Een van de grootste struikelblokken om de aard van het menselijk kwaad te begrijpen, is de neiging om te denken dat iedereen hetzelfde is: precies hetzelfde als jij. Als je de werken van enkele
socialistische filosofen van de afgelopen eeuwen erop naslaat, kan je niet anders dan lachen om hun vreemde simplistische benadering van de menselijke natuur en hun naïef utopisme.
1 Als we nou maar alle privé-eigendom konden afschaffen, de band tussen ouders en kinderen konden verbreken en (in veel socialistische utopieën) gewoon elkaars vrouwen konden delen (of beter nog, het "onderdrukkende" huwelijk afschaffen en vrouwen gewoon tot gemeenschappelijke seksuele eigendom maken)
2 , nou, dan zou er geen vuiltje aan de lucht zijn. Al het kwaad in de wereld zou verdwijnen (of in ieder geval gemakkelijk te bestrijden). Iedereen zou in harmonie leven, de juiste gedachten denken (omdat ouders en priesters geen invloed zouden hebben op kinderen) en alles delen in een broederschap van mensen (nou ja, er zouden een paar hardnekkige lui kunnen overblijven die weigeren om de oude gewoonten op te geven, maar die kunnen altijd nog tot slaaf gemaakt worden of zelfs een kopje kleiner). Als iedereen hetzelfde wordt behandeld, zal iedereen hetzelfde worden - op de wijze die wij wensen.
Het is vrij lastig te begrijpen hoe mannen die zo intelligent leken, zo ongelooflijk dom konden zijn. Zoals het verhaal van Aristoteles (waarschijnlijk apocrief, maar wie weet), die er tot aan zijn dood van overtuigd was dat mannen meer tanden in hun mond hadden dan vrouwen. Bertrand Russell zei ooit dat hij dit misverstand heel gemakkelijk uit de wereld had kunnen helpen, door gewoon aan zijn vrouw te vragen haar mond open te doen. Je hoeft geen kinderen te hebben gehad om het te zien, maar voor degenen die wel kinderen hebben gehad, is het duidelijk dat zelfs vanaf jonge leeftijd dezelfde trucjes niet bij iedereen werken. Daar is een simpele reden voor: mensen zijn
verschillend. Sommigen zijn zo opstandig dat zelfs een harde hand hen er niet van weerhoudt problemen te veroorzaken; anderen zijn dermate meegaand dat zelfs een zweempje kritiek volstaat om hun gedrag te veranderen en een levenslange neurose uit te lokken.
Commentaar: Nog een interview door The Epoch Times met patholoog Dr. Ryan Cole over hetzelfde onderwerp.