OF THE
TIMES
Het verlangen van veel niet-westerse landen om meer invloed te krijgen op de manier waarop de wereld wordt bestuurd en de groeiende weerstand tegen de egoïstische westerse dominantie in de wereldpolitiek, economie, financiën en media.Dit betekent echter niet dat BRICS (een acroniem van Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) een gemakkelijke taak zal hebben om de wereldorde te hervormen. In de aanloop naar de top in Johannesburg kwamen twee kwesties naar voren die de belangrijkste uitdagingen vormen voor de verdere ontwikkeling van de groep. De eerste betreft de uitbreiding van het aantal leden. Een aantal landen van over de hele wereld staat in de rij voor de deur van BRICS, klaar om toe te treden. Het gaat onder meer om Algerije, Argentinië, Bangladesh, Wit-Rusland, de Democratische Republiek Congo, Cuba, Egypte, Ethiopië, Indonesië, Iran, Kazachstan, Mexico, Nigeria, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten. Indien men voor een grootschalige uitbreiding zou gaan, zou dat een krachtig signaal uitzenden dat er wordt gewerkt aan een alternatief voor het door de VS geleide systeem van allianties en partnerschappen. De vraag rijst echter of een dergelijke uitbreiding een veel meer diverse BRICS onmiddellijk sterker zou maken of niet?
"...als dit een oorlog was, zouden we niet ruziën over de vraag of de Labour-strategie of de Tory-strategie beter was, we zouden samenwerken om te proberen te winnen [...] Nou, het is een oorlog. Het is een oorlog voor het voortbestaan en klimaatverandering bedreigt alles [...] Dus eigenlijk in plaats van partijpolitieke spelletjes te spelen over wie bovenaan staat, wie onderaan staat, moeten we zeggen: laten we samenkomen, laten we ons mobiliseren op basis van oorlog en dat is wat nodig is ..."Twee dagen later uitte Camilla Cavendish, voormalig hoofd van David Cameron's Downing Street-beleidseenheid en alumnus van de Kennedy School of Government, precies dezelfde gedachten in een column in de Financial Times:
Het antwoord zou ongetwijfeld een beroep moeten doen op de oorlogsgeest en van de strijd tegen klimaatverandering een gezamenlijke inspanning tegen een gemeenschappelijke vijand moeten maken. Als de publieke en politieke wil er is, kan menselijke vindingrijkheid zegevieren, met een opmerkelijke snelheid. In de tweede wereldoorlog transformeerde Amerika zijn productiebasis om tanks en munitie te produceren. De Covid-pandemie resulteerde in de ontdekking en ontwikkeling van vaccins op grote schaal, waardoor miljoenen levens werden gered.De vergelijking met Covid is interessant, maar daar komen we nog op terug.
Biden en zijn assistenten moeten die metaforische megafoon pakken en de tv-zenders bellen om een toespraak op prime-time vanuit de Oval Office aan te kondigen, waarin een nationale noodtoestand wordt afgekondigd - in wezen een staat van oorlog - om de klimaatverandering te bestrijden.Joe Biden zelf noemde klimaatverandering op 27 juli een "existentiële dreiging."
Commentaar: Lees ook: