© Getty Images
Griekenland staat nu al vijf jaar, sinds mei 2010, in het brandpunt van het Europees nieuws. Voor wie alleen de koppen in de media bekijkt, kan het lijken alsof verspilzieke Grieken de Europese Unie (de EU) in een crisis hebben gebracht waarvan wij allen de dupe dreigen te worden. En als we de Europese leiders moeten geloven, zou de EU haar lidstaat-in-moeilijkheden in een groot gebaar van solidariteit te hulp zijn gesneld. Maar sinds de linkse partij SYRIZA op 25 januari 2015 de verkiezingen won zou de nieuwe regering in Athene deze solidariteit niet op prijs stellen, en tot geen enkele afspraak bereid zijn. De regering Tsipras zou, koppig volhardend in haar linkse ideologie, liever het Griekse volk in het avontuur van een uittrede uit de euro storten, dan met geduld en volharding de hervormingen uit te voeren die de EU vraagt, en die in andere landen als Portugal en Ierland al hun vruchten zouden beginnen af te werpen.
Wie deze brochure doorneemt, zal een heel ander beeld krijgen van wat er in Griekenland en de EU aan het gebeuren is. Als er ergens sprake is van het volharden in een ideologie, is het
bij de EU zelf. Sinds vijf jaar heeft ze, met medeplichtigheid van de Griekse traditionele partijen, Griekenland in een neoliberaal keurslijf gedwongen. De gevolgen zijn desastreus. De economie is ineengestort, bijna 60% van de jongeren is werkloos, steeds meer mensen vervallen in de armoede, 800.000 Grieken hebben geen toegang tot medische verzorging... Griekenland is het schrijnendste, maar niet het enige voorbeeld van wat de EU aanricht. Ook in Portugal, Ierland, Spanje, Cyprus en Oost-Europa weet men ervan mee te spreken. Maar ook in de kern van de EU, bij ons in Nederland, in België, in Duitsland, proeven we steeds meer de bittere smaak van het neoliberaal beheer van de samenleving.
Commentaar: Holocaust 2.0: ultieme beslissingen van het geweten Lees ook: