De Vlaamse pater Daniël Maes (78) leeft in Syrië, in het zesde-eeuwse Mar Yakub klooster in het stadje Qara, 90 kilometer ten noorden van de hoofdstad Damascus. Hier is hij ooggetuige van de burgeroorlog. Volgens pater Daniël klopt er weinig van de westerse berichtgeving over het conflict in Syrië. ,,De Amerikanen en hun bondgenoten willen het land te gronde te richten."

U bent zeer kritisch op de verslaggeving uit Syrië. Wat zit u dwars?

,,Er klopt niets van het idee dat er een volksopstand plaats zou hebben tegen president Assad. Ik ben sinds 2010 in Qara en heb met eigen ogen gezien hoe agitatoren van buiten Syrië de protesten tegen de regering organiseerden en jongeren rekruteerden. Die beelden werden door Al Jazeera uitgezonden om de indruk te wekken dat hier een rebellie gaande was. Er werden door buitenlandse terroristen moorden gepleegd, in de soennitische en in de christelijke gemeenschappen, in een poging om onder de Syrische bevolking religieuze en etnische tweespalt te zaaien. Terwijl in mijn ervaring het Syrische volk juist heel eensgezind was.


Voor de oorlog was dit een harmonieus land: een seculiere staat waarin verschillende geloofsgemeenschappen vreedzaam naast elkaar leefden. Er was nauwelijks armoede, het onderwijs was gratis, de gezondheidszorg goed. Het was alleen niet mogelijk om vrijelijk je politieke mening te uiten. Maar dat kon de meeste mensen niks schelen."

Fidel Castro was ongetwijfeld een van de meest fascinerende en omstreden politieke leiders van de laatste vijftig jaar. Het kleine en weerbarstige Cuba heeft onder zijn leiding een uitzonderlijke en merkwaardige rol gespeeld in de wereldgeschiedenis.

De jonge Fidel

Fidel wordt geboren in 1926 in het oosten van het land, als derde oudste van zeven kinderen. Zijn vader is een arme Spaanse immigrant die zich wist op te werken tot grootgrondbezitter, maar die steeds bescheiden was gebleven. Hij betaalt zelf een onderwijzeres om les te geven aan zijn kinderen en die van zijn landarbeiders, in een klein schooltje op de haciënda. Zo groeit de kleine Fidel op tussen kinderen van arme landarbeiders. Velen van hen zijn haveloze Haïtiaanse immigranten.

Fidel is een hyperactief haantje-de-voorste en een echte bengel. Hij is heel sportief maar ook leergierig. Hij wil graag verder studeren. Zo belandt hij van op de boerenbuiten via de stad Santiago de Cuba in het prestigieuze jezuïetencollege in de hoofdstad Havana.

"Propaganda is het verspreiden van informatie om steun te geven aan een zaak. Het is niet zo belangrijk of de informatie klopt of dat de zaak juist is - het is allemaal propaganda."

"Het woord propaganda wordt vaak op een negatieve manier gebruikt, vooral door politici die valse beweringen doen om verkozen te worden of om geruchten te verspreiden om regimeverandering aan te stichten [sic]. Sterker nog, elke campagne die gebruikt wordt om men van zaken te overtuigen kan propaganda genoemd worden."

Ruslands betrokkenheid in Syrië heeft een wervelwind van "koude oorlog" en Assad/ISIS codependency propaganda veroorzaakt, wat geproduceerd wordt door de gebruikelijke verdachten en alles met het hoofddoel om een vliegverbod in Syrië te bewerkstelligen en om het "Russische Beer bedreiging"-vuur op te stoken dat al een tijdje smeult.

Ik zal proberen dit bouwwerk van propaganda per bouwsteen te ontmantelen.

Onderzoek naar de politionele acties

Historici roepen op tot een onderzoek naar het Nederlandse geweld in Indonesië. Waarom is dat niet al lang gebeurd?

De kramp is eraf,' zegt directeur Gert Oostindie van het Leidse Koninklijk Instituut voor Taal, Land en Volkenkunde (KITLV).
'Het veld ligt nu open, hè hè eindelijk,' zegt hoofdonderzoeker Henk Schulte Nordholt. Het tweetal behoort tot de initiatiefnemers van de recente oproep in de Volkskrant een onderzoek te doen naar het Nederlandse geweld tijdens de dekolonisatie van Indonesië tussen 1945 en 1949. Vorig jaar nog kende de rechter weduwen uit het dorpje Rawagede een schadevergoeding toe omdat daar in 1947 mannen, broers en zonen standrechtelijk werden geëxecuteerd. Onlangs diende advocate Liesbeth Zegveld, die de belangen van de weduwen van Rawagede vertegenwoordigt, opnieuw een claim in bij de overheid. Nu willen weduwen uit Zuid-Celebes (het tegenwoordige Sulawesi) waar in 1947 eenheden van de beruchte kapitein Raymond Westerling huishielden, ook een schadevergoeding.

Die opeenvolgende rechtszaken, maar ook de spijtbetuiging die minister Bot van Buitenlandse Zaken in 2005 deed: 'We stonden aan de verkeerde kant van de geschiedenis' - het creëert volgens Oostindie en zijn collega Schulte Nordholt een klimaat waarin nieuw onderzoek mogelijk is. 'Het is voor ons de grootste oorlog ooit gevoerd. Nooit stuurden we zo veel mensen naar het front, nooit waren er zo veel doden. Hoe kan het dat er na 65 jaar nog steeds geen gezaghebbende studie over is?' Het tweetal is vooral benieuwd naar wat er feitelijk is gebeurd tijdens militaire operaties. Ongetwijfeld werden mensen ondersteboven gehangen tijdens verhoren. Zeker is dat krijgsgevangenen tijdens routinepatrouilles werden geëxecuteerd. Maar hoe systematisch gebeurde dat? Waarom onderdrukte kapitein Westerling de bevolking met zo veel geweld? Hoe kan het dat hij daarna jarenlang ongestoord in Nederland heeft kunnen wonen? Oostindie en Schulte Nordholt ontzien ook zichzelf niet, want het blijft natuurlijk vreemd dat het KITLV, het Nederlands Instituut voor Oorlogs-, Holocaust en Genocidestudies (NIOD) en het Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH) niet veel eerder het initiatief hebben genomen. 'Ook dat komt aan de orde in het onderzoek,' zegt Oostindie. 'Voor onze generatie is het vanzelfsprekend om hiermee aan de slag te gaan. Maar onze voorgangers zeiden: "Bemoei je daar niet mee. Dat is voor de politiek."'

John Pilger sprak op 27 oktober 2016 of het Sheffield Festival of Words. Hij is verontrust over het groepsdenken en de slaafse volgzaamheid van de grote media, die kritiekloos reproduceren wat politieke leiders hen zeggen, ook al hebben die eerder zo flagrant gelogen over de onbestaande massavernietigingswapens in Irak.

Amerikaanse journalist Edward Bernays wordt dikwijls omschreven als de man die moderne propaganda heeft uitgevonden¹. Deze achterneef van Sigmund Freud, de pionier van de psychoanalyse, vond de term 'public relations' uit als eufemisme voor (media)spin² en misleiding.

"Vrijheidsfakkels"

In 1929 overtuigde hij feministen om vrouwen er toe aan te zetten openlijk te roken tijdens de Paasoptocht in New York City van 1929 - een gedrag dat toen nog als vulgair werd aanzien. De feministe Ruth Booth verklaarde: "Vrouwen! Steek nog een vrijheidsfakkel aan! Bestrijd nog een sekstaboe!".

Een spoor van vervreemding

Naast het beginsel dat de aanklager altijd gelijk heeft, lijkt nog een ander principe de politieke en journalistieke begeleiding van het JIT-onderzoek te beheersen, namelijk de gedachte dat veel zwak bewijs een sterke zaak zou maken.

Vervreemdend, zo kan het gevoel het beste omschreven worden dat overheerste nadat het Joint Investigation Team (JIT), aanklager in de zaak MH17, op 28 september jl. de resultaten van haar onderzoek openbaarde. In een twintig minuten durende persconferentie gaf het team informatie prijs over het wapen waarmee vlucht MH17 ruim twee jaar geleden zou zijn neergeschoten en, belangrijker nog in verband met de vaststelling van de dader, over de afvuurlocatie van dat wapen.

Het standaard scenario waarmee gewerkt is, moge bekend zijn. Op de ochtend van de bewuste 17de juli 2014 zou een Buk-raketinstallatie zijn aangeleverd vanuit een Russisch konvooi, die vervolgens naar een landbouwveld zuidelijk van de stad Snizhne in het oosten van Oekraïne werd begeleid, waarna het - na de lancering - via Luhansk over de grens weer naar Rusland verdween. Het JIT publiceerde maart 2015, dik negen maanden na de ramp, een oproep voor getuigen waarin dit scenario al centraal stond; de getuigen werden als het ware bij het verhaal gezocht. Een aanklacht gebaseerd op een tunnelvisie leek toen al in de maak (zie artikel Ravage).

Het verkiezingsprogramma van de PVV is een gevaarlijk en ronduit fascistisch pamflet. De tamme reactie vanuit de gevestigde media en het gebrek aan een krachtig tegengeluid geven het racisme alleen maar meer ruimte.

Kern van het programma is een reeks maatregelen om de burgerrechten van moslims in te perken en asielzoekers te weren. De grenzen moeten dicht, alle azc's moeten gesloten worden (mensen die in azc's verblijven moeten vermoedelijk worden gedeporteerd), vrouwen met een hoofddoek moeten verbannen worden uit de publieke sector, moskeeën, islamitische scholen en de koran verboden.

De voorstellen om 'radicale' moslims preventief op te sluiten en 'islamitische uitingen die in strijd zijn met de openbare orde' te verbieden komen erop neer moslims rechteloos en vogelvrij te maken. Voor Wilders is iedere belijdende of mondige moslim namelijk radicaal en elke islamitische uiting ongewenst.

De moslimgemeenschap in het Franse Saint-Etienne-du-Rouvray weigert de begrafenis voor te bereiden van een van de daders van de aanslag in de kerk. Adel Kermiche (19) vermoordde er dinsdag een hoogbejaarde priester en verwondde een kerkbezoeker. Een zoveelste sterk signaal dat er door de moslimgemeenschap wordt gegeven.

De vraag die ik mij stel is de volgende: "Als er een aanslag wordt gepleegd zijn wij als niet-moslimgemeenschap verontwaardigd, maar als er een boodschap moet worden gegeven staat die moslimgemeenschap wel altijd alleen?"

Een overzicht

Hoe groot de roep richting de moslimgemeenschap vlak na Hebdo was om afstand te nemen van religieus geïnspireerd terrorisme, zo klein was de waardering toen ze dat ook daadwerkelijk wereldwijd deden.

Donderdag 7 januari 2016 kwam het bericht naar buiten dat burgers in de Syrische stad Madaya, ten westen van hoofdstad Damascus, veroordeeld zijn tot de hongerdood. Al Jazeera wijdde er een video aan en beweert dat er reeds bewoners zijn omgekomen door het gebrek aan eten en hulp. Volgens het medium is het gebrek ontstaan door een blokkade van hulpgoederen en is vermoedelijk opgelegd door de Syrische overheid (of de aan hen gelieerde groepen).

De realiteit is echter complexer dan dat. Zoals wel vaker is voorgevallen in de afgelopen vijf jaar, het is juist de oppositie die de condities van een tragedie creëert om vervolgens aan de hand van de reactie van het pro-Assad kamp de schuld op hen afschuift. Dat is een beproefde methode, die tevens ondersteuning krijgt van anti-Assad zenders zoals Al Jazeera. De in Doha gevestigd nieuwszender heeft in het verleden laten zien te fungeren als een megafoon voor propaganda van de Assad-oppositie, en doet dat met Madaya weer.

De situatie rondom Madaya

Om de situatie in Madaya te begrijpen is (een korte introductie van) de militaire context noodzakelijk. Grote delen ten westen van hoofdstad Damascus, aan de grens met Libanon, de Qalamoun Bergen, kwamen na het begin van de opstand in controle van allerlei terroristische groeperingen. Denk hierbij aan de aan al-Qaida gelieerde milities Jabhat an-Nusra en Ahrar ash-Sham (AS).

Nederland is het geboorteland van de corporatie zoals we die nu kennen: niet gebonden aan grenzen, verstrengeld met de overheid en met een bijna onbeperkte macht. Zowel de corporatieve multinational als de corporatieve centrale bank vinden hun oorsprong in Nederland. Beide zijn nauw verbonden. Corporaties hebben slechts één enkel doel: winst.

Winst ten koste van alles. Ten koste van de mens, het dier, oerwouden, zeeën, het leven op aarde. De corporatie is een parasiet, een alles consumerend monster. De corporatie heeft een psychopathische persoonlijkheid en voelt geen gewetenswroeging bij haar uitbuiting, onderdrukking, vermoording van tallozen ten behoeve van een exorbitant rijke 'happy few.' Dit is de door Balkenende zo geroemde 'VOC-mentaliteit' ten voeten uit, zoals u hieronder zult lezen. Deze happy few maken uiteindelijk de dienst uit in een land: het is de financiële macht achter de façade van de overheid. Mussolini zegt over corporatisme: 'Het is toepasselijker als men fascisme, corporatisme noemt want het is de samensmelting tussen staats- en corporate macht.'

Het is het innige huwelijk van de overheid en het corporate bedrijfsleven. De Italianen, bedenkers van de term fascisme, spreken in dit geval simpelweg van 'estato corporativo.'¹ De huidige Europese Unie is daarvan een lichtend voorbeeld.