Achtergrond:

Uitstekende communicatie leidt tot veel grotere waarheden dan de som van de afzonderlijke delen.

Na de moordaanslag op Trump waren de reguliere media traag met het onderzoeken van duidelijke tegenstrijdigheden en gaten in tijdlijnen rondom de rollen en verantwoordelijkheden van verschillende partijen die betrokken waren bij de gebeurtenis, inclusief maar niet beperkt tot overheidsinstanties.

Gelukkig zijn er anderen die zich met deze zaak bezighouden, wat wel eens een keerpunt zou kunnen betekenen voor de Nieuwe Media om te helpen helderheid te verschaffen - en in ieder geval onderzoeksprocessen sneller te laten verlopen, zodat gebeurtenissen zoals moordaanslagen op presidentskandidaten de urgentie krijgen die nodig is.

De Nieuwe Media bestaan uit mensen met expertise en ervaring in oververhitte (werk)omstandigheden. Zij zijn in staat om snel met elkaar te communiceren en vervolgens ideeën te ontwikkelen en onder druk uit te proberen. Bovendien worden deze snellere processen vergemakkelijkt door mediaplatforms met een open cultuur en vrije meningsuiting, zoals X.Com.

In feite is het X-platform een nieuw buurtplein waar mensen elkaar ontmoeten en ideeën worden uitgewisseld in het volle zicht van de hele gemeenschap, zodat ze efficiënter kunnen worden getoetst en verworpen of geaccepteerd dan de bestaande nieuwsmedia op dit moment doen.

Gabriel Attal zou voorlopig in functie moeten blijven om voor stabiliteit te zorgen na de schokkende verkiezingen, verklaarde het Élysée-paleis

De Franse president Emmanuel Macron heeft na de tweede ronde van de nationale verkiezingen geweigerd om het ontslag van premier Gabriel Attal te aanvaarden. Frankrijk zit nu met een parlement zonder werkbare meerderheid en zonder een duidelijke kandidaat om hem te vervangen.

Het Nieuw Volksfront (NFP), die verschillende linkse partijen verenigt, behaalde een verrassende overwinning bij de verkiezingen van zondag en eiste 182 zetels op in de Nationale Assemblee, volgens het ministerie van Binnenlandse Zaken. Macrons centristische alliantie Ensemble herstelde zich na een slechte prestatie in de eerste ronde en kreeg 163 zetels.

Het rechtse Rassemblement National (RN), favoriet na het verslaan van Macrons blok in de eerste ronde, eindigde op de derde plaats met 143 zetels. Geen van de fracties haalde echter de 289 zetels die nodig zijn voor een absolute meerderheid in het parlement.

Het bureau van Macron zei maandag in een verklaring dat "de president Gabriel Attal heeft gevraagd om voorlopig als premier aan te blijven om de stabiliteit van het land te waarborgen."

Waarschuwing: In deze bijdrage ga ik een aantal dingen zeggen die verschillende mensen aan beide kanten van deze kwestie boos zullen maken. Ga niet aan het begin al uit uw panty, maar lees even door tot het eind.

In het verleden heb ik veel nagedacht over de kwestie van de nikabs en nu Marine LePen zegt dat ze die in Frankrijk wil gaan verbieden, is het misschien tijd om er nog eens goed over na te denken en te proberen mijn gedachten te verduidelijken. Laat ik eerst een definitie geven van een 'samenleving' als een groep onderling afhankelijke mensen die zich onderscheidt door wederzijdse belangen, deelname aan kenmerkende relaties, gedeelde instellingen, gemeenschappelijke cultuur, activiteiten en belangen.

Dit gezegd hebbende, wil ik zeggen dat, als westerse vrouw, mijn onderbuikreactie op de nikab BINNEN de westerse samenleving nogal negatief is; hij hoort daar niet thuis. Het lijkt een diepe schaamte uit te drukken en te vertegenwoordigen over een vrouw die vrouw is. Het maakt deel uit van een groter geheel van nogal vrouwenhatende culturele normen die over het algemeen voor de westerse geest onbegrijpelijk zijn. Hier kan veel over geschreven worden, maar dat zou dit te lang maken. Ik kan alleen kort zeggen dat het een praktijk is die zijn oorsprong vindt in de gedachte dat de nikab of boerka bedoeld is om te voorkomen dat mannen 'pervers' naar vrouwen kijken. Een vrouw is, simpelweg door vrouw te zijn, iets dat verborgen moet worden omdat ze negatieve uitkomsten in de maatschappij kan oproepen door louter haar bestaan. Mannen zijn tegelijkertijd te zwak en te hulpeloos om zich daartegen te verzetten. Vanuit mijn perspectief is die houding voor zowel mannen als vrouwen beledigend.

Introductie

Hieronder volgt een overzicht van de recente gebeurtenissen en de huidige stand van zaken in de Oekraïense oorlog tussen de NAVO en Rusland. We zien beweging in de richting van het einde van het conflict in zijn huidige vorm en tegelijkertijd in twee nieuwe richtingen - een race naar de definitieve oplossing van de NAVO-Russische kwestie. De ene richting betreft vredesonderhandelingen. De andere richting leidt tot escalatie in een openlijke, rechtstreekse oorlog tussen de NAVO en Rusland, die zich waarschijnlijk zal uitbreiden tot over de grenzen van Oekraïne en verre westelijke regio's van Rusland. De race naar een oplossing is begonnen en niemand weet of het tot vrede of tot een grotere oorlog zal leiden.

Rusland stelt diplomatie voor... wederom

Op 14 juni stelde de Russische president Vladimir Poetin tijdens een toespraak bij het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken een routekaart voor om een einde te maken aan de Oekraïense oorlog tussen de NAVO en Rusland. Hij noemde de "Oekraïense crisis" "een tragedie voor ons allemaal" en niet het resultaat van een Russisch-Oekraïens conflict op zich, maar van "het agressieve, arrogante en absoluut avontuurlijke beleid dat het westen voerde en blijft voeren." Hij stelde wat hij noemde "een daadwerkelijk vredesvoorstel" voor om een definitief einde te maken aan het conflict en de oorlog in Oekraïne in plaats van een staakt-het-vuren. Poetin baseerde zijn voorstel op beginselen die hij geregeld heeft herhaald en waarvan de meeste door Kiev en Moskou in maart-april 2022 in Istanboel werden overeengekomen; een proces dat door Washington, Londen en Brussel in de kiem werd gesmoord. In het bijzonder heeft hij nu "eenvoudige" voorwaarden aangeboden voor het "op gang brengen van besprekingen." Deze voorwaarden bestaan onder andere uit: de volledige terugtrekking van alle Oekraïense troepen uit de oblasten Donetsk, Luhansk, Kherson en Zaporozhia zoals die bestonden vanaf 1991 - dat wil zeggen dat Rusland alle gebieden van de oblasten zou krijgen, niet alleen die welke momenteel door Russische troepen worden gecontroleerd. Onmiddellijk na het akkoord gaan met deze voorwaarde en een tweede, die vereist dat Kiev elke vorm van NAVO-lidmaatschap verwerpt (Oekraïne's "neutrale, non-blok, non-nucleaire status"), zal er van Russische zijde "onmiddellijk, letterlijk dezelfde minuut, een bevel volgen om het vuren te staken en onderhandelingen te beginnen" en Moskou "zal de ongehinderde en veilige terugtrekking van Oekraïense eenheden garanderen." Hij uitte echter "grote twijfels" of het westen zal toestaan dat Kiev hiermee akkoord gaat. Als zijn aanbod wordt afgewezen, benadrukte Poetin dat al het toekomstige bloedvergieten in Oekraïne onder de "politieke en morele verantwoordelijkheid" van het westen en Kiev zou vallen en dat de onderhandelingspositie van Kiev alleen maar zou verslechteren met het positioneren van zijn troepen aan het front.

Het aantal gedode Palestijnen in Gaza, inclusief degenen die verondersteld worden leden van Hamas te zijn, heeft de afgelopen weken een reeks openbare herzieningen ondergaan, terwijl Israëls herschikte oorlogskabinet moeite had om de internationale woede over de slachting daar tot een minimum te beperken. Het verminderde aantal doden bleek weinig meer dan een bijzaak, omdat het Israëlische offensief in Gaza voortduurt zonder tekenen van het staakt-het-vuren waar de regering Biden wanhopig naar streefde.

Het gestage pad naar een Derde Wereldoorlog zet zich voort. De steun van de VS en de NAVO aan Oekraïne in de oorlog met Rusland was één grote mislukking, maar dat belette hen niet om de oorlog met nieuwe wapens en tactieken te laten escaleren.

Rusland heeft de escalatie stap voor stap beantwoord met zijn eigen escalatie. Op welk moment zullen rationele leiders in het westen (voorzover die er nog zijn) een pauze inlassen, overwegen dat de oorlog in Oekraïne verloren is, de-escaleren en een akkoord proberen te sluiten om de oorlog te beëindigen?

Op dit moment is er niets dat daarop wijst. Sterker nog, alle signalen wijzen op verdere escalatie, wat een gegarandeerde aanloop naar een kernoorlog inhoudt. Wat voor goeds heeft escalatie eigenlijk opgeleverd?

Het westen leverde Oekraïne HIMARS-precisiegeleide artillerie, maar dat mislukte grotendeels omdat de Russen snel doorhadden hoe ze de GPS-geleidingssystemen konden storen zodat de raketten afdwaalden.

Dat betekent niet dat de Russen elke HIMARS-raket die Oekraïne lanceert, neerschieten of storen. Er zullen er altijd een paar passeren. Maar over het algemeen is hun effectiviteit vergeleken met de verwachtingen beperkt.

De VS en de NAVO leverden ook Abrams, Leopard en Challenger tanks en Bradley gevechtsvoertuigen aan Oekraïne, die brandend op het slagveld achterbleven. Deze vereisen ook intensief onderhoud waar Oekraïne niet noodzakelijkerwijs in kan voorzien, en zijn vaak ongeschikt voor de omstandigheden op het slagveld in Oekraïne. Veel Oekraïense soldaten hebben zelfs hun voorkeur uitgesproken voor Russisch materieel boven dat van de NAVO.

Het Kremlin hoeft zich geen zorgen te maken: Europa is een papieren tijger

Nadat ik had toegezegd 60 euro uit te trekken voor een lunch van een sociëteit waar de Belgische minister van Defensie, admiraal Michel Hofman, zou spreken over hoe het ministerie zich voorbereidt op wat het de 'geopolitieke evolutie' noemt, oftewel de Derde Wereldoorlog, was ik meer dan een beetje teleurgesteld toen ik hoorde dat onze spreker niet zou komen opdagen toen we bij onze stoelen stonden in afwachting van onze 'op de plaats rust'-orders. Blijkbaar was hij weggeroepen om te overleggen met collega's in de regering, en aangezien deze regering nog maar een week heeft om van haar privileges te genieten voordat ze wordt weggevaagd door de parlementsverkiezingen van 9 juni, zijn de prioriteiten van de minister begrijpelijk, hoewel onvergeeflijk vanuit ons perspectief als betalende gasten.

Gelukkig kwam er op initiatief van de voorzitter van de club, en van enkele aanwezigen met een militaire reputatie, een meneer van het ministerie binnengesneld die verantwoordelijk is voor personeelszaken. Hij at snel een hapje, want wij zaten allen al aan het hoofdgerecht in afwachting van zijn komst, en voorzag ons vervolgens allemaal van wat ik hieronder uiteen zal zetten.

Om voor de hand liggende redenen staat HR in de schijnwerpers nu de belangrijkste vraag voor deze en andere lidstaten van de NAVO en de EU is of ze de uitdaging van een Russische 'imperialistische dreiging' kunnen en willen aangaan en het juiste doen, namelijk de dienstplicht opleggen aan jongeren en de gelederen van hun strijdkrachten laten aangroeien. Aan mijn tafel was er al een levendige discussie aan de gang over de socialiserende voordelen van de nationale dienstplicht voor jongeren, alsof deze kwestie helemaal los stond van de context van een komende oorlog die het continent volledig zal vernietigen.

Als ik het zo mag zeggen, is de belangrijkste les van de toespraak van onze stand-in spreker dat er geen geld is om massa's dienstplichtigen te betalen. Het ministerie worstelt nu al met de personeelskosten die 80 tot 85% van het defensiebudget opslokken. België mag dan slechts 18.000 man in actieve dienst hebben, het lijkt erop dat het onderhouden van hun kleding, voeding en pensioenen al een grote last vormt. Gezien de professionalisering van de strijdkrachten tijdens de afgelopen decennia, duurt het bovendien naar schatting 18 maanden om een nieuwe rekruut wegwijs te maken met het materiaal dat hij moet gebruiken tijdens de missies van zijn eenheden. Zes maanden of zelfs een jaar in uniform zal niet veel helpen om de rekruten een nettobijdrage te laten leveren aan de verdediging van de natie.

Zal dit de laatste relatief vreedzame zomer zijn?

De satanische cabal, ook wel "politici" genoemd, die over de westerse bevolking heerst, heeft de geneugten van oorlogspraat ontdekt en kunnen de Derde Wereldoorlog niet snel genoeg beginnen. Maar waarom deze plotselinge drang? Zelfs leiders van landen die slechts stipjes op de kaart zijn (Estland, bijvoorbeeld), piepen over "Rusland op de knieën dwingen." Zeker, westerse politici zijn schoothondjes van Washington, maar waarom deze naïeve oorlogspraat? Is het gewoon diepverankerde verdorvenheid (gebruikelijk voor de westerse politicus), of is er iets meer onheilspellends op komst?

We gebruiken expres het woord "satanisch." We weten al lang dat de westerse machthebbers neo-Malthusianen zijn - dat wil zeggen dat zij allen geloven dat er te veel mensen op de wereld wonen en dat we iets moeten doen om de bevolking uit te dunnen. Hoe minder mensen er op aarde leven, hoe beter. Dit is het leidende principe achter elk aspect van het moderne leven, zodat elke politieke, sociale en zelfs culturele beslissing door dit principe wordt geleid. De mensheid uitdunnen vormt het grootse, morele doel - de postmoderne utopie, waar slechts het noodzakelijke aantal mensen overblijft. Overigens zijn die "we" de machthebbers. Wat is het nut van miljoenen nutteloze eters, zo redeneren zij? Het ruimen van de kudde betekent goed beheer van de natuur (de planeet): de woke veeteelthouderij tot het uiterste gedreven. Zo'n overkoepelend kwaad kan alleen maar satanisch zijn.

En dan ontstaat die oorlog in Oekraïne. Dit is een land dat geen deel uitmaakt van de EU, noch van de NAVO, maar waar alle westerse politici zich aan vastklampen, omdat het voor elk van hen op de een of andere manier "existentieel" is. Als landen als Canada, Groot-Brittannië en Nieuw-Zeeland echt veilig willen zijn, moet Oekraïne winnen. Als het verliest, wel, dan is het slavernij en de slopende weg naar de Goelag, voor de hele wereld. Het is echt absurd dat we worden geregeerd door zulke idioten die eindeloze leugens spuien die helaas worden geloofd, en daarom blijft het grote publiek hen plichtsgetrouw kiezen (maar laten we niet afdwalen).

De hele oorlog in Oekraïne was voor het westen een wedstrijdje bij toerbeurt om wonderwapens in te zetten die Rusland "op de knieën zouden dwingen" - zoveel, dat het nu moeilijk is om het bij te houden... er waren HIMARS, Leopards, Abrams, Patriots, Bradleys, en niet te vergeten de felbejubelde 61 miljard die het neusje van de zalm van militaire macht moest worden die Rusland in een mum van tijd ten val zou brengen; en natuurlijk de langverwachte F-16s. Laten we, liefdadigheidshalve, de verschillende leunstoeljournalisten niet vergeten die de afgelopen twee jaar betekenisvol aan het werk zijn geweest; iedereen die twee (of minder) woorden achter elkaar kan zeggen, komt met adviezen om de oorlog te voeren. Je wordt al moe van het ontleden van de eindeloze strategieën die worden opgedist. Je zou je kunnen afvragen of deze mensen per woord worden betaald. (Trouwens, dit soort experts zijn gemakkelijk te herkennen - ze gebruiken graag het woord "geopolitiek").

Decennialang behoorde Israël tot "de club," een trots lid van de "goeierik-landen." Een handvol regimes die beschermd worden door een bubbel die hen bijna immuun maakt voor kritiek of consequenties, welke misdaden en kwaden ze ook begaan.

Hoeveel schepen ze ook bombardeerden, hoeveel kinderen ze ook doodschoten en hoeveel openluchtgevangenissen ze ook bestierden, de algemene toon in de westerse media was hetzelfde: Israël behoort tot de goeieriken.

Nu verschijnen er signalen dat dit zou kunnen veranderen, dat de volgende stap in het Gaza-narratief een ommekeer zal betekenen die van Israël een officiële "slechterik" maakt.

Deze aanwijzingen waren al een tijdje rond en begonnen vrijwel onmiddellijk na de aanval van 7 oktober vorig jaar. De laatste weken raken ze in een stroomversnelling.

De Israëlische premier werd eerder dit jaar zelfs als eerste niet-Afrikaanse en niet-Russische leider door het Internationaal Strafhof beschuldigd van oorlogsmisdaden.

Voor alle duidelijkheid, Netanyahu IS een oorlogsmisdadiger. Hij is een met bloed doordrenkte tiran, schuldig aan enorme hoeveelheden illegale slachtpartijen.

Maar laten we niet vergeten dat in de echte wereld bloeddorstige oorlogsmisdadigers elke dag ongestraft blijven - en soms zelfs Nobelprijzen voor de Vrede krijgen. Het Internationaal Strafhof trad nooit op tegen Bush of Blair of Obama of Brown of hun gevolg van oorlogsmisdadigers.

Tot voor kort behoorde "Bibi" tot die uiterst beschermde club. Hij slacht al jaren onschuldigen af, terwijl instellingen en de gevestigde media het feit vrolijk negeerden. Nu opeens niet meer.

Dit moet grondig worden onderzocht.

De vraag moet luiden: wat is er nu anders?

In februari gaf een Israëlische vader een angstaanjagend televisie-interview.

Thomas Hand pakte het kleine handje van zijn 9-jarige dochter Emily vast. Het meisje was nog maar een paar maanden eerder vrijgelaten tijdens een gevangenenruil met Hamas.

Terwijl ze toekeek, vertelde haar vader de Israëlische interviewer Tali Moreno dat hij bereid was geweest om haar op te offeren ter bevordering van de genocidale oorlogsvoering van Israël tegen de Palestijnen in Gaza.

Over haar korte verblijf in Palestijns gevangenschap zei hij dat het Israëlische leger "alles moest doen wat in zijn macht lag om Hamas te vernietigen," zelfs als dat de dood van zijn eigen dochter tot gevolg zou hebben.

"Ik realiseerde me dat ze gebombardeerd kon worden, neergeschoten kon worden door eigen vuur," zei hij. En toch: "Dat was een prijs waarvan ik in mijn hoofd kon zeggen: 'Ja oké.' Zolang we Hamas maar vernietigen."


U kunt de relevante clip in bovenstaande video bekijken.

Het interview was op Kan, een door de staat Israël gefinancierd kanaal. Hoewel het interview voornamelijk in het Engels werd gehouden, zijn er een paar interacties in het Hebreeuws met Emily zelf. Hier kunt u een ondertitelde versie van het volledige interview bekijken.

Maar de koelbloedige houding van Hand tegenover zijn eigen kind vormt slechts één voorbeeld van een breder fenomeen binnen de Israëlische samenleving.

Veel Israëliërs lijken bereid om hun eigen burgers op te offeren op het altaar van het zionisme - en soms ook zichzelf.