseling toe geleid dat de Israëlische samenleving beseft dat de door de regering-Netanyahu gevolgde strategie in Gaza noch de gijzelaars terugbrengt, noch Hamas verslaat.

De Israëliërs beginnen te beseffen welke verschrikkingen de Palestijnen moeten doorstaan, maar momenteel hebben ze grote moeite om over de misdaden die door sommige van hun landgenoten werden begaan, te praten en vergeten daarbij de 50.000 mensen die in Gaza werden vermoord in aanmerking te nemen.

Sommige prominenten, zoals voormalig stafchef generaal Dan Halutz, beschrijven de premier nu openlijk als de vijand van het Joodse volk en roepen op tot zijn arrestatie. Deze publieke figuren verzuimen er echter aan te herinneren dat de revisionistische zionisten de bondgenoten van Benito Mussolini en Adolf Hitler waren tegen het Joodse volk. Het is nog te vroeg voor Israëliërs om te analyseren wat ze de afgelopen jaren hebben meegemaakt.

Deze beweging van ideeën wortelt in de kritiek die Benjamin Netanyahu al jaren uitoefent op de militaire gevestigde orde. Na de oorlog van 7 oktober in Gaza begon deze beweging zich plotseling te ontwikkelen. Het vertegenwoordigt dus zowel een opstand tegen het populisme van de "revisionistische zionisten," als tegen het vooruitzicht van een eindeloze oorlog die door hen wordt voorgestaan.

En is er iets bijzonder christelijks aan het christelijk zionisme?
Wanneer heeft Jezus gezegd dat het aanvaardbaar was om de armen uit te hongeren, vrouwen en kinderen af te slachten en tegelijkertijd een oogje dicht te knijpen voor het leed van de zwakkeren? Het antwoord is natuurlijk nooit. Toch ondersteunt een uitgesproken groep Amerikaanse christelijk zionistische leiders al jarenlang beleid dat juist datgene voorstaat - de hongerdood en afslachting van Palestijnen mogelijk maken en tegelijkertijd bredere oorlogen ondersteunen die oude christelijke gemeenschappen overal in het Midden-Oosten hebben gedecimeerd. Hoe is het mogelijk dat we ons op een punt bevinden waar degenen die beweren de Vredevorst te volgen zulke onchristelijke gruweldaden rechtvaardigen?

De Bijbelse oproep tot mededogen is duidelijk: Leviticus 23:22 gebiedt: "Wanneer je de oogst van je land binnenhaalt, oogst dan niet het graan langs de randen van je velden en raap niet op wat de oogstmachines laten vallen. Laat het over voor de armen en de vreemdelingen die onder u wonen." Dit is een goddelijke richtlijn om voor de kwetsbaren te zorgen, geen optioneel gebaar. Jakobus, de broer van Jezus, is nog stelliger: "Zuivere en oprechte godsdienst in de ogen van God de Vader betekent zorgen voor wezen en weduwen in hun nood en weigeren je door de wereld te laten corrumperen" (Jakobus 1:27). Wat voor religieuze leiders juichen het bombarderen van de weduwen en wezen van Gaza toe, die berooid achterblijven door het beleid dat door Amerikaanse en Israëlische leiders wordt gesteund? Tientallen jaren van oorlogspropaganda hebben veel Amerikanen afgestompt voor de wreedheden die in hun naam worden begaan. Toch groeit het besef, zowel hier als in het buitenland.