De relatief vredige wereld die de kinderen van Oost-Oekraïne kenden voor de 'Maidan' is al lang vergaan. Doordat ze constant bombardementen meemaken, in bunkers leven, soms zonder één ouder of beide ouders, en getuigen zijn van verschrikkelijke taferelen lopen deze kinderen zulke geestelijke littekens op dat zelfs met de juiste aandacht en zorg het lang zal duren voordat deze geheeld zijn. Mijn eigen schoonmoeder was 6 jaar toen het Duitse leger Parijs tijdens WO2 snel onder de voet liep. Alhoewel de aanval kort duurde is zij voor het leven getekend met chronische nervositeit en paniekaanvallen vanwege het trauma van de bombardementen, sirenes en bunkers. Denk nu eens aan de kinderen in het Donetsbekken en de voortdurende terreurcampagne die de junta van Kiev er voert - al bijna een jaar en met weinig respijt in zicht.
President Porosjenko is zich er volledig bewust van dat hij kinderen in het Donetsbekken laat lijden. Dit werd heel duidelijk toen hij vorig jaar een speech vol haat hield in de Rada (het parlement van Oekraïne):
...wij [in Oekraïne] zullen werk hebben - zij [in het Donetsbekken] niet. Wij hebben een pensioen - zij niet. Wij zullen voor onze kinderen en ouderen zorgen - zij niet. Onze kinderen gaan naar school, naar peuterspeelzalen - hun kinderen zitten in kelders. Zij weten niet hoe ze dingen moeten organiseren of doen. Zo zullen we uiteindelijk deze oorlog winnen.
Commentaar: Zie: