Introductie

Hieronder volgt een overzicht van de recente gebeurtenissen en de huidige stand van zaken in de Oekraïense oorlog tussen de NAVO en Rusland. We zien beweging in de richting van het einde van het conflict in zijn huidige vorm en tegelijkertijd in twee nieuwe richtingen - een race naar de definitieve oplossing van de NAVO-Russische kwestie. De ene richting betreft vredesonderhandelingen. De andere richting leidt tot escalatie in een openlijke, rechtstreekse oorlog tussen de NAVO en Rusland, die zich waarschijnlijk zal uitbreiden tot over de grenzen van Oekraïne en verre westelijke regio's van Rusland. De race naar een oplossing is begonnen en niemand weet of het tot vrede of tot een grotere oorlog zal leiden.

Rusland stelt diplomatie voor... wederom

Op 14 juni stelde de Russische president Vladimir Poetin tijdens een toespraak bij het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken een routekaart voor om een einde te maken aan de Oekraïense oorlog tussen de NAVO en Rusland. Hij noemde de "Oekraïense crisis" "een tragedie voor ons allemaal" en niet het resultaat van een Russisch-Oekraïens conflict op zich, maar van "het agressieve, arrogante en absoluut avontuurlijke beleid dat het westen voerde en blijft voeren." Hij stelde wat hij noemde "een daadwerkelijk vredesvoorstel" voor om een definitief einde te maken aan het conflict en de oorlog in Oekraïne in plaats van een staakt-het-vuren. Poetin baseerde zijn voorstel op beginselen die hij geregeld heeft herhaald en waarvan de meeste door Kiev en Moskou in maart-april 2022 in Istanboel werden overeengekomen; een proces dat door Washington, Londen en Brussel in de kiem werd gesmoord. In het bijzonder heeft hij nu "eenvoudige" voorwaarden aangeboden voor het "op gang brengen van besprekingen." Deze voorwaarden bestaan onder andere uit: de volledige terugtrekking van alle Oekraïense troepen uit de oblasten Donetsk, Luhansk, Kherson en Zaporozhia zoals die bestonden vanaf 1991 - dat wil zeggen dat Rusland alle gebieden van de oblasten zou krijgen, niet alleen die welke momenteel door Russische troepen worden gecontroleerd. Onmiddellijk na het akkoord gaan met deze voorwaarde en een tweede, die vereist dat Kiev elke vorm van NAVO-lidmaatschap verwerpt (Oekraïne's "neutrale, non-blok, non-nucleaire status"), zal er van Russische zijde "onmiddellijk, letterlijk dezelfde minuut, een bevel volgen om het vuren te staken en onderhandelingen te beginnen" en Moskou "zal de ongehinderde en veilige terugtrekking van Oekraïense eenheden garanderen." Hij uitte echter "grote twijfels" of het westen zal toestaan dat Kiev hiermee akkoord gaat. Als zijn aanbod wordt afgewezen, benadrukte Poetin dat al het toekomstige bloedvergieten in Oekraïne onder de "politieke en morele verantwoordelijkheid" van het westen en Kiev zou vallen en dat de onderhandelingspositie van Kiev alleen maar zou verslechteren met het positioneren van zijn troepen aan het front.

Met veel genoegen verwelkomen we Walter Cruttenden, auteur van Lost Star of Myth and Time, als onze uitgelichte auteur van deze maand. Walter is directeur van het Binary Research Institute in Californië en heeft een achtergrond in wiskunde en wetenschap. In zijn boek onderzoekt hij de wetenschappelijke realiteit achter de mythen van oeroude culturen over de hele wereld die spraken over een enorme tijdcyclus met afwisselend donkere en gouden eeuwen. Plato noemde dat het Grote jaar. Met behulp van nieuw wetenschappelijk bewijs onderzoekt Walter in zijn boek hoe deze cyclus van hoge en lage tijdperken op feiten gebaseerd kan zijn. Om de natuurkundige aspecten achter het concept beter te begrijpen, stelt Walter dat we de dag- en jaarbewegingen van de aarde moeten observeren. In zijn artikel onderzoekt Walter hoe de jaarlijkse omwenteling van de aarde om de zon het menselijk bewustzijn significant en diepgaand beïnvloedt. Hij suggereert dat een beter begrip van de wijsheid van oude culturen het recept is voor een hogere beschaving. U kunt hier met Walter communiceren op ons forum.

Een drielichamenprobleem

De populaire Netflix-serie Three Body Problem, die gebaseerd werd op de zeer reële fysica van hoe een systeem met meerdere sterren het leven op een buitenaardse wereld zou kunnen beïnvloeden, bevat een belangrijke les voor de toekomst van onze eigen zon en wereld.

Ooit werd gedacht dat dit zeldzaam was, maar nu wordt geschat dat de helft van alle sterren partnersterren heeft. Voorbeelden hiervan zijn het nabije Sirius A en B en het driesterrenstelsel Alpha Centauri, momenteel onze dichtstbijzijnde stellaire buur waarop de Netflix-serie werd gebaseerd. Met de recente ontdekking van ontelbare rode en bruine dwergsterren hebben sommige astronomen de schattingen opgeschroefd naar 80%, waarvan er nog vele onzichtbaar zijn. We zouden er verstandig aan doen om de wilde natuurkundige eigenschappen van deze stersystemen beter te begrijpen voordat we er een gaan bezoeken!

Een ongebruikelijke afname van de sterkte van het aardmagnetisch veld tussen 591 en 565 miljoen jaar geleden viel samen met een aanzienlijke toename van het zuurstofgehalte in de atmosfeer en oceanen, volgens een onderzoeksdocument dat gepubliceerd werd in Communications Earth & Environment. De auteurs stellen dat de verzwakking van het magnetisch veld kan hebben geleid tot de toename van zuurstof, waarvan wordt aangenomen dat het de evolutie van enkele van de vroegste complexe organismen ondersteunde.

Tussen 600 en 540 miljoen jaar geleden bestond het leven op aarde uit ongewerfelde organismen, die bekend staan als de Ediacarische fauna, de vroegst bekende complexe meercellige dieren. Uit het fossielenbestand blijkt dat deze organismen zich tussen 575 en 565 miljoen jaar geleden aanzienlijk diversifieerden qua complexiteit en soort. Eerder onderzoek suggereerde dat deze diversificatie verband houdt met een aanzienlijke toename van het zuurstofgehalte in de atmosfeer en in de oceanen tijdens dezelfde periode. Het is echter nog niet duidelijk waarom deze zuurstoftoename plaatsvond.

In tegenstelling tot wat buitenlandse leiders en analisten zeggen - en werkelijk lijken te geloven - is het Rusland dat het tempo van het conflict bepaalt

We beleven een opmerkelijke westerse anticlimax. De VS hebben eindelijk, na een half jaar van binnenlands getouwtrek, weer een groot financieringspakket van 61 miljard dollar voor Oekraïne aangenomen. Dit geld werd als doorslaggevend voorgesteld: het zou er ofwel komen, of Kiev zou niet in staat zijn om zijn afbrokkelende frontlinies tegen Rusland te handhaven en de oorlog op korte termijn verliezen, waarvoor de Oekraïense president Zelensky zelf al waarschuwde.

De verschuiving van expansie, productie en handel naar lenen en speculeren bespoedigt al eeuwenlang de ondergang

Een van de merkwaardige kenmerken van het Amerikaanse landschap is het feit dat de financialisering van de economie tegenwoordig alom wordt veroordeeld als ongezond, maar dat er weinig wordt gedaan om het terug te draaien. Er was een tijd, in de jaren '80 en '90, dat het door de financiële sector aangedreven kapitalisme een tijd van betere kapitaalallocatie en een meer dynamische economie zou inluiden. Dit standpunt hoor je niet vaak meer.

Dus als zo'n fenomeen overweldigend negatief wordt beoordeeld, maar niet wordt aangepast, is het misschien niet alleen een falen van beleidsvorming, maar eerder iets dat dieper zit - iets dat meer inherent is aan de structuur van de kapitalistische economie. Het is natuurlijk mogelijk om de schuld voor deze stand van zaken te leggen bij de huidige generatie cynische en op macht beluste elites en daar de analyse te stoppen. Maar een onderzoek van de geschiedenis onthult terugkerende gevallen van financialisering die opmerkelijke overeenkomsten vertonen, waardoor we tot de conclusie kunnen komen dat de hachelijke situatie van de Amerikaanse economie van de afgelopen decennia misschien niet uniek is en dat de almaar toenemende macht van Wall Street in zekere zin voorbestemd was.

De theorie van de "kokende kikker" wordt gebruikt als strategie voor asymmetrische oorlogvoering:

Er wordt beweerd dat een kikker die in een ondiepe pan met water op een fornuis wordt geplaatst, tevreden in de pan met water blijft zitten terwijl de temperatuur blijft stijgen. Hij springt er niet uit, zelfs als het water langzaam het kookpunt bereikt en de kikker daardoor doodgaat. De verhoging van de temperatuur met één graad per keer is zo geleidelijk dat de kikker zich niet realiseert dat hij gekookt wordt tot het te laat is.

Hoewel het verhaal als een apoloog wordt beschouwd - een mooi fabeltje dat een betekenisvolle les moet overbrengen - wordt het vaak aangehaald door militairen en geopolitici om het "langetermijnspel" van het bereiken van strategische doelen te beschrijven.

Vandaag de dag zijn het Iran en zijn regionale bondgenoten die een afgemeten aanpak gebruiken om de temperatuur in West-Azië op te voeren totdat het water de Amerikaanse en Israëlische 'kikkers' dood zal koken. Strategie, discipline en zeldzaam geduld - de antithese van westers kortetermijndenken - zullen Iran de overwinning brengen. Om met de Taliban te spreken: "Amerikanen hebben horloges, maar wij hebben de tijd."

Anders dan veel conventionele kankertherapieën doodt ivermectine kankercellen door de immuunrespons te versterken.

Rick Alderson was een gepensioneerde houtzager die in november 2020 te horen kreeg dat hij terminale darmkanker had.

Al maandenlang kampte hij met ondraaglijke pijn in zijn darmen; toen ontdekte een gastro-enteroloog een grote tumor in zijn rectum en verwachtte dat Alderson nog maar zes maanden te leven had.

De aanvallen van de alliantie op Belgrado in de lente van 1999 zorgden voor een definitieve verandering in de betrekkingen tussen het westen en Moskou

Op de avond van 24 maart 1999 was studente Elena Milincic thuis in Belgrado met haar zusje en een vriendin. Plotseling werd de rustige avond verstoord door een luchtalarm. De meisjes verstopten zich snel onder de tafel. Het was niet de veiligste plek, maar ze hadden geluk - hun deel van de stad werd niet aangevallen. In de daaropvolgende 77 dagen slaagden deze meisjes en andere inwoners van Belgrado er steeds beter in om zich te verbergen voor de bommen die hen dagelijks dreigden te doden. De bombardementen maakten deel uit van de militaire operatie van de NAVO tegen Joegoslavië - de campagne die de wereldorde op zijn grondvesten deed schudden, en niet alleen op de Balkan.

Randvoorwaarden voor bloedvergieten

Kosovo vormt al eeuwenlang een probleem. De regio Kosovo, gelegen in het zuidwesten van Servië op de grens met Albanië, werd van oudsher bewoond door twee Balkanvolkeren: Serviërs en Albanezen. De Serviërs beschouwen de regio als een belangrijk deel van de geschiedenis en cultuur van het land. Maar er wonen ook al eeuwenlang Albanezen.

Halverwege de 19e eeuw waren er ongeveer evenveel Albanezen als Serviërs in Kosovo. Etnische strijd was een veel voorkomend probleem op de Balkan. Met behoud van hun specifieke culturele kenmerken leefden Serviërs, Albanezen, Kroaten, zigeuners en Servische moslims eeuwenlang naast elkaar. Conflicten tussen hen leidden echter tot wrede slachtpartijen.

De afgelopen vijf maanden waren verhelderend. Wat verborgen had moeten blijven, werd zichtbaar. Wat verhuld had moeten zijn, kwam scherp in beeld.

Liberale democratie is niet wat het lijkt.

Het heeft zichzelf altijd gedefinieerd in tegenstelling tot wat het zegt dat het niet is. Waar andere regimes wreed zijn, is de liberale democratie humanitair. Waar andere autoritair zijn, is zij open en tolerant. Waar anderen crimineel zijn, is dit regime gezagsgetrouw. Waar anderen oorlogszuchtig zijn, zoekt zij vrede. Althans, volgens de handboeken over de liberale democratie.

Maar hoe kan men blijven geloven als 's werelds leidende liberale democratieën - steevast aangeduid als "het westen" - medeplichtig zijn aan de misdaad der misdaden: genocide?

Wetenschappers hebben in Antarctisch ijs een vreemd verband ontdekt tussen vroegere niveaus van kooldioxide in de atmosfeer en eeuwenlange wereldwijde pandemieën. Dit herinnert ons eraan hoe gemakkelijk de mens - of het gebrek daaraan - vorm kan geven aan de planeet aarde.

Luchtbellen in oeroud ijs zijn als piepkleine tijdcapsules, die minuscule gasmonsters bevatten van atmosferen van duizenden of zelfs miljoenen jaren geleden.

De beste gegevens over de afgelopen 2.000 jaar zijn afkomstig uit slechts twee ijskernen die van grote invloed waren op modelstudies naar het klimaat en de koolstofcycli vanaf de gangbare jaartelling: de Law Dome, een Antarctische 'ijsheuvel,' en de West Antarctic Ice Sheet (WAIS) Divide ijskernen.